~~~~ Love late กว่าจะรู้ว่ารักเธอ ~~~~

ลำดับตอนที่ #1 : ~~~~เปิดเทอมวันแรก~~~~

~~~~ เปิดเทอมวันแรก ~~~~

ณ โรงเรียน

“สวัสดีจ๊ะเพื่อน”เสียงทักทายของยายพิงค์ยายสายเสมอของกลุ่มเรา สวัสดีคะทุกคนเราชื่อพู่กันวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของพวกเรา พวกเราขึ้นชั้นม.4คะ อยู่โรงเรียนเดิม ได้เจอเพื่อนกลุ่มเดิมด้วยนะคะ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกคะ

“ยัยสายเสมอ เขาจะประชุมแล้ว เพิ่งจะมา” ไวท์สาวจอมห้าวประจำกุมออกแนวบ่นยัยพิงค์

“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจมาสาย” ยัยพิงค์พูดขึ้น

“ชั้นว่าแกเอาเวลาที่นั่งพูดกันเนี่ย เดินไปหอประชุมไม่ดีกว่าหรอ”ชั้นบ่นขึ้นหลังจากดูท่าแล้วว่าเรื่องจะต้องยาวแน่ๆเลย

“ไปกันเถอะ” ยัยครีมพูดขึ้น

ณ หอประชุม

“เฮ้ย แกขึ้นหน้าดิ” ชั้นพูดพร้อมดันนายกรีน หนุ่มหนึ่งเดียวในกลุ่มให้ขึ้นไปนั่งข้างหน้า

“เอาหละนักเรียน เรามากันพร้อมแล้วก็เงียบๆกันหน่อย”ครูฝ่ายปกครองขึ้นมาพร้อมน้ำเสียงดุดันที่พวกเราคุ้นเคย

“เฮ้ยแก มีเด็กใหม่อยู่ข้างหลังแถวเราด้วยหละ” ยัยบลูสะกิดชั้นและพูดขึ้น ซึ่งโดยปกติประจำทุกปี ม.4ห้องนี้จะต้องไม่มีเด็กใหม่ จะมีแต่เด็กเก่าที่มาจากม.3ที่โรงเรียนนี้ แต่เอ๊ะทำไมมีมาน้า

“ไหนหว่า นั่นอะนะ ท่าทางหยิ่งๆหวะ” ชั้นและเพื่อนๆต่างจับกลุ่มนินทาเด็กใหม่คนนั้น โดยที่ไม่ได้ฟังที่ครูพูดเลย จนเวลาผ่านไป ผ่านไป ผ่านไป จนพักเที่ยว

“ไปกินข้าวกันเถอะ” ยัยบลูพูดขึ้นพร้อมพากันเดินออกไป ขณะที่จะเดินออกไปนั้นเอง ชั้นได้หันหลังกลับไป และสิ่งที่ชั้นเจอคือ นายเด็กใหม่นั่งหลับอยู่โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเลิกแล้ว ชั้นจึงเดินเข้าไป

“นายๆ เขาไปกินข้าวกันหมดแล้ว” ชั้นสะกิดพร้อมปลุกนายเด็กใหม่

“อืม”นายนั่นพูดพร้อมมองชั้นตาปรือ ชั้นอยากจะขำมาก เลยหันหน้าไปอีกทาง แล้วชั้นก็ต้องหันหน้ากลับมาหานายเด็กใหม่

“นี่นายเด็กใหม่ ไปกินข้าวกะพวกเรามั้ย” ชั้นถามขึ้นเพราะความหวังดี

“ไปก็ได้”นายนั่นพูดพร้อมลุกขึ้นและเดินนำหน้าชั้น

“ไปดิ”นายนั่นออกแนวสั่งชั้น ชั้นงงมาก

“นี่นาย” นายนั่นไม่ฟังชั้นพูดเลยคะเดินนำออกไปเฉยเลย

“เธอชื่อไร” ระหว่างที่พวกเราเดินไปโรงอาหาร นายนั่นหันหน้ามาถามชั้น

“เราชื่อพู่กัน นี่ยัยพิงค์ บลู กรีน ครีม แล้วนี่ก็ไวท์ แล้วนายหละ” ชั้นแนะนำเพื่อนๆให้นายเด็กใหม่ได้รู้จัก

“ถามคนเดียว บอกซะหมดเลย เราชื่อ ภู” นายเด็กใหม่ชื่อภู

“โอเคงั้นยินดีที่ได้รู้จักนะ ไปซื้อข้าวกันปะ” หลังจากที่แนะนำตัวเสร็จก็เดินไปจนถึงที่นั่ง พวกเรากินข้าวด้วยกัน และก็นั่งคุยๆกันตามปกติ แต่ดูว่านายภูจะเบื่อเอามากๆ เพราะพวกชั้นคุยอะไรกันก็ไม่รู้

“นี่นายภู นายไม่ได้หลับหรอตอนกลางคืออะ” ชั้นสังเกตเห็นนายภูจะหลับตลอดเวลาเลยลองถามดู

