~~~~ Love late กว่าจะรู้ว่ารักเธอ ~~~~

ลำดับตอนที่ #2 : ~~~~ My old friend~~~~

~~~~ My old friend~~~~

ณ โรงเรียน

“สวัสดีเพื่อนๆ” ชั้นพูดเมื่อเดินมาถึงที่โต๊ะกลุ่ม

“แกมาช้าจังเลยวันนี้ จริงๆแกต้องมา 6.55 แต่วันนี้แกมา 6.56 นะ แกรู้มั้ยว่าชั้นหิวมาก” ยัยไวท์พูดขึ้น

“อะไรจะขนาดนั้น แค่1นาที มันคงไม่ทำให้แกหิวเพิ่มขึ้นซักเท่าไหร่หรอกน่า” ชั้นตอบกลับไปแล้วยิ้มๆ

“ไม่จริง แกเคยได้ยินมั้ย 1วินาทีก็ช้าไป” ยัยไวท์ยังไม่เลิก

“ชั้นว่ามันไม่เกี่ยวแล้วนะไวท์” ยัยครีมพูดขึ้น

“แถวบ้านเรียกแบบนี้ว่า แป๊ก หวะ” ชั้นพูดขึ้นทำให้ยัยไวท์หน้าแดงเลย

“เฮ้ยหิวแล้วไปกินข้าว” ยัยไวท์สู้ไม่ได้ใช้เสียงข่มเลย

“จ้าๆๆ ไปเดียวนี้จ้า” ชั้น ไวท์ ครีม และกรีน จะเป็นคนที่มาเช้ามาก เรามากินข้าวที่โรงเรียนหรือหน้าโรงเรียนประจำ ยกเว้นยัยบลูกะยัยพิงค์ เพราะชั้นไม่เคยกินข้าวเช้าพร้อมยัย 2 คนนั้นเลย ทำไมนะหรอคะ เพราะยัย2คนมาโรงเรียนสายคะ โรงเรียนเข้า7.50 เธอมากัน 7.49 คงกินทันอะนะคะ

“เออแก เมื่อวานชั้นกลับบ้านพร้อมนายภูหละ” ชั้นพูดขึ้นหลังจากที่ทุกคนซื้อข้าวแล้วมานั่งที่แล้ว

“อะไรนะ จริงหรอ เจ๋งหวะ เขานิสัยดีมั้ย น่ารักแน่เลย”ยัยครีมพูดขึ้นพร้อมตาลุกวาว

“ก็น่ารักดีอะ เป็นสุภาพบุรุษมาก เขาถือของให้เราตลอดเลย” ชั้นพูดตอบ

“กรี๊ดหวะแก เขาชอบแกแน่เลย” ยัยไวท์พูดขึ้น

“บ้าหรอชอบก็ใจง่ายไปแล้ว เจอกันแค่ 1 วันมาชอบ” ชั้นพูดขัดขึ้น

“ใครจะไปรู้หละ ความรักบังคับกันไม่ได้” นายกรีนพูดขึ้น ทำให้ข้าวที่อยู่ในปากของชั้น ไวท์และครีมแทบจะออกมาสู่จานเลยหละคะ

“เน่าเกิ๊น รีบๆกินเหอะ เดียวยัยบลูกะยัยพิงค์มา หาไม่เจอเดียวบ่นอีก” ยัยครีมตัดบทขึ้น

ณ ห้องเรียน

“นี่ เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันป่าว” นายภูเดินมาที่โต๊ะหลังจากที่ชั้นเพิ่งเดินเข้าห้องมานั่งที่โต๊ะ

“เอาดิ แล้วนายเลิกแล้วกลับเลยป่าวหละ” ชั้นถามขึ้น

“อืม แล้วแต่พู่อะ” นายภูพูดขึ้น

“โอเค ชั้นเลิกแล้วกลับเลยอะ” ชั้นตอบไป

“กลับเลยแล้วพรุ่งนี้จะมาเรียนทันหรอ ไปละนะ” นายภูเล่นมุขก่อนวิ่งหนีไป

“ตาบ้าภู” ชั้นพูดก่อนหัวเราะเพราะมุขแป๊กๆของนายภู

“เกินไปแล้วมั้ย มีกลับบ้านด้วยกันด้วยอะ” ยัยพิงค์พูดขึ้น

“เพื่อนกัน เข้าใจ๋” ชั้นตอบกลับไป

“ขอให้จริงเถอะ ปากแข็ง” ยัยบลูพูดอีก ทำให้เพื่อนๆในกลุ่มล้อชั้น เรียกเสียงหัวเราะได้เยอะเลยคะ จากวันนั้นหลังเลิกเรียนชั้นก็จะกลับบ้านกับนายภูตลอด ทำให้ชั้นเห็นถึงความเป็นสุภาพบุรุษของเขามากขึ้นเรื่อย และเราก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน

“ยัยพู่ เอาเป๋ามา” นายภูพูดพร้อมดึงเป๋าไปจากมือชั้น

“นี่นาย เรียกชั้นว่ายัยเลยหรอ” ชั้นถามขึ้น

“แล้วไงอะ เรียกไม่ได้หรอไง ยัยพู่ ยัยพู่” นายภูพูดก่อนแลบลิ้นให้ชั้น ทำให้ชั้นยิ้มออกมาแล้วก็เล่นกันจนรถเมล์มา พวกเราก็เดินขึ้นไปเพื่อหาที่นั่ง แต่วันนี้โชคร้ายมากๆที่รถเมยืไม่มีที่นั่งเลย ชั้นเลยต้องยืน วันนี้รถเมย์ขับได้น่ากลัวมาก โยกไปโยกมากว่าจะถึงป้ายที่ชั้นต้องลงก็เล่นเอาแทบอาเจียนเลยหละคะ รถเมล์ขับแบบนี้ชั้นไม่ได้พูดกะนายภูเลย เอาแต่มองหน้ากันแล้วก็หัวเราะกับความตลกของฝ่ายตรงข้ามซึ่งอยู่ในอาการโยกไปโยกมาทั้ง2คน

“ได้ลงแล้ว นายก็กลับบ้านดีๆนะ” ชั้นพูดขึ้น

“ลงดีๆ บายฝันดีหละ” นายภูพูด

“จ้า เช่นกันนะ” ชั้นพูดพร้อมยกมือบายก่อนเดินลงจากรถ

เช้าวันต่อมา

“ยัยไวท์ไปกินข้าวกันเถอะ” ชั้นมาถึงโต๊ะและพูดขึ้น

“รอเพื่อนก่อนดีกว่านะ” ยายไวท์พูดขึ้น

“~แค่เพื่อนใจน้อยมันแอบน้อยใจ ปล่อยเอาไว้ไม่ต้องเป็นห่วง~” เอ๊ใครโทรมานะแต่เช้าเลย เบอร์ใครเนี่ย

“ฮัลโล” ชั้นพูดใส่โทรศัพท์

“พู่กันรึป่าว” ปลายสายพูดขึ้น

“ใช่คะ นั่นใครอะคะ” ชั้นถามกลับไป

“นิวไง จำได้มั้ย เพื่อนเก่าตอนประถมอะ” ปลายสายตอบกลับมา

“นิว นิวหรอ เฮ้ย รู้เบอร์เราได้ไงอะ” ชั้นถามปลายสาย

“พู่จำมะได้หรอ พู่เขียนเบอร์นี้ใน Friend ship อะ” นิวตอบกลับมา

“จริงหรอ ดีใจมากๆเลยที่ยังไม่ลืมเรา สบายดีมั้ย” ชั้นถามไป

“สบายดีจ้า เออพู่ ขอเมลหน่อยดิ” นิวพูดมา

“เอาดิ จดนะ ...............@hotmail.com” ชั้นตอบไป โอเคนะ

“งั้นเย็นนี้เจอกันในเอ็มนะ ตอนนี้เราต้องไปกินข้าวแล้ว บะบายจ้า” นิวพูด

“จ้าเจอกันนะ” ชั้นตอบก่อนกดวางสาย

“แกเพื่อนเก่าชั้นโทรมา ดีใจจังเลย นึกว่าเขาลืมเราไปหมดแล้วซะอีก” ชั้นพูดก่อนวิ่งเข้าไปกอดยัยไวท์

“หรอออออออ แกชั้นหายใจไม่ออกเว้ย” ยัยไวท์พูดพร้อมพยายามแกะมือชั้นออก

“ไปกินข้าวได้ยังชั้นหิว” ชั้นพูดขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่ยัยครีม บลู พิงค์และกรีนมาพอดี

“รอแค่นี้ไม่ได้หรอไง” ยัยพิงค์ตะโกนมาแต่ไกล

“ไม่ได้หรอก แค่หนึ่งวินาทีก็ช้าไป” ชั้นพูดพร้อมมองหน้ายัยไวท์ เพราะนี่เป้นมุขแป๊กๆของยัยไวท์คะ

“ไอ้พู่ อยากตายหรอ เล่นอยู่ได้” ยัยไวท์พูดพร้อมน่าบึ้ง เรียกเสียงฮาได้มากมาย หลังจากนั้นพวกเราก็เดินไปกินข้าวกันและก็เขาเรียนตามปกติ

ในชั่วโมงเรียน

“เอาละจ๊ะนักเรีน วันนี้ครูต้องไปธุระ ให้นักเรียนทำอะไรก็ได้แต่ห้ามเสียงดังมากนะจ๊ะ สวัสดีจ้า” เอ้ย ครูปล่อยแล้วววว แต่ ต้องนั่งอยู่ในห้องจนกว่าจะหมดเวลา เซ็งเลย

