ตอนที่ 182 : รำลึก

ตอนที่ 168

รำลึก

                "จ้าวฮุย เจ้าทำได้ดีมากไม่ทำให้อาจารย์ผิดหวังจริง" มี่เจนเอ่ยชมจ้าวฮุยที่สามารถผ่านการทดสอบเพื่อเดินทางไปฝึกฝนยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้สำเร็จ ซึ่งเป็นเพียงแค่หนึ่งในห้าคนจากหลายร้อยสำนักที่ส่งศิษย์ซึ่งเป็นความหวังของตนเองเข้าร่วมการทดสอบ ซึ่งการทดสอบไม่เพียงแต่แบ่งแยกระดับพลัง แต่ยังทดสอบสติปัญญาและความเข้มข้นของสายเลือดศักดิ์สิทธิ์อีกด้วย ซึ่งไม่ได้เป็นการประลองคัดเลือกเฉกเช่นที่เสวี่ยหมิงคาดเอาไว้

                "ท่านอาจารย์ ข้าอยากจะขอท่านเรื่องของ...หลิงจือ"

                "ฮ่า ฮ่า ฮ่า อาจารย์เข้าใน เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงไป ระหว่างที่เจ้าอยู่ที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์จงตั้งใจฝึกฝนให้จงดี หลังจากหนึ่งปีที่เจ้ากลับมาแล้ว ข้ารับรองว่าข้าจะจัดการให้เจ้าได้สมหวังกับยัยหนูหลิงจือ"

                "ขอบพระคุณท่านอาจารย์มากขอรับ"จ้าวฮุยเอ่ยด้วยใบหน้าชื่นมื่น

                "จำเอาไว้ตั้งใจเก็บเกี่ยวทุกสิ่งที่เรียนรู้จากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ให้ดี รับรองว่าหนึ่งปีผ่านไปเจ้าจะต้องแข็งแกร่งขึ้นไปกว่านี้อีกมาก"

                "ศิษย์จะจำใส่ใจขอรับ แต่ว่าเจ้าเด็กที่ชื่อเสวี่ยหมิงนั่น"

                "เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าได้ปรึกษากับท่านทูตไป๋เหอฟ่านแล้ว ดูเหมือนว่าผู้คนแซ่หลงจะสร้างความแค้นเคืองให้กับดินแดนศักดิ์วิหคอมตะเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นหากเจ้าเด็กนั่นถูกพิสูจน์ได้ว่าเป็นผู้แซ่หลงจริง ๆ ข้าว่ามันคงไม่รอดอย่างแน่นอน"

                จ้าวฮุยพยักหน้ารับ "ขอบพระคุณท่านอาจารย์มากขอรับ ที่ช่วยศิษย์ให้กระจ่างในเรื่องราว แต่ก่อนจะออกเดินทางข้าอยากจะไปดูหน้าของมันสักครั้ง หวังว่าท่านอาจารย์..."

                "อืม...แล้วแต่เจ้าเถอะ เพราะยังไงเจ้าหนูเสวี่ยหมิงก็เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งสำหรับเจ้าในยามนี้ หากในใจของเจ้ายังคงประทับภาพของมันเอาไว้เป็นแรงผลักดันในการฝึกฝน อาจารย์ก็ว่าเป็นเรื่องที่ดี แต่อย่าได้เอาไปใส่ใจมากมายนัก เพราะอาจารย์เชื่อว่าหลังจากที่เจ้ากลับมาจากการฝึกฝนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์แล้ว ระดับฝีมือของเจ้าจะต้องทิ้งห่างเจ้าเด็กเสวี่ยหมิงอย่างแน่นอน"

                "ขอรับท่านอาจารย์"

                เอ่ยจบจ้าวฮุยก็ขอตัวจากไป แต่ยามนี้ไม่ได้มีเพียงแค่จ้าวฮุยเท่านั้นที่กำลังมุ่งหน้าตรงไปยังคุกอัคคีผลาญ เพราะที่ด้านหลังมีฝีเท้าเบาบางของหญิงสาวนางหนึ่งซึ่งพยายามหลบเร้นผู้คน กำลังมุ่งตรงเข้าไปยังเขตหวงห้ามคุกอัคคีผลาญตามหลังจ้าวฮุยลงไปไม่ห่าง...หลิงจือ

.

.

