คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ♡ พิเศษสอง ♡
พิเศษ 2.
บริษัท บ้านปลา
06.26
น.
หนึ่งในสิบข้อ...ของการเป็นภรรยาที่ดีคือการมีเสน่ห์ปลายจวัก
และการมีเสน่ห์ปลายจวักก็ทำให้คนเป็นภรรยาต้องตื่นแต่เช้า ดวงตาคู่สวยกระพริบถี่เพื่อปรับโฟกัสก่อนจำเป็นต้องคว้าท่อนแขนของสามีออกจากลำตัว แล้วค่อยๆลุกออกจากที่นอนอย่างระมัดระวัง
ชีวิตหลังแต่งงานมันไม่มีอะไรง่ายเลยสักนิด เพราะปกติเขาจะตื่นสาย แถมบางวันยังถูกปลุกจากพี่ชายพร้อมการอาบน้ำให้อย่างเสร็จสรรพ แต่พอแยกออกมามีครอบครัวเป็นของตัวเอง ทุกอย่างในชีวิตก็ต้องเปลี่ยนแปลงไปตามบทบาทหน้าที่
และถึงแม้หน้าที่ของภรรยาจะทำให้เหนื่อยแสนเหนื่อยหรืออาจยังมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่...เด็กวัยเพียง 16 ปีก็จะพยายามทำทุกอย่างให้ดีที่สุด
ปึ่กกก!!!
“โอ้ยยยย!!”
กำลังเดินไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ...แต่สิ่งที่ทำให้ต้องส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ก่อนก้มไปจับปลายเท้าก็คืออุปกรณ์ในการทำตู้ปลาของสามี
ผ้าม่านภายในห้องนอนที่ปิดสนิทและเปิดเพียงโคมไฟหัวเตียงเอาไว้
ทำให้คนตื่นก่อนไม่ทันเห็นไคควงขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนพื้น มือบางรู้สึกได้ถึงของเหลวเหนียวหนืดที่นิ้วโป้งเท้า และต้องเดินแบบกระต่ายขาเดียวเพื่อเข้าไปดูอาการบาดเจ็บในห้องน้ำ ก้นนุ่มภายใต้กางเกงนอนลายปลาดาว รีบนั่งลงไปบนขอบอ่างอาบน้ำอย่างรีบร้อน เพราะเลือดที่ไหลออกมาจากนิ้วเท้า มันพาลให้รู้สึกตกใจปนหวาดกลัว
“ซี้ดดดดด!!!”
แสบกว่าการโดนพี่ชายขัดตัวด้วยใยอาบน้ำ ก็คือเล็บเท้าที่ฉีกจนถึงเนื้อในและต้องค่อยๆล้างเลือดออกด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด
ถ้าเมื่อคืนไม่หลับไปก่อนสามี...เขาก็คงไม่มีทางให้อุปกรณ์ใดใดมาวางไว้ในห้องนอนเพราะมันอันตรายเกินไป ค้อน
ไขควง
กรรไกรตัดกระจกหรือแม้กระทั่งเครื่องกรองน้ำ มันก็ไม่ควรนำเข้ามาในบ้านด้วยซ้ำ แต่ทำไมเช้านี้...ของที่ควรเก็บไว้ในโรงงานถึงมาวางอยู่ในห้องนอน!!????
เป็นเรื่องที่เคยเตือน เป็นสิ่งที่เคยบอก และเป็นคำสัญญาที่เคยให้กันไว้ แต่เหมือนคำพูดของภรรยาคนนี้มันจะไร้ความหมาย
แล้วคำพูดของเด็กก็คงไม่มีผลทำให้ผู้ใหญ่เชื่อฟัง มือบางหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาห่อเท้าของตัวเองเอาไว้ ก่อนเดินออกไปจากห้องนอนอย่างเงียบๆ เพราะไม่อยากรบกวนเวลาพักผ่อนของสามี อยากโวยวาย...แต่เวลานี้มันคงไม่เหมาะ อยากหงุดหงิด...แต่กลัวว่าจะไม่น่ารัก
และอยากเป็นภรรยาที่ดี...แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันจะยากเหลือเกิน
แกร๊กก!
ปิดประตูห้องนอนอย่างเบามือ...และค่อยๆเดินลงมาชั้นล่างด้วยความระวัดระวัง เพราะไม่อยากให้กระทบต่อบาดแผลที่นิ้วเท้า จากที่คิดว่าจะตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัน กลับต้องมานั่งล้างแผลในห้องน้ำ แถมอาการบาดเจ็บก็ยังส่งผลต่อการก้าวเดิน
ขาเรียวในกางเกงนอนสีชมพูเลี้ยวซ้ายเข้ามาในห้องครัวอย่างเชื่องช้า
และหน้าที่ของการเป็นภรรยาที่ดีก็ได้เริ่มต้นขึ้น
ซึ่งผู้ที่รับหน้าที่ในการสอนทำอาหารก็พร้อมแล้วเช่นกัน
“อรุณสวัสดิ์ฮะบยอนนี่”
“อรุณสวะ...อ้าวว!!! น้องปลา...ไปโดนอะไรมาเนี่ย!!?”
จำเป็นต้องละมืออกจากวัตถุดิบบนเคาน์เตอร์ห้องครัว และรีบประคองผู้บาดเจ็บมานั่งบนเก้าอี้ด้วยความตกใจ แบคฮยอน...ค่อยๆคลายผ้าขนหนูออกจากเท้าของน้องปลา
เพราะอยากทราบว่าบาดแผลมันสาหัสจนพาไปโรงพยาบาลหรือไม่ และคราบเลือดที่เปื้อนผ้าสีขาว ก็พาลให้รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาทันที เล็บที่ฉีกจนถึงเนื้อในคือสาเหตุที่ทำให้เลือดยังคงไหลไม่หยุด ถึงแม้อาการจะไม่หนักถึงขั้นต้องเย็บ
แต่นิ้วเท้าน้อยๆของเด็กอายุสิบหก...ก็เริ่มบวมช้ำ
“เดินไปเตะไขควงฮะ...”
“ไขควงที่ไหน??!”
“คุณคิมเอาไขควงมาเก็บไว้ในห้องอีกแล้วฮะ...หนูมองไม่เห็นก็เลยเดินไปเตะ”
“งั้นน้องปลารออยู่ตรงนี้แป้บนึงนะ...เดี๋ยวพี่มา”
“ฮะ....”
“แล้วก็ห้ามลุกไปไหนเด็ดขาด ถ้าน้องปลาไม่เชื่อฟัง...พี่จะไม่สอนทำกับข้าว”
“หนูจะไม่ดื้อฮะ”
“เก่งมากกก!”
