ลำดับตอนที่ #28
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Lesson 25 : โอกาส
ร่าบาในุระโปรสีาวพริ้วไหวไปามสายลม สายาอเธอไม่อามออะไรไ้เพราะถูปิ้วยผ้าผืนน้อยอายหนุ่ม มือหนาุมมืออเธอแน่นแล้วสวมแหวนวามใส่เ้าไปที่นิ้วอเธอ เาุเ่าลบนพื้นทรายที่าวสะอา
"เราลับมาเป็นเหมือนเิมนะโบอ" ร่าบาน้ำาไหลออมา้วยวามื้นัน น้ำเสียที่เธอมิอาลืมเลือนเาไ้ ผู้ายที่เธอไม่สมวรรัเา
"......."
"เธอะไม่ยอมยโทษให้ันเหรอที่รั อย่าทิ้ันไปเลยเห็นแ่ลูที่อยู่ในท้ออย่าพราเาไปาันอีเลยนะนี" ายหนุ่มอเธอแน่นอย่าอวามเห็นใ
"แ่ันำลัะแ่านับบ็อบันทิ้เาไปไม่ไ้"
"มันเป็นไปไม่ไ้หรอโบอ ในเมื่อในใเธอยัมีพ่ออลูอเธออยู่ลอเวลา" มือบาแะผ้าออาาอเธอ สัมผัสที่เธอไ้รับาายหนุ่มที่อยู่รหน้าเธอ เาผู้ไม่ยอมใรอเธอแน่นราวับว่าลัวว่าเธอะหนีาเาไปอี
"ปล่อยัน! เราเลิันแล้ว บ็อบ!!! นายอยู่ไหน!" โบอะโนลั่น้วยวามใ ทำไมมินอถึมาอยู่ที่นี้ไ้ทั้ๆที่เธอ็มาับบ็อบบี้
"เาไปแล้ว"
"ไปไหน? บ็อบไปไหนุทำอะไรเา!" มือเล็ทุบลไปที่แผออเาอย่าแร แ่มันลับไม่สะทสะท้านเาเลยแม้แ่น้อย
"เายอมเินออไปเพื่อเธอโบอ พี่หมินอโทษ่อานี้ไปพี่ะไม่ทำร้ายิใโบออี่อไปแล้ว" มินออเธอแน่น น้ำาอเาไหลออมาเป็นทาเาไม่อยาเสียเธอไปอีแล้ว อแ่เธอลับมาหาเาะให้เาทำอะไร็ยอม
"ทำไมถึมาพูอะไรอนนี้?"
"พี่อโอาสนะโบอแ่รั้นี้รั้เียวอแ่เธอลับืนมา ให้พี่ทำอะไรพี่็ยอม" สายาอมินอเศร้าสร้อยน้ำาอลูผู้ายที่ไหลออมาอย่าไม่อายใรและไม่สนว่าใระเห็นทั้นั้น
"แล้ววามรู้สึอันหละ! ุะรับผิอบยัไ!" โบอะอเาลับไป้วยเสียั เธอัวสั่นเทา้วยวามวามโรธ
"โบอพี่อโทษในสิ่ที่พี่ทำลไป พี่รัเธอรัมาแล้ว็รัมานานแล้วเธออย่าทิ้พี่ไปนะโบอ.." ายหนุ่มอเอวอเธอแน่น ร่าบาีิ้นนสุแรอเธอแ่เา็ไม่ยอมปล่อยัวอเธอ
"ปล่อย!แล้วอย่ามายุ่ับัน! ปล่อยยยยยยย..." โบอทรุลับพื้นอย่าอ่อนแรเพราะวามโรธนหน้ามือเธอ ร่าายอเธอมันอ่อนล้านไม่อาะทรัวอยู่ไ้แล้ว
"โบอ! เธอเป็นอะไรไป! โบอ! อย่าเป็นอะไรนะ!"มินอัารอุ้มเธอไว้ในอ้อมแนอเาอย่ารวเร็วแล้วพาเธอไปที่รถที่ออยู่ไม่ไล
"ป...ปล่อยัน"
"ไม่! ถ้าลูเป็นอะไรไปหละอย่าื้อไปหน่อยเลย"
รถยน์ันหรูอุายให่อลที่โรพยาบาลเอนึ้นื่ออโล บุรุษพยาบาล่าแื่นแล้ววิ่ออมารับนไ้วีไอพีอพวเาอย่ารวเร็ว
"ุายรับ เป็นอะไรมารับ!" พยาบาลหนุ่มถามเาึ้น้วยหน้าื่นๆ
"ภรรยาอันเธอเป็นลม"
