คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ☔️ขอจูบหน่อยได้ไหม
โยเนะเปิประูเ้ามาในห้ออไบาอิ แ่แล้วเธอ็้อะัึ ภาพรหน้าทำให้เธอแทบหยุหายใ ไบาอิยืนอยู่ลาห้อ ำลัถอเสื้อออเผยให้เห็นแผ่นหลัว้าและล้ามหน้าท้อที่แน่นึ โยเนะรู้สึเหมือนหายใไม่ทั่วท้อ เา่าูเ็ี่และน่าึูใเหลือเิน
ไบาอิที่รู้สึัวว่ามีนเ้ามาในห้อ็รีบหันลับมา "พี่โยเนะั!" เาอุทานออมา้วยวามใ ่อนะรีบว้าเสื้อมาใส่ปิร่าายัวเอ "เ้ามาทำไมไม่เาะประูรับ! ผมอายน่ะ"
โยเนะใบหน้าแ่ำ เธอไม่รู้ะพูอะไร่อ เธอไ้แ่ยืนนิ่อยู่ับที่ สายาอเธอ้อมอไปที่พื้น
"เอ่อ....พอีะบอว่าันะเอาเสื้อมาให้นายเปลี่ยน อโทษนะ" โยเนะพูเสียเบา
ไบาอิยิ้มออมาและเินเ้ามาในสภาพที่ไม่ไ้ใส่เสื้อโอบเอวอโยเนะให้ไปิับัวอเา แ่ใบหน้าอโยเนะหลับาสนิททำให้เ้ายิ้มและ้มลไปูบโยเนะ วาอเธอเบิว้าทันทีเมื่อริมฝีปาอเาับเธอสัมผัสัน
"เอ่อ.....ไบาอิุ" โยเนะที่พู้วยเสียเลิ่ลั่
เามอโยเนะ้วยสายาที่อ่อนโยน "ผมอยาะูบพี่มานานแล้ว อูบหน่อยไ้ไหมรับ"
เธอรู้สึว่าใบหน้าอเธอร้อนผ่าวึ้นมาอีรั้ เา้มลมาูบเธออีรั้อย่าอ่อนโยน และ็ูบทั้แ้ม วา และไล้ลมาที่ลำอูออเธอเบาๆนเป็นรอยแ โยเนะที่เินนหน้าแไม่ไหว ผลััวออาไบาอิ รีบลับห้อ ทิ้ให้ไบาอิยืนมอามหลัเธอไป้วยรอยยิ้ม เารู้ว่าโยเนะะเินมา แ่เา็อไม่ไ้ที่แล้เธอ
"เธอะอบที่ันมีล้ามเนื้อสินะ แ่ไู้บพี่เามัน็ีมา อยาูบอีัเลย" ไบาอิิในใ พร้อมับยิ้มออมาอย่าเ้าเล่ห์
เวลาสี่ทุ่ม...
มิโนรุที่โทรมาหาโยเนะ้วยวามที่มีานเ้ามาะหันทัน โยเนะรีบร้อนเ็บระเป๋าเินทา้วยวามเร่รีบ บริษัทอเธอมีาน่วนที่่าัหวั เธอ้อออเินทาในวันพรุ่นี้เ้า แ่้วยวามเร่รีบ เธอไม่มีเวลาบอไบาอิเลย
"อโทษนะ ไบาอิุ" โยเนะพึมพำับัวเอ เธอรู้สึผิที่ไม่ไ้บอเา แ่เธอ็รู้ว่าเาะเ้าใ
เ้าวัน่อมา...
ในะเียวัน ไบาอิ็ำลัเรียมัวสำหรับารสอบเ้ามหาวิทยาลัย เาอ่านหนัสืออย่าหนัหน่วทุวัน หวัว่าะสอบิมหาวิทยาลัยที่เาใฝ่ฝัน แ่ถึแม้ะยุ่ับารเรียน และยั้อเรียมบารศึษามธัยมมอปลาย้วย
"พี่โยเนะน่าะทำานอยู่" ไบาอิิในใ เาพยายามไม่ิมา แ่็อเป็นห่วเธอไม่ไ้
ไบาอิที่มาอยู่บ้านโยเนะ และนอนนละห้อันเพราะเารอวันที่เาโอีหน่อยแล้ววันที่โยเนะ้อออเินทา็มาถึ เธอรีบออาบ้านแ่เ้าโยไม่ไ้บอลาไบาอิ เธอรู้ว่าเาะยัไม่ื่น เมื่อไบาอิื่นึ้นมา เาพบว่าโยเนะไม่อยู่แล้ว เารีบโทรหาเธอ แ่เธอ็ไม่รับสาย
"พี่โยเนะัไปไหนนะ?" ไบาอิถามัวเอ้วยวามัวล
เาส่้อวามหาเธอหลายรั้ แ่เธอ็ยัไม่อบลับมา ไบาอิเริ่มรู้สึไม่สบายใ
"หรือว่าเธอะ..." ไบาอิไม่ล้าแม้แ่ะิ่อ
เาพยายามสบสิอารม์ แล้วัสินใไปที่บริษัทอโยเนะเพื่อถามหามิโนรุ
"พี่รับ พี่โยเนะัไปไหนเหรอรับ?" ไบาอิถามมิโนรุทันทีที่เอเธอ
มิโนรุถอนหายใ "โยเนะัไปทำาน่าัหวัน่ะ ไบาอิุ"
"ทำาน่าัหวั?" ไบาอิถามอย่าใ "ทำไมเธอไม่บอผมล่ะรับ?"
