คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 วันแห่งดวงซวย
ตอนที่ 2 วันแห่งดวงซวย
ฟูจิ......
โอ้ยๆๆๆจะทำยังไงดีล่ะ........ถ้าคุณแม่รู้จะเป็นยังไงน้า......อ้าก!คุณแม่ต้องตกใจแน่เลย เอาไงดีๆ..........
ปั่งๆๆ
“ฟูจิ! ฟูจิคุง เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ ไม่สบายเหรอ แม่ขอเข้าไปน่ะ”
แย่แล้ว.....คุณแม่เข้ามาแล้ว....ทำไงดี
“กรี๊ด!!ฟูจินั่นตัวอะไรน่ะน้าร้ากจังเลย!!ต๊ายๆหน้าเหมือนเทะสึกะคุงจังเลยนะเนี้ย เอ๋หรือว่านี้คือเทะสึกะคุง ใช่แล้วต้องใช้แน่ๆเลย”
เอาแล้วซิเราก็นึกว่าคุณแม่จะกลัวนะเนี้ย!กลับเชื่ออีกต่างหากว่านี้เป็นเทะสึกะ...เฮ้อ...ครอบครัวเรามีเรื่องไม่น่าเชื่อหลายเรื่องจังแฮะ........
“แม่ไม่กลัวเลยเหรอครับ?”
“ไม่เลยจ๊ะ เอ....แต่ว่าไปโรงเรียนจะทันเหรอเนี้ย ตอนนี้ 8โมงครึ่งแล้วนะจ๊ะ”
“เอ๋!!!จริงด้วย ขอโทษครับคุณแม่ผมไปก่อนนะครับ!!!”
หว่า?แย่ที่สุดเลยต้องไปโรงเรียนสายแบบนี้เลยทำให้เทะสึกะคุงไปไม่ทันด้วยเลย
ฉันนี้มันแย่ที่สุดเลย......
ที่โรงเรียน............
“แฮ่กๆๆ...โชคดีนะเนี้ยที่ชะแว่บหนีคุณครูทัน”ผมเอ่ยกับตัวเอง ก็ใช่นะสิ ผมแค่มาสายนิดเดียวเองอาจาร์ยเล่นไล่กวดตั้งแต่หน้าโรงเรียนยันหน้าที่ฝึกเทนนิสเลย
“เฮ่อ! เกือบไปแล้วไหมล่ะฟูจิ แต่ว่านะ นายน่ะเล่นวิ่งซะแล้วยังกับหนีเจ้าหนี้เลยนะเนี้ย วันนี้ทำไมนายเจอแต่เรื่องโชคร้ายยั้งงี้นะ”
ก็นั้นสิ.....ตอนเช้าเทะสึกะก็โผล่มาเป็นมือขวาของเรา.........แล้วก็มาโรงเรียนสายอีก...โดนครูวิ่งไล่กวด....เรียนวิชาแรกไม่ทัน....แถมวันนี้เขานัดส่งรายงานคุณครูด้วย......เฮ่อ....แต่ที่...ที่โชคร้ายที่สุด...ฉันกลับทำให้เทะสึกะเดือดร้อนเพราะเราด้วย..........
ผมทนไม่ไหวแล้วกับการทำให้คนอื่นเดือดร้อน ผมขอร้องออกมาได้ไหม
“ฮึก..ฮือ...”
“นี้ ฟูจินายเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไมล่ะ มีฝุ่นเข้าตารึไง หว่าตาแดงแล้วนะ”
เทะสึกะเขาเริ่มปลอบผมทันที....เฮ่อ....แม้แต่จะร้องไห้ยังทำให้เทะสึกะเดือดร้อนต้องปลอบเราเลย
“ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ขอบใจนะ ที่ปลอบ”
“นี้ฉันไม่ได้ปลอบซักหน่อยนี้ ป่ะไปซ้อมกัน”
“อืม...”
ระหว่างพักกลางวัน…….
“เอ๋!!!แล้วทำไมมันถึงเป็นไปได้ล่ะ”
คิคุมารุซังเล่นโวยวายซะลั่นโรงอาหารเลย น่าอายจังเลย...อย่าสงสัยเลยน่ะคิคุมารุ แค่นี้ก็อยากร้องแล้ว..
“นี้แล้วคุณแม่นายไม่กลัวเหรอฟูจิ”
แล้วไคโดคุงก็พูดเสริมขึ้นมา
“แม่ของฟูจิเค้าไม่ ปัญญาอ่อนนี้เหมือนนายนี้ไคโด”
เอาแล้วเริ่มโจมตีไคโดซะแล้วแต่”ไคโดก็ต้องโจมตีกลับบ้างสิ
ผมกับเทะสึกะได้แต่นั่งเงียบฟังพวกนั้นเค้าทะเลาะกันซะนี้ แต่......ทำไมวันนี้พวกผู้หญิงถือช็อกโกแล็ตกันเต็มเลย
“จริงด้วยสิวันนี้มันวันวาเลนไทน์นี้”
เรียวมะคุงเริ่มเอ่ยขึ้นมา แต่ว่าฉันยังไม่ได้เตรียมอะไรให้เทะสึกะคุงเลยนี้นา......โอ้ยอีกแล้ว
“วันอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใช่วันของคนญี่ปุ่นของเราเลย เฮ้อ เด็กสมัยนี้ทำไมชอบนิยมตามยุโรปเค้านะ! เราต้องอย่าให้วัฒนธรรมของเราหายไปเซ่!!!!!”
เอาอีกล่ะกับไอ้นิสัยแสนหัวโบราณของเทะสึกะ เฮ่อ...............
ตอนเย็น....หลักเลิกเรียน
“นี้...ฟูจินายเป็นอะไรน่ะทำไมวันนี้ไม่ค่อยพูดเลยล่ะ...เ)นอะไรไปรึไง..ตอนเช้านายก็ร้องไห้..เพราะฉันรึปล่าว”
“อ๋า?ไม่ใช่เลยเทะสึกะคุง..”
“ฟูจิ...ถ้านายมีเรื่องอะไรก็บอกฉันบ้างสิ!!!ไม่ใช่ว่าจะเก็บความรู้สึกนั้นไว้ในใจรู้ไหม!!!”
เทะสึกะเขาเริ่มที่จะไม่สบอารมณ์กับผมมากนัก
....ก็
........ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจ
...........ฉันแค่ไม่อยากให้เทะสึกะคุงเป็นห่วงก็เท่านั้น
“ฉัน...ฮึก..ข..ขะ...ขอ...ขอโทษ”
“นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันน่ะ...ฟูจิ...ฉันเป็นห่วงนายน่ะ.....”
เทะสึกะ.....
ฉันไม่ได้แค่เป็นห่วงนายอย่างเดียว.....
....แต่
........แต่ฉันรักนายนะ.....ฟูจิ......
รักมากกว่าใครๆ...........................................
ความคิดเห็น