มีเหตุให้หัวร้อนแต่เช้า...เพราะน้องชายก่อเรื่องจนเด็กน้อยคนโปรดได้รับบาดเจ็บ แล้วถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูพี่เขยสุดโหดของน้องปลา
ชีวิตของพวกเขาก็อาจถึงคราวที่ต้องบอกลาครอบครัว รับปากในงานแต่ง...ว่าจะเป็นสามีที่ดี ให้สัญญา...ว่าจะดูแลภรรยาด้วยใจ และอีกสารพัดคำพูดที่บอกต่อหน้าสักขีพยานในงานสมรส
แต่นี่หรือ...สิ่งที่รับปากกับผู้ใหญ่เอาไว้ สองขาเรียวในชุดนอนลายคิตตี้รีบก้าวออกไปจากห้องครัวด้วยความโมโห พร้อมคว้าของบางอย่างติดไม้ติดมือไปด้วย
ใช่ว่าอยากยุ่งเรื่องของคนอื่น...แต่คนอื่นที่ว่ามันคือน้องชายของตัวเอง พี่อย่างเขาจึงจำเป็นต้องสอนให้รู้สำนึก บอกถึงสิ่งที่ไม่ควร และต้องย้ำให้จำถึงคำว่าสามี ปาร์ค
ชานยอล...อาจไม่ใช่คนรักอย่างที่ใฝ่ฝัน
แต่ก็ไม่เคยทำให้ภรรยาคนนี้ต้องบาดเจ็บหรือไม่ปรับปรุงตัวเพื่อคำว่าคู่ชีวิต ถึงจะบ้าๆบอๆไปวันวัน นอนเกลือกกลิ้งอยู่กับหมาหน้าโรงงาน
และอาจกวนประสาทจนรู้สึกอยากหาผัวใหม่ในบางครั้ง แต่สามีของบยอน แบคฮยอน...ก็ไม่เคยหลงลืมต่อบทบาทหน้าที่
เจ็บก็รู้ ป่วยก็รักษา...และคอยดูแลกันอย่างสม่ำเสมอ แต่นี่มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องชายของเขาถึงปล่อยให้น้องปลาบาดเจ็บ
แถมยังไม่รู้ร้อนรู้หนาวนอนขี้เซาอยู่อย่างนั้น แรงของโทสะที่เต็มไปด้วยความโกรธ ความโมโห
รวมถึงความหงุดหงิด ทำให้สองขาของคนเป็นพี่ต้องระบายอารมณ์ไปกับบันไดบ้าน
เดินกระแทกเท้าตึงๆก่อนเลี้ยวไปตามทางเพื่อเข้าไปปลุกน้องชายในห้องนอน แล้วเปิดประตูเข้ามาด้านในทันที
คนหนึ่ง...พยายามปรับปรุงตัวเองแทบตาย แต่อีกคน...กลับใช้ชีวิตเหมือนตอนโสดทั้งๆที่แต่งงานแล้ว
...
...
...
แกร็กกกก!!!
ถึงจะเป็นพี่ที่ขี้บ่น ขี้โวยวาย
และไม่ได้มีแม่คนเดียวกัน
แต่ก็ไม่เคยทำตัวไร้มารยาทแบบที่กำลังทำอยู่ตอนนี้
แบคฮยอนเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของผู้เป็นน้องโดยไม่ขออนุญาต แล้วเดินมาที่เตียงกว้างด้วยความรวดเร็ว ก่อนนำสิ่งที่ถือติดมือมาจากห้องครัว
เทใส่ใบหน้าคนที่ยังนอนหลับอยู่อย่างสบายใจ ส้ม 5
ลูก
แอปเปิ้ลอีกสาม
และกล้วยหอมครึ่งหวี...คือสิ่งที่แบคฮยอนใช้ปลุกน้องชายผิวเข้มให้ตื่นจากนิทรา จะกำลังฝันดีหรือฝันร้ายก็ไม่สน เพราะคนที่ได้รับบาดเจ็บเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่ต้องลงไม้ลงมือ แต่......
(มึงจะไม่ตื่นใช่ไหมมม...ได้!!!!)
ถ้าโดนผลไม้เกือบหนึ่งกิโลเทใส่หน้าแล้วยังไม่ตื่น...มันก็ต้องเปลี่ยนวิธีปลุกที่รุนแรงกว่านี้
เพี๊ยะ ๆ ๆ...!!!”
“โอ๊ยยย!! ใครวะ??!”
“มึงจะตื่นได้ยัง!!”
“ตบทำไมวะเจ๊...มันเจ็บนะโว้ย!!!”
“เจ็บเหรอ...แค่นี้เจ็บเหรออออ!!!!!!”
“โอ้ย ๆ ๆ ๆ!! เจ๊...เบาๆ ๆ
พอแล้วววว!!!”
รู้สึกเหมือนถูกไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ใบหน้า แถมยังถูกกระชากคอเสื้อก่อนลากลงมาที่นอน เป็นการถูกปลุกที่โหดร้ายที่สุดในชีวิต และการตื่นมาในเช้านี้ก็ยังไร้เงาของภรรยา น้องปลาหายไปไหน ทำไมพี่ชายต่างแม่ถึงเข้ามาอยู่ในห้อง แล้วบนเตียงก็ยังมีส้มกับกล้วยรวมถึงแอปเปิ้ลเขียวกองเกลื่อนอยู่เต็มไปหมด ยิ่งกว่าความสงสัย...ก็คงเป็นความร้าวระบม เพราะการถูกแบคฮยอนตบหน้าผากสามครั้ง และทุบตีตามลำตัวอีกหลายครั้ง มันก็ทำให้แสบผิวเนื้อจนต้องเอ่ยห้าม
“มึงเลือกเลย..ว่าจะโดนกูตบหรือว่าตีนไอ้คริส!!”
“ไม่เอาตีนใครทั้งนั้นแหละ แล้วเจ๊มาตบผมทำไมเนี่ย?!!”
“เมื่อคืนมึงเอาอะไรมาไว้ในห้อง?”
ลงไม้ลงมือกับน้องจนพอใจ...ก็มายืนหอบเอาอากาศเข้าปอดด้วยความเหนื่อย และด้วยความโมโหกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก็ทำให้พี่ที่ตัวเล็กกว่า...สามารถลากน้องตัวโตลงมาจากเตียงได้อย่างง่ายดาย
มือเท้าเข่าศอกถูกประเคนใส่จงอินให้สาสมกับที่น้องปลาได้รับ เพราะการละเลยหน้าที่ของสามี มันเป็นเรื่องที่ไม่สมควร ตื่นก็สาย
เมียก็ไม่สนใจ
แถมยังเอาอุปกรณ์ในการทำตู้ปลามาเก็บไว้ในห้องนอน โรงงานก็มี
ห้องเก็บของก็สร้าง...แต่เสือกเอาไขควงมานอนด้วย แล้วแบบนี้จะไม่ให้โมโหได้อย่างไร
“หยุดตบก่อนเจ๊...ผมงงไปหมดแล้วเนี่ย!!”
“มึงได้งงกว่านี้แน่...เพราะกูจะตบมึงให้สมองฝ่อไปเลย!”
“เจ๊ใจเย็นๆก่อน แล้วบอกผมหน่อยดิว่ามันเกิดอะไรขึ้น???”
ตะกายชีวิต...พร้อมลมหายใจรวยรินขึ้นไปนั่งบนที่นอน
แล้วค่อยๆหยิบผลไม้เรียงใส่ตะกร้าไว้เช่นเดิม
จงอินยังไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใดเขาถึงต้องถูกทำร้ายร่างกายถึงเพียงนี้
แถมสีหน้าท่าทางของพี่ชายต่างแม่ก็ดูจริงจังมากกว่าวันไหนไหน มือหนาวางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะหัวเตียง ก่อนดึงร่างเจ้าของแรงตบเข้ามากอดเอาไว้
คนเป็นน้องทราบดีว่าถ้าพี่ชายปากร้ายคนนี้ลงไม้ลงมือกับเขาเมื่อไหร่
นั่นคือมีเหตุให้ต้องปรับปรุงตัวหรือมีความผิดที่ต้องรีบแก้ไข
“จงอิน...มึงรักน้องปลาจริงๆใช่ไหม?”
