ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อน
บทที่ 4 เพื่อน
\"ฟื้นแล้วหรอ..ลากูน เจ้าน่าจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกบ้างก็ดีนะ\" ไนล่าบอกพร้อมยิ้มให้
\"จริงหรอไนล่า..ให้ฉันออกไปดูท้องฟ้าได้แล้วหรอ\" ลากูนพูด พร้อมสีหน้าแสดงความดีใจ
\"จริงสิ..แต่สัญญานะว่าห้ามให้ใครเห็นตัว แล้วต้องกลับมาที่นี่ก่อนมืด\" ไนล่ากล่าว
\"ฉันสัญญา แล้วจะออกจากที่นี่ยังไงหรอไนล่า\" ลากูนถาม
\"ข้ารู้ทางลับออกข้างนอก ตามมา\" ไนล่าบอก
ไนล่าพาลากูนมายังส่วนหนึ่งของปราสาท เป็นเหมือนห้องร้างที่ไม่ได้ใช้มานาน ลากูนมองเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่ตั้งอยู่จึงเดินเข้าไปดู
\"พระราชาแองเดรย์ กับ ราชินีเรจิน่า อดีตเจ้าของปราสาทนี้\" ไนล่าบอกเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของลากูน
\"หรอ ข้าไม่คิดว่าจะมีใครสง่างามถึงเพียงนี้ แล้ว..ตอนนี้พวกเค้าอยู่ที่ไหนหรอ\" ลากูนถาม
\"ตายแล้ว\" ไนล่าบอกด้วยน้ำเสียงหดหู่พร้อมเดินไปยังบันไดหินเก่าคร่ำเครอะ
ทั้งสองเดินขึ้นบันไดหิน ตลอดทางไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ พอถึงสุดทางของบันไดนั้นกลับไม่มีทางเดินต่อ
\"นี่มันทางตันนี่ไนล่า ท่านจำผิดรึปล่าว....อ่ะ..!!\" ไนล่าไม่ตอบแต่กลับก้มลงไปสัมผัสก้อนหินก้อนหนึ่งบนพื้น แล้วกำแพงก็หมุนเป็นทางออกไปยังส่วนหนึ่งของสวนในบริเวณปราสาทกาสเฮม
\"ว๊าวว...ที่นี่สวยจัง มีท้องฟ้าสีฟ้า มีต้นไม้สีเขียว\" ลากูนรู้สึกตื้นเต้นวิ่งไปรอบๆสวน
\"ลากูน..อย่าลืมนะอย่าให้ใครพบตัว แล้วกลับมาก่อนค่ำ ข้างนอกมีสิ่งอันตรายมากมาย ระวังตัวด้วยนะ \" ไนล่ากำชัดอย่างเป็นห่วง แต่ก็อดยิ้มที่เห็นความร่าเริงของลากูนไม่ได้
\"อื้อ\" ลากูนวิ่งร่าไปทั่วๆสวน ที่นี่คงเป็นที่ที่สวยที่สุดสำหรับเด็กที่ใช้ชีวิตอยู่ใต้ดินอย่างลากูน
ลากูนวิ่งไปทั่วพลางไล่จับผีเสื้อ แต่แล้ว..
\"นายอาศัยอยู่ในนั้นหรอ\" เสียงนึงพูด ลากูนรีบหันไปมองต้นเสียง
เด็กสาวน่ารักผมยาวคนหนึ่ง เธอรวบผมของเธอด้วยที่คาดผมที่มีโบว์สีชมพูด้านบน อายุน่าจะอ่อนกว่าลากูนเล็กน้อยยืนอยู่นอกรั้ว
\"กะ....ก็ไม่เชิงหรอก ตะ....แต่เธอเป็นใครอ่ะ\" ลากูนประหม่า เป็นครั้งแรกที่ลากูนเจอคนแปลกหน้า
\"ฉันชื่อกาเน็ต\" เด็กหญิงพูดแล้วก็เกิดความเงียบพักใหญ่..
