คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 "คำตอบของตะวัน"
เวลาผ่านไป..
สิ่ที่ะวัน โ่ และโบ๊ทมุ่มั่นมาลอ็ประสบผลสำเร็เสียที เาและแ๊เพื่อน็เรียนบ้วยเียรินิยม้วยันทั้สามน พวเาหอบวามรู้ที่ไ้เรียนมาลับไป่วยบริหารธุริอรอบรัวอย่าที่หวัไว้
บริษัท TT Design
วันนี้ะวันมารับำแหน่ประธานบริษัทอย่าเ็มัวนนธวั พัา และพนัานทุน่ารอ้อนรับท่านประธาน นใหม่อย่ายินี
“ยินี้วยนะท่านประธานบริษัท” พัายืนรอแสวามยินีับหลานายพร้อมับอไม้่อให่
“อบพระุรับ ผมะทำทุอย่าให้ีที่สุเท่าที่ผมะทำไ้” ะวันล่าวอบุนนธวัและพัาที่ีับเาเสมอมาั้แ่วันที่พ่อแม่อเาาไป และท่าน็เป็นผู้ที่มีพระุับเามาริๆ
“่ออไม้แสวามยินีฝีมือารเลืออใบาเลยนะ” พัาเอ่ยบอ
“เสียายัเลยนะรับ ถ้าน้อไม่ิเรียนไ้มาแสวามยินีับผม” แ่็ผิหวัเล็น้อย เพราะะวันแอบิว่า ใบา้อมาแสวามยินีับเา
“เี๋ยวเย็นนี้เรา่อยไปลอพร้อมันนะะวัน เี๋ยวอนเย็น็ไ้เอน้อแล้ว” นนธวัเอ่ยบอหลานาย
ะที่ทุนำลัร่วมแสวามยินีพลอยใส็้าวเ้ามาพร้อมอไม้่อโที่เธอั้ในำมันเพื่อแสวามยินีับเา
“ยินี้วยนะะวัน” พลอยใสเอ่ยเพียสั้นๆ
“อบในะ” พลอยใสยิ้มรับ
“ีใ้วยท่านประธานะวัน” เป็นเสียอโ่และโบ๊ทที่มาแสวามยินีับเพื่อนรัอย่าะวัน
“อบใมารับท่านประธานทั้สอ” หลัาที่เรียนบทั้โ่และโบ๊ท็เ้าไปบริหารบริษัทแทนพ่อแม่เ่นัน ึ่เท่าับบริษัทอทั้สาม็เป็นพันธมิรที่ี่อัน เพราะผู้บริหารเป็นเพื่อนรััน
“พลอยใสมาทวำอบามึรึเปล่าว่ะ” เป็นโบ๊ทที่แอบถามเพื่อน
“เอ่อ! ูว่าน่าะริเหมือนที่ไอ้โบ๊ทมันพู..ูเธอะรอำอบามึอยู่นะ” โ่เอ่ยเสริมอีเสีย
“เอาริๆ ูไม่รู้ว่าำอบทีู่ะบอพลอยใสมันะีับเธอไหม” ะวันรู้ว่าพลอยใสอบเามา เพราะที่ผ่านมาพลอยใสามเาแทบทุฝี้าว
“ำอบมันอยู่ในใอมึเอแหละะวัน” โ่ที่รู้ีว่าะวันไม่ไ้รู้สึอะไรับพลอยใส
หลัาที่ทุนไ้แสวามยินีับท่านประธานบริษัทนใหม่แล้ว็่าแยย้ายันไปทำาน พนัานีใที่วันนี้พวเามีเ้านายัวริสัทีแม้ที่ผ่านมานนธวัะเ้ามาูแลานแทนะวัน แ่เาเอ็ไม่เยแสวามเป็นเ้าอึทำให้พนัานทุนนับถือในน้ำใอนนธวัเป็นอย่ามา
