จบแล้ว(EXO) ดอกไม้ของเจ้านาย❀ (Kaihun Chanbaek Ft.Kris)

ตอนที่ 46 : ✿✿ Special

-วันหนึ่ง...ของวัยว้าวุ่น-

Gazania Condominium

04.00  น.

!!!!!!!

          เป็นวันที่ต้องตื่นแต่เช้า...และแรงสั่นไหวที่อยู่ใต้หมอนก็ทำให้มือบางต้องรีบคว้าโทรศัพท์มากดปิดการตั้งปลุก  มันกลัวว่าคนข้างกายจะตื่น  มันเกรงว่าจะเป็นการรบกวน  แถมเราทั้งคู่ก็เพิ่งจะได้นอนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมง  ร่างสวยไร้อาภรณ์ลุกขึ้นจากเตียงด้วยความระมัดระวัง  สองขาก็ต้องค่อยๆก้าวไปที่ห้องน้ำด้วยความเชื่องช้าเพราะการถูกโหมความปรารถนาจนเวลาเที่ยงคืนมันพาให้ไร้เรี่ยวแรง  ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะห้ามปรามเจ้าของโรงแรมได้เลยสักครั้ง  บอกว่าไม่ก็งอน  บอกว่าห้ามก็โกรธและยิ่งขัดขืนมากขึ้นเท่าไหร่...ร่างกายก็ยิ่งถูกจู่โจมมากขึ้นเท่านั้น

แต่สุดท้าย...ใจมันก็อ่อนตามเพราะความรัก

            อยากโกรธ...แต่ก็ไม่เคยทำได้สำเร็จ  แค่เขายิ้มให้  แค่เขางอนง้อและแค่เขาคือคิมจงอิน  พนักงานจัดดอกไม้คนนี้ก็ต้องยอมใจอ่อนทุกครั้ง  ถ้าเช้านี้ไม่ต้องไปทำงานตามตารางของวันจันทร์  เขาก็คงจะไม่ต้องตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง  การเปลี่ยนดอกไม้หน้าล็อบบี้รวมถึงบริเวณโดยรอบทั้งหมดมันต้องทำให้เสร็จก่อนที่ลูกค้าจะเข้ามาใช้บริการหรือเข้ามาเช็คอินตามที่ได้จองห้องพักเอาไว้  แถมงานทั้งหมดก็มีเวลาในการทำที่จำกัด  ตีห้าต้องเริ่มลงมือ  หกโมงเช้าต้องเสร็จและมองไปตรงไหนก็ต้องสะอาดสะอ้าน  ซึ่งมันเป็นการทำงานที่ค่อนข้างกดดัน

ไม่ชำนาญ...ก็คงทำไม่ได้  จัดดอกไม้ไม่เป็นก็ทำไม่ได้อีก  แถมยังต้องทำทุกๆอย่างแข่งกับเวลา

            และตอนนี้...การอาบน้ำมันก็เหมือนถูกจับเวลาอยู่เช่นกันเพราะเขาอยากไปให้ถึงโรงแรมก่อนที่คนรักจะตื่น  ขืนยังชักช้ามีหวังต้องอดไปทำงานแน่ๆ  ทุกวันนี้ยังได้ทำงาน  ยังได้ไปจัดดอกไม้หรือได้ไปพบพี่ๆที่แผนกก็ถือว่าบุญเท่าไหร่แล้ว  การเป็นแฟนกับเจ้าของโรงแรม...กลายเป็นสิ่งที่ทำให้ถูกพูดถึงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้  แต่!! ไม่ว่าจะถูกพูดไปในทางที่ดี  ทางที่ร้ายและทางไหนก็ตาม  เขาก็ยังอยากไปทำงานอยู่เสมอ  ยกเว้น...คนที่ยังหลับอยู่บนเตียง??

            คุณจงอิน...อยากให้เซฮุนลาออก  อยากให้เซฮุนอยู่แต่ในคอนโดฯแห่งนี้และอยากให้นั่งเล่นนอนเล่นอยู่ในห้องทำงานที่โรงแรม  แต่ทุกๆอย่างที่อยากให้อยู่  อยากให้เป็น  อยากให้ทำ  มันคือสิ่งที่เขาไม่ต้องการ  ถึงแม้จะถูกนินทานิดๆหน่อยๆก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร  ใครจะว่าอย่างไรก็ไม่ต้องสน  เซฮุนคนนี้ชอบไปทำงาน  ชอบจัดดอกไม้และชอบที่จะช่วยแบ่งเบาภาระของคนรักกว่าการขอเงินใช้ไปวันวัน  มือมี  เท้ามี  สมองก็มี  โอเซฮุนจะไม่ยอมอยู่เฉยๆเด็ดขาด

จุ๊บบ!!

            (อย่าโกรธนะครับ)

            รีบอาบน้ำแต่งตัวเสร็จสรรพ...แต่ก็ไม่อยากออกไปทำงานทั้งๆที่ยังไม่ได้บอกลา  เซฮุนจึงเดินไปที่เตียงกว้างก่อนก้มกายลงไปสัมผัสแก้มของคนรักเบาๆแล้วเอ่ยคำขอร้องอยู่ในใจ  หวังว่าการตื่นมาโดยไร้เขาข้างกายจะไม่ทำให้พี่จงอินโกรธ  หงุดหงิดหรือเอาอารมณ์ไปลงกับพี่เลขา  เซฮุนไม่ชอบเลย...ไม่ชอบจริงๆเวลาที่เจ้าของโรงแรมเอาแต่ใจตัวเอง  อย่างงงงง...เรียกต้องมา  ทำงานอยู่ก็ต้องวางมือ  แล้วถ้าขัดคำสั่งก็ต้องถูกลงโทษจนแทบมาทำงานไม่ไหว  แล้วพอเราโกรธบ้างก็จะหาสารพัดวิธีมาง้องอนจนต้องยอมให้ทุกครั้ง

ไม่รู้...ว่าจะโทษตัวเองที่ใจอ่อนหรือจะโทษที่ไปรักคนเอาแต่ใจแบบนี้ 

            ดวงตาคู่สวย...ทอดมองคนรักที่ยังหลับอยู่บนเตียงก่อนเปิดประตูห้องและออกไปทำงานด้วยความรู้สึกที่ยากเกินจะเอ่ย  งานก็อยากทำ  กลัวก็กลัว  เป็นห่วงก็เป็นห่วงเพราะเมื่อตอนจูบลา  พี่จงอินแทบไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด  สงสัยงานจะเยอะจนเพลีย  โรงแรมสาขาเชจูก็กำลังปรับปรุง  แล้วสาขาที่ปูซานก็กำลังต่อเติม  ทุกๆอย่างมันอาจทำให้คนเป็นเจ้าของเหนื่อยมากจนไม่รู้ว่าเขาออกมาทำงานแล้วหรือถูกสัมผัสก็ยังคงหลับสนิท  ปกติ...แค่เขาลุกไปเข้าห้องน้ำยังตื่นมาถามว่าจะไปไหน  แต่เมื่อครู่คือหลับเป็นตาย?!!

