S.C.L

ลำดับตอนที่ #1 : S.C.L ตอนที่ 1

Part: มุ้ง
        "มุ้ง~~ กูมะ มี มีเรื่องอยากบอกมึง>_<¦¦¦" ปาล์มลากผมออกมาจากโต๊ะประจำ ไอ้เรื่องที่จะบอกนี่อะไร คงไม่ได้จะบอกชอบกูใช่ป่ะ%>_<%

         ปาล์มลากผมออกมาหน้าระเบียง เนื่องจากทุกคนเข้าห้องกันหมดแล้ว ตรงนี้จึงเหลือแค่ผมกับมัน

        "มะ มึง มีไรจะบอกกู" อ๊ากกกกก ใจสั่นไปหมดแล้วววว

        "คือกู คือกูชอบ...กูชอบ....กูชอบออยฟอยว่ะ!!!"

        "..."

        "มึง....จะไม่พูดไรหน่อยเหรอวะ" ปาล์มเขย่าตัวผมเพื่อเรียกสติ

        "เอ่อ...เอ้อ คือ ออยฟอยไหนวะ" ผมถามพาซื่อ มึงจะให้กูพูดอะไรวะ มึงชอบมันได้ไง กูชอบมึงอยู่นะเว้ย!! อย่างนี้เหรอ!!

        "หูยยย หัดเล่นเฟสบุ๊ค ยูทูบกะเขาบ้างนะมึง ออยฟอยที่ร้องเพลงเพราะๆอ่ะ ในโรงเรียนนี้มีมึงนี่แหล่ะมั้ง ไม่รู้จัก!"

         "ร้องเพลงเพราะๆ โรงเรียนนี้เป็นร้อย มึงช่วยให้มันแคบกว่านี้ได้มะ"

          "กูก็ไม่รู้อ่ะ ทั้งเฟสทั้งยูทูบ น้องเขาไม่เคยให้เห็นหน้าหรืออะไรเลย มีแค่เสียง กับรู้ว่าอยู่มอห้าโรงเรียนเราเท่านั้นอ่ะT_T"

         "เออ...แล้วมาบอกกูทำไม" แม่ง! พูดแต่ภาษาที่กูไม่เข้าใจ เฟสบุ๊ค ยูทูบเชี่ยไร ไม่รู้จักสักอย่าง!

        "ก็...ช่วยกูหน่อยดิวะ"

        "ช่วยไรมึง มึงก็ทั้งดังทั้งป็อบ น้องเค้าอาจจะเป็นหนึ่งในแฟนคลับมึงก็ได้ กูช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก" และก็ไม่อยากช่วยด้วย!

        "แต่กูก็ไม่มั้นใจอ่ะ น้องเขาไม่ได้ตามเฟสกูนะเว้ย" เอาอีกแหละ เฟสเฟิสอะไรวะ กูรู้จักแต่ไอจีเว้ย (ไว้ตามพี่ใหม่ ดาวินเก้ 😘😘) "แล้วเขาก็ไม่เปิดเผยหน้าด้วย ลึกลับได้ใจมาก แม่งถามนนิ นนิก็บอกไม่รู้"

        "อ้าว ก็ไหนว่าลึกลับได้ใจไง แล้วจะถามนนิไปทำไม"

        "ก็ ก็...อยากรู้อ๊าาา~~"

        "ไม่รู้อ่ะ ยังไงก็ไม่ยุ่ง ปวดฉี่เดี๋ยวมานะ" ผมรีบเดินหนีออกมา ก่อนที่น้ำตาจะออกมาทักทาย'เพื่อนสนิท'อย่างปาล์ม

        ผมเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ ที่นี่ก็ไม่มีคนเช่นกัน ก็ดีแล้วล่ะ ผมเป็นถึงประธานนักเรียนเลยนะ จะให้ใครเห็นน้ำตาไม่ได้

        ผมกับปาล์มเป็นเพื่อนกันมานาน นานพอที่จะทำให้ผมเปลี่ยนรสนิยมได้ ถึงแม้ตอนนี้มันจะไปชอบคนอื่นก็ไม่ได้แปลว่าผมชอบมันไม่ได้

        ถึงจะพูดออกไปไม่ได้ก็ตาม

        "ประธานนักเรียน..." ผมหันไปตามเสียงเรียก

        ชายหนุ่มที่ปกเสื้อมีดาวสองดวงทำให้รู้ว่าอยู่มอห้า มองมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ

        ผมสีดำขลับ คิ้วหนาดกที่เรียงตัวสวยงาม จมูกเป็นสัน ริมฝีปากบางแดงธรรมชาติ ใบหน้าที่ไร้ที่ติ และร่างกายกำยำสมส่วนกำลังเดินตรงเข้ามาหาผมเรื่อยๆ...

        หมับ!

