กฏแปลกๆ

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีครับเพื่อนๆทุกคนผมชื่อเบสผมเป็นหนุ่มตกงานคนนึงที่ต้องการจะหางานดีๆมีรายได้เยอะเพื่อจุนเจือครอบครัวและใช้ชีวิตประจำวัน  วันนึงเป็นวันที่ผมเดินหางานทำเหมือนทุกๆวันผมได้เดินอยุ่ในตอกซอยในจังหวัดกรุงเทพโซนหนึ่งและผมก็พบกลับใบรับสมัครงานติดอยู่บริเวณกำแพงที่บริษัติส่วนมากนำใบรับสมัครงานมาแปะไว้แต่มันค่อนข้างที่จะแปลกที่ใบรับสมัครของแต่ละบริษัติหล่นล่วงลงพื้นเป็นหลายสิบใบแต่มีแค่1ใบที่ยังอยู่ตรงกำแพงเหมือนมีอะไรทำให้มันไม่หล่นหรือทำให้ใบอื่นหล่นกันแน่  ซึ่งตัวผมเองก็ได้แต่พูดในใจว่าเบสมึงคิดเยอะไป เอาเถอะ!! วันนี้เราต้องหางานให้ได้ ผมจึงโทรตามเบอร์ที่อยู่ของบริษัตินั้นโดยภาวนาว่าขอให้ได้งานด้วยเถิดสาธุ!!  แล้วเรื่องที่หน้าแปลกใจก็ได้เกิดขึ้น ปลายสายนั้นเป็นเสียงผู้หญิงเสียงจะเย็นๆหวิวๆหน่อยฟังดูแล้วหลอนจับจิตเลยแหละ และเขาก็ได้เริ่มถามคำถามผม!!!

เสียงปลายสาย:สวัสดีค่ะสอบถามเรื่องอะไรคะ?

ผม:อะ..เออะคือยังรับสมัครพนักงานอยู่ไหมครับพอดีเห็นในใบพิมว่ารับสมัครจำนวนมาก?

เสียงปลายสาย:เหลือแค่ตำแหน่งเดียวที่เราจะรับคุณเข้าทำงานได้ทันที่เลยคุณพร้อมสะดวกใหมคะ

ผม:ผะพร้อมครับพร้อมเริ่มงานได้เลย(โชคดีจังวะกูวันนี้วันนี้ต้องไปเลี้ยงฉลองหน่อยแล้ว)

เสียงปลายสาย:งั้นเจอกันที่บริษัติ00.00น. นะคะ

ผม:เริ่มงานวันนี้เลยหรอครับ(เวรแท้ๆจะไปกินเลี้ยงสักหน่อย แต่ก็เอาเหอะไว้วันหน้าก็ได้)

เสียงปลายสาย:แล้วพบกันค่ะอย่าสายเกิน15นาทีนะคะ

ตุ๊ดดดตุ๊ดดดตู๊ดดดดด…..

เห้อะไรกันวะเนี้ยสมัครวันนี้ให้เริ่มงานคืนนี้เลยหรอแต่ไม่เป็นอะไร ทำงานกะดึกเราสบายอยู่แล้วเพราะเราถนัดกับงานกะดึกมาก และเวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโกหก จาก2ทุ่มตอนนี้5ทุ่ม45จวนจะได้เวลาเข้างานละ ผมค่อนข้างคิดว่าเราจะมาก่อนใครเผื่อมารอวิธีการทำงาน สรุปผมมาคนสุดท้าย ในห้องประชุมนี้มีพนักงานทั้งผู้หญิงและผู้ชายหน้าตาซี๊ดทุกคนและพูดพรึมพรำๆต่างคนต่างพรึมพรำ จนมีเสียงนึงตะโกนขึ้นมาว่า ผมไม่ไหวแล้วเอาผมออกไปที แล้วผู้ชายท่านนั้นได้วิ่งมากอดขาของผม แล้วเขากระซิบว่า ให้หนีไปอย่าเข้ามาที่แห่งนี้มันไม่มีวันสิ้นสุดและได้ออกไปจากที่นี้แน่ๆ หลังจากผู้ชายคลุ่มคลั่งได่พูดจบ ก็มีรปภ มารวบตัวของผู้ชายคลุ่มคลั่งไป ซึ่งผมคิดว่าหน้าจะพาไปสงบสติอารมก่อน หลังจากนั้นไม่ทันให้ผมได้ประมวบผลในสมอง ก็มีผู้หญิงคนนึงผิวพันสวยเนียนจัดว่าเป็นเน็ตไอดอลได้เลยแหละได้ทักผมว่า

สาวเน็ตไอดอล:สวัสดีเบสใช่ไหม?เรากีวี่คู่หูคนใหม่ของนาย

ผม:ห้ะคะคะคู่หูของผมหรอไม่ยักรู้ว่ามีคุ่หูด้วยแถมสวยขนาดนี้

กีวี่:ทำงานที่นี้นายต้องทำตามกฏของบริษัติอย่างเคร่งคัดเข้าใจไหมเพราะนายได้รายวันแค่คืนนี้คืนเดียว

ผม:แล้วผมต้องทำอะไรบ้างตัวงานเป็นแบบไหน?

กีวี่:ห้ะ!! นายไม่รู่หรอว่างงานเราดูแลตึกตรวจสอบตึกและให้อาหารสัตร์ที่บอสเลี้ยงไว้แต่มันจะมีกฏเล็กน้อยๆที่นายควรจ่ะรู้ไว้ เอ่อ!!แล้วก็ห้องทำงานนายอยู่ทางนั้นมีอะไรก็กดเรียกเราแล้วกัน

ผมคิดกฏคงมีไม่เยอะหรอกมั้งคงเหมือนบริษัติอื่นแหละว่าแต่สัตร์ที่บอสเลี้ยงไว้มันคืออะไรทำไมเราต้องให้อาหารแทนเจ้านาย ฮ่าฮ่าฮ่า ก็คงเป็นน้องหมาหรือน้องแมวน่ารักๆแหละมั้ง

00.30น.

หว่าาาได้เข้าห้องสักทีต้องบอกก่อนว่า ห้องที่ผมทำค่อนข้างจะเล็กและเก่าเหมือนไม่มีคนใช้งานมาเป็นปีภายในห้องมีหยักใย้ตามจุดต่างๆและมีโต๊ะวางของขนาดพอดีกับตัวห้องมีพัดลม1ตัว    แอร์อย่าพูดถึงเก่าขนาดนี้คงได้แค่มองหน้าต่างสี่ด้าน และมีไมค์ซึ่งผมคิดว่าน่าจะไว้ติดต่อสื่อสารกับกีวี่ หลังจากที่สำรวจเสร็จผมเลยทำการเช็คไมค์ดูว่าใช้งานได้ปกติไหม?

ผม:ฮัลโหลมีใครได้ยินผมไหมผมจากห้อง2?

กีวี่:ได้ยินชีดเลยเบสนายเจอห้องแล้วใช่ไหมเป็นยังไงบ้างล่ะชอบไหม

ผม:ชอบสิสบายมากเลยแหละ พานคิดในใจ(สบายกับผีสิรกแล้วเหม็นมากจะให้อยู่คงไม่ไหว)

กีวี่:เบสสบายเราก็โอเค ยินดีต้อนรับนะสู่ค่ำคืนนี้ มีอะไรเรียกเราได้ตลอดเลยนะ! ฟื๊ดฟื๊ด

ผม:ได้เลยครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ!