\"ฉะ....ฉันชื่อลากูน\" ลากูนอาจเพิ่งนึกออกว่าควรบอก
\"เห็นกระต่ายของฉันมั้ย มันวิ่งมาทางนี้\" เด็กหญิงถาม
\"มะ...ไม่เห็น ไม่เห็นหรอก\" ลากูนตอบ
\"นั้นไง !! มันอยู่ตรงพุ่มไม้ตรงนั้นหนะ เห็นมั้ย ตรงนั้นหนะ จับมันมาให้หน่อยสิ\" เด็กหญิงพูดพลางชี้ไปยังพุ่มไม้
ลากูนเดินไปยังเจ้ากระต่ายแล้วอุ้มมันมาคืนให้กับเด็กหญิง
\"ขอบใจมากน๊ะ ^^ อ่ะ..ฉันให้\" เด็กหญิงยิ้มให้ พร้อมยื่น Flower Ring แหวนที่ทำจากต้นหญ้าประดับด้วยดอกไม้เล็กๆให้
\"ธะ..เธอทำเองหรอ สวยดีนะ\" ลากูนตอบ
\"ฉันทำเองแหละ ฉันอยากเป็นเจ้าหญิง แต่งตัวสวยๆ ใส่เครื่องประดับ แล้วเธอละอยากเป็นอะไรหรอ\" เด็กหญิงถาม
\"เอ่อ.........ฉันอยากเป็นพระราชา\" ลากูนนึกถึงรูปภาพที่เห็น
\"งั้นเหรอ ดีจัง งั้นเราก็คู่กันได้เลยเนอะ\" เด็กหญิงยิ้มอย่างไร้เดียงสา
\"แย่แล้ว...เย็นแล้ว เดีย่วพ่อฉันว่า งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ \" เด็กสาวบอกอย่างกระตือรือร้น
\"บ้านเธออยู่ไหนหรอ\" ลากูนถาม
\"เดินไปตรงนู้นน..หนะ จะเป็นหมู่บ้านของฉัน วันนี้ฉันต้องไปแล้ว พรุ่งนี้มาเจอกันใหม่นะ\" เด็กหญิงรีบบอก
\"อื้อ พรุ่งนี้มาเจอกันนะ\" ลากูนรับปาก
\"อะ....เอ่อ เราเป็นเพื่อนกันนะ\" เด็กสาวยื่นมือออกไปให้ลากูน ลากูนจับมือแล้วเขย่าเล็กน้อย
\"ฉันต้องไปแล้ว ลาก่อนจ๊ะ\" เด็กหญิงบอกแล้วก็วิ่งไปทางหมู่บ้านเธอ พลางหันมาโบกมือลาลากูน
\"โชคดีนะ กาเน็ต\" ลากูนตะโกนตามหลัง
วันนี้เป็นวันที่ลากูนมีความสุขที่สุด ครั้งแรกที่ได้มาบนพื้นดิน ครั้งแรกที่ได้เห็นท้องฟ้า และครั้งแรกที่ได้รู้จักกับคำว่า \"เพื่อน\"
\"ฟื้นแล้วหรอ..ลากูน เจ้าน่าจะออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกบ้างก็ดีนะ\" ไนล่าบอกพร้อมยิ้มให้
\"จริงหรอไนล่า..ให้ฉันออกไปดูท้องฟ้าได้แล้วหรอ\" ลากูนพูด พร้อมสีหน้าแสดงความดีใจ
\"จริงสิ..แต่สัญญานะว่าห้ามให้ใครเห็นตัว แล้วต้องกลับมาที่นี่ก่อนมืด\" ไนล่ากล่าว
\"ฉันสัญญา แล้วจะออกจากที่นี่ยังไงหรอไนล่า\" ลากูนถาม
\"ข้ารู้ทางลับออกข้างนอก ตามมา\" ไนล่าบอก
ไนล่าพาลากูนมายังส่วนหนึ่งของปราสาท เป็นเหมือนห้องร้างที่ไม่ได้ใช้มานาน ลากูนมองเห็นกรอบรูปขนาดใหญ่ตั้งอยู่จึงเดินเข้าไปดู
\"พระราชาแองเดรย์ กับ ราชินีเรจิน่า อดีตเจ้าของปราสาทนี้\" ไนล่าบอกเมื่อเห็นสีหน้าสงสัยของลากูน
\"หรอ ข้าไม่คิดว่าจะมีใครสง่างามถึงเพียงนี้ แล้ว..ตอนนี้พวกเค้าอยู่ที่ไหนหรอ\" ลากูนถาม
\"ตายแล้ว\" ไนล่าบอกด้วยน้ำเสียงหดหู่พร้อมเดินไปยังบันไดหินเก่าคร่ำเครอะ
ทั้งสองเดินขึ้นบันไดหิน ตลอดทางไม่มีเสียงพูดคุยใดๆ พอถึงสุดทางของบันไดนั้นกลับไม่มีทางเดินต่อ
\"นี่มันทางตันนี่ไนล่า ท่านจำผิดรึปล่าว....อ่ะ..!!\" ไนล่าไม่ตอบแต่กลับก้มลงไปสัมผัสก้อนหินก้อนหนึ่งบนพื้น แล้วกำแพงก็หมุนเป็นทางออกไปยังส่วนหนึ่งของสวนในบริเวณปราสาทกาสเฮม
\"ว๊าวว...ที่นี่สวยจัง มีท้องฟ้าสีฟ้า มีต้นไม้สีเขียว\" ลากูนรู้สึกตื้นเต้นวิ่งไปรอบๆสวน
\"ลากูน..อย่าลืมนะอย่าให้ใครพบตัว แล้วกลับมาก่อนค่ำ ข้างนอกมีสิ่งอันตรายมากมาย ระวังตัวด้วยนะ \" ไนล่ากำชัดอย่างเป็นห่วง แต่ก็อดยิ้มที่เห็นความร่าเริงของลากูนไม่ได้
\"อื้อ\" ลากูนวิ่งร่าไปทั่วๆสวน ที่นี่คงเป็นที่ที่สวยที่สุดสำหรับเด็กที่ใช้ชีวิตอยู่ใต้ดินอย่างลากูน
ลากูนวิ่งไปทั่วพลางไล่จับผีเสื้อ แต่แล้ว..
