คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode3: who?
Esprit ... ความทรงจำของนางฟ้า
Episode3: who?
หนึ่งคนและหนึ่งดวงวิญญาณยืนอยู่หน้าห้อง420 เมื่อเห็นว่าชื่อผู้ป่วยหน้าห้องเป็นชื่อเดียวกับคนที่ยืนอยู่ข้างๆเขาในตอนนี้ นัทก็เคาะประตูเบาๆ ในขณะที่ซินนั้นลอยทะลุประตูห้องเข้าไปล่วงหน้าก่อนเขาเรียบร้อยแล้ว
“มาหาใครครับ” ชายวัยกลางคน ดูภูมิฐานเป็นประตูห้องออกมาต้อนรับ นัทเดาเอาเองในใจว่าน่าจะเป็นบิดาของร่างบาง ก่อนที่ยกมือไหว้คนตรงหน้า
“สวัสดีครับ ผมมาเยี่ยมซิน” ร่างสูงบอกจุดประสงค์ พร้อมทั้งเดินตามบิดาของซินเข้ามาภายในห้องผู้ป่วย กลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนจนชายหนุ่มต้องย่นจมูกน้อยๆ...ให้ตายเถอะ เขาไม่ขอบมาโรงพยาบาลเลยจริงๆ
นัทเดินเข้ามานั่งที่โซฟารับแขกตามผู้บิดาของซิน ห้องผู้ป่วยสีครีมมีเตียงขนาดพอดีอยู่ข้างๆเตียงคนป่วย ซึ่งนัทก็พอจะเดาได้ว่าทั้งพ่อและแม่ของซินคงจะผลัดกันนอนเฝ้าลูกชายที่นอนป่วยอยู่บนเตียง ส่วนเตียงผู้ป่วยของโรงพยาบาลที่ตั้งอยู่ถัดออกไป ร่างบางที่เขาคุ้นเคยนอนหลับอยู่บนนั้น มีเครื่องช่วยหายใจครอบอยู่บนใบหน้าสวย พร้อมทั้งสายระโยงระยางพันรอบเตียงเต็มไปหมด
นัทมองเห็นดวงวิญญาณของซินกำลังลอยเข้าร่างตัวเองไปช้าๆ แวบหนึ่งชายหนุ่มเหมือนเห็นร่างกายที่สมองหยุดทำงานชั่วคราวของอีกฝ่ายกระตุกเล็กน้อย ...ร่างสูงใจสั่นวาบ ภาวนาให้อีกฝ่ายกลับสู่ร่างอย่างปลอดภัย
ทางด้านซิน ร่างบางดีใจจนกลั้นน้ำตาไม่อยู่เมื่อเห็นพ่อและแม่ของตน ซินอยากเข้าไปกอดท่านทั้งสอง อยากขอโทษที่ตัวเองเป็นแบบนี้จนป๊าม๊าต้องคอยมาเหนื่อยดูแล อยากบอกว่าคิดถึงท่านทั้งสองแค่ไหน แต่เมื่อเอื้อมมือออกไปจะสัมผัสท่านทั้งสอง ...คนหน้าหวานก็ไขว่ขว้าได้เองเพียงอากาศ...
“ป๊าครับ ม๊าครับ เหนื่อยกับซินมามากใช่ไหมครับ” ซินพูดกับบุพการีทั้งสองของคน แม้รู้ว่าอีกฝ่ายคงจะได้ได้ยินแต่ก็ยังอยากจะพูด
“ซินจะต้องเข้าร่างให้ได้ ...รอซินอีกแค่แป๊บเดียวนะครับ อีกแป๊บเดี๋ยวซินจะตื่นมากอดป๊าม๊าให้ชื่อใจทั้งคู่เลย”
ซินเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเตียงที่ตนเองนอนอยู่ น้ำตาไหลอีกครั้งเมิ่อเห็นสภาพตนเองในกำลังนอนอยู่บนเตียง น้ำตาไหลให้กับความโชคร้ายของตนเอง ซินไม่เข้าใจว่าทำไม...ทำไมต้องเป็นเขาที่ต้องมานอนเป็นเจ้าชายนิทราอยู่บนเตียง ทำไมต้องเป็นเขาที่ความทรงจำสูญหายไป
ร่างบางลอยขึ้นไปบนเตียง ดวงจิตค่อยๆซ้อนทับร่างกายไร้วิญญาณ หวังจะได้กลับเข้าสู่ร่างกายอีกครั้งหนึ่ง ...เมื่อดวงวิญญาณเข้าสู่ร่างได้ทั้งหมด ร่างกายของร่างบางก็กระตุกวูบ พลันรู้สึกถึงความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย จิตของซินพยายามปรับตัวให้คุ้นชินกับร่างที่จากมานาน แต่จู่ๆร่างกายก็กระตุกอีกครั้ง ความเจ็บปวดในร่างกายเพิ่มมากขึ้นจนไม่สามารถบรรยายได้ ...ทั้งร้อนเหมือนอยู่บนเปลวเพลิง ...ทั้งอึดอัด
‘วูบ...’
