คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จากไป...ไม่หวนคืน
"อึก!!...อืมมม" ชายหนุ่มที่สลบไปค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่ดวงตาของเขาจะเบิกกว้าง
'นี่มันที่ไหนแล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ในหลอดแก้วได้ล่ะ นี่มันเรื่องบ้าอะไร!!!'
ไม่ใช่ว่าเขาตายไปแล้วหรอ ชายหนุ่มที่กำลังสับสนอยู่มองไปรอบๆ ตอนนี้เขาอยู่ในหลอดแก้วที่เหมือนเอาไว้ทดลองอะไรสั้กอย่าง ข้างในเต็มไปด้วยน้ำสีเขียวอมฟ้า รอบๆเต็มไปด้วยสายยาง เข็มที่เจาะตามตัวเขา เครื่องช่วยหายใจ ก่อนสุดท้ายจะไปหยุดที่เสื้อคลุมสีขาว
ชายหนุ่มมองไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ จนเห็นหน้าของคนตรงหน้า ผู้ชายในเสื้อกาวน์ของนักวิทยาศาสตร์ หน้าของเขาดูมีอายุ เขาสวมแว่นตาหนา ผมสั้นยุ่งเหยิง เหมือนนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่อง แววตาที่มองมายังเขาเหมือนรู้จักเขาเป็นอย่างดี ผู้ชายในเสื้อกาวน์มองสำรวจเขา ก่อนจะก้มหน้าขีดเขียนเอกสารที่อยู่บนมือ
ผ่านไปไม่นานก็มีเสียงประตูเลื่อนเปิดออก ตามมาด้วยผู้หญิงในชุดสีแดงรัดรูปใส่เสื้อกาวน์สีขาวเช่นกัน เธอปล่อยผมเป็นลอนยาวสีดำ ใส่รองเท้าส้นสูงสีแดง ในปากสีแดงคาบบุหรี่ เธอเดินตรงยิ้มเข้ามาหาเขา
'นี่เขาไปรู้จักเธอตอนไหน แล้วสรุปมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่' หญิงสาวที่เข้ามาใหม่ไม่ปล่อยให้ชายหนุ่มสงสัยนาน
"ไงออสติน" หญิงสาวเอาบุหรี่ออก ก่อนจะเอ่ยทัก
'นี่เธอรู้ชื่อเขาได้ยังไง!!' ชายหนุ่มหรือออสตินตกใจเป็นอย่างมาก จนหญิงสาวถึงกับหลุดขำออกมา
"นี่อีริคนายยังไม่ได้บอกเขาหรอ" หญิงสาวหันไปถามชายหัวฟู แว่นหนาเตอะ ที่อยู่ข้างๆเธอ อีริคที่ได้ยินคำถามก็ทำเพียงส่ายหน้า
"จะเสียเวลาบอกไปทำไมมิลาน่ายังไงเขาก็จำไม่ได้อยู่ดี"
ยังไม่ทันที่ออสตินจะได้ทำความเข้าใจในบทสนทนานี้ ก็ได้มีภาพเหตุการณ์ต่างๆ พุ่งเข้ามาในหัวของเขาไม่หยุด ตัวเขาในหลายๆแบบ หลายยุคหลายสมัย เชื้อชาติที่แตกต่างกันไป ฐานะ อาชีพ ครอบครัว ทุกอย่างปนกันมั่วในหัวของเขา เหมือนหัวเขามันจะระเบิดออกมา
'อึก!! นะ..นี่...มัน....อะไรรร!!!' ออสตินจับหัวตัวเองแน่นด้วยความเจ็บปวด เขาคำรามลั่นก่อนทุกอย่างจะดับลงไปอีกครั้ง
มิลาน่าที่เห็นอาการของออสตินที่มันเป็นมากกว่าปกติ ในทุกๆครั้งที่เขาตื่น ก็หันมาสบตากับอีริค
อีริคที่ตอนนี้กำลังขมวดคิ้วจนยุ่งเหยิง มือรีบขีดเขียนข้อมูลต่างๆที่ได้ แล้วนำมาคำนวน วิเคราะห์ถึงอาการแปลกๆ ที่เกิดขึ้นของออสติน
ผ่านไปสั้กพักอีริคที่ก้มหน้าอยู่กับเอกสารข้อมูลต่างๆ ก็เงยหน้าขึ้น มองมิลาน่าด้วยดวงตาเป็นประกาย
"สำเร็จแล้วหล่ะ พวกเราทำสำเร็จแล้ว"
มิลาน่าที่ได้ยินดังนั้น ดวงตาก็เป็นประกายตามไปด้วย มองไปทางออสตินที่อยู่ในหลอดแก้ว แล้วเดินเข้าไปหาเอามือแนบกระจกใสที่กั้นอยู่ น้ำตาเอ่อคลอไหลออกมาเต็มสองแก้มขาว
"สำเร็จแล้วออสติน พวกเราทำได้แล้ว" ทั้งมิลาน่า และอีริคต่างมองมาที่หลอดแก้วที่ข้างในมีร่างของออสติน ด้วยแววตาที่สั่นไหวเต็มไปด้วยความปิติยินดี
.
