จบแล้ว(EXO) ดอกไม้ของเจ้านาย❀ (Kaihun Chanbaek Ft.Kris)

ตอนที่ 1 : ❀ 1

ดอกไม้ดอกที่  1

                ทุกๆคนมีหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบกันทั้งนั้น...บางคนมีหน้าที่เรียนและเป็นเด็กดีของพ่อแม่  ได้เที่ยวเล่นตามใจอย่างสนุกสนาน  ตกเย็นกลับบ้านทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัว  ส่วนคนที่อยู่ในวัยทำงาน  บางคนอาจมีสามี  ภรรยาหรือมีลูกๆคอยเป็นกำลังใจเพื่อให้ผ่านวันอันเลวร้ายไปได้  และที่บรรยายมาทั้งหมดก็คือ...ความรู้สึกของ  ผู้ชายที่ชอบดอกไม้คนหนึ่ง  ซึ่งเขาไม่ได้อิจฉาใครทั้งนั้นที่ได้มีชีวิตดีๆอยู่บนโลกใบนี้  เขาเพียงแค่มาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแล้วได้เห็นรอยยิ้ม  อ้อมกอดและจูบที่ดูแสนหวานของคนที่อยู่ตรงนี้แล้วก็บ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามสิ่งที่ได้เห็น  เพราะเขา...ก็เคยมีชีวิตดีๆแบบนั้นมาก่อน

แต่...มันก็ผ่านมานานมากแล้ว

                หลังจากที่พ่อและแม่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อหลายปีก่อน  ชีวิตมันก็เปลี่ยนไปตลอดกาล  พวกท่านเสียไปโดยที่เขาก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่บ้านมีหนี้สินมากมายขนาดไหน?  ใครเป็นเจ้าหนี้??  แล้วหนี้มันเกิดมาจากสาเหตุอะไร???  พอรู้ตัวอีกที...บ้านก็ถูกยึดและไม่มีอะไรเหลือเป็นของตัวเองเลยสักอย่าง  แต่ในความโชคร้าย...ก็ยังมีความโชคดีหลงเหลืออยู่บ้าง  เพราะเงินในบัญชีที่พ่อกับแม่ออมไว้ให้ตั้งแต่เกิด  มันยังพอมีเหลือเพื่อให้ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง  และถึงมันจะไม่ได้อยู่สุขสบายเหมือนสมัยก่อนแต่มันก็ยังดีกว่าไม่เหลืออะไรเลย

                ในตอนแรก...การเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยไม่มีใครคอยช่วยเหลือมันค่อนข้างลำบาก  และเงินที่มีติดตัวมาบ้างก็ใช้สำหรับเช่าห้องพักเล็กๆและเรียนหนังสือไปพร้อมกับการทำงาน  แล้วงานที่ถนัดสุดก็คือ  “การจัดดอกไม้”  เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถอยู่กับมันได้ทั้งวันโดยที่ไม่รู้สึกเบื่อ  แต่...เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า  สิ่งที่เขารักมากที่สุดอย่างดอกไม้แสนสวยทั้งหลายหรืออาชีพการจัดดอกไม้จะทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปตลอดกาลและเปลี่ยนไปในแบบที่....ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

...

...

...

โรงแรม  โซล

09.00 น.

                “สวัสดีครับผมชื่อ โอเซฮุน ...ผมมาสมัครงานครับ”

            “นี่ใบสมัครนะจ๊ะ...เขียนเสร็จแล้วใส่กล่องหน้าห้องฝ่ายบุคคลไว้ได้เลย  มีสัมภาษณ์รอบแรกตอนสิบโมง  ถ้ารอบแรกสัมภาษณ์ไม่ผ่านก็ต้องรอรอบบ่ายนะ”

                “ครับ  ขอบคุณมากครับ”

                ขาเรียวยาวในชุดนักศึกษา...รีบหยิบกระดาษเนื้อดีที่เขียนหัวกระดาษว่าใบสมัครงานมาจากมือหญิงสาวห้องฝ่ายบุคคล  แล้วนั่งกรอกข้อมูลต่างๆอยู่บนโต๊ะที่ทางโรงแรมจัดไว้ให้และลงมือเขียนด้วยความรอบคอบเพื่อกันไม่ให้ตัวเองเขียนผิด  ซึ่งใบสมัครงานของโรงแรมใหญ่ๆแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกประหม่าตั้งแต่ยังไม่ได้ถูกสัมภาษณ์  แล้วช่องที่ต้องกรอกข้อมูลของพ่อแม่หรือบุคคลที่จะยืนยันความเป็นตัวตนตนของเขาได้ก็เหมือนจะเป็นข้อที่เขียนง่ายที่สุดเพราะแค่ขีดฆ่าทิ้งก็เป็นอันเสร็จ

            แต่ในความเป็นจริง...มันไม่ง่ายเหมือนลงมือทำเพราะการสมัครงานในแต่ละที่  ผู้ประกอบการต้องอยากทราบข้อมูลของผู้สมัครว่าเป็นใครมาจากไหนหรือใครที่สามารถรับผิดชอบในตัวของผู้สมัครได้ถ้าเกิดปัญหา  และชื่อที่เซฮุนตรงกรอกลงไปในใบสมัครทุกครั้งเพื่อยืนยันความเป็นตัวตนก็คือ...ชื่อพ่อของเพื่อนสนิทคนเพราะหลังจากที่พ่อกับแม่เสียชีวิต  เขาก็ต้องอยู่เพียงลำพังเนื่องจากไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว  แถมยังมีเพื่อนสนิทไม่มาก  เซฮุนจึงไม่รู้จะหาใครมายืนยันตัวตนของเขาเมื่อต้องมานั่งเขียนใบสมัครแบบนี้และชื่อพ่อของเพื่อนที่เพิ่งเขียนลงไปในใบสมัคร...ก็เป็นชื่อของผู้มีพระคุณเพียงคนเดียวที่เต็มใจช่วยเหลือเขา

