ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #สามีน้องเจีย 02: เรือนหอ (100 per.)
เรือนหอ
....................................
เจียเออร์ชะงักมือทันทีที่เปิดไปแล้วเจอสามีหมาดๆ ของตัวเองกำลังนั่งกันอยู่ด้านใน ให้ตายสิเขาลืมมันไปได้อย่างไรกันนะ
เจียเออร์ได้แต่คิดโทษตัวเองในใจ รู้แบบนี้เขาคงจะรั้นที่จะขึ้นไปคันเดียวกับคุณมี๊เสียดีกว่า
“นายชื่อหวัง เจียเออร์สินะ” คนที่เจียเออร์คิดว่าเขาดูมีความเป็นผู้ใหญ่ที่สุดทักขึ้นขณะที่เจียเออร์แทรกตัวไปนั่งเบาะข้างๆ ผู้ชายคนนั้น
เจียเออร์พยักหน้ารับ
“ฮ...ฮะ”
“ฉันชื่อมาร์ค เป็นพี่ใหญ่ จากนี้ก็ฝากตัวด้วย” มาร์คพูดเสียงราบเรียบ ไม่มีเค้าของความรู้สึกใดๆ ในคำพูด
ท่าทางของมาร์คดูสุขุมและใจเย็น จนเจียเออร์อดนับถือไม่ได้จริงๆ เพียงแต่ความเย็นชาในแววตานั่นมันทำให้เจียเออร์เย็นยะเยือกไปทั่วสรรพางค์
“ฮะ เช่นกันฮะ…”
“ฉันแจบอมนะเจ้าลูกหมา” คนที่เจียเออร์คิดว่าเป็นเพลบอยเอ่ยบ้าง ผมสีแดงของเขายิ่งขับให้คนๆ นี้ดูแบดขึ้นไปอีก ริมฝีปากของเขาฉีกยิ้มให้เจียเออร์
ทำไมต้องเรียกเขาว่าลูกหมาด้วย!
ได้แต่คิดคนเดียวในใจ เขาไม่กล้าพูดออกไปหรอก คนๆ นี้ดูไม่เป็นมิตรเลยสักนิด รอยยิ้มที่เขายิ้มให้เจียเออร์มันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้
“เอ่อ…ฮะ” เจียเออร์รับคำตามมารยาท
“ฉันจินยอง ยินดีที่ได้รู้จัก” จินยองยิ้ม
เจียเออร์ยิ้มตอบ
คนๆ นี้ดูน่าเข้าใกล้ที่สุดในบรรดาพวกเขา ผมสีดำและรอยยิ้มอ่อนโยนของเขาทำให้เจียเออร์รู้สึกคลายกังวลที่อย่างน้อยก็มีคนที่เขาพอจะพูดคุยได้บ้าง
“ยินดีที่ได้รู้จักฮะ”
“แฮ่ม! ฉันชื่อยองแจนะเจียเออร์ นี่..มีใครเคยบอกหรือเปล่าว่าตานายสวยมากเลย”
เจียเออร์หลบสายตา
เจียเออร์ไม่ได้โดนชมเรื่องตาเป็นครั้งแรก เพียงแต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีคนมองตาเจียเออร์แล้วในแววตาของเขามันแวววับแปลกๆ น่ะสิ!!
แต่เพียงแว๊บเดียวสายตาของเขาก็กลับมาเป็นแววตาใสซื่อปรกติ
บางทีเจียเออร์อาจจะตาฝาด
“เอ่อ…ขอบคุณนะฮะ”
“ส่วนฉันชื่อกันต์พิมุก เรียกกันต์เฉยๆ ก็ได้นะเจ้าลูกหมาตัวน้อย” กันต์เอ่ยด้วยท่าทีติดจะขี้เล่น ริมฝีปากฉีกยิ้มอย่างคนอารมณ์ดี
“ฮะ”
“แต่เราอายุเท่ากันนะ ฉัน19 นายก็19 บรรลุนิติภาวะแล้วทั้งคู่!”
หืม?
