บทเพลงแห่งหัวใจ

ลำดับตอนที่ #3 : วุ่นละสิงานนี้

"ฮ่าๆๆๆ เพราะแบบนี้นี่เองมิยามิจังก็เลยต้องมาแต่งเพลงให้เขา"เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของพวกโปรดิวเซอร์ที่กำลังขำกลิ้งเพราะเรื่องของฉัน

"ก็แหม....."ฉันลากเสียงยาวด้วยความโมโห

"เอาน่ายังไงๆถึงมุราจัง(หมายเหตุโปรดิวเซอร์คนนี้เรียกมุราซากิว่ามุราจังนั่นเอง)ไม่ทำฉันก็จะชวนเธออยู่ดีนั่นแหละ"โปรดิวเซอร์พูดขึ้น

"แต่ถ้าคุณชวยหนูก็ไม่เข้าค่ะ แต่พอดีว่าโนแบบนี้ไปแล้ว"ฉันเริ่มร้องไห้ซิกๆอีกครั้งหนึ่ง

"เจ้าหมอนี่มันช่างคิดจริงเลยนะ"หัวหน้าแผนกเริ่มหัวเราะอย่างสนุกสนานกับเรื่องของฉัน มันก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะไม่ว่าใครก็ต้องหัวเราะอยู่แล้วนี่นา

คอยดูนะเจออีกเมื่อไรจะเตะให้กระเด็นเลยหึ่ม>^<

แต่ว่า....ก็ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ไม่ได้บอกก็ตอนนั้นน่ะ......

---------------------------------------------------------

ย้อนความสักนิด

"เพียะ....!!"

"นายทำบ้าอะไรของนายน่ะ!!"ฉันตะโกนด่าด้วยความโมโหพร้อมกัยความเงียบที่ตามมาและยัยพวกแฟนๆส่งเสียงกรี้ดด้วยความโมโห

"เธอกล้ามากเลยนะที่ทำแบบนี้น่ะ"ยัยแฟนตัวยงคนหนึ่งตะโกนขึ้นด้วยความโมโห

"ใช่ๆถ้ามุราซากิคงอุ้มนิดหน่อยถึงกับตบกหน้าเขาเลยเหรอย่ะ"นั่นไงยังผู้หญิงบ้าดารา เหล่าสาวๆเริ่มตะโกนขึ้นด้วยความโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ

"ก็ยัยพวกเพื่อนฉันมันเอาเพลงส่งไปที่บริษัทนี่นาแล้วหมอนี่ก็เอามาร้องด้วย จะไม่ให้ฉันโมโฆเหรอ"ฉันเริ่มตะโกนโวยวายแล้วชี้หน้าด่าเขาด้วยความโมโห

"นั่นเธอแต่งเหรอ...."

"หนวกหูน่า....ว้าย!!...."ฉันที่ตะโกนกลับไปด้วยความโมโห เท้ากับพลาดไปเหยียบเข้ากับสายไมล์จนล้มลงจากเวทีแต่ทว่าหมอนั่นกลับ......

"ระวัง...!!"หมอนั่นดังจับตัวฉันเอาไว้ทันแล้วตอนนั้นฉันก็....ฉันก็.......

หลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมาก็พบกับมุราซากิที่นั่งอยู่ตรงโซฟาด้วยความโมโหอยู่ตรงหน้า เขาทำหน้าเหมือนกับจะตวาดฉันซะให้ได้แล้วก็.....

"นั่นเธอคิดว่าทำอะไรของเธอน่ะหา!!"นั่นไงเขาเริ่มตะโกนด่าฉันแล้ว

"ก็นายอยากอุ้มฉันขึ้นมาแบบนั้นนี่นา"ฉันเริ่มมองค้อนเขาด้วยความโมโห

"สำหรับดาราแล้วใบหน้าคือของที่ต้องรักษากว่าชีวิตนะ"เจ้าดารามุราซากิตะคอกใส่ฉันด้วยความโมโห

"แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า"ฉันตะคอกกลับด้วยความโมโห ก็มันไม่ใช่ความผิดฉันสักหน่อยก็หมอนั่นดันมาอุ้มฉันเองนี่นา

"ก็ได้.....งั้นตั้งแต่วันนี้ไปเธอต้องมาแต่งเพลงให้ฉัน"

"หา....!!"