คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 คน2คน
เวลา 13. นาฬิกา 54 นาที
“เจ้า....เป็นใคร.........”
“..........”บุรุษหนุ่มยังคงอยู่ในอาการค้างและตกตลึงกับภาพข้างหน้านั้น และเพียงแค่แวบเดียวเท่านั้นที่เห็นเงามือสีดำบางอย่างซ้อนทับร่างนั้นทำให้เขารีบขยี้ตาแล้วมองมาที่เธอใหม่
“ข้าถามว่า....เจ้าเป็นใคร”หญิงสาวเร่งรัดเพื่อให้อีกฝ่ายบอกชื่อ
“จะ...เจ้าชายแห่งอัสเทีย ฟรอส์ อัสเทียร์(Frost Austere)”ชายหนุ่มเลิกลั่กเผลอบอกชื่อของตนเองไปด้วยความตกใจ
“ข้า..คาล่า เพอริโด้ต ผู้คนที่บ้านข้าเรียกข้าเช่นนั้น” (Carla Forridost) หญิงสาวแนะนำตนเองด้วยสายตาที่เย็นชาดุจน้ำแข็งไม่มีแม้แต่รอยยิ้มหรือความตื่นเต้นที่พบกับสายเลือดของกษัตริย์ ที่ยืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าของฝ่ายชายที่มีดวงตาสีน้ำเงินของท้องทะเลแลผมสีน้ำตาลยาวประบ่า(คล้ายๆคนซอยผมอ่ะ)ใบหน้ารูปไข่ ใบหน้าของชายหนุ่มที่งดงามราวกับผู้หญิงรูปร่างสูงสง่าลำตัวปานกลาง เสื้อผ้ารุ่มร่ามที่อลังการตามแบบของขัตติยะ...........
“เธอมาทำอะไรที่นี่”ฝ่ายฟรอส์เปิดฉากถามทันที
“อะไรกัน...คนอุตสาห์ช่วย ไม่ให้โดนขโมยริมผิวปากไปแท้ๆ”คาล่าหัวเราะแล้วเอามือแตะที่ปากของตนเองพร้อมกับแสยะยิ้มออกมาด้วยความสนุก ทำเอาอีกฝ่ายโมโหบ้างเล็อน้อยแต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับสัมผัสถึงบางสิ่งบางอย่างในใจของเธอ
“ชิชะ ก็ข้าออกจะหล่อปานนี้จะมีสาวที่ไหนบ้างล่ะที่ไม่ตกหลุมรักข้า”ฟอรส์เปิดฉากเสยผมพร้อมกับยิ้มเก๊กเม่ให้กับหญิงสาวตรงหน้าแต่ดูท่าว่าเจ้าหล่อนจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรกับเขาเลย
“...หลอนเหรอ??”คาล่าเอียงคอพูดด้วยความสงสัยพลางมองไปที่ฟรอส์สำรวจทุกตารางนิ้วด้วยความงง
“หล่อเฟ้ย!!”
“หลอน??”
“หล่อต่างหาก!!”
“หล่น??”
“หล่อ!!”
“หล่อ??หมายความว่าไงไม่เห็นจะรู้จัก??”
“หา!!ไม่รู้จักจริงเหรอเนี่ยหล่อที่หมายความว่าบุรุษรูปงามนี้ไม่รู้จักจริงๆเหรอ!!”o.O
(- - ) ( - -) (- - ) ( - -)
“เจ้าเกิดที่ไหนกันเนี่ยถึงไม่รู้จักกระทั่งคำนี้- -“ฟรอส์บ่น
“ท่านไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”คาล่าหัวเราะคิกคัก มือที่เย็นเยือกทั้งสองข้างของเธอสัมผัสไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างแผ่วเบารอยยิ้มที่เย็นเยือกราวกับน้ำแข็งกำลังผุดขึ้นมาทำให้รู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ดวงตาสีแดงที่อยู่บนใบหน้ากำลังยิ้มเยาะกับความโง่เขลาของชายผู้นี้
“หมายความว่ายังไง.....”
แต่ง!!แต่ง!!
“!!”ฟรอส์สะดุ้งเฮือกแล้วหันไปมองทางต้นเสียง นั่นคือเสียงระฆังของเมืองที่กำลังดังลั่นกังวานกึกก้องไปทั่วนั่นเอง
“อ๊ะ!!ได้เวลาแล้วเพื่อนของข้ากำลังเรียกข้าอยู่แน่ะ ข้าคงต้องขอตัวก่อน เจ้าชายอัสเทีย”คาล่าเดินถอยห่างออกมาแล้วถอนสายบัวหนึ่งเธอหันหลังกลับแต่ไม่ทันที่จะเดินไปฟรอส์ได้วิ่งเข้ามาคว้ามือเธออีกครั้ง
“เราจะได้เจอกันอีกรึเปล่า”ชายหนุ่มถาม
“.......!! หึ”คาล่าหันมาแล้วยิ้มให้กับเขาสายลมเริ่มพักผ่านแรงขึ้นตัวของเธอกำลังโปร่งแสงและลอยขึ้นเหนือพื้นดินมือที่เย็นยะเยือกนั้นได้จับไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมกับกระซิบไปที่หูอย่างแผ่วเบาและรอยยิ้มที่น่าสะพรึงกลัวและเย็นยะเยือก
“ได้สิ....เราจะต้องได้พบกันอีกแน่นอน เมื่อถึงคราวนั้นข้าจะ....”หญิงสาวกระซิบบอกอย่างแผ่วเบาแต่กระนั้นคำๆหนึ่งได้หลุดหายไปก่อนที่เธอจะพูดจบร่างของคาล่าเริ่มโปร่งแสงมากขึ้นและหายไปกับอากาศเหลือเพียงแต่คำพูดประโยคหนึ่งที่หายไปและความงุนงงของชายหนุ่ม.....