"เธอไม่อยารบวนนายมั้" มิโนรุอบ "่วนี้นาย็ำลัเรียมสอบอยู่"
ไบาอิทำหน้าหอย เาอยาให้โยเนะบอเาเรื่อนี้ เาอยาะไปส่เธอที่สนามบิน อยาะบอลาเธอ
"เธอะลับมาเมื่อไหร่เหรอรับ?" ไบาอิถาม
"ประมาหนึ่สัปาห์้ะ" มิโนรุอบ
ไบาอิวาะพริบ เารู้สึใหายที่้อห่าาโยเนะนานนานี้ แ่เา็เ้าใว่าเธอ้อทำาน
"ผมะรอพี่ลับมานะรับ ถ้าผมทนไหว" ไบาอิแทไปหาโยเนะ
เาัสินใลับไปั้ใอ่านหนัสือ่อ เาะ้อสอบเ้ามหาวิทยาลัยให้ไ้ เพื่อที่ะไ้มีอนาที่ี และเพื่อที่ะไ้อยู่เีย้าโยเนะลอไป เมื่อในวันที่ไบาอิรับใบบมธัยมปลายเาส่รูปให้โยเนะูว่าเาบแล้ว
....ัหวั านาาวะ
โยเนะนั่อยู่ที่โ๊ะทำานในห้อพัอโรแรม เอสารอโวาอยู่รหน้าเธอ สายาอเธอ่ออยู่ับหน้าออมพิวเอร์ แ่ใอเธอลับล่อลอยไปถึไบาอิ
"อนนี้ เาะรับใบบแล้ว โอ็ย ทำไมันถึ้อมาทำานแทนที่ะไ้ถ่ายรูปู่เารับใบบ"
เธอมาทำาน่าัหวัไ้หลายวันแล้ว และลอเวลาที่ผ่านมา เธอแทบะไม่มีเวลาพัผ่อนเลย เธอ้อเ้าประุมิ่อันสามวัน ทำให้เธอรู้สึเหนื่อยล้าทั้ายและใ
โยเนะเหลือบมอโทรศัพท์มือถือที่วาอยู่้าๆ เธออยาะโทรหาไบาอิ อยาะไ้ยินเสียอเา อยาะรู้ว่าเาเป็นยัไบ้า แ่เธอ็ไม่ล้าโทรหาเา เธอไม่อยารบวนเา
"เาน่าะเรียมเ้าสอบมหาวิทยาลัย" โยเนะพึมพำับัวเอ
เธอถอนหายใออมาเฮือให่ แล้วหันลับไปทำาน่อ เธอ้อรีบเลียร์านให้เสร็ เพื่อที่ะไ้ลับไปหาไบาอิเร็วๆ แ่ยิ่ทำาน เธอ็ยิ่ิถึไบาอิมาึ้นเท่านั้น เธอิถึรอยยิ้มอเา และอ้อมอที่อบอุ่นอเา
"ันิถึนายัเลย ไบาอิุ" โยเนะพึมพำับัวเอ
น้ำาเริ่มลอหน่วย เธอรู้สึเหาและโเี่ยว เธออยาให้ไบาอิอยู่้าๆ เธอในอนนี้ โยเนะัสินใหยิบโทรศัพท์ึ้นมา เห็นรูปที่ไบาอิส่มาเาหล่อมาในุเรียนบารศึษา
แ่แล้วเธอ็้อะั เมื่อเห็นว่ามีสายไม่ไ้รับาไบาอิอยู่หลายสาย
"เาโทรมาหาันเหรอ?" โยเนะถามัวเอ้วยวามประหลาใ
เธอรีบโทรลับไปหาไบาอิทันที เธออยารู้ว่าเาเป็นอะไรหรือเปล่า
"ฮัลโหล ไบาอิุ" โยเนะพูเมื่อปลายสายรับ
"พี่โยเนะั!" เสียอไบาอิฟัูื่นเ้น "พี่หายไปไหนมารับ ผมโทรหาพี่ั้หลายรั้ ทำไมพี่ไม่รับสายผมเลย"
โยเนะอ้ำอึ"อโทษนะ ันทำานอยู่เลยไม่ไ้ยินเสียโทรศัพท์"
"พี่ทำานอยู่เหรอรับ?" ไบาอิถาม
"่ะ" โยเนะอบ "ัน้อมาทำาน่าัหวันะะ"
"ผมรู้าพี่มิโนรุแล้วรับ" ไบาอิบอ "ทำไมพี่ไม่บอผมล่ะรับ?"
