ดูโอสุดเซี้ยวเกี่ยวหัวใจยัยตัวแสบ ( กอล์ฟ ไมค์)

ลำดับตอนที่ #3 : *-*เด๋วก้อชิน*-*

“นี่เธอ กล้าดียังไงมานั่งกะน้องไมค์ของฉันยะ”  พริ้ตตี้ คนที่ชอบไอ้ไมค์อ่ะคับมาต่อว่าต้นว่าน

“อืม แล้วเค้ามีป้ายเขียนรึป่าวล่ะคะพี่ ว่าห้ามนั่งกับน้องไมค์ของพี่” โห ร้ายไม่เบานะเนี่ย

“นี่ เธอกล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้” สงสัยคงอารมณ์ขึ้น ก้อต้นว่านไปยั่วโมโหเค้าหนิ

“พี่ก้อไม่ใช่นางฟ้านางสวรรค์นี่ จะได้ใช้วาจาพูดดีๆด้วย ” พริ้ตตี้อึ้งเลยคับ โห

“กรี้ดดดด.....เธอระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ อยู่ไม่สุขแน่” โดนหมายหัวซะงั้น แต่หวังว่าต้นว่านคงเอาตัวรอดได้นะ

“นี่แล้วเธอล่ะยะ มานั่งข้างกอล์ฟของฉันได้ไง” เฟรชตวาดพร้อมกับมาเกาะแขนผม อ้ากกกก

“แล้วจะทำไม ทำไมฉันจะนั่งไม่ได้ ไม่ได้ผิดกฎหมายข้อไหนซักหน่อย” ไม่แพ้น้องเลยนะเนี่ย แต่จะทำยังไงผมถึงจะแกะมืออกจากเฟรชได้ล่ะ ผมล่ะไม่รู้จะทำยังไง แต่แล้วก้อมีนางฟ้าคนนึง ดึงผมไป ไม่สิ กระชากมากกว่า

“แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรมาเกาะแขนกอล์ฟล่ะ” อิอิ มีคนแย่งผมด้วย แบบนี้แหละน้า ก้อคนมันหล่ออ่ะ ทำไงได้ล่ะ เป็นธรรมดาที่จะมีคนแย่ง (ผมว่าพี่หลงตัวเองมากไปรึป่าว ผมหล่อกว่าตั้งเยอะ:ไมค์)

“มีสิ ฉันกับกอล์ฟรักกันจะตาย” เฮ้ย ไม่จิงคับ ผมไม่ได้รักเฟรชซะหน่อย

“จิงหรอกอล์ฟ” โอ้ย ผมตายยังดีกว่าจะเอาเฟรชมาเป็นแฟน แต่ก้อไม่ใช่ว่าไม่สวยนะ แต่ผมไม่ชอบนิสัยน่ะ

“มันต้องจิงอยู่แล้วล่ะ เธอน่ะพึ่งเข้าใหม่ล่ะสิ ถึงไม่รู้ว่าฉันกับกอล์ฟเป็นอะไรกัน” มั่ว พูดเองเออเอง

“กอล์ฟว่าพอเถอะ อย่าทะเลาะกันเพราะกอล์ฟเลยนะ” ผมยุติสงคราม

“ช่ายคับ ไมค์ก้อว่าอย่างนั้นแหละ” มาจากไหนเนี่ย ผมอุตส่าห้ามศึกชิงผมนะ (หลงตัวเองชัดๆเลย:ไมค์)

“นี่ พวกฉันเห็นแก่กอล์ฟกับน้องไมค์นะ ฉันถึงเลิก ไม่งั้นเธอตายยย” น่ากลัวจังเลย แต่ต้นหลิวไม่มีทีท่าว่าจะกลัวเลย ผมล่ะกลุ้ม สงสัย ศึกมันจะมีหลายหนชัวเลย

“ฝากไว้ก่อนเถอะ” พริ้ตตี้ชี้หน้าต้นว่านแล้วก้อเดินตามเฟรชไป

“เจ๊ เป็นไงบ้างอ่ะ ไม่เป็นไรใช่มะ” อยู่ๆต้นว่านก้อถามขึ้น สงสัยคงจะเป็นห่วงล่ะมั๊ง ก้อพี่น้องกันนี่

“ไม่หรอก ฉันไม่เป็นไร” ต้นหลิวตอบแบบไม่มองหน้า เพราะกำลังจัดการกับข้าวที่อยู่ตรงหน้า

“แบบนี้แหละเจ๊ ไม่เป็นไรหรอก อีกเด๋วก้อชิน ฉันน่ะเจอมาเยอะ” ผมก้อชินแล้วล่ะ

“ขอโทดนะต้นหลิว ที่เธอต้องมาเดือดร้อนเพราะฉัน” ผมกล่าวคำขอโทดออกไป

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่อยากสนใจเรื่องนี้เท่าไหร่น่ะ” ต้นหลิวกลัวผมคิดมากละมั๊ง เลยพูดไม่ให้ผมรู้สึกผิด

หลังจากนั้นพอพวกเรากินข้าวกลางวันเสร็จแล้ว เราก้อนั่งคุยกันไปก้อถามเรื่องที่ต้นหลิวเค้านั่นแหละว่าเค้าย้ายมาทำไม เค้าก้อบอกว่าลุงกับป้าให้มาอยู่ในกรุงเทพเป็นเพื่อนต้นว่าน จะได้มีเพื่อนเล่นกัน

((((((((((((((((((((((  กริ๊ง....งง.......งงงงง  ))))))))))))))))))))))))

“ขึ้นห้องเรียนกันเถอะ” ไมค์พูดขึ้นหลังจากได้ยินเสียงออดบอกเวลา

“ป่ะงั้นขึ้นห้องกัน” ผมชวนทุกคนขึ้นห้อง  พอเดินมาถึงหน้าตึก เราก้อต้องแยกกันแล้ว เพราะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันนี่นา 

“พี่หลิว ไปและนะ”

“พี่กอล์ฟ ไมค์ก้อต้องไปเหมือนกัน”สองคนนั้นบอกมือลาผมกับต้นหลิว

“บาย” ใจตรงกันเลยเนอะ    แล้วผมก้อขึ้นห้องไปพร้อมกับต้นหลิว เราก้อไม่ได้ทำอะไรหรอก นั่งคุยกับเพื่อนในห้อง เพราะไม่ได้เรียน ว่าแต่ต้นหลิวก้อน่ารักดีนะ ถ้าไม่ติดว่าปากจัดเนี่ย (ว่าใครปากจัดยะ:ต้นหลิว) (ป่าวหนิ ไม่ได้ว่าใครเลย:กอล์ฟ) (เดี๊ยโดนหรอก:ต้นหลิว) พอนั่งคุยกันไปคุยกันมาก้อ

((((((((((((((((((((((((((((( กริ๊ง..งงงง....................งง )))))))))))))))))))))))))))))))

จะได้กลับบ้านแล้ว ดีจายเจงๆเลย

“แล้วกอล์ฟกลับบ้านยังไงหรอ” เปนห่วงอ่ะดิ

“ก้อ พี่มารับอ่ะ” ปกติก้อพี่แซนด์นะ แต่ถ้าพี่แซนด์ไม่ว่าง พี่แบงค์ก้อจะมารับ

“หรอ” ทำไมไร้เดียงสาอย่างนี้

“แล้วหลิวล่ะกลับบ้านยังไง” เค้าถามเรา เราก้อต้องถามเค้าดิ ใช่มะ

“คุณลุงกับคุณป้ามารับน่ะ” อ๋อ พ่อแม่ของว่านนี่เอง

“อืม งั้นไปรอรถด้วยกันมั๊ย” ชวนไปเหอะ ดีกว่าไปยืนรอไอ้น้องชายตัวแสบคนเดียว นั่นก้อช้าเหลือเกิน

“อืม ไปสิ ไม่อยากยืนรอคนเดียว ” สงสัย น้องเค้าคงเป็นเหมือนน้องผม   แล้วเราก้อเดินไปรอรถด้วยกัน รอไป 10 นาที ไมค์กับต้นว่านก้อยังไม่มา ผ่านไป 20 นาที ก้อยังไม่มาช้ากันจิง

