ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คำสัญญา
บทที่ 4 คำสัญญา
----------------วันต่อมา----------------
\"ไนล่า วันนี้ฉันขอไปเที่ยวข้างนอกอีกได้มั้ย นะนะ\" ลากูนอ้อนไนล่า
\"...........ได้ แต่อย่าลืมที่บอกไว้นะ\" ไนล่าเตือนความจำ
ลากูนรู้สึกผิด ไนล่าห้ามไปพบคนอื่น แต่เค้าก็ขัดคำสั่ง แต่เด็กหญิงคนนั้นไม่มีอันตรายหรอกหน่าา..ลากูนคิด \"ครับ\"
ลากูนออกไปข้างนอกด้วยทางเดิม แต่ก็อดแวะดูรูปราชากะราชินีไม่ได้ \"ช่างสง่างามจริงๆ\" ลากูนพูดกับตัวเอง
เมื่อออกไปถึงสวน ลากูนมองไปเห็นเด็กหญิงคนนั้นมารอแล้ว จึงรีบปีนรั้วออกไปข้างนอกบริเวณปราสาท
\"มาช้าจัง...รอตั้งนานแหนะ\" กาเน็ตพูดเชิงงอน
\"ขอโทษทีนะ\" ลากูนบอกเศร้าๆ
\"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องทำเศร้าหรอก แบร่..\" กาเน็ตแลบลิ้นใส่
\"แบร่...\" ลากูนแลบลิ้นกลับมั่ง
\"เลียนแบบฉันหรอ นี่แหนะๆ\" กาเน็ตเอาเศษใบไม้ปาใส่ลากูน
\"อย่างงี้ต้องเอาคืนน....\"ลากูนกำเศษใบไม้วิ่งไล่ตามกาเน็ต เธอวิ่งหนีพร้อมหัวเราะร่า ทั้งสองคนเล่นกันอย่างสนุกสนาน .. จนเหนื่อยหอบทั้งคู่ กาเน็ตนั่งพักใต้ร่มไม้ ลากูนวิ่งมาแล้วนอนแพร่หลาอยู่กับพื้นป่า
\"ลากูน เธอรู้จักผู้ชายที่ตัวสูงๆใส่ผ้าคลุมสีดำน่ากลัวๆมั้ย ฉันเกลียดมันที่สุดเลย\" กาเน็ตถามลากูน
เธอรู้จักเดเมล็อตด้วยหรอ? รู้จักได้ยังไงนะ? แต่เธอไม่ชอบมัน ถ้าเธอรู้ว่าฉันรู้จักมันเธอคงจะไม่ชอบฉันด้วยสินะ \"อะ...เอ่อ ไม่รู้จักหรอก\" ลากูนโกหก
\"หรอ หมู่บ้านของฉัน...เป็นหมู่บ้านทาส ตกอยู่ใต้การควบคุมของมัน พวกเราจะต้องส่งอาหารและของที่มันต้องการให้ หมู่บ้านฉันไม่เคยมีความสุขเลย มีหลายคนที่คิดต่อสู้ แต่ก็ไม่เคยมีใครต้านทานมันอยู่เลย เพื่อรักษาชีวิต..พวกเราจึงต้องทำตาม\" กาเน็ตพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
\"เอ่อ...มันมาบ่อยมั้ย\" ลากูนนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรจึงถามไปมั่วๆ
\"ไม่มีกำหนดตายตัว มันอยากได้อะไรตอนไหนมันก็จะมาเอา ถ้าไม่มีมันจะอาละวาดไล่ฆ่าคนอื่นๆ.........พะ...พ่อฉะ..ฉัน..........\" กาเน็ตปล่อยโฮออกมา น้ำตาไหลมาอย่างไม่หยุด
\"กาเน็ตอย่าร้องไห้นะ ฉันสัญญา...ว่าฉันจะฆ่ามันเพื่อปลดปล่อยหมู่บ้านเธอให้ได้\" ลากูนให้คำสัญญา พร้อมยื่นนิวก้อยให้กาเน็ต ซึ่งกาเน็ตยื่นนิ้วก้อยของเธอมาสัญญากันและกัน
กาเน็ตจึงหยุดร้องไห้ \"สัญญานะ\" ลากูนยิ้ม \"แน่นอน\"
\"เธออยากลองไปหมู่บ้านฉันมั้ย...แต่ฉันว่าเธอคงไม่อยา....\"
\"อยากสิ ไปสิไป\" ลากูนรีบตอบ
ทั้งสองเดินหน้าไปยังทางหมู่บ้าน พร้อมคุยกันไปตลอดทาง \"ลากูนเคยเห็นกระต่ายตัวใหญ่มากๆๆเลยป่ะ คนอื่นๆเรียกมันว่า อิคลิบ\" \"ไม่เคยอ่ะ มีด้วยหรอ\" \"มีสิเค้าว่ามันดุร้ายมากเลย มันจะไล่ฆ่ากระต่ายตัวเล็กๆกินแหละ\" ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม จนกระทั่งมองเห็นหมู่บ้านอยู่ข้างหน้า ลากูนแหงนหน้าไปมองป้ายโบราณๆ ซึ่งเขียนอย่างลวกๆไว้ว่า \"Slave Village\"
