คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ❧ Special
ออกเรืออีกครั้ง ( :
ครืดดดดดด!!!
เสียงลากกระเป๋า...พร้อมการควงแขนกันมาที่สนามบิน เริ่มกลายเป็นจุดสนใจของผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมา แต่ใครจะสน??ในเมื่อสิ่งที่น่าสนใจมากกว่าก็คือทริปของการเดินทางกลับไปที่บ้านเกิด และถึงแม้มันจะเป็นประเทศเล็กๆหรือเป็นเมืองที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก แต่...เมืองเล็กๆแบบนั้นก็ทำให้เราสองคนได้มาพบกัน
“คุณไค...ขึ้นเครื่องแล้วเราขอนั่งริมหน้าต่างนะ”
“อื้ม...”
ส่วนเขา...จะนั่งตรงไหนมันก็เหมือนกันหมด ริมหน้าต่าง ริมทางเดิน ท้ายเครื่องหัวเครื่อง จะนั่งตรงไหนก็ถึงที่หมายเหมือนกันทั้งนั้น
“แบคน่าจะมาด้วยกัน...เสียดายเนอะ”
“ก็ไอ้ชานมันไม่ยอมให้มา”
นั่นคือเหตุผลหลัก...แต่เหตุผลรองลงมาก็คือแบคฮยอนกำลังเริ่มงานใหม่ แถมยังเป็นงานที่ไม่ได้สร้างความลำบากใจให้เหมือนคราวก่อน แล้วอีกเหตุผลหลักก็คงเพราะเป็นห่วง ไปออกเรือเมื่อครั้งที่แล้วก็โดนโจรป่าลากไปทำมิดีมิร้าย แล้วแบบนี้คุณชานจะปล่อยไปได้อย่างไร
“แล้วคุณไคยอมให้เราไปได้ไง...ไม่เป็นห่วงเราบ้างเหรอ?”
แสร้งทำเป็นน้อย-อกน้อยใจ...ดวงตาคู่สวยที่สบอีกดวงตาที่ดุดันก็แสร้งทำเป็นเศร้าสร้อยก่อนเอนศีรษะทุยซบลงไปบนไหล่หนา และแต่ละอย่างที่เซฮุนแสดงออกมาก็อยากให้ลองทายกันดูว่าคุณไคจะทำเช่นไร?
1.ปลอบขวัญด้วยการโอบเอวบางเอาไว้
2.ประคองกอดด้วยสัมผัสที่ทำให้รู้ว่าเป็นห่วง
3.จูบหน้าผากมนเพื่อให้คลายกังวล
และ.........
4. “ไปแค่สองวัน...แล้วคุณจะขนอะไรไปเยอะแยะเนี่ย?”
ข้อหนึ่งถึงสาม...อาจเป็นการละเมอเพ้อพกของคนที่อยากอ้อน แต่ข้อสี่มันคือความจริงที่เห็นอยู่ตรงหน้า เคาน์เตอร์เช็กอินเป็นเป้าหมายถัดไปเมื่อเดินเข้ามาในสนามบินและต้องทำธุระต่างๆให้เสร็จก่อนขึ้นเครื่อง แต่มันคงเสร็จช้าเพราะคุณหนูตัวป่วนเอาของไปเยอะจนเหมือนจะไปอยู่ที่นั่นเป็นเดือน
“แค่นี้ก็ต้องบ่นด้วย...พ่อบ่นคนเดียวเราก็เบื่อจะแย่แล้วนะ คุณไคเริ่มจะเหมือนคุณพ่อเข้าไปทุกวัน”
“ไม่ได้เป็นพ่อ...เป็นผัววว!!”
เพี๊ยะ!!
“คุณไค!...อย่าพูดเสียงดังสิ น่าเกลียด”
เหมือนคำว่า “หวง” จะพูดยากกว่าคำว่า “ผัว” แล้วการถูกตีที่หัวไหล่ก็ใช่ว่าจะเจ็บอะไรมากมาย แต่มันเจ็บใจมากกว่าที่ใครๆต่างก็มองมาที่เซฮุนกันหมด ผมสีบลอนด์ที่รับกับใบหน้านวล การสวมแว่นกันแดด ใส่เสื้อเชิ้ตลายจุดพร้อมสูทเข้ารูปและสกินนี่อวดเรียวขา แต่ละอย่างที่คุณหนูโอเซฮุนสวมใส่มันทำให้กลายเป็นจุดเด่นโดยไม่รู้ตัว...แล้วน้ำหอมก็ไม่รู้ว่าฉีดหรืออาบ มันถึงได้หอมฟุ้งขนาดนี้
“กลับบ้านไหมเซฮุน?...ไม่ได้ต้องไปมันแล้ว ออกลงออกเรือ!”
“ไม่ไปได้ไง...เตรียมตัวมาขนาดนี้ เราพร้อมมากเลยนะคุณไค”
ทั้งเสื้อผ้า ร้องเท้า...จะบูทยาวครึ่งแข้ง ยากันยุง ยาแก้แพ้หรือจะอีกสารพัดของอำนวยความสะดวกก็ขนมาหมด เตรียมมาครบขนาดนี้แล้วจะให้กลับบ้านได้อย่างไร เช็กอินก็ใกล้จะเสร็จ กระเป๋าก็เอาไปโหลดเรียบร้อย...ทุกๆอย่างพร้อมขนาดนี้มันต้องเดินหน้าอย่างเดียวนะครับคุณไค!
