Twice : all love around you

ลำดับตอนที่ #1 : Who are you

"ทำไมเธอไม่ช่วยชั้น....ทำไมเธอถึงทิ้งชั้นไว้แบบนั้น...ทำไม....ทำไม..."

"ชั้นขอโทษ...ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งเธอ...ชั้นขอโทษ...." มินะลุกขึ้นนั่ง ท่ามกลางความมืดมิดภายในห้องนอน ด้วยหัวใจที่เต้นรัว แม้จะเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่การที่ต้องฝันเรื่องเดิมๆตลอดหนึ่งปี มันเป็นเรื่องที่ทรมานเหลือเกิน

"อีกแล้วเหรอ"ซานะเพื่อนร่วมห้อง งัวเงียตื่นตาม

"อ่า...โทษทีนะ นอนต่อเถอะ" มินะหันมาบอกเพื่อน

"เธอควรจะลืมมันได้แล้วนะ ไม่งั้นก็จะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตแน่"ซานะบอกแล้วล้มตัวลงนอนต่อ 

  มินะถอนหายใจยาว พยายามลืมภาพฝันที่เกิดขึ้น ฝืนข่มตาให้หลับเพราะเหลืออีกหลายชั่วโมงกว่าจะเช้า

 

 ▪▪▪▪▪▪▪▪▪

"เย็นนี้จะกินอะไรก็โทรมาบอกนะ"ซานะบอกมินะระหว่างทานมื้อเช้าด้วยกัน

"อ่ะ เอานี่ไป" มินะยื่นเงินให้ซานะ

"ไม่เป็นไรชั้นยังมี"ซานะไม่รับ

"เอาไปเถอะ ชั้นไม่ได้ใช้อะไร"มินะยัดเงินใส่มือซานะ

"ก็ออกไปข้างนอก ไปใช้เงิน ออกไปผ่อนคลายบ้างสิ ไม่งั้นก็กลับไปเรียน จะอยู่แบบนี้อีกนานแค่ไหนกันห้ะ"ซานะจ้องหน้ามินะ

"กินเสร็จละทิ้งไว้นี่แหละ เดี๋ยวจัดการเอง" มินะไม่สนใจที่ซานะบอก ชิ่งหนีเข้าห้องไป

"เมื่อไหร่จะออกจากโลกมืดๆมาเจอโลกความจริงซะทีนะ"ซานะส่ายหัว

  มินะรอจนซานะออกจากห้องไป แล้วถึงออกมาจากห้องนอน ซานะไม่ได้ทิ้งจานไว้ให้ เพราะจัดการล้างด้วยตัวเองเรียบร้อย มินะกลับมานั่งกินอาหารในส่วนของตัวเองต่อเพียงลำพัง

  พอกินเสร็จเรียบร้อย กิจกรรมต่อมาของมินะคือการอ่านหนังสือสลับกับการเล่นเกมส์ วนไปแบบนี้เพียงเพื่อให้ผ่านไปวันๆ

  กว่าหนึ่งปีที่มินะหยุดกิจกรรมต่างๆในชีวิต ทั้งดร็อปเรียน เลิกทำงานพาร์ทไทม์ เลิกเที่ยว เหมือนตัดขาดจากโลกภายนอกเลยก็ว่าได้ มีแค่เพียงบางครั้งเท่านั้นที่มินะจะออกไปเดินเล่นตอนกลางคืน แต่ก็แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้น ก็รีบกลับเข้าบ้าน

▪▪▪▪▪▪▪▪▪▪

"โห จะห้าโมงเย็นแล้ว ไม่ทันแน่ๆ" นายอนวิ่งลงจากรถบัสด้วยความเร็ว เพราะอุบัติเหตุบนท้องถนนทำให้การจราจรติดขัด

"แบตจ๋าอย่าเพิ่งหมดนะ จะถึงแล้ว" นายอนกำมือถือไว้แน่น พร้อมกับยิ้มอ่อนแม้จะเหนื่อยหอบจากการวิ่ง

 โครม!!!นายอนล้มลงกับพื้นแบบไม่ทันตั้งตัว ข้างๆมีจักรยานหงายท้องอยู่แล้วยังมีขวดนมเปรี้ยวกระจัดกระจายเต็มพื้น