VROOMMM!!!

            “ไปโรงแรมXXX...ครับ”

            โบกแท็กซี่...พร้อมขึ้นไปนั่งเรียบร้อยก่อนบอกถึงจุดหมายปลายทาง  และการโดยสารด้วยวิธีนี้ก็คงทำให้ไปถึงที่ทำงานได้อย่างรวดเร็ว  ถ้าไม่รีบก็คงนั่งรถประจำทางหรือไม่ก็เดินไปเพราะคอนโดฯสุดหรูแห่งนี้มันอยู่ไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก  แถมการไปทำงานก่อนเวลาก็ช่วยทำให้งานเสร็จเร็วขึ้นด้วย  แต่วันนี้!!...ร่างกายที่ถูกโหมความต้องการจนอ่อนล้ามันจะทำงานไหวไหมนะ??

...

... 

...

โรงแรม  โซล

04.40 น. 

แกร๊กกก!!!

            “สวัสดีครับพี่ฮีชอล”  เมื่อเดินทางมาถึงและลิฟท์เปิดออกก็เห็นหัวแผนกนั่งอยู่ในห้อง  เซฮุนจึงรีบดันประตูกระจกก่อนเอ่ยทักทายพร้อมโค้งกายให้อย่างสุภาพ 

            “มาแต่เช้าเลยน้าาา  วันนี้ไม่ถูกคุณจงอินขังไว้เหรอ?”  ละมือออกจากการตระเตรียมสิ่งของในการทำงานและเดินไปหยิบกรรไกรบนโต๊ะมาตัดแต่งกิ่งดอกไม้ก่อนลงไปทำหน้าที่ตามตารางงานในวันจันทร์

            แต่คนที่มาเช้ากว่า...ก็อดจะเอ่ยหยอกลูกน้องของตัวเองไม่ได้เพราะเขาทราบดีว่าเจ้าของโรงแรมหวงเซฮุนมากแค่ไหน  บางวันมาทำงานได้ชั่วโมงเดียวก็ถูกตามตัว  บางครั้งก็ทำงานได้แค่ครึ่งวัน...แล้วอีกหลายวันก็คงจะถูกขังเอาไว้ที่ไหนสักแห่งเมื่อหัวหน้าแผนกอย่างเขาไม่เห็นเซฮุนมาทำงานตามเวลาที่กำหนด  แล้ววว....ทำไมวันนี้ถึงมาทำงานได้ล่ะ??

            “หนีออกมาครับ  ถ้าไม่หนีมาก็อดมาทำงาน”

            “ตายๆ ๆ...แผนกฉันถูกสั่งปิดแน่ๆ  กลับไปเดี๋ยวเลย...ฉันยังไม่อยากถูกไล่ออก”

            เมื่อได้รู้...ว่าทำไมลูกน้องคนเก่งถึงมาทำงานแต่เช้า  ฮีชอลก็แทบอยากจะโยนเซฮุนออกไปนอกห้องเพราะเขาไม่ต้องการให้เจ้าของโรงแรมมาตามตัวถึงที่นี่  ตั้งแต่เซฮุนเป็นแฟนกับคุณจงอิน  แผนกจัดดอกไม้ก็กลายเป็นแผนกที่คุณจงอินโทรมาหาบ่อยที่สุด  แล้วถ้าลูกน้องของเขาขัดคำสั่งหรือคิดจะแข็งข้อกับอะไรก็ตามที่เจ้าของโรงแรมโทรมาร้องขอ  ความโกรธเกรี้ยว  ความหงุดหงิดและอีกสารพัดของความเป็นคุณจงอินก็จะมาตามคนรักถึงที่ห้องทำงาน

            “กลับบ้าน”

          “ขึ้นมาหาที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้”

          “ไปอยู่กับเลขา”

          “ไปกินข้าวกับพี่”

ทุกๆคำพูด  ทุกๆคำสั่ง  ทุกๆการกระทำ...มันจะวนเวียนอยู่แบบนี้เสมอ

            “ไม่เป็นไรหรอกครับ...พี่ฮีชอลอย่ากลัวไปเลย  คุณจงอินไม่กล้าปิดแผนกนี้หรอก  เชื่อเซฮุนเถอะ!”

            “ไม่เชื่อได้ไหม  คุณจงอินน่ากลัวจะตาย”

            ฮีชอลยังจำได้ดี...ว่าวันที่เจ้าของโรงแรมมาตามเซฮุนด้วยตัวเองถึงที่แผนกมันน่ากลัวมากแค่ไหน  ใส่สูทสีเข้ม  เซ็ทผมเปิดหน้า  ท่าทางดูไม่เป็นมิตรและเปิดประตูเข้ามายืนมองทุกคนในห้องด้วยสายตาที่เหมือนจะแผดเผาแผนกจัดดอกไม้ให้วอดวาย  แล้วสายตาแบบนั้นกับท่าทางแบบนั้นมันก็ไม่จำเป็นที่จะต้องพูดอะไรออกมาอีกแล้วนอกจาก...ผลักลูกน้องของตัวเองออกไปจากห้องก่อนโค้งตัวให้คุณจงอินด้วยความสุภาพ  ไม่มีใครอยากถูกไล่ออก  ไม่มีใครอยากถูกใบเตือนและไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเจ้าของโรงแรม!!!