“ไปถึงนู้นก็อย่าป่วนแล้วกัน...เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก”
“เราไม่ได้ป่วนขนาดนั้นสักหน่อย”
“เหรออออออ....”
“ขี้บ่นจริงๆ”
“ไปกินอะไรแปลกๆมาอีกจะให้นอนแก้ผ้าแล้วเรียกจระเข้มางาบไปเลย”
“ทำกันลงเหรอ...คุณไคไม่รักเราแล้วเหรอ?”
“ไปเลย...อย่ามาแกล้งบีบน้ำตา ไปเตรียมตัวขึ้นเครื่องได้แล้ว”
บ่นไปอย่างนั้น...ว่าไปอย่างนั้น แต่สองมือก็รีบโอบเอวบางเอาไว้ก่อนพากันเดินออกไปจากจุดเช็กอินเพื่อเตรียมตัวเดินทาง เซฮุนชินแล้วกับนิสัยแบบนี้ของคุณไค แรกๆอาจคิดว่าใจร้าย ปากร้ายหรือเป็นคนร้ายๆ แต่แท้ที่จริงมันคือความตรงไปตรงมามากกว่า ส่วนเขาที่แสร้งทำเป็นจะร้องไห้ ส่งสายตาดูน่าสงสารและอีกหลากหลายมารยาที่งัดมาแกล้งคุณไคก็เพื่อจะเย้าหยอกไปตามประสา ซึ่งงงง...มันก็ไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง แถมยังถูกบ่นกลับมาตลอด
แต่...เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ คนแรกที่อยู่เคียงข้างคุณหนูโอเซฮุนก็คือผู้ชายปากร้ายอย่างคุณไคนี่แหละ ( :
...
...
...
แกร๊กกกก!!
“จะไปไหน?”
“เราอยากเข้าห้องน้ำ”
“ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่า...เราแค่ปวดท้องเฉยๆ”
“เดี๋ยวไปด้วย”
“เราไปคนเดียวได้...”
“เซฮุน”
“โอเคๆ...ไม่ต้องดุก็ได้”
เครื่องออกมาได้หลายชั่วโมง...ท้องไส้มันก็เริ่มปั่นป่วนไปตามกลไกลของร่างกาย และเสียงปลดเบลท์พร้อมร่างของคนสองคนที่ยืนคุยกันอยู่เมื่อครู่ก็พาให้เป็นที่สนใจอีกครั้ง ไครู้กฎเป็นอย่างดีว่าไม่สามารถเข้าห้องน้ำพร้อมกันได้สองคน และเขาก็ไม่ได้อยากเข้าไปดูใครปลดทุกข์ แต่การได้ไปยืนเฝ้าหน้าประตูมันทำให้อุ่นใจได้มากกว่า ไคยอมรับว่าเป็นห่วง...แล้วก็หวงเกินกว่าจะปล่อยให้เซฮุนไปไหนมาไหนเพียงลำพัง
“ผู้โดยสารเป็นอะไรหรือเปล่าครับ...?”
“ไม่ครับ...ผมมายืนเฝ้าแฟนทำธุระ ขอบคุณครับ”
ถ้าจะให้พูด...แบบไม่ต้องกลั่นกรองความสวยหรูหรือความเหมาะสม คุณไคคงตอบพนักงานไปแล้วว่าไม่ได้ป่วย กูสบายดี กูแค่มายืนรอเมียขี้เฉยๆ และถ้าอนุญาตให้กูเข้าไปรอข้างในก็จะดีมาก แต่!!ความจริงกับสิ่งที่ควร...พาให้เอ่ยเช่นนั้นออกไปไม่ได้ ไคพยายามเรียบเรียงทั้งความคิด สิ่งที่ควรพูดและหลายๆอย่างที่คุณหนูตัวป่วนเคยสอนเอาไว้
เขา...เหมือนมาจากบ้านป่าเมืองเถื่อน ส่วนประเทศของเซฮุนก็เจริญเกินกว่าจะทำในแบบที่เขาเคยทำได้ ใครบุกรุกยิงทิ้ง ใครข้ามถิ่นก็ต้องฆ่าให้ตาย ไคเกิดและเติบโตมาแบบนั้น ซึ่งบางครั้งคำพูดคำจาก็มักจะไม่ค่อยเขาหู...และพอได้ย้ายมาอยู่กับเซฮุน นิสัยต่างๆที่ใช้ตอนอยู่ที่นู้นก็ต้องเริ่มปรับปรุงเสียใหม่ แรกๆยอมรับว่าอึดอัดมาก แต่ตอนนี้...มันกลับไม่อยากห่างจากเซฮุนไปไหนเลย
ก๊อกก ๆ ๆ !!
