Stop!, friend!!

เนื้อเรื่อง

    ผมเดินออกมาจากตึกเรียนพร้อมกับแวนเพื่อนสนิท ในชีวิตผมก็มีเพื่อนสนิทอยู่แค่สองคนนั้นแหล่ะนั่นก็คือแวน ส่วนอีกคนก็คือ...มัน!

     เอเชียสเดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูดี๊ด๊าสุดๆที่ได้เดินควงเพื่อนสนิทผม พอหันมาเห็นผมกับแวนไอ้เชียสก็เดินตรงมาทันที เห็นหน้ามันแล้วหงุดหงิดชะมัดเลย

     “ไงเพื่อนทั้งสอง นี่น้องเบียร์ น้องเบียร์ครับไอ้หล่อนี่แกรนท์ ส่วนไอ้แย้นี่แวน^^”

     “กิ๊กใหม่เหรอครับ”แวนแหย่ “...น้องครับเลิกกับมันก็มาคบกับพี่ได้นะ”

     “ไม่อ่ะค่ะ”

     “ฮ่าๆสมน้ำหน้า หาเรื่องฉันนี่อิจฉาหรือไงวะ อย่างแกหาได้ซักคนยัง”

     “ของฉันหาได้ถมเถ ห่วงไอ้แกรนท์เหอะ ไม่รู้จะหล่อไปเพื่ออะไร ไม่เห็นสนใจใครสักคน”ผมสะดุ้งเมื่อถูกพาดพิง

     “เรื่องของฉันน่า ฉันอยู่ดีๆอย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ต้องคอยสับรางอย่างพวกแก”

     “เรื่องของแกไม่ได้ ฉันเป็นเพื่อนแกนะ ย่อมอยากเห็นแกมีความสุขกับไอ้เชียส...เอ้ย! ไอ้เชียสก็ด้วย^___^”ไอ้แวนยิ้มเจ้าเล่ห์ ไอ้บ้าเอ้ย!!!

     “เลิกพูดๆ ไปกันเหอะ ไปนะเว้ยเชียส”ว่าแล้วผมก็ลากไอ้แวนออกมา

     “เดี๋ยวๆ แกนี่แปลกๆนะ แอบชอบใครอยู่หรือเปล่าวะเฮอะ”เชียสสลัดตัวออกจากผู้หญิงคนนั้นแล้วเข้ามาคว้ามือผมไว้ก่อนจะถามขึ้น “บอกมานะเว้ย!”

     “เปล่า ฉันแค่...ไม่มีอะไร!!”

     “แน่ใจนะ-*-”

     “เออ!!”

     ไม่สนใจใครเหรอ...ไม่ใช่หรอก ก็ไอ้คนที่สนใจมันมาตลอดไม่สนใจผมนี่ แถมยังเป็นเพื่อนสนิทผมอีกต่างหาก!

 

 

     ตกดึก

     “^^”

     “อะไรของแกวะเนี่ย เลิกกะผู้หญิงทีไรมาขลุกอยู่กับฉันทุกที”ผมดันหัวเชียสที่พิงอยู่ที่ไหล่ออก

     ผมไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้าผู้หญิงพวกนั้นดี รู้ก็รู้ว่าไอ้เชียสมันเป็นเพลย์บอยชอบง่ายเบื่อง่าย ก็ยังจะเข้ามาหามันตลอด ดูอย่างตอนนี้ดิมันมาขลุกอยู่บ้านผมเพราะเพิ่งสลัดน้องเบียร์อะไรนั่นทิ้งไป ซึ่งผมก็ไม่ได้เข้าใจเล้ย~มันมานั่งอยู่ตรงนี้เพื่อ!?

