S.C.L

ลำดับตอนที่ #3 : S.C.L ตอนทีี 3

Part : ปาล์ม

         อากาศเมืองไทย!

         จะร้อนก็เกรงใจคนหล่อบ้างเหอะ ถ้าน้องออยฟอยมาเห็นผมสภาพนี้ ไม่แย่เรอะ เหงื่อทุกหยดมีค่าเสมอสำหรับคนหล่อนะครับ!!

         ผมเดินออกจากโรงเรียนคนเดียว เหงาและเปล่าเปลี่ยวหัวใจ เพื่อนหนีไปกับเด็กTOT เสียจายยย

         ผมเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนที่สุดเท้าก็ย่ำมาถึงป้ายรถเมย์ที่ประจำ สำหรับคนหล่อ...แต่ไม่มีตังค์

         ผิดไหมล่ะ! ที่พี่ไม่มีมอไซด์เหมือนใครเขาน่ะ!!

         "โอ๊ะ ขะ ขอโทษค่ะ "

         เสียงน้องผู้หญิงแว่นหนาคนหนึ่งกำลังก้มเก็บของ พร้อมพูดขอโทษขอโพยผู้ชายแว่นคนหนึ่ง ที่ผมคาดว่ายัยเงอะงะนี่น่าจะเดินชนเข้า

         "เอ่อ ครับ...ไม่เป็นไร" นายแว่นก้มลงช่วยน้องแว่นเก็บแว่นที่ตก เอิ่ม...

         "ขอบคุณค่ะ...เอ๊ะ" น้องแว่นร้องเสียงหลง เมื่อแว่นที่ถูกส่งคืน ถูกยักกลับ มีเพียงใบหน้าสงสัยที่ถูกส่งมาแทน

         "เสียงพี่..."

         "มะ มี อะไรคะ ขะ ขอแว่นด้วยค่ะ" น้อง(อดีตคนมี)แว่นถามเสียงแผ่ว ก้มงุดเหมือนพยายามหลบหน้านายแว่นสุดขีด

        "พีรใช่คนที่ผมคิดหรือเปล่าน้า~" นายแว่นทำเสียงเจ้าเล่ห์พลางเอื้อมมือไปล็อกข้อมือน้องแว่นไว้

         อ้าวเฮ้ย!! แบบนี้ไม่ถูกต้อง!!

         ตะโกนดิน้อง! ทุกคนณที่แห่งนี้ไม่มีใครคิดจะสนใจสักนิด พวกติดโซเชียล!

        "ปล่อย~"น้องแว่นพยายามบิดข้อมือหนี แต่ด้วยความที่ไซด์ต่างกันมาก แรงก็น้อยกว่าจึงไม่เป็นผล

        "ตอบมาก่อนดิ่ ตะ..."

         "มึงจะปล่อยไหม...."เสียงเข้มทำให้ไอ้แว่น (สรรพนามเริ่มเปลี่ยน) ชะงักเหงื่อตก แน่นอนมันไม่ใช่เสียงน้องแว่น

        เสียงผมเอง!!

        "อย่ายุ่งดีกว่าพี่" ไอ้แว่นพูดเหงื่อตก

        "ทำไมกูจะยุ่งไม่ได้เฮอะ! รู้จักกูนี่ ไหนลองบอกเหตุผลมาซิ" ผมค่อนข้างมั่นใจว่ามันต้องรู้จักผม ผมเป็นรองประธารนักเรียนเชียวนะ! o(•0•)\/

        "กะ ก็เรื่องของคนเป็นแฟนกัน พี่อย่ายุ่งดีกว่า ระ หรือพี่แอบชอบแฟนผม" ไอ้แว่นกระชากน้องแว่นให้ลุกตามแล้วดึงเข้ากระชับตัว ยัยนี่ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาผมปิดหน้าเป็นผีป่าอยู่ได้ ขัดขืนบ้างเว้ย!!

        "มึงว่าไงนะ...ฮะ!!! เสียงตวาดของผมไม่เพียงทำให้มันสะดุ้ง แต่ยังเรียกความสนใจได้จากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี "กล้ามากนะ ดูสารรูปตัวเองก่อนไหม สภาพอย่างมึงเนี่ยนะน้องเขาจะเอาทำพันธุ์ อย่างมึงมาบอกกูว่ามีเมียเป็นเชื้อราในซอกเล็บฉลามกูยังคิดแล้วคิดอีกเลย เลิกตอแหล แล้วปล่อยอวัยวะล้างตูดของมึงออกจากมือน้องเขา..."

        "..."

        "ก่อนที่กูจะหมดความอดทนนะ ไอ้แว่น!!"

        "ขอโทษครับ!!!!!!" ไอ้แว่นรีบสะบัดมือออกจากน้องแว่นแล้ววิ่งหนีไปทันที

        ให้มันรู้กันไป ว่าใครจะแน่กว่ากัน!