“เซฮุน...เป็นอะไรหรือเปล่า เข้าห้องน้ำนานไปแล้วนะ”
คนข้างใน...เหมือนจะเข้ามาทำธุระได้เพียงห้านาที แต่คนด้านนอกกลับรู้สึกว่ามันนานจนเริ่มเป็นห่วง มือหนาเคาะลงบนประตูแคบๆก่อนเอ่ยเสียงที่อาจพาให้พนักงานต้องเดินกลับมาดูอีกครั้ง แต่.....
“เสร็จแล้วๆ ๆ...เราล้างมือแป๊บนึง”
รีบตอบ...รีบใส่กางเกง รีบล้างมือและต้องรีบเปิดประตูก่อนที่มันจะพังเพราะแรงถีบของใครบางคน คุณไคใจร้อน ข้อนี้เซฮุนทราบดี ยิ่งเป็นเรื่องของเขา หนุ่มผิวเข้มที่ยืนทำหน้าเหมือนโลกจะแตกอยู่ตอนนี้ก็ยิ่งใจร้อนกว่าเรื่องไหนๆ
“ปวดท้องหรือเปล่า?”
“ไม่ปวดๆ...คุณไคสบายใจได้ เราโอเค”
รีบคว้ามือบางมากุมเอาไว้...ก่อนพากันเดินกลับไปยังที่นั่ง ผ้าห่มที่เอาติดตัวมาด้วยถูกคลุมให้เซฮุนเป็นอย่างถัดไปเมื่อนั่งเรียบร้อย และสองมือที่มีขนาดกันก็เริ่มสอดประสานเหมือนครั้งแรกที่เครื่องบินค่อยๆทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า
“เมื่อยขาไหม...อีกหลายชั่วโมงกว่าจะถึง?”
“ก็เมื่อยนะ...แต่เราทนได้”
“ขอโทษ...”
“ไม่เป็นไร...แต่ขากลับเราขอเปลี่ยนเป็นเฟิสคลาสได้ไหม U_U”
จุ๊บบ!
“ทีหลังจะไม่ห้ามแล้ว...คุณไคขอโทษ ขอโทษจริงๆ”
ฟอดด!
“เราโอเค...คุณไคอย่าคิดมาก”
คนหนึ่ง...ได้มอบรอยจูบแทนคำขอโทษ อีกคน...ก็ได้มอบแรงสัมผัสเพียงแผ่วเบาเพื่อเป็นการให้อภัย ริมฝีปากบางถูกจูบ สันกรามคมถูกหอม เพียงแค่นี้เรื่องใหญ่ก็กลายเป็นเรื่องเล็ก คุณไคแค่ไม่อยากกลับบ้านเกิดด้วยการซื้อตั๋วเครื่องบินในราคาที่แพงขนาดนั้น จะชั้นเฟิสคลาส บิสเนสคลาสก็ล้วนแต่ราคาสูงทั้งสิ้น ซึ่งเขาเกรงใจครอบครัวของเซฮุนมากๆ
แต่!!...คุณไคลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองต้องเอาคุณหนูมาด้วย??
แล้วท่านั่ง...ที่หัวเข่าแทบชิดไปกับพนักพิงของคนด้านหน้ามันก็เริ่มทำให้เซฮุนปวดขา และที่กล้าตอบไปตรงๆแบบนั้นก็ไม่ได้อยากทำให้ไครู้สึกผิด แต่ถ้าบอกว่าสบายดี แล้วตอนเครื่องลงมาร้องโอดโอยทีหลังว่าปวดเข่าปวดข้อ...มีหวังได้โดยบ่นชุดใหญ่แน่ๆ แล้วคุณไคก็จะยิ่งโทษตัวเองไปมากกว่านี้
เซฮุนรู้ดี...ว่าคนต่างเมืองเกรงใจครอบครัวของเขามากขนาดไหน มากินฟรีอยู่ฟรี น้ำไฟไม่ต้องจ่าย งานการก็ไม่ได้ทำเท่ากับคนงานในบ้าน แถมยังได้อาศัยอยู่ในตึกใหญ่และบางคืนก็ยังได้มานอนกับลูกเจ้าของบ้านอีกด้วย เซฮุนจึงไม่แปลกใจเลยที่คุณไคจะรู้สึกเกรงใจเช่นนั้น
“แล้วถ้าไปถึงท่าเรือจะกลัวไหม?”
“ก็นิดนึง...เรากับคุณไคไม่ได้ไปท่าเรือนานแล้วด้วย ไม่รู้ที่นั่นจะเป็นไงบ้าง”
“ถ้าพวกมันทำเละเทะ...โดนดีทั้งหมดแน่ๆ”
“เราจะกลัวคุณไคก่อนนี่แหละ”
ท่าเรือคิมไม่ได้ถูกขาย...แต่ถูกเปลี่ยนมือให้พวกลูกน้องที่ไม่มีที่ไปและอยากมีอาชีพหรือมีรายได้เหมือนตอนที่เขายังอยู่ ไคไม่กล้าทิ้งสิ่งที่คุณพ่อของแบคฮยอนเคยลงทุนลงแรงช่วยเหลือเอาไว้ และยังคงสานต่อความช่วยเหลือไปจนถึงพวกลูกน้องที่ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง
“เคยกลัวด้วยเหรอ?”
