บทเพลงแห่งหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : โน็ตเพลงหายไป

  สวัสดิ์ค่ะฉันมิซาชิโนะ มิยามิก็ตามที่บอกนะค่ะฉันอยู่ไฮสคูลปี1ที่พึ่งเข้ามาได้เมื่อหน้าร้อนปีที่แล้ว เป็นพวกชอบแต่งเพลงค่ะ นิสัยของฉันร่าเริงและ คติพจญ์คืออิสระค่ะ เอาล่ะคะต่อไปเป็นเนื้อเรื่องแล้วนะค่ะ ไปชมกันเถอะค่ะ


"มิยามิจังทำอะไรอยู่เหรอ"เสียงแก่นแก้วและแสบแก้วหูดังขึ้น


"แง>0< มิยงจังโน๊ตเพลงหายอ่ะT-T ฮือๆๆ"เสียงแสบแก้วหูตามมาพร้อมเสียงร้องไห้ที่แสบสัน


"แล้ว ไปทำอีท่าไหนถึงทำหายได้ล่ะมิยามิ"มิยงเท้าสะเอาถามทันที


"ก็เขาจำได้ว่าเมื่อเช้านี้เขาเอาขึ้นมาแต่งสดๆร้อนแล้วพออกไปเข้าแถว มันก็หายไปอ่ะ"ฉันพูดแบบอดกลั้นแล้วน้ำตาก็ยิ่งไหลลงมาเรื่อยๆ


"แน่ใจนะว่าใสากระเป๋าไว้แล้วน่ะ"มิยงถามฉันเพื่อความแน่ใจอีกครั้งหนึ่ง (< ) (>)ฉันส่ายหน้าทันที =_="


"มันจะไม่หายได้ยังไงกันเล่า ก็เล่นวางทิ้งไว้ที่โต๊ะแบบนั้นนะ"มิยงตะโกนด่าฉันทันที
 มันเป็นเพือนใครก็ไม่รู้น่ากลัวอ่ะ เอาแต่ด่าน่ากลัวจัง TT-TT (ก็เพื่อนแกนั่นแหละจะเป็นใครได้ : Mon_Mon)


"เฮ้อ~เอางี้ฉันจะช่วยหาล่ะกันนะแต่ว่า........."


"นักเรียนทุกคนอีก 2 วันจะมีงานโรงเรียนนะค่ะใครที่อยากจะลงแข่งอะไรให้มาสมัครที่ลานฝึกซ้อมน่ะคะ และรอบนี้ทุกๆชมรมจะต้องลงแข่งและส่งตัวแทนอย่างล่ะ 1 คนนะค่ะยกเว้นชมรมขายของ ชมรมทำอาหาร ชมรมบริการค่ะซึ่ง 3 ชมรมนี้จะต้องไปช่วยแต่ล่ะหน่วยงานของเราชมรมทำอาหารมีหน้าที่ทำอาหารให้แขกที่มาในงานของเรา ส่วนชมรมอื่นๆคิดเองค่ะ~ ^o^ ปิ้งป่องสายัสต์ สวัสดิ์ค่ะ บ๊ายบายนักเรียนที่น่ารักของครู 5555+"เมื่อเสียงประชาสัมพันธ์จบลงก็ตามมาด้วยเสียงอ้วกแตกอ้วกแตน ของเด็กนักเรียนที่ฟังแล้วรู้สึกคลื่นไส้เสียงจริงๆ แล้วเสียงแสบแก้วหูที่ดังขึ้นนั้นคืออาจารย์มาริกะที่ทำหน้าที่ประชาสัมพันธุ์ซึ่งอาจารย์เป็นแม่ที่แสบดีของฉันค่ะTT-TT ซวยตูดันมีแม่ที่ดีซะเหลือเกิน