.
.
.
.
.
.
.
ผ่านไปได้ไม่กี่วันก็ได้เกิดเหตุการณ์วุ่นวายขึ้นที่ศูนย์วิจัย
"อ้ากกก!! ไททันบุกรีบหนีกันเร็ว!!!" ชายสวมเสื้อกาวน์สีขาวตะโกนขึ้นมาด้วยใบหน้าที่ตื่นกลัว ก่อนจะโดนมนุษย์ที่ตัวใหญ่มากเกินกว่าที่จะเป็นมนุษย์ได้ ร่างกายเปลือยเปล่าที่ไร้อวัยวะเพศจับกินเข้าไป เลือดสีแดงสาดกระจายเต็มพื้น ตามทางเต็มไปด้วยซากอาคารที่ถล่ม
"กรี๊ดดด!!!!! ไม่น้ะๆ อย่ากินฉัน ฮืออ ฮือ" หญิงสาวที่อยู่ติดใต้อาคารที่ถล่มลงมากรีดร้องอย่างเสียสติ หญิงสาวพยายามขอร้องอ้อนวอน ทั้งๆที่รู้ว่าไม่เป็นผล เจ้าสิ่งนั้นมันไม่เหลือความเป็นมนุษย์แล้ว
ทันใดนั้นรอบข้างก็เกิดความวุ่นวายขึ้นมาทันที แต่ในความวุ่นวายนั้นกลับมีชายหัวฟู แว่นตาหนาเตอะในชุดกาวน์ที่ตอนนี้เปื้อนเลือดเป็นจุดๆ กับหญิงสาวอีกคน ทั้งสองรีบวิ่งตรงไปที่ห้องวิจัยที่มีร่างคนสำคัญของพวกเขาได้นอนหลับไหลอยู่ในหลอดแก้ว ชายคนนั้นกับผู้หญิงอีกคนคือ อีริคกับมิลาน่า
"ออสตินนายจะต้องไม่เป็นอะไร นายต้องปลอดภัย" มิลาน่าพูดออกมาอย่างคนเสียสติ แล้วตรงไปที่หลอดแก้ว มิลาน่าได้ทำการระบายน้ำยาสีเขียวอมฟ้าที่อยู่ในหลอดแก้วออก อีริคทำการนำร่างของออสตินออกมา ทำการถอดเครื่องช่วยหายใจและสายต่างๆออก ก่อนจะเอาเสื้อกาวน์ของเขามาคลุมร่างของออสตินไว้
เขานำร่างออสตินที่กำลังสลบอยู่ขึ้นพาดบ่าวิ่งออกไปที่ประตูฉุกเฉิน มิลาน่าที่วิ่งนำมาก่อนทำหน้าที่เปิดประตูให้ ก่อนจะเห็นว่าทางข้างหน้ามีไททันอยู่ ตอนนี้ศูนย์วิจัยเต็มไปด้วยเหล่าไททันจำนวนมาก มันต่างแย่งเบียดกันเข้ามา ไททันที่มีขนาดเล็กกว่าพวกก็ต่างโดนเหยียบจนเกิดควันไอน้ำเต็มไปหมด
"ไปทางนี้ไม่ได้!!" มิลาน่ารีบปิดประตูล็อคก่อนหันมาพูดกับอีริค
"ใครมันเป็นคนนำเจ้าพวกนี้มากัน มันไม่น่าจะหาที่นี่เจอนิ แถมมากันเยอะขนาดนั้น ต้องเป็นเจ้าพวกมาเลย์นำมันมาแน่ๆ!!" มิลาน่าพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยอารมณ์ที่เดือดพล่าน อีริคที่ตอนนี้กำลังแบกร่างออสตินที่กำลังสลบอยู่ยืนเหนื่อยหอบ ทั้งคู่รีบวิ่งกลับเข้ามาทางเดิมพร้อมล๊อคประตูเหล็ก
"แฮ๊ก..แฮ๊ก..กัดกันไม่ปล่อยเลยสินะ" อีริคก็พอจะคาดเดาได้เช่นกัน แต่ก็ไม่คิดว่าพวกนั้นจะมากันตอนนี้ อีริคมองไปรอบๆห้องที่ปิดตาย ที่ตอนนี้ไม่มีอะไรจะสามารถช่วยให้เขานำออสตินออกไปได้เลย จนสายตาของเขาไปสดุดกับช่องระบายอากาศขนาดใหญ่ที่สามารถให้คนเข้าไปได้ อยู่ติดตรงผนัง แต่ติดตรงฝาครอบที่ปิดอยู่
"ถ้าเป็นทางนั้นน่าจะออกไปได้" อีริคนนำออสตินที่พาดอยู่บนบ่าวางไว้ ก่อนจะมองสำรวจรอบๆ