            “เชื่อเถอะครับ...ถึงคุณจงอินจะดุไปหน่อย  แต่ก็น่ารักนะครับ”

            ดุก็จริง  น่ากลัวก็จริง...แต่พี่จงอินก็น่ารักที่สุด  มันเหมือนมีเส้นบางๆที่กั้นระหว่างความโกรธเกรี้ยวกับความขี้หึง  ความหงุดหงิดกับความเป็นห่วง  และที่โกรธก็เพราะมีผู้ชายในแผนกอื่นมาคุยกับเขา  หงุดหงิดที่ความเป็นเจ้าของโรงแรมไม่สามารถสั่งให้คนรักลาออกจากงานได้  รวยขนาดนี้  หล่อขนาดนี้  เงินก็มีให้ใช้  คอนโดฯก็มีให้อยู่  แต่!!รวยแค่ไหน  หล่อแค่ไหน  มีเงินมากแค่ไหน  เซฮุนก็ไม่ยอมลาออกจากงานสักที  คนหนึ่งอยากดูแลคนรักให้ที่สุด...แต่อีกคนกลับไม่อยากอยู่เฉยๆ  ซึ่งมันได้กลายเป็นประเด็นที่เหมือนจะไม่มีทางออก

            “จะลองเชื่อดูละกัน  ไปๆๆๆไปทำงาน...เดี๋ยวรอบเช้ามากันครบค่อยลงไปจัดดอกไม้”

            คนเป็นลูกน้อง...ได้แต่ยิ้มรับและรีบช่วยหัวหน้าแผนกจัดเตรียมไม้ใบไม้ดอกเพื่อจะลงไปทำงานที่ล็อบบี้ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า  มือบางหยิบกรรไกรออกมาจากลิ้นชักก่อนตัดก้านดอกกุหลาบ  ดอกทานตะวันและใบฟิโลใส่ถังแยกไว้เป็นสองชุด  แล้วต่อด้วยการแช่โอเอซิสไว้ในน้ำอย่างที่เคยทำอยู่เป็นประจำ  ฮีชอลมองการทำงานของเซฮุนด้วยรอยยิ้ม  เขาชอบในความคล่องแคล่ว  ความหัวไวและความที่ลูกน้องคนนี้ยังคงทำงานได้ดีมาโดยตลอด

จัดดอกไม้ก็เก่ง  จัดสรรเวลาก็เก่งและเก่งที่ทำให้คุณจงอินต้องลงมาตามตัวถึงห้องทำงาน

            คนเป็นหัวหน้าแผนก...ไม่เคยเห็นเจ้าของโรงแรมเป็นแบบนี้  คำนินทาหรือเรื่องเล่าที่ได้ยินมาว่าคุณจงอินไม่เคยรักใคร  ไม่คิดจะลงเอยกับใครหรือยังฝังใจอยู่กับอดีตคนรัก  มันได้กลายเป็นเรื่องเหลวไหลขึ้นมาทันทีเมื่อได้พบกับลูกน้องของเขา  รักมากจนอยากขังไว้  ห่วงมากจนไม่อยากให้มาทำงาน  แถมยังหวงมากว่าผู้ชายแผนกอื่นจะเข้ามาใกล้ชิด

            “พร้อมนะทุกคน”

            “พร้อมครับ  //  พร้อมค่ะ!!”

            เมื่อเห็นพนักงานรอบเช้ามากันครบแล้ว...ฮีชอลจึงจำเป็นต้องรีบปัดความคิดในเรื่องอื่นๆออกไปจากสมองก่อนจะต้องลงไปทำงานที่หน้าล๊อบบี้  และตอนนี้คนในแผนกจัดดอกไม้ก็กำลังวุ่นวายอยู่กับงานที่มีเวลาค่อนข้างจำกัด       

แล้วววว...คนที่ยังหลับอยู่ล่ะ????

...

... 

... 

Gazania Condominium

06.00 น.

            “อือออ....”

            กายหนา...ขยับเคลื่อนอยู่ในผ้าห่มผืนโต  เสียงทุ้มยังเอ่ยออกมาด้วยความง่วงนอน  และมือข้างหนึ่งก็พยายามเอื้อมคว้าหาร่างสวยเปลือยเปล่ามา-กก-กอดดั่งเช่นเมื่อคืน  แต่!!กลับได้เจอเพียงความว่างเปล่า  จงอินรีบลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความหงุดหงิดก่อนมองไปรอบๆห้องเพื่อหาคนที่หายไป  สองขารีบก้าวไปที่ห้องน้ำเป็นอันดับแรก...แต่ก็ไม่พบ  แล้วพอเดินออกมาด้านนอก...ห้องทำงาน  ห้องนั่งเล่น  ห้องครัวและห้องไหนไหนก็ไม่มีเลยสักห้อง??

Rrrrr!!!! 

Rrrrr!!!!

Rrrrr!!!!

            “ทำไมไม่รับวะ!!!” 

Rrrrr!!! 

Rrrrr!!!

           “รับสิ!!!”

Rrrrr!!!!

Rrrrr!!!!

Rrrr!!!!

            “โธ่เว้ย!!”

            เดินกลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง...และหยิบเครื่องสื่อสารออกมาโทรหาคนที่หายไป  แต่ยิ่งโทรเท่าไหร่ก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้นเพราะไม่มีใครรับสาย  จงอินตัดสายซ้ำๆ  โทรใหม่ซ้ำๆและวางสายอีกครั้งก่อนโทรหาคนที่อาจทราบว่าเซฮุนหายตัวไปไหนแต่เช้า?

Rrrr!!!!

            “สวัสดีค่ะคุณจงอิน”

            (ตอนนี้พี่เลขาอยู่ไหนครับ!!!)

            “อยู่ที่โรงแรมค่ะ...คุณจงอินมีอะไรด่วนเหรอคะ?”

            (เซฮุนอยู่ที่โรงแรมไหมครับ!?)

            “ยะ...อยู่ค่ะ  เมื่อเช้าเห็นจัดดอกไม้อยู่ที่หน้าล็อบบี้ค่ะ!”

            น้ำเสียงที่เอ่ยถาม...มันพาให้คนเป็นเลขาต้องตอบไปตามความจริงเพราะวันนี้เธอต้องมาเตรียมการประชุมแต่เช้า  และได้เจอคนในแผนกจัดดอกไม้รวมถึงคนที่เจ้านายถามหายืนทำงานอยู่ที่หน้าล็อบบี้  แล้วน้ำเสียงแบบนี้เธอก็ขอเดาไว้เลยว่าเซฮุนจะต้องเจอกับอะไรบ้างหรือเลขาแบบเธออาจจะต้องเจอกับศึกใหญ่ 

ไม่ยกเลิกการประชุมก็ระเบิดลงที่แผนกจัดดอกไม้  และ......

            (ยกเลิกการประชุมให้หมด...แล้วก็เอางานของผมไปไว้บนโต๊ะทำงานของหัวหน้าแผนกจัดดอกไม้  วันนี้ผมจะทำงานที่นั่น!!)

            “ค่ะๆ ๆ ๆ...ดิฉันจะรีบจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

และมันก็เป็นเหมือนที่เธอคาดการณ์เอาไว้...การประชุมถูกยกเลิก  ระเบิดลงที่แผนกจัดดอกไม้  แถมตอนนี้ยังต้องรีบนำเอกสารต่างๆไปไว้ในห้องทำงานของฮีชอล!!!