เจียเออร์ขมวดคิ้ว
บรรลุนิติภาวะแล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยหรือ?
ร่างอวบได้แต่นึกฉงนในใจ
“เอ่อ…คงงั้นมั้งฮะ”
“ฉันชื่อยูคยอม อายุเท่านาย เป็นแฝดของกันต์” ร่างสูงหุ่นนายแบบที่เจียเออร์รู้สึกอิจฉาเอ่ย ดวงตาของเขาฉายแววไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด
เป็นแฝดที่ไม่มีความคล้ายคลึงกันสักนิดเดียว…
“ฮ…ฮะ” เจียเออร์ตอบรับเสียงเบา
เขาจะจำไว้ว่ายูคยอมดูท่าจะเป็นคนขี้หงุดหงิด
ฟันขาวกัดริมฝีปากสีสดแน่น เขารู้สึกไม่ดีต่อสถานการณ์นี้เลยจริงๆ ปรกติเขาจะเข้าหาคนง่าย และช่างพูดกว่านี้ แต่ทว่าบรรยากาศมาคุนี้ก็ทำให้นิสัยร่าเริงของเจียเออร์อันตรธานหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
เจียเออร์ภาวนาในใจให้ถึงบ้านพักเสียที
แต่เหมือนว่ายิ่งรอคอย เวลามันจะเดินช้าลงๆ เจียเออร์ถอนหายใจเฮือก
เขาควรจะทำใจให้สบายกว่านี้ เพราะหลังจากนี้แล้ว…เขาจะต้องอยู่กับพวกเขาไปอีกนาน
(ต่อค่ะ)
และแล้ว...การเดินทางที่แสนยาวนานในความคิดเจียเออร์สิ้นสุดลง รถลิมูซีนคันหรูจอดเทียบบ้านหลังหนึ่ง
ดวงตากลมเป็นประกายทอดมองผ่านกระจกด้วยแววตาวาววับอย่างกับเด็กน้อย
เจียเออร์ยอมรับจากใจจริงว่าชอบบ้านหลังนี้มากๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นตอนกลางคืนแต่ไม่สามารถบดบังทัศนียภาพที่แสนสวยงามนี้ได้เลย
ดวงตากลมมองสำรวจบ้านด้วยความใคร่รู้ ตัวบ้านเป็นบ้านสามชั้นสีฟ้าตัดกับสีขาวดูสวยงามอย่างน่าเหลือเชื่อ พันธุ์ไม้หลากหลายประดับประดาเต็มไปหมด มีทั้งไม้ดอกและไม้ประดับทำให้ดูร่มรื่น และดูสงบอย่างลงตัว บวกกับในแถบนี้ไม่ค่อยจะมีบ้านเรือนมากนัก ทำให้บ้านหลังนี้เด่นสง่าอยู่ท่ามกลางพื้นที่สีเขียวไปโดยปริยาย
ดวงตากลมที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของเจียเออร์ทำให้ใครบางคนรู้สึกลมหายใจสะดุด เพียงแต่ชั่ววินาทีเท่านั้น
ยองแจกระแอมเรียกสติ ดวงตาเรียวเล็กกวาดมองไปยังพี่น้องคนอื่นๆ พบว่าเขาถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ ก็ได้แต่ส่งยิ้มแหยๆ ไปให้
มาร์คละความสนใจจากยองแจก่อนจะเดินไปทางรถแบบเดียวกับที่พวกเขานั่งมา บุรุษและสตรีวัยกลางคนทั้งสี่ส่งยิ้มให้กับประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ในเกาหลีที่แม้จะอายุยังน้อยแต่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาและได้รับความนับถือในวงการธุรกิจไม่น้อยเลยทีเดียว
คุณหญิงและคุณชายตระกูลหวังขอตัวเข้าไปในบ้านก่อน เพราะอยากให้ทั้งสามคนคุยกันอย่างเป็นส่วนตัว
ตอนนี้จึงเหลือเพียงมาร์ค และพ่อกับแม่
“มีอะไรจ๊ะมาร์ค?” คุณหญิงเอ่ยถามบุตรชายคนโตด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ที่นี่หรือครับ?” มาร์คยิงคำถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ใบหน้าเรียบตึงมีเพียงคิ้วเท่านั้นที่ขมวดแสดงถึงความสงสัยใคร่รู้
ริมฝีปากที่ถูกแต่งด้วยลิปสติกสีแดงสดของคุณหญิงฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเอ่ยตอบบุตรชาย “ใช่จ๊ะ ชอบไหม?”