ฉับพลันความเจ็บปวดทั้งหมดทั้งปวงก็หายไป ดวงจิตของซินถูกแรงอะไรบางอย่างผลักออกมาจากร่างของตัวเอง ก่อนจะที่ทันได้ตั้งตัว ข้อเท้าทั้งสองของร่างบางถูกจับไว้โดยมือปริศนา ก่อนที่มือลึกลับสีดำที่โผล่ออกมาจากพื้นห้องนั้นจะฉุดวิญญาณของซินลงไป ร่างบางถูกฉุดให้ดำดิ่งสู่ความมืด ...ก่อนที่สติของดวงวิญญาณหน้าหวานจะดับวูบไป
..............................
นัทดูกระวนกระวายเป็นอย่างมากเมื่อจู่ๆวิญญาณของซินหายไปอย่างไร้ร่องรอย นี่ก็ร่วมสองชั่วโมงแล้วที่นัทเห็นซินลอยเข้าไปในร่างของตัวเอง แล้วจิตของร่างบางก็ยังไม่โผล่ออกมาให้เห็นอีกเลย ...ตอนแรกชายหนุ่มก็คิดว่าคนหน้าหวานอาจจะกลับเข้าร่างได้สำเร็จแล้ว
‘แต่ถ้าเข้าร่างสำเร็จซินก็คงฟื้นขึ้นมาไปนานแล้ว ไม่ใช่หายไปนานขนาดนี้’ นัทคิดในใจอย่างกังวล อธิฐานในใจว่าขออย่าให้มีเรื่องไม่มีเกิดขึ้นกับอีกฝ่าย
“นัทรีบไปไหนรึเปล่าลูก เห็นจ้องนาฬิกาอยู่หลายรอบแล้ว”
“เอ่อ ก็ไม่เชิงครับ...คุณพ่อครับนัทขอตัวไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกแป๊บนะฮะ” นัทออกจากห้องของซินด้วยความรีบเร่ง เขาไม่ได้จะมาคุยโทรศัพท์หรืออะไรหรอก แค่ต้องหาจะออกมาตามหาซินก็เท่านั้น
“ซิน... ซิน... คุณอยู่ไหน” ร่างสูงวิ่งพลางตะโกนตามหาดวงวิญญาณคนหน้าสวยไปทั่วตึก ไม่สนแม้ผู้คนตามทางเดินจะตกใจและมองเขาที่ตะโกนวิ่งไปมาเหมือนคนบ้า
“ซิน ... ได้ยินนัทไหม? ซิน ....” นัทวิ่งพลางสายตาสอดส่ายหาร่างบางไปทั่วโรงพยาบาล ร่างสูงกังวลจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างหมดสิ้น ลืมแม้กระทั่งลืมระวังความปลอดภัยของตัวเอง เท้าของนัทค่อยๆก้าวเข้าไปในเขตตึกที่ปิดตายของโรงพยาบาล โดยที่ร่างสูงไม่ทันได้สังเกตุป้ายเก่าๆที่แขวนไว้บนหัวของเขาเลยสักนิด
...เขตห้ามเข้า ....
ชายหนุ่มยังตะโกนเรียกชื่ออีกคนไม่หยุดหย่อน ก่อนจะรู้สึกเอะใจเมื่อเริ่มสังเกตุได้ว่ารอบกายของเขาไม่แม้ใครสักคน ไม่มีทั้งผู้คนเดินสวนไปสวนมา ไม่มีบุรุพพยาบาลที่คอยเข็นรถเข็นและเตียงคนเจ็บเข้าออก ...ทุกอย่างเงียบเชียบ ....เงียบจนน่ากลัว...
“ซิน .... ซินรอด้วย” นัทตะโกนลั่นเมื่อเห็นคนที่เขาตามหาเดินทะลุผ่านไปอีกฝากของตึก เสียงตะโกนของเขาสะท้อนกลับมาเนื่องจากความเงียบของตึกชวนให้ขนลุกชัน แต่ร่างสูงกลับไม่ได้จนใจ นัทเร่งฝีเท้าเพื่อตามให้ทันซินที่เขาเห็นเพียงด้านหลัง ไม่ว่าเรียกยังไงร่างบางก็ไม่ทันกลับมาแม้แต่น้อย
“ซิน...” ร่างบางลอยทะลุเข้าไปในประตูห้องเก่าห้องหนึ่ง นัทยังพยายามเรียกชื่ออีกฝ่ายพลางเร่งฝีเท้าตามไปไม่ห่าง ชายหนุ่มรีบร้อนตามซินเข้าไปโดยไม่ได้สังเกตุเลยว่าป้ายหน้าห้องที่เข้าตามดวงจิตของร่างบางเข้าไปเลยสักนิด ...ป้ายไม้เก่าๆ ใกล้ผุพัง ที่มีโซ่เป็นสนิมห้อยเอียงกระเท่เร่ แต่อักษรที่เขียนบนป้ายนั้นยังอ่านได้ชัดเจนในทุกๆคำ
….มันอ่านว่า ‘ห้องดับจิต’…!!!
talk : เอาแล้ววววววว พี่นัทงานเข้า (ไรท์สะใจ)
เรื่องนี้โหดร้ายกับพี่นัทมาก เอะอะเจอผี เอะอะโดนหลอก และอีกมากมายที่จะตามมา
ขอบคุณทุกคนที่ให้ความสนใจเรื่องนี้นะคะ ตอนแรกไอ้เราก็นึกว่าจะไม่มีใครอ่านซะแล้ว
เจอกันตอนหน้าค่ะXD
ความคิดเห็น