ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ณ หมู่บ้านแถบชายแดนทางเหนือ ท้องฟ้า...สีแดงสด พื้น...ที่นองเลือด เปลวไฟ...ที่ร้อนแรง หมู่บ้าน....ที่จมไปด้วยกองเพลิง ผู้คน ถูกฆ่าตายจับกินโดยเหล่าปีศาจ ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในวันเดียว ราวกับเป็นงานเฉลิมฉลองของเหล่ามาร
หญิงคนหนึ่งอุ้มลูกน้อย วิ่งหนีสุดกำลังอย่างไม่คิดชีวิต เธอไม่คิดว่าจะหนีพ้นเหล่าปีศาจได้ แต่ก็หยุดที่จะหนีจนสุดกำลังไม่ได้ “เทวาทั้งปวง ได้โปรดเถอะ..คุ้มครองลูกข้าด้วย เค้าเพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน ได้โปรดคุ้มครอ….กรี๊ดดดดดดด…..” ปีศาจวัวกระโจนมาข้างหน้านางพร้อมโผค้อนขนาดมโหฬารลง เฉียดนางไปเพียงแค่ปลายเส้นผม พื้นดินแตกระแหงแม้กระทั้งก้อนหินยังละเอียดเป็นผุยผง หากเพียงคิดว่าถูกตัวนาง ก็คงไม่ต่างกะเศษหิน
“อ้อนวอนพระเจ้าก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก บอกลาโลกนี้ได้แล้วเจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่ ฮ่าๆๆๆ” ปีศาจวัวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พร้อมง้างค้อนยักษ์เหนือนางซึ่งล้มลงอยู่
“ฟังข้าก่อน ข้าขอร้องง…ไว้ชีวิตเด็กคนนี้ด้วย ส่วนตัวข้าพร้อมที่จะตายและสาบานว่าวิญญาณของข้าจะยอมรับใช้ท่านไปทุกภพทุกชาติ แค่เพียงไว้ชีวิตเด็กคนนี้ เพียงเท่านี้ ได้โปรด..ได้โปรดดดด…..” นางกล่าวอ้อนวอนปีศาจร้ายพร้อมน้ำตาที่รินอาบทั้ง2แก้มนาง
“น่าสมเพสสิ้นดี นี่หรอสภาพมนุษย์ก่อนตาย น่าขยะแขยงจริงๆ ถึงยังไงก็ต้องตายทุกคน จะวอนขอทำซากอะไร ตายยยย..!! ”
“ช้าก่อน ช้าก่อนน มิโนรัสจัง ข้าขอสัก1นาที ขอดูหน้าเด็กคนนี้ก่อนได้รึไม่ หืมม..” เสียงที่แหบแห้งชวนคลื่นไส้พูดขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง
“ได้แน่นอนขอรับ นายท่าน ท่านเอามนุษย์สองตัวนี้ไปเลยก็ได้ขอรับ” ปีศาจวัวคุกเข่าพร้อมกล่าวอย่างประจบประแจง
ร่างสูงใหญ่เท่ากับมนุษย์2คน อยู่ในผ้าคลุมซึ่งไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้ ค่อยๆก้าวมาและหยุดตรงหน้านางซึ่งกำลังกอดลูกอย่างทะนุถนอม “ส่งเด็กมาซิ..” “ไม่!!” นางปฏิเสธ ทันใดนั้นค้อนอันมหึมาก็ทุบลงกลางท่อนขาของนาง ขานางข้างหนึ่งตอนนี้สภาพเหมือนก้อนเนื้อที่ไม่สามารถมองออกได้เลยว่าเคยเป็นขามาก่อน นางเจ็บจนไม่มีแม้แต่แรงที่จะเปล่งเสียงร้องออกมา มีเพียงเสียงอุทานแผ่วเบาออกจากปากของนางเพียงคำเดียว เด็กในอ้อมกอดของนางอาจรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของผู้เป็นมารดา จึงร้องไห้สุดเสียงง