     “เพื่อนเศร้าอยู่นะเว้ยไอ้แกรนท์ ^^”

     “หน้าแกดูเศร้ามากมั้ง เห็นกี่คนๆแกก็ขอเลิกเองหมด คบกับใครก็ไม่เคยเกินอาทิตย์ซักคน”

     “ก็ใครที่ว่ามันไม่ใช่นี่หว่า”

     “เปลี่ยนแฟนเป็นว่าเล่นอย่างนี้ไง ถึงได้ตำแหน่งเพลย์บอยสามปีซ้อนตั้งแต่ขึ้นมอปลายมาน่ะ”

     “ก็ไม่ปฏิเสธนะ ฮ่าๆ”เชียสพูดก่อนจะล้มลงมานอนบนตักผม ถึงมันจะทำแบบนี้บ่อยๆผมก็ไม่ชินสักทีแถมยังใจสั่นทุกครั้งอีกต่างหาก “แกอ่ะ ไม่คิดจะหาใครซักคนเลยหรือไงว่ะ”

     “ไม่ ฉันอยู่อย่างนี้ก็ดีแล้ว”แค่มีแกก็พอแล้ว...เชียส

     “อย่าบอกนะ ว่าแกแอบชอบใครอยู่จริงๆ”เชียสจ้องจับผิดผม

     “เปล่า”

     “แน่ใจ!”

     “เออ! แล้วแกมีปัญหาอะไรมากมายวะเนี่ย”

     “กะ ก็...ฉันเป็นเพื่อนแกนะเว้ย อย่าให้รู้นะว่าแอบชอบใครแล้วไม่บอกฉันอ่ะ”

     “ไม่มีหรอก”

     “ฉันไม่เชื่อหรอก แกต้องไปเดทเพื่อพิสูจน์!!” แกอยากให้ฉันมีแฟนจริงๆเหรอ ไม่เคยรู้อะไรเอาซะเลยนะไอ้เชียส

     “เออๆ จะลองดู”

     ผมรับปากเชียสไป บางทีถ้าได้ลองคบใครสักคนผมอาจจะตัดใจจากมันได้ก็ได้ เพราะยังไงมันก็ดูเป็นไปไม่ได้ที่เพื่อนสนิทอย่างผมจะเลื่อนขั้นขึ้นมา

     รุ่งเช้า

     หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็ลงมาทำอาหารง่ายๆสำหรับเราสองคนในมื้อเช้านั่นคือข้าวผัด เนื่องจากตอนนี้พ่อกับแม่ผมกำลังไปฮันนีมูนรอบที่ร้อยกันอยู่ ผมจึงต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง และที่น่าโมโหคือทำไมมันต้องมาเพิ่มภาระให้ผมด้วยวะ-___-^^

     “ห๊อม~หอม~ น่ากินจังเลยที่รัก^O^”เชียสที่เพิ่งเดินลงมา เข้ามากอดผมจากด้านหลัง ทำเอาผมสะดุ้งจนทำตะหลิวตกพื้น

     “เล่นบ้าๆ ออกไปนะเว้ยไอ้เชียส”ผมกระทุ้งข้อศอกใส่มัน แต่มันดันกระเถิบออกไปได้ทัน “รู้ดี”

     “ไม่งั้นจะเป็นเพื่อนกันได้ไงวะ”

     ผมกับเอเชียสเดินออกมาเพื่อจะไปขึ้นรถเมล์สายประจำเพื่อเดินทางไปโรงเรียน แต่บางสิ่งที่ขวางอยู่ตรงหน้าก็ทำให้ผมชะงักไม่กล้าเดินต่อถึงแม้จะเจอบ่อยก็ตาม...ผู้หญิงของไอ้เชียสคนเมื่อวานพุ่งเข้ามาหามันก่อนจะตบหน้ามันแรงๆ

     “ทำไมทำกับฉันแบบนี้! คบกันยังไม่ถึงวันก็บอกเลิกฉันแล้ว! คิดว่าฉันเป็นคนประเภทไหนฮะ!”

     “ก็ฉันคิดว่าเธอไม่ใช่ ก็แค่นั้น”เชียสพูดนิ่งๆ

     “ยังไงฮะ!”เธอพุ่งเข้ามาหวังจะผลักเชียส แต่มันดันหลบทัน ความซวยเลยตกมาอยู่ที่ผมซึ่งยืนอยู่ข้างหลังมัน

     พลั่ก!! ผมล้มไปกองอยู่กับพื้น ความเจ็บพุ่งเข้ามาเมื่อผมหันไปเห็นเลือดไหลยาวมาจากข้อศอกตัวเอง เชียสหน้าเสียก่อนจะเข้ามาพยุงผมให้ลุกขึ้น

     “ทำบ้าอะไรฮะ ออกไปให้พ้นหน้าฉันเลย”เชียสตวาดเธอเสียงดัง “คิดว่าฉันจะคบกับผู้หญิงที่คบซ้อนได้ถึงสามคนหรือไง นี่แหล่ะเหตุผล อย่ามายุ่งกับฉันหรือเพื่อนฉันอีก...ไป!!”