         "อ๊ะ นี่น้องเป็นอะไรมะ..." ยังไม่ทันที่จะได้ถามจบประโยค น้องแว่นก็ก้มลงหยิบแว่นใส่แล้ววิ่งออกไปทันที

        ฟิ้ว~

        เอ่อ...คือพี่ช่วยน้องไว้ไงครับ!!!  งี้ไงถึงไม่อยากยุ่งตั้งแต่แรก คนหล่อทำไรก็ไม่มีคนเห็นค่า..TTOTT

        อ๊ะ!

        สายตาของผมเหลือบไปเห็นบางอย่างตกอยู่ที่ปลายเท้า...

        ผ้าเช็ดหน้า...สีชมพู

        ผู้ชายคงไม่ใช่ของแบบนี้ ของยัยน้องแว่นสินะ ผมหยิบมันขึ้นมาไว้ เจอกันคราวหน้าค่อยเอาแล้วกัน ถ้าจำไม่ผืด เป็นเพื่อนกับน้องในคณะกรรมการนักเรียนนี่นา

        เอ๋...ปักด้วยแฮะ...'AoiFoy'...อย่างนั้นเหรอ...

        'พี่ใช่คนที่ผมคิดหรือเปล่าน้า~'

        อย่าบอกนะว่า...น้องคนนั้น...ออยฟอย...

        อ๊ากกกกกก~~~ พลาด!!!!~~~

Part : มุ้ง

        "ขอบใจที่มาส่ง"

        "ครับ:)" ผมโบกมือให้ปูนปั้นก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้านมา แต่ก็ไม่วายได้ยินเสียงตามมา "หลับฝันดี ฝันถึงผมด้วยนะครับ!!"

        ผมถึงแกก็ฝันร้ายแล้วล่ะ!! >O<::

        ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ผมถึงกลับไม่กล้าเดินต่อ

        คือการเดินไปห้องผม แน่นอนมันต้องผ่านห้องนั่งเล่น ซึ่งเป็นที่ๆแม่กับพ่อจะนั่งจู๋จี๋กันทุกวัน แต่วันนี้แปลกทั้งสองคนกลับหันมาเห็นหัวผม และหันไปยิ้มให้กันอย่างมีเลศนัย (  ^-^)/\(^-^  )……(-__-   );

        "อะ อะไรกันเนี่ย ยิ้มอะไรกันอยู่ได้" ผมนั่งลงโซฟาเล็กตรงข้ามกับพ่อและแม่ "จ้องทำไมอ่ะ งื้อ~"

        อะไรคือการที่จ้องลูกไม่วางตา ผิดปกติมากกก ปกตินี่โจรเดินเข้าบ้านยังนั่งเล่นกันคิกคักอยู่เลยนะสองคนนี้ =_=

        "ก็แค่แปลกใจอะไรบางอย่าง คริๆ" แม่พูดไปยิ้มปริ่มไป แปลกใจ? อะไรอ่ะ?

        " ปกติเห็นกลับบ้านกับปาล์มทุกที แต่วันนี้ดันซ้อนท้ายผู้ชายกลับบ้าน คริๆ กิ๊วๆ" พ่อเสริม ทำให้ผมเข้าใจแจ่มแจ้ง ในสิ่งที่้ทั้งสองต้องการสื่อ

        เอิ่ม...พ่อครับ! ปกติคนเป็นพ่อต้องรับไม่ได้ ต้องคัดค้านสุดๆเวลาลูกเบี่ยงเบนมิใช่รึ แล้วนี่ไรอ่ะ?? -*-

        ชงซะ!!!

        "ไร้สาระแล้ว ก็แค่รุ่นน้องที่รู้จักกัน พามันไปเลี้ยงข้าวมา มันก็เลยมาส่ง"

         เอ่อ...พูดไปก็ละอายแก่ใจ ทั้งๆที่ปูนปั้นบอกให้ผมเลี้ยงข้าว แต่ตัวเองกลับจ่ายเองทั้งหมดซะงั้น ผมจะออก ท่านก็บอกถ้าช่วยออกจะงอน! เอ้า!!!

        "เออๆ ขอให้เป็นครั้งเดียวเถอะ มาส่งอีกคงไม่ใช่เลี้ยงข้าวแล้วมั้งแม่"

        "แล้วเลี้ยงอะไรละพ่อ"

        "ก็เลี้ยงเด็กไง ฮ่าๆๆๆ"

        "หุ้ย! ไม่พูดด้วยแล้ว! ไปอาบน้ำนอนดีกว่าเหนียวตัวจะแย่"

        ผมเลิกสนใจพ่อแม่สุดเพี้ยน แล้วขึ้นมาจัดการตัวเอง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเหมือนทุกวัน

        และแน่นอน ถ้าจะนอนให้ฝันดีจริง ก็ต้องคิดถึงหน้าปาล์ม คริๆ

        ...............