"เอ่อนั่นแม่มิยามิใช่ป่ะที่ประกาศนะ"ฮิคาริจังถามขึ้นแล้วชี้ไปที่ประชาสัมพันธ์


"ก็ใช่อ่ะดิมีแม่ที่แสนดี(ตรงไหน)แล้วแสบแก้วหูแบบนี้หาที่ไหนไม่ได้แล้วนอกจากแม่ฉันT-T"ฉันหันไปบอกกับฮิคาริ จริงแล้วก่อนที่แม่จะแต่งงานแม่บอกว่าแม่เป็นน้กร้องโอเปร่าที่เสียงเพราะที่สุด แต่ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่า แต่แม่ก็เป็นคนที่สวยมากทีเดียว แต่ฉันซึ่งมีผมสีแดงเพลิงมาตั้งแต่กำเนิดย่าของฉันก็มีผมสีนี้แต่กลายเป็นสีขาวแล้วถ้าเทียบกับแม่ฉันยังสวยน้อยกว่าแม่ด้วยซ้ำไปแต่ฉันก็สวยที่สุดในห้องนะ


"เอ้านักเรียนเข้าที่กันได้แล้วครูจะสอนแล้ว"เสียงของอาจารย์ชายที่พึ่งเดินเข้ามาอาจารยืคนนี้เป็นอาจารย์ที่ใครๆต่างก็ต้องปลื้มเพราะเขาสร้างประวัติไว้มากมายก่อนที่จะมาสอนที่นี่ เขาเป็นครูสอนดนตรีแต่ตอนนี้คาบโฮมรูมค่ะ ^-^


หลังเลิกเรียน

กิ๊งก๊อง แก๊งก่อง~  ก้า~ก๊า~(โอ้เสียงระฆังกังวาลไกลที่แสนไพเราะแต่แถมเสียงกามาด้วยโอ้=_=)


"ปลงซะเถอะเพื่อนยากมันคงหายไปแล้วล่ะนะ"มิยงบอก เพื่อนที่แสนดีมากเลยนะไม่เคยให้กำลังใจฉันเลยเพื่อนที่รัก ฉันรักแกT-T


"แกช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีมากเลยอ่ะTT-TT"ฉันบ่นแล้วตบหลังเพื่อนผู้เป็นที่รักหนึ่งปาบอย่างแรงจนฉันกับมันต้องวิ่งไล่กวดกันทั่วโรงเรียน

===================================

พอฉันกลับมาบ้านฉันก็ร้องโวยกับแม่ซะดัง"แม่หนูทำโน๊ตเพลงหายแง"แต่แม่กลับด่าฉันใหญ่เลยว่า"กะอีแค่โน็ตเพลงหายไปสักแผ่นจะเป็นไรไป"แม่ฉันซึ่งโมโหสุดขีดจึงกำชับให้ฉันขึ้นไปนอนทำตัวสงบ สงบอยู่ที่ชั้ม3ห้องนอนของตัวเองTT-TTแม่ใจร้าย
ไอ้คนเขียนบ้า   (ฉันไม่เกี่ยวโว้ยไหงมันมาลงที่ฉันเนี่ย>o<:Mon_Mon)(ก็เพราะว่าแกเป็นคนแต่งยังไงเล่า:มิยามิ)

พอรุ่งเช้าฉันก็
ตัดใจได้และไปโรงเรียนแล้วฉันก็ไม่พูดถึงมันอีกเลย กะอีแค่โน๊ตเพลงแผ่นเดียวจะอะไรกันนักหนา ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตไปได้ แล้วฉันก็เลิกคิดถึงมันไปอีกนานเลย พอวันงานโรงเรียน

"ว้าวมิยงจังมีอาหารเต็มไปหมดเลยเห็นแล้วน้ำลายไหล(เฮ้แกเป็นนางเอกนะ)(เรื่องของฉันฉันจะกิน)(ไอ้นางเอกจอมตระกระ)"ฉันพูดกับเพื่อนทั้ง2

"อ่า อีก3นาทีเขาจะเริ่มแสดงละครกันแล้วแล้วเป็นของชมรมดนตรีด้วย"ซัทจังร้อง

นี่คือซัทจังเพื่อนของฉันซึ่งเป็นหัวหน้าห้องเห็นอย่างนี้แต่พวกเราก็สนิทกันมากเลยล่ะค่ะ

"จริงง่ะ"มิยงร้องตามขึ้นมาอีกคนแล้วทั้ง2ก็จับมือของฉันแล้วลากไปอย่างรวดเร็ว



นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย......