ดูโอสุดเซี้ยวเกี่ยวหัวใจยัยตัวแสบ ( กอล์ฟ ไมค์)

ลำดับตอนที่ #4 : *-*การเริ่มต้นของ แม่ไม่ปลื้ม.....จบ (100%)

"ไมค์ๆๆๆ ตื่นได้แล้ว นอนไรนักหนา" เสียงใครอ่ะ ผมค่อยๆเปิดตาขึ้น พี่แบงค์นี่เอง นึกว่าใคร

"ขออีก 5 นาทีได้มั๊ย" ก้อคนมานง่วงอ่ะ

"ไม่ได้ๆ ลุกเด๋วนี้เลย ไปอาบน้ำ" ไม่อยากลุกอ่ะ ใครก้อได้ช่วยด้วย

"นายจะลุกไม่ลุก" พี่แบงค์ทำเสียงน่ากลัวอ่ะ มันหวิวสันหลังยังไงก้อไม่รู้

"............................." เงียบบบ

"ไม่ลุกใช่มั๊ย อย่างนี้ต้องโดน" หวาย พี่แบงค์โหด อยู่เฉยๆก้อมาผลักผมตกเตียงอ่ะ

"โอ้ย เจ็บๆๆ" แง ทำมาได้ ทำได้ไงเนี่ย นี่น้องชายสุดหล่อนะเนี่ยทำได้ไง

"ช่วยไม่ได้ ใครบอกให้ไม่อยากลุก ทีนี้ก้อไปอาบน้ำได้แล้ว" เฮ้อ ขนาด 5 นาทียังไม่ได้เลย พี่แบงค์พูดจบก้อเดินออกจากห้องผมไปอย่างอารมณ์ดี เหมือนไม่มีอารายเกิดขึ้น แต่ก้อไม่ใช่เวลาที่จะมาพร่ำ เด๋วนะ กี่โมงแล้วเนี่ย ผมเหลือบไปมองนาฬิกา อ้ากกกก 7.00 น. แล้ว โรงเรียนเข้า 8.00 น. จะทันมั๊ยเนี่ย  ว่าแล้วผมก้อวิ่งไปคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วก้อวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำเลย ผ่านไป 10 นาที ผมก้อออกมาจากห้องน้ำ แล้วก้อไปแต่งตัว ไหนจะเสริมความหล่ออีก มานจะทันเวลาไปโรงเรียนมั๊ยเนี่ย  ผมทำทุกอย่างเสร็จ ก้อปาเข้าไป 7.30น. แล้ว ยังไม่ได้สวาปามข้าวเลย (สงสัยติดมาจากยัยตัวเล็กแน่เลย) แล้วผมก้อวิ่งลงบันไดอย่างรวดเร็ว หิวก้อหิว กลัวไม่ทันโรงเรียนก้อกลัว

"อ้าวพี่กอล์ฟยังไม่มาอีกหรอคับแม่" ผมพูดในขณะที่กำลังยัดขนมปังเข้าปากอยู่

"รายนั้นน่ะ ให้พี่แซนด์ไปปลุกแล้วล่ะ" แม่พูด

"โน่นไงมาแล้ว" แต่ผมก้อต้องตกใจ ก้อพี่กอล์ฟอ่ะสิ หน้าบูดมาเชียว สงสัยโดนเหมือนผมแน่เลย

"แม่ฮะแม่ พี่แซนด์อ่ะ เค้าถีบผมตกเตียงอ่ะ" เหอๆ ว่าแล้วเชียว

"นี่ไม่ต้องมาฟ้องแม่เลยนะ ตัวเองน่ะปลุกเท่าไหร่ก้อไม่ลุกมันก้อต้องเจอไม้ตาย" พี่แซนด์บอกแล้วผลักหัวพี่กอล์ฟเบาๆ ตอนเนี้ยพี่กอล์ฟหน้าบูดสุดยอดเลย แต่ก้อไม่วายที่จะเอาขนมปังมากิน