“จริงดิเจ๊! รักมาก
โคตรรักเลย”
“รักแล้วทำไมไม่ดูแลน้องให้ดีๆวะ...มึงเอาไขควงมาวางเรี่ยราดไว้ในห้อง น้องมันเดินมาเตะจนเล็บฉีกเลือดอาบ มึงรู้บ้างไหม?”
“จริงเหรอเจ๊! แล้วตอนนี้น้องปลาอยู่ที่ไหน??”
“น้องมันแหกขี้ตาตื่นแต่เช้าเพราะอยากทำกับข้าวมึงกิน แล้วดูมึงทำดิ...มึงจะไม่ให้กูโกรธได้ไง”
“ผมขอโทษ...ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้องปลาเจ็บตัว แต่มันยังไม่ชินนี่หว่า”
“น้องปลาปรับตัวเพื่อมึงตั้งหลายเรื่อง มึงล่ะ...ไม่คิดจะปรับตัวบ้างเหรอ เฮ้ออ!! ชีวิตคู่ของกูก็ไม่ได้ดีจนเป็นแบบอย่าง
แต่ชานยอลมันไม่เคยทำให้กูเจ็บตัวเลยนะเว้ย แล้วถ้าวันนึง...ชานยอลมันทำกูเจ็บบ้าง มึงจะรู้สึกยังไง อี้ชิงมันเลี้ยงน้องปลามาอย่างดี ส่วนไอ้คริสไม่ต้องพูดถึง
แล้วถ้าพวกเขารู้ว่าน้องปลาเป็นแบบนี้...มึงคงไม่ต้องให้กูพูดต่อนะ”
“ U_U ”
“วันแต่งงานมึงเป็นคนบอกกูเอง...ว่าถ้ามึงทำอะไรผิดพลาดก็ให้กูบอกได้เลย แต่ครั้งนี้กูขอเตือนมึงเป็นครั้งสุดท้ายนะ
เพราะการใช้ชีวิตคู่มึงต้องหัดเรียนรู้ด้วยตัวเอง อะไรปรับได้ก็ปรับ เปลี่ยนไปก็เปลี่ยน รักน้องเป็นห่วงน้องก็ต้องดูแลกันให้ดี มึงเข้าใจที่กูพูดใช่ไหม??”
“ขอบคุณนะเจ๊...แต่ผมก็ยังอยากให้เจ๊เตือนอยู่ดี บางครั้งผมก็ทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว แต่ผมรักน้องปลาจริงๆนะเจ๊ รักแบบที่ไม่เคยรักใครมาก่อน”
“ถ้ารัก...มึงก็ไม่ควรทำตัวแบบนี้ ห้องนอนก็เอาไว้นอน เอาไว้สร้างความอบอุ่น เอานอนกอดเมีย
ไม่ใช่มีไว้เก็บของ
มึงแต่งงานแล้วนะจงอิน...อย่าเอาความเคยตัวตอนโสดมาใช้เลย กูขอเหอะ!”
“รักเจ๊ว่ะ...มาหอมทีดิ!!”
“ทำเป็นเล่น...เดี๋ยวกูตบปากฉีก!”
เป็นอีกครั้ง...ที่อ้อมกอดถูกโอบไว้ด้วยความห่วงใย ด้วยความรัก
และด้วยความเข้าใจที่มีให้แก่กัน
แบคฮยอนทราบดีว่าน้องชายไม่ใช่คนเลวหรือทำสิ่งใดโดยไม่ถึงจิตใจของผู้อื่น แต่การอยู่คนเดียวมานาน
อาจทำให้เกิดความผิดพลาดเมื่อต้องใช้ชีวิตคู่ และหวังว่าสิ่งที่เขาพูดมาจนยืดยาว
จะช่วยให้เรื่องราวต่างๆมันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี ส่วนคนเป็นน้อง...ก็สำนึกผิดแทบไม่ทัน
เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่ตัวเองเอามาวางไว้ในห้อง จะส่งผลร้ายกับน้องปลาหรือการใช้ชีวิตคู่ได้มากมายถึงเพียงนี้
ขอโทษ...ที่ทำให้ภรรยาบาดเจ็บ
ของโทษ..ที่ทำให้พี่ชายเสียใจ
และขอโทษ...ที่ผู้ชายคนนี้ยังเป็นสามีที่สมบูรณ์แบบไม่ได้
08.24 น.
แกร๊กกก!!!
“คุณคิม!! ไม่เอา..หนูไม่ทำ!!”
อุ้มภรรยาตัวน้อย...มาอาบน้ำทาแป้งแต่งตัวจนหอมฟุ้ง แต่พอนำอุปกรณ์ในการทำแผลมาวางตรงหน้า
เจ้าตัวกลับดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว ส่วนคนเป็นสามีก็รู้สึกสงสารจับใจ
เพราะเล็บที่ฉีกต้องถูกตัดออกก่อนที่มันจะฉีกมากไปกว่านี้ และการตัดเล็บตอนที่บาดแผลยังคงสดใหม่ก็คงเจ็บไม่ใช่น้อย แต่ถ้าไม่ทำแผลหรือปล่อยทิ้งไว้นานเกินไป มันก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่นอน
“น้องปลาครับ...ออกมาจากผ้าห่มเถอะครับ พี่สัญญาว่าจะทำแผลเบาๆ”
กว่าจะปรับความเข้าใจกันได้...ก็กินเวลาอยู่เป็นชั่วโมง แต่ต่อให้ต้องปรับความเข้าใจกันอีกสองชั่วโมงหรือจะตลอดชีวิต คิม
จงอินก็ยอม
ถูกพี่ชายต่างแม่เตือนสติด้วยคำพูด
ด้วยแรงตบ
ด้วยการทำร้ายร่างกาย
มันทำให้น้องชายคนนี้ต้องเริ่มปรับปรุงตัวเองใหม่อีกหลายอย่าง ใช่ว่ายังไม่ชินกับการใช้ชีวิตคู่ แต่มันยังไม่ชินกับอาชีพที่ต้องทำมากกว่า เพราะการประกอบตู้ปลามันต้องเชื่อม ต้องตัด
แล้วการที่ต้องใช้เครื่องมือต่างๆในการทำงาน
มันก็ย่อมมีบ้างที่อุปกรณ์เหล่านั้นจะติดไม้ติดมือกลับเข้ามาในบ้านโดยไม่ตั้งใจ
ยิ่งใส่ชุดหมีด้วยแล้ว...น็อต
ตะปู สกรู***
ประแจ*** มันก็มักจะอยู่ตามกระเป๋าเสื้อหรือไม่ก็กระเป๋ากางเกง
“ถ้าคุณคิมตัดเล็บหนู เดี๋ยวเลือดมันก็ไหลอีก ไม่เอาอะ...หนูไม่ตัด!!!”