            เซฮุนยังเรียนหนังสือไม่จบแต่ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นภาระของคนอื่น  ซึ่งตอนนี้มันก็เหลืออีกเพียงไม่กี่สัปดาห์  เขาก็จะได้เป็นนักศึกษาจบใหม่โดยสมบูรณ์เพราะเหลือแค่ส่งเล่มวิจัยพร้อมกับพรีเซ้นงานครั้งสุดท้ายก็ถือว่า...การเรียนปี 4  ในรั้วมหาวิทยาลัยเป็นอันสิ้นสุด และก่อนที่จะมาหางานใหม่ในโรงแรมแห่งนี้  เซฮุนก็เคยทำงานที่ร้านดอกไม้ในย่านแหล่งช็อปปิ้งของวัยรุ่นมาก่อน  แต่ตอนนั้นทางร้านต้องการตัดงบบางอย่างเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย  และทางร้านก็เลือกที่จะตัดเขาออกจากงบที่ว่านั้นเพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่เกินความจำเป็น

และด้วยเหตุนี้...คนตกงานจึงคิดว่าถ้ายังหางานในแบบที่เป็นร้านดอกไม้อยู่เหมือนเดิม  วันหนึ่งข้างหน้าเขาอาจจะเป็นงบที่ต้องโดนตัดทิ้งอีกก็ได้  เจ้าตัวจึงต้องเบนความสนใจมาที่งานด้านการโรงแรมเพื่อหาความมั่นคงให้กับตัวเองและเพื่อป้องกันไม่ให้โดนป้าเจ้าของห้องพักไล่ออกเพราะไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า

            ตอนนี้...เซฮุนยังคงนั่งกรอกเอกสารพร้อมรอสัมภาษณ์ตามคำบอกของหญิงสาวฝ่ายบุคคล  และนี่...ก็ไม่ใช่โรงแรมแรกที่เขามาสมัครงาน  แต่มันเป็นโรงแรมที่ 3 ซึ่งสองโรงแรมก่อนหน้านั้นบอกจะติดต่อกลับมาหลังจากสัมภาษณ์เสร็จ  และผลตอบรับที่ได้ก็คือ...ความเงียบ  ไม่มีการติดต่อใดๆกลับมา  เซฮุนจึงจำเป็นต้องเดินหน้าหางานใหม่อีกครั้งและหาไปจนกว่าจะได้งานที่ดูมั่นคงกว่าที่เคย  และโรงแรมแห่งนี้ก็เป็นอีกความหวังหนึ่งของการเริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะคนที่แนะนำให้มาสมัครงานที่นี่ก็คือพ่อของเพื่อนสนิท  ซึ่งท่านก็เคยทำงานอยู่ที่นี่เมื่อหลายปีก่อนแต่ตอนนี้ได้ย้ายไปทำงานอยู่ที่สาขาเชจู

                “คุณโอเซฮุน...เชิญที่ห้องสัมภาษณ์ด้านซ้ายมือค่ะ”

                มันเป็นเสียงเรียก...ที่ทำให้คนที่อยู่ในชุดนักศึกษาใจเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น  พร้อมรีบลุกเดินตรงไปยังห้องที่คิดว่าอาจมีคนหน้าตาเคร่งขรึมหรือดูน่าเกรงขามนั่งอยู่ในห้องนั้น  แล้วความตื่นเต้นก็เริ่มมีมากขึ้นเมื่อเซฮุนถูกเชิญให้เข้าไปนั่งในห้องสี่เหลี่ยมที่มีขนาดไม่ใหญ่มากนัก  และสิ่งที่ตัวเองแอบคิดไว้ในใจก็เป็นจริงทั้งหมดเพราะมีคนทำหน้าที่สัมภาษณ์งานนั่งอยู่ในห้องสามคน  สีหน้าของแต่ละคนดูจริงจังจนทำให้รู้สึกเกร็ง  แถมคนที่ถูกสัมภาษณ์ไปก่อนหน้านั่นก็ดูท่าทางไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่

แต่ถ้าอยากได้งานนี้...และไม่ทำให้เสียชื่อคนที่ตัวเองกรอกนามลงไปในใบสมัคร  เซฮุนต้องพยายามตั้งสติพร้อมกับตอบคำถามของทุกๆคนให้ดีที่สุด

...

...

...