            ส่วนคนเจ้าอารมณ์...ก็เหวี่ยงเครื่องมือสื่อสารลงไปบนเตียงด้วยความหงุดหงิด  และไม่รู้ว่าตัวเองกำลังหงุดหงิดกับเรื่องใดบ้าง  ตื่นมาไม่เจอคนรัก  คนรักหนีไปทำงาน  ติดต่อคนรักไม่ได้หรือจะเป็นทุกๆเรื่องรวมกัน  เพราะแบบนี้จงอินถึงไม่อยากให้เซฮุนไปทำงาน  ตื่นมาไม่ได้เจอ  ตื่นมาไม่ได้กอด  ตื่นมาไม่ได้หอมมันพาลให้หงุดหงิดไปหมด  

            รวยขนาดนี้...เลี้ยงเมียอีกสิบชาติก็ยังไหว  แต่ทำไมเซฮุนถึงไม่ยอมลาออกจากงานสักที  รู้ว่ารัก  รู้ว่าชอบ  รู้ว่าการได้อยู่กับดอกไม้คือความสุข  แล้วการที่ได้อยู่กับเขามันไม่มีความสุขหรือไง  ตอนนี้คงต้องบอกว่าคุณจงอินกำลังพาล  พาลไปหมด  พาลไปเรื่อย  พาลไปกับทุกๆเรื่องที่ทำให้หัวเสีย  เจ้าของผิวสีน้ำผึ้ง...ที่ไร้ซึ่งสิ่งใดมาปกปิดร่างกายตั้งแต่เมื่อคืน  รีบเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนเปิดฝักบัวเพื่อให้ความเย็นจากสายน้ำช่วยลดอารมณ์ต่างๆจากเรื่องที่เกิดขึ้นและเพื่อที่ตัวเองจะได้รีบไปทำงาน

            แต่เหมือนความเย็น...หรือฟองครีมเนื้อนุ่มจะยิ่งทำให้อารมณ์เสียหนักขึ้นกว่าเดิมเพราะไม่มีเรือนกายที่สวยงามของพนักงานจัดดอกไม้...มาช่วยอาบน้ำและมาช่วยทำให้เช้านี้มันสดใสดั่งเช่นที่เคยเป็น  จงอินกลายเป็นคนเสพติดผิวพรรณที่ขาวเนียน  สัดส่วนที่มองและความเย้ายวนที่ไม่อาจละสายตา  ทุกๆอย่างที่เป็นเซฮุนมันพาลให้อยากสัมผัสทุกวัน  ทุกเวลาและทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน

            มือหนา...ปิดฝักบัวเมื่อทำความสะอาดร่างกายเรียบร้อยพร้อมแปรงฟันจนเสร็จสรรพ  ผ้าขนหนูถูกหยิบมาคลุมส่วนน่าอายก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำและเร่งฝีเท้าตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า  แล้วความหงุดหงิด...ก็ผุดขึ้นในความรู้สึกอีกรอบเมื่อไม่มีใครคอยเอาใจใส่เมื่อเช่นทุกวัน  ปกติเซฮุนจะคอยเตรียมทั้งผ้าขนหนู  ชุดทำงานหรือแม้กระทั่งเนคไทและถุงเท้า  แต่วันนี้!!!มันไม่มีอะไรเลยสักอย่าง

            ใช่ว่าคุณจงอิน...จะรักความสบายหรือเห็นเซฮุนเป็นแค่สิ่งที่คอยอำนวยความสะดวกให้ตัวเอง  แต่มันอยากให้คนรักคอยเอาใจใส่  คอยอยู่ใกล้ๆหรือคอยบ่นเวลาที่เขาชอบแกล้ง  จงอินอยากได้ยินเสียง  อยากให้อยู่ในสายตาและมองไปตรงไหนก็เจอแต่เซฮุน  ซึ่งไม่ใช่...ความว่างเปล่าแบบเช้านี้  ห้องนอนมันเงียบเป็นบ้า  กลิ่นของอาหารอย่างกาแฟและขนมปังปิ้งสักแผ่นก็ไม่มี  โว้ยยยยยยยยยย...หงุดหงิด!!!! 

ปั้งงงงงงงง!!!!

            เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย...ก็ปิดประตูห้องด้วยแรงที่เหมือนจะทำให้มันพังไปทั้งตึก  มือหนากดลิฟท์ไปยังชั้นที่ตัวเองจอดรถ  สองขาก้าวออกมาจากกล่องโดยสารสี่เหลี่ยมเมื่อมันพามาส่งถึงลาดจอด  พาหนะราคาแพงอย่างJaguarXJ50***ก็ถูกเลือกให้ขับออกไปทำงานและวันนี้ก็ต้องไปทำงานที่แผนกจัดดอกไม้  ใครจะคิดอย่างไรเขาไม่สนเพราะที่นี่คือที่ของเขา  เขาเป็นเจ้าของ...แล้วก็เป็นเจ้าของของเซฮุนอีกด้วย!!!

คุณจงอินจะไม่ทนอีกแล้ว...และเรื่องที่พนักงานคนเก่งได้สร้างเรื่องเอาไว้ก็ต้องเคลียร์ให้จบในวันนี้!!!

แผนกจัดดอกไม้

07.00  น.

!!!!!!!!! 

           (เชี่ยยย!!)

           กว่าจะจัดดอกไม้ที่หน้าล็อบบี้...หรือทำงานในส่วนต่างๆของโรงแรมจนเสร็จสิ้นก็กินเวลานานอยู่หลายชั่วโมงเพราะมันไม่ใช่แค่การจัดดอกไม้เพียงอย่างเดียว  แต่ต้องทำความสะอาด  ต้องเก็บรายละเอียดและต้องตรวจงานให้เรียบร้อย  ไม่อย่างนั้น...สิ่งที่ผิดพลาดอาจจะถูกคอมเพลนจากลูกค้าหรือพนักงานในแผนกอื่น  แต่!!เมื่อช่วยกันขนของขึ้นมาที่ห้องทำงาน  คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูลิฟท์คนแรกก็ถึงกับต้องอุทานคำหยาบอกมาอย่างไม่อาจห้ามได้

            “เป็นอะไร...เดินไปสิ!!  พี่มีงานต้องทำอีกนะ”  คนเป็นหัวหน้า...ไม่เข้าใจว่าลูกน้องในรอบเช้าอย่างคยองซูทำไมถึงพูดเช่นนั้น  แถมยังยืนตัวแข็งและไม่ยอมก้าวขาออกไปจากลิฟท์สักที??

