ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่ทั้ง 4
ในที่นั้นสิ่งที่ไม่มีตัวตนไร้จุดหมายเป็นเพียงตำนานแต่ก็ยังมีจริง สิ่งนั้นถูกเรียกว่า SEED DESTINYเมล็ดพันธู์แห่งความหวังของมวลมนุษย์มันเป็นเพียงแค่ตำนานเหล่าผู้คนที่โง่เขลากับไม่รู้ว่ามีตัวตน เพยีงอาศัยอยู่ในตัวคนนั่นเอง มิติที่เราไม่รู้จักยังมีอยู่ทางเข้านั้นจะเปิดเพียงแค่100ปีหนึ่งครั้งและมีผู้ที่ถูกเลือกเพียงแค่4คนเท่านั้น คนที่ต้องการมัน คนที่ต้องการทำลายนั้นมีอยู่มากเหลือเกิน ในตำนานกล่าวว่าผู้ที่ถูกเลือกนั้นแทบจะไม่มีเลยแต่ครั้งนี้ตำนานที่เคยเกิดขึ้นเมื่อ500ปีก่อนกำลังจะบังเกิดแล้ว
"สิ่งที่ข้าหวังไว้มันเคยเป็นจริงด้วยเหรอ"
"ไม่ใช่เพียงท่านที่หวังไว้ข้าก็เช่นกัน"เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น
"คนที่ข้าต้องการนะ...ไม่เคยเป็นจริงเลย"เสียงของหญิงสาวพูดด้วยความเศร้าอย่างมาก
ภาพนั้นถูกเปลี่ยนเป็นภาพที่มีไฟลุกไห้มชายหนุ่มที่นั่งร่ำไห้คร่ำครวญอยู่ร้องขอชีวิติของลูกสาวและลูกชายองตนแต่สุดท้ายมันก็ฆ่าพ่อของพวกเขาทั้งสองได้แต่ร้องไห้เท่านั้นเองแม่ของเด็กได้มาอุ้มและพากนีไปอย่างรวดเร็ว วันเวลาพ่านไปเรื่อยจนพวกเขาย่างเข้า18แม่ของพวกเขาได้ตายไปตอน12ขวบจึงได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นความผิดของพวกเขา
"ฉึก"เสียงคนโดนแทงดังขึ้นชายหนุ่มไม่ได้โดนแทงทั้งๆที่ตั้งใจจะมาฆ่าชายหนุ่มแต่หญิงสาวได้มากันเอาไว้จึงทำให้ไม่โดนตอนที่ดึงดาบทำให้หญิงสาวล้มลงไปแต่ชายหนุ่มรักไว้ได้ทัน ชายหนุ่มโกรธมากจึงฆ่าชายคนนั้นและพรรคพวกของเขาไม่เหลือซากก่อนที่จะทำให้หญิงสาวอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง
"ขอร้องละฟื้นขึ้นมาทีเถอะ ทำไมเจ้าต้องมาปกป้องคนอย่างข้าเจ้าเกลียจข้าไม่ใช่รึ"เสียงชายหนุ่มโอดครวญค่ำครวญ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น
"ถึงข้าเกลียจเจ้าแต่ไม่ได้หมายความว่าเกลียจนี่คะ..ความจริงข้าก็รักเจ้า....มากต่างหากอัส..รัน"เสียงของหญิงสาวเลือนลอยหายไปกับอากาศทำให้ชายหนุ่มตกใจมาก
"คะ.....คางาริ้~"เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังกึ่งก้องไปทั่งถึงพวกเขาจะชนะสงครามแต่ไม่อาจจะปกป้องสิ่งที่สำคัญที่สุดเอาไว้ได้ เมื่อชายหนุ่มตะโกนเสร็จก็มีควันฟุ้งกระจายพร้อมกับหญิงวาวผมสีน้ำตาลและชายหนุ่มผมสีเงิน
"เจ้ามีความปราถณาให้นางฟื้นใช่ไหม"หญิงสาวถาม
"ถึงต้องขายวิญญาณให้แก่ปีศาจหรือซาตานข้าก็ยอมขอเพียงแค่ให้เธอฟื้นขึ้นมาก็พอ"อัสรันพูดน้ำตาไหลลินลงมาตั้งแต่เกิดมาน้ำตาของเขาไม่เคยไหลนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำตาของชายหนุ่มไหล