จากนั้นระหว่างที่ผมจัดของผมจึงไปเห็นกระดาษเก่าๆเก๋าจนแถบจะอ่านไม่ออกเพราะตัวอักษรมันจางไปหมดแล้วในกระดาษเขียนไว้ว่า

จากพนักงานเจ้าของห้อง2

ท่าคุณได้อ่านกระดาษนี้อยู่ผมคิดว่าคุณคงเป็นเด็กใหม่และผมเองคงไม่ได้อยู่แล้วท่าคุณอยากจะรอดคุณต้องเชื่อและทำตามกฏที่ผมแอบเขียนบอกไว้ให้คุณ

ข้อที่1 ในเวลาตี1.15น.คุณต้องเดินตรวจชั้นที่หนึ่งจนสุดทางบริเวณชั้น1ผมแนะนำว่าคุณควรพกไฟฉายไว้ตลอดเวลาหรือท่ามันไม่มีจริงๆใช้เป็นไฟเช็คแทน ย้ำว่าห้ามลืมเด็ดขาด การเดินตรวจของคุณอาจจะไม่ยากเย็นเท่าไหร่ แต่คุณอาจจะได้ยินเสียงเหมือนมีคนเดินตามคุณตลอดเวลาคุณห้ามหันกลับหลังเด็ดขาดให้มองหน้าตรงละเดินไปให้สุดทางผมคิดว่าคุณคงสบายท่าคุณไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ และการตรวจทุกห้องคุณต้องเคาะไปบริเวณประตูทุกบ้าน3ครั้งแล้วพูดว่าออกมาได้แล้วพาน้องไปเล่นด้วย แต่คุณอาจจะได้ยินเสียงเรียกของทุกห้องที่คุณเคาะ ไม่เสียงผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตามให้คุณมีสติแล้วเดินหน้าต่อไป

ข้อที่2 หลังจากคุณได้ตรวจชั้นแรกจบแล้ว ให้เดินขึ้นชั้นสอง ผมเชื่อว่าคุณคงโล่งใจมากขึ้นแต่อย่าฉะล่าใจไป ให้คุณนั้นเดินหันหลังขึ้นไป ใช่แล้วแหละเดินถอยหลังยันสุดทางแค่นั้นเองคิดว่ามันง่ายใช่ไหมละคุณคงมีคำถามเยอะเลยว่าทำไมต้องหันหลัง ก็เพราะบริเวณชั้นนี้ในเวลา2.00จะมีลุงคนนึงแกชื่อลุงชัยเดินไปมาอยู่ แต่แกจะไม่มาวุ่นวายกับเราเท่าไหร่หรอกท่าแกไม่หงุดหงิดหรือหิวอะนะผมแนะนำว่าคุณคงพกของกินไว้สักอย่างแหละแต่ลุงจะเดินไปทางเดียวกันกับเรา อย่าลืมนะเดินถอยหลังเพราะท่าคุณไม่หันหลังเดินคุณอาจจะเจอสิ่งที่เดินตามคุณชั้นแรกตัวเป็นๆเลยแหละในชั้น2นี้ก็ทำเหมือนชั้นแรก  เคาะแล้วก็เรียกทำตามปกติ  จนสุดทางเราควรให้ขนมหรือของกินไว้ให้ลุงชัยก่อนจะไปชั้นต่อไป แต่ท่าคุณลืมคุณก็เตรียมตัวเป็นอาหารของลุงได้เลย แต่ท่าลุงแกใจดี เขาคงเหลือแขนให้คุณ1ข้าง

ข้อที่3 ขอแสดงความยินดีด้วยคุณผ่านชั้นแรกกับชั้นสองมาได้อย่างหวุดหวิดเลย แต่ชั้นที่คุณกำลังอยุ่นี้ค่อนข้างจะหินกับคนกลัวความมืดเลยแหละเพราะจะไม่มีแสงไม่มีอะไรเลยที่ส่องสว่างได้ และห้ามส่องไฟไปใส่หน้าของใครเด็ดขาดซึ่งท่าเป็นคุณคุณคงโมโหที่มีคนส่องไฟใส่หน้าของคุณ ชั้นนี้จะไม่เหมือนชั้นแรกกับชั้นที่คุณเพิ่งผ่านมาให้คุณหาธูปจากต้นทางและจุดธูป1ก้านนั้นเดินจนสุดปลายทาง และตรงนั้นจะมีกระเป๋าอยู่1ใบ ให้คุณนำกระเป๋านั้นติดตัวไปจนสุดสาย และให้คุณหยิบของในกระเป๋าวางไว้แต่ละห้องของในกระเป๋าอาจจะไม่หน้าอภิรมหรือกลิ่นหอมเหมือนน้ำหอมสักแต่ผมคิดว่าคงไม่ยากเกินไปย้ำว่าให้วางนะ เพราะคุณคงไม่ชอบให้ใครโยนของต่อหน้าคุณพอใจ  แต่ท่าคุณเผลอวางแรงไปแล้วมีอยู่2ทางให้คุณเลือก ระหว่างรีบวิ่งให้เร็วที่สุดหรือหาที่ซ่อนในขั้นนั้นจะมีตู้และโต๊ะอยู่เลือกให้ดีท่าทันก่อนพวกเขาเห็นคุณอะนะ และรอจนกว่าเสียงแปลกๆเงียบไปเอง ละค่อยออกมาดูท่าไม่มีอะไรผิดปกติ ให้คุณไปต่อ พอสุดทางให้คุณร่วงเอาคีการ์ดที่อยู่บริเวณหน้ากระเป๋าติดตัวไว้เผือเปิดชั้นต่อไป

ข้อที่4  หลังจากที่นำคีการ์ดมาแล้ว ห้องนี้คือห้องสุดท้ายชั้นสุดท้าย และมีสัตร์เลี้ยงของเจ้านายอยู่เขาชื่อ ไมค์เคิ้ลเขาเป็นยังไงคุณจะรู้เอง ในชั้นนี่เท่ากับว่าคุณจะอยู่ตัวต่อตัวกับเขา ให้คุณถามเขาว่าเหงาไหม พยายามชวนเขาคุยไปเรื่อยๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป แต่ต้องบอกก่อนไมค์เคิ้ลขี้หงุดหงิดละขี้โมโหมาก ให้คุณระวังตัวด้วยและห้ามปล่อยเขาออกจากกรงเด็ดขาดแม้เขาจะขอร้องและวินวอนแค่ไหนก็ตาม จนถึงเวลาตี4.30 ให้คุณเปิดตู้เย็นภายในห้องนั้นและนำทุกอย่างในตู่เย้นใส่ถุงบริเวณนั้นให้ได้มากที่สุดก่อนจะตี5คุณมีเวลาครึ่งชั่งโมง และโยนเข้าไปในกรงของไมค์เคิ้ล ทีนี้คุณก็แค่สวดมนภาวนาขอให้เขาอิ่ม 

ละอีกข้อนึงข้อสุดท้าย

ข้อที่5 ห้ามไวใจกีวี่เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่ได้กลับออกมาแม้แต่แขนข้างเดียวก็ตามคุณก็จะไม่ได้!!

กฏอะไรกันวะเนี้ยแปลกๆแหะผมจึงดูนาฬิกา ตอนนี่เป็นเวลา1.00น.ก่อนจะเริ่มงานเดินตรวจผมคงต้องเตรียมและหาของเผื่อไว้อย่างที่ในกระดาษบอกสะแล้ว แต่ข้อสุดท้ายทำไมห้ามไว้ใจอีวี่ หรืออีวี่จะรู้อะไรเกี่ยวกับกฏกับคนที่เขียนหรือเราควรถามอีวี่เราลองถามอีวี่ดีกว่า

ฟื้ดฟื้ด(เสียงไมคฺ)

ผม:อีวี่อยู่ไหม?

