ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Wait for....
หลายวันต่อมา....
"เกิดเหตุการณ์ฆ่าตกรรมขึ้นในวันเดียวกันถึงสามคดี โดยผู้เสียชีวิตทั้งหมดเป็นเด็กนักเรียนช่วงอายุ15-17ปี เจ้าหน้าที่ตำรวจคาดว่าผู้ก่อเหตุคือคนเดียวกัน สภาพศพ.......ติ้ด!"
"เจ้ากบบ๊อง...ไปทำความสะอาดบ้านได้แล้วได้ยินม้ายยย!!!#@$€£฿&"
"เปลี่ยนช่องทำไม?" มินะถามซานะที่กดรีโมทไปช่องการ์ตูน ขณะที่มินะกำลังตั้งใจดูข่าวอยู่
"ก็อยากดูการ์ตูนอ่ะ มีไรป่าว"ซานะเอารีโมทมาถือไว้ไม่ให้มินะได้จับ ความจริงแล้วซานะไม่อยากให้มินะคิดมากและฝันร้ายอีก ทุกครั้งที่มินะดูข่าวพวกนี้มักจะนอนไม่หลับทั้งคืน
"วันหยุดทั้งที ไม่ไปไหนบ้างเหรอ"มินะถาม หยิบมือถือขึ้นมาเล่น
"อยากไปอยู่นะ ถ้าเธอไปด้วย"ซานะบอก ออกแนวชวนทางอ้อม
"เล่นเกมส์อยู่บ้านสบายใจกว่า"มินะปฏิเสธแบบเนียนๆเช่นกัน
"มินะ...ออกไปข้างนอก ไปเดินเที่ยว ไปกินอะไรอร่อยๆด้วยกันเถอะ...เธอจะเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้นะ...ลืมเรื่องอะไรพวกนั้นซะ ชั้นอยากมีเพื่อนเที่ยวบ้าง เราไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันนานแล้วนะ"ซานะออดอ้อน
"เติมเงินเกมส์ให้ด้วยนะ" มินะทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจที่ซานะพูด ก่อนจะเดินหนีเข้าห้องไป
"พูดกับเธอนี่ยากกว่าพูดกับแมวซะอีก...ชั้นไม่มีเวลามาเฝ้าเธอแบบนี้ตลอดชีวิตนะ ยัยบ้านี่ เฮ้อ..."ซานะท้อใจกับการพามินะออกนอกบ้าน
▪▪▪▪▪▪▪▪
"นมเปรี้ยวแพคนึง"แชยองออเดอร์สิ่งที่ต้องการด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
"นึกว่าใคร เด็กข้างบ้านนี่เอง...โรงเรียนใหม่คงไม่ค่อยโอเคล่ะสิ" จองยอนถามเพราะห็นร่องรอยการต่อสู้บนใบหน้าของแชยอง ทั้งสองคนเป็นเพื่อนบ้านกันจองยอน แต่แชยองมักจะย้ายโรงเรียนบ่อยไปอยู่บ้านญาติบ้าง แต่สุดท้ายก็กลับมาเรัยนที่บ้านเกิดแต่เป็นโรงเรียนใหม่
"ที่ไหนมันก็ไม่โอเคทั้งนั้นแหละ"แชยองตอบ
"ตั้งแต่เกิดมา ชั้นไม่เคยเห็นใครย้ายโรงเรียนบ่อยเหมือนเธอเลย...ลาออกแล้วไปเป็นนักมวยซะสิถ้าชอบต่อสู้น่ะ" จองยอนบอกพลางหยิบนมใส่ถุง
"คิดว่าอยากจะมีเรื่องรึไง"แชยองตอบ
"คราวนี้คิดว่าจะเรียนจนจบมั้ย เอาให้จบๆนะ อดทนหน่อย...กลับมาอยู่ที่นี่ก็ดี ชั้นจะได้มีเพื่อน อยู่เฝ้าร้านคนเดียวมันเหงาๆ"จองยอนยื่นนมให้แชยอง
"ที่ฟาร์มคงยุ่งมากเลยล่ะสิ พ่อกับแม่พี่ถึงปลีกเวลามาหาไม่ได้"แชยองสำรวจร้านนมของจองยอนอย่างละเอียด
"คงงั้น...วันนี้วันหยุดแต่ชั้นหยุดไม่ได้ ยิ่งวันหยุดออเดอร์ยิ่งเยอะ"จองยอนพูดไปแพคนมไป เตรียมพร้อมสำหรับส่งให้ลูกค้า
"หวัดดีคนสวย"จองยอนเห็นซานะเดินผ่านมาพอดี รีบตะโกนทักทาย
"อ่อ...ขยันจังเลยนะ"ซานะกล่าวชม
"ไม่ได้ขยันหรอก จำเป็นน่ะ" จองยอนตอบ