“พี่กอล์ฟๆ” โน่นไงมาแล้ว ช้าจิงๆเลย

“กว่าจะเสด็จมาได้นะ” ผมพูดล้อมัน เหมือนมันเป็นเจ้าชาย

“แกก้อเหมือนกันนะว่าน ทำไรอยู่ อดเป็นเต่าล้านปีอยู่ได้” นี่ก้อว่าน้องเก่งหนิ

“ก้อไอ้ลิงนี่น่ะสิพี่ อะไรก้อไม่รู้ งีบหลับไปเฉยเลย ปลุกเท่าไหร่ก้อไม่ตื่น ” จิงคับ ไอ้ไมค์มันขี้เซา

“ก้อเธอไม่บอกหนิว่าเลิกเรียนแล้ว” เริ่มแล้ว สงคราม

“ฉันตะโกนจนเสียงไม่มีแล้วว่าเลิกเรียน นายน่ะเอาแต่นอน” ใช่แล้ว ไมค์มันเป็นอย่างนี้แหละ อย่าไปถือสา

“พอเหอะว่าน” หลิวปรามน้องสาว เพราะกลัวสงครามมันจะไม่จบ

“อ่ะนั่นไง คุณลุงกับคุณป้ามารับแล้ว” กลับแล้วหรอ

“บายน่ะพี่กอล์ฟ” ว่านโบกมือลาผม

“บายจ้ะกอล์ฟ บายนะน้องไมค์” หลิวก้อเช่นกันเธอโบกมือลาผม และแล้วรถตู้คันงาม ก้อเคลื่อนตัวออกจากโรงเรียนร่วมฤดี  หลังจากนั้นไม่นานพี่แซนด์ก้อมารับผมกับไมค์กลับบ้านแต่แล้ว

“พี่กอล์ฟ ไมค์มาก่อนพี่นะ พี่ไปนั่งข้างหลังเลย”

“แต่ฉันเข้ามานั่งก่อน”

“พี่แย่งผมนั่ง”

“ใครบอกให้นายเข้ามานั่งช้า”

“นี่ทั้งสองคนน่ะหยุดเลย แล้วก้อไปนั่งข้างหลังทั้งคู่ ไม่งันไม่จบแน่” พี่แซนด์ทนไม่ไหว เลยโวยออกมา

“คร้าบบบบบบบ” ผมกับไมคต์ถึงกับหงอยเลย แต่พอเรานั่งเงียบๆได้ซักพัก ผมก้อเหลือบไปเห็นถุงขนมที่อยู่ในรถ ผมหิวผมเลยกะจะหยิบมากิน แต่พอผมไปหยิบ ไมค์ก้อมาแย่งไปซะงั้นอ่ะ

“เอามานี่นะไมค์ของฉัน ฉันเห็นก่อนนาย” ผมแย่งขนมออกมาจากมือของไมค์

“แต่ไมค์หยิบก่อน มันต้องเป็นของไมค์ ” แล้วไมค์ก้อเอาคืนไป แย่งกันไปกันมาซักพัก

“จะกลับบ้านหรือจะลงกลางทาง” พี่แซนด์พูดออกมาด้วยเสียงเรียบเฉย ปนความเย็นชาเข้าไป ทำให้ผมและไมค์รับรู้ถึงรสชาติของการจะเข้าโลง มันน่ากลัวมากเลย

“จะกลับบ้านคร้าบบบ” ผมกับไมค์ตอบออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆ

“งั้นนั่งเงียบๆ” เสียงเย็นชานี้ไม่ใช่ใคร พี่แซนด์นั่นเอง แล้วในรถ ก้อมีแต่ความเงียบเข้ามาปกคลุม ผมกับไมค์ได้แต่นั่งหงอยๆ จนถึงบ้าน  แม่ก้อจัดโต๊ะอาหารไว้พร้อมแล้ว พอผมกินเสร็จ ผมก้อวิ่งไปบ้านเล็กพร้อมกับพี่แซนด์ เพื่อที่จะไปอาบน้ำแล้วเตรียมเข้านอน  ไมค์ก้อเช่นกัน พออาบน้ำเสร็จ มันก้อนอนไปเลย ผมก้อง่วงแล้วนะ จะนอนแล้ว แต่ผมเปิดไฟไว้ก่อนดีกว่า แล้วค่อยนอน เด๋วพี่แซนด์ก้อมาปิดเอง

 
.................................................................................................................

ช่วยๆกันเม้นหน่อยน้า