มาร์คพยักหน้า “สวยดีครับ” ดวงตาคมทอดมองบ้านตรงหน้า “แต่ผมไม่ชอบสีฟ้า…”
“แต่น้องชอบจ่ะ” คุณหญิงเอ่ยขัดทันที
มาร์คเค้นหัวเราะในลำคอ ก่อนจะปรายตามองเจียเออร์ที่กำลังถูกกันต์แกล้งอยู่ไม่ไกลกันนัก
“มาร์ค…” มาร์คละสายตามามองผู้เป็นพ่อ “ลูกรู้ดีว่าเหตุผลคืออะไร…คงไม่อยากให้เด็กคนนั้นต้องเจอเรื่องเลวร้ายใช่ไหม?”
มาร์คถอนหายใจ
“ครับ ผมทราบดี”
“ดีจ่ะ…” คุณหญิงเอ่ยยิ้มๆ “งั้นรีบเข้าบ้านกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่สบายกันเอาได้…ไปจ่ะ” คุณหญิงดันหลังลูกชายคนโตก่อนจะเดินเข้าไปสมทบกับลูกชายที่เหลือกับลูกสะใภ้หมาดๆ เอ่ยดุกันต์เล็กน้อยที่แกล้งเจียเออร์จนอีกคนมีสีหน้าเง้างอด มือที่เหี่ยวย่นตามอายุโอบไหล่เด็กหนุ่มไว้ก่อนจะเดินนำคนอื่นๆ เข้าไปในบ้าน
เจียเออร์อดไม่ได้ที่จะตื่นตากับภาพตรงหน้า ทุกอย่างเป็นอย่างที่ร่างเล็กเคยวาดฝันไว้ การตกแต่งทั้งภายนอกและภายในรวมถึงสีที่เลือกใช้ และพันธุ์ไม้หลากชนิดด้านนอกนั่นก็ด้วย
เจียเออร์ฉีกยิ้มกว้าง
คุณหญิงมองสะใภ้คนโปรดยิ้มๆ ก่อนจะพากันขึ้นไปบนชั้นสอง คุณนายหวังเปิดประตูห้องๆ หนึ่งก่อนจะพากันเข้าไปจนหมด
เจียเออร์รู้สึกถึงลางสังหรณ์บางอย่างในกายกำลังร้องเตือนอย่างบ้าคลั่ง
ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น
“ดูแลน้องดีๆ นะลูก อย่าเล่นกับน้องแรงๆ ล่ะ คิก” คุณหญิงพูดจบก็กลั้วหัวเราะ ใช้มือปิดปากอย่างมีจริตพร้อมสบสายตากับคุณนายหวังอย่างรู้กัน
“หนูก็อย่าดื้อกับพี่ๆ นะคะ กากาเข้าใจที่มี๊พูดไหม?”
เจียเออร์พยักหน้าตอบรับ
“อย่ารุนแรงนักล่ะ ถึงแถวนี้จะไม่มีบ้านคนก็เถอะ…” คุณชายเอ่ยบอกบุตรชาย
ไม่ทันที่จะถามอะไรคุณชายหวังก็พูดขัดขึ้นเสียก่อน “ลูกพ่อไม่ใช่เครื่องจักร จะทำอะไรก็อย่าให้เกินกำลังน้องล่ะ”
เจียเออร์ขมวดคิ้วมุ่น
คำพูดพวกนี้มันอะไรกัน?
ร่างเล็กมองไปยังมารดาด้วยแววตาเต็มไปด้วยความสงสัยอย่างปิดไม่มิด
คุณนายยกยิ้มเมื่อเห็นท่าทีแสนน่ารักของแก้วตาดวงใจ
“ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ แล้วมี๊จะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ”
“คุณมี๊จะกลับฮ่องกงหรือฮะ?”