"ไม่ใ่่ะ! ือันแ่รู้สึเพลียหน่อยๆ" โบอพูพลาลุนั่ลบนรถเ็นที่พยาบาลเ็นมาเพื่อรับเธอ
"บอให้หมอมารวเธอหน่อย" มินอพาร่าอภรรยาเ้าไปในห้อุหมอประำัวอเา หิสาวเบิาว้า้วยวามใผู้ายนนี้เธอำไ้หมอที่เธอเอเารั้แรเมื่อเธอฟื้นึ้นมาาอุบัิเหุราวนั้นและเธอ็เอเาบ่อยเมื่ออนที่พ่ออเธอป่วย
"เธอเป็นอะไรมารับุมินอ" ุหมอสูวัยถามึ้นแล้วส่ยิ้มให้เธออย่าอ่อนโยน เารู้ัเธอีพ่ออเธอเป็นเหมือนนสำัอุายให่เลยทีเียว
"เป็นลมรับุหมอ่วยรวร่าายให้เธอหน่อยรับ"
"ไ้รับ เธอท้ออยู่นี้รับ" ุหมอรวเ็ร่าายอเธอแล้วใ้เรื่อฟัหัวใฟัเสียอลูัวน้อยอเธออยู่นาน แริ้นอีวิน้อยๆที่อยู่ในท้ออเธอิ้นแรนเธอสัมผัสไ้ น้ำาใสๆอเธอ็พาละไหลออมา้วยวามีใ
"เ็ิ้นเ่ ผมว่าเาน่าะแ็แรีมาเลยนะรับ"มินอยิ้มว้าออมาอย่ามีวามสุ ลูอเาลูที่เาั้ใะทำให้เาเิ
"ริเหรอรับ ผมอยาเห็นหน้าเาเร็วๆัเลยรับ" ายหนุ่มอร่าบาแน่น เธอเบียนหน้าหนีเา้วยวามที่ไม่อยาใอ่อนให้ับนอย่าเา
"ั้นผมะพาไปอัลร้าาว์ูวามแ็แรอเ็นะรับ" พยาบาลสาวเ็นโบอไปที่ห้ออัลร้าาวแล้วัแเสื้อผ้าอโรพยาบาลให้เธอสวมใส่เพื่อทีุ่หมอะไ้สะว่อารรวเ็ร่าายอเธอ
"อบุ่ะ" เธอเอ่ยอบุพยาบาลแล้วนอนลที่เียทีุ่หมอับมินอำลัรออยู่แล้ว ุหมอใ้เรื่อรวทาบลไปที่ท้ออเธอ อนนี้ท้ออเธอูะให่ว่าเิมเพราะนี้็ผ่านไปไ้หเือนแล้ว
"นี้านะรับ ส่วนนี้หัวใอเา" น้ำาอโบอไหลออมา้วยวามปิิแ่เพียไ้เห็นีวิน้อยๆที่ำลัเลื่อนไหวอยู่ในอ
"ลูอผมเป็นผู้หิรึผู้ายรับ"
"เ็ผู้ายรับ นี้รับอวัยวะอเา" ายหนุ่มยิ้มออมา้วยรอยยิ้มที่เ็มไป้วยวามสุ แ่ิว่าีวิน้อยๆที่ำลัะออมาพบเอโลภายนอเา็ีในทำอะไรไม่ถูแล้ว
"แล้วที่ภรรยาอผมเป็นลมบ่อยๆเพราะอะไรรับ"
"เธอเรียรับ ทำให้ร่าายอเธออ่อนเพลีย วามเรียอเธอส่ผลเสีย่อเ็นะรับ พยายามอย่าทำให้เธอเรียแล้ว็้อูแลเธอให้ี ระยะนี้็เหลือแ่ไม่ี่เือนที่ะลอแล้ว ุพ่อ้อูแลุแม่ให้ีนะรับ" มินอหน้าเรียึ้นมาทันที นี้เาทำอะไรลไปปล่อยให้เธอับลูอยู่ันสอนมานาน เานี้่าเป็นพ่อที่ไม่ไ้เรื่อเอาเสียเลย
"รับผมะูแลุแม่ับุลูเป็นอย่าีรับ ุหมอพอะมียาบำรุไหมรับ ่วยัให้ภรรยาอผม้วยนะรับ ส่วนรายละเอียอาหารที่สำัแล้ว็้อมูลที่เป็นประโยน์่อเธอ ผมรบวนุหมอส่เอสารไปให้ผมที่บ้าน้วยนะรับ ลูายนแรอผมหนะรับ ผม็เลยไม่รู้ว่าวรทำยัไี" โบออมยิ้มออมาน้อยๆ หัวใอเธอที่มันอ่อนไหวับารระทำอายหนุ่มอย่าเห็นไ้ั เธอใอ่อนเหรอหยุนะโบอ! โบอพยายามัวามิอเธอออาหัวไป เธอะไม่ยอมใอ่อนับเาอี่อไปแล้ว!
