คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : คนหลอกลวง
(มุมมองของ โซเฟีย)
กาบิ : อ้ากกกกกก
ฟัลโก้ : กาบิ เธอเป็นอะไร
โซเฟียหุบปากไปเลยกาบิเเละอยู่เงียบๆซะ
ฟัลโก้ : ช่วยเพื่อนของพวกเราด้วย!!!
ยามเดินขึ้นไปที่ห้องขัง
ยาม : เกิดอะไรขึ้น
ฟัลโก้ : เธอเป็นอะไรไม่รู้ อยู่ๆก็นอนดิ้นเเล้วกรีดร้อง
ยาม: เฮ้! เธอโอเคไหม
กาบิกระแทกหน้ายามด้วยก้อนหินจนเขาล้มลงกับพื้น เธอยังคงชกเขาต่อไป
โซเฟีย:บ้าเอ้ยหยุดกาบี!!
ฟัลโก้: กาบิเธอทำมันเกินไปหน่อย
เขาวิ่งเข้าไปหยุดเธอ หลังจากที่เราวิ่งไปหามันแล้ว
ฟัลโก้ : วิ่งหนีเเละพวกคุณวิลเลียมช่วยยังไง?
โซเฟีย: ฉันว่าเราควรหนีนะ
กาบี: ถ้าเราอยู่พวกมันคงฆ่าพวกเราแน่
โซเฟีย: พวกมันจะฆ่าพวกเราอยู่แล้ว
ฟัลโก้: บางทีคนพวกนั้นอาจจะไม่ทำอะไรเรา
กาบิ : คุณเชื่อปีศาจพวกนั้นได้ไหม ฉันไม่สามารถ เชื่อใจ ซีค ได้อีกต่อไปหรือใครก็ตาม
(มุมมองของ ฮาเวิร์ด)
ฉันนั่งอยู่ข้างๆ พีคโดยเอาแขนโอบเธอ ในขณะที่ พอร์โก้ อยู่บนเก้าอี้ข้างเราพร้อมขวดเหล้า ส่วน ไรเนอร์ กำลังนอนอยู่บนเตียงข้างหน้าเรา ไรเนอร์ตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ
ฮาเวิร์ด : นอนสบายหลับเลยนะ ไรเนอร์
พีคตีแขนฉัน
พีค : อย่าหยาบคายนะ
ฮาเวิร์ด: ขอโทษค้าบผมมมมม
ระหว่างคุณกับพีคกำลังจู๋จี๋กัน ไรเนอร์ลุกขึ้นนั่งและพอร์โกเป็นคนแรกที่พูด
พอร์โก้ : ฝันร้ายหรืออะไรสักอย่าง ฉันหวังว่าทั้งหมดนี้จะเป็นความฝัน
ไรเนอร์: ฉันได้ยินเสียงของ กาบิ ฟัลโก้ และเสียงของ โซเฟีย สามคนนั้นอยู่ไหน.
(มุมมองของโซเฟีย)
ฟัลโก: เราคงหนีมาไกลมากแล้ว เราวิ่งกันทั้งคืนเลยนะ
โซเฟีย : อาจต้องการถอดปลอกแขนของเราเพื่อไม้ให้โดดเด่น
กาบิ : ถ้าคนธรรมดาคนไหนเห็นก็คงไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร
ฟัลโก้ : แต่ทหารจะรู้ว่ามันคืออะไรแค่ถอดมันออก
กาบิ : ไม่มีทหารอยู่ในป่าหรอกฟัลโก้
โซเฟีย: ทำไมเธอถึงกล้าคิดแบบนั้น
ฟัลโก : ในถ้ามีคนเห็น ใครจะรู้ว่าเราอาจจะไม่ได้กลับบ้าน
กาบิ: ฉันไม่ได้วางแผนนะ ฉันแค่อยากได้คำตอบจาก ซีค ก่อนที่ฉันจะถูกจับได้และถูกฆ่า ซีคทรยศเราและมาร์เลยจริงๆเหรอ ทําไมเขาทำมัน เขาสามารถทำทุกอย่างที่เขาต้องการ. พวกนายไม่จำเป็นต้องตามฉันมา
ฟัลโก้ : ก็ได้.. ฉันจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ โดยเริ่มจากการทิ้งปลอกเเขนโง่ๆนี้
ฟัลโก้เดินเข้าไปดึงปลอกแขนของกาบิออก เธอคว้าเสื้อของเขาแล้วโยนเขาลงไปที่พื้น
กาบิ : เอาคืนมาฟัลโก้!!!
