คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : นางบำเรอตีทะเบียน
4
นาบำเรอีทะเบียน
สายสานแทนิบรูสร้าปัหาให้ราวินทร์
เมื่ออนนี้เาไม่สามารถถอุเ้าสาวออาัวเมธาวีไ้ั่ใิ
เายัูบให้เธอหลวนในุมพิ ส่วนมือพยายามเ้าใวิธีารถอุบ้าๆ
นี้อออย่ารีบเร่
“บ้าริ!
อย่าิ้นนะ”
ราวินทร์ผละปาออมาเอ่ยเสียเรีย่อนะับเมธาวีหันหลัแล้วลมือแะสายุเ้าสาวอออย่ารวเร็ว
เมธาวีหัวใเ้นนแทบะระเ็นออมาาอ พอั้สิไ้ะิ้นรนหนีเอาัวรอในืนนี้
ลับลายเป็นุเ้าสาวร่วออาัว
ใบหน้าสวยหวานแระเรื่อ้วยวามเินอายที่น้อมาอยู่ในุสอิ้นเล็ๆ
ห่อหุ้มายเอาไว้เพียเท่านั้น ราวินทร์มอรูปร่าแสนเย้ายวนาไม่ยอมะพริบ
สวรร์ลโทษ้วยเถอะ! หุ่นยัยลูเป็สวยามไร้ที่ิริๆ
ในะที่ใบหน้าเ้าอหุ่นทรเย้ายวนวนให้ร่าายลาัวยายมอเาราวับะร้อไห้และเผ่นหนี
“ปล่อยเอยนะะุรา!!”
เมธาวีที่ถู้อมอ้วยสายาเล้าโลมพอใเอ่ยออมาอย่าร้อนรนเมื่อถูรวบไปอไว้อีรั้
โยที่รั้นี้เนื้อัวหล่อนเหลือเพียุั้นในสีาว
“ปล่อยเหรอ? ิไ้เมื่อสายไปหรือเปล่า”
“อย่าทำอะไรเอยเลยนะะ เอยลัว...”
นลัวหน้าแเอ่ยเสียสั่นส่สายาเว้าวอนวนน่ารัแไปให้
ในะที่ราวินทร์ส่ยิ้มอนัล่าผู้เยอหยิ่ไปให้
“ไม่เยเหรอ?”
เมธาวีพยัหน้าอบรับรัวเร็วหวัว่าเาะเห็นใและปล่อยเธอไป
เพราะอนนี้หัวใเธอแทบะหลุออมาระเบิัวเอ่อหน้าแล้ว
“ันไม่เื่อนว่าะไ้พิสูน์”
เมธาวีาโ
เาไม่เื่อนว่าะไ้พิสูน์นั่นไม่เท่าับว่าเา้อทำิรรมเ้าัหวะิบเถื่อนอสามีภรรยาหรอหรือ
ราวินทร์หยุาร่อรออเ้าสาวอมี้ลา้วยาร้มลไปปิปาเธออีรั้
นี้ลาาโ้วยวามระหน ำปั้นน้อยๆ
ทุบีอนใร้ายรัวหวัให้เาเ็บปวและปล่อย ทว่าราวินทร์ไม่รู้สึรู้สา
เมื่อเายัปล้นูบอย่าไม่ลละ มือ็ลูบไล้เนื้อัวเนียนสวยไปมา
มือให่บีบเล้นสะโพผายอย่าถือสิทธิ์ ในะที่เมธาวีเริ่มหนาวๆ ร้อนๆ
ร่าายล้ายะับไ้
เรี่ยวแรที่ใ้ไปในารทุบีเริ่มน้อยลไปนน่าใหาย
หายนะำลัมาเยือน เธอำลัะหมแรและหมลมหายใ และโนนใร้ายรัแอย่าไม่ปรานี