"เอ๊ะ! เด็กคนนี้ ที่เจอเมื่อวันก่อนนี่"ซานะชี้ไปที่แชยอง
"อ๋อ...พี่ชุดนอนนั่นเอง...แล้วเพื่อนพี่คนนั้นอ่ะ เป็นไงมั่ง...ได้สติรึยัง"แชยองถามถึงมินะ
"อื้ม มินะเล่าให้ฟังหมดแล้วล่ะ ว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อนชั้นติดเกมส์นอนน้อย..คงเห็นภาพหลอนน่ะ"ซานะแก้ต่าง
"นั่นน่ะสิ เจอคนสวยขนาดนี้ ทำเป็นกลัวไปได้"แชยองยิ้มร่า
"ชั้นไปก่อนนะ พรุ่งนี้อย่าลืมเอานมไปส่งด้วยนะ"ซานะบอกพร้อมยิ้มหวาน แล้วเดินจากไป
"โลกนี้มันน่าอยู่เพราะมีคนสวยๆนี่แหละ...ว่าแต่ไปเจอกันตอนไหน"พอชื่นชมความสวยซานะเสร็จ จองยอนก็หันขวับมาหาแชยอง
"ก็วันนั้นมีเรื่องนิดหน่อย...แล้วจู่ก็มีมนุษย์ตัวสูงคนนึง เดินเข้าใส่เสื้อคลุมมิดชิด ใส่หมวกและก็ปิดหน้าเห็นแต่ลูกตา เข้ามาช่วย...แต่พอเค้าเห็นหน้าชั้น ก็ลงไปชักตาตั้งเลยอ่ะ"แชยองเล่าแบบตีไจ่ใส่สีสุดๆ
"ขนาดนั้นเลย"จองยอนแกล้งทำเป็นตื่นเต้นตาม
"แต่ว่า เห็นแค่ตาก็พอจะรู้นะว่าคงหน้าตาดีมากแน่ๆ ตาเป็นประกายภาพยังติดตาชั้นอยู่เลย" แชยองนึกถึงช่วงเวลาที่ได้สบตากับมินะ
"ว้าว...เพิ่งมาไม่นานก็ได้สบตากันละ...กับคนบางคนไปแอบดูทุกวัน ก็ได้แต่มองไกล ฮ่าๆ"จองนึกถึงนายอนแล้วทั้งขำทั้งสงสาร
▪▪▪▪▪▪▪▪▪
6:00 Pm...
"ไปแอบส่องมาแล้วเหรอ" จองยอนพบกับนายอนอีกครั้ง ระหว่างทางกลับบ้าน ในขณะที่นายินกำลังกลับมาจากบ้านมินะ
"นึกว่าใคร คงจะดีมากเลยนะ ถ้าเป็นมินะ"นายอนยิ้มแห้งๆ
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ"จองยอนถาม
"ช่วงนี้มินะไม่เปิดหน้าต่างเลย ชั้นไปเก้อแทบจะทุกวัน" นายอนหน้าเศร้า
"ไม่ใช่ว่าเค้าออกไปข้างนอกได้แล้วเหรอ"จองยอนบอก
"ไม่มีทาง ถ้าเป็นแบบนั้นชั้นก็ต้องเห็นสิ ตอนนี้ชั้นเพิ่มเวลามาดูมินะ ทั้งเช้าและเย็นเลยนะ"นายอนตาโตตอบกลับจองยอน
"ก็...อาจจะออกมาตอนที่เธอไม่เห็นไง เธอไม่ได้เฝ้าเค้าตลอดนี่"จองยอนแย้ง
"ไม่หรอกมั้ง..."นายอนนิ่งคิด
"บอกชั้นได้มั้ย...ทำไม...คนที่ชื่อมินะ ถึงไม่ออกจากบ้านมาเป็นปี เพราะอะไร"จองยอนห้ามความอยากรู้ไม่ได้
"รอเวลาไง..." นายอนบอก
"รอ...ทำไมต้องรอ..."จองยอนชักงงและสงสัยกว่าเดิม
"เพราะเรื่องบางอย่าง...มันต้องใช้เวลาเยียวยา " นายอนยิ้มมุมปาก
"เล่ามาแบบละเอียดๆได้มั้ย ชั้นไม่เข้าใจ"จองยอนอยากรู้
"เอาไว้เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังนะ เย็นมากแล้วชั้นต้องรีบกลับ"นายอนบอกแล้วสาวเท้าเพิ่มความเร็ว จองยอนสังเกตุเห็นที่เท้าของนายอนมาพลาสเตอร์แก้ปวดติดอยู่ แล้วยังมีรอยช้ำอยู่รอบๆ
"เท้ายังไม่หายอีกเหรอ "จองยอนตะโกนถามนายอนหยุดเดินเมื่อได้ยิน พลางก้มมองข้อเท้าตัวเอง
"ไกลหัวใจ"นายอนหันมายิ้มให้แล้วเดินต่อ จองยอนมองนายอนเดินกะเพลกๆด้วยความรู้สึกผิด ถ้าไม่ใช่เพราะเธอนายอนคงไม่เจ็บหนักแบบนี้