                ถูกสัมภาษณ์อยู่นาน...และยอมรับว่ารู้สึกกลัวเพราะที่นี่เป็นโรงแรมใหญ่แถมยังมีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก  แต่เซฮุนก็พยายามตอบคำถามทั้งหมดด้วยความมั่นใจ  “คุณเซฮุนอยากมาจัดดอกไม้ที่นี่เพราะอะไรและคุณมีคุณสมบัติมากน้อยแค่ไหนที่จะมาร่วมงานกับทางโรงแรมของเรา”  นั่นคือคำถามสุดท้ายก่อนที่จะจบการสัมภาษณ์และคำตอบของเซฮุนก็คือ  "มันเป็นสิ่งที่ผมถนัดมากที่สุดครับ  ผมรักดอกไม้  ผมเข้าใจพวกมัน  ผมทำให้พวกมันดูสวยได้หลังจากที่ดอกไม้พวกนั้นถูกตัดออกมาจากต้นและผมก็จะทำให้มันมีคุณค่าสำหรับผู้ที่ได้รับ"   เมื่อตอบคำถามสุดท้ายจบประโยค...ผลที่ออกมาก็คือทางโรงแรมตอบรับเซฮุนเข้าทำงานทันทีและพรุ่งนี้ก็สามารถมารายงานตัวกับทางโรงแรมได้เลย

❀

ROSE  PUB 

21.00 น.

             “เซฮุนนนน....ทางนี้ ๆ ๆ”  เสียงตะโกนจากผู้ชายตัวเล็กพร้อมกวักมือเรียกเป็นสัญญาณบอกว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงไหนดังขึ้นแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดอยู่ภายในสถานบันเทิงด้วยท่าทางดีใจ

            “มานานหรือยัง?...เราขอโทษด้วยนะที่มาช้า”  รีบซบหน้าลงบนไหล่ของเพื่อนตัวเล็กพร้อมกอดเอวไว้แน่นเพื่อเป็นการอ้อนเพราะหลังจากสัมภาษณ์งานเสร็จเซฮุนก็รีบไปทำงานพิเศษต่อจนเลยเวลานัดของการเลี้ยงฉลองให้แก่ความสำเร็จของตัวเอง 

            “ไม่ต้องมาอ้อนเลยแบครู้ทัน  แต่...แบคไม่โกรธเซฮุนหรอกนะ  แบคเข้าใจ”  ยีหัวคนที่เอาแต่อ้อนด้วยความหมั่นไส้และเข้าใจเพื่อนคนนี้ดีว่าที่มาช้าเพราะต้องทำงานพิเศษหลายอย่างเพื่อหาเงินเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เรียนอยู่ปี 1

            บยอน  แบคฮยอน  รู้จักกับเซฮุนในช่วงวันรับน้องของทางมหาวิทยาลัย  เพราะวันนั้นคนทั้งคู่ได้ถูกรุ่นพี่แกล้งจนต้องกอดคอกันร้องไห้ในฐานรับน้องฐานหนึ่ง  แล้วหลังจากนั้นก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นจนถึงตอนนี้ก็  4 ปีแล้ว  ซึ่งแบคฮยอนก็คอยช่วยเหลือเพื่อนคนนี้มาตลอดระยะเวลาที่ได้เรียนอยู่ด้วยกัน  ทั้งคอยเช็คชื่อบ้าง  ช่วยทำงานส่งอาจารย์บ้างเนื่องจากบางวัน...งานพิเศษที่เซฮุนทำอยู่มันไม่สามารถลาหรือขาดงานได้จริงๆ

                “ก็อยากอ้อนหนิ   แล้วก็...เราฝากขอบคุณพ่อของแบคด้วยนะ  เราอาจได้งานนี้เพราะพ่อของแบคก็ได้”  ชื่อที่เซฮุนใช้กรอกลงไปในใบสมัครทุกครั้งเพื่อยืนยันความเป็นตัวตนก็คือชื่อของพ่อแบคฮยอนเพราะหลังจากที่เพื่อนรักทราบว่าเขาต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างไร  พ่อของเพื่อนคนนี้ก็คอยดูแลและให้ความช่วยเหลือเหมือนเขาเป็นลูกของท่านอีกคนหนึ่ง

            “ได้งานที่นี่ถูกใจเลยสิ  งั้นวันนี้เต็มที่เลยนะ  ฉลองให้กับงานใหม่...ส่วนเรื่องที่เซฮุนได้งานเพราะอะไร?  เพราะใคร?  ก็ช่างมันเถอะอย่าคิดมาก...ได้ก็คือได้”   แบคฮยอนรู้นิสัยของเพื่อนคนนี้ดีว่าเป็นคนขี้เกรงใจมากแค่ไหน  และไม่ค่อยขอความช่วยเหลือจากใครถ้าไม่จำเป็นหรือจนหนทางจริงๆ  เพราะขนาดงานนี้...พ่อของเขาจะฝากงานให้เซฮุนก็ยังไม่ยอมและขอทำไปตามระบบโดยไม่เอาสิทธิ์พิเศษอะไรทั้งนั้น            

                      “แต่เราจะหางานทำเพิ่มอีกนะ  เอางานแบบ...ดูแลทำความสะอาดบ้าน  คอนโดฯ อาทิตย์ละ 2 วัน  อะไรแบบเนี้ย”  เซฮุนไม่เคยปล่อยให้ชีวิตของตัวเองว่างไปโดยเปล่าประโยชน์และมักจะทำงานเยอะแบบนี้มาตั้งแต่พ่อกับแม่เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน

            “โห!!!....นี่กะจะให้งานทับตายเลยเหรอไง  จะทำอะไรเยอะแยะนักหนา”  ยกแก้วเบียร์ดื่มจนหมดขวดและอดที่จะบ่นเพื่อนรักไม่ได้  ทั้งๆที่ทราบดีว่าเพื่อนของตัวเองมักทำงานเยอะแบบนี้อยู่เสมอ  และที่พูดออกไปแบบนั้นก็เพราะรู้สึกเป็นห่วง