อีวี่:ว่าไงเบสมีเรื่องอะไรให้เราช่วยหรือป่าว

ผม:เอ่อออคือว่าอีวี่รูัจักพนักงานคนเก่าห้องผมหรือป่าวเขาคือใครทำไมเขาถึงลาออก

อีวี่:ไม่มีนินายเพิ่งมาคนแรกในรอบหลายเดือนที่ผ่านมาแล้วเราก็เฝ้าคนเดียวแบบนี้มานานมากแล้ว

ผม:อ่อแล้วกฏที่อีวี่บอกมันคือกฏอะไรหรออีวี่ยังไม่บอกผมเลย?

อีวี่:อ่อกฏก็ิแค่ตรวจเช้คตามชั้นทั่วๆไปน่ะหลักๆจะเป็นการให้อาหารสัตร์เลี้ยงนายมากกว่าพอเข้าไปก็ให้แค่ขิ้นสองชิ้นพอนะแล้วไม่ต้ิงคุยอะไรกับมันหล่ะ

ผมคิดในใจ นี้เขาโกหกเรามาเรื่องพนักงานคนเก่าแล้วนะ แล้วเรื่องกฏอีกเธอบอกแค่นี้ทำไมล่ะแต่ชั่งมันเถอะต่อไปนี้เราคงต้องเซฟตัวเองและอย่าเชื่อใจใครทั้งสิ้น โดยเฉพาะเธอ อีวี่

อีวีี:จะได้เวลาทำงานแล้วเราไปเตรียมตัวก่อนนะ มีอะไรวอมา  วออยู่ในเกะตู้ โชคดีนะ

ผม:ดะได้แล้วเจอกันนะ

เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ชัก งงไปหมดแล้วสิแต่ก็ชั่งเถอะ เราแค่ไม่ต้องไว้ใจใครก็พอและเซฟตัวเองมากที่สุด

คณะนี้เวลาตี1.15นาทีชั้นที่1

สายแล้วๆวิ่งๆดีนะเราเตรียมของที่กระดาษบอกไว้หมดทุกอย่างแล้วโอ้โหทางมันมืดจังวะไม่มืดธรรมดาคือมันมืดมากๆผมพยายามเดินจนถึงบรรไดรชั้นแรกคิดในใจว่าเอาวะอาจจะแค่เรื่องอำเล่นรับน้องก็ได้ไปสู้ๆ ผมเลยเดินขึ้นอย่างช้าๆบรรไดรนั้นเป็นบรรไดรที่ค่อนข้างเก่ามีลอยเลอะสีดำๆไม่แน่ใจว่าเลือดหรือป่าวเพราะมันมืดมากๆ แล้วเจอสิ่งที่หน้าแปลกใจขึ้น หึ้ยทำไมชั้นนี้มันสว่างจังวะแล้วทำไมเราต้องพกไฟฉายไว้ สบายสิยังงี้จะได้เห็นทุกอย่าง เอาละข้อ1บอกว่าให้เราเคาะประตู3ครั้งใช้ไหม โอเค ก็อกก็อกก็อก ออกมาพาน้องไปเล่นด้วยได้แล้วแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมคิดในใจก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยงานแค่นี้ทำไมเขาถึงออกกัน จนผมถึงบานที่2 ทำตามเหมืิอนห้องแรก คุณรู้ไหมเกิดอะไรขึ้นไฟตามทางที่ว่าสว่างมันสว่างน้อยลงหรือผมคิดไปเองก็ไม่รู้นะ ในระหว่างนั้นผม้ดินไปห้องที่3 แต่มีเสียงก็อกแก๊กตามมา จากอากาศร้อนๆรู้สึกเย็นขนลุกแปลกๆ ไฟเริ่มกระพริบดับๆติดๆ มีกลิ่นซากเน่าบางๆลอยมาเตะจมูกแต่ผมก็ได้ภาวนาว่าจะเป็นสิ่งที่จิตรผมปรุงแต่งขึ้นมาเอง เอาละไปต่อ ห้องที่4ผมยังไม่ทันได้เคาะ เกิดเสียงปั้งๆในห้องเหมือนมีบางอย่างพยายามจะดันออกมา แล้วมีเสียงตามมาว่า อาหารอาหารดังๆ แล้วสิ่งที่ไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้นไฟดับทุกดวงตอนนี้บริเวณที่ผมอยู่ไม่มีอะไรไรส่องแสงได้เลยแล้วพบก็นึกได้ เอาไฟฉายมานี้หว่าเลยควานหา  นี้ไง!!ยังดีที่ไม่เผลอทำร่วงตอนวิ่งจนผมเปิดไฟส่องไปทางต้นบรรไดรจากห้องที่1 มีเงาประหลาดร่างใหญ่ๆออกมาจากห้องแล้วเหมือนจะพยายามวิ่งมาทางผมแต่เหมือนว่าจะออกมาไม่ได้ ผมเลยรีบวิ่งไปยันห้องที่5 พรางสวดมนไปด้วย ก็อกก็อกก็อก ยังไม่ทันพูดว่าเอาน้องไปเลยมีเสียงใหญ่ๆและกลิ่นเน่าพูดว่า มึงมาที่นี้ทำไมมึงไม่รอดแน่ๆแล้วประตูนั้นจะมีช่องรูที่พังอยู่สิ่งที่อยู่ภายในห้องได้เอาบางอย่างรอดออกมาจากช่องนััั้น ลักษณะคล้ายลิ้นยาวๆมีเหมือกเหลวๆ สีดำๆ ผมเลยตกใจลืมทุกอย่างละรีบวิ่งไปสุดปลายทางแล้วไฟจากชั้น1ก็กลับมาเป็นปกติ อิ๊พหายนี้เราทำอะไรอยู่วะเนี้ยตะกี้คืออะไรวะ ผมพยายามตั้งสติแล้วคิดว่าจะหนีออกไปยังไงดีแต่มันก็ไม่มีทางที่จะออกไปได้เลยสงสัยต้องไปให้สุดทางแล้วแหละ ยังดีที่กระเป๋าใส่ของไม่หล่นหายเอา

ชึ้ดดดชึ้ดด เสียงวอ!!!!

กีวี่:นี้นายอยู่ไหนอะ

ผม:(พยายามทำเสียงให้ปกติมากที่สุด)อ่อผมอยู่ชั้นที่1กำลังจะไปชั้นสองต่ออะว่ายังไฃมีอะไรหรือป่าว

แล้วผมก็ๆด้ยินเสียงกีวี่พูดเบาๆว่า รอดตัวไปสินะแต่ผมก็ได้ยินไม่ชัดเท่าไหร่

ผม:ตะกี้กีวี่ว่าไงนะเสียงมันช็อตๆไม่ชัดอะ

กีวี่:อ่อป่าวๆ จะบอกว่าสู้ๆเดียวก็จบแล้วล่ะ

ผม:อ่ะอ่อโอเคร ไว้เจอกันข้างล่างนะ(ถอนหายใจไป1เฮือก)

เริ่มแปลกๆแล้วกีวี่เนี้ยหรือเธอเป็นคนที่ทำให้พนักงานคนนั้นออกแต่เราจะมานั่งคิดยืนคิดตรงนี้ไม่ได้เราควรต้องทำหน้าที่ให้จบก่อนแล้วก็ค่อยหาความจริงทีหลังว่าพี่คนเก่าเขาหายไปไหน