"นี่ๆอย่าอืดอาด จะ 7.40 น. แล้วนะ กินอยู่ได้" พี่แซนด์บ่น

"แต่กอล์ฟ.........." ยังไม่ทันได้พูดจบพี่แซนด์ก้อบอกว่า

"เอาไปกินบนรถ นับ 1-3 ถ้ายังไม่วิ่งขึ้นรถ ตายทั้งคู่" แล้วเกี่ยวไรกับผมอ่ะ ผมเลยต้องรีบวิ่งขึ้นรถไป กลัวพี่แซนด์จับถีบๆ แล้วก้อเตะๆๆ ทุบๆๆ (เริ่มซาดิสแล้วนะ) ตอนนี้ผมอยู่ในรถแล้วนะครับ ผมรู้แล้วครับว่าผมกับพี่กอล์ฟจะเจอชะตากรรมแบบไหน ก้อถ้าลองได้ตื่นสายแบบนี้ดูสิ พี่แซนด์เค้าจะขับรถเร็วแค่ไหน ผมล่ะกลัว เป็นเพราะใครล่ะเนี่ย (เป็นเพราะ 2 ลิงนั่นแหละ) ไม่ใช่เพราะผมหรอก พี่กอล์ฟต่างหาก (โยนเฉยเลยไม่ใชลูกบาสนะเว้ย : กอล์ฟ) แต่พอผมนั่งพร่ำไปไม่นานก้อถึงโรงเรียนแล้ว แต่ก่อนที่จะเข้าไปโรงเรียน เราสองคนก้อ แหวะ ทั้งมึนทั้งเวียน โอ้ยจาบ้าตาย

"ไมค์ไหวป่ะ" พี่กอล์ฟพูดกับผมแสดงถึงการห่วงผมอย่างเห็นได้ชัด

"ไหวๆ ไม่เป็นไรหรอก ผมเก่งจาตาย แหวะ" พูดไม่ทันไรผมถึงกลับอาเจียนออกมาอีกครั้ง

"ปากดีนัก สม" อ่าว ไหงมาสมน้ำหน้ากันอย่างนี้

"ไปเหอะ ไมค์หายแล้ว รีบเข้าโรงเรียนเถอะ เด๋วไม่ทัน" ผมกลัวไม่ทันเลยวิ่งเข้าไปก่อนพี่กอล์ฟ แล้วพี่กอล์ฟก้อวิ่งตามผมมา แล้วเราก้อแยกกันขึ้นห้องไป ผมวิ่งไปถึงห้องพอผมก้าวเข้าไป ยัยตัวเล็กก้อทักทายผม

"ว่าไงไอ้ลิง หอบมาเชียว สงสัยตื่นสาย" ยังจะมาเยาะเย้ยอีก ก้อนอนดึก ก้อต้องตื่นสายเป็นธรรมดา (เค้ามีแต่นอนดึกตื่นเช้าไม่ใช่หรอ : กอล์ฟ) (เหมือนกันอ่ะแหละ : ไมค์)  

"ตื่นสายแล้วไง ไม่ได้ขอให้เธอมาส่งซักหน่อย" มานกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

"ก้อมานเดือดร้อนพี่นายไง ฉันล่ะเห็นใจพี่นายจิงๆ  "

"ก้อเรื่องของพี่ฉันเธอไม่เกี่ยว"

"แล้วใครบอกว่าเป็นเรื่องของฉันล่ะ"

"ก้อไม่มีหนิ"

"ถ้าไม่มีแล้วพูดทำแป๊ะอาราย"

"ก้อ.........." ยังไม่ทันจะได้พูดเลย

"แม่ไม่ปลื้ม.......จบ" อ้าว สวยเลยสิคับเนี่ย

"นี่เธอ......."

"บอกว่าจบก้อจบไง หูแตกหรอ พูดตั้งดัง"

"จบก้อได้" ครั้งนี้ผมยอมแพ้ ก้อเล่นบอกว่าจบอย่างนี้ มานก้อเถียงไม่ออกอะดิ ผมนั่งไปซักพักก้อได้ยินประกาศมาว่า 'ให้นักเรียนทุกคนไปที่หอประชุมโรงเรียนด่วน มีเรื่องจะบอกให้ทราบ' ขี้เกียจเดินลงไปอ่ะ

"นี่ เหม่อลอยอะไร จะลงไปด้วยกันมั๊ย" ยัยตัวเล็กเรียกผมแล้ว ผมก้อต้องฟังคำบัญชาล่ะครับ

"อืม ไปสิ" ผมลุกออกจากเก้าอีแล้วเดินไปหายัยตัวเล็ก

"เด๋วนะรอแปปนึงไปเรียกเบลล์กับกล้องก่อน" ว่าแล้วยัยนั่นก้อวิ่งไปหาเบลล์เพื่อชวนไปด้วยกัน

"ไปกันเถอะ" ยัยตัวเล็กนำหน้าไปเลย ผมก้อรีบๆเดินตามไป เด๋วโดนแม่ไม่ปลื้ม....จบ ล่ะซวยแน่เลย แล้วซักพัก     พวกเรา 4 คนก้อเดินมาถึงหอประชุมโรงเรียนแล้วก้อเจอ พี่กอล์ฟ กับพี่ต้นหลิว