"มิลาน่าช่วยฉันหาอะไรมาเอาฝาครอบช่องระบายออกที" มิลาน่าพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเดินออกไปหาของที่พอจะมาแงะฝาครอบออกได้ ก่อนจะหันไปเห็นประแจที่วางอยู่ใกล้ๆกับแชลง
"อีริคฉันเจอของที่จะใช้เอาฝาครอบออกแล้ว" มิลาน่าตรงไปหยิบประแจ
อีริคนำกองเอกสารการวิจัยที่กองอยู่บนโต๊ะออก ก่อนจะลากโต๊ะมาติดกำแพงใกล้ๆ ช่องระบายอากาศเพื่อใช้เหยียบขึ้นไป เมื่อถอดฝาครอบที่กั้นออก เขาก็ตรงไปนำร่างออสตินที่ตอนนี้ยังนอนสลบอยู่ขึ้นพาดบ่า เหยียบขึ้นไปบนโต๊ะนำร่างที่พาดบ่าอยู่ยกเข้าไปในช่องระบายอากาศแล้วดันเข้าไป
"มิลาน่าเธอเข้าไปก่อนเลย" อีริคให้มิลาน่าเข้าไปก่อน ส่วนตัวเขาเดินตรงไปหยิบแชลงที่วางอยู่ แล้วตามเข้าไปในช่องระบายอากาศ เขานำร่างออสตินที่นอนสลบมาแบกไว้ที่หลังก่อนจะค่อยๆคลานออกไป โดยมีมิลาน่านำอยู่ข้างหน้าจนสุดปลายทาง ที่ข้างหน้ามีฝาปิดอยู่ เขาส่งต่อแชลงที่ติดมือมาให้มิลาน่าแงะเปิดฝากั้นที่ปิดอยู่
ตอนนี้เขา และมิลาน่าสามารถออกมาได้แล้ว บริเวณรอบๆศูนย์วิจัยยังคงเต็มไปด้วยเหล่าไททันที่เบียดกันเข้าไปข้างใน เขาค่อยๆ เดินออกไปตรงที่ๆ พวกไททันมีอยู่เพียงเล็กน้อยอย่างช้าๆ
เขาไม่ต้องการให้พวกไททันรู้ตัว พวกนั้นมันไร้สมองไม่มีความคิดเป็นของตนเอง เป็นแค่มนุษย์ที่พวกมาเลย์นำมาใช้ประโยชน์จากสายเลือดต้องสาป พวกเขานั้นสุดแสนจะเกลียดชังในการกระทำนั้น งานวิจัยของพวกเขานั้นได้มีขึ้นเพื่อต่อต้านชาวมาเลย์ ยุติสงครามที่เกิดขึ้นระหว่างประเทศ ความฝันของพวกเขาทั้งสามใกล้เป็นจริงแล้ว เพียงรอการลืมตาตื่นของออสตินเท่านั้น
"ตึง!! ตึง!!! ตึงง!!!!!" เสียงฝีเท้าที่ดังสนั่นจนทำให้พื้นดินสะเทือนของไททันวิปริตตัวหนึ่งที่อยู่ดีๆ ก็วิ่งเข้ามาหาเขา และมิลาน่า ตอนนี้บนหลังของเขายังมีร่างออสตินที่นอนไม่ได้สติอยู่
"บ้าเอ้ยย!! ไอ้นี่มันไททันวิปริต" อีริคสบถอย่างหัวเสีย มิลาน่าก็ยืนช็อคไปแล้ว ก่อนทั้งคู่จะรวบรวมสติรีบวิ่งออกไปจนมาติดตรงหน้าผ้าที่เป็นน้ำตก
“พวกเราคงไม่รอดแล้วสินะ ทั้งๆที่อุส่าทำสำเร็จแล้วแท้ๆ” มิลาน่าพูดออกมาทั้งน้ำตาก่อนจะหันไปมองออสตินที่อยู่บนหลังของอีริค
“ไม่ออสตินยังมีทางรอด แต่เราสองคนคงหมดหวังแล้วล่ะมิลาน่า” อีริครู้ว่าอย่างไงพวกเขาทั้งสามก็คงจะไม่มีทางรอดไปด้วยกันได้ แต่ถ้าแค่ให้ออสตินรอดก็ยังมีหวังอยู่
