ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นครใต้ดิน
บทที่ 1 นครใต้ดิน
ปราสาทร้างหลังมหึมา ซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นใจกลางของเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่ชื่อ \"กาสเฮม\" ต่อมาองค์กษัตริย์แองเดรย์แห่งกาสเฮมทรงสวรรคตโดยการบุกของเหล่าปีศาจ เหล่าชาวบ้านและทหารที่ขี้ขลาดหนีสุดชีวิต มีเพียงจอมกษัตริย์แองเดรย์ที่ยืนยัดต่อสู้เพื่อปกป้องเมืองจนตัวตาย ราชินีหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กลับกลายเป็นเมืองในตำนานที่เหลือแค่เพียงซากของอารยธรรมโบราณที่แสนรุ่งเรืองนั้น
ชาวบ้านจึงเรียกว่าปราสาทอาถรรพ์ ไม่มีใครรู้ว่าภายในปราสาทมีสิ่งใดอาศัยอยู่ เหล่าผู้กล้าที่เข้าไปพิสูจน์ก็ล้วนแต่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ใครเลยจะรู้ว่าลึกลงไปใต้ปราสาทนั้น มีบุรุษน้อยคนหนึ่งกำลังถูกนำตัวลงไป โดยไม่สามารถรู้ได้เลยว่า ชะตากรรมทั้งหลายได้เริ่มเล่นตลกกับเค้าเสียแล้ว
\"ไนล่า..ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วยเล็กน้อย จงออกมาพบข้า\" จอมปีศาจสั่งเข้าไปในโพรงที่ดูไม่ออกเลยว่าเป็นอะไร หากไม่มองเห็นสิ่งของเครื่องใช้ของมนุษย์
หญิงชรานางหนึ่งเดินออกมาจากโพรงนั้น น่าแปลกใจที่ในสถานที่แบบนี้ถึงมีมนุษย์อยู่ได้ \"มีธุระอะไรกับข้ารึ..เดเมล็อต\" หญิงชราถาม
\"ข้าฝากเลี้ยงดูเด็กคนนี้หน่อย ข้าคิดว่าเจ้าจะสามารถเลี้ยงมนุษย์เล็กๆได้ดีกว่าข้า\" เดเมลอตตอบ
\"พ่อแม่เด็กคนนี้คงถูกเจ้าฆ่าแล้วเสียนะ ข้าแปลกใจจริงๆ เกิดนึกสงสารขึ้นมาหรือไง\" หญิงชรารับเด็กน้อยมาอย่างอ่อนโยน
\"เปล่าา...ข้าแค่คิดว่าบุรุษน้อยคนนี้ มีวิญญาณแห่งอำนาจ ภายหน้าทั้งอาณาจักรรูนมิดการ์ดจะต้องจารึกชื่อไปชั่วกัปชั่วกัลป์\" เดเมล๊อตตอบโดยฉายแววตาแห่งความชั่วร้ายอยู่
\"....\" หญิงชรานิ่งเงียบ มีสีหน้าหวาดหวั่น เธอไม่คิดว่าจอมปีศาจจะคิดยึดอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่นี้ \"อะ..เอ่อ....ธุระเจ้ามีเท่านี้ใช่หรือไม่\"
\"ไม่ต้องไล่ข้าหรอก ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก\" เดเมล๊อตคำราม แล้วหายไปในเงามืดอย่างฉับพลัน
หญิงชราอุ้มเด็กน้อยมาอย่างทะนุถนอม วางบนสิ่งที่คล้ายเบาะนุ่มๆ เด็กน้อยยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
