คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เรื่องกินเรื่องใหญ่...จงจำไว้ให้ดี
เอลวินที่ไม่ได้รับรู้เลยว่าตัวเองนั้นได้ถูกหมายหัวจากนกตัวหนึ่งเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ก็ทำเพียงเดินเข้าไปใกล้ จ้องไปที่นกเหยี่ยวในกรงที่แผ่รังสีความไม่เป็นมิตรออกมา
โลเวลที่เห็นหัวหน้าจ้องนกในกรงอยู่อย่างนั้นก็กลัวจะถูกว่า ว่าดูแลมันไม่ดีจึงรีบเอ่ยแก้ตัวทันที
"เอ่ออ หัวหน้าครับ คือเมื่อวานมันยังดีอยู่เลย แต่พอเช้ามามันก็ทำตัวหงุดหงิด ไม่เป็นมิตรกับใคร ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรครับ" โลเวลพูดรายงานเสียงดังฟังชัด มองไปที่นกเหยี่ยวในกรงที่กำลังมองแรงมาทางตน
ออสตินที่ได้ยินก็ถึงกับคิ้วกระตุก เส้นเลือดในสมองเต้นดังตุบๆ
'ฉันหิวยังไงล่ะะ ฉันหิววว!!!' ไม่พูดเปล่าออสตินได้ทำการเอาหัวกระแทกกรงจนเกิดเสียงดัง โลเวลที่เป็นคนถือกรงถึงกับสะดุ้ง
เอลวินที่เห็นอาการของนกเหยี่ยวที่เก็บมาก็รู้สึกหนักใจ นี่มันยังเป็นนกปกติอยู่ใช่ไหม ไม่ได้สมองมีปัญหาใช่มั้ย ถ้าเป็นงั้นเขาจะได้ไม่ต้องเสียเวลามาฝึก
ถ้าออสตินได้ยินความคิดนี้ของเอลวินเข้าล่ะก็ คงจะกางกรงเล็บที่แหลมคมข่วนไปบนหน้าของเอลวินแน่ๆ
ก่อนจะได้เกิดเหตุการณ์นกแหกกรงหนีเพราะความหิว ก็ได้มีคนเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มรวบผมครึ่งหลังเป็นหางม้า ข้างหน้าปล่อยยาว ใส่แว่นตาสี่เหลี่ยมมีสายลัดรอบหัว ดวงตาสีน้ำตาล
ออสตินมองผู้มาใหม่อย่างสำรวจ
'อืมมๆ ใช้ได้แฮะ' อดที่จะชื่นชมออกมาไม่ได้ แต่ยังไม่ทันได้ชื่นชมไปมากกว่านี้ก็ต้องรีบเปลี่ยนความคิดทันที
"อ๋าาาา นี่คือเจ้านกที่นายเอากลับมาใช่มั้ยเอลวิน ฉันขอเอาไปทดลองอะไรบางอย่างได้รึป่าว" ฮันจิพุ่งเข้ามาเกาะกรงด้วยความตื่นเต้น ปากเอ่ยขอเจ้าของนกแต่สายตากลับเอาแต่จ้องนกในกรง
ออสตินที่โดนจ้องด้วยสายตาวิบวับพร้อมกับประโยคที่ฟังดูน่ากลัว ถึงกับขนลุกขึ้นมาทันที รีบถอยจนหลังติดกับกรง
'คำขอนั่นมันอะไรกัน สายตาที่ใช้มองกับปากที่ฉีมยิ้มนั่นอีก น่ากลัวที่สุด!!' ออสตินที่ตกใจจนเสียขวัญ ลืมอาการโมโหหิวของตนไปทันที
"ไม่ได้ นี่ฮันจิเธอพอจะรู้อะไรบ้างไหม" เอลวินปฏิเสธเสียงแข็ง ก่อนคิดที่จะถามถึงอาการของนกที่เขานำมาก่อนหน้านี้ ที่มีอาการแปลกๆกับคนตรงหน้าที่น่าจะพอรู้อะไรบ้าง
"อะไรล่ะเอลวิน" ฮันจิหันหน้าไปมองคนถาม แต่มือก็ยังเกราะกรงนกอยู่ แถมยกขึ้นมากอดอีก เหมือนเตรียมที่จะขโมย
เอลวินมองด้วยสายตานิ่งๆ จนฮันจิที่ทำเนียนต้องค่อยๆ วางกรงนกลงที่โต๊ะ
ออสตินที่เกือบจะถูกขโมยถอนหายใจโล่งอกออกมาทันที ถ้าเขาไปอยู่กับผู้หญิงคนนี้ล่ะก็ คงกลับมาได้ไม่ครบ32แน่ๆ อดไม่ได้ที่จะต้องชมคนที่หยุดผู้หญิงคนนี้เอาไว้ได้
