Dirty Paradise.. เลือดเย็น !! [Yaoi 18+]

ลำดับตอนที่ #3 : บุคคลที่มาใหม่

 

ในโลกนี้มีบางสิ่งบางอย่างที่เป็นของคู่กัน

และคล้ายคลึงกันจนเกือบจะเป็นสิ่งเดียวกัน

มีเพียงเส้นบางๆ เท่านั้นที่แบ่งแยกให้แตกต่าง

โฮเมอร์ (Homer) ;

เมื่องานเลี้ยงที่น่าเบื่อจบลง งานอดิเรกของผมก็เริ่มขึ้น

รถที่ผมขับอยู่ในตอนนี้กำลังมุ่งหน้าไปยังย่านชานเมือง ที่เป็นจุดนัดพบของผมและสาวสวยที่ลงทุนมาดักรอผมที่รถ เพื่ออ้อนวอนให้ผมพาเธอไปส่งที่คอนโดด้วยเหตุผลมากมายที่ผมไม่ได้ใส่ใจฟัง ซึ่งผมได้ปฏิเสธคำขอของเธอไปว่า

“ผมว่าเราไปเจอกันที่... ดีกว่านะครับ”

ผมจอดรถไว้อีกฝั่งถนน ตรงข้ามกับอาคารร้าง สวมถุงมือยางแบบพวกคุณหมอ หยิบหมวกไหมพรมไอ้โม่งขึ้นมาใส่โดยที่ไม่ได้ดึงลงมาปกปิดใบหน้า และก่อนลงจากรถก็ไม่ลืมหยิบ มีด Hunting ใบมีดของมันยาวประมาณ 9 นิ้วติดมือลงไปด้วย

สาวสวยที่ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอรีบลงจากรถแล้วเดินตามผมเข้าไปในตัวอาคาร เธอดูไม่ตื่นกลัวเลยแม้แต่น้อย

“โฮเมอร์คะ คุณนัดน้ำฝนมาที่นี่ทำไมคะ คงไม่ใช่เพราะจะมาพิสูจน์ความกล้ากันหรอกนะคะ” เธอพูดพร้อมหัวเราะคิกคัก 

ผมหยุดยืนที่มุมตึกมันมืดจนมองแทบไม่เห็นอะไรเลย แต่เมื่อเวลาผ่านไปสายตาชินกับความมืดมันก็ไม่ใช่เรื่องยากที่ผมจะมองเห็นเหยื่อของผมชัดเจนขึ้น ผมเอื้อมไปจับชายกระโปรงสั้นกุดของเธอแล้วดึงขึ้นมาจนเห็นสะดือขาว และกางเกงในที่ผมมองไม่เห็นว่าสีอะไรแต่มันทำให้ผมยิ้มออก

น้ำฝน เธอช่างรู้ใจผมจริงๆ เพราะตอนนี้เธอกำลังถอดกางเกงในออกอย่างอายๆ ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดว่าเธอจะอายจริงๆ ในอีกไม่กี่วินาทีกางเกงในของเธอก็ร่วงหล่นลงสู่พื้น

เธอเดินเข้ามาโอบคอผมแล้วโน้มคอผมลงไป ใกล้มาก.. หน้าของเราใกล้กันจนผมรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ แต่ก่อนที่ปากของเราจะประกบติดกันผมได้เอื้อมมือไปจับด้ามมีดที่เหน็บติดกับชายกางเกงด้านหลัง

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง น้ำตามากมายไหลออกจากตากลมโตของเธอ สีหน้าเธอในตอนนี้สวยจริงๆ มีด Hunting ที่เคยเหน็บอยู่ที่หลังของผม ตอนนี้มันปักเขาไปใน ‘ช่องคลอด’ ของเธอจนมิดด้าม เลือดจาก ‘ช่องคลอด’ ไหลออกมาเหมือนน้ำตกจำลอง เธอยืนถ่างขาอยู่อย่างนั้นได้ไม่นาน ก็ล้มลงไปนอนกรีดร้องบนพื้นที่แสนจะสกปรกอย่างไม่กลัวเปื้อน

สองมือไขว่คว้าได้แค่อากาศบางๆ ขาสองข้างที่ขยับเขยื้อนได้อย่างยากลำบาก เสียงโหยหวนที่ออกมาจากลำคอ สายตาที่เธอมองมาที่ผม เธอทำให้ผมรู้สึกว่ากำลังดูโชว์บัลเล่ต์ใต้น้ำเลยนะเนี่ย

เมื่องานอดิเรกที่แสนมหัศจรรย์ของผมก็จบลง ในตอนที่คุณน้ำฝน สาวสวยที่ผมรู้จักชื่อได้ไม่นานนอนหมดลมหายใจอยู่ตรงหน้า และนั่นก็เป็นสัญญาณเตือนว่าผมก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตอย่าง มนุษย์ทั่วไปอีกครั้ง 