เธอมองบนห่อผ้าแล้วก็ยิ้มน้อยๆพร้อมกล่าวว่า \"นี่คงเป็นชื่อที่แม่เจ้าตั้งไว้ให้ เป็นชื่อที่เพราะมาก งั้นต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่า \"ลากูน\" \"
-------------7ปีต่อมา-------------
\"ไนล่า....ท้องฟ้ามีสีอะไรหรอ\" เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาถามหญิงชรา
\"ท้องฟ้าก็ต้องมีสีฟ้าสิ ถามอะไรโง่ๆ\" หญิงชราตอบ
\"แล้วทำไมท้องฟ้าที่นี่เป็นสีดำอมม่วงละ\" เด็กชายพูดแล้วชี้ไปข้างนอกสิ่งที่ดูคล้ายหน้าต่าง
\"นั้นไม่ใช่ท้องฟ้าหรอก แล้วที่นี่ก็ไม่ได้อยู่บนพื้นดินด้วย\" หญิงชราตอบมีสีหน้าหวาดหวั่นเจืออยู่
\"ข้าอยากเห็นท้องฟ้า พาข้าไปดูท้องฟ้าที่นะไนล่า นะนะนะ\" เด็กชายอ้อน
หญิงชรานิ่งเงียบ แล้วทันใดเธอก็สะดุ้งพร้อมสั่งลากูน \"เข้าไปหลบในบ้านเดีย่วนี้ !! ห้ามออกมาเด็ดขาด !!\"
ลากูนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งไนล่าได้ ลากูนรักไนล่าเสมือนแม่แท้ๆของตน
\"เป็นไงบ้าง ไนล่า..เจ้าเด็กคนนั้นคงโตมากแล้วสินะ นี่ก็ผ่านมาตั้ง 7 ปีแล้วสินะ\" เสียงแหบแห้งของเดเมล๊อตพูดขึ้น \"ไหนนำเจ้าเด็กนั้นมาพบข้าหน่อย\"
\"เกรงว่าจะไม่ได้นะ ตอนนี้ลากูนหลับไปแล้ว คงไม่สะดวกหรอก\" หญิงชราตอบเสียงเข้มแข๊ง
\"ไม่ได้หรอ.!! \" เดเมล๊อตคำรามแล้วยื่นมือไปคว้าลำคอของเธอ \"แกมีสิทธิอะไรมาบอกข้าว่าไม่ได้ในสิ่งที่ข้าต้องการ!!\"
\"อุ๊บบ....อั๊กกก...\" เดเมล๊อตบีบคอนางแรงขึ้น หญิงชราเริ่มหายใจไม่ออก
\"ปล่อยไนล่านะ..แก ไอ้คนชั่ว ปล่อยไนล่าเดีย่วนี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก๊ !!\" ลากูนออกมาจากที่ซ่อนพร้อมถือดาบปลอมๆที่ทำจากไม้ ซึ่งไนล่าทำให้ลากูนเล่น
\"ว๊าวว...โหดไม่เบานี่เจ้าหนู มะกี้ได้ยินว่าชื่อลากูนใช่มั้ย วันนี้ฆ่าจะมามอบพลังให้แก และฝึกฝนจนเป็นเจ้าแห่งความมืดนับแต่วันนี้เป็นต้นไป\" เดเมล๊อตกล่าวพร้อมปล่อยมือจากไนล่าอย่างช้าๆ
\"ข้าไม่ให้เค้าฝึกหรอก เปลี่ยนใจเถอะนะเดเมล๊อต เค้าเป็นเด็กดี\" ไนล่าขอร้อง
\"แกคิดว่าข้าให้แกเลี้ยงดูมา7ปีเพื่อสิ่งใด หากไม่ใช่เพื่อให้มันทรงอำนาจแทนตัวข้า\" เดเมล๊อตคำราม
\"ข้าไม่ฝึก สิ่งใดที่ไนล่าไม่ชอบข้าจะไม่ทำ\" ลากูนตะโกนใส่เดเมล๊อต
\"รักยัยแก่นี่จริงนะ ถ้าเป็นแบบนี้ละ\" จอมปีศาจพ่นควันสีเขียวเข้มเข้าไปในปากนาง นางเริ่มสำลัก
\"พิษที่ไม่มีทางรักษา จะออกฤทธิ์ทุกๆ1อาทิตย์ ถ้าไม่ได้กินยาจากข้าจะตายอย่างฉับพลัน\" เดเมล็อตกล่าวพร้อมยิ้มเยาะ
\"ข้าตายซะดีกว่าเป็นแบบนี้\" หญิงชรามีสีหน้ามุ่งมั่น