         ผมเอามือดันอกเขาไว้ก่อนที่เขาจะเข้ามาใกล้ไปกว่านี้

         "นาย...มีอะไร เรียกพี่ทำไม" ผมลดมือลงเมื่อเขาหยุดนิ่ง

         "เปล่าครับ ผมเห็นประธานนักเรียนเดินร้องไห้ลงมาจากตึกสี่ ผมเป็นห่วงเฉยๆ" เราไม่รู้จักกันสักหน่อย จะมาเป็นห่วงฉันทำไม ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย "ในฐานะรุ่นน้องคนหนึ่ง ศิษย์อาจารย์เดียวกัน อะไรประมาณนี้น่ะครับ"

        "นายไม่ต้องเรียกพี่เต็มยศขนาดนั้นก็ได้นะ เรียกพี่มุ้งก็ได้"

        "อ่าครับ ผม...ปูนปั้นครับพี่"

        "ชื่อแปลกดีนะ ปูนปั้น"

        "เอ่อ ครับ แล้วนี่...พี่...มุ้ง ยังไม่ตอบผมเลย ว่าพี่เป็นอะไรหรือเปล่า" ผมเงียบ ผมไม่ระบายอะไรกับเด็กหรอกนะ! "ว่าไงครับ "

        "พี่จะเป็นอะไร ไม่เป็นอะไร ก็ช่างพี่เหอะ"

        "ขอโทษครับ ผมก็แค่...คิดว่า แค่เป็นผู้รับฟังให้พี่ได้ก็ดีแล้ว ขอโทษที่ประเมินค่าตัวเองสูงไป"

       ใบหน้าเปื้อนยิ้มกลับกลายเป็นน้อยใจทันที เฮ้ย ไม่ได้หมายความอย่างนั้นเว้ย!

        "พี่ไม่ได้ว่านาย แต่พี่แค่ไม่อยากพูดถึงมัน แค่นั้นเอง" ปูนปั้นยิ้มออกเมื่อได้ยินอย่างนั้น "ไว้เจอกันเนอะปูนปั้น พี่ไปเรียนล่ะ ขอบใจที่เป็นห่วง"

        ผมมุ่งหน้าเดินกลับขึ้นห้อง ยังไงซะก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกัน มันต้องมีสักวิธีดิ ที่จะทำให้สองคนนี้ไม่ได้คบกัน

        อย่างแรก...สมัคร'เฟส...เฟสอะไรสักอย่างอ่ะ -_-b

        พักเทียง

        "เฮ้ยไอ้ปาล์ม วันนี้กูไม่กินข้าวนะ ซื้อเบอเกอร์เผื่อด้วย" ผมบอกปาล์มขณะกำลังเก็บของเข้ากระเป๋า ก่อนหน้านี้ผมเลียบเคียงถามมันได้ความว่า เฟสบุ๊ค คือสื่อกลางในการสื่อสารอย่างหนึ่ง เราสามารถลงรูป วีดิโอ และข้อความให้คนอื่นเห็นได้ 

        "เออ ตังค์ด้วยนะมึง อย่าเนียน"

        "เออๆ เดี๋ยวกูให้ ไปๆ เดี๋ยวข้าวหมดอดแดกอีกหรอกมึง" ผมดันหลังไอ้ปาล์มให้เดินไปสักที แม่งคนจะศึกษาวิชาการเว้ย!

        สิบนาทีต่อมา

        "เชี่ย...ทำไงวะ! ไม่เข้าใจ!"

        ผมทุบแป้นพิมพ์เพื่อระบายอารมณ์ แต่ไม่ช่วยอะไรหรอก ขืนทำแรงโดนครูป้าบรรณารักษ์ไล่แน่ๆ

        ผมไม่เข้าใจเลยอ่ะ สมัครยังไง งง????

        พรึ่บ

        "เป็นไรครับพี่มุ้ง..." เสียงคุ้นหูทำให้ผมต้องหันมามอง

        กึก!

        ทั้งผมและปูนปั้นหยุดนิ่ง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจด้วยซ้ำ เมื่อใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงสามเซ็นต์ด้วยซ้ำ

        พรึ่บ

        ผมขยับออกห่างเมื่อตั้งสติได้

        "เอ่อ..เปล่าๆ"ผมบอกปัดเพราะไม่อยากให้เขามาวุ่นวาย แต่คิดดูอีกที...^_^|| "พี่มีเรื่องให้ช่วยหน่อย..."

 

        "ไม่เอาๆ น่าเกียจ"

        "โหพี่มุ้ง เรื่องมากอ่ะ ชื่อนี้เท่ห์ออก"

        "ม.มุ้งกุ๊งกิ๊ง จุงเบยเนี่ยนะ -_-" ปูนปั้นยิ้มกว้างพอใจกับชื่อเฟสบุ๊คที่ตั้งให้ผมอย่างมาก "ไม่เอาๆ เปลี่ยนให้พี่ด่วน"

        "ตลก เอ้ย! แปลกไม่เหมือนใครดีออก 😀"

        "แปลกแล้วมันดีตรงไหนวะ"

        "ก็ดีตรงที่ผมชอบของแปลกไง"

        "ฮะ อะไรนะ"ผมถามปูนปั้น เมื่อกี้มัวแต่ลบไอ้ชื่อนี่จนฟังไม่ทัน

        "เปล่าครับ งันเอาอันนี้ละกัน"

        "อะไร"

        "อืม...พี่มุ้ง ผมไม่ได้ทวงบุญคุณนะ แต่...เย็นนี้ไปกินข้าวกับผมเป็นการตอบแทนได้ไหมล่ะครับ😀"

        "เออๆ รีบๆทำเลย จะเข้าคาบบ่ายแล้ว"

        "ครับๆ"

        'มุ้งมิ๊งเซรามิก'sแฟน'