"หวัดดีเจ๊ มากับพี่กอล์ฟ 2 คนหรอ"  ยัยตัวเล็กถามออกไปพร้อมกับรอคำตอบ

"ก้อใช่น่ะสิ หรือแกเห็นฉันมา 3 คนล่ะ"  เหอๆ เจอซะบ้าง

"ไม่เอาแล้ว ยอมแล้วเจ๊" ยอมคนเป็นด้วยหรอเนี่ย 

“เราไปหาที่นั่งกันเถอะ เด๋วเต็ม”  ผมชวนทุกคนไปหาที่นั่งเพราะเห็นว่าทุกคนเริ่มทยอยลงมาเยอะแล้ว

“ไปสิ” นี่ก้อไม่ใช่ใคร พี่กอล์ฟนะเอง เราเลือกที่นั่งตรงข้างหลังเพราะจะได้แอบงีบได้ เผื่อเบื่อๆ

‘เอาล่ะนักเรียนทุกคนมาครบแล้ว ฉันก้อจะเริ่มประกาศนะ’ อาจารย์กล่าว

‘สำหรับวันศุกร์ที่จะถึงนี้ จะมีงานเลี้ยงฉลองเปิดปีการศึกษา’

‘ส่วนอีกเรื่องนึง วันศุกร์ที่จะถึงเหมือนกันจะมีการประกาศผลดาวและเดือนโรงเรียนของเราให้นักเรียนทุกคนเตรีนมตัวให้พร้อมนะ งั้นครูเลิกการประชุมเพียงเท่านี้ ให้นักเรียนไปทานข้าวได้’   พออาจารย์พูดจบทุกคนก้อทยอยกันออกจาหอประชุม แล้วเดินกันไปทานข้าว ผมก้อเช่นกัน

“ป่ะ ไปกินข้าวกัน”  พี่กอล์ฟกับพี่ต้นหลิวเดินไปก่อน ผมจึงชวนยัยตัวเล็กไปด้วยกัน

“ไปกินข้าวกันเถอะยัยตัวเล็ก”  ผมพูดพร้อมจูงมือว่านไปโรงอาหาร

“นี่นาย...” ในขณะที่ผมเดินไปกับว่านเค้าก้อพูดขึ้นมา

“มีไรหรอ”  ผมพูดแล้วหันไปมองที่ว่าน แต่เธอไม่ได้มองหน้าผม แต่เธอมองที่มือของผม

“เอ่อ โทดที”  ผมพูดแล้วเอามือผมออกจากมือของว่านทันที แต่ทำไมมานเขินอย่างนี้นะ ผมบ่นต่อไปโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก้อหน้าแดงเหมือนผม  

“ไมค์ ๆๆๆๆๆ” ดูเหมือนว่าเค้าจะตั้งสติได้ก่อนผมน้า

“หืม” ผมหันมาพูดกับว่าน

“นี่นายเป็นอะไรเหม่อทำไม เรียกตั้งนานทำไมไม่ขานล่ะ”

“ก้อฉันไม่ได้ยิน”

“พอแล้วๆ จบ.....”  จบอีกแล้ว

“ฉันหิวแล้วอ่ะ ไปเถอะ” แล้วยัยตัวเล็กก้อลากผมไปกินข้าว ขอย้ำว่าลาก

“กินไรอ่ะ”  ยัยตัวเล็กถามผม

“กินสเต๊ก” ผมตอบออกไป

“ไม่เอาๆฉันไม่กิน จะกินสปาร์เก็ตตี้”  แล้วพูดทำเพื่อ พอเราซื้อเสร็จ เราก้อไปนั่งที่โต๊ะประจำ ซึ่งก้อเห็นพี่กอล์ฟกับพี่หลิวนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“นี่เจ๊ วันศุกร์พี่มีชุดใส่รึป่าวอ่ะ” ว่านถามพี่หลิว

“ยังเลยอ่ะ งั้นยืมแกหน่อยละกันนะ แล้วเค้าให้ใส่ชุดอะไรอ่ะ”

“ก้อให้ใส่ชุดราตีรมั๊ง ไม่รู้สิ รู้แต่ว่า ถ้าเป็นชุดราตรี ฉันไม่อยากใส่เลยอ่ะ”

“นั่นสิ ฉันก้อไม่อยากใส่”

