Singular Fiction || Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า ll

ลำดับตอนที่ #6 : Episode5: Thing that lost.

Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า

Episode5: Thing that lost.

                “ขอโทษที่ดึงนัทเข้ามาลำบากด้วยนะ ...ซินว่าเราแยกกันตรงนี้ดีกว่า เราจะกลับไปตามทางของเรา หาทางกลับคืนร่างด้วยตัวเอง ...ส่วนนัท ก็กลับไปใช้ชีวิตปกติของนัทเถอะ”

                เท้าทั้งสองที่กำลังก้าวไปข้างหน้าของนัทหยุดกึก ชายหนุ่มหันไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ แต่ดวงวิญญาณตรงหน้าก็เพียงแต่ส่งยิ้มสดใสมาให้เขาเพียงเท่านั้น

                ส่งยิ้มสดใส …แต่แววตาของอีกฝ่ายกลับหม่นหมองเหลือเกิน…

                “เราไม่อยากให้คุณต้องมาลำบากเพราะเรา ตอนนี้ซินก็เจอร่างตัวเองแล้ว นัทไม่ต้องช่วยอะไรซินอีกแล้วล่ะ” ซินก้มหัวให้อีกฝ่ายน้อยๆเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะหันหลังให้นัท

                “แต่คุณยังกลับร่างไม่ได้เลยนะ” ร่างสูงท้วงอีกฝ่าย

                “ต่อจากนี้มันเป็นปัญหาของซินที่จะต้องแก้เองแล้วล่ะ ที่ผ่านมาขอบคุณมากนะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก” ร่างบางเดินห่างออกจากจุดที่นัทยืนอยู่เรื่อยๆ ชายหนุ่มมองแผ่นหลังของคนที่กำลังจะจากเขาไปช้าๆ รู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก

                “ซิน เดี๋ยวก่อน…”   นัทตะโกนเรียกชื่อคนที่กำลังจะจากไป ในใจของนัทเต็มไปด้วยคำถามมากมาย…ทั้งเรื่องที่ทำไมซินเจอร่างแล้วกลับเข้าไปไม่ได้? ทำไมซินถึงหายไป? ทำไมเขาถึงถูกทำร้าย? แต่คำถามชายหนุ่มต้องการคำตอบที่สุดก็คงไม่พ้นคำถามที่ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงเลือกที่จะทิ้งเขาไป  ทั้งที่สัญญากันไว้แล้วแท้ๆว่าเขาจะไม่ทิ้งซินแน่นอนจนว่าอีกฝ่ายจะกลับเข้าร่างได้สำเร็จ

                “ลาก่อนนัท…” ซินโบกมือลาให้เขาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจางหายไปในที่สุด

                ร่างสูงใจหายวาบ รู้สึกโหวงๆในใจเหมือนกับอะไรสักอย่างขาดหายไป แม้จะเป็นห่วงซินแค่ไหนแต่สุดท้ายนัทก็ต้องเคารพในการตัดสินใจของซินอยู่ดี …ในเมื่ออีกฝ่ายบอกไม่ให้เขาเข้าไปยุ่ง เขาก็ไม่ควรก้าวก่าย นัทลอบถอนใจเบาๆ ก่อนจะก้าวเท้าเดินกลับบ้านไป

                อย่างน้อยชีวิตของเขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้งแล้วล่ะนะ….

                นัทเดินจนมาถึงลานจอดรถของโรงพยาบาล ชายหนุ่มคว้ามอเตอร์ไซต์คู่ใจก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็ว …โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า มีผู้หญิงสวมชุดไทยสีแดงสดขึ้นมาซ้อยท้ายเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

                แต่ที่น่าตกใจไปกว่านั้นก็คือ ดวงตาของหญิงสาวคนนั้น ปราศจากตาดำ!!!

…………………………………………

                ซินเดินกลับมาที่ห้องผู้ป่วยหมายเลข420 อีกครั้ง ด้วยความที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี ร่างบางทรุดตัวลงโซฟาบนห้องช้าๆ ใจหายไม่น้อยกลับการที่ไล่นัทกลับบ้านไปทั้งอย่างนั้น ก็ตั้งแต่แปดปีที่เป็นวิญญาณมา ก็มีเพียงนัทคนเดียวที่เห็นเขา แถมยังคอยพูดคุยดูแลเอาใจใส่เขาเป็นพิเศษ ถึงจะเป็นเวลาไม่กี่วัน …แต่มันก็ไม่ยากเกินไปที่จะทำให้ใจของร่างบางผูกพันธ์

                แต่ไม่ว่าจะผูกพันธ์เท่าไหร่ ซินก็จำเป็นต้องออกห่างจากนัทเพื่อความปลอดภัยของอีกฝ่าย เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้บอกให้เขารู้สื่งที่ชายแปลกหน้าพูดในเขาวงกตพิสดารนั่นเป็นจริง และถ้านัทยิ่งอยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่ ความปลอดภัยของอีกฝ่ายก็จะลดน้อยลงเท่านั้น

                ซินถอดใจแรงๆอย่างปลงตก  พยายามคิดเรื่องสิ่งที่หายไปแทนเรื่องนัทเพื่อเรื่องสติที่เริ่มฟุ้งซ่านไปกันใหญ่กลับคืนมา สิ่งที่หายไป…งั้นเหรอ ? หรือบางทีเขาควรจะกลับไปสำรวจข้าวของที่บ้านดู