ดื้อกว่านี้อีกร้อยเท่า...สามีก็ทนได้ แต่ถ้าให้เลิกรัก ก็ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า
แล้วเจ้าของเสียงอู้อี้ที่โวยวายอยู่ในผ้าห่มผืนโต ก็ถูกโอบไว้ด้วยความเป็นห่วง จงอินทราบดีว่าการเกิดมาเป็นเด็กแบบน้องปลามันสุขสบายมากแค่ไหน ได้นอนตื่นสาย
มีพี่ๆทำอาหารให้ทานทุกมื้อ
มีคุณครูมาสอนพิเศษให้ที่บ้าน และมีบ่อน้ำส่วนตัวให้เล่นได้ตลอดเวลา แต่พอแต่งงาน...ทุกอย่างที่เคยสุขสบาย
อาจเป็นเรื่องที่ไกลตัวออกไปโดยไม่อาจหลีกเลี่ยง แถมเด็กที่มีอายุเพียง 16
ปี...ก็ยังปรับปรุงชีวิตให้เข้ากับความเปลี่ยนแปลง แล้วสิ่งที่น้องปลายอมทำทั้งหมดนี้ก็เพื่อสามีไม่เอาไหนอย่างเขา
คำว่าขอโทษมันคงน้อยไป...และการจะทำให้ภรรยาตัวน้อยมีความสุขได้เหมือนก่อนหรือมากกว่านั้น มันก็คือคำสัญญาที่คอยเตือนตัวเองอยู่ในใจ สามีคนนี้จะไม่เอาอุปกรณ์ในการทำบ้านปลามาเก็บไว้ในห้องนอนอีกแล้ว จะเริ่มปรับปรุงนิสัยให้ดีขึ้น
และจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ชีวิตคู่มันสมบูรณ์ที่สุด แต่ตอนนี้...สิ่งที่ต้องทำเป็นอันดับแรก ก็คือการนำน้องปลาออกมาจากผ้าห่ม
“ถ้าไม่ตัดเล็บแผลก็จะไม่หายนะครับ แล้วถ้าพี่โทรเรียกคุณหมอซูโฮมาทำแผล มันอาจเจ็บกว่านี้ก็ได้นะครับ น้องปลาจะให้พี่ทำแผล...หรือจะให้พี่โทรตามคุณหมอ??”
“ให้คุณคิมทำแผลฮะ >.<) ”
จุ้บบ!!
ใบหน้าจิ้มลิ้ม...ที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มผืนโตพร้อมกับคำตอบ ทำให้รอยยิ้มของผู้เป็นสามีกว้างขึ้นก่อนประทับความห่วงใยไว้บนริมฝีปากสีหวาน
อ้อมกอดน้อยๆ...โอบรอบคอจงอินเอาไว้ไม่ยอมปล่อย เพราะน้องปลาไม่ชอบการไปหาหมอ ไม่ชอบทำแผล
หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เกี่ยวกับโรงพยาบาล
มันเป็นสถานที่ที่มีแต่กลิ่นของยา
เป็นบรรยากาศที่ไม่น่ามอง
และมีแต่คนป่วยที่ดูน่าสงสาร
น้องปลาชอบพี่หมอซูโฮคนเดียวเท่านั้น
แต่ไม่ชอบห้องตรวจ
ไม่ชอบเข็มฉีดยา และไม่ชอบคุณพยาบาลเวลาที่เขยสุดหล่อพาไปตรวจร่างกายประจำปี
พี่คริสจ๋าเป็นของหนู...ห้ามใครมายุ่งเด็ดขาด!!!!
“พี่จะตัดเล็บแล้วนะครับน้องปลา”
“งือออ....”
แกร๊บบบ!!
แกร็บบบ!!
ลำตัว...ยังคงอยู่ในผ้าห่มเช่นเดิมยกเว้นปลายเท้า และเพราะความหวาดกลัว
ใบหน้าจิ้มลิ้มจึงต้องพักพิงไว้บนตุ๊กตาฉลามยักษ์ เสียงเล็บที่ถูกตัดทำให้น้องปลาไม่กล้ามองบาดแผลของตัวเอง แถมมือทั้งสองข้างก็ยังกำแน่นจนหางฉลามบิดเบี้ยว จงอิน...จูบเท้าน้อยๆก่อนจะพยายามทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวัง
แต่กิริยาท่าทางของก้อนกลมๆที่นั่งอยู่บนเตียง
มันทำให้คุณหมอจำเป็นอย่างเขาพลอยรู้สึกเกร็งไปด้วย มือหนาบรรจงตัดเล็บที่ฉีกด้วยความใส่ใจ
และบาดแผลที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็เหมือนเป็นการตอกย้ำความผิดได้ดี
“พี่จะใส่ยาแล้วนะครับ น้องปลาอดทนอีกหน่อยนะเพราะมันจะแสบนิดนึง”
“คุณคิมกอดหนูหน่อยยย!!!”
สิ้นเสียงเอ่ยขอที่สั่นเครือ...คนเป็นสามีจึงรีบละมือออกจากยาใส่แผล และเข้าไปโอบภรรยาตัวน้อยเอาไว้แนบอก ผ้าห่ม
ตุ๊กตา
หรือแม้กระทั่งความหวาดกลัว ก็ถูกกำจัดออกไปด้วยอ้อมกอดที่แสนอบอุ่น
หน้าผากเนียน...ถูกฝังกำลังใจด้วยความอ่อนโยน พร้อมการโยกตัวไปมาเพื่อปลอบขวัญ แผลค่อนข้างกว้างเมื่อเล็บถูกตัด
และเนื้อนิ่มสีแดงภายใต้สิ่งที่ตัดออกไปก็ดูบอบบางมากเป็นพิเศษ
“คุณคิมขอโทษ คุณคิมไม่ได้ตั้งใจ...น้องปลาเจ็บมากเลยใช่ไหมครับ”
“ถ้าคุณคิมเอาของแบบนั้นเข้ามาในห้องอีก หนูจะไม่ให้กอด...แล้วก็ไม่ให้จูบด้วยนะฮะ!”
จุ้บบบ!!!
