ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : S.C.L ตอนที่ 4
"มึง...คิดเหมือนกูไหม ว่าไง"
"ไม่รู้ว่ะ มึงอาจคิดไปเองก็ได้" ผมพูดไปตามความจริง หลังจากที่ไอ้ปาล์มมาบอกว่าน้องที่เป็นเพื่อนกับนนิคือออยฟอย เพียงแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียว "บางทีนะเว้ย น้องเขาอาจเป็นแฟนคลับอย่างบ้าคลั่งอย่างมึงก็ได้ เลยสร้างแรงบันดาลใจไว้กับผ้าเช็ดหน้าไรเงี้ย"
"แต่..."
"เอางี้ คือถ้ามึงอยากรู้นะ ก็ไปถามเขาเลยไป อยากเจอมากก็ไปเลย!!" ผมเดินเร็วและหนักขึ้นอย่างน้อยใจ จนทิ้งระยะห่างมาได้พอสมควร
มารับ?ผมแต่กลับพูดถึงแต่ยัยเด็กออยฟอยอยู่ได้!
เอี๊ยดดดด~~
"ไอ้มุ้ง!!!/เชี่ย~!!!"
เสียงตะโกนของปาล์มกับผมดังขึ้นพร้อมกัน หลังจากที่รถมอไซด์มาจากไหนไม่รู้ ขับมาจอดปาดหน้าผมเพียงไม่กี่เซน
"ขับรถยังไงวะ! มึงมาคุยกัยกูดิ๊!!" ผมตะโกนเสียงดังตรงหน้าไอ้หมวกกันน็อคสีแดงสด ดาว..
มอห้า? "นี่มอห้า!!!? เอาชื่อมาดิ๊ เดี๋ยวกูจะ...เ-ี่ย...ปูนปั้น...มึง!!!"
"พูดไม่เพราะเลยอ่ะพี่มุ้ง ผมจะมารับเฉยๆ ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ"
"มารับอะไรมึง เพื่อนกูก็ต้องไปกับกู ^__^"ปาล์มเพิ่งที่วิ่งมาถึง พูดอย่างมั่นใจ
"ถาม'เพื่อน'พี่ยังครับ ว่าจะไปกับพี่หรือ...ผม^--^"
"เฮอะ! คิดว่าเพื่อนกูจะเห็นผู้ชายดีกว่ากูหรืองะ..."
"ปูนปั้น..กูจะไปกับปูนปั้น"ผมตอบเสียงเรียบ ทำเอาปาล์มหน้าเหวอไปเลย สมน้ำหน้าก็มันเองแหล่ะ เอาแต่ออยฟอยๆ ฮึ่ย!
"เชิญขึ้นรถครับ" ผมกระชับเป้ก่อนจะขึ้นไปคร่อม(มอไซด์)ปูนปั้น "เจอกันที่โรงเรียนนะครับพี่ปาล์ม ไม่ต้องรีบนะครับ เดี๋ยวผมยืนรอพี่เป็นเพื่อนพี่มุ้งเอง เพราะผมเดาว่าพี่คงถึงช้า...เพราะพี่ไม่มีรถถถถ"
บรื้น~~
ฟ้าววว
ปูนปั้นทิ้งท้ายให้ปาล์มเจ็บใจก่อนจะแว๊นมอไซด์ออกมา หมอนี่มันขี้กวนประสาทจริงๆ
"นี่...เมื่อวานไม่ใช่คันนี้หนิ" เมื่อวานมันสีดำ แต่สันนี้สีน้ำเงินผมถึงจำไม่ได้ไงว่าเป็นเขา
"อ้อ ก็เมื่อวานของวันพุธไง วันนี้ของวันพฤหัส"
"เหอะ"
แหม~ พ่อคนร่ำรวย รวยเหลือเกิ๊นนนน
พ่อคนรวยข้าวโพด
งงสิ รวยหลายเม็ดไง?!
"หยุดนินทาผมเถอะครับ เอามือมาเกาะเอวผมด้วยข้างหน้าทางโค้งแล้วนะ"
หมอนี่รู้ได้ไงว่าผมนินทาอยู่เนี่ย!
ผมจับเสื้อนักเรียนเขาหลวมๆ ใครมันจะไปเกาะเล่า!
เฟี๊ยว~~
"อ๊ากกก" หมับ!! คราวนี้ผมกอดเขาเต็มรัก ขับรถหวาดเสียวไปแล้วนะ! ถ้าจะขับอย่างนี้ไม่โทรเรียกพ่อมารอรับศพเลยล่ะ!