\"ไม่นะไนล่า..ท่านต้องอยู่กับข้า ท่านห้ามตายนะ ท่านเป็นแม่ของข้า จอมปีศาจแกจะให้ข้าทำอะไร\" ลากูนถามอย่างเคียดแค้น
\"วันนี้ ข้าจะมอบพลังอันชั่วร้ายสู่ร่างเจ้า และจะต้องไปหาข้าทุกๆ1อาทิตย์เพื่อข้าจะสอนศาสตร์มืดแก่เจ้า .....พร้อมทั้งยาแก้พิษของไนล่า\" เดเมล็อตรีบเสริม แววตาฉายเหนือกว่าโดยสิ้นเชิง
\"ข้าจะทำตาม\" ลากูนตอบ ไนล่าน้ำตาซึมพร้อมกอดลากูนอย่างรักใคร่
\"ฮ่าๆๆๆ งั้นมาใกล้ๆข้า เด็กลากูน\" เดเมล็อตเรียก
ลากูนกัดฟันเดินเข้าไปหา ไนล่าร้องไห้แล้วทรุดลงกับพื้น เดเมล็อตคว้าบ่าทั้ง2ของเขา ลากูนสัมผัสได้ถึงมือแข็งๆที่เย็นยะเยือก
เดเมล็อตพึมพัมบางอย่าง ลมเริ่มพัดอย่างรุนแรง สิ่งที่ดูคล้ายท้องฟ้าสีดำอมม่วงหมุนอย่างรวดเร็ว เสียงคร่ำครวญของพื้นดินค่อยๆดังขึ่นอย่างน่ากลัว จอมปีศาจปล่อยสิ่งที่บอกไม่ถูกว่าควรจะเรียกว่าสิ่งใด อาจจะเป็นแสงที่ถูกกลั่นเป็นของเหลว หรือลมที่ถูกทำให้เป็นของแข็ง แต่สิ่งนั้นเป็นสีดำเจือม่วงน่าสะอิดสะเอียดอย่างเห็นได้ชัด สิ่งนั้นลอยเข้าไปในปากลากูน
สีหน้าขยะแขยงเจืออยู่ที่หน้าของลากูน พยายามดิ้นรน แต่ไม่มีแรงจะต่อสู้ สิ่งนั้นเข้าไปจนหมดสาย ลากูนเริ่มมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้าไม่ชัดเจน ตาค่อยๆพล่ามัว แล้วก็ไม่ได้สติล้มลงไปกับพื้น
ปราสาทร้างหลังมหึมา ซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นใจกลางของเมืองที่ยิ่งใหญ่ที่ชื่อ \"กาสเฮม\" ต่อมาองค์กษัตริย์แองเดรย์แห่งกาสเฮมทรงสวรรคตโดยการบุกของเหล่าปีศาจ เหล่าชาวบ้านและทหารที่ขี้ขลาดหนีสุดชีวิต มีเพียงจอมกษัตริย์แองเดรย์ที่ยืนยัดต่อสู้เพื่อปกป้องเมืองจนตัวตาย ราชินีหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย กลับกลายเป็นเมืองในตำนานที่เหลือแค่เพียงซากของอารยธรรมโบราณที่แสนรุ่งเรืองนั้น
ชาวบ้านจึงเรียกว่าปราสาทอาถรรพ์ ไม่มีใครรู้ว่าภายในปราสาทมีสิ่งใดอาศัยอยู่ เหล่าผู้กล้าที่เข้าไปพิสูจน์ก็ล้วนแต่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
ใครเลยจะรู้ว่าลึกลงไปใต้ปราสาทนั้น มีบุรุษน้อยคนหนึ่งกำลังถูกนำตัวลงไป โดยไม่สามารถรู้ได้เลยว่า ชะตากรรมทั้งหลายได้เริ่มเล่นตลกกับเค้าเสียแล้ว
\"ไนล่า..ข้ามีเรื่องให้เจ้าช่วยเล็กน้อย จงออกมาพบข้า\" จอมปีศาจสั่งเข้าไปในโพรงที่ดูไม่ออกเลยว่าเป็นอะไร หากไม่มองเห็นสิ่งของเครื่องใช้ของมนุษย์