“จ่ะ…” เธอยิ้ม “จำไว้นะจ๊ะ ว่ามี๊รักกากามากกว่าอะไรในโลกเลย อ๊ะ! รักเท่ากับที่มี๊รักป๊าน่ะ”
เจียเออร์หลุดขำ
คุณนายจูบเบาๆ ที่ขมับของเจียเออร์ เปลือกตาสีมุกหลับพริ้มรับสัมผัสของมารดา
ก่อนจะมองตามบุคคลทั้งสี่ที่เดินออกไปจากห้องด้วยแววตาละห้อยจนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อดสงสารเล็กๆ ไม่ได้
“หน่าๆ จะเศร้าไปทำไมกันไม่เหงาหรอกหน่า ทำหน้าเหมือนลูกหมาจริงๆ แล้วเนี่ย!” กันต์เอ่ยที่เล่นทีจริง ริมฝีปากฉีกยิ้มกว้างจนเจียเออร์อดที่จะยิ้มตามไม่ได้
“ขอบคุณฮะ” คนตัวขาวเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม
“ไม่เป็นไรๆ” กันต์เอ่ยปัด ก่อนจะหันไปมองสำรวจห้องนอนโทนสีฟ้าที่พวกเขาทั้ง7คนถูกต้อนเข้ามาอย่างสนอกสนใจ
เตียงขนาดใหญ่ ใหญ่มากจริงๆ ที่กันต์เจียเออร์และยองแจนั่งอยู่นั้น เป็นสีฟ้าและกันต์มั่นใจ ว่านี่ไม่ใช่ห้องนอนของเขาแน่ๆ เพราะการตกแต่งที่ดูหวานแหว๋วและผ้าม่านลายลูกไม้สีขาวนั่นทำให้กันต์นึกถึงใครไม่ได้นอกจากคนตัวขาวด้านข้าง
ก็เหมาะดี...
กันต์ละความคิดจากคนตรงหน้าอย่างไม่ใส่ใจ
“เมื่อไหร่จะออกไปได้กันสักที อึดอัดจะตาย” เสียงทุ้มของแจบอมที่นั่งอยู่ตรงโซฟาพร้อมกับมาร์ค จินยองและยูคยอม เอ่ยขึ้นอย่างรำคาญใจ “เมื่อไหร่พวกคุณแม่จะกลับไปวะ!”
แจบอมเดาะลิ้นก่อนจะปรายตามองเจียเออร์
“มองอะไร?!” เขาเอ่ยเสียงตวัด
เจียเออร์สะดุ้งก่อนจะหลบสายตา “ปะ เปล่าฮะ เปล่า”
“แจบอม พูดกับน้องดีๆ หน่อยสิ” จินยองเอ่ยปรามพี่ชาย
แจบอมพ่นลมหายใจใบหน้าหล่อเหลาสะบัดหนี ก่อนจะหันกลับมายิ้มมุมปากโปรยเสน่ห์ให้คนที่นั่งตัวสั่นอยู่บนเตียง
“ที่คุณแม่ให้พวกเรทุกคนเข้าามาในห้องนี้เพราะต้องการให้เข้าหอกันสินะ?” เจียเออร์สบตาคนที่มีแววตาคุกคามตัวเองอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“งั้น…” ขายาวภายใต้กางเกงสีกรมท่าสาวเข้าไปใกล้ร่างเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงเรื่อยๆ
คนโดนคุกคามสะดุ้งก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อระยะห่างระหว่างใบหน้าทั้งเขาและแจบอมห่างกันเพียงแค่คืบ ดวงตากลมหลับตาปี๋ ทว่าก่อนที่จะเลยเถิดไปกว่านี้คนที่นั่งเงียบมานานอย่างยูคยอมก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“พอได้แล้วล่ะครับ คุณแม่ไปแล้วล่ะ”
“จิ๊!” แจบอมชักสีหน้า ไว้ค่อยมาเล่นด้วยใหม่” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบ ใช้ลิ้นเลียรอบริมฝีปากก่อนจะผละออกมา
“พักผ่อนเยอะๆ นะเจียเออร์…” ยองแจเอ่ยเว้นวรรค เขายิ้มเล็กๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ “แล้วพรุ่งนี้เจอกัน”
เจียเออร์มองทุกคนเดินออกไปจากห้องก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่เพียงไม่นานก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อพบว่ายังมีอีกคนที่ยังอยู่ในห้องและกำลังมองเขาด้วยแววตาติดจะรำคาญ
“เอ่อ…ยูคยอม? มีอะไรหรือเปล่า?”
“…”
“…?”
“ยูคยอม…”
“…แค่จะบอกว่าให้ระวังตัวเองหน่อย พวกฉันเป็นผู้ชาย ถ้าจะมีเรื่องแบบนั้นมันก็คงจะไม่แปลกใช่ไหมล่ะ…และมันน่ารำคาญ ถ้านายยังเที่ยวทำตัวแบบนี้…” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไป เจียเออร์มองตามจนแน่ใจดีแล้วว่าไม่มีใครอยู่ในห้องก่อนจะรีบรุดไปล็อกประตูทันที
“เฮ้อ…นี่วันวันอะไรกันนะ” เจียเออร์ถอนหายใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงนุ่ม
คำพูดของยูคยอมทำให้คิ้วสวยขมวดยุ่ง
“พวกฉันเป็นผู้ชายงั้นหรือ…แล้วเราไม่ใช่ผู้ชายหรือไงกัน!” ริมฝีปากสีฉ่ำบึนขึ้นอย่างไม่พอใจ
ร่างเล็กไล่ความคิดไม่เข้าท่าของตัวเองออกไป ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระร่างกายหลังจากที่เหนื่อยมาทั้งวัน
จากนี้ไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ?
ก็ได้แต่รอคอยให้เวลานั้นมันมาถึง เขาไม่อยากจะตื่นตูมเพียงแต่ลางสังหรณ์มันฟ้องให้เขาระวังตัวเองอย่างหนัก
และเจียเออร์ก็เชื่อมัน
(100 per.)
พูดถึงเรื่องนี้ในทวิตเตอร์รบกวนติดแท็ก #สามีน้องเจีย ค่ะ
---------------------------
ดูเหมือนพี่จินจะทำให้น้องไว้ใจที่สุดนะคะ เหอะๆ แต่ขอบอกไว้เลย ไม่มีใครเป็นเทวดาค่ะ ซาตานทั้งน้านนน อย่าไปหลงคารมกันเชียวค่ะ
ตอนนี้ก็คงรู้นิสัยของแต่ละคนแล้วนะคะว่าแต่ละคนเป็นยังไง
การเข้าหอคืนแรกจะเป็นยังไงน้าาา…….ติดตามค่ะ!!!!
(3/04/2017)
พี่แจบอม....ทำไมพี่ไวไฟจังเลยคะ? งื้อ...ดูแล้วไม่มีใครน่าไว้ใจเลย แล้วคยอมพูดอะไรคะนั่น, ผู้ชายบ้านนี้น่ากลัวทั้งนั้นเลยนะคะ .____.
----------------------------
ขอบคุณทุกๆ กำลังใจ และทุกๆ คอมเมนต์นะคะ
รักคนอ่าน
**ช่วงใหม่
หลังม่านกับเจียเออร์…
++Thicha++: หนูรู้สึกยังไงบ้างคะที่มีคนอ่านอิจฉาหนูเรื่องการแต่งงานครั้งนี้?
เจียเออร์: ผมอยากให้คนอ่านคิดใหม่ฮะ อย่ามาอิจฉาผมเลย มุกน่ะโรคจิต ไม่ยอมเขียนแบบดีๆ โดยที่ผมไม่โดนแกล้งหรอกครับ //บึนปาก ●︿ ●
++thicha++: เฮือกกกก //โดนดาเมจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น