ดูโอสุดเซี้ยวเกี่ยวหัวใจยัยตัวแสบ ( กอล์ฟ ไมค์)

ลำดับตอนที่ #1 : *-* บ้านนอก *-* (บทนำเรื่อง)

     วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของฉันและ 'ต้นว่าน' ไอ้น้องสาวสุดติ๊งต๊อง ฉันย้ายมาจากเชียงใหม่มาเรียนที่กรุงเทพ ฉันก็เลยต้องย้ายมาอยู่กับคุณลุงและคุณป้า ซึ่งท่านก็เป็นพ่อแม่ของต้นว่าน ต้นว่านเรียนอยู่ที่โรงเรียนนานาชาติ ส่วนฉันย้ายมาจากหลังดอย = =a ก็เลยกลายมาเป็นบ้านนอกโดยฉับพลัน

"พี่หลิว...เสร็จยัง" เสียงแหลมผ่านทะลุเข้ามาในห้องฉัน ซึ่งแน่นอนมันเป็นเสียงของยัยว่าน

"เออ เสร็จแล้ว" ฉันตะโกนสุดเสียงเพื่อไม่ให้แพ้มัน

"จะไปแล้วนะ"

ฉันสำรวจตัวเองในกระจกบานใหญ่เท่าประตู เฮ้! พอมาแต่งชุดหรูๆ อย่างนี้แล้วทำให้ฉันดูสวยขึ้นไปเป็นกองเลยแฮะ WoW วันนี้ฉันแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสวยหรูไม่ให้แพ้นังว่าน ด้วยชุดกระโปรงสั้นสีชมพูเลยเข่าขึ้นมาหน่อย กับเสื้อกล้ามสีขาวโดยมีเสื้อคลุมสีครีมสวมทับอยู่

"เสร็จยัง" เสียงหงุดหงิดของนังว่านทำให้ฉันต้องรีบออกมาโดยด่วน

                ฉันกับยัยว่านเดินทางไปโรงเรียนด้วยรถตู้ของคุณลุง แหม ไฮโซมั้กๆ ไม่เหมือนตอนที่ฉันอยู่ที่ดอยต้องเดินเอา เมื่อยก็เมื่อย แต่ไม่ต้องแปลกใจนะฉันอยู่ที่ดอยแค่ปีเดียวเท่านั้น

"โฮวววว" ดวงตาฉันเบิกกว้าง เบื้องหน้าเป็นโรงเรียนสีอิฐ จากที่ฉันใช้สายตาคำนวณน่าจะตั้งอยู่ภายในเนื้อที่ประมาณ 70 กว่าไร่ ว้าว!! สวยชะมัด

"อย่าทำมาบ้านนอกหน่อยเลย" ยัยว่านแซวฉัน ก็มันอดไม่ได้นี่นา

"เชอะ" ฉันหันไปเบะหน้าใส่

                ฉันกับต้นว่านต้องอยู่คนละห้องเพราะฉันแก่กว่ามัน = = ฉันอยู่เกรด 12 ห้องเอซะด้วย ส่วนต้นว่านมันอยู่เกรด 10 ห้องเอเช่นเดียวกัน แต่ฉันลืมไปว่าฉันไม่เป็นภาษาอังกฤษเลยแม้แต่น้อย โอ้วไม่นะจอร์จ

"ว่าน...เค้าไม่รู้ภาษาอังกฤษเลยอะ" ฉันถามด้วยความเขินอายหลังจากที่เดินมาหยุดที่หน้าตึก นี่แหละปมด้อยของฉัน

"หรอ...เดี๋ยวก็เป็นเองโชคดีนะเจ๊" พูดหน่ะมันง่าย ฮึมๆ

"แล้วเค้าต้องไปไหนอ่ะ"

"ก็ไปห้งของเจ๊แหละ" คำตอบสั้นๆ หลุดออกจากปากยัยว่าน เออ..ถ้าฉันรู้ฉันคงไม่ถามแกหรอก

"แล้วห้องเค้าอยู่ไหน"

"โง่หว่ะ..." กรี๊ดดด!! ฉันอยากจะบีบคอให้แกตายตรงนี้เลย ถ้าแกไปดอยเมื่อไหร่นะ ดูซิว่าแกจะไปรอดมั้ย ชิชะ

"กรี๊ดดดดดดด!!!!" เสียง .... ไม่ใช่เสียงฉันแต่เป็นเสียงของผู้หญิง แสบแก้วหูชะมัด

"เฮ้ย...เอาแล้วไง" ว่านอุทานออกมาอย่างเบาๆ  อะไรหว่าทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย

                ฉันมองไปยังสาเหตุที่เกิดการ กรีดร้อง แต่ก็ไม่เห็น เห็นเพียงแค่กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวิ่งไปออกันตรงกลางถนน ซึ่งมันก็ไม่ไกลจากที่เรายืนมากนัก เอ๊ะ หัวทองๆ นี่ ฉันเหลือบไปเห็น ดารามากันรึไงน้อ

"เฮ้ย...ทางนี้เร็ว" เสียงแหลมของนังว่าน แล้วมันเรีกยใครหว่า

"แกเรียนใครหน่ะ" ฉันหันไปถามมัน ก็เห็นมันเอาแต่กวักมือเรียกเมือนนางกวักก็ไม่ปาน

"เจ๊...มาทางนี้เร็ว" ยัยว่านพูดพร้อมกับกระชากแขนของฉันวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ๆ มันพาฉันเข้าไปในตึก

"ว่าน" เสียงเรียกตามหลังของผู้ชายเรียกยัยว่าน ส่วนฉันไม่มีแม้กระทั่งเวลาจะหันไปมองเพราะมันแต่ห่วงข้าวของที่พร้อมจะหล่นไปกองที่พื้นได้ทุกเมื่อ

            ในที่สุดเป้าหมายของเราก็มาถึงมันเขียนอะไรไม่รู้เป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมีตัวอักษรอะไรบ้าง

"แฮกๆ" ฉันหอบ ว่านก็หอบ ฉันเดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ ห้องนี้เป็นห้องสี่เหลลี่ยมเล็กๆ ไม่ใหญ่มาก ดูจากภายในนี้แล้วคล้ายๆ ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

"เข้ามาเร็ว"

"ขอบใจโว้ย" ฉันมองไปยังที่ๆ ว่านยืนอยู่ ว้ากกก มีผู้ชายสองคนหน้าตาหล่ออย่างกับเทพบุตรแหนะ แล้วเค้าเป็นใครกันหว่า ต๊ายนังว่านแกรู้จักคนหล่อแล้วไม่บอกเคาหรอ

"ว่าน...ใครอะ" ฉันถามว่าน สายตาของทั้งสามคนมองฉันมาอย่างแปลกใจปนประหลาดใจด้วยมั้ง O_O

"เจ๊ ... อย่ามาโง่น่า" ฉันถลึงตามองทั้งสามคน

"อ๋อ...ผมชื่อไมค์ครับเป็นเจ้านายของว่าน ว่านเป็นทาสรับใช้ของผมเอง หึๆ" คนที่ชื่อไมค์แนะนำตัวก่อนพร้อมกับเหล่ตาไปทางที่ยัยว่านยืนอยู่

"อย่ามาบ้าน่า...ฉันไปเป็นทาสนายตั้งต่เมื่อไหร่กันฮะ" ว่านทำหน้าไม่พอใจ

"ก็เมื่อไม่นานหรอก ตอนที่เธอน้ำลายไหลในห้องแล้วที่ฉันแอบถ่ายรูปไว้ไงจำไม่ได้หรอ ยัยตัวเล็ก" ฉันมองทั้งสองทะเลาะกัน เหนื่อยใจแทยชะมัด

"ส่วนผมชื่อกอล์ฟครับ" ฉันมองหน้าเค้าด้วยสายตาแบบว่า 'อ๋อหรอ'

"คะ...ชื่อหลิวคะ"

