คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : **++อดีตของเธอ&อยนาคตของเขา++*
ฉันก็เป็นเพียงแค่เพื่อนของเขาเท่านั้นแหละ เป็นได้แค่นั้นจริงๆ
ฉันอาจคิดไปฝ่ายเดียว มองเขาฝ่ายเดียวและรักเขาข้างเดียวเช่นกัน
แต่ฉันจะอยู่เคียงข้าง เขาจนกว่าวันหนึ่ง.... “ เขาจะหันมามองบ้าง ”
เมื่อ10ปีที่แล้ว ทางตอนเหนือของประเทศมีหมู่เล็กๆตั้งอยู่ท่ามกลางความอบอุ่นของสิ่งแวดล้อมที่งดงาม
“แม่ค่ะ ทำไมเราต้องย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยค่ะ” เสียงของเด็กหญิงผู้หนึ่งพูดเอ่ยถามแม่ของเธอ แม่หันหน้าก้มลงมามองลูกสาวแสนน่ารัก ที่มีดวงตาคู่โตสีฟ้าสดใส ผิวสีขาว ผมสีทองที่ถูกรวบเป็นแกะ2ข้างติดด้วยโบว์สีขาวสะอาดดูพลิ้วไสว วันนี้ดูเหมือนว่าเด็กน้อยจะแต่งตัวน่ารักเป็นพิเศษ เธอสวมเสื้อติดกับประโปรงลายแมวสีขาวตรงชายกระโปรงปักลายลูกไม้ประปราย ในมือทั้ง2ข้างช่วยพ่อกับแม่ถือของเล็กน้อย
“ก็เพราะว่าพ่อของลูกได้มาทำงานใหม่ที่นี่ซิจ๊ะ” แม่ของเด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางลูบของเธอด้วยความถะนุถนอม จนเมือครอบครัวนี้มาถึงบ้านหลังหนึ่งขนาดปานกลาง2ชั้นสีน้ำตาลอ่อนจากไม้ มีบริเวณสนามหญ้าให้วิ่งเล่นเล็กน้อย ซึ่งทั้งบ้านถูกล้อมด้วยรั้วไม้สีขาว
“และนั่นคือบ้านที่ครอบครัวของเราจะมาอยู่ไงจ๊ะ” ขณะที่กำลังย้ายของเข้าบ้าน เด็กสาวก็เหลือบไปเห็นเด็กชายข้างบ้านเกาะอยู่ที่รั้วสีขาวของบ้านเธอพร้อมกับกวักมือเรียก เด็กสาวเดินเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆเข้าไปใกล้ๆจึงเห็นว่าเด็กชายคนนั้นกำลังเล่นโยโย่อย่างสนุกสนาน
“เธอเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่หรอ” เด็กชายคว้าลูกดิ่งเข้ามาอยู่ในมืออย่างแม่นยำ เด็กสาวมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ตัวเล็กกว่ามีผมและตัวสีเงินงดงาม เขาแต่งเสื้อยืดลายหมีสีน้ำตาลกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินธรรมดา เมื่อเด็กชายรู้สึกว่าเธอกำลังจ้องอยู่จึงหันหน้าไปย้ำอีกที
“ใช่หรือเปล่า” หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย คราวนี้เด็กสาวเปลี่ยนสายตามามองที่ลูกดิ่งที่มันกำลังหมุนติ้วๆภายใต้เชือกบางๆสีขาวเส้นหนึ่ง พอเด็กชายขยับลูกดิ่งไปทางขวาสายตาของเธอก็มองไปทางขวา พอเขาขยับลูกดิ่งไปทางซ้ายสายตาของเธอก็มองมาตามตลอดไปมาๆ
“อยากเล่นหรอ” เด็กสาวพยักหน้าเบาๆตอบ “เธอเล่นเป็นหรือเปล่า” เด็กสาวส่ายศีรษะไปมา แต่สายตายังคงจ้องด้วยความสนใจ “งั้น...ฉันสอนให้ เธอเอาไหม”เด็กสาวเริ่มยิ้มขึ้นมาบ้าง เด็กชายเดินเข้ามาใกล้ๆเธอ หยิบมือของเธอขึ้นมาพร้อมกับใช้ห่วงสีดำสอดเข้าไปในนิ้วกลางของเธอ เด็กชายกำมือของเธอให้แน่นกับโยโย่ “เอาล่ะ ค่อยๆปล่อมมันลงมาจากมือพอมันตกลงมาสุดเชือกแล้วค่อยดึงมันขึ้นไปให้พอดีมือ ลองดูนะ” เด็กสาวทำตามที่เด็กชายพูดไปเรื่อยๆจนทำได้ “เธอเอาอันนี้กลับเล่นที่บ้านก็แล้วกันนะ ที่บ้านเรามีอีกเยอะแยะเลย”
“จริงหรอ ขอบคุณนะ” เด็กสาวตอบด้วยความดีใจ