     พอโดนเชียสเอาจริงเธอก็อึกอักก่อนจะวิ่งหนีไปทันที

     “เจ็บเป็นบ้าเลย”

     “ขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆเลย” เขาพาผมมานั่งที่ป้ายรถเมล์ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ทำแผลออกมา

     “พกของแบบนี้ด้วยเหรอ”

     “อือ ฉันอยากเป็นหมอแกก็รู้”ว่าแล้วเชียสก็เริ่มทำแผลให้ผมอย่างคล่องแคล่ว “ขอโทษนะ ไม่น่ามาเจ็บตัวเพราะฉันเลย”

     “อุบัติเหตุน่า แกน่ะดูแลตัวเองบ้างนะ หาเรื่องได้ตลอดแบบเนี้ยอยากตายหรือไงฮะ”

     “อือ เห็นแกเจ็บตัวเพราะฉันแบบนี้ ไม่อยากมีเรื่องเลย”

     “ห่วงฉันหรือไง”ผมถามขึ้นอย่างมีหวัง

     “เพื่อนกัน จะไม่ห่วงได้ไงวะ”

     นั่นสินะ...ก็เพื่อนนี่นา

     “เชียส...แกไม่คิดจะจริงจังกับใครเลยหรือไง”

     เพราะผมรู้ดีว่าเรื่องของผมกับมันก็คงหยุดที่คำว่าเพื่อน ดังนั้นผมขอเลือกเห็นคนที่ผมรักมีความรักที่ดีและมีความสุขดีกว่ารั้งมันไว้ทั้งๆที่มันไม่มีทางรักผม เหมือนพวกหมาหวงก้างไรเงี้ย

     “ฉันจริงจังกับแกนะ...”ถึงจะรู้อย่างนั้น...คำตอบนี้ก็ทำให้หัวใจผมพองโต “...แล้วก็ไอ้แวนด้วย^O^”

     เอาล่ะ กลับมาแฟบเหมือนเดิมละ=___=;;;

     “ไอ้บ้าเอ้ย!”ผมผลักหัวมันก่อนจะเดินขึ้นรถเมล์ที่มาจอดพอดี

     “อะไรวะเนี่ย ไอ้แกรนท์!!”

     วันเสาร์

     ผมตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เช้า เพื่อเตรียมตัวจะไปออกเดทกับผู้หญิงคนหนึ่ง จริงๆผมก็รู้แค่ชื่อกับเคยเห็นรูปถ่ายล่ะนะ เพราะไอ้แวนเป็นคนจัดการให้ทุกอย่าง

     ที่จริงผมไม่ได้ตื่นเต้นกับมันเลยสักนิด แต่อยากลองมากกว่า บางทีผู้หญิงที่ผมจะไปพบวันนี้อาจทำให้ผมเปลี่ยนใจจากเพื่อนสนิทสุดหล่อของผมก็ได้

     “จะไปไหนเนี่ย ถึงได้แต่งตัวหล่อแต่เช้าแบบเนี้ย”เอเชียสที่ยืนหาวอยู่บนบันไดถามขึ้น

     “ก็ไปเดท”

     “ฮะ!”เชียสพุ่งลงมา แล้วจับแขนผมเขย่าแรงๆ “แกว่าไงนะ!!”

     แกยังไม่ได้แปรงฟันใช่ไหม -___-^^

     “แกแปรงฟันยังเนี่ย~”เชียสยิ้มแห้งๆออกมา “...ก็แกบอกเองนี่ว่าให้ฉันลองคบใครดู แล้ววันนี้ฉันก็จะไปดูตัวเธอ”

     “แล้วแกไปรู้จักกันตอนไหน =O=;”

     “ก็ไม่ได้รู้จักกันหรอก ไอ้แวนมันนัดให้ จะลองไปทำความรู้จักกันวันนี้แหล่ะ”

     “ไอ้แวน...”