            “เผื่อไว้ไง  สำรองไว้  แล้วอีกอย่าง...เราก็อยากมีเงินเยอะๆจะได้มีสวนดอกกุหลาบตัดดอกขายแบบที่ฝันไว้ไง”  มันคือความฝันที่รอคอยมานานเพราะวันหนึ่งเขาจะวางมือจากการจัดดอกไม้และเปลี่ยนอาชีพไปเป็นการปลูกดอกไม้ขาย  และเซฮุนก็หมายตาที่ดินผืนหนึ่งเอาไว้แล้ว  แต่ตอนนี้...เงินที่กำลังเก็บมันยังมีไม่มากพอที่จะซื้อที่ดินผืนนั้น

             “เหนื่อยตายก่อนพอดี!!”  เบะปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ปนเป็นห่วงเมื่อได้ยินเพื่อนรักพูดแบบนั้น  เพราะต่อให้แบคฮยอนพยายามห้ามไม่ให้เซฮุนทำงานเยอะๆอีกสักกี่ครั้งมันก็ไม่เคยได้ผล

            “ไม่คิดจะให้กำลังใจกันหน่อยเหรอออ...เรารู้ว่าแบคเป็นห่วง  แต่ตอนนี้เรายังมีแรง  เราก็เลยอยากทำงานเยอะๆ  จะได้มีตังค์ซื้อที่ไว้ทำสวนดอกไม้ไง”  กระพริบตาปริบๆเป็นเชิงขอความเห็นใจจากเพื่อนตัวเล็กที่ยังคงทำหน้านิ่ง  แล้วใจลึกๆก็รู้ดีว่าเพื่อนคงเป็นห่วง

            “เออๆ ๆ แบคขอโทษ  งั้น...ขอให้ฝันของเซฮุนเป็นจริงด้วยเถิดดด...เพี้ยงงง !!”  พูดพร้อมเป่าหัวเพื่อนรักจนหน้าม้าแตก  และทั้งสองคนก็หัวเราะให้กับความบ้าๆบ้อๆของตัวเองพร้อมกับดื่มฉลองกันต่อด้วยความสนุกสนาน

...

...

23.00 น.

            เพื่อนรักทั้งสองอยู่ฉลองกันจนดึก  แล้วสักพัก...ต่างคนต่างก็แยกย้ายกันกลับ  แต่คนที่ดื่มของมึนเมาอยู่หลายขวดจนต้องเดินมาเข้าห้องน้ำก่อนกลับอพาร์ทเม้นท์ก็คือคนที่เพิ่งได้งานใหม่  เพราะถ้าจะให้อดทนไปจนกว่าจะถึงที่พักก็คงทนไม่ไหว  ขาเรียวเดินไปตามทางแคบๆของสถานบันเทิงจนถึงห้องน้ำ  แต่พอจะเดินเข้าไปข้างใน...เจ้าตัวกลับถูกกระชากจากด้านหลังด้วยแรงที่มากและปะทะเข้ากับอกของใครสักคน  จากนั้น...ก็ถูกเหวี่ยงจนแผ่นหลังกระแทกเข้ากับกำแพง 

            “โอ๊ยยย!!”

            เซฮุนรู้สึกเจ็บไปหมดทั้งตัว...เพราะทั้งถูกกระชากและถูกผลักจากผู้ชายแปลกหน้าที่ตัวใหญ่กว่า  แล้วมือหยาบของชายคนนี้ก็พยายามลูบคลำก่อนล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตพร้อมกับบีบเค้นไปตามร่างกายของเขาโดยไม่สนเลยว่าใครจะเข้ามาทำธุระในห้องน้ำ  เซฮุนพยายามขืนตัวออกจากการถูกล่วงเกิน  แต่ก็สู้ไม่ไหวเพราะขนาดร่างกายมันแตกต่างกันมากเกินไป  แถมการถูกจับให้หันหน้าเข้ากับกำแพง  รวมถึงมือทั้งสองข้างก็ยังถูกรวบไว้ด้านหลัง  มันยิ่งก็ทำให้ไม่ถนัดต่อการดิ้นรนอะไรทั้งนั้

ฟอดดดด!!!!

           “กูมองมึงอยู่นานแล้ว...มึงรู้ตัวไหม!!?  หอมซะด้วย  หุ่นหน้าฟัดชิบหาย!!”  ชายแปลกหน้ากระซิบเสียงแหบพร่าข้างหูพร้อมหอมแก้มเนียนของเซฮุนจนยุบไปตามแรงกด  และยังไล่จูบลงมาจนถึงซอกคอโดยที่มือก็เอาแต่บีบเค้นเอวบางจนขึ้นริ้ว

            คนถูกจู่โจม...รู้สึกกลัวจนน้ำตาไหลเพราะไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน  และถึงแม้ตัวของเขาจะสูงหรือเป็นผู้ชายเหมือนกัน  แต่ร่างกายโดยรวมก็ยังถือว่าบอบบางกว่าชายแปลกหน้าถ้าให้เปรียบเทียบ  เซฮุนยอมรับว่าตัวเองมักตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่นอยู่บ่อยครั้งเนื่องจากมีใบหน้าเรียวสวยคล้ายผู้หญิง  และใช่ว่าไม่เคยถูกลวนลาม  แต่ก็ไม่เคยมีครั้งไหนถึงกับเข้ามาประชิดตัวและโดนทำแบบนี้มาก่อน  แล้วตอนนี้....สิ่งที่ทำได้ก็คือก็แอบภาวนาอยู่ในใจว่าขอให้ใครก็ได้เข้ามาในห้องน้ำและช่วยเขาออกไปจากตรงนี้เสียที!!