หญิงชรานางหนึ่งเดินออกมาจากโพรงนั้น น่าแปลกใจที่ในสถานที่แบบนี้ถึงมีมนุษย์อยู่ได้ \"มีธุระอะไรกับข้ารึ..เดเมล็อต\" หญิงชราถาม
\"ข้าฝากเลี้ยงดูเด็กคนนี้หน่อย ข้าคิดว่าเจ้าจะสามารถเลี้ยงมนุษย์เล็กๆได้ดีกว่าข้า\" เดเมลอตตอบ
\"พ่อแม่เด็กคนนี้คงถูกเจ้าฆ่าแล้วเสียนะ ข้าแปลกใจจริงๆ เกิดนึกสงสารขึ้นมาหรือไง\" หญิงชรารับเด็กน้อยมาอย่างอ่อนโยน
\"เปล่าา...ข้าแค่คิดว่าบุรุษน้อยคนนี้ มีวิญญาณแห่งอำนาจ ภายหน้าทั้งอาณาจักรรูนมิดการ์ดจะต้องจารึกชื่อไปชั่วกัปชั่วกัลป์\" เดเมล๊อตตอบโดยฉายแววตาแห่งความชั่วร้ายอยู่
\"....\" หญิงชรานิ่งเงียบ มีสีหน้าหวาดหวั่น เธอไม่คิดว่าจอมปีศาจจะคิดยึดอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่นี้ \"อะ..เอ่อ....ธุระเจ้ามีเท่านี้ใช่หรือไม่\"
\"ไม่ต้องไล่ข้าหรอก ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่นานนักหรอก\" เดเมล๊อตคำราม แล้วหายไปในเงามืดอย่างฉับพลัน
หญิงชราอุ้มเด็กน้อยมาอย่างทะนุถนอม วางบนสิ่งที่คล้ายเบาะนุ่มๆ เด็กน้อยยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
เธอมองบนห่อผ้าแล้วก็ยิ้มน้อยๆพร้อมกล่าวว่า \"นี่คงเป็นชื่อที่แม่เจ้าตั้งไว้ให้ เป็นชื่อที่เพราะมาก งั้นต่อไปข้าจะเรียกเจ้าว่า \"ลากูน\" \"
-------------7ปีต่อมา-------------
\"ไนล่า....ท้องฟ้ามีสีอะไรหรอ\" เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาถามหญิงชรา
\"ท้องฟ้าก็ต้องมีสีฟ้าสิ ถามอะไรโง่ๆ\" หญิงชราตอบ
\"แล้วทำไมท้องฟ้าที่นี่เป็นสีดำอมม่วงละ\" เด็กชายพูดแล้วชี้ไปข้างนอกสิ่งที่ดูคล้ายหน้าต่าง
\"นั้นไม่ใช่ท้องฟ้าหรอก แล้วที่นี่ก็ไม่ได้อยู่บนพื้นดินด้วย\" หญิงชราตอบมีสีหน้าหวาดหวั่นเจืออยู่
\"ข้าอยากเห็นท้องฟ้า พาข้าไปดูท้องฟ้าที่นะไนล่า นะนะนะ\" เด็กชายอ้อน
หญิงชรานิ่งเงียบ แล้วทันใดเธอก็สะดุ้งพร้อมสั่งลากูน \"เข้าไปหลบในบ้านเดีย่วนี้ !! ห้ามออกมาเด็ดขาด !!\"
ลากูนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ก็ไม่สามารถขัดคำสั่งไนล่าได้ ลากูนรักไนล่าเสมือนแม่แท้ๆของตน
\"เป็นไงบ้าง ไนล่า..เจ้าเด็กคนนั้นคงโตมากแล้วสินะ นี่ก็ผ่านมาตั้ง 7 ปีแล้วสินะ\" เสียงแหบแห้งของเดเมล๊อตพูดขึ้น \"ไหนนำเจ้าเด็กนั้นมาพบข้าหน่อย\"
\"เกรงว่าจะไม่ได้นะ ตอนนี้ลากูนหลับไปแล้ว คงไม่สะดวกหรอก\" หญิงชราตอบเสียงเข้มแข๊ง
\"ไม่ได้หรอ.!! \" เดเมล๊อตคำรามแล้วยื่นมือไปคว้าลำคอของเธอ \"แกมีสิทธิอะไรมาบอกข้าว่าไม่ได้ในสิ่งที่ข้าต้องการ!!\"