“นอน แต่นอนดึก” นายภูตอบมา

“หรอ” ชั้นเห็นสีหน้านายภูคงเบื่อมากๆ

“เอางี้ ชั้นพานายไปเข้ากลุ่มผู้ชายที่ห้องละกันนะ อยู่นี่นายก็คงเบื่อแย่” ชั้นคิดได้จึงพานายภูไปแนะนำให้เพื่อนๆผู้ชายรู้จัก นายภูเข้ากับเพื่อนๆได้ดีมากเลยทีเดียว พอชั้นเห็นนายนั้นคุยกับเพื่อนๆได้ดี ชั้นก็เลยกลับไปที่กลุ่ม

“แก ชั้นว่าเด็กใหม่หล่อหวะ” ยัยพิงค์พูดขึ้น

“นั่นดิแก ชั้นชอบแบบนี้หวะ” ยัยบลูพูดสมทบ

“น่ารักๆๆชั้นเห็นด้วย”ยัยครีมพูดต่อทันที

“อะไรจะขนาดนั้น ชั้นว่าหน้าตาก็โอเคนะ แต่เรายังไม่รู้นิสัยเลย อาจนิสัยไม่ดีก็ได้”ยัยไวท์พูดพร้อมเสียงที่เข้มแข็ง

“นั่นดิ คนเรามองภายนอกได้ไง” นายไวท์พูดสมทบ

“แล้วพวกแกเป็นอะไรกันมากป่าวะ นั่นนินทาเด็กใหม่เนี่ย”ชั้นซึ่งฟังมานานเริ่มทนไม่ไหว

“แล้วแกเห็นว่าไงอะ” ยัยพิงค์พูดขึ้น

“ชั้นจะไปรู้หรอ ก็เจอเขาพร้อมๆกับพวกแกอะ”ชั้นพูดขึ้น

“เอาเหอะๆ เราต้องดูกันต่อไปว่าเด็กใหม่จะนิสัยดีมั้ยเนอะ”ยัยครีมพูดขึ้น

“นี่ๆๆเย็นนี้ไปกินข้าวหน้าโรงเรียนกันมะ มีร้านเปิดใหม่ น่ารักโคตรๆ” ยัยบลูพูดขึ้น

“เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย” นายกรีนพูดขึ้น

“เอาเหอะๆตอนนี้ขึ้นเรียนชั่วโมงแรกในนามของม.4กันเถอะพวกเรา” ยัยไวท์พูดขึ้น

“ของมันแน่อยู่แล้ว เนอะ” ยัยพิงค์พูดขึ้นพร้อมหันมาพูดกับคนในกลุ่ม พวกเราพากันเดินไปขึ้นเรียนในภาคบ่าย ซึ่งถือว่าเป็นชั่วโมงเรียนแรกของการเปิดเรียนม.4

“เอาหละนักเรียน วันนี้วันแรกก็ไม่มีไรมากนะ กลับบ้านกันได้แล้วหละจ๊ะ” ครูบอกก่อนปล่อยให้พวกเรากลับบ้าน และแน่นอน กลุ่มเรามีนัดไปกินข้าวเย็นกัน อิอิ

“ไปกันเถอะ เดียวเย็น โดนแม่ดุ” ยัยครีมพูดขึ้น

“รอช้าทำไม ไปกันเลยดิรถมาแล้ว” นายกรีนพูดขึ้นแล้วพวกเราก็รีบก้าวขึ้นรถเมย์ทันที ผ่านไป5นาทีพวกเราก็ถึงร้านที่หมาย

“นี่ๆๆสั่งไอติมถ้วยใหญ่ๆมากินกันนะ อร่อยดีกว่ากินคนละถ้วย” ชั้นเสนอความเห็น

“เอาดิ พี่ๆคะเอาไอติมถ้วยใหญแบบใส่ได้7รสนะคะ เอารส มะนาว2 ส้ม2 สตอร์เบอร์รี่1 แล้วก็บลูเบอร์รี่2 ค่า ใส่วิบครีมเยอะๆเอาเชอร์รี่แค่5ลูก เพราะมี1คนไม่กิน ไม่ใส่กล้วยนะคะ แล้วก็ขอช้อน6คันคะ แค่นี้หละคะ” ยัยพิงค์สาวที่ชอบจัดแจงทุกๆอย่างให้คนในกลุ่ม ซึ่งเป็นที่ชินใจของเพื่อนๆในกลุ่มไปซะแล้ว

“โห จำได้ไงอะ” ยัยบลูถามขึ้น

“อยุ่กันมา 4ปี จำแค่นี้ไม่ได้ จะเรียกว่าเพื่อนซี้หรอ” ยัยพิงค์ได้ทีคุยทันที

“เอาเหอะๆ เก่งๆๆ” ยัยครีมพูดขึ้น

“นี่ ชั้นว่านะนายเด็กใหม่นั้นต่อไปต้องมีสาวๆตอมเยอะแน่ๆเลยอะ” ยัยบลูพูดขึ้น

“แน่หละ หล่อซะขนาดนั้น” ยัยพิงค์เสริมทัพ

“แหวะ ขอให้จริงเถอะ หล่อแต่ขี้เก๊กไม่อยู่ในสายตาชั้นเลย” ชั้นพูด

“แล้วแกจะเลิกพูดเรื่องเด็กใหม่ได้ยัง รู้สึกว่าหัวข้อวันนี้มีแต่เด็กใหม่เด็กใหม่” ยัยไวท์พูดขึ้น

