apocalypse strike

มันเป็นวันที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย 

“อ้ากกกกก!!!!”

“ช่วยด้วยได้โปรด!!”

“ไม่! ข้ายัง ข้างยังไม่อยากตาย”

ภาพความโหดร้ายอันเเสนจะข่มขื่นเล่นอยู่ภายในสมอง กองเพลิงที่ลุกโชดช่วงเเผดเผาร่างเนื้อจนเเหลกสลายกลายเป็นเพียงเถ้าถ่าน

___ทำไมกัน? ทำไมเรื่องพวกนี้ถึงต้องเกิดขึ้นกับผมด้วย!

ทั้งน่ากลัวทั้งน่าหดหู่ ภาพอันเเสนโหดร้ายเกินกว่าเด็กอายุ 7 ขวบจะได้รับรู้กำลังปรากฎอยู่ตรงหน้า

“คามิโตะ ลูกรัก”เสียงเรียกของหญิงสาวอันเป็นที่รักดังขึ้นประดุจความหวังที่ปรากฎท่ามกลางความมืดมิด

“ครับเเม่!!”ดวงตาสีดำฉายเเววเศร้าโศกค่อยๆปรากฎหยาดน้ำตาสีใส เด็กชายเม้มปากพลางกำหมัดเเน่นจนร่างทั้งร่างสั่นราวกับเจ้าเข้า ภายในใจคงได้เเต่เพียงเฟ้นหาเหตุผล

“จงจำไว้มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า”ร่างของสตรีผู้งดงามค่อยๆยื่นเเขนทั้งสองข้างเข้าไปโอบกอดเด็กชายที่กำลังสั่นเทา

“ทำไมหละ?”

“เพราะมันคือโชคชะตาที่เจ้าจะเเบกรับยังไงหละ”ราวกับภาพมายาอยู่ๆทัศนวิสัยโดยรอบก็เเปลเปลี่ยนเป็นเเสงสว่าง....ร่างของเด็กชายอันเเสนบอบบองกำลังค่อยๆเเปลเปลี่ยน รอยปานสีเเดงฉานประดุจราวโลหิตไล่ลงจากหน้าผากยันดวงตาก่อนที่ดวงข้างเดียวกันนั้นจะพลันเเปรเปลี่ยนเป็นสีเเดงฉานประดุจดั่งหยาดโลหิต...

“จงหลับเสียเถอะลูกรัก...เเม้จะต้องข้ามผ่านไปกี่ช่วงเวลาเจ้าก็จงมีชีวิตรอด...จงมีชีวิตอยู่เพื่อตัวตนของเจ้า”ราวกับคำสั่งเสียก่อนลาจากกันชั่วนิจนิรันดร์ ดวงของเธอสั่นละเรื่อ ไอชื้นเริ่มปรากฎบริเวณดวงตา

“สุดท้ายโชคชะตาก็ไม่เคยอยู่กับพวกเรา....บุตรที่เกิดมาจากคนเขลาเเละเเม่มด...เขาก็ไม่ได้ต่าง...ไปจากเด็กคนอื่นๆหรอก........”เสียงปริศนาดังขึ้นท่ามกลางความโกลาหนอันยิ่งใหญ่

“ใช่.....ยังไงก็คือเด็กคนหนึ่งเท่านั้น......”พร้อมกับดวงตาที่ค่อยๆปิดลง...ท่ามกลางเปลวเพลิงสีเเดงฉาน....

“ฝากที่เหลือด้วยหละ.......”

.

.

.

.