คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : intro
ฉายา เป็นชื่อเรียกที่คนอื่นๆ ตั้งให้พวกที่เป็นอย่างผม มีที่มาจากลักษณะของการสังหารและจัดการศพ คงเพราะพวกเขาอยากหาคำเรียกที่บ่งบอกเอกลักษณ์อย่างเจาะจงกระมัง
“แฟนทอม (Phantom)”
“ฉันรู้ละ เป็นนายที่ฆ่าเหยื่อแล้วจะล่องหนหายไป”
“คุณนักข่าวล่ะ?”
“ซาตาน (Satan)”
“ฉันเคยได้ยินผู้สื่อข่าวอาชญากรรมพูดผ่านทางโทรทัศน์ เขาบรรยายสภาพศพจนฉันเห็นภาพชัดแจ๋ว และเขายังตบท้ายด้วยประโยคที่ว่า ‘เป็นการฆาตกรรมที่เหี้ยมโหดผิดมนุษย์และเป็นฝีมือของ ‘beast of the bottomless pit’ ..เดรัจฉานที่อยู่ในนรกที่ลึกที่สุด” ผมเอ่ยชมเขา ฉายาที่น่าเกรงขามช่างเหมาะกับลักษณะการสังหารที่อำมหิตจริงๆ
“ไม่ใช่เวลาจะมาเป็นปลื้มกันเอง” เขาบอกเสียงเรียบ
จริงของเขา ผมควรกลับบ้านและทำตัวอย่าง ‘มนุษย์’ ทั่วไปควรกระทำ
“โชคดี นายนักศึกษา” เขาหันหลังให้ผมและเดินจากไปเหมือนไม่เคยมีค่ำคืนที่พวกเราพบเจอโดยบังเอิญ
แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ต้องหยุดเดิน แล้วหันหน้ากลับมามองที่ชายเสื้อของตัวเองซึ่งผมเอื้อมมือไปจับเอาไว้โดยที่ผมก็ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร จากนั้นก็เอียงคอเป็นเชิงคำถาม ซึ่งก็ไม่ได้รับคำตอบใดๆจากผม
ผมปล่อยมือจากชายเสื้อเชิ้ต หมุนตัวกลับแล้วก้าวเท้าเร็วๆ ไปที่ที่ผมซ่อนพาหนะไว้ในมุมอับแสงและไม่มีใครสังเกตเห็น โยนถุงพลาสติกไว้ที่เบาะหลัง ถอดหน้ากากออกและติดเครื่องยนต์ ไฟรถยนต์ยังคงปิด ผมต้องการจะขับให้ห่างสถานที่เกิดเหตุ พอได้ระยะค่อยเปิดไฟ
บนท้องถนนการสัญจรเป็นไปอย่างเงียบเหงาเกือบวังเวง ดวงตาคู่สีดำของผมเหม่อมองเส้นทางเบื้องหน้า สมองที่บันถึงภาพแห่งความตายของเป้าหมายฉายภาพวนซ้ำ เสียงกรีดร้องในลำคอของเด็กสาวผู้นั้นช่างเสนาะโสตประสาทนัก ความรู้สึกสดชื่นยามสังหารเจ้าหล่อนยังคงติดตรึง ผมรู้สึกดีอย่างยิ่งและความสุขใจช่างมากล้น ผมแทบไม่รับรู้การขับขี่ยวดยานพาหนะ ความโปร่งเบาและลอยล่องชักนำให้ความรู้สึกทั้งหมดของผมออกโบกโบยบินอย่างยากจะหยุดยั้งผสมผสานกับแรงขับดันทางเพศที่ผมอยากระบายมันออกมา ผมคิดว่าตัวเองอาจยิ้มออกมาด้วยดวงตาที่ว่างเปล่า แต่รถยนต์ของผมยังแล่นถูกช่องทาง
ผมค่อยๆ คืนสติตอนที่ดับเครื่องยนต์อย่างเป็นอัตโนมัติที่หน้าบ้านของ...? ภาพสิ่งก่อสร้าง 3 ชั้นขนาดใหญ่ที่พร่าเลือนเริ่มแจ่มชัด มันเป็นบ้านของเขา ผมรู้ตัวเต็มที่แล้วในตอนนี้ แต่ด้วยความมึนงง นี่ผมสูญเสียการควบคุมตัวเองหรือไง ไม่เข้าท่าสักนิด ทำไมผมต้องอยากหาตัวเขาด้วย
สายตาของผมมองเข้าไปในโรงรถที่เปิดไฟสว่างอย่างมีจุดประสงค์ ผมยังไม่อาจรู้ว่าคืออะไร แต่รู้สึกเหมือนบางสิ่งใกล้ปะทุ คุณนักข่าว ซาตาน กำลังถอดอุปกรณ์ปกปิดใบหน้าเผยให้เห็นความหล่อเหลาและเรือนผมสีเข้มที่ยาวระต้นคอ ก่อนเดินมาทางผม เป็นครั้งที่สองที่เขามุ่งมาหาผม
“นายนักศึกษา ตามฉันมาเหรอเนี่ย” เขาเขม้นมองหน้าผมอย่างพินิจด้วยสีหน้าเฉยชา
ผมส่ายหน้า
“เห็นอยู่ว่านายตามฉัน” เขาพูดย้ำ
“คือ... ไม่รู้สิ.. ขับรถอยู่ดีๆ.. ก็มาอยู่ที่นี่” ผมอธิบายอย่างติดขัด
“นายจะเอาไง”
“ขอโทษ ฉันไม่เจตนาจะตาม เพียงแต่มีอะไรที่ทำให้ฉันต้องมา” เป็นถ้อยคำที่ฟังไม่ขึ้น
เขาจ้องมองผมอย่างค้นหา เวลาผ่านไปหลายนาทีเขาก็พยักหน้าอย่างช้าๆ และพูดว่า
“เข้าใจละ ลงมาสิ”
คุณนักข่าวเข้าใจ แต่ผมไม่เข้าใจถ้อยคำที่เขาพูด กระนั้นผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย
“นายเป็นแขกคนแรกที่เป็นคนจำพวกเดียวกับฉัน และน่าลองทีเดียว” เขาพูดต่อพร้อมกับเดินนำ
การตบแต่งภายในเลียนแบบคฤหาสน์ของขุนนางยุคโบราณตัวบ้านที่มีเนื้อที่กว้างขวางแบ่งเป็นหลายห้อง เจ้าของบ้านใจดียอมเปิดให้ผมเข้าชมและทำหน้าที่ไกด์กิตติมศักดิ์ แต่เขาเพียงบรรยายให้ผมฟังอย่างคร่าวๆ ที่น่าประทับใจคือห้องใต้ดินที่เก็บซ่อนเครื่องมือสังหาร ผมนึกตำหนิตัวเองที่พลาดความคิดเรื่องห้องใต้ดิน อย่างไรจะสร้างเพิ่มเติมก็เป็นไปไม่ได้เพราะผมพักที่อพาร์ทเม้นท์ ทำตัวคล้ายยาจกทั้งที่มีเงิน แต่ที่แปลกใจคือไม่มีของที่ระลึกของคุณนักข่าว ตัวผมชอบเก็บเส้นผมของพวกหล่อนหรือเขา แต่ตัวคุณนักข่าวกลับไม่เก็บอะไรเลย
“นายคงชอบห้องนี้” เขาพูดตรงใจผม
ผมยิ้มกว้าง
“ตกลง งั้นก็ห้องนี้!!! ”
XXX XX XXX XX XXX XX
ความคิดเห็น