บทกลอนของความคิดถึง

ลำดับตอนที่ #11 : บทละครรักเรา

ฉันนั่งเหม่อมองลอดช่องหน้าต่าง
ปล่อยใจอ้างว้าง ล่องลอยไปยังปลายฟ้า
ณ เส้นสาย สุดท้าย สุดสายตา
จะมีเธออยู่ที่นั่นในเวลาคิดถึงกัน
ไม่รู้ว่าหัวใจจะทรมานแค่ไหน
บทละครของเราจะเดินไปถึงตอนนั้น
ตอนอวสารที่เรากุมมือกัน
อย่างที่ฝันเหมือนตอนจบในนิยาย