ลำดับตอนที่ #27
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : Lesson 24 : Forget me not....
โบอุมมืออบ็อบบี้แน่น มืออายหนุ่มที่เปื้อนเลือุมมืออบเธอแน่น สายาที่เามอมาที่เธออย่าอ่อนโยนนระทั่หมสิไป
"บ็อบ!! นายอย่าหลับอย่านี้สิื่นึ้นมาเี๋ยวนี้!! ฮือ.....!" ร่าบาอเาแน่น เสียรถหวอโรพยาบาลที่ัึ้นนถึโรพยาบาลที่ึ้นื่ออโล
"รีบเอานไ้ออมาเาเสียเลือมา!! อทา้วยรับ" พยาบาลหนุ่มเ็นรถเ็นอายหนุ่มเ้าไปห้อุเินทันที โบอทรุนั่ลับพื้นอย่าอ่อนแร เธอลัวเหลือเินว่าเาะเป็นอะไร ลัวๆเหลือเินว่าเาะไม่อยู่ับเธออี่อไปแล้ว
"โบอเธอลับไปพั่อนนะ" มินอทีู่สถานาร์อยู่ห่าๆเ้ามาพยุเธอให้ลุึ้นนั่บนเ้าอี้หน้าห้อ เธอัวสั่นเทา้วยแรสะอื้นไห้ที่สุแสนะลั้น
"บ็อบนายอย่าเป็นอะไรไปนะ ฮืออออ..."
"เา้อไม่เป็นอะไรโบอ อย่าิมานะนี" ายหนุ่มอเธอแน่นอย่าปลอบประโลม โบอบลที่ออเา่อนที่ะหมแรไป้วยวามอ่อนล้า......
"ูโฮเรียมรถ ันะพาโบอลับบ้าน ให้นเฝ้าีวอนไว้ถ้าฟื้นอนไหน ให้มารายานัน่วน" มินอบอับูโฮไว้่อนที่เาะโอบอุ้มร่าบาที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแนอเาึ้นรถลับบ้านหลัให่อเา
ายหนุ่มบรรวาร่าอหิสาวลบนเียนุ่มอเา เธอยับายเล็น้อยแล้วหลับไหลไป มือหนาอเาปัป่ายเส้นผมที่บบัใบหน้าอเธอออ เายิ้มออมาอย่าอ่อนโยนแล้วลูบไล้ไปที่ท้อน้อยๆอเธอนสัมผัสไ้ถึร่าน้อยๆอนที่อยู่ในท้อที่ิ้นอบับสัมผัสอเา น้ำาอุ่นๆแห่วามปลื้มปิิอเาไหลออมา ลูอเาที่ยัไม่ไ้าไปไหนเาีใเหลือเิน เาะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนอี่อไปแล้ว..
"อื้อออ..." ร่าบายับัวเพียเล็น้อย้วยเหนื่อยล้า เธอุมหัวอัวเอแน่น้วยวามวิเวียนเล็น้อย สายาอเธอสบเ้าับร่าอายหนุ่มทีุ่มมือเธอไว้แน่น ผู้ายที่เธอพยายามลืมเาแ่อนนี้เาลับมาอยู่รหน้าอเธอแล้ว
"ื่นแล้วเหรอ?" มินอถามเธอึ้น้วยรอยยิ้ม เธอเบียนหน้าหนีเา้วยิใที่เ้นระรัว เธอไม่สมวรรันอย่าเาแ่หัวใมันลับไม่ยอมเลยแม้แ่น้อย
"บ็อบหละ! บ็อบเป็นยัไบ้า" มินอายแววาที่เศร้าสร้อยลทันที เธอฟื้นึ้นมา็เอาแ่ถามหาผู้ายอีน เธอรัเามาสินะ
"ีวอนฟื้นแล้วอยู่โรพยาบาล"
"ันอยาไปเยี่ยมเา" เธอพูพลาลุึ้นาเียนอน ายหนุ่มึร่าน้อยๆอเธอเ้ามาอแน่น เธอพยายามัืนอยู่นาน้วยวามที่สู้แรอเาไม่ไหวเธอึนิ่เยไป
"ไปอาบน้ำ่อนนะ ่อยไปเยี่ยมเาที่โรพยาบาล" ร่าบาพยัหน้าอย่าว่า่ายแล้วเินเ้าห้อน้ำไป เสื้อผ้าอเธอที่เาระเรียมไว้เป็นอย่าี ผ้านหนูผืนน้อยที่เาวาไว้ให้เธอ้วยวามห่วใยที่เาแสออมามันทำให้เธอหัวใเ้นระรัวอย่าบอไม่ถู อย่าใอ่อนนะโบอ! เธอพยายามท่อำนี้ไว้ในใอเธอทีู่เหมือนะไม่เป็นไปามที่สมอสั่เอาเสียเลย...