ร่าายเธอและเาแนบินไ้ไออุ่นาอีน น้อยประสบาร์่อยๆ
หมแรนยอมอยู่นิ่ๆ ให้เาไ้ระทำามใ เธอมอไม่เห็นทานะ
เพราะะนั้นนลาไม่มาเ่นเธอึิว่าวรยินยอมให้มันบๆ
วามินั้นทำให้เมธาวีอบสนอลับอย่าไม่รู้ัว
เธอโอนอ่อนผ่อนามราวินทร์นายหนุ่มแทบลั่ับวามไร้เียสา
เาปละปามอใบหน้าเย้ายวนที่ปรือามอเาเล็น้อย
แววาสมยอมเ็มใอเธอวรทำให้เาผละออห่า แ่เาลับัสินใที่ะหลุมพรา
นอยาไ้เ้าสาวอนนัวผายายเ็มนา้มลไปบูบ
เมธาวีอบสนอเพราะ่อให้พยายามแ่ไหนเธอ็รู้ีว่านสู้เาไม่ไ้
อย่าน้อยารยินยอมนี้อาะทำให้เธอไม่เ็บัวมานั
หิสาวปล่อยอารม์ไปามารันำอราวินทร์นหมสิ้น
เมื่อเธอถูอุ้มึ้นเียนอน้วยวามไร้ประสบาร์ึทำให้เธอัวสั่น
หายใผิปิร่าาย็ร้อนหนาวๆ ราวินทร์ใ้ปาู่โมเธอไม่เลิในะที่มือยมาวาที่อัพีที่เรียไ้ว่าล้นมืออเา
ับวามัพีบีบเล้นอย่ามันมือเพราะวามนุ่มนิ่ม
่อนที่ปาะลไปร่วม้วย่วยันัารนเ้าอัพีสวยๆ รวราไม่เป็นภาษา
ราวินทร์ไม่เื่อว่าเมธาวีะไม่เยมีประสบาร์มา่อน
เาึใ้ารเล้าโลม่อน้าเร่าร้อนเินว่าเ็น้อยไร้เียสาอย่าหิสาวะรับมือไหว
แ่มันลับส่ผลให้ร่าายเธออบสนออย่ารุนแร
“อุ๊ย!”
สัมผัสที่ลาัวอย่าสนิทิเื้อทำให้เ้าอุหลาบที่มีหยาน้ำหวานออมานเปียุ่มสะุ้้วยใ
ำลัะยับายถอยหนีทว่าลับถูยึเอาไว้
แล้วลั่นแล้ทรมานนเธอหนีออามือเาไม่รอ
ำ้อรวราอย่าน่าอับอายให้เาไู้
ราวินทร์้อมอภาพเย้ายวนใอย่าพอใ
เมื่อเห็นว่าเธอพร้อมับเาเร็วว่าที่ิ
้วยไม่ิที่ะถนอมทำให้เาัารฝััวเอเ้าหาวามหยาเยิ้มอเ้าสาว
เมธาวีน้ำาไหลเพราะวามเ็บปวในะที่นผ่าน่านวามามนั้นมาทำหน้าเหมือนโนผีหลอ
นถูทำให้เ็บทุบอนใร้ายทั้น้ำาึมที่หาา
“นใร้าย...”
“ะโทษใรไ้ ็เธอร้อนแรเร็วนานั้น
ัน็ิว่าเธออยาไ้ันนทนไม่ไหวแล้วน่ะสิ”
เมธาวีมอหน้านพูเธอทั้โรธทั้อายที่เาพูวามริที่เธอรู้สึออมา
แ่เธอไม่ิว่าสิ่ที่เธออยาไ้นั้นะทำให้เ็บปวนานี้
“ุราปล่อยเอยไ้มั้ยะ
เอยเ็บและอึอัมา้วย”
“ปัาอ่อนหรือไ นานี้แล้วยัะมาบอให้ปล่อย
และันอยาทำให้เธอเ็บ”
“นใร้าย อ๊ะ!”