'ทำดีมากเจ้า งืมม เอลวินสินะ ทำดีมากเอลวิน' ออสตินที่ถูกช่วยไว้โดยเอลวิน ลดความหงุดหงิดที่จะเอาไปลงกับเอลวินในภายหลังลง ในตอนแรกถ้าออกไปได้เขากะจะถอนผมทองๆ นั่นมาทำรัง มันคงจะรู้สึกดีไม่น้อย
ถ้าเอลวินรู้เข้าจะต้องดีใจมากแน่ๆ ที่พูดช่วยเอาไว้ ไม่งั้นในอนาคตผมของเขาอาจจะไม่เหลือ
"ฮันส์มีอาการแปลกๆ เมื่อวานมันยังดีๆ อยู่ แต่พอเช้ามามันก็โมโห หงุดหงิดใส่ทุกคน" เอลวินบอกถึงอาการของฮันส์ที่ได้ยินมาจากคำรายงานของโลเวล
"อืมมม.." ฮันจิทำหน้าคิดอยู่สั้กพัก ก่อนจะกำมือข้างนึงมาทุบกับมืออีกข้างที่แบอยู่
"อุ๊! ฉันรู้แล้ว ต้องปวดอึอยู่แน่ๆ" ออสตินที่ลุ้นไปกับคำตอบของฮันจิ ก็ถึงกับเซไปข้างเลย
'ฉันล่ะอยากจะเอาหัวโหม่งกรงให้ตายไปจริงๆ!!!' ระหว่างที่ออสตินกำลังตัดพ้อกับชีวิตก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น
"อ๊ะะ!! ผมว่ามันต้องหิวแล้วแน่ๆ" ออสตินที่กำลังสิ้นหวัง ถึงกับหันไปมองโลเวลด้วยสายตาปลาบปลื้ม
'นายนี่มันเทวดาตัวน้อยๆ ของฉันแท้ๆ โลเวล" ออสตินหันไปทำตาวิบวับใส่โลเวล
โลเวลที่เห็นสายตาวิบวับที่นกเหยี่ยวของหัวหน้าหน่วยส่งมาให้ ก็ถึงกับเกิดอาการเขินแบบแปลกๆ
เอลวินที่ยืนดูเหตุการณ์หนึ่งคนหนึ่งนกตรงหน้า ก็รู้สึกแปลกๆ สายตาแบบนั้นคนแรกที่ต้องได้มันควรจะเป็นเขา คนที่ไปเจอและพากลับมา แถมเมื่อกี้เขายังช่วยออกมาจากเงื้อมมือของฮันจิอีก
'เอ๊ะ ทำไมเขาจะต้องมาอยากได้สายตาวิบวับจากนกนั่นด้วย' เอลวินรีบปัดความคิดในหัวออกไปทันที
"โลเวลวันนี้ที่โรงอาหารมีอะไรบ้าง" เอลวินหันไปถามโลเวล เกี่ยวกับอาหารในโรงอาหาร
"ขนมปัง กับซุปซี่โครงหมูครับ" ออสตินที่ได้ยินรายการอาหารก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก
'ซุปซี่โครงหมูเลยหรออ สมแล้วกับที่เป็นเกาะสวรรค์' ตอนนี้ในหัวเขามีแต่ภาพของซี่โครงหมูลอยไปมา
"นายไปนำมาที่ห้องนี้" เอลวินหันไปสั่งกับโลเวล จะให้เขาไปสั่งฮันจิ ก็กลัวจะไม่ได้อาหารกลับมา แต่จะได้อะไรแปลกๆ มาแทน
โลเวลที่ได้รับคำสั่ง ก็ทำความเคารพ แล้วหมุนตัวออกไปจากห้องทันที
เอลวินที่รอโลเวลไปนำอาหารมาที่ห้องก็ทำการนั่งไปบนโซฟา แล้วมองไปทางนกที่อยู่ในกรงบนโต๊ะที่ตอนนี้เหม่อไปแล้ว ตรงข้ามเขาเป็นฮันจิที่ยังไม่ไปไหน
ออสตินที่รู้สึกว่ามีคนกำลังจ้องอยู่ก็หลุดจากมนต์รักซี่โครงหมู เขารู้สึกทำตัวไม่ถูก ถ้ามองแค่แปปเดียวคงไม่เป็นไร แต่นี่มาเล่นนั่งจ้องเขาแบบนี้ แถมอีกคนก็ทำเหมือนอยากจะเอาเขาไปผ่าอยู่เต็มแก่ เล่นสะทำตัวไม่ถูก แต่เขาจะไม่ยอมแพ้หรอกนะ เมื่อคิดได้ดังนั้นออสตินก็ทำการเชิดหน้า เมินสายตาที่มองมา
เอลวินที่นั่งมองก็ไม่ได้คิดอะไร เขาแค่จะสำรวจมัน เพราะเมื่อวานตัวมันเปื้อนขี้เถ้าเขาจึงไม่ได้มองสำรวจให้ดี ตอนนี้นกเหยี่ยวสภาพร่อแร่เมื่อวาน กลับมายืนเชิดหน้าเมินสายตาที่เขาใช้มอง