"บ็อบนายเป็นยัไบ้า!" ทันทีที่เธอมาถึที่ห้อผู้ป่วยวีไอพี เธอ็รเ้าไปอร่าอายหนุ่มแน่น น้ำาอเธอไหลออมาเป็นทา้วยวามีใที่เาปลอภัยแล้ว
"เธอเป็นอะไรไหมโบอแล้วลูหละเป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่บ็อบ ลูยัอยู่นายนั้นแหละห่วัวเอหน่อยเถอะ อย่าห่วแ่นอื่นเาไปหน่อยเลย แล้ว็ทีหลัอย่าทำแบบนี้อีนะ!!"โบอวัสายาุๆใส่นในอ้อมออเธอ เายิ้มออมาให้เธออย่าอ่อนโยนแล้วริมฝีปาลที่แ้มอเธอโยที่ไม่สนใสายาออีนที่มอเาอยู่เลย
"ฮึ่มๆๆ!! ปล่อยไ้แล้วมั้นายไม่เ็บแผลแล้วรึไ" มินอมออบเา้วยสายาที่ไม่พอใ แ่ป่วยไม่ไ้ายทำไม้อห่วนานี้้วย!
"เป็นอะไรไปรับพี่ อิาผมรึไรับแล้วะอยู่เป็น้าทำไมหละรับ" บ็อบบี้อบลับเาไป้วยใบหน้าระรื่น มินอพยายามวบุมอารม์อเาแล้วำมือแน่น้วยวามโรธ
"แมีสิทธิ์อะไรในัวลูับเมียัน!" เาวาเสียัลั่นห้อ โบอทีู่ท่าว่าสถานาร์ะไม่ีเธอึห้ามเาทัู้่้วยน้ำเสียที่แ็ร้าว
"พอเลยทัู้่นั้นแหละ บ็อบนายเ็บอยู่พัผ่อนไ้แล้วส่วนุ ุมินอลับไปไ้่ะอบุมานะ่ะที่มาส่"
"ันะอยูู่แลลูับเธอ ันไม่ยอมลับ!" ายหนุ่มยัื้อึแล้วนั่ลที่โฟา้าๆเีย เธอมอเาอย่าอ่อนใ
"ุเลิับันแล้ว เราหย่าันแล้วุ้อารอะไรอี"
"ใรบอว่าเราหย่าัน?" โบอมวิ้วแน่น ็วันนั้นที่เาให้ทนายเอาเอสารมาให้เธอเ็นแล้วเอสารที่ลลายมือไปมันือเอสารอะไรัน?
"วันนั้นที่ทนายอุเอาเอสารมาให้ันเ็น"
"ใ่เธอเ็นยินยอมนเียว แ่ันไม่! ันไม่ยอมเ็นแน่ๆ"
"นี้พี่ิะเล่นอะไรันแน่!!" บ็อบบี้เริ่มายแววาัวลึ้นมาทันที ถ้าเาไม่ยอมหย่าับโบอแล้วเาหละะแ่านับเธอยัไ
"ันไม่ไ้เ็นใบหย่าเลย แล้วที่สำัอนนี้ัน็ะไม่ยอมให้ใรมาพราลูับเมียไปาันอี่อไปแล้ว!!"