“เธอ...พูดได้ด้วยหรอเนี่ย ว่าแต่เธออยู่บ้านหลังนี้หรอข้างบ้านเราเลย เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ เธอชื่ออะไรนะแต่ไม่ต้องหรอกชื่อมันยาวจำยาก อืม...” เด็กชายมองไปที่เสื้อลายแมวของเธอ “คิตตี้...โอเคๆๆใช้ๆๆคิตตี้”
“ฉันชื่อว่าคิตตี้หรอ งั้นเธอก็...” เด็กสาวเหลือบไปเห็นเสื้อลายหมีของเขาบ้าง “เท็ดดี้”
“ลูกจ๋า เข้าบ้านได้แล้วเย็นแล้วนะ” เสียงของแม่ดังขึ้น เธอหันไปมองตามเสียงแล้วก็หันกลับมาหาเท็ดดี้ยิ้มกว้าง โบกมือบ้ายบาย2-3ทีก่อนจะเดินเข้าบ้านเก่าของเธอ
จนเมื่อหลายวันเข้าทั้ง2คนก็มักจะออกไปเล่นด้วยกันเสมอเกือบ1ปี แล้ววันหนึ่งก็มาถึงวันที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของทั้ง2คน
กลางดึกของคืนหนึ่งท่ามกลางฝนที่กระหน่ำตกลงมาไม่หยุด รถยนต์สีดำคันหนึ่งเกิดอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำตรงทางโค้ง ออกข่าวสดทางโทรทัศน์ทุกช่อง “ขณะนี้เจ้าหน้าที่พยายามช่วยชีวิตของบุคคลภายในรถ แต่ดูเหมือนว่าจะสายไปแล้วค่ะ ไม่พบผู้ใดที่ยังรอดชีวิตอยู่..” พอประกาศรายชื่อผู้เสียชีวิตคิอใคร..สักพักที่หน้าประตูของคิตตี้ก็มีเสียงดังขึ้น
ก๊อก..ก๊อก...คุณแม่เดินลงมาเปิดประตูเห็นเด็กชายเพื่อนของลูกสาวตัวเองยืนร้องไห้ตัวเปียกปอนอยู่ที่หน้าประตู คุณแม่จึงรีบพาเท็ดดี้เข้าบ้านทันที พอมีคนถามว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ไม่ยอมตอบร้องไห้ไม่ยอมหยุด
“พ่อ...กับ...แม่...ของผม..ฮือ.....อ”เขาก็วิ่งเข้าไปกอดคิตตี้เมื่อเห็นเธอเดินลงมาแล้วร้องไห้ต่อ ตอนนั้นเองที่คุณพ่อได้เปิดโทรทัศน์กำลังรายงานข่าวสดอยู่ เท็ดดี้ก็ร้องไห้ขึ้นอีกพร้อมกับชี้นิ้วไปที่โทรทัศน์....
วันเวลาของคืนนี้ช่างผ่านไปช้าเสียจริง เวลาที่เราเสียคนที่เรารักทีไร มันไม่เคยบอกให้รู้ล่วงหน้าก่อนเลย ใครจะไปรู้ว่าเด็กชายเพียงแค่7ขวบต้องมารับรู้เรื่องราวที่เสียขวัญแบบนี้ท่ามกลางคืนที่ฝนโหมกระหน่ำลงมาแบบไม่รู้ตัว
รุ่งเช้าของวันใหม่ก็มาถึง คุณแม่ของเธอบอกให้พาเท็ดดี้ไปเดินเล่นข้างนอกในที่ๆคุณพ่อเคยพาไป ทั้ง2ลอดรั้วไปตามทางของเขตหวงห้ามเดินทางกันอยู่ตั้งนาน ก็ถึงที่นั่น มันเป็นสถานที่ที่สวยงามมากมีทุ่งหญ้าสีเขียวขจีปลกคลุมดอกไม้หลากหลายสีทั้งดอกสีแดง ชมพู ส้ม ม่วง เหลือง และสีอื่นๆอีกมากมาย ขณะที่ทั้ง2กำลังนั่งเล่นกันอยู่ก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว พอคิตตี้ตื่นขึ้นมาก็ถึงกับตะลึงสะกิดเท็ดดี้ยกใหญ่ พอเขาลืมตาขึ้นมาก็พบกับดาวนับล้านดวงบนท้องฟ้าสีครามยามค่ำคืน
“สวยเน้อ คิตตี้”
“อืม” คิตตี้จับมือของเท็ดดี้ไว้แน่นเมื่อเห็นน้ำตาของเท็ดดี้ “เวลาที่เศร้าก็ให้มองท้องฟ้า ความเศร้าก็จะหายไปเองนะ”
“แต่...”
“แล้วดวงดาวที่เรามองเห็นเหมือนว่าจ้องมองเราอยู่เป็นดวงดาวของคนที่นายรักและรักนาย...”
เมื่อวันที่ไม่คาดคิดก็มาถึงเมื่อทางญาติของเท็ดดี้ทราบข่าวก็รีบมารับเขาไปอยู่ในเมือ จากนั้นเธอก็ไม่ได้พบเขาอีกเลย จนกระทั่ง....
ความคิดเห็น