S.C.L

ลำดับตอนที่ #2 : S.C.L ตอนที่ 2

 "เฮ้ย!! ไอ้มุ้ง !!" ผมหันไปหาปาล์มที่สายตายังคงมองไปที่กระดานอยู่ ก่อนจะมีอะไรมาสะกิดที่ขา โอ้โห~แอบเล่นโทรศัพท์ มึงเนียนมาก!! "นี่มึงเล่นเฟสตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เมื่อเช้ายังทำหน้างงเป็นไอลืมจีอยู่เลย"

        ไอ...ลืม...จี ???’ เอาที่มึงสบายใจ

        "เมื่อไหร่ก็เรื่องของกูน่า ว่าแต่ มึงรู้ได้ไงเนี่ย"

        "อ้าว ก็มึงแอดกูมาอ่ะ มึงเอาเฟสให้ใครเล่นป่ะเนี่ย ลืมล็อกเอาท์เปล่า?"

        "อ่อ..เปล่าๆ กูแอดมึงไปเอง กูลืม " ผมตัดบทแม้ว่าจริงๆแล้ว....ผมไม่ได้เป็นคนแอดมันไป อย่าบอกนะว่า...ไอ้ปูนปั้น >M<

        "ตรงนั้นน่ะ! จะคุยกันอีกนานไหมฮะ!" ปัง! เสียงแหลมดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยแปลงลบกระดานที่ลอยมาตกอยู่บนโต๊ะผม " ปารมี บอกครู ใครชวนใครคุย..."

        "ไอ้ปาล์มๆๆๆ แกต้องตายๆ" ผมบ่นพึมพำขณะยืนสำนึกผิด?อยู่หน้าห้องตามคำสั่งครูป้าของโรงเรียน 

        มันไม่ยุติธรรมอย่างยิ่งที่หล่อนเลือกถามไอ้ปาล์ม เพราะมันจะโยนความผิดให้ผมไง!!>Π<

        "โอ๊ะ พี่มุ้งทำไมโดนทำโทษล่ะคะเนี่ย เดี๋ยวก็โดนปลดหรอกค่ะ " เสียงหวานของน้องนนิ ทำให้ผมเงยหน้าจากพื้นสำนึกผิด

        "ก็ไอ้ปาล์มนั่นแหล่ะ ตัวปัญหา" คำตอบของผมทำให้นนิส่ายหัวยิ้มๆ

        นนิคือหนึ่งในกรรมการนักเรียน และเป็นน้องที่ผมรักมากกก

        "ระวังหน่อยนะคะพี่ นนิเป็นห่วง"

        "จ้าๆ ขอบใจนะน้องสาวของพี่ "

        "นนิไปก่อนนะ" นนิโยกมือให้ผม แล้วดึงเพื่อนที่มาด้วย ที่ทำตัวเหมือนไร้ตัวตนเสมอ เดินหายไป

ื        เย็นวันนั้น

        "กินอะไรดีครับ พี่มุ้ง :)" ปูนปั้นพาผมมากินข้าวเย็นได้ค่อนข้างไกลจากโรงเรียนเลยล่ะ ผมเดาว่ากว่าเราจะกลับคงประมาณสองทุ่ม และแน่นอนมันคงลำบาก ถ้าหมอนี่ไม่มีมอเตอร์ไซด์

        มันเป็นร้านหมูกระทะที่ค่อนข้างเป็นที่รู้จัก เพราะรสชาติและ...ราคา

        มันคิดจะผลาญเงินผมหรือไงกัน!

        "อะไรก็ได้อ่ะ สั่งเลย แต่เกรงใจกระเป๋าตังค์พี่บ้างนะ" ไม่งั้นล้างจานชัวร์

        "ฮ่าๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ งั้นเอาที่เป็นชุดละกัน เอา...ชุดนี้นะครับ แล้วก็โค้กขวดใหญ่กับน้ำแข็งครับ" ปูนปั้นหันไปสั่งอาหารกับพนักงาน ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้ผมอีกครั้ง

        หน้าผมมันตลกขนาดนั้น ทำให้หมอนี่หุบยิ้มไม่ลงเลยหรือไงนะ!!!

        อ่อ ผมยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้ชำระความอยู่นี่นา...

        "ปูนปั้น!!"

        "ครับ..ไม่เห็นต้องเสียงดังเลยพี่มุ้ง"

        "ไม่ต้องยิ้มเลย เราแอบเข้าเฟสพี่เหรอ!"

        "หือ?" ปูนปั้นทำหน้าเหรอหรา เหมือนไม่รู้เรื่อง แกคิดว่าฉันจะเชื่อแกเหรอ

        "นายแอดเพื่อนพี่ไป อย่ามาทำไม่รู้หน่อยเลย"

        "ก็... ผมขอโทษครับ..." ปูนปั้นนั่งก้มหน้า แล้วพูดเสียงแผ่ว "คือ ผมก็กลัวพี่แอดเฟรนด์ไม่เป็นไง เลยแอดไว้ให้ หวังดีนะเนี่ย T-T"

        "..." ผมเงียบเพราะยังเชื่อไม่ได้หรอก คนกะล่อนอย่างนี้น่ะ

        "จริงๆนะครับ เอาเป็นว่า ต่อจากนี้ผมจะลบข้อมูลเฟสพี่ออกจากสมองเลยT_T"

        "..."

        "ผมมันก็แค่คนอื่น ไม่สมควรไปก้าวก่ายพี่ ไม่..."

        "พอ!!" ผมยื่นมือไปตะครุบปากปูนปั้น ก่อนที่มันจะพล่ามไปกว่านี้

        "แต่พี่ยังไม่เชื่อผมเลย ไม่ให้อภัยผม ไม่..."

        "เออๆ คราวนี้จะเชื่อในความหวังดีของนายละกัน"

        "ครับ*-*/"

        ไอ้บ้านี่....น่ารำคาญจริงๆ