เป็นคนเอ่ยคำคาดโทษ...แต่กลับกอดคุณคิมไว้แน่น ก่อนประทับรอยไว้บนสันกรามคมอย่างออดอ้อน ใช่ว่าโกรธ
ใช่ว่าแค้นเคือง
และอยากถูกกอดถูกหอมในทุกค่ำคืน
แต่มันน้อยใจ...เพราะสิ่งที่ภรรยาคนนี้เคยขอเอาไว้มันเหมือนจะไร้ค่าเกินกว่าสามีจะยอมเชื่อฟัง
พวกน็อตกับตะปูที่อยู่ในกระเป๋าชุดหมียังพอมองข้ามกันได้ และขนาดของมันก็เล็กจนไม่อาจสร้างปัญหา แต่ไขควงอันใหญ่หรือกรรไกรตัดกระจก มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ควรนำมาเก็บไว้ในห้องนอน
“พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว...พี่รักน้องปลานะครับ รักที่หนึ่ง...เยอะๆกว่าใคร”
ขอยืม...คำออดอ้อนของภรรยามาพูดเพื่อยุติความหมางใจ และการกระทำที่ดูขัดแย้งกับคำคาดโทษ
ก็พาให้คุณคิมต้องรีบปรับปรุงตัวก่อนที่ชีวิตคู่จะพังทลาย น่ารักกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว แสนดีกว่านี้ก็ไม่มีอีกเช่นกัน
เพราะขนาดบาดเจ็บจากสิ่งที่สามีเป็นต้นเหตุ น้องปลาก็ยังไม่โกรธกันเลยสักนิด แถมยังได้รับอ้อมกอด ได้รับรอยจูบ
และได้รับความรักที่แท้จริงเหมือนเช่นที่ผ่านมา
“หนูก็รักคุณคิมนะฮะ รักมากที่สุด...รักเยอะกว่าคุณมืดตื๋อด้วยฮะ”
ถ้าภรรยา...รักสามีคนนี้น้อยกว่าเจ้าหางสวยสีดำในโหลแก้ว เขาก็ขอลาตายดีกว่าอยู่ให้อายฟ้าดิน แต่มันคงไม่มีวันนั้นแน่นอน
เพราะความรักที่มีให้แก่กันยังคงแนบแน่นด้วยอ้อมกอดแห่งความเข้าใจ ทำผิดก็ยอมรับผิด ทำพลาดก็พร้อมแก้ไข
แต่ถ้ายังพลั้งเผลอหรือหลงลืมบางอย่างไปตามความเคยชิน คิม จงอินก็คงหมดความไว้เนื้อเชื่อใจจากทุกคนในครอบครัว
รวมถึงผู้ใหญ่ในตระกูลโอและอาจจบชีวิตด้วยน้ำมือของพี่น้องตระกูลอู๋
“รีบทำแผลกันดีกว่า...น้องปลาจะได้ลงไปกินข้าวกินยา”
“มันจะเจ็บมากไหมฮะ...หนูกลัว”
“เจ็บนิดเดียวครับ น้องปลาอดทนหน่อยนะ พี่จะรีบทำให้เร็วที่สุด”
“ถ้าคุณคิมทำเจ็บ...หนูจะฟ้องพี่คริสจ๋า”
หน้าซีด...ยิ่งกว่าสำลีที่หยิบออกมาจากกล่อง เพราะคำขู่โดยการอ้างชื่อพี่เขย
มันก็เหมือนเป็นตัวตัดสินความเป็นความตายของสามี มือหนาพยายามเบาแรงเมื่อต้องซับยาฆ่าเชื้อลงไปบนนิ้วเท้าของภรรยาตัวน้อย และตามมาด้วยยาสีเหลืองพร้อมพันผ้าก๊อตก็เป็นอันเสร็จสิ้นการทำแผล
แต่ดวงตาคู่สวยที่คลอไปด้วยความอดกลั้นต่อสิ่งที่ถูกกระทำ
ก็พาให้จงอินต้องรีบเข้ามาปลอบขวัญก่อนน้ำสีใสจะไหลอาบแก้มเนียน
“เจ็บไหมครับน้องปลา?”
“เจ็บนิดเดียว...แต่ตอนทายามันแสบมากเลยฮะ”
“ทนแสบอีกสักวันสองวันนะครับ เดี๋ยวแผลก็หายแล้ว”
“คุณคิมต้องทำแผลให้หนูทุกวันนะฮะ หนูไม่อยากไปโรง’บาล”
“พี่จะดูแลน้องปลาเองครับ”
“คุณคิมหอมหนูหน่อยฮะ แผลจะได้หายเร็วๆ”
ฟอดดด!!!
อยากทำมากกว่านั้นด้วยซ้ำ...แต่ตอนนี้นิ้วเท้าที่เคยเป็นสีชมพูแบบเด็กสุขภาพดี กลับเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วงแถมยังบวมช้ำ จงอินจึงต้องพยายามข่มใจในเรื่องอย่างว่า
และหอมแก้มนุ่มของภรรยาขี้อ้อนเพื่อบรรเทาความเจ็บ ส่วนอาหารเช้าที่เจ้าตัวเริ่มหัดเรียนรู้ ก็ต้องรอแผลหายดีเสียก่อน
เพราะการยืนอยู่ในครัวนานๆอาจส่งผลกระทบต่อบาดแผล ขอบคุณ...ที่ยอมตื่นเช้าทั้งๆที่ไม่เคย ขอบคุณ...ที่อยากทำอาหารให้ทานทั้งๆที่กลัวความร้อนจากเตาไฟ
ขอบคุณ...ที่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองมากขนาดนี้เพื่อคำว่าคู่ชีวิต
และคิม จงอิน...ก็ขอสัญญาว่าจะปรับปรุงตัวเองเพื่อครอบครัวของเราเช่นกัน
...
...
...
17.13
น.
เพี๊ยะ!!!
“ถ้าไม่รู้ก็อย่าสาระแน...จะไปไหนก็ไปเลยไป เกะกะ!!”
“ก็คนมันอยากช่วยนี่หว่า!”
“ทำแบบนี้คงได้แดกหรอกมั้ง ไป ๆ ๆ...รำคาญลูกตา”
เป็นการทำมื้อเย็นที่วุ่นวายที่สุดในชีวิต เพราะน้องชายอยากเข้ามาช่วยทำอาหารทั้งๆที่ไม่ใช่หน้าที่
แถมยังพาเมียมานั่งรออยู่บนเคาน์เตอร์ห้องครัว
คนเป็นพี่...ฟาดความแรงลงบนมือหนาด้วยความหงุดหงิด เพราะเนื้อหมูที่ควรถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำ
กลับถูกสับจนต้องเปลี่ยนเมนูจากหมูทอดมาเป็นหมูต้ม
แบคฮยอนยืนเท้าเอวส่งสายตากดดันให้น้องชายออกไปจากห้องครัวก่อนที่จะถูกด่าอีกรอบ และเดินไปที่ตู้เย็นเพื่อหาวัตถุดิบเพิ่มเติม
“บยอนนี่จะทำอะไรบ้างเหรอฮะ?”
“ซุปผักรวมหมูสับ กุ้งผัดซอสส้ม
แล้วก็ไก่ทอดกับปลาหมึกคั่วเกลือ”
“หูยยย...น่ากินทั้งนั้นเลยฮะ หนูอยากทำบ้าง!!!
“รอให้น้องปลาเดินได้ก่อนแล้วค่อยทำนะครับ”
“ก็หนูอยากทำหนิฮะ!”
“งั้นก็ช่วยหั่นผักแล้วกัน ถ้าหายดีเมื่อไหร่...บยอนนี่จะสอนให้ทุกอย่างเลย ตกลงไหม!”
“ฮะ!! ^-^) ”
(จงอิน!!!...ยืนบื้ออยู่ทำไม? ไปหยิบผักหยิบมีดมาให้น้องปลาสิวะ เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้บอก!!!)
คน...ที่เพิ่งถูกไล่ออกไปจากห้องครัว อยากหยิบมีดมาปาดคอตัวเองให้ตายไปตรงนี้ เพราะการถูกปลุกด้วยแรงมือแรงตีน การถูกผลไม้กองโตเทใส่ใบหน้า และการถูกด่าเมื่อครู่ มันพาลให้น้อยใจมากกว่าความโกรธเคือง เป็นพี่น้องกันแท้ๆ...แต่กลับรักสะใภ้จนออกนอกหน้า ใช่สิ...น้องคนนี้มันไม่ขาว หน้าตาไม่จิ้มลิ้ม
แถมยังเป็นสาเหตุให้คนโปรดของพี่ชายต้องเจ็บตัว
“หั่นผักเสร็จแล้วก็ช่วยกันแกะกุ้งให้บยอนนี่ด้วยนะ”
“ผมเกะกะแล้วเหรอเจ๊?”
“มึงเลิกเถียงกับกูแล้วช่วยน้องปลาหั่นผักดีกว่ามั้ง...จะแดกกันไหมข้าวเย็น??!!”
“ดุจริงๆ!!!!”
