คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เหตุผล
ณ พระโขนง
ตอนที่ 4 เหตุผล
ดวงตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ปล่อยให้พระจันทร์และแสงดาวทำหน้าที่ให้แสงสว่างกับเมืองแทน เวลาย่างเข้ายามสาม แต่บาสยังคงนอนพลิกตัวไปมาในขณะที่เพื่อนๆต่างพากันหลับไปหมดแล้ว
สายตาคมจ้องแสงเทียนสลัวๆจากตะเกียงที่ลอดเข้ามาในห้อง มีคำถามอยู่ในหัวเต็มไปหมด ความรู้สึกต่างๆมันประเดประดังเข้ามาจนข่มตานอนให้หลับไม่ได้ ทั้งสับสน...ทั้งอยากรู้ ...ทั้งไม่เข้าใจ
และทั้ง...กลัว
ทั้งๆที่ใจจริงอยากจะเก็บกระเป๋าวิ่งกลับบางกอกน้อยใจจะขาด แต่ในใจอีกด้านมันมีความรู้สึกบางอย่างในใจที่ยังค้างคาอยู่ เรื่องของซิน...จะให้เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ได้อย่างไรในเมื่อนัทก็เป็นเพื่อนเขาทั้งคน แล้วอีกอย่าง... เขาอยากรู้เหตุผล ที่ซินไปยอมจากไป
เขารู้สึกสงสารซิน...
แต่ไม่ใช่ว่าไม่กลัวอีกฝ่าย ...จริงๆก็กลัวนั่นแหละ กลัวมากด้วย
ถึงจะซินจะสวย จะหน้าหวานขนาดไหน แต่เล่นทำตาขวางใส่ขนาดนั้นเป็นใครก็ต้องผวาทั้งนั้นแหละ
แอ๊ดดด...
ประตูห้องนอนของพวกเขาทั้งสี่ทุกเปิดเข้ามาช้าๆ เนื่องจากคุณเพื่อนสุดที่รักที่เหลือหลับสนิทราวกับโดนวางยา จึงเหลือเพียงแต่เขาที่ยิ้มต้อนรับคนเดินดุ่มๆเข้ามาแหยๆ
“ยังไม่เก็บของกลับบ้านอีกเหรอ” ซินถามหน้านิ่ง ขณะที่ยืนขวางอยู่บ้านบานประตู
“เอ้า เก็บทำไม ?” ชายหนุ่มมุ่นหัวคิ้วก่อนจะถามกลับด้วยความสงสัย แต่คนที่เคลือบแคลงใจมากกว่าก็คือร่างบางที่ยืนอยู่หน้าประตู
“ก็นายก็ความจริงแล้ว ... นายไม่กลัวเราเหรอ ? ไม่กลัวโดนเราฆ่าหรือไง?”
คิ้วเรียวมุ่นเข้าชนกัน ในขณะที่คนถามเอียงคอน้อยๆอย่างสงสัย
“กลัว”
“…”
“…”
ชายหนุ่มเงียบ คนตัวเล็กกว่าก็เงียบเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ...หรือบางทีอาจมีอะไรมากมายในใจจนกว่าจะพูดออกมาได้ จนกระทั่งซินเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาก่อนทำลายความเงียบ
“ออกไปคุยข้างนอกกันไหม”
บาสพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกจากห้องตามอีกคนไปที่ท่าน้ำอย่างว่าง่าย ...จนตัวเขาเองก็ยังสงสัยอยู่ว่า ไม่กลัวอีกฝ่ายหลอกไปผลักตกน้ำตายหรือยังไงกัน
แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว ถึงกลัวก็คงต้องมาสินะ...
“เรารู้ว่าที่เราทำอยู่มันผิด จริงๆเราก็ไม่อยากจะทำแบบนี้” ซินเอ่ยขึ้น ลมพัดแผ่วๆจากแม่น้ำส่งผลให้ผมยาวลอนปลิวสยาย
“แต่จะให้เราเดินไปบอกกับนัทว่าเราตายแล้ว เราทำไมได้ ...ให้นัทได้รู้ว่าโลกใบนี้ไม่มีเราอยู่แล้ว ...เราทำไม่ได้”
“เราไม่อยากไปสวรรค์ ไปที่ชอบที่ชอบ หรือไปเกิด ไม่อยากไปที่ไหนทั้งนั้น เพราะที่นั่นไม่มีคนที่เรารัก... ไม่มีนัท”
น้ำตาใสๆไหลรินลงอาบแก้มขณะที่ร่างบางเอ่ยสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“แต่ซิน...”
“ใช่ เราตายแล้ว เรารู้ดี” ซินเอ่ยขัด ดวงตากลมโตสั่นระริก ก่อนน้ำใสๆจะปริ่มขอบตาแดง
“เรารู้ดีบาส ...ผีกับคนอยู่ด้วยกันไม่ได้ ...สักวันหนึ่งเราก็คงต้องไป ...แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เวลานี้ ...เราไม่อยากไปไหน เราอยากอยู่กับนัท อยู่กับคนที่เรารัก”
“ซิน...” ชายหนุ่มพูดไม่ออก ได้แต่ตบไหล่อีกฝ่ายเป็นเชิงปลอบประโลม ในตอนนี้ความรู้สึกกลัวมันถูกกลบทับด้วยความสงสาร ความเห็นออกเห็นใจไปหมดแล้ว
“ซินไม่อยากทำร้ายใคร...บาสจะเกลียดจะกลัวเรายังไงก็ได้ ...ขอแค่บาสไม่บอกความจริงกับนัทแล้วกลับไปซะ”
ร่างเล็กช้อนตาขึ้นมามองคนตัวโตกว่าด้วยแววตาอ้อนวอน
“ได้ไหม?”