“คราวนี้ก็ส่งมาได้แล้วสินะ” จอมปีศาจก้มลงไปดึงตัวเด็กออกมาจากอ้อมกอดของนางซึ่งแทบไม่มีแรงเหลืออยู่ แต่นางก็ยังกัดฟัน และมองหน้าจอมปีศาจอย่างเคียดแค้น “ข้าสัมผัสได้ถึงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในตัวเด็กคนนี้ มีบางอย่างซ้อนเร้นอยู่ภายใน ภายหน้าเด็กคนนี้จะมีอำนาจเหนือทุกสิ่งทั้งปวง น่าสนใจ …..ได้ ข้าจะไม่ฆ่าเด็กคนนี้ แต่ข้าจะเอาเด็กคนนี้ไปเลี้ยงดู…อย่ามองข้าอย่างนั้นสิมนุษย์ ข้าจะให้เจ้าสั่งเสียเด็กคนนี้ก่อนตายละกัน” จอมปีศาจส่งเด็กให้นาง นางรับมาอย่างทะนุถนอนแล้วมองหน้าลูกนางอย่างรักใคร่ พลางกระซิบเบาๆว่า “ละ...ละ...ลูกแม่ จะ..จงกู้อาณาจักร หะ..ให้พ้นเงื้อมมือปีศาจ...ละ...และ..ทำลายพวกมันให้หมด..สะ...สิ้น...” นางพูดพร้อมสอดบางอย่างไว้ในผ้าที่ห่อลูกของนาง
“สั่งเสียเสร็จแล้วใช่มั้ยย” นางพยักหน้าน้อยๆ จอมปีศาจยื่นมือออกไปบีบหัวนางแล้วพึมพำบางอย่าง นางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แล้วร่างของนางค่อยๆซีดลงซีดลง จนสีขาวซีดไม่ไหวติง ไม่ต่างจากศพ
จอมปีศาจอุ้มเด็กน้อยแล้วก้าวหายวับไปในเงามืด เหลือทิ้งไว้เพียงร่างของหญิงผู้น่าสงสารและเสียงร้องไห้ของผืนป่า
ณ หมู่บ้านแถบชายแดนทางเหนือ ท้องฟ้า...สีแดงสด พื้น...ที่นองเลือด เปลวไฟ...ที่ร้อนแรง หมู่บ้าน....ที่จมไปด้วยกองเพลิง ผู้คน ถูกฆ่าตายจับกินโดยเหล่าปีศาจ ทั้งหมดเกิดขึ้นภายในวันเดียว ราวกับเป็นงานเฉลิมฉลองของเหล่ามาร
หญิงคนหนึ่งอุ้มลูกน้อย วิ่งหนีสุดกำลังอย่างไม่คิดชีวิต เธอไม่คิดว่าจะหนีพ้นเหล่าปีศาจได้ แต่ก็หยุดที่จะหนีจนสุดกำลังไม่ได้ “เทวาทั้งปวง ได้โปรดเถอะ..คุ้มครองลูกข้าด้วย เค้าเพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่นาน ได้โปรดคุ้มครอ….กรี๊ดดดดดดด…..” ปีศาจวัวกระโจนมาข้างหน้านางพร้อมโผค้อนขนาดมโหฬารลง เฉียดนางไปเพียงแค่ปลายเส้นผม พื้นดินแตกระแหงแม้กระทั้งก้อนหินยังละเอียดเป็นผุยผง หากเพียงคิดว่าถูกตัวนาง ก็คงไม่ต่างกะเศษหิน
“อ้อนวอนพระเจ้าก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก บอกลาโลกนี้ได้แล้วเจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่ ฮ่าๆๆๆ” ปีศาจวัวหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง พร้อมง้างค้อนยักษ์เหนือนางซึ่งล้มลงอยู่