และแล้ว...การหั่นผักก็กลายเป็นที่ระบายอารมณ์ให้คนถูกด่าได้เป็นอย่างดี แต่กุ้งคงต้องบรรจงแกะให้เรียบร้อย ตัวเป็นตัว
หัวเป็นหัว ส่วนหางก็ทิ้งไป เพราะมันเป็นสิ่งที่ภรรยาชอบทานมากที่สุด วัตถุดิบต่างๆ...ถูกหั่นถูกปอก และถูกจัดเตรียมไว้ให้แม่ครัวประจำบ้านด้วยมือของน้องชายจอมกวนกับสะใภ้คนโปรด ซุปผักปรุงเสร็จเป็นอย่างแรก แล้วตามมาด้วยเมนูที่น้องปลารอคอย
เพราะเมื่อกุ้งตัวโตที่ถูกซอสสูตรพิเศษคลุกเคล้าจนส่งกลิ่นหอมฟุ้ง เด็กน้อยก็รีบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความอยากทาน
“น้องปลาออกไปรอข้างนอกก่อนครับ บยอนนี่จะทอดไก่...เดี๋ยวน้ำมันกระเด็น”
“เจ๊ก็ทอดไปดิ ผมจะปกป้องน้องปลาเอง”
“จ้าาาา...พ่อไอรอนแมน พ่อซุปเปอร์ฮีโร่ ไอ้ผัวตอแหล!!!”
ยอมถูกด่า...ดีกว่าถูกโกรธ
และเมื่อไก่สดที่หมักเครื่องเทศมาอย่างดีถูกเทลงกระทะ จงอินก็ใช้ร่างกายของตัวเองบดบังภรรยาเอาไว้
เพราะถ้าน้ำมันเดือดๆมันกระเด็นมาโดนผิวเนื้ออันบอบบาง น้องปลาคงปวดแสบปวดร้อนจนต้องพาไปพบแพทย์ และเขา...ก็คงถูกกระทืบจนกระอักเลือดตายคาโรงพยาบาล
“ว้าววว...น่ากินมากเลยฮะคุณคิม ^0^) ”
เกยคาง...ไว้บนไหลกว้างพร้อมกอดเอวหนาเอาไว้ และการนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ห้องครัว
ก็ทำให้คนที่อยากเป็นภรรยาที่ดีรู้วิธีในการทำอาหารมากขึ้น ต้องหั่นผักเช่นไร หมักไก่ควรใช้ซอสใดบ้าง
และเวลาแกะกุ้งก็ควรจะระวังส่วนหัวให้มากที่สุด
เพราะบนหัวมันมีปลายแหลมๆที่อาจทิ่มมือจนได้รับบาดเจ็บ แล้วปลาหมึก...ที่กำลังจะถูกปรุงในเมนูถัดไป
ก็ควรใช้มีดขูดเมือกเหนียวๆออกให้หมดก่อนนำมาทำเป็นอาหาร
“มึงไปหยิบจานมาให้กูหน่อยดิ...กูลืม”
“เจ๊ก็ไปหยิบเองดิ เดี๋ยวน้ำมันกระเด็นใส่น้องปลา!!”
“งั้นก็ไม่ต้องแดก...ปล่อยให้ไก่แม่งไหม้ไปเลย! ไม่ใช่ของโปรดกูสักหน่อย”
(#@!$%&*฿+>:”?)
ต้องให้น้องปลาขึ้นขี่หลัง...ก่อนเดินไปหยิบจานในตู้ด้านซ้ายออกมาให้แม่ครัวประจำบ้านด้วยความเพลียใจ คำก็บ่น
สองคำก็ด่า...จงอินจึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยคำหยาบ แต่คำหยาบที่ว่าก็ทำได้เพียงพูดอยู่ในใจ
เพราะขืนพูดให้ได้ยินก็อาจไม่ได้ทานมื้อเย็น หรือไม่ก็ถูกตะหลิ่วเคาะหัว เรื่องลงไม้ลงมือ..ขอให้บอก บยอน
แบคฮยอน
และถ้าวันไหนไม่ถูกด่าถูกบ่นเลยสักประโยค
น้องชายคนนี้ก็คงทานข้างไม่อร่อย ลิ้นกร่อยไม่อยากอาหาร
แต่การไม่ถูกด่า...มันก็น่าจะดีกว่า
ว่าไหม???
20.48
น.
แกร๊กกก!!
“ท้องหนูจะแตกแล้วฮะคุณคิม!!!”
เสียงเปิดประตู...ที่มาพร้อมกับเสียงบ่น ทำให้จงอินอยากบีบพุงกะทิของเด็กจอมตะกละให้หายหมั่นเขี้ยว ตัวแค่นี้แต่กินข้าวตั้งสองจาน
แถมยังตบท้ายของหวานด้วยไอศกรีมถ้วยโตและแอปเปิ้ลอีกหนึ่งลูก น้องปลาถูกวางลงบนเตียงอย่างเบามือเพราะอาการบาดเจ็บที่นิ้วเท้า ทำให้สามีต้องแบกภรรยาเอาไว้บนหลัง จะไปทานข้าว
จะไปเล่นที่โรงงาน
หรือจะเข้าไปทำธุระในห้องน้ำ
จงอินก็ต้องคอยอุ้มเพื่อไม่ให้แผลมันอักเสบไปมากกว่าเดิม และต้องระวังไม่ให้น้องปลาเล่นซนจนได้แผลใหม่
“อาบน้ำด้วยกันไหมครับน้องปลา”
“อาบฮะ...หนูอยากอาบน้ำกับคุณคิม แต่แผลห้ามโดนน้ำนะฮะ เดี๋ยวเลือดออก!”
“พี่จะไม่ให้โดนน้ำแน่นอนครับ”
ยิ้มหวานจนเห็นเขี้ยวสวย...และชูมือสองข้างขึ้นเหนือศีรษะเพื่อให้สามีถอดเสื้อ
กางเกงขาสั้นสีชมพูถูกปลดออกจากเอวบางพร้อมชั้นในตัวจิ๋ว ร่างน้อยๆถูกอุ้มเข้ามานั่งในอ่างอาบน้ำโดยที่ขาทั้งสองข้างถูกยกพาดไว้บนขอบอ่าง
จงอินเปิดน้ำจนเกือบเต็มก่อนผสมครีมกลิ่นหอม แล้วค่อยๆถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น ทีละชิ้น
คนเป็นภรรยาถึงกับต้องทิ้งสายตาไว้บนฟองสีขาวเนื้อนุ่ม เพราะต่อให้เห็นกันอยู่ทุกวัน แต่ร่างกายที่สมความเป็นชายแบบนี้ มันทำให้เขินได้ทุกครั้งที่มอง อยากมีกล้ามเหมือนสามี อยากตัวโตเหมือนพี่เขยสุดหล่อ
แต่...มันคงไม่น่ารักหรอกเนอะ
^^’
คุณคิมอาบน้ำเร็วๆเลยนะฮะ...หนูหนาว”
“ไม่สบายเหรอครับน้องปลา แล้วปวดหัวหรือเปล่า??!”
สิ่งที่กังวลใจในช่วงบ่าย...อาจกลายเป็นจริง
เพราะการที่น้องปลาเข้าไปนั่งเล่นอยู่ในโรงงานท่ามกลางอุณหภูมิไม่คงที่ มันอาจส่งผลให้เจ้าตัวไม่สบาย ห้องแพ็คของไม่มีแอร์ ห้องทำปะการังเทียมก็เหม็นสี และห้องทำงานของเขาก็ต้องใช้พัดลม แล้วอากาศที่ต่างกันของแต่ละห้องก็คงทำให้เด็กอย่างน้องปลามีภูมิคุ้มกันไม่เพียงพอ
แต่....