            “อย่าทำผมเลยนะครับ  ผมกลัวแล้ว  อยากได้เงินก็เอาไป  แต่อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ”  พยายามขอร้องและพูดด้วยน้ำเสียงเป็นเชิงอ้อนวอน  เผื่อชายแปลกหน้าจะเห็นใจและยอมปล่อยตัว  แต่...ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะมือหยาบเริ่มละจากเอวบาง  แล้วค่อยๆเลื่อนต่ำลงไปที่ขอบกางเกง

            “ไม่ต้องกลัว  มันสนุกจะตาย!!”  ใช้ขนาดตัวที่ใหญ่กว่ายืนซ้อนหลังเอาไว้แบบแนบชิดและมือที่บีบเค้นสะโพกกลมกลึงก็เริ่มเปลี่ยนเป็นเอื้อมมาด้านหน้าเพื่อปลดเข็มขัดและรูปซิปกางเกงของเซฮุน  แต่...

เพล้งงงงงงงงงง !!!

          ยังไม่ทันที่กางเกงจะหลุดออกจากเอวบาง  สิ่งที่คนถูกจู่โจมแอบภาวนาอยู่ในใจก็เป็นผล  เสียงแก้วแตก...และเศษแก้วที่ร่วงใส่แผ่นหลัง  แล้วบาดแขนของเซฮุนไปเล็กน้อยก็เป็นสิ่งที่ทำให้ชายแปลกหน้าต้องหยุดการกระทำทั้งหมด  เซฮุนรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  จึงรีบก้มตัวนั่งลงกับพื้นแล้วกอดเข่าไว้แน่น  และเห็นชายแปลกหน้าที่คิดจะล่วงเกินตัวเองอยู่เมื่อครู่ก็นอนเอามือกุมหัวที่มีเลือดอาบอยู่เต็มไปหมด  แถมยังโดนเตะซ้ำเข้าที่ท้องหลายครั้งจนตัวงอ

            สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ตรงหน้า...มันทำให้เซฮุนเห็นช่องทางที่จะหลบหนีและเมื่อคิดได้แบบนั้น...เจ้าตัวก็รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปจากห้องน้ำโดยไม่สนเลยว่าใครจะมีเรื่องกับใคร  หรือแม้กระทั่งใบหน้าของคนที่เข้ามาช่วยชีวิตเขาเอาไว้ก็ยังไม่คิดอยากมอง  เพราะตอนนี้...คำสั่งในหัวมันบอกว่าต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้เท่านั้น!!!

            “เฮ้ยย!!เดี๋ยว  อย่าเพิ่งไป...คุณเป็นอะไรหรือเปล่า!!??”  ใช่ว่าไม่ได้ยินเสียงเรียก...แต่ความหวาดกลัวมันมีมากจนไม่สามารถหยุดวิ่งเพื่อกลับมาตอบคำถามหรือตอบแทนบุญคุณใครได้อีกแล้ว  และมันคิดได้อยู่อย่างเดียวว่าต้องรีบหนีเอาตัวรอดให้เร็วที่สุด

            ขาเรียวในกางเกงสกินนี่...แต่เสื้อที่สวมยังคงหลุดลุ้ยรีบวิ่งออกจากสถานบันเทิงพร้อมเรียกแท็กซี่เพื่อตรงกลับที่พักทันที  เซฮุนนั่งอยู่บนรถด้วยหัวใจที่เต้นแรงเพราะยังรู้สึกเหนื่อยบวกกับตกใจกับเหตุการณ์แย่ๆที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวเองเมื่อครู่  แต่สมอง...ก็ยังคิดถึงชายแปลกหน้าอีกคนที่เข้ามาช่วยเอาไว้ได้ทันเวลา  รวมถึงแอบรู้สึกผิดอยู่ในใจที่ไม่คิดจะขอบคุณหรือหยุดพูดคุยกันว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะอะไร??

            ส่วนชายแปลกหน้า...ที่พยายามตะโกนเรียกเซฮุนเมื่อครู่ก็คือ  เจ้าของโรงแรม  ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดแห่งหนึ่งในโซล  และคืนนี้เขาก็มีนัดคุยงานเล็กๆน้อยๆกับเพื่อนที่สถานบันเทิงแห่งนี้พร้อมดื่มสังสรรค์กันตามปกติ  แต่พอดื่มไปสักพัก....ก็เห็นคู่อริที่เคยมีเรื่องกันมาก่อนยืนอยู่ไม่ห่างจากโต๊ะของพวกเขามากนัก  เจ้าตัวจึงรีบใช้โอกาสนี้จัดการปัญหาที่ค้างคามานานโดยการมองพฤติกรรมของคู่อริไปเรื่อยๆเพื่อรอจังหวะที่เหมาะสม