"โอ้ย...ขี่เป็นป่ะเนี่ย ไม่มองคนเลย"นายอนลุกขึ้นได้ โวยวายใส่เจ้าของจักรยานที่กำลังเก็บขวดนมทันที

"ก็เธอเล่นวิ่งไม่มองอะไรเลยแบบนั้น ใครจะไปเบรคทัน"จองยอนเจ้าของจักรยานตอบ

"อย่างน้อยเธอก็ต้องมองคนเดินไปมาบ้างนะ...โอ๊ย...เจ็บชิบ!"นายอนบ่น

"เจ็บตรงไหนบ้างล่ะ"จองยอนเข้าไปดูใกล้ๆเห็นฝ่ามือของนายอนมีเลือดออก เลยเอาชายเสื้อของตัวเองซับเลือดให้

"ทำอะไรน่ะ"นายอนถาม

"ก็ไม่มีทิชชู่ ชั้นไม่พกผ้าเช็ดหน้าด้วย เสื้อตัวนี้เพิ่งซักมาน่า"จองยอนจับมือนายอนแน่น

"ไม่ต้องหรอก ชั้นรีบ"นายอนดึงมือออก แล้วหันหลังเดินไป พอเริ่มก้าวเท้านายอนเพิ่งรู้ตัวว่า เจ็บเท้า

"จะไปไหนละ เดี๋ยวไปส่ง"จองยอนถาม เพราะรู้สึกผิด

"รีบมาสิ"นายอนมองดูเวลาก่อนจะกวักมือเรียกจองยอน

 จองยอนพานายอนซ้อนจักรยาน มาตามทางที่คนเจ็บบอก ตลอดทางที่มานายอนคอยเร่งให้จองยอนสปีดเท้าปั่นจักรยานตลอดเวลา

"จอดๆตรงนี้แหละ"นายอนดึงเสื้อจองยอนให้หยุด

"ทำอะไรของเธอ"จองยอนมองนายอน ที่กำลังยกมือขึ้นมาถ่ายรูปใครบางคน ที่โผล่หน้ามาจากหน้าต่างบ้านฝั่งตรงข้าม ที่ทั้งคู่ยืนอยู่

"วันนี้ดูหน้าตาไม่สดชื่นเลย เป็นอะไรรึเปล่านะ"นายอนมองคนที่อยู่ไกลด้วยสายตาเป็นห่วง

"นี่รีบมาเพื่อจะมาแอบถ่ายรูปชาวบ้านเนี่ยนะ"จองยอนยิ้ม

"ไม่ได้แอบนะ"นายอนค้อน

"แล้วทำไมไม่ไปหาล่ะ เนี่ย..อยู่ตรงนี้นี่เอง"จองยอนชี้ไปที่หน้าต่างบานนั้น ซึ่งตอนนี้ไม่มีคนอยู่ตรงนั้นแล้ว

"ไปได้ก็ดีสิ"นายอนมองดูหน้าต่างที่ค่อยๆปิด ด้วยความอาลัยอาวรณ์ จองยอนมองตามพร้อมคำถามมากมาย

▪▪▪▪▪▪▪▪

คืนนั้น....

"จะออกไปไหนล่ะ ดึกป่านนี้"ซานะถามมินะ ที่แต่งตัวมิดชิดเห็นแต่ลูกตา

"อยากออกไปเดินเล่นหน่อย เดี๋ยวมา"มินะบอก ก่อนจะเดินออกไป

"เห็นละร้อนแทนเลย"ซานะเดินไปปิดประตูมองตามมินะด้วยความไม่เข้าใจ

 มินะเดินออกมาจากบ้านอย่างระแวดระวัง แม้จะพลางตัวด้วยเสื้อผ้าหลายผืน แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้มินะ เดินด้วยความมั่นใจ อากาศในช่วงฤดูใบไม้ร่วง เหมาะแก่การเดินเล่นเหลือเกิน มินะยิ้มออกมาน้อยๆระหว่างเดินเล่น

