คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [[Devil Boy]]>>>แหวนเจ้ากรรม100%
อ่านแล้วยิ้มหน่อยนะคร้า
____________________________________________________________
วันหยุดที่สุดแสนจะสบายของหลายๆคนในส่วนหนึ่งออกเที่ยวตามแห่งที่เที่ยวต่างๆอย่าง
ตอนนี้ที่ห้างXที่ที่มีของใช้มากเหลือให้เลือกสันด้วยเหตุนี้เองจึงมีผู้คนมากมายเดินเบียดเสียดกัน
เป็นจำนวนมาก ไม่เว้นแม้กระทั้งซอกเล็กๆก็ยังอัดแน่นไปด้วยผู้คนมากมาย
“อ้าย!!.......ไรนอซเออะร็อซซซซแกมานี่เร็วๆเข้า”
“อุ้ย...ยัยโมจิฉันบอกแกกี่ครั้งแล้วยะว่าอย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้นโธ่../เอ่อ..ไม่มีอะไรค่ะขอโทดนะคะพอดีเพื่อนฉันมันพึ่งออกจากหลังคาแดงอะคะ”
สาวร่างบางหน้าตาสะสวยลูกครึ่งฝรั่ง-ไทยผมของเธอเป็นสีน้ำตาลอ่อนๆดวงตากลมเรียวสีเขียวเธอต่อว่าเพื่อนสาวพลานหันไปบอกคนอื่นที่มองพวกเธอยังกับตัวประหลาด เธอมองเพื่อนสาวด้วยความโกรธที่เพื่อนสาวเรียกชื่อเธอที่ผิดๆแบบนั่น
“แหมฉันก็แค่ล้อเล่นเองน่ะไรนอซเธออย่ามองฉันแบบนั่นสิยะแล้วหันมาดูแหวนนี่สิ”
“เชอะ”
“ลุงคะแหวนนี่เท่าไรคะ”
ฉันไม่สนใจยัยไรนอซที่ทำหน้าบูดบึ้งที่ฉันเรียกชื่อเธอแบบผิดๆก็พ่อแม่ยัยไรนอซอยากตั้งชื่อลูกโดยไม่สนใจเลยว่าในอนาคตมันอาจสามารถทำให้ลูกสาวสุดสวยโดนเพื่อนแสนน่ารักอย่างฉันเปลี่ยนจากไรนอซเปนไรนอซเออะร็อซที่แปลว่าสัยว์สงวนมีนอได้(ใครเขาจะไปรู้อนาคตยะว่าจะมีเพื่อนแย่ๆอย่างเธอมาตั้งชื่อให้ใหม่)ฉันระความคิดเรื่องชื่อยัยนี่แล้วจ้องแหวนสีเงินลายพื้นที่มีรูเล็กๆเหมือนมันสามารถให้ไขได้ อ้าย!...เท่มากมายอยากได้อยากได้ ฉันถูกชะตากับแหวนวงนี้แล้วซิ
"ลุงคะตกลงราคาเท่าไรค่ะ"
“ลุงคะลุง ลุงได้ยินที่หนูถามไหมคร้า~”
“อ่อฉันได้ยินเจ้าหนูเธอพูดเสียงดังไปแล้วนะ”
“แหมก็ลุงไม่ตอบนี่หน่า”
“ป้ายไงหนู มันมีป้ายบอกไม่เห็นหรือไง”
ฉันมองหน้าตาลุงที่ทำหน้ายียวนกวนอวัยวะเบื่องล่าง แล้วก้มลงมองป้ายราคาข้างๆแหวน อ้ากกก!!...ตกใจสุดขีดนี่มันแหวนที่ทำมาจากเกล็กหิมะจากดาวพลูโตหรือไงฟะเนียทำไมมันแพงอย่างงี้ ฉันมองป้ายราคาที่เขียนราคาไว้อย่างใหญ่โตว่า599บาทอย่างอึ้งๆอีกบาทเดียวมันก็เกินครึ่งเงินที่ฉันเอามาแล้วนะเนีย ฉันว่าร้านอื่นคงมีที่ถูกกว่านี้(มั้ง)
“เดี๋ยวเจ้าหนูลุงขอบอกเลยว่าถ้าเจ้าจะไปซื้อแหวนแบบนี้ที่ร้านอื่นมันคงไม่มีหลอกเพราะแหวนนี้ทำมาจากเกล็ดหิมะจากดาวพลูโต มีอันเดียวในโลกโฮะๆ...”