            และเมื่อเห็นคู่อริเดินเข้าห้องน้ำ...เจ้าของโรงแรมจึงเดินตามไปห่างๆพร้อมถือขวดเบียร์ติดมือไปด้วย  แต่พอเดินมาจนถึงหน้าประตูกลับเห็นมันกำลังพยายามล่วงเกินผู้ชายคนหนึ่งด้วยความรุนแรง  ซึ่งตัวเขาเองก็เห็นหน้าผู้ถูกทำร้ายไม่ชัดเพราะผู้ชายคนนั้นถูกกดศีรษะเข้ากับกำแพง  แต่!!!...สิ่งที่เห็นชัดมากที่สุดก็คือ  ผิวพรรณที่สวยงาม  ความขาวเนียนและเอวที่คอดเล็กเพราะเสื้อเชิ้ตของคนที่กำลังถูกล่วงเกินมันเปิดขึ้นจนเห็นแผ่นหลังเต็มตา  ซึ่งมันไม่เหมือนรูปร่างของผู้ชายเลยสักนิดและหุ่นแบบนั้นก็คงถูกใจคู่อริของเขาอยู่ไมใช้น้อย

            แต่ตอนนั้น...มันไม่ใช่เวลาที่เจ้าของโรงแรมจะมาวิเคราะห์ร่างกายหรือความขาวเนียนของผู้ถูกทำร้าย  เพราะการแก้แค้นมันสำคัญมากกว่าอะไรทั้งหมด  และพอได้จังหวะที่คู่อริหันหลังให้  เขาก็รีบเดินเข้าไปประชิดตัวอย่างรวดเร็วก่อนเอาขวดเบียร์ที่ถือติดมือมาด้วยตั้งแต่แรกตีไปที่ศีรษะด้วยความแรง  จากนั้นก็เตะซ้ำเข้าที่ท้องอีกหลายครั้ง  และเวลาของการแค้นมันก็ไม่ได้จบลงง่ายๆหรือรอให้คู่อริตั้งตัวได้เลยสักนิด  ขายาวในกางเกงยีนส์สีเข้มยังคงทำหน้าที่กระทืบตัวปัญหาอย่างเต็มแรงจนมันนอนแน่นิ่งจมกองเลือดอยู่บนพื้นสกปรก

            เจ้าของโรงแรมไม่ได้สนใจผู้ชายหุ่นสวยที่เอาแต่นั่งกอดเขาของตัวเองอยู่ตรงหน้าด้วยความหวาดกลัวเพราะกำลังสะใจที่ได้แก้แค้น  แต่พอร่างเจ้าของร่างสวยเริ่มขยับกายพร้อมวิ่งหนีออกจากห้องน้ำ  เขาจึงจำเป็นต้องหยุดการกระทำทั้งหมดเอาไว้และพยายามเรียกคนที่วิ่งออกไปแบบไม่คิดจะหันกลับมามองด้วยเสียงที่ดังก่อนวิ่งตามออกมา  แต่...ก็ไม่ทันเสียแล้ว  เจ้าของโรงแรมเห็นคนที่ตัวเองพยายามตะโกนเรียกรีบขึ้นแท็กซี่ไปอย่างรวดเร็วโดยที่เสื้อผ้ายังหลุดลุ้ยอยู่แบบนั้น  ส่วนคู่อริที่นอนจมกองเลือดอยู่ในห้องน้ำก็คงต้องได้สั่งให้เพื่อนมาจัดการต่อ

ส่วนตอนนี้...เจ้าของโรงแรมชื่อดังก็แอบรู้สึกเสียดายอยู่เล็กน้อยเพราะเขาไม่ได้เห็นหน้าผู้ชายร่างสวยคนนั้นเลยสักนิด  แล้วภาพที่ยังติดอยู่ในความทรงจำก็คืออออ...ผิวขาวเนียนและเอวคอดเล็ก!!!

❀

โรงแรม  โซล

07.30 น.

            เป็นเช้า...ที่ต้องตื่นมาพร้อมกับร่างกายที่เมื่อยล้าเพราะเมื่อคืนโดนชายแปลกหน้าตัวใหญ่ที่สถานบันเทิงทั้งกระชากทั้งเหวี่ยง  และถูกลวนลามไปจนเกือบเกินเลยไปถึงเรื่องที่ไม่สมควรจะเกิดขึ้น  แล้วกว่าจะข่มตาหลับลงได้....เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่  แถมวันนี้ยังเป็นวันที่ต้องไปรายงานตัวที่โรงแรมในฐานะพนักงานจัดดอกไม้  ตอนนี้...ร่างที่ระบมไปทุกสัดส่วนก็ค่อยๆยันกายขึ้นออกจากที่นอนก่อนรีบจัดการอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกเดินทางไปทำงานที่ตัวเองรักด้วยความตื่นเต้น

...

...

...

            “สวัสดีครับผมชื่อ โอเซฮุน  เป็นพนักงานใหม่แผนกจัดดอกไม้ครับ”  พอมาถึงก็แนะนำตัวเองกับหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในห้องลงเวลาเข้างานเพื่อหวังว่าเธอจะแนะนำสิ่งที่เขาต้องทำหรือไม่ก็บอกห้องที่เขาต้องไปทำงาน

            “สวัสดีจ้ะเซฮุน...ขึ้นไปชั้น 6เลยนะ  ห้องดอกไม้ออกจากลิฟท์ไปเลี้ยวซ้ายก็ถึงเลย”  เจ้าของห้องลงเวลาเข้างาน  กล่าวทักทายพนักงานจัดดอกไม้คนใหม่ด้วยความยิ้มแย้มพร้อมบอกทางที่เซฮุนต้องไปเริ่มงานใหม่

            “ขอบคุณมากครับ”  ยิ้มจนตาหยีและโค้งตัวเพื่อเป็นการขอบคุณแล้วเดินไปตามทางที่เธอบอกไว้ทันที