แต่ เสียงเครื่องยนต์ที่ผมได้ยินในตอนนี้กลับเป็นอุปสรรคให้ผมกลับออกไปสู่โลกมนุษย์ ผมยืนมองบุคคลที่มาใหม่ อุ้มร่างที่ผมไม่แน่ใจว่ายังมีลมหายใจหรือไม่ขึ้นไปยังชั้นบนของตึก  

XOXOXOXO XOXOXOXO XOXOXOXO

เป้าหมายของผมนอนหมดสติอยู่กับพื้นภายในตึกร้างแห่งหนึ่งที่ผมเลือกเป็นสถานที่สังหาร ผมต้องยัดหล่อนใส่ท้ายรถยนต์และขับไกลจากที่พำนักของหล่อนพอสมควร ต้องใช้อุบายเพื่อให้ได้ตัว ต้องลงมืออย่างเงียบเชียบและรวดเร็ว มัดมือและเท้า จัดการให้หลับ รวมทั้งป้องกันไม่ให้หล่อนส่งเสียงร้องยามที่คืนสติ ผมจอดรถยนต์ใกล้สถานที่ลักพาโดยดับไฟและขับเข้าจอดในที่ลับตาแต่ผมก็ยังต้องอุ้มหล่อน ใช้พลังงานไม่มากและผมก็มีสุขภาพร่างกายที่ดี

ผมสวมหน้ากากตัวการ์ตูน ถุงมือยาง และสวมชุดปฏิบัติการชั่วคราวเสร็จแล้วก็ยืนมองเหยื่อที่ยังไม่ยอมลืมตา นึกรำคาญที่หล่อนเอาแต่หลับตาพริ้ม ผมเลยสะกิดหล่อนเบาๆ ที่ใบหน้าและเอ่ย

“ตื่น ตื่นได้แล้ว”

เปลือกตาของหล่อนเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ผมรู้ว่าเป็นเรื่องยากที่จะปรับสายตาในที่ที่มีแสงส่องสว่างเพียงเล็กน้อย แต่ในทางตรงกันข้ามผมกลับมองเห็นหล่อนอย่างถนัดตา

หล่อนออกอาการหวาดผวาเพราะรู้ตัวว่ากำลังเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบใด ผมเห็นความกลัวฉายชัดในดวงตาของหล่อน หล่อนพยายามส่งเสียงร้อง แต่เพียงเปล่งอยู่ในลำคอเพราะปากถูกปิดด้วยเทปกาวอย่างดี อาชญากรต้องใช้ของที่มีคุณภาพเพื่อการทำงานที่ลุล่วง

“ไม่ต้องกลัวน่า แป๊บเดียวเอง” ผมปลอบด้วยเสียงที่เยียบเย็น

ผมใช้เวลาที่แสนบันเทิงใจไม่นานกับเจ้าหล่อนอย่างที่บอกเอาไว้ จัดการลบร่องรอยที่อาจทิ้งไว้ในที่เกิดเหตุ เก็บอุปกรณ์สังหาร เช็ดคราบเลือดที่ติดมือหรือแขนของผมจนหมด และตัดเส้นผมสีสวยเป็นของที่ระลึก แล้วถอดชุดปฏิบัติการใส่ถุงพลาสติกสีดำที่ใช้ทิ้งขยะ สวดชุดใหม่ที่สะอาดโดยไม่ถอดหน้ากากจนกว่าจะมั่นใจว่าปลอดภัยจริงๆ ผมไม่สนใจซากไร้ชีวิตของเป้าหมาย ผมทิ้งไว้ที่นั่นทว่าเจ้าหน้าที่ตำรวจไม่สามารถตามรอยได้เพราะไม่มีสิ่งใดให้พวกเขาค้นพบ

ผมเดินลงบันไดอย่างใจเย็นและระแวดระวังตัว ไม่มีวี่แววของมนุษย์ แต่ผมก็คิดผิดเพราะผมพบสิ่งไม่คาดฝันที่ชั้นล่าง เป็นเสียงฝีเท้าอย่างย่องกริบของใครบางคน ผมได้ยินแน่ล่ะ ผมเปิดประสาทการรับรู้ตลอดเวลาที่อยู่ในสถานที่เกิดเหตุและต้องไวต่อทุกสรรพเสียงที่แม้ว่าจะแผ่วเบาเพียงใดก็ตาม

เขาเดินมาทางผม ผมค่อนข้างแน่ใจ ถ้าผมได้ยินเสียงเขา เขาก็ควรต้องได้ยินเสียงของผม ผมเดินช้าลงและหยุดนิ่งให้เขาเป็นฝ่ายเข้าหา