ขอเพียง (ได้) รัก

สวัสดีเราโย นางสาวโยษิตา กุลนวัตร สาวสวยเพศ เลสเบี้ยน (ไม่ได้หลงตัวเองนะเราสวยมากจริง ๆ มีผู้ชายมาขายขนมจีบให้บ่อยมาก แต่ก็นะโยระบุเพศตัวเองไว้ชัดเจนแล้วและไม่มีวันเปลี่ยนแล้วล่ะ) ปัจจุบันอายุย่างเข้า 29 ปีแล้ว ทุกคนคงเคยมีอดีตกันบ้างใช่ไหมขึ้นชื่อว่าอดีตสำหรับโยมันก็คือสิ่งที่ผ่านมาแล้วและไม่สามารถกลับไปแก้ไขอะไรได้ทั้ง ๆ ที่บางเรื่องเราอยากกลับไปแก้ไขมันมากเท่าไรก็ตาม

“รีบกลับมานะ เพื่อนรักของปัณ” นั่นคือประโยคบอกลาสุดท้ายจากปัณณ์ทิชาอดีตคนรักที่ตอนนี้กลายเป็นพี่สะใภ้ของโยไปแล้วและยังเป็นคุณแม่ลูกสองของหลานสาวตัวน้อยทั้งสองคนของโยด้วย โยยอมรับว่าเรื่องของปํณมันเคยมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของโยมาก ๆ ก็นะเราคบกันมานานเกือบ 7 ปีก่อนที่ทุกอย่างมันจะจบลงถ้าพูดแบบคนเห็นแก่ตัวคนหนึ่งมันคงเป็นอาถรรพ์เลข 7 ละมั้งที่ทำให้เรื่องราวความรักของเราสองคนจบลง แต่โยไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวไง? มันเป็นเพราะโยเองที่นอกใจเธอและสุดท้ายการนอกใจมันก็นำพาไปสู่การนอกกายและสุดท้ายมันก็ต้องจบลงด้วยการต้องยอมจำนนต่อหลักฐานและการจำยอมต่อพื้นฐานทางครอบครัวของปัณณ์ทิชา รักของเรามันผิดตั้งแต่ต้น...เอาเป็นว่าไปอ่านกันเอานะใน จอง (รัก) จำใจ โยขี้เกียจเล่าแล้วเอาเป็นว่าขอเล่าตั้งแต่โยเริ่มมาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน

โยย้ายมาอยู่ที่ญี่ปุ่นหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยและเลิกรากับปัณตอนอายุ 22 ปี มาใช้เวลาเรียนที่นี่เกือบ 3 ปีก็เรียนจบแต่ตอนนั้นโยยังไม่พร้อมจะกลับไป ไม่ใช่ว่ายังทำใจไม่ได้นะแต่โยกำลังซุ่มปลูกต้นรักต้นใหม่อยู่กับรุ่นพี่สาวคนสวยที่เป็นแอร์โฮสเตสปลูกมาได้เกือบ 3 ปีต้นรักก็มีอันต้องเหี่ยวเฉาลงและยืนต้นตายกลางคันอย่างไม่ทราบสาเหตุ ถามว่าเจ็บไหมมันก็เจ็บนะแต่มันก็ผ่านมาได้หลายเดือนแล้ว ตอนนี้โยคงต้องหอบเอาหัวใจดวงเดิมที่มีแผลใหม่กลับไปที่ไทยแล้วเพราะโยคิดถึงบ้านคิดถึงพ่อแม่คิดถึงบรรยากาศของครอบครัวที่อบอุ่น และโยหวังว่าเวลาเกือบ 7 ปีที่ผ่านมามันคงทำให้โย มองหน้าปัณกับพี่ยศและหลาน ๆ ทั้งสองได้อย่างสนิทใจ (ข้อนี้คือข้อที่หวังไหวมากที่สุด) ขอตัวไปเก็บกระเป๋าเดินทางก่อนนะแล้วพบกันอีกครั้งที่ไทยนะบายค่ะ