ฟัลโก : เพื่ออะไร เราจะสวมมันที่นี่เพื่ออะไร???
โซเฟีย: แค่คืนมันไปก่อนที่เธอจะฆ่านาย
กาบิ : ฉันเป็นเอลเดียที่ดีนะ หากปราศจากปลอกเเขน ฉันก็เหมือนกับปีศาจบนเกาะ!!!
ฟัลโก้ : พูดอะไรน่ะ? เธอมันบ้าไปเเล้ส
กาบิ : งั้นก็ทิ้งฉันไว้คนเดียวสิ ทำไม.....พวกนายถึงมากับฉันล่ะ นายก็ไม่ต้องตายเหมือนกัน
???: พวกเธอกำลังทําอะไร?
เราทุกคนมองเธอด้วยความตกใจ
???: ไม่ต้องกลัวฉัน พวกเธอมาจากที่ไหน?
กาบิ: ฉันไม่อยากพูด เราเกลียดบ้านของเราและวิ่งหนีจากทุกสิ่ง
กาบิเอื้อมมือกลับไปคว้าก้อนหิน ฉันกระซิบข้างหูกาบี
โซเฟีย: อย่าทำมันเด็ดขาด กาบิ
กาบิ: งั้นเรากลับบ้านไปไม่ได้แล้ว
???: พวกเธอหิวไหม ฉันอาศัยอยู่เเถวนี้ ดังนั้นตามฉันมา
เรามาถึงฟาร์มแห่งหนึ่ง
???:รอที่นี่สักครู่
โซเฟีย: โอเค
เรามองดูม้าขณะที่เธอไปที่บ้าน
กาบิ: ขึ้นม้าแล้วหนีกันเถอะ
ฟัลโก้: เธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร?
โซเฟีย: เธอบ้าไปแล้ว
กาบิ: พวกทหารจะมาค้นหาที่นี่ด้วย เราต้องวิ่งให้ไกลกว่านี้ นอกจากนี้ฉันจะไม่กินอาหารกับพวกปีศาจ
โซเฟีย: เธอจะหิวเธอต้องกินข้าว
กาบิ: ไม่
???: เอาล่ะ เข้ามาเลย
ฟัลโก้: โอเค เราจะไปถึงที่นั่นแล้ว!
โซเฟีย: เราจะพูดเพื่อกาบิคนนั้น
???: พวกเธอคือเด็กที่หนีออกจากบ้านเหรอ พวกเธอชื่ออะไรกัน
ฟัลโก: ยินดีที่ได้รู้จัก เราเป็นพี่น้องกัน เบน มีอา และ เอลลี่ ฉันกับมีอาเป็นพี่น้องกัน ส่วนเเอลลี่สูญเสียพ่อแม่ของเธอและมาอาศัยอยู่กับเรา เรามีเหตุผลของเรา แต่เราหนีออกจากบ้าน เราจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ ขอที่พักสักสองสามวันนะครับ ได้โปรด
เราก็ก้มหัว
???: พวกเธอไม่ต้องก้มหัวแบบนั้นหรอก ยินดีต้อนรับสู่ ฟาร์มเบราส์ พวกเธอจะอยู่ได้นานเท่าที่เธอต้องการ มารับประทานอาหารเข้ากับเราสิ
???: เหนื่อยกันมั้ย ไปนอนได้นะถ้ากินข้าวเสร็จแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นเริ่มถูผมของกาบิ เธอรีบสะบัดมือออกทันที
??? : ลิซ่า สาวน้อยคือ...