“เคยสิ...คุณไคน่ากลัวจะตาย คุณชานก็ตัวใหญ่ยังกับเสือ”
“ขนาดนั้นเลย?”
“ยังไม่รู้ตัวอีก...”
และมือก็หนักยังกับค้อน...จับทีกอดทีร่างแทบแหลกเป็นผุยผง ตอนถูกพวกโจรป่าจับไปแล้วเพื่อนตัวเล็กกลับมาเล่าให้ฟังว่าคุณชานหักคอคนร้ายได้เหมือนที่พวกเราตบยุง แค่นี้มันน่ากลัวไหมล่ะ...คิดดู แล้วไหนจะบ้านป่าเมืองเถื่อนที่เขากำลังกลับไปหานี่อีก ไม่รู้ว่าตอนนี้มันจะเปลี่ยนไปถึงไหนแล้ว จะทางดีทางร้าย จะเถื่อนกว่าเดิมหรือน้อยกว่าเดิมก็ไม่อาจทราบได้
แต่?!จะไปกลัวทำไม...ในเมื่อความเถื่อนกับความน่ากลัวของจริงมันก็อยู่ใกล้ๆตัวเขานี่แหละ
ToT)
VROOMMMM!!!
VROOMMMM!!!
“มองเมียกูอีกที...มึงโดนควักลูกตาแน่!”
“โหหห...ลูกพี่ นานๆจะมีของสวยๆงามๆมาให้มอง”
“มึงรีบๆออกรถได้แล้ว...เมียกูร้อน!”
ไม่ใช่แค่ร้อนเท่านั้น...แต่มันยังรู้สึกเพลียและอยากพักผ่อนเต็มที การเดินทางมายังประเทศที่ห่างไกลมันใช้เวลาอยู่หลายชั่วโมงกว่าจะถึงปลายทาง เขาตื่นบนเครื่องบินสิบรอบ ทานของว่างไปหลายอย่างก็ยังไม่ถึงสักที แล้วพอมาถึงก็ยังต้องมาเจอสายตาของคนขับรถหรือลูกน้องของคุณไคมองอย่างกับจะกลืนกินอีก...แบบนี้มันน่าหงุดหงิดชะมัด!!
“ขับรถก็มองทางสิ ถ้านายมองเราอีกทีนะ...เราจะให้คุณไคยิงทิ้งเลย!”
“โหดทั้งผัวทั้งเมียเลยนะคร้าบบบ!”
“คุณไค...”
เมื่อคำขู่ไม่ได้ผล...มันก็ต้องฟ้องคนข้างกาย สายตาเรียวสวยที่ส่งมาเหมือนคนพ่ายแพ้ ทำให้ไคต้องยกมือขึ้นมาลูบศีรษะทุยเป็นการปลอบขวัญ ก่อนโอบกายบางเข้ามาแนบชิดและให้นอนซบไหล่เอาไว้จนกว่าจะถึงที่หมาย เขารู้ดีว่าพวกลูกน้องมันกำลังคิดอะไร มีของสวยงามมานั่งล่อตาล่อใจกันขนาดนี้...ใครบ้างที่จะไม่มอง แต่ไคก็ทราบดีอีกเช่นกันว่าไอ้พวกลูกน้องมันก็รู้จักขอบเขต
ของลูกพี่ก็คือของลูกพี่...และถ้ายังอยากอยู่ดีกินดีก็อย่าหาเรื่องใส่ตัว!!
“พวกมึงเตรียมเรือหรือยัง?”
“เตรียมแล้วพี่...น้ำมันก็เติมเรียบร้อยแล้ว”
“ดี...”
ออกเดินทางจากประเทศXXในช่วงค่ำ...มาถึงที่นี่ก็ใกล้เที่ยงพอดี และถ้าได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือกินอะไรสักมื้อก่อนออกเรือมันก็น่าจะทันเวลาที่พระอาทิตย์ตก ในฤดูกาลที่อากาศร้อนในตอนกลางวัน แต่พอถึงช่วงพลบค่ำ...อากาศกลับเย็นสบายพร้อมการนอนดูพระอาทิตย์ตกมันคงทำให้คนที่เขานั่งกอดอยู่ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
เซฮุน...คงไม่ยอมนอนอยู่ในท่าเรือแน่ๆเพราะด้วยสภาพของสิ่งปลูกสร้างที่มีแต่สังกะสี ไม้เก่าๆผุๆพังๆ แถมยังไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรเลย คุณหนูอย่างโอเซฮุนจึงไม่มีทางนอนพักผ่อนอยู่ที่ท่าเรือแน่ๆ ไคจึงบอกให้ลูกน้องเตรียมเรือเอาไว้และต้องล่องไปยังแม่น้ำในส่วนที่ไม่อันตราย แต่?มันจะถูกใจคุณหนูตัวป่วนหรือไม่ก็คงต้องไปลุ้นเอา
“เออพี่...ผมรับลูกน้องมาใหม่คนนึง ผมบอกไว้ก่อนนะพี่ เพื่อพี่ไม่ชอบขี้หน้ามัน”
“แล้วทำไมกูต้องไม่ชอบ?”