     “แก...ไม่อยากให้ฉันไปเหรอวะ”

     ผมถามไปอย่างนั้นเพราะความหวังที่มีอยู่เพียงเล็กน้อยว่าเพื่อนสนิทของผมอาจจะคิดเหมือนกัน...แม้มันจะเป็นไปได้ยากก็ตาม

     “บ้าเหรอ อยากดิ! แต่แกต้องทำข้าวเช้าให้ฉันก่อนนะ^^”

     ใช่...บ้า ฉันบ้าไปแล้ว...

     เมื่อทำกับข้าวเสร็จผมก็ยกออกมาให้เชียส มันดูอารมณ์ดีจนน่าโมโหเลย

     “จะอารมณ์ดีไปไหนวะ”ผมถามก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเอเชียส

     “เปล่า แกไม่กินข้าวก่อนเหรอ”

     “ไม่อ่ะ”

     “งั้นขอน้ำปลาหน่อย”ผมพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหยิบมาให้มัน

     “อ่ะ”

     “เอ๊ะ! ขอมะนาวด้วยดิ”ผมพยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหยิบมาให้มัน

     “อ่ะ”อีกครั้ง

     “โอ๊ะ! ช้อนหล่น ขอใหม่หน่อย”เหมือนแกจะตั้งใจนะ -___-^^ แต่...ผมก็พยักหน้า แล้วเดินเข้าไปหยิบมาให้มัน

     “อ่ะ”อีกครั้งของอีกครั้ง

     “เอ๋...”

     “พอเลย! อะไรของแกวะเนี่ย! แกไม่อยากให้ฉันไปใช่ไหม”ผมถามด้วยความโมโห แต่ภายในใจกลับสั่นระริกด้วยความหวังว่ามันอาจจะอยากรั้งผมไว้...

     “ฉันก็แค่หยอกเล่น แกไปเหอะไป”

     “อืม...งั้นฉันไปนะ”

     “แกรนท์...”

     “หือ...”ผมชะงักเท้าแล้วหันกลับไปมองเชียส

     “ไม่มีอะไร...โชคดีนะเว้ย^O^”

     ผมมาถึงห้างชื่อดังในเวลาไม่นาน ก่อนจะเดินเข้าไปหาผู้หญิงที่ยืนรออยู่แล้ว เธอวิ่งเข้ามาคว้าแขนผมไปควงแล้วยิ้มกว้าง เราพึ่งเจอกันครั้งแรกเองนะT_T

     “ทำไมมาช้าจังอ่ะ ข้าวฟ่างรอตั้งนานแน่ะ >3<”

     “โทษทีน่ะ พอดีพี่ติดธุระนิดหน่อยน่ะ”

     “ไม่รู้แหล่ะ ข้าวฟ่างเตรียมโปรแกรมวันนี้แล้วด้วย เพื่อไถ่โทษพี่ต้องตามใจข้าวฟ่างนะ ^0^”

     “อ่า...ครับ^^;;”

     หลังจากที่ได้ไปเที่ยวตั้งแต่ดูหนัง เล่นเกมส์ กินไอติมและทำสารพัดสิ่งกับข้าวฟ่างแล้วผมแทบจะเป็นลม อยู่กับผู้หญิงเป็นอะไรที่ยากมาก~ ยิ่งทำให้รู้ว่าไม่มีใครมาแทนไอ้เชียสได้...ในใจผม

     ยิ่งกับผู้หญิงคนนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เล่นนัวเนียผมซะ แค่คิดก็สยองTOT

     “สุดท้ายแล้ว...”

     “*O*”ตาผมสว่างทันทีเมื่อได้ยินอย่างนั้น

     “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะคะ-*-”

     “อ๋อ~ คือพี่เสียดายน่ะ เดี๋ยวก็ต้องแยกกันซะแล้ว” ใช่เนี่ยหน้าตาเสียดายของผม...เสียดายม๊ากกก~ =>> ^O^ โฮะๆๆ

     “เนอะ วันนี้ข้าวฟ่างสนุกมากเลย”แต่ผมไม่เลยสักนิดTT__TT “งั้น วันหลังมาเที่ยวด้วยกันอีกนะ >O<”

     “เอ่อ...”ผมสะอึก ข้าวฟ่างเลิกคิ้วมองผม “ได้จ่ะ^^;;”

     ~ฆ่าฉันให้ตายเสียยังดีกว่า~ ~(TTOTT)~

     “เย่!!”ข้าวฟ่างกระโดดเข้ามาหอมแก้มผม ผมยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ถึงมันจะไม่ใช่หอมแรกแต่ว่า...