“พู่ ยืมปากกาหน่อยดิ” นายภูเดินมา

“อารายกานแค่ปากกาก็ไม่มีหรอไง” ชั้นบ่นขึ้น

“ไม่ให้ยืมหรอ” นายภูถามกลับ

“หยิบเอาในเป๋าดินสออะ” ชั้นพูดก่อนยิ้มและเดินไปหาพวกยัยเพื่อนหลากสีของชั้น พวกเรานั่งเม้าท์กันจนหมดชั่วโมง ก็เดินออกจากห้อง เป็นเวลาเลิกเรียนพอดี ชั้นก็ลากับเพื่อนๆเพื่อจะไปรอนายภูเพื่อจะกลับบ้าน วันนี้วันศุกร์พรุ่งนี้วันเสาร์ เยสๆๆๆๆๆจะได้นอนยาวๆๆแล้ว แต่นี้นายภูหายไปไหนนะ ออกมาช้าไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว ทำไรอยู่นะรออีก20นาที ถ้านายไม่ออกมาชั้นจะกลับเองไม่รอแล้วนะ

ผ่านไป 20 นาที เอาน่ารออีก10นาทีละกัน ~~~~~10นาทีผ่านไป เอ่อ นี่มันจะ6โมงแล้วนะ ไม่รอแล้ว นายภูบ้า เชอะๆๆๆๆๆๆๆ วันจันเจอดีแน่ คิดได้แบบนั้นชั้นก็รีบวิ่งขึ้นรถเมล์เพื่อกลับบ้านทันที ก็ชั้นมีนัดกับเพื่อนเก่านี่หน่า อิอิ กลับมาถึงก็มาที่คอมทันที แล้วก็ออนเอ็มทันทีเช่นกัน อิอิ

“สวัสดีค่า” เมื่อเปิดเอ็มเข้ามาก็ได้คุยกับเพื่อนเก่าๆหลายคนมาเพราะนิวลากเข้ามาคุยเยอะมาก เราคุยกันประมาณ5นาทีก่อนแยกกันไปคุยแบบต่างคนต่างคุยชั้นได้คุยกับนายโฟมนายโฟม ได้ลากผู้ชายคนหนึ่งเข้ามา เขาบอกเขารู้จักชั้นคะ พอคุยไปคุยมาชั้นก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี นายนั่นเลยขอเบอร์ชั้นจากนิวแล้วโทรมา

“ฮัลโหล ใครคะ” ชั้นรับและพูดขึ้น

“จำผมไม่ได้หรอ” ปลายสายพูด

“นายไม่บอกชั้นจะตรัสรู้มั้ยว่านายเป็นใคร” ชั้นพูดกลับไป

“เราชื่อพัตเตอร์” นายนั้นตอบมา

“พัตเตอร์ไหนอ่า รู้จักเราได้ไง” ชั้นถาม

“จำผมไม่ได้หรอ เสียใจนะเนี่ย” นายนั่นตอบ

“เอ่อ ใจเย็นนะ ขอนึกก่อน” ชั้นตอบไปและพยายามนึกและแล้วก็......

“จำได้แล้ว นายคือตาหมูตอน ตาหยี หัวเล็ก เต้อร์ใช่มั้ย” ชั้นถามปลายสายไป

“จำได้แล้วหรอ แต่จำด้านดีๆของผมไม่ได้เลยหรอ” นายเต้อร์ตอบกลับมา

“เจงดิ เฮ้ย คิดถึงจังเลย เป็นไงสบายดีมั้ย เรียนที่ไหน แม่สบายดีมั้ย น้องหละ นายหละ” ชั้นยิงคำถามรั่วจนนานเต้อร์ก็คงงง

“ใจเย็นครับเจ้ ตอบทีละคำถามนะ เอาละเริ่มเลยนะ ผมเรียนที่.$3$34%#&#$%%#$#$#$..เออ เจ้พรุ่งนี้วันเสาร์ว่างมั้ย ไปเที่ยวกัน”

“เอาดิ ที่ไหนดี นัดมาเลย” ชั้นตอบรับไป

“เดอะมอลล์ 11โมงหน้าแมคนะ” นายเต้อร์พูดต่อมา

“ได้เลย ห้ามสายนะ เข้าใจมะ” ชั้นตอบกลับไป ชั้นคุยกับนายพัตเตอร์เกือบ2ชั่วโมงแหนะคะก่อนจะวางสายก็แหมมไม่ได้เจอกันตั้ง5ปี ใครก็คิดถึง จะเล่าให้ฟังนะคะ ตอนเด็กแม่ชั้นกับแม่เตอร์รู้จักกันทำให้ชั้นและนายเต้อร์คุยกันบ่อยมาก แต่พอขึ้นมาประถมไม่รู้ช่วงไหน ชั้นกับนายนี่ก็เริ่มห่างกันห่างกันจนหายไป แม้แต่Friend shipของชั้นยังไม่มีชื่อนายเต้อร์เลยคะ นายนี่นะคะไม่หล่อเลย ตัวดำๆ ตาหยี หัวเล็กๆ ตัวกลม ไม่น่ารักเลย เวลาพูดก็ไม่เพราะ ชั้นเลยไม่ค่อยชอบขี้หน้านายเต้อร์ซักเท่าไร เฮ้อ นอนดีกว่า อิอิ

       

 

 

~~~~ จบตอน My old Friend ~~~~