“ผมก็เดาๆเอา...ลูกพี่ไปเห็นเองละกัน ผมแค่บอกไว้ก่อน”
ใช่ว่ายกท่าเรือคิมให้ดูแล...แล้วเขาจะทำอะไรก็ได้ ไคยังเป็นลูกพี่ของพวกเขาเสมอ ที่มีกินมีใช้ มีงานทำมีเงินอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะท่าเรือคิมทั้งนั้น เขาจึงอยากแจ้งให้ไคทราบทุกเรื่องก่อนที่จะไปเห็นเองกับตา พวกลูกน้องรู้ดีว่าไคเก่งมากแค่ไหนหรือลูกพี่ชานมีความสามารถอะไรก็รู้ทั้งหมด พี่ชานดูเหมือนจะเป็นคนตลก พูดคุยง่าย ไม่เรื่องมาก แต่?!ถ้าได้ลงมือก็คือตายสถานเดียวจริงๆ ด้วยรูปร่างที่ใหญ่ กำลังมือบีบเพียงเล็กน้อย..ก็สามารถทำให้กระดูกแตกได้เลย
ส่วนเจ้าของท่าเรือคิม...ถ้าได้จับปืนหรือยิงใครสักคนก็อย่าหวังว่าจะรอดชีวิต
“แล้วของที่กูสั่ง...มึงเอามาด้วยหรือเปล่า?”
“อยู่นี่ลูกพี่...กระสุนเต็ม ของสำรองอยู่กระเป๋า”
คลิ๊กกก!!
เมื่อขับเข้ามาในพื้นที่ที่ไร้การควบคุม...อาวุธประจำกายก็ต้องถูกไถ่ถามและต้องตรวจเช็กให้ละเอียดแม้ลูกน้องจะทำตามที่สั่งเอาไว้ก็ตาม ไคเริ่มเอานิสัยการเชื่อใจตัวเองมากกว่าคนอื่นมาใช้ทันทีเมื่ออยู่ในที่ที่ไร้ซึ่งการปกครอง เขตของพวกเขาไม่ค่อยมีเจ้าหน้าที่เข้ามายุ่มย่ามเนื่องจากไม่สามารถทำเงินหรือเอาเกียรติมาเชิดหน้าชูตาได้ และที่เป็นแบบนี้...มันจึงทำให้พวกเขากลายเป็นคนบ้านป่าเมืองเถื่อน
“คุณไค...เราขอลองทำแบบนั้นบ้างได้ไหม?”
“ไม่ใช่ของเล่นนะคุณ...”
“โอเค...เราไม่ลองก็ได้”
เสียงการตรวจเช็กสภาพปืนกระบอกโตที่ดัง “คลิ๊กๆ ๆ” อยู่ข้างหู ทำให้เซฮุนอยากเรียนรู้เมื่อต้องเข้ามาอยู่ในบ้านป่าเมืองเถื่อน แต่!เสียงเข้มๆพร้อมสีหน้าที่ดูจริงจังของคุณไคก็พาให้ไม่อยากรู้จะดีกว่า และคำเตือนของเจ้าถิ่นก็คือสิ่งที่เซฮุนไม่อาจโต้เถียง เขาจำได้ว่าการต่อปากต่อคำหรือการไม่เชื่อคำเตือนของคุณไคมันเคยส่งผลต่อตัวเองเช่นไร
“ถ้าถึงแล้วก็อยู่ใกล้ๆผมไว้ตลอด...เข้าใจไหม?” ตรวจสอบปืนว่าพร้อมใช้งานเรียบร้อยก็วางไว้ข้างกายพร้อมกับเอ่ยเตือนคนต่างถิ่นที่อาจไม่ทันระวังตัว แต่.....??
“ใกล้แค่นี้...หรือใกล้แค่นี้ล่ะคุณไค?” แกล้งขยับเข้าไปใกล้ๆและขยับเข้าไปอีกจนแถบจะนั่งลงไปบนตักกว้างก่อนมอบรอยยิ้มพาให้ใครบางคนรู้สึก....
“เดี๋ยวจะโดนนะคุณ” ทำเสียงเข้มไปอย่างนั้น...ทั้งๆที่ในใจก็อยากจะบีบริมฝีปากที่ช่างเจื้อยแจ้วด้วยความมันเขี้ยว
“ฮ่า ฮ่า...รู้แล้วน่าาา” ทำหน้าทะเล้น...ก่อนเอนกายซบไหล่หนาพร้อมเสียงหัวเราะที่ทำให้ทั้งลูกพี่ลูกน้องมีรอยยิ้ม
รู้...แต่ก็ยังทำเป็นเล่น มันน่าจับตีก้นจริงๆ!!
...
...
...
แกร๊กกก!!
