นกนักอพยพ กับ ต้นไม้

เนื้อเรื่อง

                       กาลครั้งหนึ่งสามเดือนมาแล้ว  มีนกนักอพยพตัวหนึ่งหลงฝูง

  ผลัดถิ่น  หลงทางมาพบกับต้นไม้ต้นแคราะต้นหนึ่ง  ต้นไม้ต้นนี้ไม่โตมาก

  กิ่งก้านหงิกงอแต่ยังพอเป็นที่วางรังให้แก่นกตัวนั้นได้  ทั้งยังมีผลสีแดงสด

  มากมาย  นกตัวนั้นจึงเห็นชอบทำรังอยู่ต้นไม้นั้น และพักผ่อนอย่างมีความสุข

 

                 ทุกวันของนกตัวนี้ช่างเป็นเวลาที่มีความสุขสำหรับมัน นกตัวนี้

  มีอาหารการกินที่สมบูรณ์จากผลเบอร์รี่ลูกเล็กจากต้นไม้ที่มันอยู่  มันจึงมี-

  ความสุข  นกตัวนี้จึงชอบต้นไม้นี้มาก และเฝ้าร้องเสียงแจ้วเพื่อคุยกับต้นไม้ที่ทำ-

  ให้มันมีความสุข วันแล้ววันเล่า มันก็ทำแบบนั้น

 

                แต่ต้นไม้นั่นไม่เคยตอบมันเลย

 

                วันหนึ่งขณะนกกำลังออกจากรังเพื่อขึ้นไปยังบนฟ้าที่มันเคยอยู่

 มันก็ได้ยินเสียงประหลาดที่มันไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน มันหันไปรอบๆ

 มันไม่เห็นใคร หรือตัวอะไรเลย นอกจากกิ่งหงิกงอเหยียดออก และขยับ

 เมื่อนกมองไปที่ลำต้นที่มันอยู่  มันจึงได้รู้ว่า เจ้าของเสียงนั้น คือต้นไม้ที่มัน-

 อยู่นั่นเอง มันตื่นเต้นกับเสียงนี้มาก มากมาย และมากจริงๆ

 

                หลังจากที่นกตื่นเต้นกับต้นไม้พูดได้ที่มันอยู่อยู่สักสามสี่วัน

 มันก็ต้องจากต้นไม้นี้ไปชั่วคราว นกตัวนั้นก็อธิบายไม่ได้ว่านกตัวนั้นจะต้องไป

 ที่อื่นอีกทำไม  ในเมื่อมันมีความสุขกับต้นไม้นี้อยู่แล้ว  แต่เสียงในใจบอกว่า

 มันต้องไป  ในที่สุดมันก็กระพือปีกออก  และค่อยๆหายไปในท้องฟ้าสีทะเล 

 เหลือไว้เพียงขนบริเวรใต้ตาของมันไว้ต่างหน้าในรัง 

 

                ต้นไม้โน้มยอดลงดูขนนกและอาลัยจนสิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่เวทนา

 ใครผ่านไปผ่านมาก็ช่วยกันปลอบ แต่ต้นไม้ก็ยังไม่หายเศร้าเสียใจจนใบเหลือง 

 ไม่มีใครอธิบายการจากไปของนกตัวนี้ให้ต้นไม้ฟังได้  ไม่ว่าจะเป็น กระรอก

 ด้วง แมลงตัวเล็กๆ มด และท้องฟ้า ทุกคนต่างบอกกับต้นไม้ว่าคงเป็น

 เหตุผลเดียวที่ว่าทำไมแซลมอนต้องกลับไปวางไข่ในน้ำจืด และทำไมเต่าต้อง

 กลับไปวางไข่ที่เดิมที่ที่ตัวเองเคยอยู่

 

               ต้นไม้พยายามถอนรากของตัวเองขึ้นมาจากดินที่มันอยู่  แต่มันทำ

 ไม่ได้ มันพยายามแล้วพยายามอีกมันก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี 

 

               ในวันฝนตกหนัก ต้นไม้ใหญ่ต่างหักโค่นลง เหลือไว้เพียงต้นไม้

 ลิ่วลม และพวกต้นเตี้ย เช่นต้นไม้พูดได้ที่ยังยิ้มอยู่ได้อย่างสบายใจ  สัตว์หลาย-

 ชนิดต่างหาที่หลบภัย แล้วนกอพยพผู้เคยจากไปก็เป็นส่วนหนึ่งในพวกนั้นด้วย

 