            “คะ...คุณจงอินครับพี่!!  คุณจงอินนั่งอยู่ในห้องทำงาน!!”  ห้องที่ทำจากกระจก...สามารถทำให้เห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นภายในห้องตรงหน้าได้เป็นอย่างดี  ใครนั่ง  ใครยืน  ใครคุยหรือใครแอบทานขนมก็เห็นหมด 

แล้วตอนนี้...ทั้งฮีชอล  คยองซู  ฮานิหรือแม้กระทั่งคนที่เจ้านายอยากเจอก็รู้สึกตกใจเมื่อเห็นว่าใครนั่งอยู่ในห้องทำงาน

            (กูตายแน่...พระเจ้าช่วยลูกด้วยยย!!!)  เป็นหัวหน้าก็ต้องทำใจกล้า...แม้ลึกๆข้างในจะกลัวจนอยากหนีกลับบ้าน 

แกร๊กกกก!!! 

            ฮีชอล...พาลูกน้องทุกคนออกมาจากลิฟท์ก่อนเดินตรงไปที่ห้องทำงานเหมือนเด็กอนุบาลเล่นต่อแถวเป็นรถไฟ  ประตูห้องถูกเปิดและไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมไม่ต้องใช้กุญแจเพราะมันเหมือนถูกงัดจนตัวล็อคแตกออกเป็นสองชิ้น  ปกติแผนกจัดดอกไม้จะถูกล็อคเมื่อไม่มีใครอยู่ในห้องเพื่อป้องกันทรัพย์สิน  และตอนนี้...ดวงตาคู่คมที่จ้องมองมาที่ทุกคนในแผนกก็ทำให้คนเป็นหัวหน้าต้องรีบเดินเข้าไปพบเจ้าของโรงแรมที่ห้องทำงานของตัวเอง

            “โชคดีนะคะพี่ฮีชอล”

            พนักงานรอบเช้าอีกคน...รีบอวยพรอวยชัยให้คนเป็นหัวหน้าทันทีเพราะไม่มีใครกล้าเข้าไปหาเจ้าของโรงแรมเพื่อถามว่ามานั่งอยู่ที่นี่ทำไม?  ฮานิได้แต่ภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้แผนกจัดดอกไม้ในวันนี้...ไม่ถูกปิดหรือมีใครถูกไล่ออก  ส่วนคนที่เหมือนจะเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดก็ใช่ว่าไม่อยากเข้าไปเคลียร์เรื่องต่างๆด้วยตัวเอง  แต่!!...ฐานะในตอนนี้เขาคือลูกน้อง  ลูกจ้างและแค่พนักงานคนหนึ่งของแผนกเท่านั้น  พี่ฮีชอลว่าอย่างไรก็ต้องทำตาม  เจ้าของสั่งเช่นไรก็ห้ามขัด 

แต่ถ้าได้กลับคอนโดฯเมื่อไหร่...เซฮุนจะอาละวาดให้น่าดู!!!!

            “สวัสดีครับคุณจงอิน”

            “นั่งสิ”

            เคาะประตูตามมารยาท...ก่อนเดินตรงไปที่หน้าโต๊ะทำงานและหย่อนก้นลงบนเก้าอี้เมื่อได้รับคำสั่ง  ฮีชอลเริ่มหายใจเป็นปกติเมื่อน้ำเสียงของเจ้านายไม่ได้ฟังดูแข็งกร้าว  แต่สีหน้าหรือแววตาที่เคร่งขรึมก็ยังพาให้หวั่นใจไม่ใช่ไม่น้อย  แถมเอกสารมากมายที่กองเกลื่อนอยู่บนโต๊ะก็ยังทำให้รู้สึกแปลกๆ

            “คุณจงอินมีเรื่องอะไรให้แผนกของผมรับใช้เหรอครับ?”

            “ไปไหนกันมา?”

            “ไปเปลี่ยนดอกไม้ที่หน้าล็อบบี้ครับ”

            “แล้วต้องไปกันหมดห้องเลยเหรอ?” 

            “ครับ...เพราะที่หน้าล็อบบี้กว้างมาก  แล้วก็ต้องรีบทำงานให้เสร็จก่อนที่ลูกค้าจะเข้ามาเช็คอินหรือใช้บริการครับ”

            “ถ้าขาดเซฮุนไปหนึ่งคน...พวกเธอก็ทำงานกันไม่ได้??”

            “ไม่ว่าจะขาดใครในวันนี้ผมก็คงทำงานไม่ทันเวลาครับ...แผนกจัดดอกไม้ต้องการคนมาทำงานวันจันทร์ค่อนข้างเยอะเพราะต้องเปลี่ยนดอกไม้ที่หน้าล็อบบี้  ส่วนวันอื่นๆก็จะเป็นไปตามระเบียบครับ  แผนกของผมมีการทำงานสองกะ...รอบเช้ากับรอบบ่ายครับ  และเฉพาะวันจันทร์เท่านั้นที่ต้องมาทำงานเช้ากว่าวันปกติ”

            จำเป็น...ต้องอธิบายเหตุผลจนยืดยาวเพราะอยากให้เจ้าของโรงแรมทราบถึงสิ่งที่เขาต้องรับผิดชอบ  ซึ่งทุกอย่างๆมันก็เป็นไปตามหน้าที่  เป็นไปตามระเบียบ  แล้วก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เจ้าของโรงแรมคนเก่ายังไม่เสียชีวิต  ฮีชอลทำงานที่นี่มานานและนานพอที่จะทราบว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ

            “กลับไปทำงานได้แล้ว...และฉันก็ขอยืมโต๊ะของเธอหน่อยนะ  วันนี้ฉันจะทำงานที่นี่”

            “คะ...ครับ”

            “แล้วก็ไปบอกเซฮุนให้เอาของว่างมาให้ฉันด้วย”

            “ครับ!!”

            “เชิญ.....”

            ออกคำสั่งโดยที่ไม่มองหน้า  ถามโดยไม่สบตาแถมยังโดนยึดห้องทำงานโดยที่ไม่มีการบอกให้รู้ล่วงหน้าเลยสักคำ  ฮีชอลค่อยๆลุกออกจากเก้าอี้ก่อนโค้งตัวด้วยความสุภาพและรีบเดินออกไปจากห้องทำงานของตัวเองทันที  ส่วนพนักงานที่อยู่ในโซนของห้องจัดดอกไม้...ก็ได้แค่นั่งลุ้นว่าหัวหน้าแผนกจะเป็นเช่นไร

และเมื่อประตูกระจกถูกเลื่อนออก...คนแรกที่วิ่งมาเกาะแขนฮีชอลก็คือคยองซู!!

            “ว่าไงบ้างพี่...โดนด่าไหม?”