“เอาของทั้งหมดไปไว้บนเรือ...เดี๋ยวกูกับเซฮุนทำธุระส่วนตัวเสร็จก็จะออกเรือเลย”
“ครับลูกพี่ // เฮ้ยยยย!!...พวกมึงมาขนของไปไว้บนเรือ”
เมื่อเดินทางมาถึงที่หมาย...อาวุธประจำกายก็ถูกวางลงบนเก้าอี้ไม้เก่าๆก่อนว่างสัมภาระสำคัญไว้บนโต๊ะตัวใหญ่ และห้องนอนของไคยังคงสภาพเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ขอบคุณพวกลูกน้องที่ไม่ถือวิสาสะเข้ามาใช้ประโยชน์ในพื้นที่ส่วนตัว อาจมีบ้างที่ของถูกย้ายหรือวางไม่เป็นระเบียบ แล้วทุกๆอย่างก็เหมือนจะถูกทำความสะอาดอยู่เป็นประจำ
“อยากอาบน้ำก่อนออกเรือไหม...เดินทางมาทั้งวันเหนียวตัวแย่?”
“อยากอาบในแม่น้ำตอนออกเรือไปแล้วมากกว่า...ที่นี่มีแต่คนมอง เราไม่ชอบเลย”
“งั้นก็เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า...ชุดนี้ไม่เหมาะจะออกเรือ”
“โอเค...”
ไม่อยากถาม...ไม่กล้าเถียง สั่งให้เช็ดตัวก็ทำ บอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้าก็รีบเปลี่ยน กระเป๋าสัมภาระถูกรื้อหาชุดที่เหมาะกับการออกเรือ ทั้งเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์ รองเท้าบูทและห้ามฉีดน้ำหอมโดยเด็ดขาด เซฮุนถอดชุดเก่าออกจากร่างกาย ทิชชู่เปียกที่เอาไว้ใช้สำหรับการเช็ดตัวแบบฉุกเฉินก็ถูกดึงออกมาทีละแผ่น ทีละแผ่นก่อนลูบไปตามผิวเนื้ออย่างแผ่วเบา
แต่....?
“เซฮุน...”
“อะไรอี......ก!!”
“ชู่ววววว!!”
“..............??”
“เอามือปิดหูไว้ เดี๋ยวนี้!”
เหมือนเล่นทายคำหรือการบอกใบ้...เพราะทุกประโยคที่คุณไคเอ่ยออกมาคือการพูดโดยไม่มีเสียง แถมยังให้อ่านปากเอาเองเท่านั้น และเมื่อสิ้นการเรียกชื่อพร้อมส่งสัญญาณให้เขาเงียบเสียงหรือหยุดการไถ่ถาม สองมือเรียวก็รีบยกขึ้นมาปิดหูทันที แล้วต่อด้วย.........
ปังงงงงงง!!!!
“คุณไค!!”
คลิ๊กกกก!!!
“อย่าหันมามอง!!”
ปังงงงงงง!!!
(ลูกพี่!!)
2 นัด...ตายคาที่และไม่จำเป็นต้องมีนัดที่สาม ในระยะไม่ถึงสองฟุต เจ้าของสายตาที่มองผ่านเข้ามาทางช่องไม้ที่แตกเพื่อแอบดูคนของเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า ก็ถูกกระสุนปืนลูกซองเจาะกะโหลกจนเละอยู่ข้างผนัง ไคเห็นความผิดปกติตั้งแต่เดินเข้ามาในห้องจนถึงช่วงที่เซฮุนเริ่มถอดเสื้อผ้า และเจ้าของสายตาคู่นั้นก็ยังไม่ยอมถอยออกไป...เขาจึงจำเป็นที่ต้องทำเช่นนี้เพราะไม่อยากให้เซฮุนตกอยู่ในอันตราย
“เอาศพมันไปทิ้งนอกเขตกู...”
“ต้องยิงเลยเหรอลูกพี่?”
“มันเป็นคนของเขตXX...มึงรับมันเข้ามาทำงานแต่เสือกไม่ตรวจสอบให้ดี”
คนของใคร...เขตของใคร เจ้าของท่าเรือจำได้หมด ถึงแม้จะไม่ได้กลับมาที่นี่หลายเดือนก็ใช่ว่าจะจำไม่ได้ แล้วไอ้คนที่เพิ่งถูกยิงตายก็เป็นคนของเขตอื่นที่เข้ามาแฝงตัวเพื่อรอวันที่ท่าเรือคิมจะไร้เจ้าของ ยิ่งเห็นเขาพาเซฮุนเข้ามาที่นี่ก็คงหวังว่าจะไปบอกคนในถิ่นของตัวเองและแอบติดตามไปตอนออกเรือจนอาจเกิดอันตราย...ซึ่งไคยอมให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด
และการมาแอบดูเซฮุนเปลี่ยนเสื้อผ้าแบบนี้...ก็อย่าหวังว่าจะมีชีวิตรอดไปบอกคนอื่นต่อได้อีกเลย!!
เจ้าของท่าเรือ...กวาดตามองพื้นที่ของตัวเองเพียงครู่เดียวก็รู้ว่าใครเป็นใคร เขามาที่นี่ก็เพื่อตรวจสอบบางอย่างเท่านั้น ทั้งลูกน้อง ความเปลี่ยนแปลงของสถานที่ เรือมีเท่าไหร่ จำนวนคนของเขามีมากน้อยแค่ไหนหรือมีสิ่งใดที่ยังขาดตกบกพร่อง...ไคก็พร้อมที่จะแจ้งลูกน้องให้นำปรับปรุงเสมอ แต่?!ทุกๆอย่างก็ไม่ได้มีความผิดปกติอะไรจนกระทั่งเขาพาเซฮุนเข้ามาพักที่ห้องนอน
“คุณไค...ฮึกก!”