----------------วันต่อมา----------------
\"ไนล่า วันนี้ฉันขอไปเที่ยวข้างนอกอีกได้มั้ย นะนะ\" ลากูนอ้อนไนล่า
\"...........ได้ แต่อย่าลืมที่บอกไว้นะ\" ไนล่าเตือนความจำ
ลากูนรู้สึกผิด ไนล่าห้ามไปพบคนอื่น แต่เค้าก็ขัดคำสั่ง แต่เด็กหญิงคนนั้นไม่มีอันตรายหรอกหน่าา..ลากูนคิด \"ครับ\"
ลากูนออกไปข้างนอกด้วยทางเดิม แต่ก็อดแวะดูรูปราชากะราชินีไม่ได้ \"ช่างสง่างามจริงๆ\" ลากูนพูดกับตัวเอง
เมื่อออกไปถึงสวน ลากูนมองไปเห็นเด็กหญิงคนนั้นมารอแล้ว จึงรีบปีนรั้วออกไปข้างนอกบริเวณปราสาท
\"มาช้าจัง...รอตั้งนานแหนะ\" กาเน็ตพูดเชิงงอน
\"ขอโทษทีนะ\" ลากูนบอกเศร้าๆ
\"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องทำเศร้าหรอก แบร่..\" กาเน็ตแลบลิ้นใส่
\"แบร่...\" ลากูนแลบลิ้นกลับมั่ง
\"เลียนแบบฉันหรอ นี่แหนะๆ\" กาเน็ตเอาเศษใบไม้ปาใส่ลากูน
\"อย่างงี้ต้องเอาคืนน....\"ลากูนกำเศษใบไม้วิ่งไล่ตามกาเน็ต เธอวิ่งหนีพร้อมหัวเราะร่า ทั้งสองคนเล่นกันอย่างสนุกสนาน .. จนเหนื่อยหอบทั้งคู่ กาเน็ตนั่งพักใต้ร่มไม้ ลากูนวิ่งมาแล้วนอนแพร่หลาอยู่กับพื้นป่า
\"ลากูน เธอรู้จักผู้ชายที่ตัวสูงๆใส่ผ้าคลุมสีดำน่ากลัวๆมั้ย ฉันเกลียดมันที่สุดเลย\" กาเน็ตถามลากูน
เธอรู้จักเดเมล็อตด้วยหรอ? รู้จักได้ยังไงนะ? แต่เธอไม่ชอบมัน ถ้าเธอรู้ว่าฉันรู้จักมันเธอคงจะไม่ชอบฉันด้วยสินะ \"อะ...เอ่อ ไม่รู้จักหรอก\" ลากูนโกหก
\"หรอ หมู่บ้านของฉัน...เป็นหมู่บ้านทาส ตกอยู่ใต้การควบคุมของมัน พวกเราจะต้องส่งอาหารและของที่มันต้องการให้ หมู่บ้านฉันไม่เคยมีความสุขเลย มีหลายคนที่คิดต่อสู้ แต่ก็ไม่เคยมีใครต้านทานมันอยู่เลย เพื่อรักษาชีวิต..พวกเราจึงต้องทำตาม\" กาเน็ตพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
\"เอ่อ...มันมาบ่อยมั้ย\" ลากูนนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรจึงถามไปมั่วๆ
\"ไม่มีกำหนดตายตัว มันอยากได้อะไรตอนไหนมันก็จะมาเอา ถ้าไม่มีมันจะอาละวาดไล่ฆ่าคนอื่นๆ.........พะ...พ่อฉะ..ฉัน..........\" กาเน็ตปล่อยโฮออกมา น้ำตาไหลมาอย่างไม่หยุด
\"กาเน็ตอย่าร้องไห้นะ ฉันสัญญา...ว่าฉันจะฆ่ามันเพื่อปลดปล่อยหมู่บ้านเธอให้ได้\" ลากูนให้คำสัญญา พร้อมยื่นนิวก้อยให้กาเน็ต ซึ่งกาเน็ตยื่นนิ้วก้อยของเธอมาสัญญากันและกัน
กาเน็ตจึงหยุดร้องไห้ \"สัญญานะ\" ลากูนยิ้ม \"แน่นอน\"
\"เธออยากลองไปหมู่บ้านฉันมั้ย...แต่ฉันว่าเธอคงไม่อยา....\"
\"อยากสิ ไปสิไป\" ลากูนรีบตอบ
ทั้งสองเดินหน้าไปยังทางหมู่บ้าน พร้อมคุยกันไปตลอดทาง \"ลากูนเคยเห็นกระต่ายตัวใหญ่มากๆๆเลยป่ะ คนอื่นๆเรียกมันว่า อิคลิบ\" \"ไม่เคยอ่ะ มีด้วยหรอ\" \"มีสิเค้าว่ามันดุร้ายมากเลย มันจะไล่ฆ่ากระต่ายตัวเล็กๆกินแหละ\" ทั้งสองคุยกันอย่างสนิทสนม จนกระทั่งมองเห็นหมู่บ้านอยู่ข้างหน้า ลากูนแหงนหน้าไปมองป้ายโบราณๆ ซึ่งเขียนอย่างลวกๆไว้ว่า \"Slave Village\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น