ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Lie....
ต่อจากตอนที่แล้ว....
"เธอว่า...ชั้นหน้าเหมือนใครคนหนึ่งงั้นเหรอ" แชยองพูดขึ้น หลังจากดึงสติของดาฮยอนกลับมา ทั้งสองนั่งคุยริมทาง
"อืม...ใช่...เหมือนมาก...จนชั้นแอบหวังว่านั่นคือ..."ดาฮยอนเอามือวางไว้บนหน้าอกตัวเอง หัวใจยังคงเต้นแรง
"แล้วคนที่หน้าเหมือนชั้น...อยู่ไหนแล้วล่ะตอนนี้"แชยองถาม
"ยัยบื๊อนั่นน่ะเหรอ...คงอยู่ที่ไหนซักแห่งบนนั้นน่ะ" ดาฮยอนแหงนหน้ามองท้องฟ้า ที่มีดวงดาวระยิบระยับ
"คนที่จะอยู่บนฟ้าได้ ก็ต้องตายแล้วล่ะสิ..เอ๊ะ! อย่าบอกนะว่า" แชยองตาโต
"บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวเดินไปส่ง ดึกแล้วอันตราย...อ่อ...เธอบอกว่าเธอชื่อแชยองใช่มั้ย...ชั้นดาฮยอนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก...ถ้าไม่ว่าอะไรขอเบอร์ไว้คิดต่อหน่อยได้มั้ย"ดาฮยอนล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"อ๊า!!! ที่แท้ทำเป็นกุเรื่องขึ้นมาจะขอเบอร์ใช่มั้ย แหม..บอกดีๆก็ให้น่า ไม่ต้องทำเป็นว่าชั้นหน้าเหมือนคนรักเก่าหรืออะไรหรอก"แชยองยักคิ้วหลิ่วตา ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้ดาฮยอนคิดถึงแชยอน
"ชั้นไม่ได้โกหก..."ดาฮยอนยิ้มกว้างออกมา แม้จะไม่ใช่แชยอนจริงๆ แต่แชยองคนหน้าเหมือน ก็ทำให้ดาฮยอนบรรเทาความคิดถึงที่มีต่อคนในอดีตได้มาก
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
วันจันทร์ 7:30 AM
"หืม...แต่งตัวแบบนี้ จะไปข้างนอกเหรอ?"ซานะที่กำลังเตรียมมื้อเช้าอยู่ แปลกใจที่เห็นมินะแต่งตัวเรียบร้อยดูสง่างาม
"อื้ม...ตั้งแต่วันนี้ เธอกลับไปนอนที่ห้องของเธอได้เลยนะ...ชั้นคิดว่า...ชั้นนอนคนเดียวแล้วล่ะ"มินะเอาหมวกเสื้อฮูดคลุมหัว ถอนหายใจยาวก่อนจะมานั่งที่โต๊ะรออาหารเช้า
"นี่ชั้นฝันไปรึเล่า...สบายดีใช่มั้ย" ซานะทิ้งสิ่งที่ทำอยู่ ตรงดิ่งมาจับหน้าแตะหน้าผากมินะ
"ชั้นสบายดี...ต่อไปนี้...ชั้นจะ...พยายาม...เดินไปข้างหน้าให้ได้"มินะรวบมือซานะทั้งสองข้างมาจับไว้
"รู้มั้ย...ชั้นรอวันนี้มานานแค่ไหน...สู้ๆนะมินะ"ซานะโผกอดมินะ ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา มินะต้องคอยหลบๆซ่อนๆไม่กล้าพบกับคนภายนอก เพราะเรื่องในอดีตทำให้ซานะเพื่อนสนิทเป็นกังวลมาตลอด แต่วันนี้คงทำให้ซานะสามารถหลับได้สนิท
"ขอบใจนะ ที่ผ่านมาเธอคงเหนื่อยกับชั้นมามาก"มินะยิ้มหวาน
"ว้าว...ยิ้มแบบนี้ใจบางแล้ว...ทำกับข้าวต่อดีกว่า...รอแป๊ปนึงนะ"ซานะแกล้งเขิน หันไปทำอาหารต่อ
หลังจากทานมื้อเช้าเสร็จ ซานะก็เตรียมตัวสำหรับไปเรียน สำหรับปีสุดท้ายช่วงนี้จะเป็นช่วงที่ยุ่งเป็นพิเศษแถมตอนเย็นซานะยังต้องทำงานพิเศษอีก แม้มินะจะเอาเงินให้มากแค่ไหน แต่ซานะก็ไม่เคยรับมัน เพราะก่อนหน้านี้ ในะช่วยเหลือซานะเอาไว้มากมาย