            “ไม่ด่า...แต่โดนยึดห้องทำงาน  วันนี้คุณจงอินจะทำงานที่นี่  แล้วเซฮุน...ก็รีบไปเอาของว่างมาให้คุณจงอินด่วนนน!!!”

            ต่างคน...ต่างก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเพราะการทำงานโดยมีเจ้าของโรงแรมนั่งอยู่ในห้องมันพาลให้รู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูก  ส่วนคนที่ถูกใช้ให้ไปเอาของว่างก็ทราบดีว่าทุกคนกำลังอึดอัด  แล้วสาเหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเขา...ทำไมคุณจงอินถึงต้องทำแบบนี้  กดดันเก่ง  เอาแต่ใจตัวเองเก่งแถมยังทำตัวเป็นเด็กๆทั้งที่อายุก็ไม่ใช่น้อย 

            “ให้ผมไปคุยกับคุณจงอินไหมครับ?”

            “ไม่ต้องเลย  ตอนนี้คุณจงอินยังไม่ดุเท่าไหร่  ขืนเซฮุนไปคุย...มีหวังแผนกระเบิด”

            “แล้วพี่ๆจะไม่อึดอัดกันใช่ไหมครับ?”

            “ก็ทนๆไปก่อน  มีงานอะไรก็ทำไป  คุณจงอินคงมะ....ไม่!!”

Rrrrr!!!!

            “เดี๋ยวพี่รับเอง  //  สวัสดีครับ...แผนกจัดดอกไม้ครับฮีชอลรับสาย”

            ยังไม่ทันจะได้สั่งลูกน้องให้ทำตัวตามปกติ...มีงานอะไรก็ทำไปเพราะคุณจงอินคงจะอยู่ที่ห้องนี้ไม่นาน  แต่!!!เสียงของเครื่องมือสื่อสารในแผนกก็ดังขึ้นขัดจังหวะไปเสียก่อน  ฮีชอลเดินไปรีบโทรศัพท์พร้อมเอ่ยในสิ่งที่ทุกๆแผนกต้องพูดกับปลายสาย  และ............

          (เมื่อไหร่ผมจะได้ทานของว่าง?)

          “ครับ ๆ ๆ ๆ...คุณจงอินรอสักครู่นะครับบบ!!  //  ไปเอาของว่างมาให้คุณจงอินเดี๋ยวนี้...เร็วๆเลยยยย!!!!”

            ไม่คิดว่า...คนปลายสายจะลงทุนโทรเข้ามาที่แผนกทั้งๆที่เจ้าตัวก็นั่งอยู่ในห้องแค่เพียงกระจกกั้น  ฮีชอลรีบวางสายก่อนบอกให้เซฮุนไปนำของว่างมาให้เจ้านายเป็นการด่วน  และสายตาคมที่จ้องตามลูกน้องของตัวเองออกไปด้านนอกก็พาให้ใจของหัวหน้าอย่างเขาอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้  ขอให้ได้แกล้ง  ขอให้ได้สั่ง  คุณจงอินนะคุณจงอิน...ทำไมถึงได้ร้ายแบบนี้นะ!!!

...

...

...

ก๊อกกกๆ ๆ!!

            “ขออนุญาตเสิร์ฟของว่างครับ”

            “ทำไมไม่รับโทรศัพท์...พี่โทรหาเซฮุนตั้งหลายครั้ง?”

            “เซฮุนลืมไว้ที่ใต้หมอนครับ...พอดีเมื่อเช้ารีบไปหน่อย”

            เคาะประตู...เมื่อได้สิ่งที่เจ้านายต้องการ  ก่อนเดินมาวางของว่างและเครื่องดื่มรสเข้มไว้บนโต๊ะตัวใหญ่  และเมื่อถูกถามถึงของที่ควรพกติดตัวไว้ตลอดเวลา  ใบหน้าเรียวสวยก็แสดงความสำนึกผิดออกมาทันที  เซฮุนเพิ่งรู้ว่าตัวเองลืมโทรศัพท์เอาไว้ตอนที่แท็กซี่มาส่งถึงโรงแรมและจะกลับไปเอาก็เกรงว่าจะมาทำงานไม่ทัน  รวมถึงกลัว...ว่าคนตรงหน้าตอนนี้จะตื่นจากการหลับใหล

            “เรื่องนั้นช่างมันก่อน  ว่าแต่!...กาแฟแก้วนี้กับคุกกี้ในจานมีบริการป้อนด้วยไหม?”

            คิดถึงใจจะขาด...และการได้เห็นใบหน้าเรียวสวยหรือได้เห็นเซฮุนในตอนนี้มันก็ทำให้คุณจงอินอยากจะดึงกายหอมๆมากอดให้จมอก  จากที่อยากจะแกล้งคนของตัวเองให้รู้สึกอึดอัดเล่นๆ  แต่กลับเป็นเจ้าของโรงแรมที่ต้องมานั่งอดทนต่อทุกความรู้สึก  คนรักอยู่ตรงหน้า...แต่กอดไม่ได้  หอมไม่ได้  จับมือก็ไม่ได้และได้แต่มองเหมือนอยากเก็บรายละเอียดที่ตัวเองเพิ่งได้สัมผัสไปเมื่อคืน

            ดวงตาคู่สวย...ที่เคยสบจ้องเมื่ออยู่ใต้ร่าง  แก้มนุ่มๆ...ที่เคยแนบชิดเมื่อได้ช่วงชิงความหอมดั่งกุหลาบแรกแย้ม  ริมฝีปากสีหวาน...ที่เคยลิ้มรสก็ไม่สามารถหยุดจูบได้เลยสักครา  ทุกอย่างๆ...มันคงติดตราตรึงใจจนอยากที่จะลบออกไปจากความทรงจำ 

และ.........

            “ถ้าอยากให้ป้อน...พี่จงอินก็ต้องขึ้นไปทานของว่างที่ห้องทำงานของตัวเองนะครับ  เซฮุนจะป้อนให้หมดเลย”

            ไม่เพียงแค่พูด...ให้เจ้าของโรงแรมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ  แต่!!หัวใจมันถึงกับพองโตเมื่อได้ก้นนุ่มๆมานั่งลงบนตัก  ได้สองมือเรียวมาคล้องไว้ที่ลำคอและได้สายตาหวานๆ...ที่เชิญชวนจดแทบอยากกลืนกินไปทั้งตัว  จงอินไม่คิดว่าเซฮุนจะกล้าทำแบบนี้ต่อหน้าพี่ๆน้องๆในแผนกหรือในที่ทำงาน  ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แทบจะไม่ยิ้มหรือทักทายกันเลยแม้เดินผ่านกันภายในโรงแรม  เซฮุนค่อนข้างที่จะระวังตัว  ไม่ชอบทำอะไรประเจิดประเจ้อและให้เกียรติตัวเองรวมถึงคนเป็นเจ้านายแบบเขาเสมอ  แต่ทำไมวันนี้...ถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน??

