ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Hopefully
ต่อจากตอนที่แล้ว....
ซานะมองดูเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วที่มินะออกไปข้าง ปกติมินะจะใช้เวลาไม่เกิน15นาทีในการออกไปเดินเล่น เมื่อเห็นท่าไม่ดี ซานะจึงตัดสินใจออกไปตาม เพราะอาจเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับมินะได้
ซานะคว้าเสื้อคลุมใส่ทับชุดนอนรีบออกจากบ้าน ระหว่างทางซานะพยายามโทรหามินะตลอด แต่ก็ไม่มีการตอบ จนเมื่อเวลาผ่านไปซักพัก ซานะก็พบกับมินะพร้อมกับผู้หญิงในชุดนักเรียน ไม่ไกลจากที่ซานะอยู่
"มินะ!"ซานะรีบวิ่งมาหามินะที่นั่งตัวสั่นอยู่ พลางเหลือบมองคนแปลกหน้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"ไม่จริงใช่มั้ย คนที่ชั้นเห็นไม่มีจริงใช่มั้ย"มินะพูดขึ้น จับแขนซานะแน่น
"ใคร?เธอเห็นใคร...ตั้งสติหน่อยสิ...เค้าเป็นอะไร?" ซานะเขย่าตัวมินะ ก่อนจะเอ่ยถามแชยอง
"ไม่รู้สิ ชั้นยังงงอยู่เนี่ย"แชยองนั่งลงข้างๆทั้งสองคน แต่พอมินะเห็นแชยองก็รีบลุกขึ้นและวิ่งหนีไป
"เธอทำอะไรมินะ"ซานะถามแชยอง
"ไม่ได้ทำอะไรเลย"แชยองรีบบอก
"งั้นเธอก็กลับบ้านได้แล้ว ดึกมากแล้ว เป็นนักเรียนไม่ควรมาอยู่ในที่แบบนี้"ซานะทิ้งท้ายก่อนจะรีบตามมินะ
"ชั้นไม่สวยขนาดต้องวิ่งหนีเลยเหรอ"แชยองมองตามทั้งสองคนอย่างไม่เข้าใจ
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
ที่บ้านมินะ+ซานะ
"รู้สึกดีขึ้นมั้ย"ซานะบีบนวดมือให้มินะที่นอนอยู่บนเตียง ซานะตัวเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะต้องออกแรงตามมินะกลับมาบ้าน
"เด็กคนนั้น...ยังไม่ตาย"มินะพูดขึ้นเสียงแผ่วเบา
"ทำไมถึงคิดแบบนั้น"ซานะถาม
"เด็กคนนั้น หน้าตาเหมือนกับ..."มินะจะพูดแต่ซานะเอามือแตะปากห้ามไว้
"เพราะเธอเอาแต่คิดเรื่องนั้นอยู่ตลอด แค่เห็นเด็กนักเรียนเธอก็คิดว่าเป็นเด็กคนนั้น...ทำใจให้สบายแล้วพักผ่อนเถอะ...ชั้นจะไปอาบน้ำอีกรอบ ตัวเหนียวหมดแล้ว..."ซานะยิ้ม
"ซานะ...ถ้าใช่เด็กคนนั้นจริงๆคงจะดีนะ ครอบครัวของเค้าคงจะไม่ต้องเสียใจ เด็กคนนั้นก็จะได้ใช้ชีวิตต่อไป...ส่วนชั้น...คงจะไม่เป็นแบบนี้...แค่จะออกไปข้างนอก พบปะผู้คนยังทำไม่ได้เลย"น้ำใสไหลรินลงมาจากตาของมินะ
"มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ เธอไม่ได้ทำให้เด็กคนนั้นตายซะหน่อย"ซานะกุมมือมินะไว้ แล้วทั้งสองก็ต่างเงียบ มีเพียงเสียงสะอื้นของมินะและเสียงถอนหายใจของซานะดังเป็นครั้งคราว
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
เช้าวันรุ่งขึ้น...