     กริ๊ง~กริ๊ง~

     “ขอตัวนะ”ผมผละออกมาจากข้าวฟ่างเพื่อรับโทรศัพท์

    ‘เอเชียส’

     ชื่อที่โชว์อยู่ทำให้หัวใจผมเต้นรัว นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้คุยกัน...ใช่...แปดชั่วโมง =___=;;

     เอาเถอะ ความรู้สึกของผมมันนานเป็นปีก็แล้วกัน (ปรบมือ!! >O<)

     [ทำไมยังไม่กลับอีก!]

     “เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะ โทรมามีอะไรหรือเปล่า”

     [เปล่า!!]

     “เปล่าแล้วทำไมต้องตวาดด้วยวะ”

     [เอ่อ...เปล่า! แค่นี้นะ! ไม่อยากรบกวนเวลาแกกับน้องข้าวเปลือก!!]

     “เค้าชื่อข้าวฟ่าง”

     [มีโกรธแทนด้วยเรอะ!! ]

     “บ้าเรอะ! ว่าแต่แกรู้ได้ไงเนี่ย”ผมระแวงเลยหันไปมองรอบๆแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

     [ไอ้แวนบอก แค่นี้ล่ะ!]

     มันรีบตัดบทแล้วกดวางไป หึง...เหรอ...บ้า!!~

     เพื่อนกันจะหึงกันได้ไง...

     “แอบคุยกับกิ๊กเหรอคะ-*-”ทันทีที่ผมเดินกลับมาข้าวฟ่างก็จ้องจริงจัง ขนลุกเหมือนกันนะT-T

     “เปล่าๆ ไปกันเถอะ^^;;”

     “ก็ได้ค่ะ เลทส์ทูคาราโอเกะ >O<”

     ผมนั่งเบื่อๆดูข้าวฟ่างร้องเพลงไปเรื่อยๆ แม้สายตาจะมองไปยังผู้หญิงตรงหน้าแต่หัวใจกลับคิดไปถึงผู้ชายอีกคน ไอ้เชียสบ้าผลักไสฉันมาเจอนรกชัดๆ

     ผมกับเอเชียสสนิทกันมาตั้งแต่เด็กเนื่องจากพ่อแม่เราเป็นเพื่อนกัน ส่วนไอ้แวนเราเริ่มมาสนิทกันตอนเข้าโรงเรียนมันเหมือนตัวกลางระหว่างผมกับไอ้เชียส ผมคิดอย่างนั้น...ความรู้สึกที่เปลี่ยนไปของผมเริ่มต้นได้ก็เพราะไอ้แวน...

     เมื่อห้าปีก่อน วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกหนักยามเลิกเรียน มีไอ้แวนคนเดียวที่พกร่มมา เนื่องจากเป็นร่มคันเล็กๆไอ้แวนจึงให้ผมหลบฝนไปด้วย แต่เดินไปไม่ถึงสามก้าวไอ้เชียสก็กระชากผมออกมาจากร่ม

     ไอ้เชียสพูดว่า ‘แกรนท์เป็นของฉัน เราจะเปียกไปด้วยกัน เนอะ^^’ แล้วมันก็ถอดเสื้อตัวเองมากางให้ผมแล้วพาไปส่งถึงบ้าน พอวันรุ่งขึ้นก็ป่วยกันทั้งคู่เลย...มันคือความทรงจำดีๆระหว่างเราที่ผมไม่อยากให้ถูกทำลายลง จึงเลือกที่จะเก็บความรู้สึกนั้นไว้คนเดียว

     “ไม่ชอบร้องคาราโอเกะเหรอคะ”

     “เปล่าหรอก ข้าวฟ่างร้องต่อเถอะ”