"ฮ่าๆ ตะโกนลั่นเชียว ผมก็บอกแล้วให้เกาะแน่นๆ" ป้าบ!! "โอ้ย! พี่มุ้ง"
"สมน้ำหน้า" ผมชักมือออกหลังจากฟาดหลังปูนปั้นไปหนึ่งที
"วันนี้เลิกเรียนกี่โมงครับ"
"สี่โมง ทำไมจะไปส่งบ้านหรือไง?" ผมถามเล่นๆ แต่คำตอบที่ได้กลับไม่เล่นตาม
"ครับ บอกพี่ปาล์มด้วยละกันว่าจากนี้ผมจะเป็นคนรับส่งพี่เอง"
ทันทีที่รถจอดเทียบฟุตบาทหน้าโรงเรียน ผมกระโดดลงทันที
"คะ ใครอนุญาตนายกัน! พี่ไม่ได้บอกให้นายรับส่งนะ"
"พี่ ไปกับผมอ่ะไม่ต้องเดิน ไม่เหนื่อย ไปกับพี่ปาล์มอ่ะทั้งเหนื่อย ทั้งไม่เจริญตา สู้คนหล่อๆอย่างผมไม่ได้เลยนะ" ปูนปั้นพูดอย่างมั่นใจ หล่อจริ๊งงงงง พ่อคุณ!!
"ไม่อ่ะ ไม่อยากทิ้งเพื่อน"
"โห่พี่ ผมอยากไปรับไปส่งพี่อ่ะ ถ้าพี่ยอมไปกับผมนะ ผมจะยอมเป็นเบ๊ให้เลยเอ้า"
ผมมองหน้าปูนปั้นอย่างชั่งใจ อะไรจะขนาดนั้น ถึงขนาดยอมเป็นเบ๊เชียว
"ทำไมต้องอยากรับส่งพี่อ่ะ?"
"พี่ไม่เคยได้ยินตรรกะนี้เหรอ ถ้าเราหล่อเราควรอยู่กับคนไม่หล่อ เราจะได้ดูหล่อกว่าเดิม!!"
"อ้าวเฮ้ย มึงหลอกด่ากูป่ะเนี่ย"
"เปล่าเลยพี่ เนี่ยจริงจังเลย นะๆๆ พี่มุ้งครับ" ปูนปั้นกระพริบตาปริบๆอ้อนผมออกนอกหน้า สายตาจากคนรอบตัวเริ่มมองมาที่เรา หรือเขามองมานานแล้ววะ?--;
มีทั้งรถรับส่ง มีทั้งเบ๊ แถมยังไม่ต้องฟังไอ้ปาล์มพล่ามถึงออยฟอยอีก มีแต่คุ้มกับคุ้มว่ะ...
"ตกลง"
Part : ปาล์ม
หลังจากที่เพื่อนสุดที่รักของผมหนีตามผู้ชาย?ไปอีกครั้ง ผมก็ต้องเดินมาโรงเรียนคนเดียวอย่างเปล่าเปลี่ยวใจ?
ปี๊ด~
"พี่ปาล์ม! ขึ้นรถค่ะ!" เสียงคุ้นหูทำให้ผมหันไปมอง นนิ? "เดี๋ยวสายนะคะ"
คำว่าสายทำให้ผมตัดสินใจขึ้นรถบ้านนนิ ผมเป็นถึงกรรมการนักเรียนนะจะไปสายให้ใครมองไม่ได้!
"ขอบใจนะ"
"ค่ะ แล้วนี่...พี่มุ้งไปไหนคะ"
"อ่อ มีคนมารับมันน่ะ เดี๋ยวนี้มันทิ้งพี่แล้ว"
"เอ้า ใครล่ะคะ ทำให้พี่มุ้งทิ้งพี่ปาล์มได้เนี่ย คิกๆ"
"ไม่สำคัญหรอก มันงอนพี่อยู่อ่ะก็เลยไปเลย" ถึงผมจะไม่รู้ว่ามันงอนเรื่องไรก็เหอะ ก็คุยกันเรื่องออยฟอยอยู่ดีๆ ก็เดินงอนตูดบิดไปเลย "เอ้อ...นนิ พี่อยากถามไรหน่อย"
ผมเปลี่ยนเรื่องอย่างกะทันหัน เมื่อนึกบางอย่างได้
"คะ?"
"เพื่อนนนิที่เงียบๆ ไม่ค่อยพูดอ่ะ เขาชื่อไรอ่ะ" ผมยังหวังอยู่นะว่าน้องเขาจะชื่อออยฟอย
"อ่อ แอลฟาค่ะ ทำไมคะ มีไรหรือเปล่า"
"อ้อ เหรอ...ไม่มีไรหรอกครับ"
แอลฟา...ออยฟอย มันต้องเกี่ยวข้องกันแน่ๆ
Part : มุ้ง
"ไอ้มุ้ง กูว่ามันต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกันแน่ๆ ระหว่างยัยแอลฟากับน้องออยฟอยเนี่ย"
"..."