"เจ้าต้องสัญญาว่าเมื่อเจอเขาจะไม่ทำให้เสียใจหรือร้องไห้ไม่งั้นข้าจะพานางกลับไปทันที"ชายผมเงินพูด
"ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมขอแค่เธอฟื้นก็พอ"อัสรันตะโกนโอดครวญ
"ข้าจะส่งนางไปเกิดใหม่ในแดนมนุษย์ยังไงเจ้าคือปีศาจไม่มีวันตายคยแค่5ปีเท่านั้นได้รึเปล่า"หญิงสาวผมน้ำตาลยาวถาม
"ขะ..ข้าจะคอยไม่ว่าจะนานสักเท่าไรก็ตาม"อัสรันตอบไป
"ดีมาก"หญิงสาวพูด
"แต่ข้าจะรู้ได้ไงกัน"อัสรันถามด้วยความสงสัยน้ำตายังคงไหลลินอยู่
"เขาจะมีสร้อยคอเส้นเดียวกับเจ้าหินของฮาร์แมนของเจ้าสีมรกตแต่ของนางคืออำพันแค่นี้คงหมดปัญหาใช่ไหม"หญิงสาวตอบและถามอีกครั้ง
"ครับไม่ว่ายังไงข้าก็ยอมถึงจะต้องคอยสักกี่ปีไม่ว่าจะต้องขายวีญญาณให้กับซาตานหรือแม้ว่าจะฆ่าคนสักกี่คนก็ตาม"ชายหนุ่มตอบน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเรื่อย
"ดีมาก ขาจะส่งพวกเจ้าทั้ง2คนไปเกิดใหม่"ทั้งสองตอบก่อนที่จะร่างของหญิงสาวผมสีทองดุจจนทราหายวับไปพร้อมกับชายหนุ่มที่อุ้มเธออยู่และร่างของเขาและเธอก็หายไป
คำว่ารักหรืออะไรนั่นนะมันมีอยู่ในใจข้าแม้เพียงใด
คนที่หลอกใช้ได้แม้กระทั่งเพื่อนก็คือข้า
ข้าเพียง คนเดียวสิ่งที่ข้าอยากจะพูด
ข้าหลอกเจ้ามาตลอดทุกๆสิ่ง ทุกอย่างถึงเวลาที่
ข้าจะต้องชดใช้แล้วสินะขอให้ท่านเหลือไว้
เพียงแค่บาปในตัวข้าและ
ความทรงจำที่ปวดร้าวก็พอ
ความทรงจำที่ข้าทำร้ายเจ้าข้าทำสิ่ง
ที่ไม่ควรให้อภัยแม้แต่ตัวข้าเองแท้ๆแต่เจ้าก็ยังยอมรับในตัวข้า
ข้าขอบใจเจ้ามากเลยนะ ถ้าไม่มีเจ้าข้าอาจจะเป็นอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆ
เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำอันเศร้าสร้อยที่ข้าเคยทำผิด
มาก่อนขอบคุณที่เชื่อใจข้า
อัสรัน
ตอนที่ 1 เพื่อนใหม่ทั้ง 4
"นี่เร็วๆหน่อยสิคิระ"เสียงของหญิงสาวผมทองดังมากจากบันไดตะโกนขึ้นมา เพื่อที่จะเรียกพี่ชายขีเเซานั่นเอง ชายคนนั้นคือคิระ ยูยะ อัสฮาบุตรคนโตของอุศึมิ นาระ อัสฮาและนี่คือนางเอกคนที่สองของเราคางาริ ยูระ อัสฮาผู้สืบทอดเจตนารมณ์ของท่านอุซึมินาระอัสฮาผู้นำแห่งโอ๊บลูกสาวของสุดท้องของครอบครัว
"จ้าๆ"คิระตอบก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปหาน้องสาว
"คิซากะไปส่งหน่อยสิ"คาางริตะโกนเรียกคิซากะให้มาขับรถไปส่งที่โรงเรียนรัฐบาลที่อยู่ในขอบเขตของอุสึมิ นาระ อัสฮา
"ครับ"คิซากะพูดมาในชุกคนรับใช้ชายก่อนที่จะเปิดประตูให้ทั้งสองขึ้นรถแล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อขับรถให้เมื่อมาถึงโรงเรียนเรียบร้อยแล้วคางาริจัดแจงข้าวของตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมกับคิระ
เพราะความรีบทำให้คิระไปชนกับหญิงสาวคนหนึ่งเข้า"โอ๊ย...เจ็บจังเลย"เสียงหญิงสาวผมสีซากุระโอดครวญก่อนที่จะเอามือไปลูบบริเวณที่กระแทกเมื่อกี้นี้
"ไม่เป็นไรนะครับ"คิระถามหญิงสาวด้วยความสงสัยก่อนที่จะเอื้อมมือไปช่วย"ไม่เป็นไรคะขอยคุณคะไปก่อนนะคะ"หญิงสาวรีบขอบคุณก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องของตน
"เอาละทุกๆคนวันนี้มีเด็กใหม่จะมาที่ห้องของเราสี่คนนะจะ เข้ามาได้เลยจ้า"เสียงหญิงสาวผมสีน้ำตาลซึ่งสอนคณิตศาสตร์นามเมอร์ริว ราเมียสพูดขึ้นก่อนที่จะไปเปิดประตูเรียกเด็กใหม่ทุกคนเข้ามาชาย2หญิง2และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่คิระชนเมื่อเช้านี้หญิงสาวผมสีซากุระดวงตาสีโอปอล มีกิ๊บติดผมอยู่ที่ใส่ชุนนักเรียนหญิงที่ออกจะน่ารักนามลักซ์ ไคลย์ ส่วนหญิงสาวผมทองยามถึงเอวสีผมดุจจัทราในยามราตรีดวงตาสีอำพันฉายแววอย่างเย็นชาเดินออกมาในชุดนักเรียนชาย ชายหนุ่มผมสีดำดวงตาสีแดงเพลิงแววตาที่ส่งไปทำเอาคนมองหนาวสันหลังในชุดนักเรียนชายที่ออกจะรุ่ยๆหน่อยๆ นามชิน อาสุกะ ผมสีน้ำตาลสั้นประมาณไหล่ดวงตาสีรัตนชาติสีม่วงฉายแววระวังตัวทำเอาคนที่มองตะลึงกับหนาวสันหลังเหมือนมีคนมาจับด้วยความเย็นสูงมาในชุกนักเรียนชายที่ออกจะดูเป็นระเบียบเรียนร้อยดีทุกอย่าง
"แนะนำตัวหน่อยสิจะ"เมอร์ริวพูดเป็นเชิงแนะนำ
"คะ/ครับ"ทั้งสี่ตอบก่อนที่จะเริ่มแนะนำตัวเองให้คนในห้องรู้จัก
"ผมชิน อาสุกะตอนนี้ยังโสดอยู่นะครับ"ชินพูดพร้อมกระพริบตาเป็นประกายให้
"คางาริ ยูระ อัสฮา"คางาริพูดจบทำเอาบรรยากาศในห้อมเงียบสนิดเพราะพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชากับแววตาที่แข็งกร้าววาจาที่เย็นชาเช่นกัน
"คิระ ยูยะ อัสฮา"คิระพูดทำเอาคนฟังหนาวสันหลังแถมทุกคนในห้องจนผู้อ่านยังรู้เลย
"ลักซ์ ไคลย์คะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"การทักมายของลักซ์ทำเอาทุกคนในห้องตะลึงเพราะมีท๊อบไอดอลซุบเปอร์สตาร์ตัวเป็นๆมาเรียนห้องเดียวกันไม่เสียเที่ยวขอลายเซ็นกันใหญ่รู้สึกว่าจะไม่ใช่การแนะนำตัวธรรมดาๆเสียแล้วละทำเอาเมอร์ริวของเราเหงื่อตกเช่นกัน
หลังจากการแนะนำตัวจบทั้ง4ได้ไปนั่งที่ต่างๆที่เมอร์ริวจัดการเตรียมไว้ให้ หลังจากการเรียนขอภาคเช้าสิ้นสุดลงทั้ง4ได้แยกย้ายไปในแต่ละที่ของตนเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวัลในแต่ละที่นั่นเอง
ในโลกของเราซึ่งมีอีก1มิติที่ต่างจากปกติได้มีองค์ชายองค์หนึ่งที่ไม่ขึนครอราชพราะไม่มีคูสมรสและไม่อยากสมรสอีก