                "จริงหรือคะ ท่านอาจารย์ลุง"

                มี่จินติงพยักหน้ารับ มันเองก็ไม่คิดว่าเรื่องราวของชื่อแซ่ของเด็กหนุ่มเสวี่ยหมิงที่ช่วยเหลือหลิงจือกลับมานั้นจะเป็นปัญหาใหญ่เช่นนี้ และที่สำคัญดูเหมือนว่าพลังลมปราณเหมันต์ที่เสวี่ยหมิงใช้ก็จะเป็นทักษะยุทธ์ที่มีความเฉพาะตัวอยู่ จึงทำให้ผู้คนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์สามารถแยกแยะเพียงแค่เสวี่ยหมิงแผ่พุ่งพลังลมปราณออกมา

                "อืม อาจารย์ลุงเองก็ไม่เพิ่งจะรู้ว่าก่อนจะกลับสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์วิหคเพลิงอมตะ ทูตจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์เอ่ยว่าจะทำการตัดสินโทษของเสวี่ยหมิงเสียก่อน..."มี่จินติงทำหน้าเศร้าเสียใจ เพราะมันที่เป็นถึงรองเจ้าสำนักหงส์อัคคีไม่อาจทำสิ่งใดเพื่อช่วยเหลือเด้กหนุ่มผู้นี้ได้เลย

                "ข้าอยากไปพบกับเขาเป็นก่อนที่จะถึงวันพรุ่งนี้"

                "อืม อาจารย์ลุงเข้าใจ"มี่จินติงหยิบป้ายหยกผ่านทางของตนเองส่งให้หลิงจือ

                หลิงจือยื่นมืออกไปรับด้วยสำนึกตื้นตัน "ขอพระคุณท่านอาจารย์ลุง"

                "แม้จะมีป้ายผ่านทางแต่จงจำเอาไว้ไปมาอย่างระมัดระวัง อย่าให้ผู้ใดสังเกตเห็นว่าเจ้ามุ่งหมายสิ่งใด เพราะผู้คนมากหลายในสำนักล้วนมิได้ชื่นชอบเด็กหนุ่มผู้นี้เช่นเดียวกับอาจารย์ลุงของเจ้า"

                หลิงจือพยักหน้ารับพลางยื่นคำนับก่อนจะขอตัวจากไปเพื่อมุ่งหน้าสู่คุกอัคคีผลาญในทันที

.

.

                "พี่เสวี่ยหมิงอยากได้ขนหางของหงส์อัคคีเต็มวัย ฮิ ฮิ"หนิงเซียนเอ่ยพร้อมอมยิ้มซุกซน

                "ทำไมละกัน เรื่องราวมันน่าขำนักรึไง"

                "ท่านพี่ดูนี่" หนิงเซียนหยิบกล่องบรรณาการที่นางได้รับจากสำนักหงส์อัคคีออกมาเปิดให้เสวี่ยหมิงดู ภายในนั้นมีขนหางของหงส์อัคคีเต็มวัยบรรจุอยู่หนึ่งร้อยเส้นพอดิบพอดี "แค่นี้พอไหม"

                "ฮ่า ฮ่า ฮ่า น้องข้าช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก" เสวี่ยหมิงยื่นมือไปพยายามจะหยิบขนหางของหงส์อัคคีเต็มวัย แต่กลับถูกมือขาวผ่องนุ่มนิ่มของหนิงเซียนตีเข้าที่หลังมือเป็นการห้ามปราม

                "ข้ายังไม่ได้บอกว่าจะให้ท่านสักหน่อย ขี้ตู่เอาเองนี่นา"

                "นี่ นี่เจ้า..."เสวี่ยหมิงเอ่ยพร้อมผงกศีรษะไปมา

                "แน่นอน ท่านพี่เคยสัญญากับข้าว่าจะหาของแปลกมามาให้ข้าดูหากเราพบกันอีก ดังนั้นข้าต้องประเมินดูก่อนว่าของที่ท่านนำออกมาแลกเปลี่ยนกับข้านั่นคู่ควรกับ..." หนิงเซียนทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ "คู่ควรจะแลกขนหางของหงส์อัคคีเต็มวัยได้กี่เส้นดี"