\"อุ๊บบ....อั๊กกก...\" เดเมล๊อตบีบคอนางแรงขึ้น หญิงชราเริ่มหายใจไม่ออก
\"ปล่อยไนล่านะ..แก ไอ้คนชั่ว ปล่อยไนล่าเดีย่วนี้ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก๊ !!\" ลากูนออกมาจากที่ซ่อนพร้อมถือดาบปลอมๆที่ทำจากไม้ ซึ่งไนล่าทำให้ลากูนเล่น
\"ว๊าวว...โหดไม่เบานี่เจ้าหนู มะกี้ได้ยินว่าชื่อลากูนใช่มั้ย วันนี้ฆ่าจะมามอบพลังให้แก และฝึกฝนจนเป็นเจ้าแห่งความมืดนับแต่วันนี้เป็นต้นไป\" เดเมล๊อตกล่าวพร้อมปล่อยมือจากไนล่าอย่างช้าๆ
\"ข้าไม่ให้เค้าฝึกหรอก เปลี่ยนใจเถอะนะเดเมล๊อต เค้าเป็นเด็กดี\" ไนล่าขอร้อง
\"แกคิดว่าข้าให้แกเลี้ยงดูมา7ปีเพื่อสิ่งใด หากไม่ใช่เพื่อให้มันทรงอำนาจแทนตัวข้า\" เดเมล๊อตคำราม
\"ข้าไม่ฝึก สิ่งใดที่ไนล่าไม่ชอบข้าจะไม่ทำ\" ลากูนตะโกนใส่เดเมล๊อต
\"รักยัยแก่นี่จริงนะ ถ้าเป็นแบบนี้ละ\" จอมปีศาจพ่นควันสีเขียวเข้มเข้าไปในปากนาง นางเริ่มสำลัก
\"พิษที่ไม่มีทางรักษา จะออกฤทธิ์ทุกๆ1อาทิตย์ ถ้าไม่ได้กินยาจากข้าจะตายอย่างฉับพลัน\" เดเมล็อตกล่าวพร้อมยิ้มเยาะ
\"ข้าตายซะดีกว่าเป็นแบบนี้\" หญิงชรามีสีหน้ามุ่งมั่น
\"ไม่นะไนล่า..ท่านต้องอยู่กับข้า ท่านห้ามตายนะ ท่านเป็นแม่ของข้า จอมปีศาจแกจะให้ข้าทำอะไร\" ลากูนถามอย่างเคียดแค้น
\"วันนี้ ข้าจะมอบพลังอันชั่วร้ายสู่ร่างเจ้า และจะต้องไปหาข้าทุกๆ1อาทิตย์เพื่อข้าจะสอนศาสตร์มืดแก่เจ้า .....พร้อมทั้งยาแก้พิษของไนล่า\" เดเมล็อตรีบเสริม แววตาฉายเหนือกว่าโดยสิ้นเชิง
\"ข้าจะทำตาม\" ลากูนตอบ ไนล่าน้ำตาซึมพร้อมกอดลากูนอย่างรักใคร่
\"ฮ่าๆๆๆ งั้นมาใกล้ๆข้า เด็กลากูน\" เดเมล็อตเรียก
ลากูนกัดฟันเดินเข้าไปหา ไนล่าร้องไห้แล้วทรุดลงกับพื้น เดเมล็อตคว้าบ่าทั้ง2ของเขา ลากูนสัมผัสได้ถึงมือแข็งๆที่เย็นยะเยือก
เดเมล็อตพึมพัมบางอย่าง ลมเริ่มพัดอย่างรุนแรง สิ่งที่ดูคล้ายท้องฟ้าสีดำอมม่วงหมุนอย่างรวดเร็ว เสียงคร่ำครวญของพื้นดินค่อยๆดังขึ่นอย่างน่ากลัว จอมปีศาจปล่อยสิ่งที่บอกไม่ถูกว่าควรจะเรียกว่าสิ่งใด อาจจะเป็นแสงที่ถูกกลั่นเป็นของเหลว หรือลมที่ถูกทำให้เป็นของแข็ง แต่สิ่งนั้นเป็นสีดำเจือม่วงน่าสะอิดสะเอียดอย่างเห็นได้ชัด สิ่งนั้นลอยเข้าไปในปากลากูน
สีหน้าขยะแขยงเจืออยู่ที่หน้าของลากูน พยายามดิ้นรน แต่ไม่มีแรงจะต่อสู้ สิ่งนั้นเข้าไปจนหมดสาย ลากูนเริ่มมองสิ่งที่อยู่ข้างหน้าไม่ชัดเจน ตาค่อยๆพล่ามัว แล้วก็ไม่ได้สติล้มลงไปกับพื้น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น