ท่ามกลางดวงจันทร์สีแดงสด ข้าจะมาขโมยเอาของสำคัญของเมืองนี้ไป ตามคำสัญญาในอดีตกาล
………………
“ข้ามิใช่ปีศาจ”
*++++++++++++++++++++++++++*
ณ พระราชวัง เวลา 21 นาฬิกา 32 นาที
เพล้ง!!
“เสียงอะไรน่ะ!!”ทหารยาวหนุ่มคนหนึ่งพูดเสียงดังพร้อมกับหันมองซ้ายขวาไปมาด้วยความสับสน
“!!”ทหารหนุ่มล้มกองลงไปกับพื้นทันทีโดยมีเข็มเล่มยาวหนึ่งเล่มปักอยู่ที่ด้านหลังของคอของทหารหนุ่มที่ยืนเฝ้าประตู
“ช่วยหลับไปสักพักเถอะนะ.....”เสียงของบุรุษหนุ่มพูดขึ้นอย่างแผ่วเบา หญิงสาวที่อยู่ภายในมุมมืดก้าวเดินออกมาเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นตนชัดเจนขึ้น
“การป้องกันของที่นี่หละหลวมกว่าที่ปราสาทของเราซะอีก”หญิงสาวพูดพร้อมกับเหยียดริวผิปากเล็กน้อย
“ครับ แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นท่านก็ห้ามประมาทเด็ดขาด”ชายหนุ่มองค์รักษ์นามอัสพูดขึ้นพร้อมกับเดินไปเช็คพื้นที่ต่างๆเพื่อเคลียร์กับดักต่างๆที่อยู่บริเวณรอบๆนั้นเพื่อให้เจ้านายสาวของตนหนีไปได้อย่างปลอดภับพร้อมกับบุคคลสำคัญที่อยู่ภายในห้องที่อยู่ข้างหน้านั้น
“รู้แล้วน่า....”หญิงสาวบ่นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยแต่ภายในดวงตานนั้นกลับนิ่งเสียจนน่ากลัว เธอเดินตรงไปที่ประตูเพื่อเปิดมันออกแต่ไม่ทันที่จะเดินไปถึงครึ่งทางระหว่างประตูกับที่เธอแอบซ่อนตัวในเงามืดตอนแรกก็กลับมีเสียงตะโกนดังขึ้นมาซะก่อน
“หยุดนะ!!”เสียงของทหารแต่ละคนที่วิ่งกรูเข้ามาด้วยความเหนื่อยหอบ
“ดูท่าว่างานนี้จะมีตัวยุ่งเข้ามาอีกแล้วนะ”หญิงสาวเหยียดยิ้มที่มุมปากพร้อมกับเอื้อมมือไปจับที่เข็มกลัดที่หน้าอกของตนเองเพื่อดูอัญมณีที่ประดับอยู่ตรงกลางที่ห้อยอยู่ออกมาแล้วยกมือขึ้นไปที่ข้างลำตัวทำให้เกิดแสงวาบขึ้นมา ลูกแก้วคริสตัลใสสีน้ำเงินที่ประดับอยู่ตรงกลางและข้างในมีหินสีแดงเข้มซ่อนอยู่ รูปร่างของเข็มกลัดค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นดาบยาว
“ฆ่ามันให้หมด”หญิงสาวเอยอย่างเยือกเย็น อัสพยักหน้าเป็นเชิงตอบแล้ววิ่งเข้าไปจัดการทหารแต่ละคน หญิงสาวพยายามเดินตรงไปที่ประตูแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะถูกทหารองค์รักษ์กันเอาไว้ตลอดเส้นทางถ้าจะไปก็คงจะเสียเวลาและเลือดสาดกันสักเล็กน้อย หญิงสาวเหยียดยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง กระแสลมที่แผ่วเบารุนแรงขึ้นจนเห็นได้ชัด แสงจากเปลวไฟและเทียนต่างๆมอดลงปรากฏให้เห็นเพียงดวงตาสีแดงสดที่ส่องสว่างท่ามกลางความมืดแต่ดวงตาคู่นั้นช่างดุดันเสมือนกับสัตว์ร้ายก็มิปาน
“คอยข้าก่อนเถอะเจ้าชายแห่งอัสเทียอีกไม่นาน...ข้าเซเลซเทียผู้นี้จะต้องไปรับท่านมาอย่างแน่นอน....”
“อัญมณีเปรียบเสมือนตัวแทนของข้า”
+ --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- +
อย่าเช้าใจผิดกันนะอัญมณีตรงหน้าผากของเซเลสเทียคือสีม่วงนะ เพื่อนเราอ่านแล้วหลงผิดกันหลายรายแล้ว-*-(อ่านไม่ละเอียด)
แต่ถ้าเป็นเข็มกลัดจะเป็นสีน้ำเงินเหมือนกับที่เห็นในรูปภาพข้างบนนี้แหละ^^
ตอนนี้ก็ลงไปแล้วอีกหนึ่งตอน-w-เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราดองไว้มานานแล้วดันไปแต่งภาค2ซะก่อน-U-
มันก็เลยต้องแก้ใหม่
แล้วถ้าเกิดมีเวลาว่างเมื่อไรจะเอารูปตัวละครมาให้ดูค่า
อาจจะวาดเองหรือหารูปเองอ่ะนะแหะๆๆ- -
ก็เตรียมใจกันหน่อยล่ะกันน้าเอิ้กๆๆ
ขอบคุณจ้า^^
คนเม้มน่ารักไชโยโหฮิ้วO(>0<)O~
ความคิดเห็น