"แล้วจะไปไหนล่ะ" ซานะถามมินะขณะตบแป้งเพิ่มความสวยให้ตัวเอง
"ก็...เดินเล่นรอบๆหมู่บ้าน เห็นแต่ตอนกลางคืน อยากรู้เวบากลางวันจะเป็นยังไง" มินะตอบ หยิบผ้าปิดปากบนโต๊ะมาใส่
"ยังต้องใช้อีกเหรอ"ซานะถาม เพราะมินะไม่เปิดเคยเผยหน้าตาเวลาไปข้างนอก
"เพื่อความมั่นใจ ซักวันคงไม่ต้องใช้มัน" มินะบอก
"โอเค มีอะไรโทรมานะ เดี๋ยวชั้นโทรหาเป็นพักๆ"ซานะตบบ่ามินะ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป มินะมองตามหลังเพื่อนสนิทจนลับตาไป จากนั้นมินะก็ค่อยหมุนลูกบิดประตูเปิดออกช้าๆ แสงแดดยามเช้าส่องแสงจ้าจนต้องหรี่ตา มินะปิดประตูบ้านแล้วค่อยๆก้าวออกบ้านช้าๆทีละก้าว ทีละก้าว
มินะเดินลัดเลาะไปตามทางในหมู่บ้าน ตอนเช้ามีคนทำงานและนักเรียนเดินกันอย่างคึกคัก มินะตกใจเป็นครั้งคราวเมื่อเห็นเด็กนักเรียน บางครั้งก็รู้สึกระแวงเวลาคนมองมา เพราะการเก็บตัวเป็นเวลานาน ทำให้ความไม่คุ้นชินเกิดขึ้น มินะเดินไปเรื่อยๆจนไปร้านนมของจองยอน
"ชื่อร้านนี่...อ่อ...นมที่กินทุกวันนี่"มินะมุ่งหน้าเข้าไปยังร้านนม ที่เจ้าร้านกำลังแพคนมอย่างขยันขันแข็ง
"รับนมเปรี้ยวหรือนมจืดดีคะ นมสำหรับไดเอทก็มีนะ" จองยอนต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
"เอ่อ...คือ...เอ่อ..เอา...เอ่อ..."มินะอึกอัก เอามือขยับผ้าปิดปากจนเกือบปิดตา
"นั่งคิดก่อนก็ได้ ชั้นไม่รีบ"จองยอนยิ้มอย่างเป็นมิตร
"อื้ม..." มินะพยักหน้า ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ มองจองยอนไม่ละสายตา นั่งอยู่แบบนั้น จนจองยอนแพคนมที่เตรียมส่งจนเสร็จ
"เอ่อ...ตกลงเอาอะไรดี"จองยอนเห็นลูกค้านั่งเงียบแปลกๆเลยถามขึ้น
"เอ่อ..ไม่เอาละ" มินะตกใจพอจองยอนเดินเข้ามาใกล้ รีบลุกหนีออกจากร้านไป ด้วยความรีบมินะเลยทำมือถือหล่น
"เดี๋ยวๆ มือถือ ทำมือถือหล่นน่ะ คุณ!!! อ่า...อะไรของเค้านะ"จองยอนหนิบมือถือขึ้นมาดู พอมองอีกทีลูกค้าคนนั้นก็หายไปแล้ว
มินะวิ่งออกมาจากร้านของจองยอนโดยไม่ฟังเสียงอะไร ขายาวๆก้าวเร็วจนพามินะมาถึงริมแม่น้ำ นอกหมู่บ้าน มินะหายใจหอบมองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใคร มินะก็นั่งลงบนหญ้านุ่มๆก่อนจะทิ้งตัวลงนอน ด้วยความเหนื่อย พร้อมกับเอามือทุบที่หน้าอกตัวเองเป็นจังหวะเบาๆ
"ทำไม...มันถึงได้ยากแบบนี้นะ" มินะน้ำตาคลอ
▪▪▪▪▪▪▪▪
10:00 AM
"โอ๊ะ...มีคนโทรมาแล้ว" จองยอนรีบลุกมาดูมือถือที่ลูกค้าทำตกไว้ เมื่อมันส่งเสียงดัง
"ฮัลโหลมินะ อยู่ไหนแล้ว"ซานะโทรเข้ามา
"เอ่อ...เจ้าของมือถือเค้าทำหล่นไว้น่ะ" จองยอนตอบ
"นั่นใครเหรอคะ" เสียงในสายถาม
"อ่อ ชั้นจองยอน อยู่ร้ายขายนมบ้านจองยอนค่ะ" จองยอนตอบอย่างเร็ว
"นี่ชั้นเองนะซานะ จำได้มั้ย" ซานะบอก
"จำได้ๆ...ถ้างั้นคนเมื่อกี๊คือ..."จู่ๆจองยอนก็นึกถึงคนริมหน้าต่างของนายอนขึ้นมา
"มินะไปร้านเธอล่ะสิ แล้วทำหล่นไว้ไม่รู้ตัวเลยเหรอ ทำไมชอบทำให้ห่วงนะ"ซานะบ่นออกมา
"ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวชั้นไปดูให้เอง กำลังจะออกไปส่งนมพอดี ยังไงเธอโทรมาเช็คเป็นระยะนะ"จองยอนให้คำมั่น
"ขอบใจนะ"ซานะตอบ แล้วทั้งสองก็จบการสนทนา
"ไปตามที่ไหนก่อนดีนะ" จองยอนมองดูมือถือพลางคิด
จองยอนเริ่มต้นตามหามินะด้วยการไปดูที่บ้าน แต่ประตูบ้านถูกล๊อคจากข้างนอก ระหว่างทางที่ไปส่งนม จองยอนก็ถามคนที่ผ่านไปผ่านมาแถวนั้นแทบจะทุกคนและบ้านทุกหลัง แต่เพราะมินะปิดหน้าปิดตาไว้ ทำให้ยากจะหา จองยอนถอดใจเพราะกว่าสองชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววจะเจอ แต่ทันใดนั้นก็เหมือนมีแสงสว่างโผล่มา
"เฮลโล มายเฟร์น!!!" นายอนตะโกนเรียกจองยอน โบกไม้โบกมืออยู่ไกลๆ
"มาได้จังหวะพอดีเลย"จองยอนยิ้มอย่างโล่งใจ เพราะมีผู้ช่วยแล้ว
"โห เหงื่อท่วมเชียว...ส่งหลายที่เหรอวันนี้"นายอนเอามือเช็ดเหงื่อให้จองยอนแบบอัติโนมัติ จนจองยอนแอบเขินๆ
"ไม่หรอก หาคนอยู่น่ะ"จองยอนเอามือพัดหน้าตัวเองเพราะรู้สึกร้อนผ่าว
"ใครเหรอ ญาติหายเหรอ" นายอนถาม
"ถ้าบอกว่าใคร เธอต้องดีใจแน่"จองยอนยิ้มมุมปาก
"ใคร?"นายอนยิ่งอยากรู้
"เทพบุตรริมหน้าต่างของเธอไง"จองยอนยื่นมือถือให้นายอน
"เอ๋!!!!โกหกน่า"นายอนไม่เชื่อ
"คนที่ชื่อมินะ มาที่ร้านชั้น...แล้วทำมือถือหล่นไว้ ซานะโทรเข้ามาพอดีชั้นเลยรู้ ก็เลยอาสาจะตามหาให้ แต่หาไม่เจอ บ้านก็ล๊อค...ช่วยหน่อยสิ"ขณะที่จองยอนเล่า นายอนก็เหมือนถูกแช่แข็ง ทั้งงง ตกใจและดีใจ
"เธอ...เธอว่า...มินะออกมาข้างนอกงั้นเหรอ"นายอนตาเป็นประกาย
"ใช่ แต่ชั้นไม่เห็นหน้านะ เพราะเค้าปิดไว้เห็นแค่ตา...โอ๊ย!!"จองยอนกำลังพูด แค่ก็ต้องเซเมื่อนายอนกระโดดกอด
"จองยอน ชั้นดีใจจังเลย ชั้นจะได้เจอมินะใช่มั้ย นี่เรื่องจริงเหรอ"นายอนกอดจองยอนแน่น ยิ้มกว้างอย่างใจ
"ถ้าเธอหาเค้าเจออ่ะนะ"จองยอนบอก พลางยิ้มน้อยๆ
▪▪▪▪▪▪▪▪
1:00 PM
"อยู่ไหนของเค้านะ"นายอนนั่งยองๆเอานิ้วเขี่ยดินไปมา หลังจากเดินหามินะนานนับชั่วโมง
"พักก่อนมั้ย"จองยอนที่เดินตามถามขึ้น
"ไม่ ชั้นต้องหาให้เจอ ชั้นว่าเราแยกกันดีกว่านะ ถ้ายังไงเจอกันที่ร้านเธอ"นายอนบุกขึ้น พูดอย่างมุ่งมั่น
"อื้ม ตามใจ"จองยอนไม่ขัด ได้แต่มองตาม
นายอนเดินออกมานอกหมู่บ้าน จนมาถึงริมแม่น้ำ แสงแดดที่ค่อนข้างแรงทำให้นายอนรู้อ่อนเพลีย จนตาพร่ามัว มือถือที่อยู่ในมือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ แม้อากาศจะไม่ได้ร้อนอบอ้าว แต่เพราะเดินอย่างต่อเนื่อทำให้เริ่มหมดแรง
"ช่วยๆ!!ลูกชั้นตกน้ำค่ะ ช่วยด้วย!!"นายอนหันควับไปตามเสียง หญิงวัยกลางคนยืนร้องให้อยู่ริมน้ำ นายอนรีบวิ่งไปดูทันทีและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเด็กวัยไม่เกินสิบขวบ ดิ้นทุรนทุรายอยู่ในน้ำ นายอนตัวสั่นด้วยความตกใจ แล้วภาพในอดีตผุดขึ้นมา.....