     “ข้าวฟ่างไม่ได้โง่นะ ที่จะดูไม่รู้ว่าพี่ไม่ได้ชอบข้าวฟ่างน่ะ”เธอทรุดตัวลงมานั่งข้างๆผม “เอางี้เรากลับกันดีกว่า”

     “ก็ดี..”ผมจะลุกขึ้นแต่กลับถูกกระชากกลับลงมา

     “วันนี้พี่ทำข้าวฟ่างอารมณ์เสีย ฉะนั้นก่อนไป...จูบข้าวฟ่างก่อน”

     “บ้าเรอะ พี่ไม่ได้ชอบเธอ”ยัยนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ “เธอเป็นผู้หญิง จะเสียหายนะ”

     “ไม่สน ไม่งั้นข้าวฟ่างจะตามพี่ไปถึงโรงเรียนเลย!”

     “เอ่อ...”ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ๆข้าวฟ่างช้าๆ อย่างน้อยมันก็จะจบอยู่แค่วันนี้TOT

     ปัง!!

     ประตูถูกเปิดออกโดยผู้ชายที่คุ้นเคย เชียสกระชากผมออกจากข้าวฟ่าง แล้วตะโกนเสียงดัง

     “อย่ามายุ่งกับแฟนฉัน!!”

     “พี่เชียส!! พี่ขอเลิกข้าวฟ่างเองนะ จะหวงก้างตอนนี้ไม่ทันหรอก”เธอเชิดหน้าก่อนจะเข้ามาควงแขนผม

     ที่แท้ก็เป็นเพราะข้าวฟ่างเป็นแฟนเก่าเชียสนี่เอง...แกแค่หึงเธอใช่ไหม

     “ไอ้แกรนท์ ยัยนี่ไม่ใช่คนดีเลย กลับบ้านเถอะ”

     “พี่แกรนท์อย่าไปเชื่อนะ เขาแค่หวงข้าวฟ่างอ่ะ เราไม่ใช่แฟนกันแล้วนะ!”

     “ใครว่าฉันหวงเธอ...”เอเชียสดึงผมออกมาจากข้าวฟ่าง แล้ว...

     ฟอดดด~

     “O_o”

     “...คนนี้ต่างหากแฟนผม^^”

     “กรี๊ดดด~”

     ข้าวฟ่างวิ่งเข้ามาตบหน้าผมดังเพี๊ยะ! แล้ววิ่งโวยวายออกไป

     “โอ้ย~ เจ็บชิบ”

     “เป็นไรไหม แดงเลย แกเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้วนะ”เชียสลูบแก้มผมเบาๆ ทำเอาหน้าผมร้อนผ่าวๆ

     “ทะ ทำไมทำแบบนั้น -///-”

     “ก็ดูหน้าให้ แดงเป็นรอยมือเลย”

     “ฉะ ฉันหมายถึงที่แกพูดกับข้าวฟ่าง >////<”

     “ก็...ไม่มีอะไร”

     “...”

     “ไม่มีอะไรนอกจากรัก”

     “O_o”

     “ฉันแอบรักแกมาตั้งนานแล้ว มีแต่แกที่ไม่รู้อะไรเลย”เชียสนั่งลงกับโซฟาอย่างหมดแรง “คิดดูดิ ขนาดพยายามคบผู้หญิงมาตั้งเกือบร้อยคนแล้ว ยังไม่มีใครทำให้ฉันรู้สึกดีเหมือนที่อยู่กับแกเลย”

     “...”

     “คิดว่าไม่อยากทำลายมิตรภาพ แต่ก็ต้องมาตกม้าตายด้วยความคิดตัวเอง”

     “...”

     “เพราะเลิกเองไม่ได้ เลยคิดว่าถ้าแกมีแฟนไปฉันอาจจะตัดใจจากแกได้ แต่รู้ไหม...โคตรหึงเลย ฉันตามดูแกตั้งแต่ที่บ้าน ยันตอนนี้ ทนไม่ไหวจริงๆว่ะ^^”

     “...”