“หลับตาซะ...ไม่ต้องร้อง คุณกอดผมไว้นะ ผมจะอุ้มไปที่เรือ”
“โอเค...”
ไม่ได้อยากมีเรื่อง...หรือมีเหตุที่ทำให้คนในอ้อมกอดต้องเสียขวัญ แต่ในเขตที่ไม่มีการควบคุมแบบนี้มันก็ต้องใช้วิธีแบบนี้เท่านั้น เขารู้ว่าเซฮุนไม่มีทางชินชากับเรื่องที่ดูโหดร้ายเช่นเมื่อครู่ สองแขนจึงต้องรีบโอบกอด สองมือจึงต้องรีบเข้าไปประคองและต้องเอ่ยคำที่ทำให้คนต่างถิ่นรู้สึกสบายใจ
“พรุ่งนี้สายๆกูจะกลับมาที่นี่...แล้วอย่าให้มีเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”
“ขอโทษครับลูกพี่...คราวหน้าคราวหลังผมจะระวังให้มากกว่านี้ครับ”
“ถ้ามึงยังอยากมีเงินใช้มีที่ทางทำมาหากิน...มึงต้องรอบคอบให้มากกว่านี้ เพราะถ้าที่ของกูตกไปเป็นของเขตนั้นเมื่อไหร่ มึงก็ต้องตายเหมือนไอ้เชี่ยนั่น จำไว้!”
“ครับ ๆ ๆ ๆ...”
หน้าซีด...ยิ่งกว่าเนื้อไก่ดิบกับของสดที่เตรียมไว้ให้ลูกพี่ออกเรือ และเสียงเข้มๆที่เอ่ยเตือนเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้ใบหน้าของลูกน้องเกือบทุกคนซีดลงไปกว่าเดิม เพราะถ้าไม่กล้าตัดสินใจหรือไม่กล้าทำอย่างที่ไคแสดงให้เห็นเมื่อครู่...ท่าเรือคิมคงไร้ซึ่งเจ้าของที่แท้จริงและถูกเปลี่ยนมือไปเป็นคนของเขตอื่นในสักวัน
...
...
แกร๊กก!
“คุณไคบาดเจ็บหรือเปล่า?”
“ไม่...แล้วคุณล่ะ ปวดหูไหม บาดเจ็บตรงไหนไหม??”
“ไม่...แต่ตกใจมากกว่า แล้วคุณไคยิงผู้ชายคนนั้นทำไม?”
ถูกอุ้มขึ้นเรือมานอนพักจนได้สติ...ก็รีบเปิดประตูออกมาตามหาคุณไคด้วยความเป็นห่วง เสียงปืนยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท และดีที่ถูกเตือนให้เอามือปิดหู ไม่อย่างนั้น...หูได้แตกไปพร้อมๆกับสมองที่กระจายอยู่บนฝาไม้ผุๆข้างผนัง
“มันแอบดูคุณเปลี่ยนเสื้อผ้า...แล้วมันก็เป็นคนของเขตอื่นด้วย ถ้าผมไม่ยิงมัน มันอาจกลับไปบอกคนอื่นให้มาจับตัวคุณก็ได้”
“ประเทศคุณมันอันตรายจริงๆ...”
“พูดแบบนี้...คงอยากกลับบ้านแล้วสิ ไหนบอกว่าอยากมาออกเรือ?”
“ก็ออกอยู่นี่ไง...ใครจะอยากจะกลับล่ะ”
“แล้วอยากอาบน้ำเลยไหม...ผมหยุดเรือไว้พอดี”
“อาบด้วยกันนะ...เรากลัว”
“ได้สิ...”
บอกเลยว่าไม่ต้องกลัว...ทริปนี้เขาแค่อยากกลับมาดูธุรกิจของตัวเองและพาเซฮุนมาผ่อนคลายตามประสาลูกคุณหนู แถมเขตนี้ก็เป็นเขตที่มีเจ้าหน้าที่อยู่อย่างแน่นหนาเพราะเป็นเขตที่ทำเงินให้ประเทศได้มากกว่าเขตของเขา ผู้คนที่สัญจรไปมาก็ไม่ได้โหดร้ายเหมือนอย่างที่เคยเจอ และสิ่งที่น่ากลัวก็คงจะเป็น....
“อ๊ะ!!...คุณไค อย่านะ ไม่เอา!”
ตู้มมมมมม!!!
“ผมไม่พาคุณไปตายหรอกน่าาา”
“ถ้าจะตายก็ตายพร้อมกันนี่แหละ...กระโดดลงมาได้ ตกใจหมด”
ถูกอุ้ม...ก่อนกระโจนลงน้ำที่แสนเย็นเฉียบ แถมบรรยากาศโดยรอบที่เงียบสนิทก็ทำให้เสียงโวยวายของคุณหนูตัวป่วนดังก้องไปทั่วทั้งป่า สองมือเรียวรีบคล้องลำคอหนาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย สองขาก็คอยแต่จะขยับเคลื่อนอยู่ใต้ผิวน้ำ พระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงมาเรื่อยๆ แสงสีส้มบนท้องฟ้าก็สะท้อนลงมาบนผืนน้ำจนกลายเป็นสีเดียวกัน และ...ริมฝีปากสีหวานก็ถูกครอบครองจนไม่อาจต่อต้าน
“ขึ้นไปบนเรือกันเถอะ...”