ลิซ่า: ฉันขอโทษ. ฉันรู้สึกว่าใจว่าพวกเธอผ่านอะไรมามากมาย
โซเฟีย: ขอโทษสำหรับพฤติกรรมของเพื่อนฉันนะคะ เธอถูกทำร้ายบ่อยครั้ง ดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่มีคนที่ เธอไม่ไว้ใจการสัมผัส เธอก็จะสติแตก
ฟัลโก: ขอโทษเรื่องน้องสาวของฉัน ขอบคุณสำหรับอาหารเช้า
ฉันกับฟัลโกเริ่มกินข้าวเช้ากัน
ฟัลโก้ : อร่อย! มันดีมาก. มากินเถอะมีอา กาบิลังเลที่จะกินอาหาร (ข้ามเวลา)
กาบิกำลังกวาดพื้นขณะที่ฟัลโกกำลังให้น้ำกับม้า ฉันกำลังให้อาหารพวกสัตว์ในคอก กาบิ กำลังเดินไปตามคอกม้าต่างๆ ม้าเริ่มกัดผมของเธอ
กาบิ: เอามันออกไปจากฉันนนนน
ฟัลโก้: กาบิ กาบิ
เขาพยายามช่วยแล้วลื่นล้มโดยเตะถัง ที่ตกลงบนหัวของกาบิ
โซเฟีย: พวกเธอนี้มันบ้าบอ
กาบิ: ทำไมเรื่องนี้ถึงเกิดขึ้นกับฉันล่ะ นี่คือปีศาจ กำลังทำงั้นหรอ
โซเฟีย: ไม่ มันคือม้าแน่นอน
ฟัลโก้: ไม่มีม้าตัวไหนยอมให้เธอขี่มัน
กาบิ: ฉันไม่ได้รับการฝึกฝนวิธีขี่ม้า
โซเฟีย: เธอสามารถเรียนรู้การขี่ม้าได้
ฟัลโก: ฉันคิดว่าการนอนที่นี่ดีกว่าเดินเล่นรอบๆ
กาบิ : โซเฟียเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร
โซเฟีย: เรารออยู่ที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือนะ
ฟัลโก้: ฉันพนันได้เลยว่าไรเนอร์และพี่ชายของฉัน ก็มาด้วย
โซเฟีย: ฉันก็เหมือนกัน
กาบิ : พวกนายไม่โกรธซีคเหรอ เขาเป็นคนทรยศอยู่ในหมู่พวกเรา!!!
โซเฟีย: พวกเขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าซีคจะทรยศเรา
กาบิ: แล้วมีอาล่ะ ทำไมฉันถึงเป็นน้องสาวของนาย
???: : พวกเรามากินข้าวเที่ยงกันเถอะ. พวกเธอเรียนรู้เร็วและทำงานหนัก
คายะ: ฉันชื่อ คายะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ
เราสามคน ยินดีที่ได้รู้จัก
ฟัลโก: ขอบคุณ ฉันสังเกตว่าคนงานที่นี่ยังเด็กกันทุกคน
คายะ: ใช่แล้ว ทุกคนที่นี่เป็นเด็กกำพร้า
ฟัลโก้: อย่างงี้นี้เอง
คายะ: นโยบายของราชินีให้การสนับสนุนเด็ก ๆ ที่ ไม่มีครอบครัว พวกเราทุกคนที่นี่หลังสูญเสียพ่อแม่ไปเมื่อ สี่ปีที่แล้ว
กาบิ: เธอยังไม่ยอมรับความผิด เธอลืมความโหดร้าย ที่ผู้คนบนเกาะนี้ทำไปแล้วยัง พวกคุณไม่สามารถเริ่มซดใช้ได้
คายะ : มันเกี่ยวไหมกับการที่พ่อแม่เรากำลังที่ตายหรอ
กาบิ: แน่นอน แม้ว่าเธอจะทำตัวเหมือนนักบุญ แต่บาปของทุกคนก็ยิ่งใหญ่เกินกว่าจะหลีกหนีได้
คายะ: นั่นคือสิ่งที่พวกเขาสอนเธอใน มาร์เลย
กาบิ: นี่คือความจริงที่เถียงไม่ได้
โซเฟีย: เธอพูดว่าอะไรนะ
คายะ: พวกเธอสามคนมาจากมาร์ลีย์ใช่ไหม?
ฟัลโก้: คายะ เธอรู้ได้ยังไงกัน
คายะ : ต้องถามหรอ พวกนายตะโกนมันออกมาดังมาก
โซเฟีย: ไอ้โง่กาบิ
ฟัลโก้: หือ? คุณรู้ตั้งแต่เริ่มต้นจริง หรือ ตั้งแต่เริ่มต้นฉันอายมาก
กาบิก็เดินจากไปเธอคว้าเสียมแล้ววิ่งไปหาค่ยะ ก่อนที่เธอจะเเทงคายะได้ คายะตัดขาของกาบิ จากข้างใต้เธอแล้วตรึงเธอไว้กับพื้น
ฟัลโก้: เธอกำลังทำอะไรอยู่
กาบิ : ปีศาจเผยตัวตนที่แท้จริงของเรา ฉันรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น ปีศาจเกาะจะใจดีแบบนี้ไม่ได้!!!