1ปี3เดือนที่แล้ว.....
"ช่วยด้วยๆ ช่วยชั้นด้วย ช่วยด้วย...." นายอนร้องขอความช่วยเหลือหลังจากพลาดตกลงไปในน้ำ คนที่ได้พบเหตุ ได้แต่ยืนมองบ้างก็โทรหารถฉุกเฉิน แต่ไม่มีใครช่วยเธอเลย นาทีนั้นนายอนคิดว่าเธอคงต้องตายแน่ๆ เพราะเริ่มรู้สึกหมดแรงแล้ว
"นั่นๆมีคนลงไปช่วยแล้ว"เสียงคนตะโกนขึ้นมา แต่นายอนนั้นค่อยๆจมลงไปแล้ว ไม่ห่างจากนายอน มีคนกำลังพยายามเข้าไปให้ถึงตัวนายอนให้เร็วที่สุด แขนเล็กยาวโอบตัวนายอนไว้ได้
"ตื่นสิ นี่...ตื่นขึ้นมา...ตื่นเดี๋ยวนี้นะ" คนที่ช่วยนายอนพยายามปั๊มหัวใจ และเรียกให้ตื่น สองมือกดลงบนอกข้างซ้ายๆกดขึ้นลงเป็นจังหวะ และเมื่อเห็นว่าคนเจ็บยังนิ่ง คนที่ช่วยเลยเปลี่ยนมาผายปอดสลับกะบการปั๊มหัวใจ ริมฝีปากบางที่ซีดเล็กน้อยเพราะความเย็น ประกบเข้ากับคนป่วยที่นอนอยู่ ทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนในที่สุด ตาดวงสวยก็ลืมขึ้น พร้อมกับเสียงปรบมือของคนที่มุงดูอยู่
"เธอ...ขอบคุณนะ..."นายอนมองหน้าคนที่ช่วยชีวิตไว้
กลับมาที่ปัจจุบัน.....
"เดี๋ยวชั้นช่วยเองค่ะ" นายอนดึงสติกลับมา วางกระเป๋าลง ถอดรองเท้าและเตรียมจะลงไปช่วย แต่กลับมีคนโดดลงไปก่อน และพาร่างเด็กน้อยคนนั้นขึ้นมา โดยที่เด็กคนนั้นยังไม่จมลงไป
"ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณมาก"แม่เด็กร้องไห้รับลูกกอดไว้ คนที่เริ่มมามุงดูต่างพากันชื่นชมและถ่ายรูปคนที่ช่วยเด็กไว้ แต่เธอคนนั้นกลับวิ่งหนี นายอนเลยวิ่งตามไปติดๆ
"เดี๋ยวสิ หยุดก่อน" นายอนคว้าแขนไว้
"มีอะไร"เสียงเล็กตอบกลับมา นายอนบีบมือที่จับอยู่จนแน่น จนอีกคนต้องหันมา นายอนมองตาคนตรงหน้า จ้องมองแบบไม่ละสายตา แม้จะเห็นแค่ตาแต่นายอนก็จำได้ขึ้นใจ
"มินะ"นายอนร้องไห้ออกมา โผกอดมินะที่ตัวเปียกโชก
"นี่..."มินะยืนนิ่ง พูดไม่ออก
"มินะ...."นายอนกอดแน่นและแน่นด้วยน้ำตา....
《ติดตามตอนต่อไป》
¤ เป็นไงกันบ้างคะทุกคน นี่เป็นฟิคที่ไรท์เคยเขียนเป็นนิยายเมื่อนานมาแล้วแต่ไม่ประสบความสำเร็จในการเขียน 555 เลยเอาเรื่องคร่าวๆมาดัดแปลงให้สาวมาอยู่ในนิยายนี้ หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ อ่านกันเพื่อความบันเทิงนะคะ แล้วไรท์จะมาอัพให้อ่านเรื่อยๆ อาจจะช้าบ้าง แต่ไม่ดอง ไม่หายแน่นอนค่ะ¤
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น