คณะนี้เวลาตี2.00น.ชั้นที่2

ตอนนี้ผมอยู่ชั้น2ทำไมชั้นนี้แตกต่างจากชั้นแรกจังรุ้สึกสกปรกมากกว่ากลิ่นแรงกว่าแต่เอาเถอะในกฏบอกต้องหันหลังเดินใช่ไหม เอาล่ะผมเริ่มหันหลังแล้วก้าวช้าๆเพราะกลัวว่าจะเผลอไปเหยียบอะไรยิ่งผมเดินผ่านไปเรื่อยๆก็พบทั้งซากสิ่งแปลกๆเช่นแขน หัว ตัว ซากหนู ซากสัตร์ต่างๆ แต่การชำแหละบอกเลยว่าหยาบมาก แต่บะก้าวที่เดินผ่านไปแต่ละห้องจะมีสิ่งบางอย่างพยายามออกมาจากห้องทุกบาน จนกระทั่งแว้บนึงผมได้นึกถึงพี่พนักงานและกระดาษใบนั้นผมได้เดินถอยหลังไปชนกับบางสิ่งผมจึงค่อยๆหันไป สิ่งที่ผมเห็นคือ ชายแก่วัยกลางคนอายุประมาณ50+ ยืนหลังชนกับหลังผมแต่สิ่งที่หน้าตกใจ คอของลุงคนนั้นหันกลับมาเผชิญหน้าตาสบตาใบหน้าของลุงคนนั้นตาข้างซ้ายทะหลนออกมาจากเบ้าตา มีลอยเหวอะหว่ะตามใบหน้าปากฉีกถึงช่วงหน้าอก และมีหนอนออกมาตามรูฟันที่โบ๋ ผมเลยตั้งสติ

ผม:ละละลุงชัยหรืิอป่าวครับตังผมสั่นในคณะที่พูด

ลุงชัย:……พยัคหน้าแต่ไม่ส่งเสียงอะไรออกมา

ในใจผมคิดโชคดีนะที่ลุงแกไม่หงุดหงิดหรือหิวผมจึงนำมาม่าและปลากระป๋องให้ลุงแต่สิ่งที่ผมคิดทำไมลุงถึงกลายเป็นแบบนี้ที่นี้มันมีความลับอะไรแน่ยังไม่ทันคิดเสร้จ ลุงชัยได้ทำการหักคอตัวเองไปด้านปกติแล้วหันมาหยิบอาหารจากมือผมแต่สีหน้าท่าทางไม่มีความใจดีอยู่เลย ตาแดงกล่ำฟันแหลมเหมือนแก้วที่แตก และกิน้ข้าไปอย่างตะกะตะกามผมเลยเอาละจังหวะนี้แหละเราต้องวิ่ง พอผมจะวิ่งมีมือมือนึงจับข้อมือผมไว้ไม่ต้องถามเลยว่ามือใคร ใช่แล้วมือลุงชัยคนดีคนเดิมนั้นเอง แล้วหันหน้ามาโดยใบหน้าที่เละหน้าขยะแขยงตาโบ๋มีหนอน เหวอะหวะเพิ่มเติมคือตาแดงกล่ำและกรีดร้องใส่ผมผมจึงสบัดมือของลุงแล้วรีบวิ่งมาให้ถึงปลายทางลุงชัยได้วิ่งตามมาเหมือนจะขย่ำผมแต่ก็โชคดีที่ลุงชัยแกตามผมมาไม่ได้ไม่รู้ว่าติดกับอะไรเขาถึงไม่ตามผมมาแล้วกลับไปสู่สภาพที่ดูใจดี ผมถอนหายใจเห้อเราจะต้องเจออะไรอีกมากมายไหมเนี้ย

ชื้ดชื้ด….โหล เสียงวอจากกีวี่

ผม:ว่าไงกีวี่มีอะไรหรือป่าว

กีวี่:อ่อจะเช็คดีหน่ะว่าร..อยู่ไหม?

ผม:อะไรนะกีวี่เสียงมันขาดๆหายๆ

กีวี่:ป่าวเราจะถามว่าตรวจเสร้จหรือยังเฉยๆ

ผมนึกออกเลยถามความจริงกับกีวี่ไปว่ากีวี่บอกผมมาเถอะที่นี้มันที่ไหนแล้วพนักงานคนเก่าหายไปไหนเขาตายหรือป่าวบอกความจริงมานะกีวี่เธอรู้ความจริงอะไรบ้าง!!!!???”

กีวี่:ความจริงอะไรเราก็ไม่ได้มีอะไรปิดบังนายเลยนะ

ผม:แน่ใจหรอแล้วในกระดาษของห้องผมทำไมมีข้อความเขียนว่าห้ามเชื่อใจกีวี่ด้วยล่ะ!!????

กีวี่:….ฮะฮะถูกจับได้สะแล้วสินะนายอยากรู้มากใช่ไหมทำไมคนเก่าถึงหายไปก็ไอคนที่อยู่ชั้นสองนั้นไงละฮ่าฮ่าฮ่า????‍??’?

ผม: !!!ละละลุงชัยนั้นอะหรอแล้วเธอทำอะไรเค้าาาาา!????

กีวี่:ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่มันทำตัวมันเองเปิดเผยความจริงของมันเองแล้วส่อไม่เข้าเรื่องเองเลยต้องเป็นแบบนั้นแหละอสูรกายน่ารักของชั่นนายอยากรู้ไหมละว่าทำไมถึงเป็นคนแก่หน้ารังเกรียจแบบนั้น เพราะชั้นทรมานมันให้ตายทั้งเป็นยังไงละขนาดกลายเป็นอสูรกายน่าเละแล้วยังทิ้งภาระไว้ให้ชั้นอีกสินะที่แกรอดได้มาถึงตอนนี้ก็เพราะมันสินะเหลืออีกแค่2ชั้น ขอให้นายโชคดี เพราะไม่มีใครเคยรอดมือชั้นและที่นี้ไปได้ชึ้ด…ชึ้ดด????

ผม:กีวี่เดียวสิเดียว(ไม่มีเสียงตอบกลับ)

ผมหันไปมองลุงชัยลุงชัยผู้น่าสงสารมันทำอะไรกับลุงไว้บ้างเนี้ยลุงคงทรมานมากเลยสินะขอบคุณนะครับที่เขียนใบบอกไว้รุ่นหลังถึงแม้ลุงจะไม่มีสติหรือจะกินผมผมก็ขอบคุณลุงนะครับผมขอทำงานนี้ให้จบแล้วผมจะมาปลดปล่อยลุงจากที่เฮงซวยนี้นะครับ????

ตี3.00น.ชั้นที่3

เอาละ(ถอนหายใจเบาๆ)ชั้นนี้เป็นชั้นที่ในกระดาษของลุงชัยเขียนไว้ค่อนข้างหน้ากลัวเลยเราต้องระวังและเซฟตัวเองให้มากขึ้นแต่ในหัวผมตอนนี้แถบจะไม่เหลือความคิดอะไรเลยนอกจากลุงชัยทำไมถึงเป็นแบบนั้นและเราจะออกไปยังไงจะรอดไหมผมคิดแค่เรื่องพวกนี้!!