ตาลุงนี่ใจตรงกับฉันจริงๆ(คิดได้ไงแหวนทำมาจากเกล็ดหิมะจากดาวพลูโต)ฉันมองตาลุงขี้โม้ที่กำลังบรรยายถึงที่มาในการผลิตแหวนจากดาวพลูโตนี่ก่อนทำท่าจะเดินออกจากร้านขายแหวนของตาลุงขี้โม้นั่นซะ
“เดี๋ยว!...เจ้าหนูโอเคลุงจะลดราคาพิเศษสำหรับเจ้าก็ได้ขอบอกแหวนนี้มันแหวนแห่งความรักใครได้มันไปจะสมหวังกับความรักทุกอย่างถ้าเจ้ายังไม่มีคู่มันจะทำให้เจ้ามีถ้าเจ้ามีแล้วมันจะทำให้เจ้ากับคู่ของเจ้ามีความสุข เพราะมันเป็นแหวนที่ทำมาจะ...”
“พอคะลุง ลุงจะขายเท่าไรว่ามา”
ฉันรีบขัดคอตาลุงขี้โม้นี่ก่อนที่ลุงนั่นจะกลับมาเล่าถึงที่มาของแหวนนั่นอีก
“500”
“มันไม่แพงไปหรอคะ”
“499”
“มันก็ไม่ต่างจากราคาเดิมเท่าไร”
“400”
“โอ้ย!..ลุงมันแพงไปนะฉันไม่ซื้อแล้วไปไรนอซไปซื้อร้านอื่น”
“โธ่ๆเจ้าหนูลุงบอกแล้วว่ามันมีร้านลุงร้านเดียวโอเคลุงขายให้หนูแค่ 299 พอนะนะเจ้าหนูลุงขายแหวนวงนี้มาตั้ง2อาทิตย์แล้วนะราคามันก้อไม่แพงสักหน่อย”
ฉันมองตาลุกขี้โม้ที่ทำสายตาอ้อนวอนเต็มที่ก็ตัดสินใจซื้อเจ้าแหวนราคา 299 บาทมาจนได้แหวนทำมาจากเกล็ดหิมะงั้นหรอลุงนี่ต้องเวอร์แน่ๆ ฉันลากยัยไรนอซออกจากร้านไปดูของอื่นๆอีกมากมาย
ไม่ต้องงงหลอกคะว่าฉันเป็นใครมาจากไรและมาเล่าเรื่องนี้ได้ยังไงเพราะฉันกำลังจะบอกอยู่นี่ไงละ ฉันมีชื่ออันไพเราะสะเนาะหูว่าโมจิชื่อน่ากินใช่ไหมละคะโฮะๆและตอนนี้ฉันกำลังเดินเที่ยวอยู่ในห้างxกับยัยไรนอซเพื่อนสาวผู้น่ารักน้อยกว่าฉันหน่อย(หลงเกินไปแล้วย่ะ)วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ที่จริงฉันควรจะไปสนามบินเพื่อไปส่งพ่อแม่และน้องสาวไปประเทศเกาหลีพวกท่านไปที่นั่นเพราะต้องไปทำงานพ่อของฉันมีบริษัทขายกระเป๋ายี่ห้อ ABC อยู่ที่เกาหลีตอนนี้มันเกิดปัญหาใหญ่พ่อจึงต้องบินไป(หมายถึงนั่งเครื่องบินนะคะไม่ใช่บินไปเอง) แต่จะให้ทำไงได้ล่ะก็พ่อกับแม่บอกอย่างมีเหตุผล(น้อย)ว่าไม่ต้องไปส่งพวกท่านที่สนามบินในวันนี้เพราะพวกท่านคงต้องเอาตัวยัยโมชิน้องสาวของฉันไปด้วยไม่ได้แน่เพราะอะไรนะหรอก็ยัยโมชิมันติดฉันจะตายอย่าคิดนะว่าเจ้าน้องตัวแสบของฉันจะอายุ 7-8 ขวบอายุของน้องสาวฉันก็เอาเจ้า7กับ8มาบวกกันนั่นแหละใช่น้องสาวฉันอายุ15แล้วแต่ชอบทำตัวเด็กอยู่ได้ อยากรู้อายุฉันใช่มั๊ยหุหุฉันอายุ18ปีแล้ว(ฉันนี่เก่งนะอ่านใจคนออกด้วย)
กลับมา ณ ปัจจุบัน
ฉันเดินมาเกือบๆ2ชั่วโมงเต็มๆยังไม่มีอาหารตกถึงท้องน้อยที่ตอนนี้มันกำลังส่งเสียงควนครางอย่างบ้าคลั่ง ยังกับมีพายุลูกใหญ่อยู่ในท้องฉันก็ว่าได้