โยเนะถอนหายใ "ันอโทษ่ะ ันไม่อยารบวนนาย"
"แ่ผมเป็นห่วพี่นะรับ" ไบาอิพูเสียอ่อย
โยเนะเียบ เธอไม่น่าปิบัเาเลย
"ันผิไปแล้ว" โยเนะพู "ันะไม่ทำแบบนี้อีแล้ว"
ไบาอิเียบไปรู่หนึ่ ่อนะพู่อ "มีอะไร้อบอผมนะ ไม่ว่าะเรื่อเล็แ่ไหน พี่็้อบอผมให้หมเ้าใไหมรับ"
เารู้ว่าโยเนะทำานหนัแ่ไหน เาไม่อยาให้เธอ้อมาเรียเพราะเา
"พีู่แลัวเอีๆ นะรับ" ไบาอิพู
"่ะ" โยเนะอบ
เธอวาสายาไบาอิ และีใที่เาเ้าใเธอไม่โรธเธอ และยัเป็นห่วเธออี แ่เธอ็ีใที่เายัเป็นห่วเธอ
"มีแฟนเป็นเ็มันีแบบนี้นี่เอ" โยเนะพูับัวเอเบาๆ
เธอะั้ใทำานให้เสร็เร็วๆ เพื่อที่ะไ้ลับไปหาไบาอิ แ่แล้วเสียแ้เือนาโทรศัพท์ัึ้น โยเนะที่ำลััหน้าเอสารอยู่นั้น เธอหยิบโทรศัพท์ึ้นมาู ็พบว่าเป็น้อวามาไบาอิ
รูปไบาอิยืนยิ้มว้าอยู่หน้าโรแรมที่เธอพั
"ผมมาหาพี่แล้วนะรับ"
หัวใอโยเนะเ้นุบๆ เธอไม่ิว่าไบาอิะมาหาเธอถึที่นี่ เธอรีบวาทุอย่าบนโ๊ะแล้ววิ่ออาห้อไปทันที
เมื่อมาถึล็อบบี้อโรแรม โยเนะ็เห็นไบาอิยืนรอเธออยู่ เาสวมเสื้อหนาวแนยาวสีำ มีผ้าพันอสีรีม ใส่เสื้อยืสีาว้าในและาเยีนสีำ ูสบายๆ แ่็ยัวามหล่อเหลาเอาไว้ไ้อย่าเ็มเปี่ยม
"ไบาอิุ!" โยเนะเรียื่อเา้วยวามีใ
ไบาอิหันมาหาเธอ รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าอเา
"พี่โยเนะั!" เารีบวิ่เ้าไปหาเธอ แล้วโอบอเธอไว้แนบอ
โยเนะโอบอไบาอิอบ เธอรู้สึอบอุ่นและปลอภัยในอ้อมออเา
"ิถึัเลย่ะ" โยเนะพูเสียเบา
"ผม็ิถึพี่มาๆ เลยรับ" ไบาอิอบ
ทั้สอนผละออาอ้อมอ แล้วมอหน้าัน้วยรอยยิ้ม
"นายมาทำอะไรที่นี่? สอบเสร็แล้วเหรอ" โยเนะถาม
"ผมมาหาพี่ไรับ" ไบาอิอบ "ผมสอบิมหาวิทยาลัยแล้วนะรับ"
โยเนะเบิาว้า้วยวามีใ "ริเหรอะ? ยินี้วยนะะ!"
"อบุรับ" ไบาอิอบ "ผมอยามาบอ่าวีนี้ับพี่เป็นนแรนิ"
โยเนะยิ้มออมาอย่ามีวามสุ เธอรู้ว่าไบาอิั้ใเรียนมาแ่ไหน และเธอ็ีใที่เาสอบิ โยเนะมอเา้วยแววาที่สั่นไหว เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถปิเสธวามรู้สึอัวเอไ้อี่อไป
"ันรันายน่ะ ไบาอิุ" โยเนะอบ
ไบาอิที่ไ้ยินแบบนั้น็เ้ามาูบโยเนะทันที่อนะเ้าอันอีรั้ วามรัอพวเาเบ่บานและาม ท่ามลาแสแยามเย็นที่สาส่อลมา
เาูบันแล้ววววรับบ ไรท์เินน5555อบุนัอ่านที่น่ารัอไรท์ที่เ้ามาอ่านันนะับ ถ้าอบหัวใเ้าั้นัน้วยนะน๊าา
ความคิดเห็น