"เธอนะสิมันบ้า...อ้วนแล้วยังไม่รู้ตัวอีก" ไมค์ต่อว่าต้นว่าน

"กรี๊ดดด…นายมันบ้า" ต้นว่าน โวยวาย

"เอ่อ แล้วทำไมนายถึงโดนผู้หญิงเค้าวิ่งไล่ตามกรี้ดล่ะ" ฉันถามด้วยความแปลดใจ

อึ้ง อีกแล้วคับท่าน
"นี่เจ๊ .. แกล้งโง่หรือจิงๆ" ด่าฉันอีกแล้วคอยดูเถอะ ถึงตาฉันเมื่อไหร่ จะเอาคืนอย่างสาสม แล้วยัยต้นว่านก้อหันไปทะเลาะกับไมค์ต่อ
"ว่าไงล่ะ ตกลงทำไมนายสองคนถึงมีคนตามกรี้ด" เออ ก้อฉันไม่รู้ เลยหันไปถามนายกอล์ฟ อย่างไร้เดียงสา
"เอ่อ...." นายกอล์ฟ ทำหน้าเอือมๆ นี่ฉันผิดด้วยหรอ ที่ไม่รู้จักนายสองคนนี้
"เด๋วฉันตอบเองเจ๊  สองคนเนี้ย เค้าเปนนักร้องย่ะ รู้ไว้ด้วย บ้าน....จิงๆเลย" พูดจบก้อหันไปทะเลาะกันต่อ
"นี่แกว่าฉันบ้านนอกหรอยะยัยต้นว่าน" ระวังไว้เหอะ
"ป่าวหนิเจ๊ เจ๊คิดไปเองมากกว่าฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าเจ๊บ้านนอก ร้อนตัวนะเนี่ย" เออ จิงของมันว่ะ แล้วเราจะว่าตัวเองบ้านนอกทำไม ออกจะไฮโซ โฮะโฮะ 
"ใช่ครับพวกเราเป็นนักร้อง" ไมค์หันมาพูดสมทบ แล้วก้อหันกลับไป
"งั้นหรอ พวกนายเป็นนักร้องหรอ" ฉันก้ออึ้งสิ แหม เป็นนักร้องก้อไม่บอก แต่ทำไมฉันไม่เห็นรู้จักเลยล่ะ ไอ้เราก้อรู้จัก น้องมายด์ เบนซ์จูเนียร์ ไมค์ ภิรมพร แค่นี้แหละย่ะ
"จิงหรอ" ฉันถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง
"แต่ทำไมฉันไม่รู้จักล่ะ" มันไม่รู้จัก ทำไงล่ะ
"เจ๊อยู่แต่บนดอยหลังเขา จะรู้จักได้ไงล่ะ" ทีเวลาจะด่า มันหันมาทุกทีเลยเนอะ
"นี่ไอ้ลิงไมค์ เมื่อไหร่นายจะเลิกว่าฉันอ้วน ฉันตัวเล็กซักทีห๊า" ยัยว่านโมโหแล้วอ่ะ แต่น่ารักดี น้องใครว๊า น่ารักเหมือนพี่มันเลย นี่สิเค้าเรียกว่า ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น อิอิ
"ไมค์ นายก้อเลิกแหย่ ต้นว่านเค้าซะทีสิ ทำตัวเป็นเด็กๆไปได้ โตยังกะตัวอะไรแล้วก้อไม่รู้" กอล์ฟต่อว่านายไมค์ แบบว่า เป็นผู้ใหญ่มากเลย เทพบุตรส่งมาเกิดจิงๆ
"ช่ายค่ะ พี่กอล์ฟ นายไมค์เนี่ยไม่ดีเลยนะ เอาแต่ว่าคนอื่น" เป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว
"ทียัยตัวเล็กแถมอ้วนยังมาว่าผมเป็นลิงเลย" ไมค์พูดแบบไม่พอใจอย่างแรง
"ก้อนายไปว่าเค้าก่อนหนิ" เหอๆ เข้าข้างน้องฉันดีจังเนอะ
"เอาล่ะชั่งเหอะพี่กอล์ฟ ขึ้นห้องเรียนกันเถอะ" เหมือนไมค์จะเถียงไม่ออก เลยปัดเป็นเรื่องอื่น
"อืมแล้วตกลงเจ๊อยู่ห้องไหนล่ะ" เฮ้ย แล้วห้องฉันอยู่ไหนล่ะเนี่ย อ๋อๆรู้แล้ว
"อ๋อ อยู่ เกรด 12 ห้อง A ย่ะ " ห้องไฮโซค่ะ อยู่ห้อง A แต่เรียนภาษาประกริดไม่รู้เรื่อง (อังกฤษค่ะเจ๊ : ต้นว่าน)
"ก้อห้องผมเหมือนกัน" เย้ ฉันมีเพื่อนแล้ว โด่ นังว่าน ฉันไม่ต้องง้อให้แกพาไปแล้วย่ะ
"แต่ถ้าฉันย้ายห้องได้ ฉันก้ออยากจะย้ายอ่ะนะ ไม่อยากอยู่กับลิง เด๋วติดเหา" กัดกันอีกแล้ว
"ฉันก้อไม่อยากอยู่กับเธอหรอก"ไมค์ก้อไม่ยอมแพ้
"ชิส์" ทั้งสองคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"งั้นขึ้นห้องเรียนกันเถอะ" นายกอล์ฟพูดตัด เพื่อไม่ให้ทะเลาะกันอีก

............................................................................................................................................