“หนูไม่ได้ปวดหัว
หนะ...หนูปวด เอ่ออ!”
“เป็นอะไรครับน้องปลา
พี่อยู่ตรงนี้แล้ว...น้องปลาไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”
“คุณคิมนั้นแหละทำให้หนูเป็นแบบนี้”
“อ้าวววว...”
“คุณคิมชอบทำให้ฉลามน้อยของหนูอึดอัด งื้อออ....”
บอกแล้ว...ว่าภรรยาคนนี้ยังไม่ชินกับร่างกายอันสมส่วนของสามี แถมผิวสีน้ำผึ้งก็ช่างน่าหลงใหลจนยากจะถอนตัว
น้องปลายกมือทั้งสองข้างขึ้นมาบดบังความขวยเขิน
และซบแนบความอายไปกับเจ้าของแผ่นอกกว้างที่นั่งซ้อนกายอยู่ด้านหลัง ส่วนคนที่เข้าใจผิดอยู่นานสองนาน
ก็เพิ่งรู้ว่าสิ่งที่คิดมันกลับกลายไปเป็นอีกเรื่อง
แถมเรื่องนี้...ก็พาลให้ฉลามเพชฌฆาตตื่นโดยอัตโนมัติ
“พี่ทำให้นะครับ...น้องปลาจะได้หายอึดอัด”
“แล้วคุณคิมล่ะฮะ?”
“ช่างมันเถอะครับ เดี๋ยวพี่จัดการเอง”
“จะดีเหรอฮะคุณคิม?”
“แผลหายเมื่อไหร่...พี่จะกินน้องปลาทั้งตัวเลยครับ”
“อ๊ะ!!!”
ไม่อยากให้ภรรยาตัวน้อย...ต้องมากังวลกับความรู้สึกของเขา เพราะสามีคือต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด
แล้วก็จะอดทนต่อการถูกยั่วยวนด้วยกลิ่นหอมๆ ผิวเนื้อขาวๆ
และเสียงร้องที่แสนหวานไปจนกว่าน้องปลาจะหายดี จงอินรีบจัดการขยับฉลามน้อยด้วยมือ
และยิ่งคนในอ้อมอกบิดเร้าด้วยความรู้สึกวาบหวาม
ฉลามเพชฌฆาตที่ตื่นอยู่ภายใต้ฟองของครีมอาบน้ำก็ยิ่งอยากลิ้มรสเหยื่อที่แสนน่ารักให้จมเขี้ยว
“ซี้ดดด!! คุณคิม...”
“อื้มมมมม”
คำรามต่ำ...ด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงขึ้น
และผิวเนื้อเนียนนุ่มของภรรยาก็กลายเป็นที่ระบายความรู้สึกแทนการเติมเต็มในส่วนที่ยังทำไม่ได้ ลำคอขาวถูกประทับรอยรัก เอวคอดถูกฟอนเฟ้นไปตามแรงปรารถนา
สะโพกผายถูกยกขึ้นเล็กน้อยก่อนให้นั่งทับฉลามเพชฌฆาตเอาไว้ พร้อมขยับกายไปตามจังหวะที่คุ้นเคย ไม่ได้ภายใน...ก็ต้องทำภายนอก และการช่วยให้น้องปลาหายอึดอัด ก็พลอยทำให้คนเป็นสามีหายอึดอัดไปด้วย
“น้องปลา...ซี้ดดด!!”
“อ๊ะ!! เร็วหน่อยฮะ
คะ...คุณคิม หนูไม่ไหว อ๊ะ!! แล้ววว!”
มือบาง...จิกเกร็งอยู่บนขอบอ่าง ขาเรียวที่ถูกวางให้พ้นน้ำก็รู้สึกล้าเกินจะฝืน
แถมส่วนน่าอายที่ถูกคนมากประสบการณ์ขยับขึ้นลงอย่างต่อเนื่องก็ใกล้จะถึงฝั่งฝัน การเคลื่อนกายไปตามบทรักที่พิสดาร
มันทำให้น้ำที่อยู่ในอ่างล้นออกมาพร้อมกับฟองครีมเนื้อนุ่ม และการที่ต่างฝ่ายต่างใกล้จะถึงจุดหมาย น้ำที่เติมจนเกือบเต็มอ่าง...ก็หายไปเกินครึ่ง
“อื้มมมม”
“คุณคิมมม...อ๊ะ!!”
“อ่าห์ //
อ่าห์
น้ำในอ่าง...ถูกเปลี่ยนใหม่ทันทีเมื่อถึงปลายทางแห่งความสุข
และครีมอาบน้ำกลิ่นพีชก็ถูกเทลงไปจนเกิดฟองเหมือนเช่นในตอนแรก ใยขัดตัวรูปปลาหมึก...ถูกลูบลงบนผิวเนื้อขาวเนียนด้วยความเอ็นดู
ผมสีอ่อน...ถูกสระพร้อมการบีบนวดอย่างเบามือ
เรียวขาสวย...ถูกน้ำอุณหภูมิพอเหมาะชำระล้างด้วยความระมัดระวัง ทุกๆอย่างในร่างกายของภรรยาคือสิ่งที่สามีต้องดูแลให้ดี ต้องถนอมให้มาก และต้องใส่ใจในทุกขั้นตอน จะข้าวใหม่ปลามันหรือรักกันจนแก่เฒ่า คิม จงอินก็ขอดูแลเด็กคนนี้ไปจนกว่าความตายจะมาพรากเราสองคน
ถ้าดูแลให้ดีกว่านี้ได้ก็จะทำ
รักมากกว่านี้ได้ก็จะรัก
และจะไม่มีวันทำให้เจ็บช้ำอีกต่อไป
...
...
...
21.50 น.
“ต้องกินยาก่อนนอนด้วยครับ...น้องปลาจะได้ไม่ปวดแผล”
“นอนกอดคุณคิมก็หายแล้วฮะ”
อยากกรอกยาแก้อักเสบเข้าปากทั้งขวด...และนอนกอดเมียแน่นๆเพื่อช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บ แต่ถ้าทำอย่างนั้นแล้วมันช่วยได้ จงอินก็คงทำไปตั้งแต่เมื่อเช้า อ้อนเก่ง
ปากหวานเก่ง
แล้วก็เก่ง...ที่ทำให้สามีคนนี้ยิ้มได้ตลอดเวลา
ส่วนคนที่หยิบยกทฤษฎีแปลกๆขึ้นมากล่าวอ้าง
ก็เพราะไม่อยากทานยาที่มันขมจนติดลิ้นติดคอ แถมขนาดของยาสองเม็ดที่อยู่มือของสามี ก็กลืนยากและต้องทานน้ำจนรู้สึกแน่นท้องไปหมด
ไม่ชอบกินยา...แต่ไม่อยากปวดแผล
ไม่ชอบไปหาหมอ...แต่ยากหายเร็วๆ
แล้วแบบนี้...น้องปลาต้องทำเช่นไร?