            “งั้นพี่พาเซฮุนกลับคอนโดฯนะครับ...วันนี้พี่ยกเลิกการประชุมไปแล้ว”

            “ตามใจสิครับ...”

            ใช่ว่าอยากตามใจหรือทำตัวน่าเกลียดแบบนี้  แต่ถ้าไม่ทำ...คนในแผนกก็ต้องมาอัดอัดใจกับเรื่องที่เขาได้ก่อเอาไว้  ส่วนใครจะเอาแต่ใจตัวเอง...เรื่องนั้นค่อยว่ากันทีหลัง  แต่ตอนนี้ปัญหาที่เขาเป็นต้นเหตุมันต้องถูกแก้ไขก่อนที่งานต่างๆในแผนกจะล่าช้าไปมากกว่านี้  แค่พนักงานรอบเช้ายังถูกคุณจงอินยึดห้องทำงาน  แล้วถ้าพนักงานรอบบ่ายเข้ามาเห็นเจ้าของโรงแรมนั่งอยู่ในแผนกอีกล่ะ???

พอกันที...เซฮุนต้องจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด!!

            เรื่องการถูกนินทา...เซฮุนชินแล้ว  และคงไปห้ามปากใครหรือความคิดของใครไม่ได้  จะรักกับคุณจงอินก็ถูกค่อนแคะ  จะเลิกกับคุณจงอินก็ต้องถูกค่อนแคะอยู่ดี  การเกิดเป็นโอเซฮุนตอนที่ได้เป็นคนรักกับเจ้าของโรงแรมมันมีแต่ถูกนินทามากขึ้นทุกวันจนต้องหัดปล่อยวาง  แล้วการนั่งตักคุณจงอินท่ามกลางสายตาพี่ๆในแผนกก็คงทำให้ไม่ถูกนินทาไปมากกว่านี้และน้อยไปกว่านี้แน่นอน

            “ผมกลับก่อนนะครับทุกคน...ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อนนะครับ”  เจ้าของโรงแรมเดินออกไปรอที่หน้าลิฟท์และโทรแจ้งให้เลขามาเก็บเอกสารทั้งหมดไปไว้ที่ห้องทำงาน  ส่วนเซฮุนก็ต้องขอตัวมาลาพี่ๆในแผนกก่อนกลับไปเคลียร์ปัญหากับคนเอาแต่ใจที่คอนโดฯ

            “บายยยย.....”  อยากปลอบใจ  อยากขอบคุณและอยากแสดงออกถึงความห่วงใยได้มากกว่านี้  แต่ก็ทำได้แค่โบกมือพร้อมเอ่ยคำลาเพียงสั้นๆ  เพราะขืนพูดมาก...มีหวังคนที่ยืนหน้าตึงอยู่ด้านนอกก็คงเข้ามาลากตัวพนักงานคนเก่งของเขาไปขังไว้ที่ไหนสักแห่ง 

ขอบคุณที่ทำให้คนในแผนกจัดดอกไม้หายใจได้คล่องขึ้น...และหวังว่าคุณจงอินจะไม่ลงโทษเซฮุน??

... 

... 

...

Gazania Condominium

10.00 น.

แกร๊กกก!!!

            “หยุดเลยครับพี่จงอิน!!”

            ใบหน้าคมเข้ม...ถูกดันให้ออกห่างเมื่อร่างกายกำลังถูกจู่โจมทั้งๆที่ประตูห้องก็ยังไม่ได้ปิด  เจ้าของโรงแรมรีบขับรถกลับมาที่คอนโดฯและอดใจรอให้ถึงเวลานี้จนแทบทนไม่ไหว  แล้วสุดท้าย...ก็ถูกมือเรียวสวยดันใบหน้าให้ออกห่างจากแก้มเนียนจนคอเกือบหัก

            “เดี๋ยวนี้กล้าออกคำสั่งกับพี่แล้วเหรอครับ?”

            ผิดแล้วยังไม่ยอมรับ...แถมยังทำเสียงเข้มและกล่าวโทษคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉย  ส่วนเซฮุนไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องใจอ่อนให้กับน้ำเสียงหรือท่าทางแบบนี้ของจงอินทุกครั้ง  เหมือนจะงอนและอยากให้ง้อ  เหมือนจะเคืองทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนผิด  และเหมือนว่าความผิดในครั้งนี้...เขาก็คงไม่สามารถโกรธคนตรงหน้าได้อีกตามเคย

ฟอดดดด!!!! 

            “ใครจะกล้าออกคำสั่งกับเจ้าของโรงแรมล่ะครับ...เซฮุนไม่อยากตกงานนะ”

            “ไม่ต้องมาพูดกับพี่เลย...เซฮุนไม่รักพี่แล้วใช่ไหม?”

            “รักสิครับ...แล้วเราก็ต้องหันหน้ามาคุยกันด้วย  ตกลงเรื่องวันนี้มันยังไงกันครับ  พี่จงอินบอกเซฮุนหน่อยได้ไหมว่าทำไมต้องไปทำงานที่ห้องพี่ฮีชอล”

            หอมแก้มสาก...และกอดคนเอาแต่ใจไว้ในอ้อมแขน  ซึ่งการทำเช่นนั้นก็พาให้คนผิดยิ้มจนแก้มฉีก  จงอินรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองงี่เง่าแค่ไหน  เอาแต่ใจแค่ไหนหรือทำตัวเป็นเด็กมากเท่าไร  แต่!!ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะรักและไม่อยากให้เซฮุนต้องลำบากทั้งๆที่เขาก็เป็นถึงเจ้าของโรงแรม  อยากให้คนรักสบาย  อยากให้คนรักไม่ต้องเหนื่อยและอยากให้เซฮุนมีหน้าที่ดูแลคิมจงอินแต่เพียงผู้เดียว

            “พี่ก็รักเซฮุนนะครับ...แล้วพี่ไม่อยากให้เซฮุนทำงาน  พี่เป็นห่วง  เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้”

            “เซฮุนทราบครับ...แต่เซฮุนเคยบอกพี่จงอินไปแล้วว่าทำไมเซฮุนถึงอยากทำงาน”

            “พี่รู้...แต่พี่ไม่อยากให้ทำนิครับ  พี่อยากให้เซฮุนดูแลพี่ก็พอ  ไม่ใช่ออกไปทำงานแต่เช้าแบบนี้  แถมบางวันก็กลับดึกด้วย  พี่คิดถึงจะตาย”