"หน้าไปโดนอะไรมา"จองยอนถามรุ่นน้องที่สนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็ก
"หมารุมกัดน่ะ จิ้บๆ นมขวดนึงสิ"แชยองบอกกับลูกเจ้าของร้านขายนมประจำหมู่บ้าน
"ตั้งแต่รู้จักกันมา ชั้นยังสับสนบ่อยๆเลยว่าเธอเป็นเด็กผู้ชายหรือผู้หญิง อ่ะ!นมจืดแคลเซียมสูงจะได้โตเร็วๆ"จองยอนยื่นนมให้แชยอง
"พี่ว่า...ชั้นสวยมั้ย"แชยองยื่นหน้าไปใกล้ๆให้จองยอนดูชัดๆ
"ก็ไม่นะ แค่มีคนอื่นสวยกว่าเท่านั้นเอง"จองยอนบอกขำๆ
"อย่าเล่นดิ่ นี่ซีเรียสนะ"แชยองขมวดคิ้ว
"เอาเป็นว่าไม่ได้ขี้เหร่แล้วกัน ถามทำไม"จองยอนถาม
"ก็...มีคนๆนึง พอเห็นชั้นก็ทำท่ากลัวอย่างกะเห็นผีแถมยังวิ่งหนีอีก"แชยองเล่าด้วยอารมณ์ที่สับสน
"ฮ่าๆอาจจะชอบเธอ แต่กลบเกลื่อนก็ได้มั้ง...แล้วใครล่ะ"จองยอนจูงจักรยานที่มีนมเปรี้ยวเต็มตะกร้าเตรียมพร้อมไปส่งให้ลูกค้าเดินไปพร้อมกับแชยอง
"ไม่รู้สิ ไม่เห็นหน้า"แชยองนึก
"อ่า...ช่างมันเถอะ รีบไปเรียนเถอะ ชั้นจะไปส่งนมแล้ว...ตอนเย็นแวะมาเล่นที่บ้านละกันนะ...บาย"จองยอนขึ้นควบจักรยานค่อยๆปั่นไปพลางโบกมือให้แชยอง
"เฮ้อ...ไม่อยากไปโรงเรียนเลย"แชยองรู้สึกเบื่อหน่ายกับการไปโรงเรียนที่ในทุกๆวันต้องคอยปะทะกับพวกรุ่นพี่ร้ายๆทั้งหลาย
▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪
เย็นวันเดียวกัน...
"รอเก้อล่ะสิ" จองยอนทักทายนายอนที่ยืนชะเง้อคอมองไปที่บ้านหลังเดิม
"ชั้นว่าวันนี้สงสัยต้องไม่สบายแน่นอน ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ค่อยมาก็ได้"นายอนยิ้มให้กำลังใจตัวเองที่กำลังผิดหวัง
"อ่ะ...จะได้มีแรง"จองยอนยื่นนมเปรี้ยวให้นายอน
"ขอบใจ...ขายนมเหรอ"นายอนรับนมที่จองยอนยื่นให้
"อื้ม ร้านนมตรงปากทางเข้าหมู่บ้านที่เธอผ่านมานั่นไง"จองยอนบอก
"เฮ้อ...วันนี้ไม่ได้เห็นหน้าสุดที่รักเลย เซ็งจัง"นายอนยังคงมองหน้าต่างบานนั้นตลอด
"บ้านหลังนั้น มีคนอยู่สองคนนี่ แต่ชั้นเคยเห็นแค่คนเดียวอีกคนนึงไม่เคยเห็น"จองยอนเอาขวดนมที่นายอนดื่มหมดแล้ว ใส่ในตะกร้าจักรยาน
"เธอคงหมายถึงซานะสินะ นั่นน่ะคือคนที่ชั้นอิจฉาจริงๆ อิจฉาที่ได้เจอมินะทุกวัน แต่ชั้น..ทำได้แค่มองไกลๆที่หน้าต่าง ไม่รู้จะมีโอกาสได้เห็นหน้าชัดๆอีกซักครั้งมั้ย" นายอนเริ่มเดิน จองยอนก็จูงจักรยานตาม
"ทำไมเหรอ พูดเหมือนคนๆนั้นจะไม่ออกมาจากบ้านตลอดชีวิตอย่างงั้นแหละ"จองยอนถาม
"หวังว่าจะไม่เป็นแบบนั้น" นายอนถอนหายใจ
"ว่าแต่...เธอชื่ออะไรเหรอ"จองยอนถาม