“ไรนอซฉันว่าเราไปหาไรกินกันดีไหม ฉันเริ่มหิวแล้วนะ”
“ฉันรู้ท้องเธอมันส่งเสียงบอกฉัน”
“แหะๆ”
พวกเราพากันเข้าร้านอาหารที่ใกล้ที่สุดในตอนนี้เพราะถ้าเดินไปอีกมีหวังฉันต้องหิวจนตาลายเดินไม่ไหวแน่
"ฉันว่าแหวนนี่มันไขได้นะโมจิ"
"อืมแกก็คิดเหมือนฉันหรอเนีย อิอิ มันต้องมีกุญแกนี่หว่า เอ่อฉันลืมถามตาลุงขี้โม้นั่นเลยอะว่ามีกุญแกสำหรับไขมันไหม"
"ถ้ามีตาลุงนั่นคงให้แกมาแล้วละ"
ยัยไรนอซพูดพลานกระดกชามก๊วยเตี๋ยวเพื่อซดน้ำ- - แยะ...นี่ไม่ใช่เพื่อนฉัน
"งั้นลองกลับไปถามตาลุงนั่นให้แน่ใจดีกว่าเอามะ"
"อืมแต่ตอนนี้ฉันขอกินก่อน"
"- -"
ฉันและไรนอซก็ตั้งหน้าตั้งตากินกันต่อไป จนกะทั่ง บ่าย3โมงกว่าฉันกินอิ่มจึงเดินกับไปยังร้านของตาลุงขี้โม้อีกครั้ง
"หายไปไหนแล้วเนีย"
"อะไรหายไรนอซ"
"ก็ร้านไงร้านตาลุงขี้โม้อะ"
อ่าวไม่มีจริงๆด้วยร้านตาลุงนั่นหายไปไหนแล้วล่ะเนีย งิแล้วทีนี้ฉันจะถามใครฟะ
~ผิดที่เธอคนเดียว เธอทำให้ความรักเกิดเพื่ออะไร~
อุ้ย...เสียงไรฟะอ๋อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ยัยไรนอซนี่เอง
"ว่าไง แม่"(ดูมันพูดกับแม่มันสิเด็กดีไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างนะจ๊ะ)
"หา!!..อืมๆเคเดี๋ยวนอซกลับเดี๋ยวนี้แหละ"
"เป็นไรพูดซะเสียงดังเชียวมีเรื่องไรหรอ"
"ป๊าจะกลับมาแล้วนะซิฉันต้องรีบกลับแล้วนะ ไว้เจอกันที่โรงเรียน บาย"
"อ๋อ..อืมๆบะบาย"
ยัยนี่กวนพ่อขึ้นสมองนะสิ สงสัยวันนี้พ่อไรนอซคงจะรีบกลับมั้งยัยนั่นถึงได้รีบร้องกลับแบบนี้ พ่อยัยไรนอซโหดอย่าบอกใครเลยละ
"ป้าคะ เออ..เห็นร้านขายของเล็กๆที่ตั้งอยู่หน้าห้างเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ไหมคะ"
"อืม...?อ๋อ!..ที่เปนร้านรถแข็นใช่ไหมแม่หนู"
"ใช่คะป้า"
"แม่หนูคงโดนมันหลอกมาละสิ"
"?"
"แหมก็ตาลุงเจ้าของร้านน่ะ ชอบไปขโมยของของคนอื่นมาขายแบบว่าราคาเกินจริงอะ"
"หา!!...งั้นแหวนนี่ก้อเป็นของที่ตาลุงขโมยมาน่ะสิเวรแล้วไง"
อ้ายยยยยย!!...ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ในวันหยุดสุดแสนเพอเฟ็กนี่ด้วยนะ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
นี่เป็นนิยายเรื่องแรกในชีวิตยังไงก็ติชมกันได้นะ
เราจะพยายามอัพนิยายแบบว่ารวดเร็วสุดๆ
แต่ต้องการกำลังใจมากๆเลย(ก็งี้มือใหม่อยากได้กำลังใจเป็นธรรมดา)
ยังไงถ้าใครมีนิยายมาฝากก็ได้นะเพราะเราไม่ได้แต่งอย่างเดี๋ยวแต่เราอ่านด้วยงิอิอิ
ความคิดเห็น