บทเพลงแห่งหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : เฮ้ย!!....เพลงฉัน

ในที่สุด.....ในที่สุดฉันก็โดนลากมาจนได้เวณตะ....กรรมจริงๆเลยหนอ ชาติที่แล้วฉันไปทำอะไรพวกเธอไว้รึไงถึงไม่ให้ฉันได้ไปดูงานตรงอื่นมั่ง แต่ช่างมันเถิดก็นี่แหละเพื่อนข้าพเจ้า

"เฮ้อ....น่าเบื่อ"

"แต่ง.."เสียงดีดเปียโนเริ่มดังขึ้นพร้อมกับเสียงร้องของบรรดานักเรียนที่ขับร้องเพลงอย่างสนุกสนานพร้อมกับเพลงที่เริ่มบรรเลงไปเรื่อยจนกระทั่งถึงเพลงบทสุดท้าย

"ต่อไปนี้เป็นเพลงสุดท้ายที่มีนักเรียกส่งให้เราค่ะก็เลยถือ(วิสาสะ)เอามาแข่งค่ะ"เสียงของโฆษฏดังขึ้นแต่นั่นก็ยิ่งสร้างความน่าเบื่อให้กับฉันเสียมากกว่า

"หือ....."เพลงสุดท้ายค่อยบรรลเลงขึ้นพร้อมกับเสียงตะโกนของฉัน

"อ่ะ....พะ....เพลงฉันทะ.....ทำไมถึง......."ฉันเริ่มร้องตะโกนด้วยความตกใจแต่ก็โดนเหล่าเพื่อนที่แสนดี(โคตรๆ)พากับอุดปากเอาไว้

"อ่อยเอ้าอ่ะ(ปล่อยฉันนะ)"

"จะปล่อยก็ได้แต่เธอสัญญาว่าจะเงียบ"มิยงพูดด้วยสีหน้าตึงเครียดสุดๆซึ่งฉันก็พยักหน้าถ้ายัยพวกนี้ไม่ปล่อยฉันล่ะก็ฉันจะซัดมันแน่เลยคอยดู แล้วซัทจังก็ค่อยเอามือออกจากปากฉัน

"ไม่ทราบว่านี่มันเรื่องอะไรกันหา...."ฉันเริ่มพูดด้วยความโมโฆอย่างสุดขีด

"เอาน่า...."

"บอกมาดีกว่าน่ารึว่าอยากจะโดนคาราเต้สายดำฟาดเข้าให้(อุบอิบมิยามิเรียนคาราเต้แล้วเคยชนะระหว่างจังหวัดมาแล้วด้วย)

"ยกโทษให้ข้าน้อยด้วย..."ยัยเพื่อนตัวแสบเริ่มขอขมาฉันทันที

"ยกโทษให้ไม่ได้ความผิดครั้งนี่ใหญ่หลวงนัก"เอ้าฉันก็เสริมทับเข้าไปมั่วสิเรื่องอะไรจะยอมให้ยัยพวกนี้มาเล่นคำสมัยเปาบุ้นจิ้น(ขอโทษคนแต่งเป้าบุ้นจิ้นด้วยนะค้า)

"แง...."ยัยพวกนี้เริ่มร้องไห้ฉันก็สังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากลเข้าให้คือ......เหล่าคนดูคนอื่นๆต่างพากันจ้องกันใหญ่เลยพร้อมกับพวกฉันที่ต้องขอโทษแล้วรีบนั่งเงียบซึ่งฉันก็กระซิบบอกไปว่า
"พองานจบแล้วพวกเธอได้เจอดีแน่ๆ"

"หือ......"

"ผู้หญิงคนนั้น....."เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับมองมาที่พวกฉันโดยไม่รู้ตัว

"เฮ้ย....มุราซากิเตรียมตัวออกไปได้แล้วนะ"เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น

"ครับ"

______________________________________

"ต่อไปเป็นรายการของนักร้องชื่อดังของเรานั่นก็คือ.....มุราซากิคุงของเรานั่นเอง"

"กรี้ด!!"หลังจากเสียงของพิธีกรจบก็ตามมาด้วยเสียงกรี้ดที่แสนปวดหมองมากๆถึงขึ้นรุนแรงซึ่งฉันเองก็ต้องจำใจฟังต่อไป

"สวัสดีครับสาวๆทุกคน~"หลังจากหมอนั่นพูดจบก็เริ่มร้องเพลงไป แล้วหมอนั่นก็เหมือนกับหันมาทางฉันแล้วชี้มาทางฉันแต่......

นั่นไงฉันล่ะเกลียจเจ้าหมอนี่จริงๆเลยเอาแต่อวดเก่งฉันว่าหมอนี่ไม่เห็นจะเก่งเลยเอาแต่อวดอยู่ได้ว่าแต่.....

เพลงมันคุ้นๆนะ.......

เฮ้ย!!

พะ......เพลงตูที่หายไปเมื่อตอนนั้นงั้นยัยพวกนี้ก็ฉกไปสองเพลงน่ะสิเดี๋ยวก่อนนะ

ฉันเริ่มควักกระเป๋าตัวเองขึ้นมากก็ต้องพบว่าเพลงน่ะไม่ได้หายไปแค่เพลงเดียวแต่มันหายไปตั้ง2เพลง ตั้ง2เพลงที่มีค่าของฉันน่ะ แถมยัยพวกบ้านั่นยังจงใจฉกเอาเพลงที่ดีที่สุดของฉันไปอีกด้วย แว้กกก....!!ฉันจะฆ่ามันยัยพวกตัวแสบ

แต่เมื่อฉันหนัไปยัยพวกบ้านั่นก็หายไปแล้ว แล้วรอบๆฉันก็ไม่มีใครอยู่เลยสักคนเพราะไปอยู่ด้านหน้ากันหมดแล้ว แหมรู้สึกโดดเดี่ยวจังเลยแต่ช่างเถอะ ว่าแต่รู้สึกว่าเหมือนใครเดินเข้ามาหาแหะ

"หืม......"ฉันเงยหน้าขึ้นไปดูก็ต้องพบกับมุราซากิซึ่งกำลังยืนอยู่ต่อหน้าฉันซึ่งฉันเองก็ไม่ค่อยจะสนใจอะไรจึงได้แต่เมิณหน้าไปแต่ว่านั่นกลับทำให้เรื่องราวมันยุ่งเหยิงยิ่งกว่าเดิมซะอีกนะเนี่ยเพราะว่า เขา....เขาอุ้มฉํนขึ้นมาเฉยเลน>0<

"O-Oกรี้ดปล่อยฉันนะ>o<"ฉันเริ่มดิ้นอยู่ในแขนของเขาซึ่งกว่าจะรู้ตัวก็โดนพามาอยู่หน้าเวทีซะแล้ว......

"นี่นายเป็นอะไรของนายน่ะปล่อยฉันนะ"ฉันเริ่มทุรนทุรายจนสะบัดเขาหลุดแล้วก็.....

"เพียะ!!"