"ุทำแบบนี้ทำไมุมินอ ในเมื่อุไม่รัันแล้วเ็ที่อยู่ในท้อ็ไม่ใ่ลูอุ" โบอยัโหเาไปเรื่อย เธอไม่้อารที่ะเินลไปที่ๆเ่าที่มันเ็บปวอี่อไปแล้ว
"อย่าิว่าันะเื่อนอย่าเธออี่อไปโบอ ถ้าเธอะหย่าันอแ่อย่าเียวลู ันะูแลเาเอ" สายาอายหนุ่มายแววาออมาอย่าเศร้าสร้อยนเธอสัมผัสไ้ โบอเบียนหน้าหนีเาทันทีวามใอ่อนอเธอที่เริ่มะ่อัว เธอะไม่ยอมให้เาทำแบบนี้ับเธออี่อไปแล้ว
"ไ้!! ั้นันะแ่านับบ็อบแล้วถ้าุยัอยาเอาลูไป็เิ! แ่่อานี้ไปเราอย่ามายุ่เี่ยวอะไรันอีนว่าันะลอ หรือถ้าุยัิะยุ่ับันอี ันอาะทำในสิ่าไม่ถึ็ไ้!!"
"อย่านะโบอ! อย่าทำแบบนั้น! ไ้ันะเป็นนไปเอ อให้เธอมีวามสุับนที่รันะโบอ ันะอยเฝ้าูแลเธออยู่ห่าๆนว่าเธอะลอ
โบอันแพ้แล้ว....ันยอมแพ้ให้ับเธอ" ายหนุ่มเินออาห้อไป้วยหัวใที่ห่อเหี่ยว สิ่ที่เาทำลไปมันถูแล้วใ่ไหมปล่อยเธอไปให้เธอมีวามสุับีวิใหม่ ปล่อยเธอไปให้เธอไปเอนที่ีๆแม้เาะเ็บเียนาย็ยอม...
"บ...โบ..โบอ!" ร่าบาสะุ้โหย่้วยวามใ ั้แ่มินอออไปเธอ็เหม่ออย่าเห็นไ้ับ็อบบี้รู้ีว่าสิ่ที่เธอทำลไปเพียแ่ประมินอเท่านั้นแ่ะทำยัไไ้ในเมื่อวามเห็นแ่ัวที่เามี เาไม่อาะปล่อยเธอไปไ้ อให้ันไู้แลเธอเถอะนะ....
"ว่าไบ็อบอยาไ้อะไรเหรอ?"
"เธอูเหม่อๆนะลับไปพัผ่อนหน่อยไหม"
"ไม่หรอแ่เพลียนิหน่อยหนะ นาย็พัผ่อนไ้แล้วนะ" โบอระับผ้าห่มผืนหนาให้ายหนุ่มแล้วทำท่าะเินาไปแ่็ถูแรอเาุรั้ัวเธอเอาไว้
"โบอานแ่านอเราันิว่า.."
"เราะัานแ่ภายในอาทิย์หน้านายอย่าห่วไปเลยนะ พัผ่อนเถอะะไ้หายไวๆ" โบอยิ้มอบเาไป้วยใบหน้าที่เื่อนๆ ทำไมเธอถึไม่ไ้รู้สึอะไรับานแ่ที่ะเิึ้นเลยนะทั้ๆที่มันสมวรที่เธอะื่นเ้นหรือีใแ่เธอลับิถึแ่ถ้อยำที่ทำร้ายิใอนที่ึ้นื่อว่าทำร้ายิใอเธออยู่ลอเวลา
วันนี้เป็นวันที่บ็อบบี้ะออาโรพยาบาลแล้ว ทุวันที่เาอยู่รัษาัวอยู่โรพยาบาลโบอเป็นนทีู่แลเาลอนแผลหายีและออาโรพยาบาลไ้แล้ว ร่าบาในุลุมท้อทีู่ะโว่าเิมมาทำเอาเาอห่วเธอไม่ไ้
"โบอน่าะอยู่บ้านแล้วให้นอบ็อบมารับบ็อบเอ็ไ้" บ็อบบี้โอบเอวอโบอแน่น้วยวามลัวว่าเธอะหล้ม
"ไม่ไ้หรอ บ็อบออาโรพยาบาลทั้ทีให้โบอรออยู่ที่บ้านไ้ไหละ"
"วันนี้บ็อบมีที่ๆอยาให้โบอไป้วย"
"พึ่ออาโรพยาบาลเอะออไป้านอแล้วเหรอ แผล็ยัไม่หายีเท่าไหร่" โบอพูพลาส่สายาุๆให้ร่าสู มือหนาอเาบีบแ้มอเธอแล้วียิ้มออนาหยี เธอยิ้มอบลับเาไปอย่าอ่อนโยน
"แผลหายีแล้วหละมีพยาบาลีนานี้ เราไป้วยันนะอาะเป็นที่สุท้ายแล้วที่เราะไปเที่ยว้วยัน" โบอเลิิ้วึ้น้วยวามสสัย ที่สุท้ายอเาแล้วทำไมเาถึพูแบบนั้น?