        ...............

        ...............

        

        อ๊ากกกกก

        นอนไม่หลับเว้ยยยยยย

        ผมนอนพลิกไปมาตั้งแต่สี่ทุ่มจนตอนนี้! เที่ยงคืน!

        เอาวะ!

        พรึ่บ!

        ครืด~

         ผมตัดสินใจลุกจากที่นอนมานั่งหน้าคอมแทน ถ้านอนไม่หลับก็หาอะไรทำดีกว่า

        'Facebook login'

         ผมกดล็อกอินเฟสบุ๊คตามที่ปูนปั้นสอน

        'มุ้งมิ๊ง เซรามิก'sแฟน

         เอ๋~ รูปผมเหรอ...ปูนปั้นมันไปหามาจากไหนเนี่ย นี่รูปสมัยมอสามหัวเกรียนนักเรียนไทยเลยนะเนี่ย บางทีก็เก่าเกิน =_=^

        เอาเหอะ เดี๋ยวค่อยหาวิธีเปลี่ยนเอา

         อ่า~ ดูชื่อเฟสผมสิ พอบอกจะเปลี่ยน ปูนปั้นก็ไม่ยอม บอกถ้าเปลี่ยนจะโกรธ ชีวิต!!

          ผมกดดูคนอื่นไปเรื่อย โดยเฉพาะ 'ต้นปาล์ม ไม่มีไรต่อ'

         ผมกดดูย้อนดูโพสต์มันไปเรื่อยๆทั้งรูป ทั้งสถานะ เต็มไปหมดเลยเว้ย!!

        'เพิ่งรู้ ตกหลุมรัก#ทีมออยฟอย มันเป็นงี้เอง คริๆ'

        'อ๊ากกก อยากได้ยินเสียงจัง #ทีมออยฟอย'

        'อยากเป็นไมค์จะได้ ได้ยินเสียงเธอบ่อยๆ #ทีมออยฟอย'

        โอ้โห...เพ้อหนักมากกกก~

         ถึงจะรู้สึกแย่ แต่มันก็ดี ที่อย่างน้อยคนที่เราแอบชอบ ไม่ต้องช้ำเพราะต้องเก็บความรู้สึกเหมือนเรา

        '2'

        เอ๊ะ! ผมเพิ่งสังเกตว่าข้างบนเพจที่เป็นรูปเหมือนกล่องข้อความมีเลขสองอยู่

        เอ๋~ 'ปูนปั้น'ไหนวะ' งั้นเหรอ

        ปูนปั้น'ไหนวะ: 'พี่มุ้ง นี่ผมปูนปั้นนะ'

        ปูนปั้น'ไหนวะ: 'อ่านแล้วก็ตอบด้วย ok?'

        มุ้งมิ๊ง เซรามิก'sแฟน : 'ตอบแล้ว เรานอนยัง'

         ผมพิมพ์ตอบ สักพักก็มีข้อความกลับมา

         ปูนปั้น'ไหนวะ : 'ยังครับ นี่รอพี่ตอบเลยนะ'

         มุ้งมิ๊ง เซรามิก'sแฟน: 'นอนดึกหน้าแก่นะ แล้วที่ว่ารออ่ะ แน่ใจเหรอว่าคืนนี้พี่จะเล่น'

         ปูนปั้น'ไหนวะ: 'ก็ใช้ใจรอไง ใจผมบอกว่าพี่จะเล่น พี่ก็เล่น;)

         มุ้งมิ๊ง เซรามิก'sแฟน: 'เออๆ งั้นตอนนี้ใจพี่บอกให้สั่งให้เราไปนอนแล้ว'

        ปูนปั้น'ไหนวะ : 'โหยไรอ่ะพี่ เพิ่งคุยกันแป็ปเดียวเอง'

        มุ้งมิ๊ง เซรามิก'sแฟน : 'ไปนอนเถอะ'

        ปูนปั้น'ไหนวะ: 'ก็ได้ครับ พี่ก็นอนด้วยนะ เป็นห่วงเหมือนกัน'

        มุ้งมิ๊ง เซรามิก'sแฟน: ' ใครเป็นห่วง มาเหมือนกงเหมือนกันอะไร:P'

        ปูนปั้น'ไหนวะ: 'แหม~ ครับ ไม่ห่วงก็ไม่ห่วง นอนๆ #ฝันดีฝันถึงแฟน นะครับ'

         ผมล็อกเอาท์ แล้วกลับไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอีกครั้ง

        เฮ้อ~ หลับตาไม่ลงเลยแฮะ เพราะไอ้ข้างหลังสี่เหลี่ยมนั่นแท้ๆ #ฝันดีฝันถึงแฟน >___<

         ยังไม่มีเว้ย!!!! ช้ำใจจริง!! ~T_T~