ไร้เสียงตอบรับ...และยอมเดินขึ้นเรือตามคำสั่งเจ้าของเสียงเข้ม เซฮุนนอนทอดกายอยู่บนแผ่นไม้ที่ท้ายเรือ ร่างที่เปียกชื้นพาให้เสื้อผ้าแนบไปกับลำตัวจนเผยให้เห็นทุกสัดส่วนได้อย่างชัดเจน ผิวขาวเนียนพร้อมเรียวขายาวมันเหมือนว่าจะล่อตาล่อใจคุณไคเสียจริง เขาไม่แปลกใจเลยที่ใครๆก็มองเซฮุนแบบไม่ละสายตา ซึ่งตอนนี้...เขาก็เป็นแบบนั้น
จุ๊บบ!
“คุณไคมีความสุขไหมที่ได้กลับมาที่นี่?” ไม่ถามอย่างเดียวเพราะขอฝากรอยจูบไว้บนสันกรามคมก่อนเอ่ยความในใจ
“มีความสุขที่มีคุณกลับมาด้วยมากกว่า...” ตอบตรงๆและเป็นคนตรงๆมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เขามีความสุขจริงๆที่ได้กลับมาที่นี่เพราะเป็นบ้านเกิด มันเหมือนได้มาปลดปล่อยความอึดอัดในใจออกไป แต่ถ้ามาคนเดียวก็คงจะมีความสุขไม่มากเท่านี้
ฟอดดด!!
กายหนา...กักกันเจ้าของรอยจูบไว้ด้วยสองแขน ปากหยักขอฝากแรงสัมผัสไว้ที่แก้มเนียน ลำคอขาวและไล่เลื่อนลงมาจนถึงหัวไหล่มน เสื้อผ้าเริ่มอยู่ไม่ครบชิ้น แล้วววว...ไม่ต้องเอ่ยคำใดก็รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นหลังจากนี้
“อื้มม...”
แรงสัมผัสเริ่มเปลี่ยนมาเป็นแรงปรารถนา...และกลายมาเป็นความต้องการที่ต้องรีบสานต่อ จากเสียงโวยวายตอนถูกอุ้มลงไปในน้ำก็เปลี่ยนมาเป็นเสียงร้องน่าอายเมื่อถูกปลุกปั่น
“อ๊ะ!!”
กายสวย...ขยับสอดรับเมื่อส่วนเติมเต็มมันพร้อมที่จะให้คุณไคเข้ามาลุกล้ำ แผ่นหลังกว้างคล้ายว่าจะเป็นรอยข่วนเมื่อการเชื่อมต่อถูกประสานจนเป็นหนึ่งเดียว การเดินทางที่แสนไกลเหมือนจะไม่ได้ทำให้สองร่างเปลือยเปล่ารู้สึกเหนื่อยล้า แถมการทำเช่นนี้นอกสถานที่ก็ยิ่งเป็นตัวปลุกเร้าอารมณ์ไปเสียอย่างนั้น
“ซี้ดดด...เซฮุน!!”
เสียงลมที่พัดผ่าน ใบไม้ที่ไหวเอน สายน้ำที่ไหลเอื่อยๆ...บรรยากาศรอบๆกายก็เหมือนจะเป็นตัวช่วยให้บทรักดูมีสีสันมากกว่าที่เคยเป็น จากที่เคยนอนเตียงนุ่มๆก็มานอนทอดกาย ทอดอารมณ์และขยับความไหวซ่านอย่างไม่นึกว่าตรงนี้คือพื้นไม้บนเรือขนาดย่อม
“คุณคะ...ไค อ๊ะ!”
ถ้างูเลื่อยเข้ามาในเรือตอนนี้ก็คงต้องเลื่อยกลับไป...เพราะงูใหญ่ของคุณไคมันกำลังทำให้เซฮุนกรีดร้องจนเหมือนว่าใจจะขาด การขยับถี่กระชั้น การยกความกลมกลึงให้ลอยอยู่เหนือพื้นไม้ การจูบเลียเรียวขาสวยก่อนฝากรอยไว้จนเกิดสีระเรื่อ แต่ละอย่างที่คุณไคทำอยู่ตอนนี้...มันพาให้รู้สึกปั่นป่วนในช่องท้อง
คุณไค...พาคุณหนูเซฮุนมาออกเรือหรือพามาสวนสนุกกันแน่นะ?
100%
Cr. ภาพในตอนพิเศษ :
Diep An
Talk.
แต่นแต๊นนนนนนน!! ตอนพิเศษมาอีกแล้ววววว ^O^)/
สนุกไหมค่ะ...เราหวังว่านักอ่านจะHappyyyy++
แล้วเจอกันในตอนพิเศษเรื่องอื่นๆนะคะ
รัก ♡
#ออกเรือKH
ความคิดเห็น