"ที่สุท้ายอะไรอนาย บ็อบนายะไปไหน"
"ันไม่เยาเธอไปไหนโบอันยัอยอยูู่แลเธอเสมอ เธออย่าทำหน้าแบบนั้นสิที่รั ันไม่อบเลย" ายหนุ่มอเธอแน่นรถยน์อเาที่แล่นมานถึสถานที่แห่วามทรำอเาและเธอ ที่ๆเาเยพาเธอมาเที่ยวเล่นั้แ่อนบันแรๆ สถานที่แห่วามสุอเาและเธอลมทะเลที่พัพาอ่อนๆ เธอและเาเินไปบนหาทรายสีาวสะอาอย่า้าๆมือหนาโอบเธอแน่นอย่ามีวามสุ
"เธอำไ้ไหมโบอเราอบมาที่นี้ เมื่อ่อนที่เราบันเวลาที่เธอทะเลาะับัน เธอ็ะหนีมาที่นี้มันเหมือนเป็นสถานที่แห่วามทรำอเรา"
"ใ่ แล้วนาย็ามมา้อันลอเลยนายูแลันีมาเลยรู้ไหมบ็อบ นายไม่เยเปลี่ยนไปเลยันอโทษนะที่เ้าในายผิแล้วหนีนายไป" มือบาโอบุมมือหนาอายหนุ่มแน่น เายิ้มอบลับเธออย่าอ่อนโยนแล้วหอมลไปที่แ้มอเธอ ร่าบายิ้มอบลับเาไป้วยใบหน้าที่มีวามสุ
"ันไม่เยโรธเธอเลยโบอันไม่ิเลยแม้แ่น้อย ทุวันเวลาที่ันไ้อยู่ับเธอ เธอไม่เยที่ทำให้ันนึเสียใเลยันมีวามสุมาโบอ ันรัเธอนะ" น้ำเสียที่สั่นเรืออเาน้ำาอายหนุ่มที่ไหลออมา้วยวามนึิเสียใที่้อให้มันเป็นแบบนี้
"บ็อบนายเป็นอะไรไปร้อทำไม ไม่หล่อเลยนะ" โบอเ็น้ำาให้นัวสูอย่าอ่อนโยน มือหนาับมืออเธอแน่น ใบหน้าอายหนุ่มที่เลื่อนเ้ามาใล้เธอนเธอสัมผัสไ้ถึลมหายใที่อยู่ใล้ัน ริมฝีปาบาไ้รูปสัมผัสลที่ริมฝีปาอ่อนนุ่มอเธอ้วยวามรู้สึที่โหยหาและอ่อนหวานปนวามเศร้า มือหนาที่โอบุมใบหน้าอเธอัารผูผ้าลไปที่าอเธอแล้วผละออาริมฝีปาเธออย่าอ้อยอิ่ ถึเวลาแล้วสินะ............
"ืออออออ!ราม่านิๆ บ็อบับโบอะแ่านันริๆแล้วใ่ไหม? แล้วหมินอเราหละ? เรื่อราวเ้ม้นสุๆอย่าลืมิามอน่อไป้วยนะ๊าาา"
"ลีทั้หลาย๋า รบวนเม้นให้ำลัใไรท์เพื่อ่อลมหายใัน้วยนะ่ะ
ว่าถึเรื่อหลัวที่ะัมแบแล้วทีเอร์แ่ละนาออมาไ้ราวใยิ่นัวันนี้มีรูปอพี่านยอลมาฝา ยอมสยบลที่สายาเธอว่าละ็เ็บไว้นอนฝันี อิอิ ไปละ ฝันี้าาบายุ๊พ! >///<"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น