มิลาน่าได้ยินดังนั้นก็ตัดสินใจได้ทันที แค่ออสตินรอดก็พอแล้ว ไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้สึกกลัว แต่ที่กลัวมากกว่าคือการที่จะเสียออสตินไป เธอเคยเสียเขาไปครั้งนึงแล้ว เธอจะไม่ยอมเสียเขาไปอีก อีริคก็คิดไม่ต่างจากมิลาน่ามากนัก พวกเขาเหมือนเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกัน พวกเขาต่างไม่เหลือใครในชีวิตแล้ว จึงมีเพียงกันและกัน
เสียงฝีเท้าของไททันวิปริตเริ่มเข้าใกล้มาเลื่อยๆ เป็นการนับเวลาถอยหลังการมีชีวิตอยู่ของพวกเขา
“พร้อมรึยังมิลาน่า” อีริคหันไปมองมิลาน่า นำออสตินลงจากหลังมากอดไว้ในอ้อมแขน
“อื้มม พร้อมแล้ว” มิลาน่าเดินเข้ามากอดออสตินจากอีกด้านนึง โดยมีออสตินอยู่ตรงกลาง
“ตึงงงงงง!!!!”
“ฉันรักพวกเธอนะ ฉันไม่เคยเสียใจที่เลือกเดินทางมากับพวกเธอ” อีริคมอบยิ้มอันอ่อนโยนและอบอุ่นที่สุดให้มิลาน่า และออสติน
“ตึงงงงงงงงงงง!!!!!!”
“ฉันก็รักพวกนายนะ พวกนายน่ะเป็นคนสำคัญที่สุดของฉันเสมอ” มิลาน่ายิ้มออกมาทั้งน้ำตา เธอดีใจมากจริงๆที่ได้มีพวกเขาอยู่ข้างๆ
ทั้งสองกระชับอ้อมก่อนให้แน่นขึ้น ก่อนจะทิ้งตัวไปทางหน้าผาที่มีน้ำตกไหลอยู่ ภายใต้น้ำตกนั้นเต็มไปด้วยหินที่แหลมคม โขดหินเล็กใหญ่มากมาย
“ตึงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!” ไททันวิปริตรีบยื่นมือพุ่งเข้ามาตรงที่ๆเคยมีคนอยู่ แต่กลับจับได้เพียงอากาศที่ว่างเปล่า
“มีชีวิตต่อไปนะออสติน!!” อีริคและมิลาน่าพูดออกมาพร้อมกัน กอดคนในอ้อมกอดแน่น เพื่อไม่ให้โดนหินแหลมและโขดหินกระแทก
“ตู้มมมมมมม!!!!” น้ำในน้ำตกสาดกระจาย เลือดสีแดงลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ ทุกอย่างกลับมาเงียบสงบอีกครั้งเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
.
.
.
.
.
.
.
.
'เสียงใครน่ะ ใครกำลังเรียกหาเราอยู่กัน'
--------------------------------------------------------------------------
อันนี้คือการเล่าที่มาของน้องออสตินเราน้ะเออ พอดีไรท์ไม่ชอบทิ้งเงื่อนงำไว้เยอะ เลยจะเคลียไปตั้งแต่เนิ่นๆ
โดยทั้งตอนน้องก็จะโดนจับลากไปลากมา
โดยยย!!?? อีริคหัวฟูกับแม่มิลาน่าสวยแซ่บของเรา โดยจะมีการบอกภูมิหลังของทั้งสามอิกทีนึง แต่ตอนนี้รู้แค่ทั้งสามเป็นเหมือนครอบครัวกันก็พอ
ส่วนเรื่องที่วิจัยไรท์ขอเก็บงุบงิบไว้ก่อน พลังน้องก็ของุบงิบไว้ก่อน งุบงิบงุบงิบ55555
แค่รู้ที่มาของน้องเขาก่อนก็พอ
ช่วยคอมเม้นให้กำลัง กับกดหัวใจให้ไรท์มีกำลังใจคิดต่อด้วยน้ะ
ปล.อยากให้เสียงเหยี่ยวเป็นแบบไหนคะ แควกกก แกวกกกก รึเหยี่ยวววว
ความคิดเห็น