ระหว่างทางที่ผมเดินขึ้นไปทั้งชั้นมีแต่กลิ่นคาวเหม็นสาปคือต้องบอกว่าเหม็นสุดๆจนผมอ้วกแตกเลยตามผนังมีรูปผู้หญิงคนนึงใบหน้าดูเศร้าสร้อย และเธอจ้องมองอะไรบางอย่างอยู่ดูจดจ่อไปทางนั้น แต่ช่างเถอะมันไม่ใช่เวลาตอนนี้ที่จะมาสังเกตุหรือคิดอะไรผมจึงรีบเดินขึ้นไป ระหว่างต้นทางมีธูป1ก้านกับกระเป๋าวางอยู่1ใบกระเป๋าเป็นกระเป๋าผ้าเหมือนกับกระเป๋าจ่ายตลาดของแม่แต่เป็นสีดำพอผมได้หยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมามันส่งกลิ่นคาวเลือดแรงมากจนผมแถบอยากจะรู้ว่าด้านในมีอะไรผมจึงเปิดกระเป๋าดูว่าต้นเหตุของกลิ่นมันคืออะไรผมถึงกับช็อคในกระเป๋าใบนั้นมีแต่ซากชิ้นส่วนมนุษย์มีทั้ง แขน'ขา นิ้วมือนิ้งเท้า ลูกตา ลิ้น หู  ทุกอย่างที่คนปกติควรจะมี แต่ผมก็คงต้องฝืนไปต่อ ผมได้ทำการจุดธุป1ก้าน ละหยิบกระเป๋าขึ้นบนบ่าบอกเลยว่าเหมือนแบกศพคนคนนึงที่มีน้ำหนัก70กิโลเลยผมคิดในใจนี้ทำไมเราต้องมาเจออะไรทำอะไรแบบนี้ด้วยวะแต่เอาเถอะเราก็ต้องรอดคืนนี้ไปให้ได้และช่วยปลดปล่อยลุงจากการทรมานนี้ผมเลยเดินไปถึงห้องแรกหึ้ยเอาจริงดิ!!  ไม่ชอบอะไรแบบนี้เลย สิ่งที่ทำให้ผมกลัวนั้นคือชั้นนี้ไม่เหมือนกับชั้นที่ผ่านมาตรงชั้นนี้ประตูได้เปิดไว้ทุกห้อง ผมเลยวางชิ้นส่วนแรกผมภาวนาว่าขออย่าให้มีอะไรโผล่มาต่อหน้าก็พอ ผมให้เสร้จห้องแรกพร้อมกับไคเหงื่อท่วมตัว พอผมลุกเดินไส่ถึงไหน ได้ยินเสียงครืดครืด จนผมแถบจะไม่กล้าหันไปแต่ผมก็เลือกที่จะหันกลับไป สิ่งที่แปลกคืิอ ชิ้นส่วนนั้นได้หายไปแล้วเหลือไว้แต่ความว่างป่าว ตอนนี้ใบหน้าผมเต็มไปด้วยเหงือสั่นกลัวว่าจะพบเจออะไรอีก ผมจึงกลั้นใจไปที่ห้องสอง และวางชิ้นส่วนนั้นลงไปช้าๆ ผมกลั้นใจมองไปในห้องบานนั้นซึ่งมันมืดมากแต่เหมือนมีอะไรขยับอยู่ภายในผมเห็นแบบนั่นเลยรีบที่จะลุกไปห้องต่อไป ผมคิดในใจไกล้จะถึงห้องสุดท้ายแล้วเราต้องใจเย็นๆแบบนี้ต่อไป แต่ทำไมอากาศมันยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆนะ ผมเลยกวาดสายตามองไปมา เหมือนที่ลุงชัยเขียนไว้จริงๆด้วยว่าจะมีโต๊ะและตู้ล็อคเกอร์ตั้งอยู่ แต่ท่าเราใจเย้นค่อยๆทำไปตั้งสติคงไม่มีอะไรเกืดขึ้นหรอกมั้ง ห้องที่3ครั้งนี้ผมทำการหลับตาแล้วค่อยๆว่างมันลงไปอย่างใจเย็น เสร้จผมลุกขึ้นแต่เกิดสิ่งไม่ขาดคิด ผมลืมตาขึ้นจากลมที่สงบกลายเป็นลมแรงมาก เลยพัดเศษผงฝุ่นปลิวเข้ามาที่ดวงตาผม ผมแซ่บตามากเลยเผลอขยี้ตาโดยไม่คำนึงถึงว่ามีกระเป๋าอยู่ในขณะที่ผมขยี้ตาเศษชิ้นส่วนก็ค่อยๆหล่นลงพื้นผมพยายามที่จะเอามือไปคว้าแต่ก็ไม่ทันสะแล้วมันหล่นลงกองที่พื้นหน้าห้องไปสะแล้ว หลังจากนั้น ลมได้สงบลงไปสักพัก แล้วมีเสียงกรี๊ดแหลมแสบแก้วหูออกมาทุกบริเวณชั้นผมจึงหยิบไฟฉายขึ้นมาส่องดูว่าต้นเสียงมาจากไหน ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่เจออะไรจนกระทั่งหันไปทางด้านหน้าซึ่งตรงเข้าไปภาบในห้อง พบหญิงร่างซี้ดผอมหนังติดกระดูกบริเวณท้องโตเหมือนคนท้อง ผมยาวลุงลังปิดหน้าปิดตา เขาหันมาแล้ว เขาได้ส่งเสียงกรี๊ดแล้ววิ่งไล่ผม  ผมพยายามวิ่งหนีจึงฉุกคิดได้ว่าในใบบอกต้องซ่อนตัว  แต่โต๊ะผมพยายามเข้าไปแต่มันดันคิดกระเป๋าผมเลยวิ่งไปที่ตู้ล็อคเกอร์แล้วปิดไฟเสียงเริ่มเงียบลงไปแล้วผมจึงมองผ่านช่่องล็อคเกอร์มันพอจะเห็นได้ในละดับนึง หญิงสาวคนนั้นเขาไม่ได้เดินสองขาเขาเดินสี่ขาแบบหงายหน้าขึ้นแล้วมือกับขาอยู่ด้านล่าง เธอพยายามมองหาผมแล้วส่งเสียงกรี๊ดเป็นระยะๆ จนเธอไปถึงโต๊ะที่ผมจะไปซ่อน เธอทำการพังโตีะตัวนั้น ผมพาลคิดในใจโชคดีที่เราคิดถูก แต่ยังไม่ทันหายใจได้ทั่วท้องเธอคลานมาทางตุ้ที่ผมซ่อนอยู่และไล่เปิดตู้ตามบริเวณที่ผมซ่อน ไม่ทันไรผมขาดสายตาจากเธอและผมเงยหน้าเพื่อจะมองหาเธอ ผมต้องตกใจไปกับสิ่งที่ผมเห็นในขณะนี่ ผมเห็นหน้าเธอเต้มๆ ยิ่งกว่า3ดีสะอีก ใบหน้าของถึงผิดรูป ธะธะเธอไม่มีลูกตาทั้งสองข้างแถมมีตะขาบและแมลงสาปรอดเข้าออกระหว่างเบ้าตานั้น จมุกของเธอเหมือนโดนตัดทิ้งไม่เหลืออะไรเลยนอกจากจมูกที่กวง ปากของเธอมีรอยเย็บและมีเลือดตามรูที่เส้นด้ายโผล่ออกมา และช่วงบริเวณกรามของเธอผิดมนุษย์อซึ่งมันเบี้ยวไปทางขวา และน้ำลายของเธอยไหล  ตลอดเวลาและตามใบหน้ามีตุ่มบวมๆใหญ่ๆทั่วใบหน้า บางจุดมีน้ำเลือดน้ำหนองไหลออกมาด้วย บริเวณแก้มซ้ายมองเห็นภายในเหงือกและฟัน เธอได้ทำการใช้ลิ้นของเธอที่ยาวเบื้อยพยายามดันเข้ามาเกือบถึงบริเวณหน้าผมแล้วและใช้จมูกดมกลิ่น อยากจะบอกว่ากลิ่นของเธอเน่าเหมือน สิ่งสกปรกทุกอย่างรวมกัน  กลิ่นถังขยะเปียกยังหอมกว่า สักพักเธอได้มองจ้องเข้ามาทางช่องล้อคที่ผมอยู่ ซวยแล้วเธอจับเราได้แน่ๆ ผมจึงควานหาของป้องกันตัวภายในนี้ จนผมไปเจอตะใบเล็บเสียบไว้อยู่บริเวณเหนือหัวผมผมจึงหยิบมาไง้เผื่อกรณี ที่เราหมดทางหนีหรือไม่มีที่ที่ตะรอดแล้วจะได้เลือกที่จะสู้และแล้วเธอก็ส่งเสียงกรี๊ดแล้วก็เดินไปกินชิ้นส่วนบนหน้าห้องของตัวเองต่อ ผมคิดในใจ เอาล่ะเวลานี้เป็นโอกาสที่เราจะรอดได้มากที่สุด ผมนับในใจ1-2-3 ไป ผมได้เปิดตู้ออกมาเบาๆแล้วค่อยๆพยายามเดินแต่ หนีเสือปะจรเข้ ผมไม่คิดไว้เลยว่าจะมีสองตัวอยุ่ในชั้นนี่ ผมเห็นผมแล้ว ผมก็เห็นมันเช่นกัน  ลักษณะมันเหมือนคนปกติทั่วไปไม่ได้ดูหน้ากลัวท่่ามันไม่แยกเขี้ยวอะนะ พอมันเห็นผม มันเลยตะโกนเพื่อบอก เธอคนสวยของเรา จนเธอได้กลับมาจ้องเราอีกรอบ  จังหวะนั้นผมไม่มีทางเลือกผมจึงวิ่งชน ไอตัวบ้าที่อยู่ข้างหน้าแต่ดีที่มันไม่ได้ดูแข็งแรงอะไร ขาแขนอ่อนปลวกเปียกแต่ตัวที่หน้าเป้นห่วงสิด้านหลังนางวิ่งสี่ขาพร้อมเสียงกรี๊ดร้องตามมาดังสะนั่นผมคิดว่าผมจะถึงปลายทางอย่างปลอดภัยแต่ไม่เลย เธอกระโดดเข้าประชิดตัวผมและกัดเข้าที่แขนข้างซ้ายของผมแต่ผมพยายามหยิบตะใบเล้บที่มีแทงเข้าที่เบ้าตาของเธอเธอกรีดร้องดังสะนั่นเธอได้กระโดดถอยหลังไปตั้งตัว ผมจึงพยายามคลานให้ถึงปลายทางพร้อมกระเป๋าที่ใส่ชิ้นส่วนจนผมถึงปลายทางนางได้แต่ร้องและทำลายทุกสิ่งทุกอย่างบริเวณนั่น ผมเลยหันมาดูว่าบาดแผลของผมมันลึกแค่ไหน แผลมันค่อนข้างลึก เหมือนเอาปากฉลามทั้งหลายๆอันมาปักรอบแขนตัวเองเลย ผมจึงฉีกแขนเสื้อเพื่อห้ามเลือดมันไว้ก่อน และหาคีการ์ดเพื่อจะไปชั้นสุดท้าย แต่ผมก็หาไม่เจอ  ไม่นะมันไปล่วงอยุ่ที่ไหนท่าไม่มีคีการ์ดเราก้ไปต่อไม่ได้ดิเท่ากับเราพยายามมาสูญป่าว ผมจึงกวาดสายตามองแบะเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ คีการ์ดหล่นอยุ่ตรงที่อีผีบ้านั้นอยู่ผมคิดในใจ เอายังไงดีเราต้องหลอกล้อเพื่อให้นางไปทางอื่นแล้วค่อยรีบหยิบการ์ดมาให้ทันก่อนอื่นเราต้องหาก้อนหินหรือกระป๋องหรืออะไรก็ได้เพื่อดึงคงามสนใจมันไป หึ้ยเรามีไฟฉายอยู่นี้หน่า นั้นแหละมันอาจจะได้ผล ผมจึงเปิดไหฉายและทำการปาไปในบริเวณห้องของเธอ เพื่อดึงความสนใจ เอาล่ะไป ผมเขวี้ยงไฟฉายไปทางห้องที่3โชคยังเข้าข้างที่นางวิ่งตามเสียงไฟฉายหล่นนั่นไป ทีนี้แหละเราต้องรีบวิ่งไปเอาการ์ด ผมได้ทำการวิ่งไปหยิบการ์ดแล้วรีบวิ่งออกมา แต่เกิดซวยขึ้นมาอีกแล่วที่อีผีบ้าดันออกมาพอดี นางจึงอวิ่งเข้ามาชาร์จผมอีกรอบ แต่รอบนี้มันไม่ได้ทำอะไรผมแน่ผมคิดในใจ แต่ไม่เป็นอย่างที่ขาดการไว้ ผมต้องยอมเสียนิ้วนางข้างขวาให้เธอไป เพื่อที่จะเอาคีการ์ดมา!!