“ไม่ได้หรอกซิน”
สิ้นคำพูดของบาส แววตาอีกคนกลับแปรเปลี่ยนเป็นโกรธขึ้ง มองมาอย่างเฉือดเฉือนจนชายหนุ่มเสียวสันหลังวาบ
“ใจเย็นๆ...ไอ้ที่บอกว่าไม่ได้น่ะ บาสหมายถึงบาสจะไม่เก็บข้าวของกลับบ้านต่างหาก ...จะคอยช่วยซินอยู่ที่นี่แหละ มีอะไรอยากให้เราช่วยก็บอกได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“ทำไม?” ร่างบางถามกลับอย่างไม่เข้าใจ
“ก็...อยากช่วยน่ะ ...เราเข้าใจว่าซินผ่านอะไรมาบ้าง ...ถ้าเรายังอยู่ เราอาจจะพอช่วยอะไรซินได้บ้างก็ได้ อีกอย่าง นัทมันก็เพื่อน บาสทิ้งมันไม่ได้หรอก”
“ขอบใจนะบาส”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ชายหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่ายจากใจจริง ในขณะที่คนหน้าหวานกล่าวขอบคุณ
บาสเห็นแววความเศร้า ...ความเหนื่อยล้าจากดวงตาคู่สวยนั่น
เหนื่อยที่ต้องทำทุกอย่างให้เป็นปกติ เหนื่อยที่ต้องปิดบัง เหนื่อยที่ต้องเสแสร้ง ... แต่ที่ยอมทำขนาดนั้น ก็เพราะรัก
เขาอยากแบ่งเบาความเศร้านั่นมาที่เขาบ้าง
เพียงแค่เล็กน้อย ก็ยังดี
…………
วันนี้นัทออกมานอกบ้านตั้งแต่เช้ามืด ชายหนุ่มตั้งแต่จะออกมาหาหน่อไม้ในสวนไปต้มให้ซินและเพื่อนๆได้กินกัน
“นั่นใคร ?” ชายหนุ่มตะโกนออกไป เขาเห็นเงาคนลับล่อๆอยู่ข้างหลังมาสักระยะแล้ว เสียงเหยีบใบไม้แห้งดังขึ้นมาเป็นระยะๆ ก่อนหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มจะปรากฎแก่สายตา
“พี่นัทใช่ไหมคะ? จำต้าได้ไหม คิดถึงจังเลย”
นัทยิ้มกว้างเมื่อได้เห็นเด็กข้างบ้านที่โตไล่ๆกันมาพร้อมกับเขาในสมัยเด็ก
“ดาต้า ...ไม่เจอกันนานเลยนะ มาทำอะไรลับล่อๆ แถวนี้ ด้อมๆมองอย่างกะโจร” ชายหนุ่มต่อว่าทีเล่นทีจริงอย่างคาดโทษ ทำเอาหญิงสาวยิ้มแหยๆอย่างคนมีชนักติดหลัง ก่อนมีเรียวจะเอื้อมไปหยิบของในกระเป๋าขึ้นมา
“คือ...ต้าไปทำวัดเช้ามาค่ะ จะเอาของฝากมาให้พี่นัทก็ไม่กล้าเข้าไป ....นี่ค่ะ สายสิญจ์ปลุกเสก หลวงพ่อบอกว่าเอาพันรอบบ้านแล้วจะเป็นสิริมงคล อ้อ มีน้ำมนต์ปลุกเสกด้วยนะคะ ต้าแบ่งใส่ขวดเล็กไว้ให้ พรมใส่หัวจะได้ช่วยไล่สิ่งชั่วร้ายค่ะ ฝากเอาไปให้พี่ซินด้วยนะคะ”
“แล้วนี่ไม่ไปหาซินด้วยกันเหรอ ไปบ้านพี่ด้วยกันสิ จะได้ไปทักทายซินด้วย”
“เอ่อ ต้าว่าไม่ดีกว่าค่ะ พอดีเดี๋ยวต้องรีบไปทำข้าวเช้าให้ยายแล้ว ต้าไปก่อนนะคะพี่นัท”
สาวเจ้าทำหน้าเลิกลั่ก ก่อนจะรีบกล่าวลาวิ่งหายไป ทิ้งให้ชายหนุ่มมองตาม พลางพึมพำอย่างงง
“อะไรของเขาวะ ...ลับๆล่อๆอย่างกับวางแผนจะอะไรไว้”
ทางด้านดาต้าที่แยกตัวออกมาจากร่างสูง เมื่อเห็นว่าออกมาพ้นระยะบ้านของอีกฝ่ายพอประมาณแล้วก็ค่อยๆชะลอฝีเท้าให้ช้าลง หญิงสาวมองขวดน้ำมนต์ที่พึ่งแบ่งให้กับนัทเมื่อกี้พลางยกยิ้มมุกปากอย่างสะใจ
ก่อนจะเดินหายลับไป...
TBC.
ความคิดเห็น