"นั่นสิ รู้จักกันไว้ก็ดี ชั้น นายอน! ชื่อเพราะใช่มั้ยล่ะ ชื่อเพราะแล้วก็สวยด้วยใช่มั้ย"นายอนยิ้มตาหยีหมุนตัว จองยอนมองตาปริบๆ
"อ่า...ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ต้องมั่นใจเรื่องความสวยสินะ..."จองยอนบ่นอุบอิบ
"แล้วเธอล่ะ" นายอนถามบ้าง
"จองยอน" คำตอบสั้นๆจากจองยอน
"โอเค ต่อไปนี้เราเป็นเพื่อนกันนะ..."นายอนยื่นมือให้จองยอน
"ง่ายดีนะ มีเพื่อนเพิ่มอีกคนก็ไม่เลว"จองยอนจับมือตอบกลับนายอน
▪▪▪▪▪▪▪▪▪
"ซื้อช๊อคโกแล๊ตไปดีกว่า เผื่อมินะจะอารมณ์ดีขึ้น"ซานะเดินเลือกขนมขบเคี้ยวในร้านสะดวกซื้อก่อนกลับบ้านหลังจากเสร็จงานพาร์ทไทม์ แม้จะไม่ใช่หน้าที่แต่เพราะอยู่บ้านเดียวกันมาเป็นปี ทำให้ซานะรักและเป็นห่วงมินะเหมือนคนในครอบครัว
"ทำไมไม่พายัยคนเห็นแก่ตัวนั่นมาด้วยล่ะ"เสียงพูดดังข้างหูซานะ จนเจ้าตัวตกใจ
"ดาฮยอน...เลิกพูดถึงมินะแบบนั้นซักทีเถอะ"ซานะบอกกับเจ้าของเสียง
"ถ้าอยากให้เลิกพูด ก็ออกมาสิ ออกมาอธิบาย ออกมาบอกตำรวจว่าคนร้ายเป็นใคร" ดาฮยอนรุ่นน้องที่มหาลัยของซานะ พูดด้วยอารมณ์โมโห
"เรื่องมันจบไปแล้ว ขอร้องล่ะ...ให้มันผ่านไปเถอะนะ"ซานะพูดเบาๆเพราะคนในร้านเริ่มเยอะ
"มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก เธอไม่รู้หรอกว่าการสูญเสียคนที่รักไปมันรู้สึกยังไง"ซานะพยายามเอามือปิดปากดาฮยอนไม่ให้เสียงดัง
"ไปคุยกันข้างนอกดีกว่า"ซานะตรงดิ่งไปจ่ายเงินแล้วรีบเดินออกมา โดยมีดาฮยอนเดินตามมาติดๆ
"เธอกำลังทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องนะ แทนที่จะดูแลปกป้องส่งข้าวส่งน้ำ ชั้นว่าพามินะออกมาให้การกับตำรวจเพื่อจับคนร้ายไม่ดีกว่าเหรอ"ดาฮยอนบอก
"มินะบอกไปแล้วนี่ ว่าไม่เห็นหน้าคนร้าย มันผ่านมาเป็นปีแล้วนะดาฮยอน"ซานะตอบ
"ไม่เห็นหรือขี้ขลาด...ตลอดหนึ่งปีที่ชั้นต้องทนเจ็บปวดกับเรื่องนี้...ชั้นก็อยากให้มันจบเหมือนกัน...ชั้นไม่ได้อยากมาเจอเธอเลยซานะ...ยิ่งเห็นเธอชั้นยิ่งแค้น ที่เธอคอยปกป้องคนขี้ขลาดคนนั้น"ดาฮยอนหน้าแดงก่ำ
"งั้นก็เลิกตามชั้น แล้วถามคำถามเดิมๆ เพราะชั้นจะไม่ทำอะไรที่กระทบจิตใจมินะทั้งนั้น แค่นี้มินะก็ทรมานมากแล้ว"ซานะตะคอกใส่ดาฮยอน ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป ดาฮยอนมองตามด้วยอารมณ์ที่ใกล้จะระเบิด
"ชั้นจะไม่ยอมเจ็บปวดอีกต่อไป" ดาฮยอนกำหมัดแน่น
《ติดตามตอนต่อไป》
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น