"นี่อัสรันมื่อไรเจ้าจะหาคู่หมั้นได้สักที"ชายผู้เป็นพ่อถามด้วยความสงสัย
"ก็ไม่มีใครน่าสนใจสักคนแถมอีกอย่างผมไม่ได้หัวงู"อัสรันตอบอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะเดินออกจากห้องโดยผู้เป็นพ่อรั้งไว้
"อัสรันนี่เจ้า"ผู้เป็นพ่อตะโกนด้วยความโกรธและโมโห
"ง่าได้ไงก็มันจริงนี่น่าไปละ"อัสรันพูดจบเดินออกจากห้องไปโดยไม่ใส่ใจอะไร ผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ตรงบัลลังค์ตะโกนด่าทำเอาคนเฝ้าหน้าประตูและทั้งห้องเหงื่อตกกันเป็นแถวกับความดื้อด้านของพ่อลูกคู่นี้อย่างหมดอารมณ์ทะเลาะกันได้ทะเลาะกันดีแทบทุกๆวัน
"ผู้หญิงผมทองที่อยู่ในความผันคนนั้นเป็นใครกันแน่นะ"อัสรันนั่งครั่นคิดอย่างสงสัย สิ่งที่เขาเคยรู้จักเมื่อนานอดีตบัดนี้กลับค่อยๆจำขึ้นไปเรื่อยๆในความฝันตั้งแต่ครั้งที่เขาฝันก็ฝันครั้งเดิมๆเรื่อยมา เขาต้องการตามหาตัวหญิงสาวมาให้ได้แต่ว่าเขายังไม่เจอเลย(ก็ยังไม่ได้ประกาศเลือกคู่หมั้นนี่)
หญิงสาวผมทองซึ่งยืนอยู่ที่ดาดฟ้าดวงตาเศร้าหมองยืนอยู่ดวงตาคู่นั้นได้มองไปที่พื้นข้างล่างก่อนที่จะเดินจากไปจากที่นั้น
"ชายผมสีน้ำเงินในฝันนั้นใครกันเขาคือใครกัน หญิงสาวครุ่นคิดระหว่างที่เดินลงจากชั้นสูงสุดของตึกระหว่างที่ครุ่นคิดอยู่นั้นได้มีคน คนหนึ่งวิ่งมาชน
"ขอโทษคะอะ....."หญิงสาวคนนั้นพูดแต่คางาริได้ล้มลงตกจากบรรไดไปแล้วแต่ว่ามีชายคนหนึ่งไดมารับเธอเอาไว้
"ไม่เป็นไรใช่ไหม"ชายหนุ่มถามอย่างตื่นคระหนักแต่กลับไม่มีเสียงตอบถามกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว ดวงตาหนักอึ้งสติเลือนลอยทั้งหมดดูมืดลงในทันใด
"เฮ้ๆ ไม่เป็นอะไรนะ เฮ้ เธอ เธอต้องรีบไปห้องพยาบาลแล้ว"ชายหนุ่มตะโกนถามก่อนที่จะตะโกนเรียกแล้วอุ้มไปที่ห้องพยาบาลเพื่อไปดูอาการทันที
ที่ห้องพยาบาล
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่ตกบันไดแล้วเกิดอาการช็อกนิกหน่อยนะไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคงจะจะฟื้นเธอกลับไปเรียนก่อนละกัน เออชินอาสุกะใช่ไหม"อาจารย์พยาบาลชาวพูด
"ใช่ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับอาจารย์มู"ชินพูดจบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองทันที
"เฮ้ออย่างงี้อดไปหาอาจรย์เมอร์ริวเลย"มูแอบลอบทอนหายใจด้วยความเสียดายตัวเองรึต้องมาดูแลนักเรียนหญิงทั้งหลายบางคนแกล้งป่วยแล้วมาพักผ่อน หรือนักเรียนแอบโดมาหนีเรียนพักที่ห้องพยาบาลทำเอาอาจารย์ห้องพยาบาลกลุ้มหนัก
"เรารึต้องมาดูแลนักเรียนทำไม ทำไมชีวิตถึงได้ทรหต่นนี้อุตสาห์ไม่มีคนมาแล้วเชียว"มูบ่นลำพึงกับตัวเองเป็นคนที่ไม่ยอกมให้ใครอยู่คนเดียวหรือทิ้งนักเรียนไว้ตามลำพังซะด้วยสิ