\"นายอาศัยอยู่ในนั้นหรอ\" เสียงนึงพูด ลากูนรีบหันไปมองต้นเสียง
เด็กสาวน่ารักผมยาวคนหนึ่ง เธอรวบผมของเธอด้วยที่คาดผมที่มีโบว์สีชมพูด้านบน อายุน่าจะอ่อนกว่าลากูนเล็กน้อยยืนอยู่นอกรั้ว
\"กะ....ก็ไม่เชิงหรอก ตะ....แต่เธอเป็นใครอ่ะ\" ลากูนประหม่า เป็นครั้งแรกที่ลากูนเจอคนแปลกหน้า
\"ฉันชื่อกาเน็ต\" เด็กหญิงพูดแล้วก็เกิดความเงียบพักใหญ่..
\"ฉะ....ฉันชื่อลากูน\" ลากูนอาจเพิ่งนึกออกว่าควรบอก
\"เห็นกระต่ายของฉันมั้ย มันวิ่งมาทางนี้\" เด็กหญิงถาม
\"มะ...ไม่เห็น ไม่เห็นหรอก\" ลากูนตอบ
\"นั้นไง !! มันอยู่ตรงพุ่มไม้ตรงนั้นหนะ เห็นมั้ย ตรงนั้นหนะ จับมันมาให้หน่อยสิ\" เด็กหญิงพูดพลางชี้ไปยังพุ่มไม้
ลากูนเดินไปยังเจ้ากระต่ายแล้วอุ้มมันมาคืนให้กับเด็กหญิง
\"ขอบใจมากน๊ะ ^^ อ่ะ..ฉันให้\" เด็กหญิงยิ้มให้ พร้อมยื่น Flower Ring แหวนที่ทำจากต้นหญ้าประดับด้วยดอกไม้เล็กๆให้
\"ธะ..เธอทำเองหรอ สวยดีนะ\" ลากูนตอบ
\"ฉันทำเองแหละ ฉันอยากเป็นเจ้าหญิง แต่งตัวสวยๆ ใส่เครื่องประดับ แล้วเธอละอยากเป็นอะไรหรอ\" เด็กหญิงถาม
\"เอ่อ.........ฉันอยากเป็นพระราชา\" ลากูนนึกถึงรูปภาพที่เห็น
\"งั้นเหรอ ดีจัง งั้นเราก็คู่กันได้เลยเนอะ\" เด็กหญิงยิ้มอย่างไร้เดียงสา
\"แย่แล้ว...เย็นแล้ว เดีย่วพ่อฉันว่า งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ \" เด็กสาวบอกอย่างกระตือรือร้น
\"บ้านเธออยู่ไหนหรอ\" ลากูนถาม
\"เดินไปตรงนู้นน..หนะ จะเป็นหมู่บ้านของฉัน วันนี้ฉันต้องไปแล้ว พรุ่งนี้มาเจอกันใหม่นะ\" เด็กหญิงรีบบอก
\"อื้อ พรุ่งนี้มาเจอกันนะ\" ลากูนรับปาก
\"อะ....เอ่อ เราเป็นเพื่อนกันนะ\" เด็กสาวยื่นมือออกไปให้ลากูน ลากูนจับมือแล้วเขย่าเล็กน้อย
\"ฉันต้องไปแล้ว ลาก่อนจ๊ะ\" เด็กหญิงบอกแล้วก็วิ่งไปทางหมู่บ้านเธอ พลางหันมาโบกมือลาลากูน
\"โชคดีนะ กาเน็ต\" ลากูนตะโกนตามหลัง
วันนี้เป็นวันที่ลากูนมีความสุขที่สุด ครั้งแรกที่ได้มาบนพื้นดิน ครั้งแรกที่ได้เห็นท้องฟ้า และครั้งแรกที่ได้รู้จักกับคำว่า \"เพื่อน\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น