“กินแค่คืนนี้คืนเดียวนะครับ แล้วถ้าพรุ่งนี้เช้าไม่ปวดแผล พี่ก็จะไม่บังคับน้องปลาอีกแล้ว”
“จริงนะ คุณคิมห้ามโกหกนะฮะ”
“ไม่โกหกครับ...แต่ถ้าพรุ่งนี้เท้ายังบวมเหมือนเดิม เราต้องไปหาหมอด้วยกันนะครับ”
“ให้พี่หมอซูโฮมาที่นี่ไม่ได้เหรอฮะคุณคิม หนูไม่อยากไปโรง’บาล”
“ได้ครับ...แต่ตอนนี้น้องปลากินยาก่อน แล้วถ้าไม่ปวดแผล เท้าไม่บวม
พรุ่งนี้คุณหมอซูโฮก็ไม่ต้องมาที่นี่
แล้วน้องปลาก็ไม่ต้องกินยาอีกแล้ว
ตกลงไหม?”
รีบพยักหน้าเป็นคำตอบ...และคว้ายาสองเม็ดจากมือสามีมาทานโดยไม่เกี่ยงงอน พร้อมกับน้ำเปล่าที่ดื่มจนหมดแก้ว ขอบคุณที่ดูแลกันเป็นอย่างดี เพราะการอาบน้ำ การแต่งตัว
การทำแผล
รวมถึงการพาไปในทุกๆที่ด้วยแผ่นหลังที่อบอุ่น
มันทำให้น้องปลารู้สึกว่าความรักที่เกือบจืดจาง
กลับถูกเติมเต็มจนแทบไม่เหลือที่วางในใจให้เก็บซ่อนความสุข การใช้ชีวิตอยู่กับใครสักคน...มันไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่พี่ชายเคยบอกเอาไว้ แต่มันก็ไม่ยากเกินไปถ้าเราสองคนรักกันมากพอ
ความเป็นเด็ก...อาจทำให้น้องปลายังไม่เข้าใจในเรื่องของการใช้ชีวิตคู่ ช่วงวัย...อาจเป็นอุปสรรคต่อบททดสอบ ความคิด...อาจขัดแย้งกับเหตุผลที่เข้าใจได้ยาก และการเกิดมาจากครอบครัวที่ต่างกัน...ก็เหมือนจะเป็นความท้าทายที่ต้องเตรียมรับมือ แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใด...ภรรยาคนนี้ก็พร้อมที่จะเรียนรู้ทุกสิ่งด้วยหัวใจที่เข้มแข็ง ถึงยากก็จะสู้
ถึงเหนื่อยก็จะไม่ท้อ
แล้วสามีที่ชื่อคิม
จงอิน...ก็จะเป็นคนที่เขารักไปจนกว่าจะหมดลมหายใจ
“คุณคิมยังเหลืองานอีกเยอะไหมฮะ?”
“เหลือแค่ไปติดตั้งครับ”
“หนูขอไปด้วยได้ไหมฮะ”
“ได้สิครับ...ทำไมน้องปลาจะไปไม่ได้ล่ะ?”
“ก็คุณคิมต้องไปต่างเมือง
แล้วมันก็ไกลมากกกก...หนูกลัวว่าคุณคิมจะไม่ให้ไป”
“ต่อไปนี้พี่จะไม่ห้ามน้องปลาอีกแล้ว ไปไหนไปกันเนอะ!”
“ไปไหนไปกันฮะ”
ยอมรับ...ว่าก่อนแต่งงานไม่กล้าพาน้องปลาไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ เพราะเกรงใจคริสกับอี้ชิง และการไปติดตั้งบ้านปลาให้ลูกค้าแต่ละราย ก็ใช่ว่าสถานที่นั้นๆจะอยู่แต่ในตัวเมืองเพียงอย่างเดียว ต่างจังหวัดบ้าง ต่างประเทศบ้าง แล้วการไปไกลถึงต่างประเทศ...มันก็ต้องใช้เวลาในการเดินทาง แถมยังต้องค้างที่นั่นอีกหลายวัน งานของจงอินเป็นสิ่งที่ต้องใช้ความประณีต ต้องแข่งกับเวลา ต้องไม่ให้เกิดความเสียหายระหว่างการขนส่งและติดตั้ง แล้วที่สำคัญไม่น้อยไปกว่าบ้านปลาหลังงาม ก็คือชีวิตของเจ้าหางสวยที่สั่งมาจากบริษัทของภรรยา
มันเป็นการทำงาน...ที่ต้องระมัดระวังในทุกๆทาง และตอนนี้ก็ต้องระวังมากเป็นพิเศษ
เพราะการมีใครสักคนเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต มันทำให้จงอินต้องจัดสรรเวลา ต้องแบ่งหน้าที่ หรือต้องดูแลคนรักให้ดีไปพร้อมๆกับสิ่งที่ต้องรับผิดชอบอีกมากมาย อยู่ในโรงงานเป็นหัวหน้า
อยู่ในบ้านก็ต้องเป็นทั้งน้องชายต่างมารดาและเป็นสามีของภรรยาตัวน้อย ความรับผิดชอบ...อาจนำมาซึ่งความเหน็ดเหนื่อย
หน้าที่ต่างๆ...อาจทำให้เมื่อยล้าทั้งกายและใจ แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของน้องปลา ได้อ้อมกอด
ได้รอยจูบ...ผู้ชายคนนี้ก็มีแรงที่จะสู้กับทุกๆปัญหา
ฟอดดด!!!
“ได้เวลานอนแล้วครับน้องปลา”
“ฝันดีนะฮะ...สามีของหนู”
ฟอดดด!!!
“ฝันดีครับ...ภรรยาของคุณคิม
ต่างคน...ต่างฝังความรักลงบนแก้มเหมือนทุกค่ำคืน และคนที่ชอบปีนขึ้นมานอนบนอกกว้าง ก็ยังคงทำแบบนี้แม้จะแต่งงานแล้ว อ้อนเช้าอ้อนเย็น อ้อนได้ทุกเวลา อ้อนเก่งที่หนึ่ง และคนเป็นสามีก็ตามใจเก่งที่หนึ่งเช่นกัน
แผ่นหลังขาวเนียน...ถูกลูบไปมาคล้ายการกล่อมเด็ก
อ้อมกอดที่โอบไว้...กระชับแน่นขึ้นเพื่อเติมเต็มความอบอุ่น พร้อมการเข้าสู่นิทราที่แสนหวานไปด้วยกัน
คิม
จงอิน...อาจไม่ใช่ผู้ชายที่ดีอย่างใครเฝ้าฝัน และเขาก็ไม่สนว่าคนอื่นจะคิดเช่นไร
เพราะคนที่ต้องสนใจ...มีเพียงภรรยาตัวน้อยคนเดียวเท่านั้น!!
100%
Cr.ภาพในตอนพิเศษ2 : shades-of-style.com และวิกิพิเดีย
***สกรู
***ประแจ
Talk.
หนูเจ็บ...กอดหนูหน่อย T^T
โกรธคุณคิมกันไหมคะ >.<)
ตอนพิเศษอาจจะมาไม่บ่อยนะคะ...และถ้าสมองยังปกติดีเราก็จะพยายามอัพเรื่อยๆ
ขอบคุณนักอ่านที่ยังคงถามถึง
ขอบคุณที่รักน้องปลากับคุณคิม
และขอบคุณทุกๆกำลังใจค่ะ
รักที่หนึ่ง ♥
#ฟิคน้องปลา
ความคิดเห็น