"ไม่หรอกคะอาจารย์หนูขอไปเรียนต่อดีกว่านะคะ"หญฺงสาวพูดก่อนที่จะพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินจากไปโดนที่ทำให้มูเองก็ตกใจปกติถ้าหลับไปกว่าจะฟื้นก็นานแต่นี้ฟื้นแล้วทำเอามูของเราอึ้งไปตามๆกัน
"ไม่ได้หรอกยังไงเธอก็ต้องพักพ่อนนะ"มูรีบเดินเข้าไปห้ามทันทีแต่คว้าไว้ได้แต่กลับจับไม่ได้ซะนิทำเอามูของเรางงเป็นไก่ตาแตกเลย
ฝ่ายหญิงสาวไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอรีบเดินกลับเข้าไปยังห้องเรียนทันที
"สิ่งที่ข้าหวังไว้มันเคยเป็นจริงด้วยเหรอ"
"ไม่ใช่เพียงท่านที่หวังไว้ข้าก็เช่นกัน"เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น
"คนที่ข้าต้องการนะ...ไม่เคยเป็นจริงเลย"เสียงของหญิงสาวพูดด้วยความเศร้าอย่างมาก
ภาพนั้นถูกเปลี่ยนเป็นภาพที่มีไฟลุกไห้มชายหนุ่มที่นั่งร่ำไห้คร่ำครวญอยู่ร้องขอชีวิติของลูกสาวและลูกชายองตนแต่สุดท้ายมันก็ฆ่าพ่อของพวกเขาทั้งสองได้แต่ร้องไห้เท่านั้นเองแม่ของเด็กได้มาอุ้มและพากนีไปอย่างรวดเร็ว วันเวลาพ่านไปเรื่อยจนพวกเขาย่างเข้า18แม่ของพวกเขาได้ตายไปตอน12ขวบจึงได้แต่โทษตัวเองว่าเป็นความผิดของพวกเขา
"ฉึก"เสียงคนโดนแทงดังขึ้นชายหนุ่มไม่ได้โดนแทงทั้งๆที่ตั้งใจจะมาฆ่าชายหนุ่มแต่หญิงสาวได้มากันเอาไว้จึงทำให้ไม่โดนตอนที่ดึงดาบทำให้หญิงสาวล้มลงไปแต่ชายหนุ่มรักไว้ได้ทัน ชายหนุ่มโกรธมากจึงฆ่าชายคนนั้นและพรรคพวกของเขาไม่เหลือซากก่อนที่จะทำให้หญิงสาวอยู่ในท่ากึ่งนอนกึ่งนั่ง
"ขอร้องละฟื้นขึ้นมาทีเถอะ ทำไมเจ้าต้องมาปกป้องคนอย่างข้าเจ้าเกลียจข้าไม่ใช่รึ"เสียงชายหนุ่มโอดครวญค่ำครวญ หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้น
"ถึงข้าเกลียจเจ้าแต่ไม่ได้หมายความว่าเกลียจนี่คะ..ความจริงข้าก็รักเจ้า....มากต่างหากอัส..รัน"เสียงของหญิงสาวเลือนลอยหายไปกับอากาศทำให้ชายหนุ่มตกใจมาก
"คะ.....คางาริ้~"เสียงตะโกนของชายหนุ่มดังกึ่งก้องไปทั่งถึงพวกเขาจะชนะสงครามแต่ไม่อาจจะปกป้องสิ่งที่สำคัญที่สุดเอาไว้ได้ เมื่อชายหนุ่มตะโกนเสร็จก็มีควันฟุ้งกระจายพร้อมกับหญิงวาวผมสีน้ำตาลและชายหนุ่มผมสีเงิน
"เจ้ามีความปราถณาให้นางฟื้นใช่ไหม"หญิงสาวถาม
"ถึงต้องขายวิญญาณให้แก่ปีศาจหรือซาตานข้าก็ยอมขอเพียงแค่ให้เธอฟื้นขึ้นมาก็พอ"อัสรันพูดน้ำตาไหลลินลงมาตั้งแต่เกิดมาน้ำตาของเขาไม่เคยไหลนี่เป็นครั้งแรกที่น้ำตาของชายหนุ่มไหล
"เจ้าต้องสัญญาว่าเมื่อเจอเขาจะไม่ทำให้เสียใจหรือร้องไห้ไม่งั้นข้าจะพานางกลับไปทันที"ชายผมเงินพูด
"ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมขอแค่เธอฟื้นก็พอ"อัสรันตะโกนโอดครวญ