“เี๋ยวเอันที่านเลี้ยนะรับทุน” ะวันแ้ับพนัานทุน
“รับ/่ะ” พนัานทุนเอ่ยอบรับ
“เิพลอยใส้วยนะ”
“ส่วนมึสอนไม่วน็ะมาอยู่ี”
“ูมาแน่นอนอยู่แล้ว แ่ไม่ใ่เพราะมึนะ ูอยาเอใบา่าหา” โบ๊ทเอ่ยหยอเพื่อนที่รู้ว่าะวันหวน้อสาวแ่ไหน
“ูไม่พลาแน่นอน” โ่เอ่ยเสริม
“ั้นเอันอนเย็นนะทุน พลอยใสอัวลับ่อนนะ”
“ไว้เอันนะพลอยใส” เธอพยัหน้ารับ
านเลี้ยลอ้อนรับท่านประธานบริษัทนใหม่็ถูัึ้นอย่าสวยามโยฝีมืออพัาที่เธอั้ใหาร้านอาหารที่บรรยาาศี อาหารอร่อย เพื่อเลี้ยลอให้ับหลานายสุที่รั
แผู้มีเียริที่ไ้รับเิและพนัาน่าทยอยเินเ้าานเลี้ย้วยสีหน้าที่เ็มไป้วยรอยยิ้มรวมทั้พลอยใสที่มาร่วมานเลี้ย้วย ทุสายา้อมอมาที่เธออาะเพราะวามสวยที่ปราเ่นั และวามสสัยว่าเธอมีวามสัมพันธ์ับท่านประธานแบบไหน
“เิที่โ๊ะ VIP เลยนะหนูพลอยใส” เป็นพัาที่ออมารับแแทนหลานายสุที่รั เพราะะวันรับอาสาะไปรับใบาเพื่อมาร่วมาน
“แล้วะวันล่ะ่ะุป้า” พลอยใสเอ่ยถามพัา
“ะวันอาสาะไปรับใบา๊ะเี๋ยวะามมา” พัาอบามวามริ
ไม่นานโบ๊ทและโ่็มาถึานเลี้ยึทำให้พลอยใสมีเพื่อนุย ึ่เธอเอ็เินอายที่มาร่วมาน แ่ะวันเป็นนวนเธอ เธอ็้อมาสิและพลอยใสเอ็ั้ใที่ะมาทวำอบาเา
านเลี้ยเริ่มึ้นอย่าเป็นทาารเสียนรีถูเปิลอทำให้บรรยาาศอานเลี้ยูโรแมนินพนัานบานิว่าเป็นานลอมลสมรสเสียอี
“พวเธอว่าไหมบรรยาาศเหมือนานแ่เลยเนาะ”
“ริๆ ้วย โรแมนิมาเลย”
ะที่แผู้มาร่วมาน่าสนทนาันอย่าสนุสนานทุสายา็้อหันไปมอายหิู่หนึ่ที่ทั้หล่อและสวย แถมเหมาะสมันอย่าับิ่ทอใบหย
“พวเธอนั้นุใบาใ่ไหม” พนัานนหนึ่เอ่ยถาม
“ใ่แล้ว อุ๊ย! ทำไมสวยนานี้ ยิ่โยิ่สวย”
“สวยมาเหมาะสมที่สุ” เสียอพนัานที่พูุยันทำให้พลอยใส้อหันไปมอที่มาอ้นเสียทีุ่ยัน ภาพที่ปรารหน้าทำให้พลอยใสถึับรู้สึหวิวๆ ที่ใ และูเหมือนะวันะหวน้อสาวมาเสีย้วย
ะวันและใบาเินเ้ามาในานประุู่บ่าวสาว ึ่ทุน็ลวามเห็นว่าเหมาะสมัน าานเลี้ย้อนรับ็แอบล้ายเหมือนานลอมลสมรสไปเสียแล้ว
“ถ้าบอว่าานแ่ ัน็เื่อนะเนี่ย ทัุ้ะวันับหนูใบาูเหมาะสมันมาเลยเนาะ”