"มึงว่ากูเข้าไปถามยัยเด็กแอลฟาตรงๆเลยดีไหม แต่ว่า...ถ้ายัยนั่นระแวงขึ้นมาล่ะ"
"..."
"หรือว่า...ไอ้มุ้ง...มุ้ง...ไอ้มุ้ง!!"
"หะ หาาา ตะโกนหาพ่องมึงหรอ เรียกเบาๆก็ได้" ผมหันไปด่าปาล์มหลังจากเสียงแปดล้านเดซิเบลดังเข้าหูมา คนกำลังคิดอะไรเพลินๆ
"กูเรียกมึงดีๆแล้ว เสือกเหม่อหนิ"
"แล้วเรียกทำไม ครูยังไม่เข้าคาบหนิ" ผมกวาดสายตาดูรอบๆห้องเพื่อความแน่ใจอักครั้ง ก็ยังไม่เห็นครูสายสมร สอนสายเสมอแม้แต่ปลายผม
"เมื่อกี้...อ้อ! ครูเปรี้ยวประกาศเรียกมึงให้ไปหาน่ะ เมื่อกี้เลย!" ครูเปรี้ยว? สอนมอห้านี่แล้วเกี่ยวไรกัน? "จริงๆนะเว้ย ให้ไปหาที่ห้องพักครูอ่ะ ด่วน!"
"จริงอ่ะ แต่เหงื่อมึงตกนะ" ผมจ้องมันอย่างจับพิรุธ แต่มันก็ยังยืนยัน "เออๆ ถ้ากูไปแล้วเขาบอกไม่ได้เรียกกูนะมึง!"
"กูจะโกหกมึงทำไมเล่า ไปๆเดึ๋ยวเขารอนาน"
ใช้เวลาประมาณสามนาทีผมก็เดินมาถึงห้องพักครูภาษาต่างประเทศ ที่ๆผมไม่แม้แต่อยากจะเฉียดเข้าใกล้ เพราะอะไรหรอ เพราะผมโง่เรื่องภาษาไง ได้แบบสเน็คๆฟิชๆ
แอดด
สายตาทุกคู่มองมาที่ผมเป็นตาเดียว ผมหลบสายตาครูทุกคนแล้วเดินมาหาครูเปรี้ยวที่กำลังจัดของเตรียมจะไปสอนคาบแรก
"ครูเรียกผมมามีอะไรหรือเปล่าครับ" ครูเปรี้ยวขมวดคิ้วดข้าหากันเหมือนไม่เข้าใจที่ผมพูด "คือ ครูประกาศเรียกผมมามีอะไรให้ช่วยครับ"
"เอ่อ...ครูไม่ได้ประกาศเรียกประธานนักเรียนมานะ แล้วก็ไม่มีประกาศเลยตั้งแต่เช้านะจ๊ะ" ณ จุดๆนี้ ผมเข้าใจแจ่มแจ้งเลยล่ะ ไอ้ปาล์มมมมมม!!!! "อ้อ! แต่ครูมึเรื่องให้ช่วยนะ ประธานนักเรียนว่างใช่ไหมจ๊ะ"
"ครับ" แหมมาขนาดนี้แล้วนะ ก็ต้องว่างแล้วล่ะครับ "มีอะไรให้ช่วยครับผม"
"อ่ะนี่จ่ะ*^O^*" พรึ่บ! พรึ่บ! พรึ่บ! สาม!! หนังสือสามกองถูกโยนใส่ผมอย่างไม่ปรานี "ไหวไหมจ๊ะ...แค่นี้ไหวแหละเนอะ ไปๆตามครูมา"
แหม่…ถ้าครูจะถามแล้วตอบเอง #ครูไทยเข้าใจยาก (อ้อ ปูนปั้นบอกว่า เขาเรียกว่าแฮชแท็กล่ะ!)
ผมไม่น่าเสียรู้ไอ้ปาล์มเลย ซวยชิบ!!
ผมแบกหนังสือกองท่วมหัวเดินตามครูเปรี้ยวมาจนถึงตึกหัวแหลม จริงๆยอดตึกมันไม่แหลมหรอก แต่เป็นคนที่อยู่ในตึกต่างหาก ตึกนี้จริงๆเป็นศูนย์รวมห้องพักครู แต่เพราะมีปัญหาเรื่องพวกเด็กเรียนไม่สามารถใช้ชีวิตเฉียดใกล้เด็กเลวอย่างพวกผมได้ จึงขอให้ผออนุมัติให้แยกมาอยู่เองหนึ่งตึก
จริงๆต้องประท้วงกันนานเลยกว่าผอจะอนุมัติ เฮอะ! เรื่องเยอะจริงๆ
"ประธานนักเรียน..