โซเฟีย; หยุดก่อนเราที่เราจะเดือดร้อน
???: เฮ้
เกิดเรื่องอะไรขึ้น
ฟัลโก้ : เวรละ
คายะ มีอาอิจฉาและคิดว่าฉันกำลังขโมยพี่ชายและเพืี่อนของเธอ
???: อย่าขี่ม้านะ ไม่อย่างนั้นจะบาดเจ็บ
โซเฟีย: ได้เลยค่ะ
ฉันหยิบเสียมออกจากกาบีแล้วมองดูคายะ
คายะพาเราไปเดินเล่นที่หมู่บ้านแห่งหนึ่ง
คายะ: หมู่บ้านนี้เคยเป็นบ้านของฉัน สี่ปีที่แล้ว ไททันปรากฏตัวที่นี่ ชาวบ้านเห็นแล้ววิ่งหนีทั้งแม่ที่วิ่งหนีไม่ทัน เเล้วอยู่ไว้ข้างหลัง
โซเฟีย: เสียใจด้วยเกี่ยวเรื่องนี้นะ
คายะ : ไม่เป็นไร ฉันทำอะไรไม่ได้ก็เลยนั่งลง
เราเข้าไปในบ้าน
คายะ: จากตรงนี้ ฉันนั่งกินข้าวกับเเม่ เธอยังมีชีวิตอยู่ ตลอดเวลาที่เกิดเหตุการณ์นี้ ในที่สุดเสียงเธอก็เงียบไป ฉันคิดว่าเธอกรีดร้องจนเสียงของเธอหายไป
โซเฟีย: ฉันเสียใจจริงๆ เกี่ยวกับเรื่องนั้น
คายะ: เขาว่ากันว่ามนุษย์นอกกำแพงคิดว่าเราเป็น ปีศาจ แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเราถึงถูกเกลียดมาก มีอา เบน เเอลลี่ บอกฉันหน่อยว่าแม่ของฉันทำอะไรกัน
กาบิ: คนใจดีของเธอฆ่าคนมานับพันปี
โซเฟีย: มีอา พวกเราเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันกับพวกเขา เผ่าพันธุ์ของพวกเขาก็คือเผ่าพันธุ์ของเรา
คายะ: พันปีงั้นหรอ?
กาบิ : อย่าบอกนะว่าลืม พวกเอลเดียใช้พลังของไททันเพื่อเหยียบป่าและครองโลกมานับพันปี พวกเขากวาดล้างคนกลุ่มอื่น บังคับให้พวกเขาทำงานจนตาย และสังหารผู้คนมากมายนับไม่ถ้วนเเละเล่นกับเหยื่อ
โซเฟีย: มีอา ราชาลบความทรงจำของพวกเขา
คายะ: แม่ของฉันเกิดและโตที่นี่ เธอไม่เคยทำอะไรแบบนั้น
กาบิ: แต่เมื่อหนึ่งศตวรรษก่อน บาปของบรรพบุรุษของคุณนั้นเลวร้ายที่ใหญ่
คายะ: พันปีก่อนหรอ แล้วคนที่อยู่ตอนนี้ล่ะ เราทำบาปแค่ไหน
โซเฟีย: มีอา คายะเริ่มเถียงทั้งที่พวกเขาไม่ได้ทำอะไร ผิด
กาบิ: ไม่นานมานี้พวกเธอเหยียบย่ำเเละทำลายบ้านของฉัน
คายะ: แม่ของฉันถูกฆ่าเมื่อสี่ปีก่อน มันไม่ใช่ความผิดของเธอ
กาบิ: ฉันบอกเธอแล้ว บรรพบุรุษของเธอฆ่าคนไปทั่ว
คายะ: แม่ฉันไม่ได้ฆ่าใคร!!! ตอบหน่อยมีอา ทำไมแม่ของฉันต้องทนทุกข์ขนาดนั้น มันต้องมีเหตุผลสิ ทำไมแม่ฉันถึงถูกกินทั้งเป็นล่ะฮะ? ทำไ เธอถึงถูกฆ่า? ฮะ? ทําไม?