มันมีขนสีน้ำตาลแซมขาวเหมือนนกส่วนใหญ่ที่เขาเคยเห็นไม่มีอะไรแปลกเป็นพิเศษ นอกจากดวงตาสีเหลืองนั่น ที่เหมือนบุษราคัม สะท้อนแสงเป็นประกายสวยงาม เหมาะสมกับชื่อของมัน ฮันส์ ในคอยังคงเป็นสร้อยที่มีจี้กลมเส้นเดิม คงจะเป็นของรักสินะ
ฮันจิที่รู้สึกว่ามันเงียบเกินไปก็ทำตัวไม่ถูก เลยกะจะรีบพูดถึงธุระของตนจะได้รีบไป
"เอลวิน ปืนควันส่งสัญญาณที่นายคิดทำสำเร็จแล้วนะ" เอลวินที่ถูกฮันจิคุยด้วยเรื่องงานก็ล้ะความสนใจไปจากออสตินในทันที
ออสตินที่เห็นว่าไม่มีใครมาสนใจตัวเองแล้ว ก็หยุดเชิดหน้ากลับมาทำตัวตามเดิม ทำนานๆ เขาก็ปวดคอเป็นนะ
"เดี๋ยวฉันจะลองคุยกับผู้บัญชาการดู" ฮันจิที่พูดเรื่องที่อยากจะคุยเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกไปที่ประตู แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาเอ่ยลาเจ้านกเหยี่ยวที่อยู่ในกรง
"เดี๋ยวฉันจะมาเล่นด้วยใหม่นะฮันส์" ออสตินที่ได้ยินก็รีบส่ายหัวออกไปทันทีโดยลืมตัวไปว่าในห้องยังมีเอลวินอยู่ ฮันจิที่บอกลาก็ไม่ได้หันมาสนใจอะไร บอกลาเสร็จก็ออกไปทันที
"นี่แกฟังออกด้วยหรอฮันส์" ออสตินที่อยู่ดีๆ ก็ถูกถามด้วยคำถามเดิมกับเมื่อวาน ก็รู้ตัวว่าตัวเองนั้นเผลอหลุดออกไปอีกแล้ว จึงได้ทำการเอียงคอพร้อมสายตาแอ๊บงงเหมือนเมื่อวานไป แต่ออสตินคงยังไม่รู้ว่าเอลวินไม่เหมือนกับโลเวลที่จะเชื่อการแสดงของเขาไปสะทุกอย่าง ชายที่ทำทุกอย่างเพื่อมวลมนุษย์ ความคิดที่แม้แต่ผู้ใต้บังคับบัญชายังเดาไม่ออก จะมาหลงเชื่อในการกระทำของเขา
ออสตินที่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังถูกอีกฝ่ายประเมินอยู่ ทำเพียงหันไปสำรวจรอบห้องระหว่างรออาหาร
ในห้องทำงานนี้เต็มไปด้วยกองเอกสารมากมาย ติดกับผนังเป็นชั้นหนังสือ ที่มีหนังสืออยู่แน่นเอี้ยด ส่วนตรงที่เขาอยู่เป็นโซนรับแขก มีหน้าต่างที่เปิดกว้างรับแสงของวันอยู่ ออสตินที่มองสำรวจรอบห้องจนหมดแล้วแต่อาหารก็ยังมาไม่ถึง
'ชั้กจะหงุดหงิดแล้วนะ' ออสตินในร่างนกที่เริ่มหงุดหงิดจากการรอโลเวลไปเอาอาหาร ชักจะอยู่ไม่เป็นสุข เดินวนไปรอบกรงเพื่ิอหวังให้อาหารมาถึงไวๆ
เอลวินที่เห็นออสตินเดินกระสับกระส่ายไปรอบกรงก็สงสัยว่ามันเป็นอะไรอีก ตอนแรกก็เอาหัวโหม่งกรงเพราะหิว ตอนนี้มาเดินรอบกรงแทน หรือนกที่เขาเอามามันจะไม่ปกติจริงๆ
เอลวินที่เห็นมันยังไม่หยุดก็เปิดกรงยื่นมือจะเข้าไปจับให้มันหยุดเดิน แต่กลับถูกจิกหลังมือเลือดไหลแทน
ออสตินที่กำลังเดินวนรอบกรงเพราะอยากให้อาหารมาถึงไวๆ เมื่ิอมีอะไรมาถูกตัวก็ตกใจหันไปจิกทันที ก่อนจะมารู้ตัวว่าเขานั้นได้จิกหลังมือของเอลวินไป ร่างกายหยุดชะงักทันที
เอลวินที่เห็นมันหยุดเดินแล้วก็เอามือออกจากกรง ลุกขึ้นไปทำแผล ที่หลังมือนั้นยังมีลอยแผลที่ถูกจิกจากรอบก่อนเหลืออยู่