"ข้าจะส่งนางไปเกิดใหม่ในแดนมนุษย์ยังไงเจ้าคือปีศาจไม่มีวันตายคยแค่5ปีเท่านั้นได้รึเปล่า"หญิงสาวผมน้ำตาลยาวถาม
"ขะ..ข้าจะคอยไม่ว่าจะนานสักเท่าไรก็ตาม"อัสรันตอบไป
"ดีมาก"หญิงสาวพูด
"แต่ข้าจะรู้ได้ไงกัน"อัสรันถามด้วยความสงสัยน้ำตายังคงไหลลินอยู่
"เขาจะมีสร้อยคอเส้นเดียวกับเจ้าหินของฮาร์แมนของเจ้าสีมรกตแต่ของนางคืออำพันแค่นี้คงหมดปัญหาใช่ไหม"หญิงสาวตอบและถามอีกครั้ง
"ครับไม่ว่ายังไงข้าก็ยอมถึงจะต้องคอยสักกี่ปีไม่ว่าจะต้องขายวีญญาณให้กับซาตานหรือแม้ว่าจะฆ่าคนสักกี่คนก็ตาม"ชายหนุ่มตอบน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มเรื่อย
"ดีมาก ขาจะส่งพวกเจ้าทั้ง2คนไปเกิดใหม่"ทั้งสองตอบก่อนที่จะร่างของหญิงสาวผมสีทองดุจจนทราหายวับไปพร้อมกับชายหนุ่มที่อุ้มเธออยู่และร่างของเขาและเธอก็หายไป
คำว่ารักหรืออะไรนั่นนะมันมีอยู่ในใจข้าแม้เพียงใด
คนที่หลอกใช้ได้แม้กระทั่งเพื่อนก็คือข้า
ข้าเพียง คนเดียวสิ่งที่ข้าอยากจะพูด
ข้าหลอกเจ้ามาตลอดทุกๆสิ่ง ทุกอย่างถึงเวลาที่
ข้าจะต้องชดใช้แล้วสินะขอให้ท่านเหลือไว้
เพียงแค่บาปในตัวข้าและ
ความทรงจำที่ปวดร้าวก็พอ
ความทรงจำที่ข้าทำร้ายเจ้าข้าทำสิ่ง
ที่ไม่ควรให้อภัยแม้แต่ตัวข้าเองแท้ๆแต่เจ้าก็ยังยอมรับในตัวข้า
ข้าขอบใจเจ้ามากเลยนะ ถ้าไม่มีเจ้าข้าอาจจะเป็นอย่างงี้ต่อไปเรื่อยๆ
เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำอันเศร้าสร้อยที่ข้าเคยทำผิด
มาก่อนขอบคุณที่เชื่อใจข้า
อัสรัน
ตอนที่ 1 เพื่อนใหม่ทั้ง 4
"นี่เร็วๆหน่อยสิคิระ"เสียงของหญิงสาวผมทองดังมากจากบันไดตะโกนขึ้นมา เพื่อที่จะเรียกพี่ชายขีเเซานั่นเอง ชายคนนั้นคือคิระ ยูยะ อัสฮาบุตรคนโตของอุศึมิ นาระ อัสฮาและนี่คือนางเอกคนที่สองของเราคางาริ ยูระ อัสฮาผู้สืบทอดเจตนารมณ์ของท่านอุซึมินาระอัสฮาผู้นำแห่งโอ๊บลูกสาวของสุดท้องของครอบครัว
"จ้าๆ"คิระตอบก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปหาน้องสาว
"คิซากะไปส่งหน่อยสิ"คาางริตะโกนเรียกคิซากะให้มาขับรถไปส่งที่โรงเรียนรัฐบาลที่อยู่ในขอบเขตของอุสึมิ นาระ อัสฮา
"ครับ"คิซากะพูดมาในชุกคนรับใช้ชายก่อนที่จะเปิดประตูให้ทั้งสองขึ้นรถแล้วเดินไปข้างหน้าเพื่อขับรถให้เมื่อมาถึงโรงเรียนเรียบร้อยแล้วคางาริจัดแจงข้าวของตัวเองก่อนที่จะเดินเข้าห้องเรียนไปพร้อมกับคิระ
เพราะความรีบทำให้คิระไปชนกับหญิงสาวคนหนึ่งเข้า"โอ๊ย...เจ็บจังเลย"เสียงหญิงสาวผมสีซากุระโอดครวญก่อนที่จะเอามือไปลูบบริเวณที่กระแทกเมื่อกี้นี้
"ไม่เป็นไรนะครับ"คิระถามหญิงสาวด้วยความสงสัยก่อนที่จะเอื้อมมือไปช่วย"ไม่เป็นไรคะขอยคุณคะไปก่อนนะคะ"หญิงสาวรีบขอบคุณก่อนที่จะวิ่งไปที่ห้องของตน