            “งั้นเอาแบบนี้ได้ไหมครับ...เซฮุนจะไปทำงานพร้อมพี่จงอินทุกวัน  แล้วถ้าพี่จงอินอยากเจอเซฮุนเมื่อไหร่  เซฮุนก็จะรีบขึ้นไปหาที่ห้องทำงานทันที  อยากไปทานข้าวด้วยกันที่ไหน...เซฮุนก็จะไปด้วยทุกครั้ง  แต่พี่จงอินอย่าห้ามเซฮุนทำงานเลยนะครับ  เซฮุนขอร้อง”

            “เฮ้อออ!!...พี่ไม่ห้ามก็ได้ครับ  แต่เซฮุนสัญญาแล้วนะว่าจะตามใจพี่”

            “สัญญาครับ...เซฮุนรักพี่จงอินนะครับ  รักมากที่สุด”

            “พี่ก็รักเซฮุนที่สุด  แล้วก็หวงที่สุด...รู้ตัวไว้ด้วยยย!!”

            “รู้คะ...ครับ  อื้มมมม!!!”

จุ๊บบ!!

            ยังไม่ทันจะได้รับคำให้จบประโยค...ปากบางๆที่ชอบเอ่ยแต่ความน่ารักออกมาไม่หยุดหย่อนก็ถูกต้องช่วงชิงความหอมหวานด้วยทุกๆความรู้สึก  รัก  เป็นห่วง  หวงและอีกสารพัดที่บรรยายเท่าไหร่ก็ไม่มีวันหมด  ใครๆก็อยากใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายเมื่อมีคนรักเป็นถึงเจ้าของโรงแรม  แต่!!!ไม่ใช่กับโอเซฮุน  อะไรที่คนรักของเขายังพอทำได้ก็จะทำอย่างเต็มที่และให้เกียรติกันมาเสมอ  แถมยังคอยดูแลคนเอาแต่ใจแบบนี้ด้วยความรัก 

คงไม่มีใคร...เข้าใจจงอินได้เท่านี้อีกแล้ว

            เซฮุน...  ไม่เคยเอาฐานะของการเป็นคนรักไปต่อรอง  ข่มขู่หรืออวดอำนาจกับคนในโรงแรม  คนรักของคุณจงอินยังคงทำตัวตามปกติ  เจอผู้อาวุโสก็ยังให้ความเคารพ  เจอพี่ๆต่างแผนกก็ยังโค้งตัวให้อย่างสุภาพ  ยิ่งเจอพี่เลขา...ก็ยิ่งต้องนอบน้อมเพราเธอเป็นคนเก่าคนแก่ที่ทำงานมาตั้งแต่คุณพ่อยังเป็นผู้บริหาร  เซฮุนเป็นคนดี  เป็นคนที่เขาเลือกและเป็นคนที่เขาคิดไม่ผิดว่าจะใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไป

            “อ๊ะ!!!....”

            ถูกอุ้มมาเติมเต็มความต้องการที่ห้องนอน...สองแขนโอบกระชับกายหนาที่ตอนนี้มันไร้อาภรณ์ไม่ต่างไปจากร่างสวย  เสียงหวานครางแผ่วเมื่อถูกความปรารถนาขยับเคลื่อนไปสัมผัสโดนส่วนอ่อนไหว  ความกลมกลึง...ก็ถูกบีบจนขึ้นริ้ว  ถูกตีจนเป็นรอยและถูกตอกตรึงจนแทบถึงจุดหมายปลายทาง

            “ซี้ดดด...เซฮุนนน!”

            “อื้มม!!  พี่จะ...จง อ๊ะ!!”

            กายสวยแอ่นโค้ง...สองมือจิกเกร็งอยู่บนหมอนใบโตและส่วนเว้าส่วนโค้ง  ความขาวเนียน  ความหอมหวานหรือจะเป็นรสสัมผัสที่ช่วยกันบรรเลงเพลงรักอยู่ตอนนี้ก็ทำให้ห้องนอนมันร้อนดั่งต้องเปลวเพลิง  เอวสอบเคลื่อนขยับถี่กระชัน  เรียวขาสวยข้างหนึ่งถูกยกให้พาดมาบนไหล่กว้างก่อนย้ำทุกความต้องการเหมือนห่างหายจากเรื่องนี้ไปนานทั้งๆที่เพิ่งผ่านมาบทรักมาเมื่อคืน  และ..........

            “อื้มมม....ฮ่าาาาาห์”

ฟอดดดด!!!!

            หอมแก้มเนียน...ก่อนทิ้งตัวทับร่างสวยเอาไว้เมื่อถึงปลายทางแห่งความสุข  และความสุขที่ว่าก็ไม่ใช่แค่การได้ทำเรื่องแบบนี้ในทุกๆวัน  แต่มันเป็นเพราะได้ทำกับคนที่ตัวเองรัก  จงอินดึงเซฮุนมากอดไว้จนเหมือนกลัวว่าจะหายไปแบบเมื่อเช้า  สองกายแนบชิด  สองมือโอบกระชับและการกอดตอบพร้อมการถูกสัมผัสที่สันกรามคมเพียงแผ่วเบา...ก็ทำให้เพลงรักที่เพิ่งจบไปไม่นานต้องกลับมาเริ่มบรรเลงใหม่กันอีกครั้ง  

            “ซี้ดดดด...พี่จงอินนน!!” 

            “อื้มมม...ว่าไงครับคนดี”

            “แรงอีกสิครับ.....”

แล้วคนที่ชอบตามใจเจ้าของโรงแรม...ก็ได้แต่ปล่อยทุกความรู้สึกไปกับการกระทำที่แสนร้อนแรง

100%

Cr. ภาพในตอนพิเศษ  :  flowermarket.com  และ  autobytel.com

***Jaguar XJ50 

Talk.

มันเป็นตอนที่ย้อนกลับไปในสักวัน...? 

วันที่จงอินและเซฮุนยังไม่ได้ย้ายไปอยู่ที่ญี่ปุ่นหรือยังไม่ถึงช่วงที่เซฮุนถูกยิงจนเข้าโรงพยาบาล 

ยังคงจำกันได้ใช่ไหมคะ?

และขอบคุณสำหรับผลโพลแห่งความคิดถึง...มันทำให้เรามีกำลังใจในการแต่งฟิคเรื่องนี้รวมถึงเรื่องอื่นๆด้วยค่ะ 

ขอบคุณจริงๆนะคะ 

รัก ♥ 

#ดอกไม้ของเจ้านาย

T
B