ออสตินที่เห็นอย่างงั้นก็ทำตัวไม่ถูก ชะเง้อคอมองตามเอลวินที่ลุกไปทำแผล
'นี่เขาไม่ได้ตั้งใจนะ ใครใช้ให้อยู่ดีๆ มาจับกันล่ะ!!' ออสตินที่ทำตัวไม่ถูกได้แต่โทษเอลวินที่อยู่ดีๆ ก็มาจับทำให้เขาตกใจ
"มาแล้วครับ" โลเวลที่เปิดประตูเข้ามา ก็ถึงกับชะงัก มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขาไปเอาอาหาร ทำไมหัวหน้าถึงไปยืนทำแผลอยู่ตรงนั้น แล้วไหนจะนกในกรงที่ชะเง้อคอมองตามอีก
"เอ่ออ ผมเอาอาหารมาแล้วครับ" โลเวลที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็พูดออกไปด้วยเสียงแผ่วๆ
"เอาไปให้ฮันส์ ค่อยๆ เปิดด้วยล่ะ อย่าทำให้มันตกใจ" เอลวินที่กำลังยืนพันแผลไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือนกับโลเวล
"ครับ" โลเวลทำเพียงขานรับ ก่อนจะเดินเข้าไปหาฮันส์ที่มองอาหารในมือเขาอยู่ เขาค่อยๆ เปิดกรงเอาอาหารไปวางตรงหน้าฮันส์
ออสตินที่เห็นอาหารก็ถึงกับชะงัก เขาไม่ได้เลือกกินนะไม่เลย
ออสตินค่อยๆ ก้มไปกินอาหาร อย่างแรกที่เขารองกินคือขนมปัง ที่น่าจะเคยนุ่มฟู เขาเอาจะงอยปากจิกลงไปที่ขนมปังก้อน สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความแข็งแกร่งของขนมปัง เล่นสะจะงอยปากของเขาติดเอาไม่ออก
ออสตินในร่างนกเหยี่ยวเหยียบขนมปังก้อนก่อนจะดึงจะงอยปากออกมา แรงที่ใช้ดึงนั้นทำให้เขาเซไปเล็กน้อย
'เขาเหยียบอาหารไปคงไม่บาปหรอกนะ' ออสตินพนมมือในใจ ก่อนจะหันไปสนใจอาหารอีกอย่าง ซุปซี่โครงหมูของเขานั่นเอง แค่ชื่อก็ดูน่ากินแล้ว แต่เมื่อได้เห็นซุปซี่โครงหมูตรงหน้าก็แทบอยากจะคว่ำโต๊ะอาหารมื้อนี้
เขาบอกแล้วใช่ไหม ว่าเขาไม่ได้เลือกกิน แต่นี่จะมาหลอกลวงผู้บริโภคกันแบบนี้ไม่ได้!!!
'ไหนหมู!! หมูของเขาอยู่ไหนนน!! ที่นี่คือเกาะสวรรค์เลยน้ะ!!' ออสตินที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าชาวเอลเดีย ที่ผู้คนต่างอิจฉาจะมีอาหารการกินที่เข้าขั้นย่ำแย่ขนาดนี้ น้ำใสๆ กับผักเปื่อยๆ และหมูยุ่ยๆ ที่ดูยุ่ยจนเหมือนจะละลายไปกับน้ำซุป
'เราคิดถูกแล้วสินะ มีแค่ทางนี้ที่จะทำให้ทุกอย่างมันดีขึ้น' หลังจากได้เห็นอาหารมื้อนี้ ออสตินก็ได้ตั้งมั่นในความปรารถนาของพวกเขาทั้งสามมากกว่าเดิม
เอลวินที่เห็นมันกินด้วยสายตาที่จริงจัง เขาก็ลองมองไปที่อาหารเหล่านั้น
'อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ?' เอลวินขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ เขาว่านกนี่ไม่ปกติแน่ๆ
ถ้าออสตินได้ยินความคิดนี้เข้าล่ะก็ คงจะทำตามความคิดเดิม ที่จะเอาผมของเอลวินมาทำรังนกของตัวเองแน่ๆ
.
.
.
.
.
.
---------------------
วอนหาเรื่องตายสะแล้วเอลวิน อยู่ดีไม่ว่าดีไปว่าน้องไม่ปกติได้ไงงง
วันนี้เอาสองตอนกันไปเลยจร้
ขอบคุณนักอ่านทุกคน และคอมเม้น รวมถึงกำลังใจด้วยค่ะ
ความคิดเห็น