"ยัยเด็กเมื่อวานซืน คิดอวดเก่งเหรอ!!" กลุ่มเด็กนักเรียนสี่คนกำลังล้อม เด็กคนหนึ่งไว้อยู่ มินะมองตามเสียง

"แน่จริงก็ตัวต่อตัวสิ"เด็กสาวตัวเล็กที่นั่งอยู่กับพื้น พูดขึ้นแบบไม่มีกลัว มินะแอบดูสถานการณ์อย่างระวังตัว

"เด็กอย่างแกต้องโดนสั่งสอนซะมั่ง" หนึ่งในสี่ที่ล้อมอยู่ กระชากผมเด็กคนนั้นอย่าง ก่อนจะฟาดด้วยกระเป๋าหลายที มินะกำหมัดแน่น 

"ทำไงดี..."มินะถามตัวเอง ในขณะที่เด็กสาวตัวน้อยกำลังถูกรุมทำร้าย

  "ทำไมเธอไม่ช่วยชั้น ทำไมถึงทิ้งชั้น"

ในขณะที่กำลังคิดว่าจะช่วยดีหรือไม่ เสียงที่มินะมักจะฝันถึง ก็ดังขึ้นราวกับว่ามีคนกระซิบอยู่ข้างๆหู มินะเอามือปิดหูด้วยความหวาดกลัว สายตายังคงมองไปยังเด็กสาวคนนั้น

"หยุดนะ!"มินะเดินเข้าไปในกลุ่มคนเหล่านั้นอย่างช้าๆ

"ใครวะ ปิดหน้าปิดตาด้วย"กลุ่มนักเรียนสี่คนซุบซิบกัน

"อย่ามายุ่งจะดีกว่า ไม่ใช่เรื่องของเธอ" หัวโจกของกลุ่มเดินมาผลักมินะอย่างแรง

"ทำร้ายคนๆเดียวแบบนี้ ไม่ยุติธรรมเอาซะเลยนะ" มินะสบตากับเด็กหัวโจก แววตามินะดูแข็งกร้าวน่ากลัว จนเด็กคนนั้น เดินถอยหนี

"เอาไงดี" พวกเด็กนักเลงเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

"วันนี้แกโชคดีไป"เด็กหัวโจกหันไปบอกกับเด็กสาวที่อยู่กำลังสะบักสะบอม

"กลับเถอะพวกเรา"เด็กนักเรียนทั้งสี่คุยกันก่อนจะเดินจากไป แต่ก็ยังพูดข่มขู่เด็กสาวที่นั่งเจ็บอยู่

 พอนักเรียนนักเลงทั้งสี่เดินลับหายไป มินะก็ค่อยๆเดินเข้าไปดูเด็กสาวที่บาดเจ็บอยู่

"เป็นไงมั่ง เดินไหวรึเปล่า"มินะนั่งลงข้างๆ

"อื้ม ไหว..."เด็กสาวก้มหน้าเช็ดเลือดที่ริมฝีปากตัวเอง

"ไปโรงพยาบาลมั้ย" มินะพยายามถาม

"ช่างมันเถอะ ขอบใจนะที่ช่วย...เธอชื่ออะไร แล้วอยู่ที่ไหน" เด็กสาวถาม

"อ่อ...ชั้น..ชื่อชั้นเหรอ" มินะตะกุกตะกัก เพราะไม่ได้คุยกับคนแปลกหน้ามานาน

"ไม่เป็นไร..ชั้นแชยอง เห็นป้ายชื่อมั้ย ซนแชยอง"เด็กสาวชี้ให้ดูชื่อที่ชุดนักเรียน ก่อนจะลุกขึ้น โดยมีมินะช่วยพยุง 

 ทันทีที่ทั้งสองมองหน้ากัน มินะที่เห็นหน้าแชยองอย่างชัดเจนถึงกับเข่าอ่อน มือไม้สั่น น้ำตาคลอเบ้าทันที

"เธอ...เธอ..."มินะแข็งทื่อ 

"อะไร เห็นผีรึไง...เป็นอะไรเนี่ย"แชยองมองซ้ายมองขวา

"เธอ...เป็นใครกัน" มินะพูดก่อนจะทรุดลงกับพื้นต่อหน้าแชยอง

              《ติดตามตอนต่อไป》