“ฟังข้าก่อน ข้าขอร้องง…ไว้ชีวิตเด็กคนนี้ด้วย ส่วนตัวข้าพร้อมที่จะตายและสาบานว่าวิญญาณของข้าจะยอมรับใช้ท่านไปทุกภพทุกชาติ แค่เพียงไว้ชีวิตเด็กคนนี้ เพียงเท่านี้ ได้โปรด..ได้โปรดดดด…..” นางกล่าวอ้อนวอนปีศาจร้ายพร้อมน้ำตาที่รินอาบทั้ง2แก้มนาง
“น่าสมเพสสิ้นดี นี่หรอสภาพมนุษย์ก่อนตาย น่าขยะแขยงจริงๆ ถึงยังไงก็ต้องตายทุกคน จะวอนขอทำซากอะไร ตายยยย..!! ”
“ช้าก่อน ช้าก่อนน มิโนรัสจัง ข้าขอสัก1นาที ขอดูหน้าเด็กคนนี้ก่อนได้รึไม่ หืมม..” เสียงที่แหบแห้งชวนคลื่นไส้พูดขึ้นจากที่ใดที่หนึ่ง
“ได้แน่นอนขอรับ นายท่าน ท่านเอามนุษย์สองตัวนี้ไปเลยก็ได้ขอรับ” ปีศาจวัวคุกเข่าพร้อมกล่าวอย่างประจบประแจง
ร่างสูงใหญ่เท่ากับมนุษย์2คน อยู่ในผ้าคลุมซึ่งไม่สามารถมองเห็นใบหน้าได้ ค่อยๆก้าวมาและหยุดตรงหน้านางซึ่งกำลังกอดลูกอย่างทะนุถนอม “ส่งเด็กมาซิ..” “ไม่!!” นางปฏิเสธ ทันใดนั้นค้อนอันมหึมาก็ทุบลงกลางท่อนขาของนาง ขานางข้างหนึ่งตอนนี้สภาพเหมือนก้อนเนื้อที่ไม่สามารถมองออกได้เลยว่าเคยเป็นขามาก่อน นางเจ็บจนไม่มีแม้แต่แรงที่จะเปล่งเสียงร้องออกมา มีเพียงเสียงอุทานแผ่วเบาออกจากปากของนางเพียงคำเดียว เด็กในอ้อมกอดของนางอาจรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของผู้เป็นมารดา จึงร้องไห้สุดเสียงง
“คราวนี้ก็ส่งมาได้แล้วสินะ” จอมปีศาจก้มลงไปดึงตัวเด็กออกมาจากอ้อมกอดของนางซึ่งแทบไม่มีแรงเหลืออยู่ แต่นางก็ยังกัดฟัน และมองหน้าจอมปีศาจอย่างเคียดแค้น “ข้าสัมผัสได้ถึงอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในตัวเด็กคนนี้ มีบางอย่างซ้อนเร้นอยู่ภายใน ภายหน้าเด็กคนนี้จะมีอำนาจเหนือทุกสิ่งทั้งปวง น่าสนใจ …..ได้ ข้าจะไม่ฆ่าเด็กคนนี้ แต่ข้าจะเอาเด็กคนนี้ไปเลี้ยงดู…อย่ามองข้าอย่างนั้นสิมนุษย์ ข้าจะให้เจ้าสั่งเสียเด็กคนนี้ก่อนตายละกัน” จอมปีศาจส่งเด็กให้นาง นางรับมาอย่างทะนุถนอนแล้วมองหน้าลูกนางอย่างรักใคร่ พลางกระซิบเบาๆว่า “ละ...ละ...ลูกแม่ จะ..จงกู้อาณาจักร หะ..ให้พ้นเงื้อมมือปีศาจ...ละ...และ..ทำลายพวกมันให้หมด..สะ...สิ้น...” นางพูดพร้อมสอดบางอย่างไว้ในผ้าที่ห่อลูกของนาง
“สั่งเสียเสร็จแล้วใช่มั้ยย” นางพยักหน้าน้อยๆ จอมปีศาจยื่นมือออกไปบีบหัวนางแล้วพึมพำบางอย่าง นางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง แล้วร่างของนางค่อยๆซีดลงซีดลง จนสีขาวซีดไม่ไหวติง ไม่ต่างจากศพ
จอมปีศาจอุ้มเด็กน้อยแล้วก้าวหายวับไปในเงามืด เหลือทิ้งไว้เพียงร่างของหญิงผู้น่าสงสารและเสียงร้องไห้ของผืนป่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น