ผม:โอ้ยยยยยยย….เจ็บเป็นบ้าเลยไอผีบ้าจำไว้เลยนะกูจะมาเอาคืน

ผมได้ทำการพันแผลใหม่ทั้งต้นแขนที่โดนกัด และพันมืดที่นิ้วนางหายไป เวลานี้อยากสุบบุหรี่จริง ! ผมได้แต่สวดมนขอพร ว่าท่าสิ่งศักดิ์สิทมีจริงข้าพเจ้าขอให้ข้าพเจ้าปลอดภัยและรอดออกจากที่เฮงซวยนี้ด้วยเถิดดดดสาธุ!!   เอาล่ะเหลือชั้นสุดท้ายที่เราต้องชี้เป็นชี้ตายว่าจะรอดไม่รอดก็คือชั้นนี้แหละ!!

ชั้นที่4 ตี4.00น.

เห้อคงเป็นที่สุดท้ายแล้วสินะเราจำได้หลุดพ้นจากฝันร้ายนี้สักทีแล้วจะได้กลับบ้านไปหาลูกของเราชั้นนี้จะเป็นชั้นที่วัดความเป็นแบะความตายของเรา เราต้องเซฟตัวเองและสู้ให้เต้มที่ แต่ทำไมทางขึ้นมันต่างจากทุกชั้นเลยล่ะ ชั้นนี้เป็นชั้นที่เหมือนมีคนทำความสะอาดอยู่ตลอด กำแพงเป็นสีดำมีพรมตามทางเดินสีแดง ราวบรรไดรเป็นไม่ศักดิ์ชั้นดีเลย จนผมเดินถึงหน้าประตู ก็เกิดอาการขนลุกสู้พอได้เห็นประตูบานนี้  ประตูเป็นประตูหน้าจะเป็นประตูที่ปิดถึบไปหมดพนังกำแพงเป็นกำแพงเก็บเสียงแม้แต่เสียงลมก็ไม่สามารถรอดออกมาได้ และมีที่ใส่คีการ์ดตรงกลางประตูบานใหญผมเลยเดินเข้าไปใส่คีการ์ดตรงนั้น ปึ่ง.,..ชื้ดๆๆๆ  เสียงประตูเปิดหยั่งกับเสียงในหนังยังไงยังงั้น ภายในห้องดูหรูหรา บริเวณกลางห้องมีห้องโถง กว้างๆกับผมสีแดง และบริเวณรอบๆมี ข้าวของตกแต่งโบราณทั่วไปแต่แลดูหลอนๆ และตู้เย็น1ตู้สิ่งที่เด่นที่สุดในห้องนี่  ไม่ใช่อะไร  มันคือกรงสีดำ มีโซ่ห้อยตามข้อต่างๆ มองไปด้านในมืดมาก มองอะไรไม่เห็นเลยว่าสิ่งในนั้นมันคืออะไร ผมพยายามจะนีบเดินเข้าไป แต่ได้ยินเสียงปริศนาขึ้นจากชั้น2ของห้อง แต่ไม่แน่ชัดว่าเป็นใคร?