"เดี๋ยวก่อนนายอน รอด้วย"จองยอนตัดสินใจวิ่งตามนายอนอย่างสุดฝีเท้า
"มีอะไรเหรอ"นายอนถาม เมื่อจองยอนมาถึงตัว
"เดี๋ยวนั่งแท๊กซี่ไปส่งที่บ้านเธอนะ เดี๋ยวชั้นจ่ายเงินเอง นั่งรอตรงนี้แป๊ปนึงนะ"จองยอนชี้ที่ม้านั่ง ตรงม้านั่งข้างทาง แล้วเจ้าตัวก็วิ่งหายไป สักพักจองยอนก็กลับมาพร้อมกับถุงยา
"ชั้นไม่เป็นอะไรหรอกน่า" นายอนขยับเท้าหนี เมื่อจองยอนนั่งลงยื่นมือจะจับ
"ชั้นคงไม่โทษตัวเอง ถ้าได้รับผิดชอบ"จองยอนแหงนหน้ามองนายอน นายอนเลยยอมแต่โดยดี จองยอนจัดการทายาและพันผ้าบล๊อคข้อเท้าให้นายอน เพื่อลดอาการปวดตอนเดิน
"เป๊ะเหมือนพยาบาลทำให้เลย" นายอนดูผลงานอันเรียบร้อยของจองยอน
"เดี๋ยวเรียกแท๊กซี่ก่อนนะ" จองยอนลุกขึ้นยืน เดินไปโบกแท๊กซี่ นายอนรู้สึกประทับใจและรู้สึกโชคดีที่ได้เจอเพื่อนใหม่ที่จิตใจดีอย่างจองยอน ถ้าวันนั้นไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นทั้งสองคงไม่ได้เจอกัน
▪▪▪▪▪▪▪▪
9:00 PM
"เวลานี้ชั้นควรจะเข้านอนละนะ"ซานะหาวน้ำหูน้ำตาไหล ขณะออกมาเดินขมนกชมไม้เป็นเพื่อนมินะ
"อยากให้ออกมาข้างนอก ก็ออกมาแล้วไง" มินะบอก
"สามทุ่มเนี่ยนะ!"ซานะย้ำ
"เอาน่า..."มินะอ้อน
"แล้วก็เอาหมวกออกเถอะ ไม่มีใครเห็นหรอกน่า เปิดหน้าเปิดตาสูดอากาศบ้าง" ซานะดึงหมวกมินะออก
"ชั้นรู้สึกไม่สบายใจเลย ขอใส่หมวกหน่อยเถอะ" มินะขอคืน
"ไม่ มองไปรอบๆสิไม่มีใครทั้งนั้น มีแค่ชั้นกับเธอ"ซานะจับมือมินะเพื่อให้ความอุ่นใจ
"อีกสักพักก็กลับกันนะ"มินะที่ดูเก้ๆกังๆพูดขึ้น
"จ้า บ้านไม่เดินหนีไปไหนหรอก" ซานะยิ้มกว้าง กอดแขนมินะแน่น ราวกับคู่รักที่กำลังออกเดทกันอยู่
"โผล่หัวออกมาซะทีนะ" ดาฮยอนที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลจากคนทั้งสองพูดขึ้น ดวงตาของดาฮยอนแดงก่ำ คลอไปด้วยน้ำตา
"ทำของหล่นรึเปล่า" เสียงดังจากข้างหลัง ดาฮยอนรีบเช็ดน้ำตาแล้วหันไปหาต้นเสียง
"ของอะ.......ระ...ไร..."ดาฮยอนตัวแข็งทื่อ ตาเบิกกว้าง เมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"กระเป๋าตังค์มันหล่นตอนที่พี่เดินออกมาจากร้านสะดวกซื้ออ่ะ ชั้นวิ่งตามจนขาลากแล้วเนี่ย คนอะไรขาก็ไม่ได้ยาวไปกว่ากันเลย เดินเร็วชะมัด" คนที่ตามดาฮยอนมาคือแชยองนั่นเอง
"เรื่องจริงเหรอเนี่ย..."ดาฮยอนเอามือที่สั่นเทาปิดปาก
"เอาอีกคนละ ที่นี่มันมีผีรึไงห้ะ...รึชั้นน่ากลัวจนต้องทำหน้าหวาดผวาแบบนี้...โอ้ย!"แชยอฝร้องเสียงหลง เมืาอถูกดาฮยอนพุ่งเข้ากอดแบบไม่ทันตั้งตัว
"แชยอน แชยอนจริงๆใช่มั้ย"ดาฮยอนเสียงสั่น
"มะ..ช่าย..แช...ยอน..แชยองโว้ยยย แชยอง...โอ้ย...หายใจไม่ออก"แชยองพูดเบาๆในอ้อมกอดของดาฮยอน
《ติดตามตอนต่อไป》
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น