“นั่นดิ อ้าๆๆๆไอติมมาแล้ว อย่ารอช้าเดียวไอติมละลายหมด” นายกรีนพูดขึ้น

“นี่แกรู้สึกว่าแกกินเชอร์รี่ไป2ลูกนะ” ยัยบลูโวยขึ้นเมื่อถูกนายไวท์แย่งเชอร์รี่ไป

“อ้าวหรอ เราคิดว่าเพิ่งกินไป1ลูก”นายกรีนพูดพร้อมกับทำท่าใสซื่อ ซึ่งเรียกเสียงฮาได้จากเพื่อนๆในกลุ่มอย่างมากเลย หลังจากพวกเราทานกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ซึ่งชั้นเป็นคนเดียวที่บ้านอยู่คนละทางกับคนอื่นซึ่งทำให้ต้องนั่งรถคนเดียว ขณะที่ชั้นยืนรอรถนั่นเองสายตาก็พลันมองไปเห็นตาเด็กใหม่เข้า

“อ้าว พู่ กลับทางนี้หรอ” นายภูทักขึ้นหลังจากหันมาเห็นชั้นพอดี

“ก็ใช่นะซิ ถ้าไม่ใช่จะมายืนตรงนี้ทำไมหละ” ชั้นพูดแบบกวนมากๆ

“หรอ นี่กระเป๋าหนักมั้ย เราช่วยถือให้” นายภูพูดพร้อมกับดึงกระเป๋าชั้นไปถือ ชั้นก็ยื้อไว้

“ไม่ต้องหรอก ไม่หนักซะหน่อย วันนี้มะมีไรเลย ถือเองได้ขอบใจนะ” ชั้นยื้อกระเป๋ากะนายภูจนนายภูดึงไปได้

“เขาบอกผู้หญิงยกของหนักๆมากๆไม่ดีนะ เดียวมดลูกเคลื่อน” นายภูพูดพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก

“เง้อ ไหงงั้นอะ แต่ชั้นเคยได้ยินมานะว่า ผู้ชายถือของหนักมากจะเป็นหมัน” ชั้นพูดแบบมั่วสุดๆทฤษฏีนี้ชั้นค้นคว้าเองจริงๆเลย

“จริงหรองั้นโยนทิ้งเลยดีกว่า” นายภูพูดพร้อมทำท่าจะโยนกระเป๋าชั้นทิ้งไปข้างถนน

“อย่านะชั้นล้อเล่น” ชั้นต้องรีบพูดขึ้นเพราะเดียวJACOBจะกลายเป็นกล้วยปิ้งซะก่อน

“หรอ ชั้นล้อเล่น ใครกล้าโยนของเธอหละ” นายภูพูดขึ้นพร้อมยิ้ม

“กล้าโยนได้เห็นดีกันอะนะ” ชั้นพูดพร้อมชี้หน้านายภู

“กลัวจังเลย” นายภูพูดพร้อมทำท่ากลัวสุดๆๆ

“บ้า ไม่เอาแล้ว เอาเป๋ามารถคันที่เราจะกลับมาถึงแล้ว”ชั้นพูดขึ้นหลังจากเห็นรถมาแล้ว

“กลับคันเดียวกันเลย ขอกลับด้วยคนนะ” อะไรมันจะบังเอิญขนาดนั้น

“เอาซิ รถเมล์ไม่ใช่ของชั้นนิ บังคับให้ใครไม่ขึ้นได้หรอ” ชั้นพูดกวนๆก่อนยิ้มและเดินขึ้นรถเมล์ไป นายภูก็เดินตามมาแล้วมานั่งเหมาะเดียวกับชั้น

“นี่ บ้านเธอไกลมั้ย” นายภูถามขึ้น

“ไม่หรอก 10นาทีก็ถึง” ชั้นตอบไปพร้อมมองหน้า

“โหเราตั้งนานกว่าจะถึง”นายภูพูด

“บ้านนายไกลเนอะ อิอิ เนี่ยเดียวข้างหน้าก็ลงได้แล้วบ้านเราอะ” ชั้นพูด

“งั้นก็กลับบ้านดีๆนะ พรุ่งนี้เจอกัน” นายภูพูดก่อนส่งกระเป๋ามาให้ชั้น

“ขอบใจมากนะ ไปละบะบาย กลับบ้านดีๆเช่นกันนะ” ชั้นพูดก่อนเดินลงจากรถเมล์ไป จะว่าไปแล้วนายเด็กใหม่ก็น่ารักดีเหมือนกันเนอะ เหอะๆๆ เปิดเทอมวันแรกของชั้น ก็เป้นไปได้ด้ยดีจริงๆเลยเนอะ อิอิ

 

 

จบตอน เปิดเทอมวันแรก