                "อืม ของที่คู่ควรเช่นนั้นรึ" เสวี่ยหมิงหลับตามั่นในแหวนมิติของตนเองยามนี้มีโอสถวิเศษมากมาย แต่จากการคิดคำนวณถึงฐานะของหนิงเซียนที่เป็นถึงเทพธิดาวิหคเพลิงอมตะ โอสถที่ดีที่สุดของเสวี่ยหมิงตอนนี้ก็อยู่แค่โอสถระดับปฐพีขั้นต้นก็คงจะไม่เพียงพอให้นางตื่นเต้นได้ ส่วนสิ่งของอื่น ๆ ก็ดูจะไม่น่าสนใจเท่าไหร่นัก เหลือก็เพียงแต่สิ่งของที่เสวี่ยหมิงเก็บไว้เพื่อระลึกถึงวันคืนที่ชีวิตของตนเองพลิกเปลี่ยนไปตลอดกาลเท่านั้น

                ...หากเป็นสิ่งนี้เจ้ายังจะจำมันได้อีกไหมนะ

                เสวี่ยหมิงอมยิ้มยามคิดถึงท่าทางของเด็กสาวยามได้เห็นสิ่งของที่ตัวเองกำลังจะนำออกมา แต่ก่อนอื่นเขาอยากจะสารภาพบางสิ่งออกไปเสียก่อน

                "ดี ในเมื่อเจ้าจะประเมินจำนวนขนหางของขนหางของหงส์อัคคีเต็มวัยที่จะมอบให้ พี่ชายคนนี้ก็อยากจะบอกกับเจ้าว่าครั้งนี้เจ้าจะต้องอึ้งกับสิ่งของที่ข้านำออกมา เพราะมันเป็นสิ่งของที่สำคัญไม่แพ้กับจี้หยดน้ำในคราก่อนที่พี่ชายนำออกมาให้เจ้าดูเมื่อตอนที่เราสองพบกันในถ้ำร้าง"

                ปรากฏแววหวนรำลึกถึงวันวานขึ้นในดวงตาของหนิงเซียน

                "แต่ก่อนจะนำออกมาให้เจ้าดูพี่ชายคนนี้จะขออธิบายให้เจ้าได้รับรู้ว่า สิ่งของชิ้นนี้เป็นสิ่งของที่สำคัญกับพี่ชายคนนี้ของเจ้ายิ่งนัก เพราะมันเป็นสิ่งของที่พี่เสวี่ยหมิงของเจ้าได้รับจากนางฟ้านางสวรรค์คนหนึ่ง ซึ่งช่วยให้ชีวิตของพี่ชายเจ้าเปลี่ยนผันไปตลอดกาล พี่ชายเจ้าจึงหวงแหนสิ่งของชิ้นนี้มาก"รอยยิ้มบริสุทธิ์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเสวี่ยหมิง

                "ถ้าเช่นนั้นมันต้องเป็นของที่คนสำคัญมาก ๆ มอบให้พี่เสวี่ยหมิงแน่ ๆ เลย" แม้น้ำเสียงของหนิงเซียนจะยังคงสุกใสกังวาน แฝงความผิดหวังปนซ่อนอยู่เล็กน้อย แต่ความผิดหวังนั้นหาได้เกิดเพราะความหึงหวงของชายหญิง หากแต่เป็นเพราะหนิงเซียนที่เพิ่งจะอายุได้ 14 ปีนั้นไร้เดียงสายิ่งนัก และเมื่อนางได้พบกับผู้ที่สามารถเรียกว่าพี่ชายได้อย่างสนิทใจ นางก็อยากที่จะชิงพื้นยที่ในจิตใจของเสวี่ยหมิงให้ได้มากกว่าผู้อื่น ตามนิสัยของเด็กที่ตอลดเวลาล้วนไร้ซึ่งความอบอุ่น มีชีวิตอยู่เพื่อสำนักและวิชาฝีมือ ยิ่งแข็งแกร่งผู้คนยิ่งรักษาระยะห่างกับนาง ทำให้นางอยากที่จะเที่ยวเล่นพูดคุยสนุกสนานกับพี่ชายคนนี้ไปนาน ๆ โดยที่ไม่มีความคิดในเรื่องของชายหญิงเข้ามาเกี่ยวข้องแม้แต่น้อย

                "สิ่งนี้ยังไงละ"

                ...ผ้าคลุมหน้าสีดำ ที่ยังคงมีกลิ่นจาง ๆ ของหนิงเซียนหลงเหลืออยู่ปรากฏขึ้นในมือของเสวี่ยหมิง ดวงตาของเสวี่ยหมิงทอแววเอ็นดูอย่างถึงที่สุด ส่วนเด็กสาวที่มองดูผ้าผืนเก่าของตนเอง ยามนี้ได้แต่นิ่งอึ้งด้วยความตะลึงงัน