เสียงปริศนาชาย:ไหนแกบอกว่าชั้นแรกมันก็เรียบร้อยแล้วไง????

เสียงปริศนาหญิง:ขะขอโทษค่ะบอสใครจะไปรู้ว่ามันจะขี้สงสัยแล้วจับทางของเราได้ละคะแล้วอีกอย่างคุณชัยคนที่เราคิดว่าเราทรมานจัดการเขาเรียบร้อยแล้วเขาจะทิ้งสิ่งที่ขัดขวางเราได้ถึงขนาดนี้

เสียงปริศนาชาย:พ่อนะพ่อทำไมพ่อต้องทำแผนผมพังเสมอเลย

เสียงปริศนาหญิง:แต่ใจเย็นนะคะบอสดิฉันว่ามันคงไม่รอดจากชั้นนี้ไปได้แน่ๆเพราะดิฉันได้เตรียมอาวุธลับเพื่อให้เจ้าไมเคิ้ลโมโหหงุดหงิดมากขึ้นแล้ว

เสียงปริศนาชาย:ท่าเธอการันตีฉันก็โอเคร แต่ชั้นให้โอกาสเธอแค่ครั้งนี่ครั้งสุดท้าย ท่ามันยังรอด เธอเตรียมตัวเป็นอาหารแทนมันให้พ่อชั้นได้เลย

เสียงเริ่มเงียบไป…..

ผมคิดในใจพ่อหรอลุงชัยเป็นพ่อของบอสหรอแล้วบอสที่เราไม่เคยเจอเห็นหน้าทำแบบนั้นกับพ่อตัวเองได้ยังไงเสียงผู้หญิงนั้นคือเสียงใครกัน?

ผมคิดไปสักพักผมเลยตั้งสติและกำลังจะเดินไปที่จุดสุดท้ายที่จะวัดชี้ว่าผมจะรอดกับไปหรือไม่และมีเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นว่า!!!

กีวี่:อะอ้าวววว่ายังไงคนเก่งฉันไม่คิดเลยว่าแกจะมาถึงชั้นนี้ได้โดยแถบจะไม่มีรอยบาดเจ้บอะไรเลยผ

ผม:คิดในใจ(แขนที่โดนกัดกับนิ้วที่ขาดขนาดนี้ บอกแถบไม่บาดเจ็บอะไรเลยบ้าหรือป่าววะ)เธอต้องการอะไร!!

กีวี่:ชั้นไม่ต้องการอะไรนอกจากให้แกเป็นอาหารของไมเคิ้ลของชั้นไง!!

ผม:เธอบอกมาว่าที่ทำงานนี้คือที่ไหนทำไมถึงได้ทารุณต่ำช้าขนาดนี้

กีวี่:ชั้นจะบอกให้เอาบุญก็แล้วกันว่าบริษัติที่แกกำลังอยู่มันคือองกรค์มืดและซื้อขายเนื้อมนุษย์กับความสนุกในการทรมานคนยังไงละใครพร้อมที่จะจ่ายเราก็พร้อมจะหาเหยื่อมาให้ ในองกรค์นี้จะมีแต่พวกใช้ความรุนแรง โรคจิต วิปริตและคนรวบที่ชอบเสพติดคงามเจ็บปวดทรมาณต่างๆทั้งนั้นแหละแต่นายโชคดีแล้วที่ได้มาเป็นเหยื่อของชั้นและชั้นขอให้แกตายที่นี้สะ ไมเคิ้ลไปฉีกมันสะ!!

เสียงไฟช็อต  ฉื้ดดดดฉื้ดดด  ว๊าคคคคคคคคคค

มีเสียงร้องที่ค่อนข้างจะน่ากลัวแต่ดูทรมานมาก และประตูกรงได้เริ่มทำงานค่อยๆขยับเปิดออกมากรงนั้นสั่นไหวรุนแรงเหมือนจะพังได้ทุกเมื่อ จนประตูเปิดออก มีเสียงคำรามจากสิ่งที่อยู่ในนั้น และค่อยๆเดินออกมาอย่างช้าๆพื้นในบริเวณนั้นสั่นไหวทุกครั้งที่สิ่งบางอย่างภายในนั้นก้าว และผมก็ช็อคที่ได้เห็นสิ่งประหลากภายในนั้นที่มันเรียกว่าสัตร์เลี้ยง ร่างกายของทันเปลือยเปล่าแต่ร่างกาวกำยำความสูงน่าจ่ะ200ได้มีผิวหนังสีแดงกล่ำแต่ตามผิวหนังมีรอยเย็บต่างๆและรอยแผลลึกเหมือนโดนทรมานมาและอย่างสุดท้ายคือ ใบหน้าของสิ่งประหลาดนั้น มีใบหน้าเป็นแพะมีเขายาวเกือบถึงด้านหลังและมีดวงตาสีแดง และมีขนลุงลังเต็มใบหน้า แต่ช่วงระหว่างหัวมีลอยฉีกลึกเห็นสมองมันฉีกยิ้มละส่งเสียงคำรามดังทั่วบริเวณ

ผม:นี้หรอไมเคิ้ลที่บอกเป็นสัตร์เลี้ยงนี้คืิอเราต้องเจอกับไอตัวบ้านี้จริงๆหรอตายแหงๆ????

ไม่ทันได้พูดอะไรสิ่งนั้นได้วิ่งเข้าใส่ผมอย่างจังแต่ผมก็หลบได้อย่างฉิวเฉียดเกือบไม่พ้นแล้วสิไม่ทันได้คิดว่าจะเอายังไงมันกลับมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้มันหยิบของตกแต่งภายในห้องเควี้ยงใส่ผมจนเศษกระจกที่แตกปักเข้าที่แก้มซ้ายผม

ผม:โอ้ยยยยยยเจ็บจังวะเห้ยยยใจเย็นๆคุยกันก่อนดิวะผมคิดในใจ(กูจะทำยังไงดีกูตายแน่ๆ)จนผมฉุกคิดขึ้นว่าในกระดาษนั้นช่วยเรามาหลายครั้งแล้วแบ้วก็มีวิธีจัดการกับมันด้วยนี้หน่า แต่ก็จำไม่ได้ผมได้แต่พยายามนึกว่ามันให้ทำอะไรจนผมตั้งตัวไม่ทันกระพริบตาหนึ่งครั้งมันก็ได้หายไปจากสายตาผมและมันก็โผล่มาด้านหลังผมโดยไม่ทันตั้งตัวและมันกวาดแขนสบัดใส่ผมทำให้ผมกระเดนไปทางฝั่งตรงข้ามไกล้ๆตู้เย็นแล้วรู้สึกแปลกใจ ทำไมมันถึงไม่ทำลายตู้เย็นหรือโยนตู้เย็นเลยนะจึงทำให้ผมนึกออก เอะกระดาษบอกว่าในตู้เย็นมีอาหารที่ต้องให้มันนิ แต่ต้องพยายามคุยกับมันเพื่อให้ใจเย้นลง

ผม:นี้ไมเคิ้ลใจเย็นๆนะค่อยๆคุยกัน ทำไมนายถึงโดนจับมาไว้ที่นี้ล่ะ หลังจากที่ผมเรียกชื่อมันมันก็หยุดนิ่งไปสักพักแล้วส่ายหัวไปมา ไม่รุ้หรอ มันพยัคหน้า นายอยากเป็นเป็นอิสระไหม  มันพยัคหน้าและสายตาที่ดูเศร้าสร้อย ผมจึงเอามือคว้าตู้เย้นละเปิดตู้เพื่อที่จะเอาอาหารให้ไมเคิ้ล นี้ไมเคิ้ลเอาไหม ไมเคิ้ลพยัคหน้าอีกครั้ง  ผมจึงโยนไปให้มัน มันได้วิ่งจู่โจมชิ้นเนื้อนั้นเหมือนอดอยากมานานมากตะกะตะกาม พวกคนชั่วมันไม่เคยให้อาหารนายนอกจากใช้งานเลยสินะทำไมพวกมันทำกับนายแบบนี้แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็พูดขึ้น