                ไวเท่าความคิด จิตของซินของซินก็ย้ายมาอยู่ที่ห้องนอนสีขาวในบ้านของตัวเองทันที ซินสำรวจข้าวของเครื่องใช้ของตัวเอง ก่อนที่ร่างบางจะพบว่ามันไม่ได้มีอะไรหายไปสักชิ้นเดียว

                ใช่…ไม่ได้หาย…แต่เกินมาหนึ่งชิ้น

                กล่องไม้เก่าๆ ขนาดสำหรับใส่เครื่องประดับแกะสลักเป็นลายเรียบๆแต่สวยงามที่ถูกวางยู่บนหัวเตียง ไม่ว่าซินจะพยายามเค้นความจำอย่างไรก็จำไม่ได้ว่าเขามีของแบบนี้ตั้งแต่เมือไหร่กัน ร่างบางเปิดกล่องปริศนาอย่างระมัดระมัง ลางสังหรณ์บอกว่ากล่องไม้ที่ไม่คุ้นตาใบนี้มีบางอย่างผิดปกติ

                แล้วก็เป็นอย่างที่ซินคาดทุกประการ เมื่อกล่องไม้ถูกเปิด ควันสีเทาอ่อนๆก็ลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ซินรู้สึกเหมือนตัวเองเดินหลงทางอยู่ในกลุ่มควันสีขุ่น ร่างบางเดินมาสุดทางจนเจอทางออก แต่น่าแปลกว่าเขากลับไม่ได้อยู่ในห้องนอนตัวเองอีกต่อไป รอบตัวร่างบางกลายเป็นสวนที่ถูกจัดไว้อย่างประณีต มีศาลาเล็กๆริมน้ำที่ถ้าเขาจำไม่ผิดน่าจะเป็นศาลาหลังสวนในโรงเรียนที่เขาเคยเรียนสมัยมัธยม

                แล้วเรามาโผล่ที่โรงเรียเรียนเก่าทำไมกัน? …ร่างบางขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนประหลาดใจยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเห็นเด็กของโรงเรียนนี้เดินผ่านเขาไป เด็กชายตรงหน้าประมาณอายุแล้วน่าจะสักประมาณสิบเจ็ดสิบแปด ดวงหน้าขาวใส มีเค้าโครงความสวยหวานบนใบหน้าอย่างสังเกตุเห็นได้ชัดแม้จะเป็นผู้ชายก็ตาม เดินขึ้นไปบนศาลาก่อนจะหยิบอุปกรณ์วาดรูปขึ้นมา

ซินเดินเข้าไปบนศาลาเพื่อที่จะสังเกตุเด็กหนุ่มคนนั้นให้มากขึ้นกว่าเดิม  เด็กหนุ่มเมื่อหยิบอุปกรณ์วาดรูปออกมาแล้วก็ฮัมเพลงพลางร่างเส้นด้วยดินสอไปพลาง ยังไม่ลงมือวาดรูปจริงจรังคล้ายว่ากำลังรอใครสักคนอยู่

ไม่ช้าก็มีผู้ชายอีกคนเดินขึ้นมาบนศาลาไม้แห่งนี้ ซินเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นใบหน้าของผู้มาใหม่ แม้จะดูอ่อนวัยกว่าแต่ดูยังไงชายที่เดินขึ้นมาบนศาลากับชายที่ซินเจอในเขาวงกตเมื่อตอนเช้าก็เป็นคนเดียวกันแน่นอน

ไม่ทันได้หายตกใจกับใบหน้าของอีกฝ่าย ซินก็ต้องตะลึงกว่าเดิมเมื่อได้ยินประโยคที่ผู้มาใหม่พูดกับเด็กหนุ่มที่รออยู่ก่อนหน้านี้แล้ว

“รอพี่นานไหมครับ ซินเซียร์?”  ชายร่างสูงพูดพร้อมกับเข้าไปนั่งข้างๆเด็กหนุ่มหน้าหวาน คนมารออยู่ก่อนส่งยิ้มให้อีกฝ่ายน้อยๆก่อนจะส่ายหัวเป็นเชิงบอกว่างรอไม่นานนัก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ซินกำลังสนใจ

สิ่งที่ร่างบางกำลังสนใจคือ …ถึงแม้ตอนแรกจะคิดว่าเด็กชายคนนั้นเหมือนเขาในอดีตมาก…แต่ก็ไม่คิดว่าจะใช่เขาจริงๆจนมาได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อชัดๆ

แล้วเขาก็จำไม่ได้เลยสักนิดว่าเขารู้จักกับชายแปลกหน้าคนนั้นตั้งแต่สมัยเรียนมัธยม

จำไม่ได้?...

หรือว่าสิ่งที่ชายแปลกหน้าบอกว่าเขาทำไป และจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องหาเพื่อกลับคืนร่าง ก็คือความทรงจำในช่วงแปดปีที่หายไปก่อนที่เขาจะกลายเป็นวิญญาณ!!!

talk : พี่นัทโดนทำร้ายอะเกนนนน บอกแล้วเราโรคจิต วะฮะฮ่่า เนื้อหอมจนมีผู้หญิงแอบซ้อนท้ายกลับบ้านเลยเอากับเค้าสิ!

คอมเม้นมันลดลงเรื่อยๆ ยังมีคนรออ่านอยู่รึเปล่าค้าาาา ขอเสียงให้เราชื่อใจนิดนึงงงTvT

ขอบคุณที่ให้ความสนใจ เจอกันตอนหน้าค่ะ~

ย