            เซฮุน...เดินออกจากลิฟท์แล้วเลี้ยวซ้ายไปนิดหน่อยก็ถึงห้องทำงานอย่างที่หญิงสาวคนนั้นบอกไว้  ซึ่งห้องทำงานก็เป็นห้องกระจกทั้งหมดและมันก็ใสจนเห็นว่ามีอะไรหรือใครอยู่ในห้องนั้นบ้าง  เซฮุนเห็นคนที่อยู่ในห้องมีอยู่ด้วยกัน   5  คน  คนหนึ่งใส่ชุดต่างออกไปจากคนอื่น  และเขาก็คิดว่าคนคนนั้นต้องเป็นหัวหน้าแผนกของห้องจัดดอกไม้แน่ๆ  ส่วนอีก 4 คนที่เหลือใส่ชุดเหมือนกันหมด

ก๊อกๆ ๆ ๆ!!!!!

                “สวัสดีครับ...ผมโอเซฮุน  เป็นพนักงานใหม่ครับ”  เคาะประตูและเปิดออกพร้อมกับแนะนำตัวเองให้กับทุกๆคนได้รู้จัก

            “สวัสดีจ้ะ...พี่กำลังรออยู่พอดีเลย เชิญนั่งก่อนสิ”   คนที่แต่งตัวต่างออกไปจากคนอื่นกล่าวตอนรับพนักงานคนใหม่ด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตร

            “พี่จะแนะนำเพื่อนร่วมงานให้เรารู้จักก่อนนะ  พี่ชื่อ  ฮีชอล  เป็นหัวหน้าแผนก  ส่วนคนนี้  ซูโฮ  เป็นรองหัวหน้า  คนนี้ คยองซู  คนนี้ซิ่วหมิน  และนี่ก็...สาวน้อยหนึ่งเดียวของแผนกเรา  ฮานิ  เป็นรุ่นน้องนะเพราะอายุน้อยที่สุด”  หัวหน้าแผนกเริ่มแนะนำลูกน้องของตัวเองและทุกๆคนก็ได้มอบดอกกุหลาบให้กับเซฮุนคนละหนึ่งดอกเพื่อเป็นการต้อนรับเด็กใหม่

            “ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมโอเซฮุน  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”  กล่าวแนะนำตัวเองอีกครั้งพร้อมกับรับดอกไม้มาถือไว้ด้วยความรู้สึกดีใจที่ทุกคนคอยต้อนรับเขาเป็นอย่างดี  แล้วรอยยิ้มที่เป็นมิตรแบบนั้นมันก็ทำให้พนักงานใหม่อย่างเซฮุนรู้สึกมีความมั่นใจมากขึ้นและพร้อมที่จะเริ่มเรียนรู้งานที่นี่

            “ส่วนเรื่องชุดทำงาน  เราต้องใส่ชุดนักศึกษาไปก่อนจนกว่าจะฝึกงานครบ 3 เดือน  ถ้าผ่านการประเมินงานและได้บรรจุเข้าทำงานที่นี่  เซฮุนถึงจะได้รับชุดเหมือนกับพวกเพื่อนๆนะจ๊ะ  และวันนี้ก็ยังไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น  พี่ๆจะพาเราไปเดินดูรอบๆโรงแรมก่อนว่าวันไหนต้องจัดดอกไม้ไปวางตรงจุดใดบ้าง   ดูจนกว่าจะครบทุกจุดแล้วจำให้ได้ด้วยนะ  ถ้าจำไม่ไหวพี่อนุญาตให้หาสมุดมาจดไว้เพราะแต่ละจุดในโรงแรมเราจัดดอกไม้ไม่เหมือนกัน  ยกตัวอย่างวันนี้มีการเปลี่ยนดอกไม้ที่ห้องอาหารไทยและห้องอาหารอิตาเลี่ยน”

            เซฮุนเดินตามฮีชอลและซูโฮทั้งวันเพื่อเรียนรู้ระบบระเบียบต่างๆในการทำงาน  ซึ่งจุดที่ต้องเปลี่ยนดอกไม้ก็มีหลายที่และแต่ละที่มันก็ไม่เหมือนกันจริงๆ  ทั้งดอกไม้ที่จัดรวมถึงแจกันที่ใช้ก็แตกต่างกันไปหมด  และพนักงานจัดดอกไม้คนใหม่ก็คิดว่าตัวเองคงต้องหาสมุดมาจดอย่างที่หัวหน้าแผนกบอกจริงๆเพราะงานที่กำลังเริ่มเรียนรู้อยู่ในตอนนี้มันก็มีเยอะจนจำแทบไม่หมด

            วันจันทร์  เปลี่ยนดอกไม้หน้าโรงแรมรวมถึงส่วนของล๊อบบี้ทั้งหมด

              วันอังคาร  เปลี่ยนดอกไม้ที่ห้องอาหารจีนและญี่ปุ่น

            วันพุธ  เปลี่ยนดอกไม้ที่ห้องอาหารไทยและอิตาเลี่ยน

            วันพฤหัสบดี  เปลี่ยนดอกไม้ที่ห้องสปาและฟิตเนส

            วันศุกร์ถึงวันอาทิตย์  มีงานตามฟังก์ชั่นต่างๆเช่น สัมมนาหรืองานแต่งงานเท่านั้น

            มือเรียว...รีบเขียนรายละเอียดต่างๆที่ต้องจำลงในกระดาษใบเล็กไว้ก่อน  แล้วค่อยไปหาสมุดสำหรับจดการทำงานที่ตัวเองต้องทำในแต่ละวันอีกครั้งในภายหลัง  ส่วนห้องที่สำคัญที่สุด...ที่พี่ๆในแผนกเน้นย้ำมากเป็นพิเศษก็คือห้องพักของเจ้าของโรงแรมแห่งนี้   ห้องพักตั้งอยู่ชั้นบนสุดของโรงแรมและห้องพิเศษที่ว่าก็ต้องเปลี่ยนดอกไม้เฉพาะจันทร์เท่านั้น  ดอกไม้ที่ใช้ก็ต้องเป็นกุหลาบสีขาวทั้งหมดและห้ามใช้ดอกไม้ชนิดอื่นปนมาโดยเด็ดขาด!!