กีวี่:เสียงปรบมือ…..เก่งจริงๆที่ทำให้สัตรเลี้ยงของชั้นหยุดคลุ้มคลั่งได้

ผม:ทำไมแกทำกับมันแบบนี่มันมีหัวใจเหมือนกันนะเหมือนกับแกด้วยความที่ผมโมโหผมจึงพยายามหยิบเศษแก้วต่างๆปาขึ้นไปหานาง

กีวี่:โอ็ะโอ้ววว  แรงยังเหลือหรอ ไม่น่าเชื่อแต่มันคงเป็นสิ่งสุดท้ายที่แกจะได้ทำแล้วล่ะตายไปสะเถอะนะ 

กีวี่ได้กดรีโมทแปลกๆอีกครั้ง เสียงไฟช็อตแรงสูงได้ช็อตไปที่ปลอคคอของไมเคิ้ล จนมีเบือดไหลออกมาจากหูและดวงตา แววตากลายเป็นสีดำ ใบหน้าไร้อารม วิ่งเข้ามาทำร้ายผมและส่งเสียงคำรามดังกึกก้อง ผมพยายามเรียกสติไมเคิ้ลกับมาแต่ก็ไม่สำเร็จ จนกระทั่ง ผมไม่ทันได้ตั้งตัว เล็บของไมเคิ้ลอันยาวเปื้อยแดงแทงเข้าที่ช่วงสีข้างผม

ฉึกกกกกกกก….

ผม:มะไมเคิ้ลตั้งสติหน่อยเส้ นายอยากออกไปจากทีนี้ไม่ใช่หรอตั้งสติหน่อยรู้สึกตัวสักที!!

ตาผมตอนนี้เบลอไปหมดมองพร่ามัวไปหมดอาจเป็นเพราะเสียเลือดมากนี้ผมจะตายทีนี้จริงๆใช่ไหมแต่ก่อนผมตายผมก็ขอเรียกสติและพาเจ้าไมเคิ้ลนี้หนีไปให่ได้ก่อนจะตายค่อยว่ากัน  ผมมองไปที่ไมเคิ้ลเห็นแววตาของไมเคิ้ลเศร้าสร้อยยิ่งกว่าเดิม น้ำตาของมันไหลออกมาเหมือนจะบอกว่ามันขอโทษไม่ได้ตั้งใจ ผมจึงพยายามเรียกสติมันอีกครั้งนี้ไมเคิ้ล นายอยากมีเพื่อนไหมชั้นนี้แหละจะเป็นเพื่อนของนายเองและเราหนีไปด้วยกันดีกว่าเป็นอิสระไปด้วยกันเถอะไมเคิ้ลได้พยายามต่อต้านการควบคุมของกีวี่ จากตาเป็นสีดำค่อยๆเริ่มกลับมาเป็นปกติและพยายามจะดึงปลอคคอนั้นออก ซึ่งปลอคคอท่าถอดออกมันจะระเบิดภายใน15นาทีทันที ค่อยๆแกะนะใจเย้นๆไมเคิ้ล สู้ๆ!!

กีวี่:แกนี้มันตัวขัดขวางชั้นจริงๆเลยนี้นะ งั้นแกทั้งสองก็ตายไปทั้งคู่สะเถอะ ปั๊งงงปั๊งงงง….????

กีวี่ได้หยิบปืนเพื่อที่จะยิงปิดชีวิตผม แต่สิ่งที่ไม่ขาดคิดก็เกิดขึ้น ไมเคิ้ลได้วิ่งมารับลูกกระสุนไว้จนหมดแม็กเพื่อปกป้องผมให้รอดและไมเคิ้ลพยายามจะพูดว่า นะนี…ออก….ปาย.ให.ได้นะ พะเพื่อน!! ทางออกอยู่บนนั้นจะมีกระเป๋าชูฉีพอยู่กระโดดออกไปเลยนะ!!

ผมตกใจกับสิ่งที่ได้ยินละพยายามเรียกสติกลับมาถึงแม้ผมจะแถบยืนไม่ไหวแล้วก็ตาม

ผม:แกนี้มันเลวระยำตำบอนจริงๆนะผมโมโหถึงขนาดที่แถบจะเป็นบ้า ผมเลยหยิบเศษแก้วพยายามเควี้ยงใส่ด้วยความโมโหจนกระทั่งผมได้มองเห้นบรรไดรทางขึ้นไปชั้นนั้นเพื่อมี่จะไปฆ่าพวกมันให้หมดพอผมได้วิ่งขึ้นไปยัยกีวี่วิ่งไปคว้ากระเป๋า  ผมจึงคิดในใจจริงที่ไมเคิ้ลบอดจริงๆด้วย ผมเลยฉุดกระชากกับกีวี่อยู่สักพักจนกีวี่พลัดตกลงไปเสียงเข้าที่เขาของไมเคิ้ลทะลุล่างอันน่าเสียดายนั้น

กีวี่: ชะช่วยชั้นด้วยเบสชะช่วยชั้นที!!

ผม:ช่วยกับผีอะสิ สมควรแล้วที่โดนแบบนี้ทรมานไปสะเถอะโดนสะบ้างจะได้รู้สึกเหมือนที่แกทำกับเพื่อนชั้นกับลุงชัย ชั้นอโหสิให้

และผมก็รีบคง้ากระเป๋าวะพายใส่หลังวิางไปทางห้องนั้น ภายในห้องนั้นพบจอเป็นร้อยๆจอ แต่ไม่ใช่ที่นี้สะทีเดียว ในห้องไม่มีใครอยู่ 

ผม:นี้มันเหี้…อะไรวะเนี้ยมันมีอีกหลายๆที่เลยหรอ มันต้องมีการยุทติวงจรอุบาทนี้ทิ้งสะให้หมด 

และเสียงปลอคคอดังเตือนขึ้นว่าเหลือเวลาอีกแค่5นาทีระเบิดจะทำงานผมเลยรีบคว้าที่อยู่ในสมุดของที่ตั้งทั้งหมดในองกร เหี้…นี้ติดมือมาด้วย และรีบกระโดดออกไปจากที่แห่งนี่

เสียงระเบิดตู้มมมมมมมมม ดังไปเป็นพันธุ์ไมค์

ผม:เอาละเราควรต้องกลับบ้านของเราก่อน และให้คำสัญญา ไมเคิ้ล/ลุงชัย ผมจะกวาดล้างองค์กรเลวๆนี้ไปให้หมดหมดผมให้สัญญา 

ทีวี:สวัสดีครับเช้าเล่าข่าววันนี้ มีเหตุที่น่ากลัวเกิดขึ้น บริษัตินึงขาดว่าจะเกิดไฟฟ้าลัดวงจรได้ระเบิดทำลายทุกอย่างไม่เหลืออะไรเลยนอกจากซากตึกที่ถล่มลงมา ส่งเสียงดังไปทั่วบริเวณ ตอนนี้ ตร.เร่งตรวจสอบนะจุดเกิดเหตุอยูาขาดว่าไม่นานจะทราบสาเหตุที่แท้จริง สวัสดีครับ????

ขออภัยท่าเกิดใช้คำไม่สุภาพและขอบคุณที่ฝืนอ่านเรื่องนี้ยันจบนะครับ????☺️

เมเวียส-