     “ถ้ามันทำให้แกลำบากใจ ลืมๆมันไปเหอะนะ ฉันสัญญาว่าจะตัดใจให้ได้เร็วที่สุด”

     “จะตัดใจทำไม ก็ชอบมาตั้งนานแล้วนี่”

     “ก็ใช่ แต่ฉันตัดใจได้แน่ ไม่ต้องห่วง”ผมนั่งลงข้างๆมันแล้วเอามือปิดปากมันเบาๆ

     “ที่ว่าชอบมาตั้งนานน่ะ ฉันต่างหากที่ชอบแกมาตั้งนานแล้ว”

     “O_o”

     “รู้ตัวซะทีดิวะ^O^”

     ผมไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะไม่ใช่แค่ผมที่ชอบมันอยู่ฝ่ายเดียว ผมหลับอยู่หรือเปล่านะ=__=;;

     “งั้นที่ฉันสงสัยว่าแกชอบใคร มันคือฉันเหรอ!”

     “เออ^^”

     “โอ้ย~ ก็นึกว่าใคร แกรู้ไหมฉันคิดไว้แล้วนะว่าจะไปชกมันสักหมัดก่อนปล่อยแกไป”

     “มันที่แกคิดนี่ผู้หญิงหรือเปล่าวะ”

     “เออ!”

     “ไอ้เลว!!”

     ปัง!!!

     “เฮ้ย! ไอ้แกรนท์แกไปทำอะไรข้าวฟ่างวะ มาโวยวายใส่ฉันใหญ่เลย >O<^^”

     ไอ้แวนที่เปิดประตูเข้ามา โวยวายใส่ผมเสียงดัง

     “ก็...”

     “แล้วนั่น! ข้าวฟ่างทำเหรอวะ”แวนเข้ามาจับแก้มผม

     เพี๊ยะ!

     “อย่ามาจับ หวง~”เชียสตีมือแวนออกแล้วกอดผมแน่น ไอ้บ้านี่ >////<เขินนะเว้ย!

     “เฮ้ย!...นี่...”แวนอึ้งแล้วชี้มาที่เราสองคน “...ได้กันแล้วเหรอวะ!!>O<”

     “ได้บ้านแกสิ”ผมว่า

     “นึกว่าเพื่อนเราจะไม่สมหวังซะแล้ว^0^”

     “แกรู้ด้วยเหรอวะ ว่าแกรนท์ชอบฉันอ่ะ”เชียสถามขึ้นโดยที่ยังกอดผมแน่น

     “ไม่ใช่แค่แกรนท์ ฉันก็รู้ด้วยว่าแกก็ชอบมัน ^O^”

     “รู้ได้ไงวะ...”

     “โห่ สายตาเวลาพวกแกมองกันแต่ล่ะครั้งมันหวานซะ แล้วมีเพื่อนที่ไหนนอนหนุนตักกันแล้วก็หอมแก้มกันบ่อยๆวะ”ผมหน้าแดงเมื่อนึกถึงเรื่องนั้น “ฉันเห็นแล้วยังอดหมั่นไส้ไม่ได้เล้ย~ แล้วก็..บลาๆๆ”

     “สายตาแกฟ้องแหล่ะแกรนท์ ^^”เชียสพูดขึ้นโดยไม่สนใจไอ้แวนที่พูดบ้าบออยู่

     “แกก็เหมือนกันแหละน่า >O<///”

     “ก็ฉันรักแกนี่หว่า”

     “ฉันก็รักแกนะ^^//”

     “ฉันก็รักพวกแก”ไอ้แวนทำท่าจะโถมตัวมาใส่พวกผมสองคน แต่ก็ต้องหงายหลังเมื่อถูกถีบออกด้วยฝ่าเท้าของเอเชียส “ได้กันแล้วลืมเพื่อนเหรอวะTTOTT”

     “เออ/เออ!!!”ผมกับเชียสพูดออกมาพร้อมกัน

     “ฮ่าๆๆๆๆ”

     แล้วเราสามคนก็หัวเราะให้กันเสียงดัง

     ผมไม่คิดว่าเพื่อนทั้งสอง...ตอนนี้อาจเรียกได้ว่า เพื่อนและคนรัก...ของผมจะอยู่กับผมตลอดไป

     แต่ผมเชื่อว่าเวลาที่เรายังอยู่ด้วยกัน เราจะรักกันตลอดไป...

     “ฉันคงต้องหาแฟนบ้างแล้ว!”

     “ผู้หญิงหรือผู้ชายหล่ะ...”

     “หึๆๆ”