            และคำว่า  “เด็ดขาด”  มันก็มีที่มาเพราะเคยมีพนักงานจัดดอกไม้คนหนึ่ง  จัดดอกไม้ผิดพลาดซึ่งมันผิดพลาดทั้งวันที่จัดและชนิดของดอกไม้ที่ใช้  เนื่องจากวันนั้นพวกพี่ๆหัวหน้าไม่อยู่สักคน  พนักงานคนนั้นจึงนึกสนุกและอยากลองทำอะไรใหม่ๆดูบ้าง  สรุปแล้ว...ก็ถูกเจ้าของโรงแรมไล่ออกทันทีโดยไม่ฟังเหตุผลอะไรทั้งนั้น  แถมหัวหน้าแผนกอย่างฮีชอลและรองหัวหน้าอย่างซูโฮก็พลอยถูกตำหนิไปด้วย  และพอเซฮุนได้ฟังเรื่องราวแบบนั้น  มันยิ่งก็ทำให้ต้องจดจำรายละเอียดต่างๆให้แม่นยำมากขึ้นเพราะพนักงานใหม่คนนี้ยังไม่อยากถูกไล่ออกโดยที่ยังไม่ได้ทำผลงานให้เห็นเลยสักชิ้น

                และตอนนี้...พนักงานใหม่ก็กำลังเป็นลูกมือช่วยซูโฮจัดดอกไม้อยู่ในห้องอาหารไทย  แต่สักพักก็ถูกไหว้วานให้เอาแจกันดอกไม้ขนาดใหญ่ลงไปให้พนักงานหน้าล๊อบบี้เนื่องจากมีลูกค้า  VIP  สั่งไว้  เซฮุนรีบทำตามคำสั่งของรองหัวหน้าทันทีเพราะเหมือนลูกค้าจะมารอรับดอกไม้อยู่นานแล้ว  และด้วยความเร่งรีบบวกกับยังไม่ค่อยรู้จักทางเข้าทางออกของโรงแรมนี้เท่าไหร่  นั่นจึงทำให้เซฮุนเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งโดยไม่ตั้งใจและโชคดีที่แจกันในมือไม่หล่นลงมาแตกเสียก่อน

ปึ่กกกก !!

          “ขอโทษครับ   ขอโทษครับ”   โค้งตัวจนศีรษะแทบจะชิดหัวเข่าเนื่องจากกลัวถูกไล่ออกเพราะเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่หน้าลิฟท์และชายคนนี้ก็ดูดีมากจริงๆ  แถมชุดที่ใส่ก็ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าคนตรงหน้าต้องเป็นลูกค้าหรือไม่ก็เป็นพนักงานระดับสูงที่ทำงานอยู่ที่นี้แน่นอน

            “ไม่เป็นไรๆ  ว่าแต่!! เราเป็นพนักงานใหม่เหรอ??  หน้าตาไม่คุ้นเลยนะ”  ยิ่งถูกชายแปลกหน้าทักแบบนี้มันก็ยิ่งทำให้เซฮุนมั่นใจได้เลยว่าคนตรงหน้าต้องเป็นพนักงานระดับสูงในแบบที่ตัวเองคิดไว้อย่างแน่นอน

            “คะ...ครับผมชื่อโอเซฮุน  เป็นพนักงานจัดดอกไม้คนใหม่  คะ...คือ  ผมต้องขอโทษจริงๆนะครับ พอดีผมจะรีบเอาแจกันไปส่งให้กับลูกค้าแล้วลูกค้าก็รอนานแล้วด้วยครับ”  พูดรัวจนเหมือนลิ้นมันจะพันกันไปหมดเพราะกลัวทั้งลูกค้าตำหนิและกลัวโดนไล่ออก

            “งั้นก็รีบไปเถอะ...ผมไม่ได้เป็นอะไรมาก  เดี๋ยวจะเสียลูกค้าเปล่าๆ”  ชายร่างสูง...ยิ้มรับปากกว้างและไม่ได้ถือสากับเรื่องที่เกิดขึ้นแม้เสื้อผ้าของเขาจะเลอะไปบ้างก็ตามที  และท่าทางใจดีแบบนั้นก็ทำให้เซฮุนรู้สึกเบาใจขึ้นมาบ้างหลังจากที่แอบคิดมากอยู่เมื่อครู่

            “ขอบคุณครับ  ขอบคุณครับ  ขอโทษอีกครั้งนะครับ”  โค้งตัวด้วยความอ่อนน้อมอีกครั้งและรีบเดินไปที่ล๊อบบี้ทันทีเพื่อเอาแจกันไปส่งให้กับลูกค้า

❀

100%

ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆนะคะ

รัก ♥ 

#ดอกไม้ของเจ้านาย

TB