เมื่อายหนุ่มยับัวโน้วเ้าหาวามเ็บปว็แล่นมาหาเมธาวีราวับะปลิีพ
เธอ่วนเา ทุบีเาอย่าระบายวามเ็บปว
่อนะหันมาโอบอเาแล้วร้อรวราไปับวามหรรษาที่ไ้รับ
ส่วนวามเ็บหายไปอนไหนเธอไม่รู้ัวเอ
เมื่ออนนี้สิ่ที่เธออยาไ้นั้นรุนแรนระเบิัวเอเป็นวาวนับล้านว
ลมหายใหอบสะท้านเป่ารที่้าแ้มนวล
ทั้เาและเธอัวื้นไป้วยเหื่อาารเสพสม เมธาวีไม่รู้ะวาสีหน้าอย่าไร
ในะที่นไปว้าวามสุสมเ็มพิัผละัวล้มัวนอนหายมอเพาน
เาผ่อนลายทั้ร่าายและิใอย่าประหลา
เมธาวีรีบว้าผ้าห่มมาลุมัวเอาไว้
ราวินทร์เผลอยิ้มับพฤิรรมนั้น
เามอนเพิ่เสียวามสาวให้น้วยหาาอย่าบัน
หามุโรแรมหนีไปไ้เาิว่าเธอทำไปแล้ว
“ไปอาบน้ำ ะนอนัวเหม็นแบบนั้นหรือไ”
“่ะ อ๊ะ!”
เมื่อรีบลุามำสั่็ทำให้เ็บรลาัวน้ออุทานออมา
ราวินทร์ีัวลุนั่ึ่นอนมาโอบนเ็บปวา้านหลั
“รู้ว่าเ็บ็ลุ้าๆ โ่หรือไ”
นโ่ทำหน้าสลทั้เ็บใและเ็บัว ่อนะ่อยๆ
ยับัวลาเียแล้วึผ้าห่มไปับน้วย
“หาผ้าห่มเปียะเอาอะไรห่ม เอาผ้าห่มมา”
“แ่เอย...”
“ันเห็นหมแล้ว!”
ใบหน้าเหมือนะรีร้อแ่ร้อไม่อออเธอทำให้เาเือบหลุรอยยิ้ม
และเมื่อเธอมอร่าายอเา็้อรีบหลับาอย่ารับไม่ไ้ ่อนะปล่อยผ้าห่มแล้วหมุนัววิ่เ้าห้อน้ำ
“ยัยโ่ อีไม่รู้หรือไ”
ราวินทร์ลุึ้นไปหยิบผ้าเ็ัวมาพันที่เอวอย่าลวๆ
นอนรอนอาบน้ำนะหลับ่อน ายหนุ่มสะบัหน้า่อนะลุึ้นไปที่ประูห้อน้ำ
“ออมาันะอาบน้ำเมธาวี”
ำพูุๆ
ิะหุหิและรำาใทำให้นไม่ล้าออมาส่้อนให้อย่าประหลับประเหลือ
เพราะหาเาอยู่่อหน้าเธอไม่ล้าทำิริยาแบบนี้
“ออมา หรือะให้ันเ้าไปอาบ้วย”
เมธาวีเปิประูอย่ารวเร็ว
เนื้อัวมีเพียผ้าเ็ัวผืนเียว ราวินทร์มอภาพแสนยั่วยวนนั้นแล้วึั
เมธาวีไม่ล้าสบาร้อนแรอเา มันทำให้เธอร้อนๆ หนาวๆ อบล
“ว้าย!”
“เธอ้อโนลโทษเสียบ้า
ถูามในเสียนมาใ่มั้ย ันะสั่สอนเธอเอ”
เมธาวีโนสั่สอนหน้าประูห้อน้ำอย่าุเือ รู้สึว่าวามแระเพิ่มึ้นารอบแรมาหนึ่ั้น
เาทำให้เธออ่อนปวเปียนแทบะยืน้วยาัวเอไม่ไ้
เมื่อเห็นท่าทาหมแรอนถูลโทษราวินทร์ึ้อย่อัว้อนนหมแรึ้นอุ้มไปส่ที่ที่นอน
่อนที่เาะผิวปาสบายอารม์เ้าไปในห้อน้ำ
โยมีสายาแ่อนส่้อนให้ามหลัลอเวลา
้วยวามเหนื่อยล้ามาทั้วันและเอโมยเรี่ยวแรไปหม
แม้ะื่นเ้นและเินอายทว่าเพียหัวถึหมอนไม่นานเมธาวี็หลับสนิท
ส่วนนที่อาบน้ำเมื่อออมาเอบานหลับไปแล้ว เา็ไม่ละเว้นที่ะ่อวนรัแเธอนื่น
และัารลืนินเธออีรั้่อนะนอน
ความคิดเห็น