"เอาละทุกๆคนวันนี้มีเด็กใหม่จะมาที่ห้องของเราสี่คนนะจะ เข้ามาได้เลยจ้า"เสียงหญิงสาวผมสีน้ำตาลซึ่งสอนคณิตศาสตร์นามเมอร์ริว ราเมียสพูดขึ้นก่อนที่จะไปเปิดประตูเรียกเด็กใหม่ทุกคนเข้ามาชาย2หญิง2และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่คิระชนเมื่อเช้านี้หญิงสาวผมสีซากุระดวงตาสีโอปอล มีกิ๊บติดผมอยู่ที่ใส่ชุนนักเรียนหญิงที่ออกจะน่ารักนามลักซ์ ไคลย์ ส่วนหญิงสาวผมทองยามถึงเอวสีผมดุจจัทราในยามราตรีดวงตาสีอำพันฉายแววอย่างเย็นชาเดินออกมาในชุดนักเรียนชาย ชายหนุ่มผมสีดำดวงตาสีแดงเพลิงแววตาที่ส่งไปทำเอาคนมองหนาวสันหลังในชุดนักเรียนชายที่ออกจะรุ่ยๆหน่อยๆ นามชิน อาสุกะ ผมสีน้ำตาลสั้นประมาณไหล่ดวงตาสีรัตนชาติสีม่วงฉายแววระวังตัวทำเอาคนที่มองตะลึงกับหนาวสันหลังเหมือนมีคนมาจับด้วยความเย็นสูงมาในชุกนักเรียนชายที่ออกจะดูเป็นระเบียบเรียนร้อยดีทุกอย่าง
"แนะนำตัวหน่อยสิจะ"เมอร์ริวพูดเป็นเชิงแนะนำ
"คะ/ครับ"ทั้งสี่ตอบก่อนที่จะเริ่มแนะนำตัวเองให้คนในห้องรู้จัก
"ผมชิน อาสุกะตอนนี้ยังโสดอยู่นะครับ"ชินพูดพร้อมกระพริบตาเป็นประกายให้
"คางาริ ยูระ อัสฮา"คางาริพูดจบทำเอาบรรยากาศในห้อมเงียบสนิดเพราะพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชากับแววตาที่แข็งกร้าววาจาที่เย็นชาเช่นกัน
"คิระ ยูยะ อัสฮา"คิระพูดทำเอาคนฟังหนาวสันหลังแถมทุกคนในห้องจนผู้อ่านยังรู้เลย
"ลักซ์ ไคลย์คะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"การทักมายของลักซ์ทำเอาทุกคนในห้องตะลึงเพราะมีท๊อบไอดอลซุบเปอร์สตาร์ตัวเป็นๆมาเรียนห้องเดียวกันไม่เสียเที่ยวขอลายเซ็นกันใหญ่รู้สึกว่าจะไม่ใช่การแนะนำตัวธรรมดาๆเสียแล้วละทำเอาเมอร์ริวของเราเหงื่อตกเช่นกัน
หลังจากการแนะนำตัวจบทั้ง4ได้ไปนั่งที่ต่างๆที่เมอร์ริวจัดการเตรียมไว้ให้ หลังจากการเรียนขอภาคเช้าสิ้นสุดลงทั้ง4ได้แยกย้ายไปในแต่ละที่ของตนเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวัลในแต่ละที่นั่นเอง
ในโลกของเราซึ่งมีอีก1มิติที่ต่างจากปกติได้มีองค์ชายองค์หนึ่งที่ไม่ขึนครอราชพราะไม่มีคูสมรสและไม่อยากสมรสอีก
"นี่อัสรันมื่อไรเจ้าจะหาคู่หมั้นได้สักที"ชายผู้เป็นพ่อถามด้วยความสงสัย
"ก็ไม่มีใครน่าสนใจสักคนแถมอีกอย่างผมไม่ได้หัวงู"อัสรันตอบอย่างหมั่นไส้ก่อนที่จะเดินออกจากห้องโดยผู้เป็นพ่อรั้งไว้
"อัสรันนี่เจ้า"ผู้เป็นพ่อตะโกนด้วยความโกรธและโมโห