ฟัลโก้: การรุกรานเกาะสวรรค์เมื่อสี่ปี ก่อนเป็นการโจมตีครั้งใหญ่ เธอติด อยู่กับอดีตที่เลวร้าย แม่ของเธอไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันเสียใจ.
กาบิ: นายกำลังเผยความลับให้ศัตรู และทำไมต้องขอโทษ?????
คายะ: ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่มันแปลก สำหรับนายที่จะขอโทษพวกเรา นายเกิดที่นั่น
ฟัลโก้: แล้วเธอหนีและเอาตัวรอดได้ยังไง
คายะ: ผู้หญิงที่อายุมากกว่าฉันนิดหน่อยตอนนี้ คว้าขวานและเริ่มโจมตีไททัน
ฟัลโก้: ไม่มีทาง มันบ้าไปแล้ว
คายะ: มันคือเรื่องจริง เธอช่วยฉันเเละให้ฉันหนีเธอจะไม่ทอดทิ้งผู้คน เช่นพวกเธอ โดยไม่มีที่ไป เหมือนที่เธอไม่ทิ้งฉัน เราได้รับเชิญไป ร้านอาหาร มาร์เลย ถ้าเธอมาเธออาจ พบทางกลับบ้าน
กาบี้ : ทําไมล่ะ???
คายะ: ฉันอยากเป็นคนแบบที่เคยช่วยฉันไว้
(มุมมองของ ฮาเวิร์ด)
ผู้บัญชาการ: จากการสืบสวนศพของไททันสัตว์ป่า เราพบชิ้นส่วนของซีคแหลกเป็นชิ้นๆ อย่างไร ก็ตามยังไม่พอ เราพบเพียงแขนและขาของเขาเท่านั้น เขาแกล้งทำเป็นว่าเขาตายแล้วเพื่อหลอกเรา เราเชื่อว่าซีคเข้าข้างเกาะสวรรค์และหลบหนีไปบนเรือเหาะ นอกจากนี้ ยังมีเรือเหาะที่พวกเขาขโมยมาด้วย มันดำเนินการ เทคโนโลยีขั้นสูงเฉพาะนักบินที่ผ่านการฝึกอบรม เท่านั้นที่สามารถทำได้ ซีคอาจแอบย่องคนบนกองเรือสอดแนมเมื่อสี่ปีที่แล้ว นั่นคือคนฟื้นฟูชาวเอลเดีย
พอร์โก: บ้าเอ้ย เราต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับคนทรยศมาโดยตลอด
ผู้บัญชาการ: แน่นอน เราจะไม่ปล่อยเขาหลุดมือไป ภายใน6เดือน พันธมิตรระดับโลกจะเริ่มการโจมตี บนเกาะสวรรค์
โคลท์: 6เดือนหรอ เราต้องรอ6เดือนเพื่อ ช่วยกาบิ ฟัลโก้ และโซเฟียหรอ
ฮาเวิร์ด: พวกเขาคือนักรบที่มีความสามารถมากที่สุด
พอร์โก: มาร์เลยคงจะเสียหายมากหากเราเสียพวกเขาไป
พีค: และการฝึกฝนนักรบคนใหม่จะต้องใช้เวลานาน
ผู้บัญชาการ: แต่ถ้ามาร์เลยโจมตีตามลำพัง เราจะถูกไล่กลับเหมือนครั้งก่อนเท่านั้น เราต้องรอพันธมิตรระดับโลก
ไรเนอร์: ซีคหวังว่าเราจะทำไม่ได้ เขาคิดว่ามาร์เลยจะไม่โจมตีหลังจากได้รับความเสียหายหนัก
ฮาเวิร์ด: ถ้าเรารอนานขนาดนั้น พวกเขาจะวางแผนสู้กลับ เราไม่สามารถรอพันธมิตรระดับโลกได้
ไรเนอร์: เราต้องโจมตีแบบไม่ทันตั้งตัวทันที (ไรเนอร์กล่าวด้วยหน้าตาที่เคร่งเครียด)
ความคิดเห็น