"ไ้รับ ่วนี้็พาเธอมาฝารรภ์ับหมอบ่อยๆให้รบทุเือนนว่าะออนะรับแล้ว็อย่าลืมูแลเธอีๆ้วยนะรับอย่าให้เธอไ้รับารระทบระเทือนอะไรที่มันรุนแรนะรับ"
"รับ ผมะพาเธอมารวับุหมอทุเือนรับ" ายหนุ่มุมมืออเธอแน่น้วยวามีใ เาีในทำัวไม่ถูแล้ว
หลัาที่ลับาโรพยาบาลมินอ็ให้นไปัารน้าวอทั้หมอโบอมาไว้ที่บ้านอเา ายหนุ่มไม่ยอมให้เธอลับไปอยู่ที่บ้านอเธอนเียวอี่อไปแล้ว ใริเธออยาะหนีเาไป้วย้ำแ่ิรที่ว่าเาามเธอทุฝี้าวนานี้เธอะหนีเาพ้นไ้ยัไัน
"ุไม่ิะไปทำานบ้าเลยรึไุมินอ" เธอถามเาึ้น้วยสีหน้าเร่เรีย
"ไม่ะอยู่เฝ้าลูับเมีย" มินอพูพลาปลอผลไม้ในมืออเา นี้เธอ็ินทั้วันนน้ำหนัึ้นไปร้อยโลแล้วมั้ เาบัับให้เธอินแล้ว็ินทั้วันเลย
"ไม่อยาินแล้วเบื่อ"
"เบื่อเหรอ? อยาินอะไรเป็นพิเศษไหมนีุ้ปไ่ที่้มไว้เธอ็ยัไม่ไ้ินเลย" นี้เายัะบัับให้เธอินมันลไปไ้ไัน เหม็น็เหม็นไม่เห็นะอร่อยรไหนเลย
"ไม่เอาแล้วเิินไปนเียวเถอะ เหม็นะายั"
"อีนะรู้ไหม อี้ิเอามาฝาาีนมันบอว่าินแล้วเธอับลูะไ้แ็แร"
"ไม่เอาแล้ว่ว"
"่วเหรอ ั้นเี๋ยวเราไปนอนันนะ"
"ไม่!ุไปนอนอีห้อเลยมันร้อนันอยานอนนเียว" มินอทำหน้าเศร้าึ้นมาทันที วามีที่ทำลไปมันไม่มี่าเลยรึไ?
"ไม่ไ้ เผื่อเป็นอะไรึ้นมาะทำยัไ"
"เรื่ออัน เลิยุ่ไ้แล้วรู้ไหมมันน่ารำาน!" ายหนุ่ม้มหน้านิ่้วยวามน้อยใน้ำาใสๆ็พาละร่วลมาลอ่วนี้เาูี้น้อยใเินวรแ่าาโบอที่มีวามสุเหลือเินับารไ้เห็นอาารอนรหน้าอเธอ
"ทำอะไรันอยู่รับ!!" ูโฮที่พึ่ลับมาพร้อมับุายทั้ 2 ทัเาึ้น มินอรีบัารเ็น้ำาออาใบหน้าอเาอย่ารวเร็ว น้อายอเาที่เห็นอาารเ่นนั้น็ถึับหัวเราะออมา พวเาไม่เยเห็นพี่ให่อเาะยอมใรไ้นานี้ นี้ถึนาร้อไห้เพราะผู้หิัวเล็ๆนเียว เาะเป็นเอามา
"พี่รับร้อไห้ทำไมหนะรับ" อินถามเาึ้น้วยน้ำเสียล มินอวัสายาุๆใส่ผู้เป็นน้ออย่าเือๆ นี้นาเ็แล้วา็ยัแอยู่เลยให้ายเถอะน่าอายะมั เาิแล้วเบียนหน้าหนีอิน
"ใรบอันร้อ! แอย่ามาพูบ้าๆแล้วนี้ไปไหนันมาลิ่นเหล้าหึ่เลย"
"ไปสนามแ่มา แล้ว็ว่าะไปานวันเิอน้อสะใภ้่อหนะรับ" ูโฮพูแล้วำโยไมู่สายาอแที่มออบลับเามาอย่านิ่ๆ
"วันเิใร นาบีเหรอ?"