              มันกลับมายังต้นไม้พูดได้ทำให้ต้นไม้พูดได้ดีใจยิ่งนัก นกกลับมา

 ครั้งนี้ดูโตขึ้น แข็งแรงขึ้น และฉลาดขึ้น มันยังคงเป็นนกที่น่ารักเหมือนเคย

 มันคาบผลเบอร์รี่ลูกสีม่วงลูกใหญ่กว่าผลที่ต้นหงิกจะออกให้มันกินในอดีตมา-

 ฝากแก่ต้นไม้พูดได้  ต้นไม้พูดได้ก็ดีใจ แต่ก็อมความเสียใจว่าทำไมต้องเอา

 สิ่งนี้มาให้แก่มันด้วย  ไม่ต้องหาอะไรมาฝากยังดีเสียกว่า ..สักระยะฝนก็หยุดตก

 

             หลังฝน ผลเบอร์รี่ผลิออกจากกิ่งต้นหงิก และใบก็เขียวชอุ่มสดใส

 นกเองก็ยินดีกับต้นไม้ด้วย แต่เมื่อนกจิกลงยังผลเบอร์รี่รุ่นใหม่นี้ มันกลับขมปี๋

 ฝาดฝืดคอยิ่งนัก มันจึงถามแก่ต้นไม้หงิกว่าทำไมเป็นเช่นนั้น

 

             ต้นไม้หงิกจึงตอบไปอย่างใจเสียว่า ฤดูผลหวานได้หมดลงไปแล้ว

 เหลือเพียงความขม และความเสื่อมทรามลงของรสชาติ และบอก นกอีกว่า

 ถ้าหากยังอยากอยู่ด้วยกัน  นกก็ต้องทนกับความขนและต้นหงิกไปอีกหลายเดือน

 นกจะยังอยู่ไหม หากอยู่  และเลยฤดูขมนี้ไปได้ก็จะได้กินลูกที่หวานและใหญ่กว่าเดิม

 นกจึงตอบตกลงกับต้นไม้ว่า  นกจะอยู่  และนกก็อยู่เป็นเวลาสามเดือนอย่างจืดชืด

 และมีท่าทีหงอยเหงา  นกไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากผลขมตลอดเวลาที่ผ่านมา

 

             เดือนที่สี่นกป่วยตัดสินใจกล่าวคำลา  และบินจากไป

 

             เดือนที่ห้าต้นไม้เริ่มมีความคิดจะถอนรากตัวเองออกจากดินเพื่อตาม

 หานกอีกครั้ง  แต่ต้นไม้ก็ทำไม่ได้    

             ......

 

             เดือนที่หกต้นไม้ใช้กำลังทั้งหมดที่มี เพื่อผลิดอก ออกผลครั้งใหญ่ที่สุด

 เท่าที่มันจะทำได้

             ผลที่ให้ฤดูนี้ก็ช่างหวานและชุ่มคอเหลือเกิน จนทุกชีวิตในป่าก็สัมผัสได้ถึง

 ความหวานในครั้งนี้  มันออกดอก ออกผลด้วยความเชื่อว่านกน้อยจะกลับมา และได้

 กินผลที่มันออกอย่างภูมิใจ มัแหงนมองฟ้าอย่างมีความสุข ยิ้มอย่างมีความสุข 

 และค่อยๆตายอย่างปิติไล่ตั้งแต่ยอดลงมาสู่ถึงรากอย่างช้าๆเป็นเวลาหลายชั่วโมง

 

             แล้วมันก็ตายลงอย่างสมบูรณ์ในเวลาเช้าของอีกวัน ใบมีมีมากก็เหี่ยวเฉา

 และปลิวไปตามลมทีละใบสองใบจนหมดต้น  เหลือไว้เพียงแค่พวงผลที่มั่นไว้กับซากของมัน   

 

             ....

 

             เดือนที่เจ็ดนกไม่กลับมา

 

             เดือนที่แปดนกไม่กลับมา

 

             เดือนที่เก้านกก็ยังไม่กลับมา

      

             เวลาผ่านไปจนโลกแตก และป่านี้ก็กลายเป็นแหล่งอุตสาหกรรมนกก็ยังไม่กลับมา