." ผมพยายามจะไม่เอนเอียงแล้วในฐานะประธานนักเรียน แต่มันก็อดไม่ได้อยู่ดี "ประธานนักเรียนจ๊ะ!!"
"คะ ครับ!" ผมสะดุ้ง หนังสือแทบร่วงหล่นลงมาทับตัวเองตาย? เสียงหวานเสียงชื่อปมเพราะผมกำลังจะเดินเลยห้องเป้าหมาย '5/1' ครูเปรี้ยวเปิดประตูแล้วนำเข้าไปก่อน บรรยากาศช่างต่างจากห้องผมสิ้นเชิง นักเรียนทุกคนนั่งก้มหน้าอยู่กับหนังสือในมือโดยไม่สนใจผู้มาเยือนสักนิด
ผมเอากองหนังสือพิฆาตหัวแมวไปวางบนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะขอตัวออกมา แต่ยังไม่ทันเอื้อมมือไปแตะกลอน ประตูก็ถูกเปิดเข้ามาจ้กด้านนอดอย่างแรง...และแน่นอน...
ปั่ก!!!!!~~
อ่อก!
ลาก่อนโลกนี้~T_T~
'หลับยาวเลยนะ คิดจะโดดเรียนล่ะสิ'
'รีบๆตื่น นี่รู้สึกผิดนะเนี่ย'
'คนอุตส่าหรีบ์อุ้มมาส่งห้องพยาบาล ก็รีบๆตื่นมาบ้างสิ'
'พี่มุ้ง~ พี่มุ้งของผม...พี่...'
"ปูนปั้น!!!!!" ผมสะดุ้งตื่นแล้วโพล่งออกมาเสียงดัง มันมึนๆหัวแฮะ
ผมมองไปรอบๆตัว ตอนนี้ผมนอนอยู่ห้องพยาบาลสินะ ไม่มีครูห้องพยาบาล ไม่มีปูนปั้น...มีแต่...
"แหม...รู้สึกตัวก็เรียกหาผู้ชายเลยนะ" ...ไอ้นี่!! "นี่กู ปาล์มเพื่อนมึง นั่งหัวโด่อยู่นี่เว้ย! สนใจกันบ้าง คนอุตส่าห์ รีบวิ่งมาแท้ๆ.."
ปาล์มบ่นอุบอิบ งอนจนแก้มป่องน่าฟัดน่าหยิก คิกๆ
"โอ๋ๆๆ ไม่งอน คือกูแค่ละเมอเว้ย กูคิดไว่อยู่แล้วว่สตื่นมาต้องเจอมึงคนแรก ไอ้เพื่อนรัก!!" ผมหยืกแก้มมันเบาอย่างหมั่นเขี้ยว
"ไม่ได้! จะละเมอ หรือจะฝันมึงก็ต้องเห็นแค่กู คิดถึงแค่กู เข้าใจไหม!" ปาล์มกอดอกพูดอย่างเอาแต่ใจ
"เออๆ ตกลง ทำตัวเป็นเด็กๆเลยมึง" นี่ถ้ากูรู้ละเมอชื่อปูนปั้นแล้งมึงจะทำตัวน่ารักอย่างนี้นะ กูจะตะโกนชื่อแม่งมั้งวันเลย
"แล้วนี่มึงเป็นอะไรเนี่ย หัวนี่ปูดอย่างกะไข่หมา" ปาล์มพูดพลางชี้มาที่หน้าผากผม แม่ง! เปรียบเทียบกับอย่างอื่นก็ได้นะ -_-!
"ก็ชนประตูว่ะ" ปาล์มทำมองผมอย่างน่าหมั่นไส้ ประมาณว่า จะด่าว่าโง่ไปถึงเยือบุกระเพาะอาหารก็ไม่ปาน "เออๆ กูมันโง่ แล้วนี่ใคนพากูมานี่วะ"
"ไม่รู้ว่ะ ครูก้องพยาบาลเขามาบอกที่ห้องอ่ะ ว่ามึงนอยอยู่ห้องพยาบาล กูเลยขอลงมาเฝ้ามึง มาก็ไม่มีใครแล้ว มีแต่มึงนอนโง่อยู่ แถมตื่นมายังร้องหาผู้ชายอีก!"
" เอออออ กูผิดกูขอโทษ คราวหลังกูจะเรียกแต่มึงเลย ปวดหัว ปวดท้อง ปวดขี้ กูก็จะเรียกมึง โอเค้?"
"อันหลังมึงไม่ต้องก็ได้นะ-_-#"
"ฮ่าๆๆๆ" สีหน้าปาล์มทำให้ผมยิ้มจริงๆ แค่เห็นหน้ามันทุกอย่างก็โอเคแล้ว!!
ว่าแต่...ผมฝันได้มโนจริงๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น