“แล้วพวกนายอ่ะ เค้าให้ใส่ชุดอารายหรอ” พี่หลิวถามผมกับพี่กอล์ฟ

“ก้อใส่ชุดสูทอ่ะ”

“งั้นหรอ”

“นี่ กินได้ยังอ่ะ หิวแล้วนะ” ว่านนี่ตะกละจิงๆเลย

“แกก้อกินดิ ใครเย็บปากแกไว้วะ” สมๆๆ

“ก้อไม่บอกหนิ ว่าให้กินได้”  แล้วยัยนั่นก้อจัดการกับอาหารตรงหน้า แล้วก้อหมดไปในเวลาไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ

“ทำไมกินเร็วจังอ่ะ” กินเร็วชะมัดเลย

“ก้อมันไม่ช้าไง” กวนและๆ

“นี่เธอ..............” ในขณะที่ผมกำลังจะว่ายัยตัวเล็กอยู่นั่น

“แม่ไม่ปลื้ม.....จบ..”  โอ้ยแล้วชาตินี้ผมจะได้ด่ามั๊ยเนี่ย มีแต่คำว่าจบ

“เธอก้อมีแต่........” แง อย่าพูดดิ

“จบ........” คราวนี้เป็นเสียงเย็นชา

“นี่ จะเถียงกันอีกนานมั๊ยน่ารำคาญ” พี่กอล์ฟพูดเสียงเซงโลก

“จะไปรำคาญทำไมล่ะ มันไม่สวย รำเอียงดีกว่า”  555 พี่หลิวน่ารักมาก

“หลิวอ่ะ” พี่กอล์ฟเริ่มน้อยใจหลิว

“จะกินมั๊ยข้าวอ่ะ” พี่ค้นหลิวตะคอก

“ไม่ใช่ข้าวอ่ะ มันเป็นก๋วยเตี๋ยว”พี่กอล์ฟตอบหน้าตาเฉยแต่คนตรงหน้าสิกลับไม่เฉยหน้าแดงจะตายเพราะโกดนะ

“กอล์ฟ!!!!!”     เจออีกแล้วพี่กอล์ฟ ตอนนี้พี่กอล์ฟรีบกินเกี๋ยวเตี๋ยวในชามเลย 555 สมน้ำหน้า

“กินเสร็จแล้วก้อขึ้นไปเรียนกันเถอะ เด๋วก้อโดนแม่นางด่าแล้วชาหรอก ชั่วโมงนี้ยิ่งเป็นของแกอยู่” จิงด้วยแต่ยัยตัวเล็กเข้าตั้งชื่ออาจารย์แกเนอะ รู้สึกว่าอาจารย์คนนี้เป็นเกียรติมากที่โดนยัยตัวเล็กตั้งชื่อให้  แล้วผมกับยัยตัวเล็กก้อรีบวิ่งเข้าห้องเรียนทันทีทิ้งพี่กอล์ฟกับพี่หลิวไว้ แล้วซักพักพี่เค้าก้อขึ้นห้องไป  ผมเข้ามาที่ห้องแม่นางแกยังไม่มาผมเลยไปนั่งเม้าซักหน่อยแล้วพอแกเข้ามาก้อเข้าสู่ป่าช้า แต่ป่าช้าที่ว่าน่ะคือ เค้าหลับกันหมดแล้ว ก้อมีไม่กี่คนหรอกที่ทนฟังแม่นางแกสอน แล้วคนที่นั่งข้างๆผมเค้าก้อตั้งใจเรียนอย่างกับอารายดี ปากก้อบ่นว่าเบื่อๆแต่เค้าน่ะตั้งใจเรียนมาก ผมก้อต้องตั้งใจแต่ก้อยังแอบงีบหลับ เหอๆ ขี้เกียจพร่ำแล้วเรียนดีกว่า ผมเรียนถึงชั่วโมงที่สองของคาบบ่ายแล้วล่ะ แล้วซักพักเสียงบอกเวลาเลิกเรียนก้อดังขึ้น แล้วผมก้อเดินไปรอรถที่หน้าโรงเรียนกับว่านพี่กอล์ฟกับพี่หลิวก้อรออยู่ก่อนแล้ว แล้วไม่นานพวกเราก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน ซึ่งวันนี้พี่แซนด์ก้อเป็นคนมารับเหมือนเดิมแต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือ ผมกับพี่กอล์ฟไม่เถียงกันแล้ว

...................................................................................................................

 เหนื่อยเจงๆเลย ม่ายมีกำลังใจ

ช่วยๆกานเม้นหน่อยน้า  เราน้อยใจนะเนี่ย