“เห็นว่าหวน้อสาวมา้วยนะ ไม่มีหนุ่มนไหนล้าีบเลย้วย้ำ”
เมื่อทัทายแผู้มีเียริเรียบร้อยแล้วะวันและใบา็เินมาที่โ๊ะ VIP ที่มีพลอยใส โ่ และโบ๊ทนั่อยู่้วยแล้ว
“สวัสี่ะพี่โ่ พี่โบ๊ท และพี่พลอยใส” ใบาล่าวทัทาย้วยรอยยิ้มสใส
“สวัสีรับน้อใบานสวยอพี่โ่”
“อพี่โบ๊ท้วยรับ”
“อบุนะะ” ใบาเอ่ยอบุ้วยรอยยิ้มสใส นะวันนึหมั่นไส้เพื่อนรัอนเอที่เอ่ยมน้อสาวอที่รัอเา
“เินไปล่ะมึสอน ูเลื้อยลมาาหัวแล้ว” ะวันเอ่ยหยอเพื่อน
“พูาีๆ ับูหน่อย เผื่ออนาูอาะไ้มาเป็นน้อเยมึ็ไ้นะ” โ่เอ่ยึ้นนะวันึาใส่
ะที่ใบาำลัุยันอย่าสนุสนานับเพื่อนรัอพี่าย พลอยใสึวยโอาสนี้อุยับะวันเป็นารส่วนัว
“ะวันเราอุยับเธอเป็นารส่วนัวไ้ไหม”
“ไ้สิ ั้นไปรอเราที่ระเบีย็แล้วันเี๋ยวามไป” เมื่อลันแล้วพลอยใสึอัวไปเ้าห้อน้ำ
“เี๋ยวพี่มานะรับใบา ฝาูแลน้อู้วย” ะวันเอ่ย่อนะลุออไป ใบาึ่แอบสสัยึอัวไปเ้าห้อน้ำามหลัะวันไป
ใบาามะวันมานถึระเบีย็เห็นะวันำลัุยับพลอยใสอยู่ เธอึยืนนิ่แอบฟัารสนทนาอพวเา
“พลอยใสอยาไ้ำอบที่เยถามะวันไป” พลอยใสเอ่ยถามึ้น
“แล้วถ้าำอบไม่เป็นที่พอใอพลอยใสล่ะ” ะวันเอ่ยึ้น
“หมายถึะวันะปิเสธเราเหรอ”
“เราอโทษนะพลอยใส แ่เราไม่ไ้รู้สึแบบที่พลอยใสรู้สึับเรา” ะวันเอ่ยสิ่ที่พลอยใสไม่อยาไ้ยินออมา
“สันิ็ไม่มีเลยเหรอะวัน..สันิ็ไม่มีเลยเหรอ” พลอยใสถามะวัน้ำๆ
“อโทษนะ เราอโทษริๆ”
“เพราะใบาหรือเปล่า เพราะเธอรึเปล่าะวันถึปิเสธเรา” อาารเียบอะวัน็เป็นำอบที่ัเน
“แ่เรา็ยัเป็นเพื่อนันไ้นะพลอยใส” ประโยที่ออาปาอะวันทำให้เธอแทบรี๊ เธอไม่ไ้อยาเป็นเพื่อน เธออยาเป็นนรั แ่สุท้าย็้อพยัหน้ารับ
“ั้นเราอัวลับ่อนนะ ะวันเ้าไปในานเถอะ”
“อโทษอีรั้นะพลอยใส” เมื่อะวันเินล้อยหลัไปพลอยใส็แสใบหน้าที่เรี้ยวราออมา
“ันไม่มีทายอมแพ้่ายๆ หรอนะะวัน เมื่อันไม่ไ้ นัใบา็้อไม่ไ้เหมือนัน”พลอยใสหอบใที่บอบ้ำออาานไป เธอปล่อยให้น้ำาไหลอาบแ้มเนียนอย่าไม่อายใรวามหวัที่เธอั้ไว้ลับลายเป็นศูนย์ ไปเสียแล้ว
ฝาอีบุ๊้วยนะะ
“ปลายทาอใ เป็นเธอไ้ไหม”
ราาน่ารัๆ เพีย 99 coin เท่านั้น
ความคิดเห็น