"ง่าได้ไงก็มันจริงนี่น่าไปละ"อัสรันพูดจบเดินออกจากห้องไปโดยไม่ใส่ใจอะไร ผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่ตรงบัลลังค์ตะโกนด่าทำเอาคนเฝ้าหน้าประตูและทั้งห้องเหงื่อตกกันเป็นแถวกับความดื้อด้านของพ่อลูกคู่นี้อย่างหมดอารมณ์ทะเลาะกันได้ทะเลาะกันดีแทบทุกๆวัน
"ผู้หญิงผมทองที่อยู่ในความผันคนนั้นเป็นใครกันแน่นะ"อัสรันนั่งครั่นคิดอย่างสงสัย สิ่งที่เขาเคยรู้จักเมื่อนานอดีตบัดนี้กลับค่อยๆจำขึ้นไปเรื่อยๆในความฝันตั้งแต่ครั้งที่เขาฝันก็ฝันครั้งเดิมๆเรื่อยมา เขาต้องการตามหาตัวหญิงสาวมาให้ได้แต่ว่าเขายังไม่เจอเลย(ก็ยังไม่ได้ประกาศเลือกคู่หมั้นนี่)
หญิงสาวผมทองซึ่งยืนอยู่ที่ดาดฟ้าดวงตาเศร้าหมองยืนอยู่ดวงตาคู่นั้นได้มองไปที่พื้นข้างล่างก่อนที่จะเดินจากไปจากที่นั้น
"ชายผมสีน้ำเงินในฝันนั้นใครกันเขาคือใครกัน หญิงสาวครุ่นคิดระหว่างที่เดินลงจากชั้นสูงสุดของตึกระหว่างที่ครุ่นคิดอยู่นั้นได้มีคน คนหนึ่งวิ่งมาชน
"ขอโทษคะอะ....."หญิงสาวคนนั้นพูดแต่คางาริได้ล้มลงตกจากบรรไดไปแล้วแต่ว่ามีชายคนหนึ่งไดมารับเธอเอาไว้
"ไม่เป็นไรใช่ไหม"ชายหนุ่มถามอย่างตื่นคระหนักแต่กลับไม่มีเสียงตอบถามกลับมาเลยแม้แต่นิดเดียว ดวงตาหนักอึ้งสติเลือนลอยทั้งหมดดูมืดลงในทันใด
"เฮ้ๆ ไม่เป็นอะไรนะ เฮ้ เธอ เธอต้องรีบไปห้องพยาบาลแล้ว"ชายหนุ่มตะโกนถามก่อนที่จะตะโกนเรียกแล้วอุ้มไปที่ห้องพยาบาลเพื่อไปดูอาการทันที
ที่ห้องพยาบาล
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่ตกบันไดแล้วเกิดอาการช็อกนิกหน่อยนะไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคงจะจะฟื้นเธอกลับไปเรียนก่อนละกัน เออชินอาสุกะใช่ไหม"อาจารย์พยาบาลชาวพูด
"ใช่ครับ งั้นผมกลับก่อนนะครับอาจารย์มู"ชินพูดจบเดินกลับไปที่ห้องของตัวเองทันที
"เฮ้ออย่างงี้อดไปหาอาจรย์เมอร์ริวเลย"มูแอบลอบทอนหายใจด้วยความเสียดายตัวเองรึต้องมาดูแลนักเรียนหญิงทั้งหลายบางคนแกล้งป่วยแล้วมาพักผ่อน หรือนักเรียนแอบโดมาหนีเรียนพักที่ห้องพยาบาลทำเอาอาจารย์ห้องพยาบาลกลุ้มหนัก
"เรารึต้องมาดูแลนักเรียนทำไม ทำไมชีวิตถึงได้ทรหต่นนี้อุตสาห์ไม่มีคนมาแล้วเชียว"มูบ่นลำพึงกับตัวเองเป็นคนที่ไม่ยอกมให้ใครอยู่คนเดียวหรือทิ้งนักเรียนไว้ตามลำพังซะด้วยสิ
"ไม่หรอกคะอาจารย์หนูขอไปเรียนต่อดีกว่านะคะ"หญฺงสาวพูดก่อนที่จะพยุงตัวเองขึ้นมาแล้วเดินจากไปโดนที่ทำให้มูเองก็ตกใจปกติถ้าหลับไปกว่าจะฟื้นก็นานแต่นี้ฟื้นแล้วทำเอามูของเราอึ้งไปตามๆกัน
"ไม่ได้หรอกยังไงเธอก็ต้องพักพ่อนนะ"มูรีบเดินเข้าไปห้ามทันทีแต่คว้าไว้ได้แต่กลับจับไม่ได้ซะนิทำเอามูของเรางงเป็นไก่ตาแตกเลย
ฝ่ายหญิงสาวไม่ได้ใส่ใจอะไรเธอรีบเดินกลับเข้าไปยังห้องเรียนทันที
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น