"พี่นี้รู้ทันลอเลยนะรับ 5555555 " อินหัวเราะร่าเาูะถูใับปิิริยาอพี่ายเป็นอย่ามา
"อินเมื่อไหร่แะหุบปา" แที่ทนูเหุาร์ไม่ไหวพูึ้น นาบีไม่ใ่นรัอเาัหน่อย
"น่าเห็นใัเลยนะรับ ผมบอแล้วว่าอบเา็ให้บอ"
"เมื่อไหร่ะหุบปา เลิพูัทีรำานวะ" แเินหนีน้อายนเล็อเาไป อิน็ยัมิวายเินามไปล้อพี่ายอเา
"พี่สะใภ้เป็นยัไบ้ารับ" ูโฮถามโบอ้วยวามเป็นห่ว เธอยิ้มอบเาแล้วหันไปทำหน้าบึ่ใส่น้าๆ
"็ี่ะพีู่โฮ ่วนี้็อึอััวเอหน่อยๆ่ะ" ะไม่ให้เธออึอััวเอไ้ยัไัน็เาเล่นยัอินให้เธอทั้วัน
"55555 พี่ให่เาูแลพี่สะใภ้ีนะรับเนี้ย ูสิมีน้ำมีนวลึ้นเยอะเลย"
"ันอ้วนึ้นเหรอ่ะ นั้นไหละ!ันบอุแล้วใ่ไหมว่าไม่ินๆ เห็นไหมอ้วนนานี้น่าอายะะมั" โบอุนรหน้าลั่น เธอบอเาว่าไม่อยาินๆแ่เาลับยัเยียมาให้เธอแล้วะทำยัไหละทีนี้
"อ้วนรไหนันรับออะสวย" ายหนุ่มโอบอเธอแน่นแล้วุหน้าลไปที่ท้ออเธอ
"ทำบ้าอะไร?" เธอถามเา้วยวามสสัย มือหนาลูบเบาๆที่หน้าท้ออเธอนสัมผัสไ้ถึเท้าน้อยๆที่ออแรส่มา
"โอ๊ะ!!ว่าไนะรับ? อ่อ...รับๆ บอว่าอยาินอีเหรอรับ อยาไ้อะไรรับ? อ่อ..ุปไ่ที่ผมอบ ไ้ๆรับ" โบอยิ้มออมาหลัาที่เห็นารระทำอเา
"บ้าเหรอุยรู้เรื่อรึไ"
"รู้สิรับ ลูายอเราหิวอีแล้วหละ เฮ้ออ..แย่ัเลยโบอ้อินุปไ่แล้วหละรับ" ยัไม่ทันที่เธอะไ้บ่นอะไรเา ายหนุ่ม็วิ่เ้าไปในรัว้วยวามรวเร็ว เฮ้ออออ!ทำไมหัวใวน้อยถึไ้เ้นแรนานี้นะหรือว่าเธอะใอ่อนให้เาเสียแล้ว?
"ืออออออ! ทำไมพี่หมิน่าี่อใอันใเ่นเน้ าน็แ่บ็อบอไรท์ ้อยอมถอยเพื่อนที่รั ไม่เป็นไรนะที่รัมาบอไรท์แทนไ้ 55555555
พี่หมินับโบอเริ่มีันอีแล้วอะ ใล้ะบละอ่อ? อิๆไม่บอรอิามันเอาเอ"
"่วเน้็ะเห่อหลัวอ้อมหน่อยๆ ทีเอร์ออมาแ่ละนราวใม๊ามา ฮืออออ! ว่าละ้อไปส่อะแว๊ว ฝาิามให้ำลัใเ๊า้วยนะ
ะเอ ฝันีุ๊พๆ!ลีที่น่ารัอไรท์ >"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น